(မုိးမခ) စက္တင္ဘာ ၉၊ ၂၀၁၈
ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္၏ အဦးအစတြင္ျဖစ္သည္။ စိတ္အားခဲထားသည့္ အားလပ္ရက္ခရီး၏ ပြဲဦးထြက္ နံနက္ခင္း လည္းျဖစ္သည္။ အိမ္ကေလး၏ ဟိုမွဒီမွအေပါက္မ်ားမွ အလင္းေရာင္တို႔ထိုးထြက္လာေနသည္။ မ်က္စိႏွစ္လုံး ဖြင့္သည္ႏွင့္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေသာ ေက်းလက္ရနံ႔မ်ားမွ ခရီးဦးႀကိဳျပဳလိုက္ပါသည္။ လင္းႀကက္တြန္သံတခ်ိဳ႕တေလ ၾကားရ၏။ ဒုတိယတန္း ျမန္မာဖတ္စာမွ ေရႊဗဟိုရ္ကဗ်ာကိုပင္ သတိရမိသည္။ အစစတိုးတက္လာေနသည့္ ယခုအခါတြင္ေတာ့ ၾကက္ သံကို ဗဟိုျပဳရန္မလိုေတာ့ေပ။ ေက်းရြာဆိုေသာ္လည္း ဖုန္းမ်က္ႏွာျပင္ကိုဖြင့္လိုက္႐ုံႏွင့္ ကမၻာႀကီးကို အတိုင္းသား ျမင္ၾက ရမည္မဟုတ္ေလာ။
သူငယ္ခ်င္း၏ ထမင္းအိုးငွဲ႔သံသဲ့သဲ့မွာ အိပ္ရာမွထရန္ အခ်က္ေပးေနသည့္အလား။ ကြၽန္မအေနျဖင့္အိပ္ရာမွ ထရပါေတာ့ မည္။ ညိဳညက္ညက္ေရာင္ေျမသားလမ္း၊ အစိမ္းေရာင္သစ္ပင္အုပ္မ်ားနွင့္ တၿငိမ့္ၿငိမ့္စီးဆင္းေနေသာ ေရျပင္တို႔မွာ ေက်း လက္ကို အၿပိဳင္းအ႐ိုင္းသ႐ုပ္ေဖာ္လ်က္။ နံနက္စာထမင္းၾကမ္းကို အဝအသိပ္စားၿပီး တစ္ေန႔တာ ေက်းလက္ခရီးကို အစျပဳ လိုက္သည္။ ၿပီးလ်ွင္ ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ေက်းလက္ဆရာမေလးႏွင့္ ကာကြယ္ေဆးအထိုးလိုက္ရန္ ျပင္ဆင္ရေတာ့သည္။
ေဆးႏွင့္ပတ္သက္သည့္ ေဝယ်ာဝစၥပစၥည္းမ်ားမွာ ျခင္းႀကီးတစ္လုံးႏွင့္အျပည့္။ သူငယ္ခ်င္းမွာ ေက်းရြာမွ ဆရာမေလးမ်ား ထုံးစံအတိုင္း ေဆးျခင္းတဖက္၊ ေရခဲပုံးတဖက္။ အပူသက္သာေစရန္အေပၚထပ္အက်ႌလက္ရွည္ႏွင့္ခေမာက္ ေဆာင္းထားရ ေသးသည္။ ပုံမွန္သူ႔တစ္ဦးတည္းဆိုလ်ွင္ ေဆးျခင္းကိုထိုင္ခုံေရွ႕တြင္ခြထားရၿပီး ေရခဲပုံးကို ေနာက္ခုံတြင္ ႀကိဳးႏွင့္ပတ္ခ်ည္ၿပီး ေမာင္းေနက်။ ယခုမူ ကြၽန္မပါ၍ ကြၽန္မကေနာက္မွထိုင္လိုက္ရင္း ကိုင္ရသည္။
ကမုကထစ္မ်ဳိးစုံႏွင့္ေက်းရြာ၏ လမ္းက်ဥ္းမ်ားထက္ ကြၽန္မတို႔၏ဆိုင္ကယ္ေလးမွာ ၅ ႏွစ္သားကေလးငယ္ေလးကဲ့သို႔ ခုန္ ေပါက္ေျပးလႊား၍ေနသည္။ ကြၽန္မတို႔သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ဦးမွာလည္း တဦးေပၚတဦးမွီတည္ေနသည့္ ၾကည္ႏူးစိတ္ျဖင့္ တက္ႂကြ သြက္လက္ေနၾကသည္။ ေခ်ာင္း႐ိုးတေလွ်ာက္ လမ္းက်ဥ္းကေလးအတိုင္း ေမာင္းႏွင္လာၾကၿပီး ေျမာင္းကူးကြန္ကရစ္ တံတားငယ္ အမ်ားအျပားအေပၚမွလည္း ျဖတ္သန္းၾကရ၏။ အခ်ိဳ႕တံတားမ်ားမွာ ေျပေျပျပစ္ျပစ္ ရွိေသာ္ျငား အခ်ိဳ႕မွာေတာ့ သံပုရာသီးအားထက္ဝက္ ျခမ္းၿပီးခ်ထားသည့္ႏွယ္ လုံးလုံး ခုံးခုံးႀကီးျဖစ္၍ေနသည္။ ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ သူငယ္ခ်င္းတဦးတည္း သာ ေမာင္းတက္ၿပီး ကြၽန္မကလမ္းဆင္းေလ်ွာက္မွရသည္။
ကြၽန္မအျမင္တြင္ ထိုမ်ွခက္ခဲၾကမ္းတမ္းသည့္လမ္းမ်ားတြင္ ရြာခံဆိုင္ကယ္တခ်ိဳ႕မွာေတာ့ နံေဘးမွျဖတ္ေမာင္းသြားၾက သည္မွာ ေလအလ်ဥ္ကဲ့သို႔ပင္။ ၿမိဳ႕ျပမွဆိုင္ကယ္ေမာင္း သူမ်ားထက္ပင္ ပိုမိုကြၽမ္းက်င္ေနၾကသည္ဟု ဆိုခ်င္လာမိသည္။ ထိုသို႔ေမာင္းႏွင္မႈမ်ဳိးကို ယခုရြာတြင္မွမဟုတ္၊ အျခားရြာတရြာတြင္လည္း ေတြ႔ခဲ့ဖူးပါသည္။ စီးလည္းစီးခဲ့ဖူး၏။ ထိုခဏတြင္ ဆိုင္ကယ္ႏွင့္ ေလယာဥ္ပ်ံ၊ ျမန္မာျပည္ႏွင့္ ႏိုင္ငံတကာစတန္႔ မေဝခြဲႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အခ်ိန္ႏွင့္ တေျပးၫီျမန္ဆန္ လြန္း လွသည္။
ေခ်ာင္းေဘးကပ္လ်က္ လမ္းက်ဥ္းေလးအတြင္း ဘီးတစ္ရာ အျပင္မရွိသည့္ ၄” ၊ ၅” ျပားအရြယ္ ေျမာင္းကူးတံတား ေပၚဖက္ တြင္ပင္ ဆိုင္ကယ္ေပၚမွအဆင္းမခံ၊ မရရေအာင္ ေမာင္းသည့္ အာဂလူသားမ်ားျဖစ္သည္။ အနည္းငယ္တိမ္းေစာင္း သြား သည္ႏွင့္ ေခ်ာင္းထဲေဇာက္ထိုးက်မည့္အေရး။ အုတ္ခဲတလုံးစီအား အရွည္လိုက္စီၿပီး ဆိုင္ကယ္ဘီးရာတခုစာ အသြား တေျမာင္း အျပန္တေျမာင္းလုပ္ထားသည့္လမ္းမ်ိဳး ရွိေသးသည္။ ထိုလမ္းမ်ားဆိုလ်ွင္လည္း မယိမ္းမယိုင္ေျဖာင့္မတ္စြာ ေမာင္းႏိုင္ၾကေပ၏။ သံပုရာျခမ္းကဲ့သို႔ တံတားမ်ားလာလ်ွင္လည္း လူႏွစ္ေယာက္ကို တင္ေမာင္းေနရေသာ္ျငား ေခါင္းမခါၾက။ ကြၽမ္းက်င္မႈအျပည့္ျဖင့္ ေမာင္းတက္လိုက္ၾကသည္ခ်ည္း။ ေနာက္မွလိုက္ရသည့္ ကြၽန္မသည္သာ အႏၱရာယ္ကင္းဂါထာ မ်ားရြတ္ဆို ရင္း လတ္တေလာယမမင္းအား ေလွ်ာက္တင္ႏိုင္မည့္ ကုသိုလ္အစုစုကို စာရင္းျပဳစု ဆင္ျခင္ေနမိပါသည္။
ေက်းရြာလမ္းတခ်ိဳ႕မွာ ေတာင္ကုန္းေတာင္ဆင္းမ်ားကဲ့သို႔ နိမ့္ခ်ည္ျမင့္ခ်ည္ဆိုလွ်င္လည္း ကဗ်ာဆန္ေသး၏။ ယခုမူ အခြက္တခါ အျပန္႔တခါႏွင့္ မုန္႔လင္မယားဒယ္အိုးေပၚ ဆိုင္ကယ္ ေမာင္းရသည္ႏွင့္ တူလွသည္။ ကြၽန္မတို႔သည္ ေခ်ာင္း႐ိုး အတိုင္း ေမာင္းႏွင္ရာမွ ရြာအတြင္းဘက္သို႔ လွည့္ပတ္ေမာင္းႏွင္လာၿပီး တရြာႏွင္႔တရြာအၾကား နယ္နိမိတ္ရွိ လယ္ကြင္းျပင္ အဝသို႔ ေရာက္လာၾကပါသည္။
ထိုလယ္ကြင္းျပင္အားျဖတ္ေမာင္း၍ တစ္ဖက္ရြာသို႔ဝင္ရမည္ျဖစ္သည္။ လယ္ကြင္းျပင္တြင္ တာ႐ိုးတေလ်ာက္ ရြာသူရြာသား မ်ားစည္ကားေနၿပီး တေယာက္တလက္ျဖင့္ လမ္းခင္းေန ၾကသည္။
ကြၽန္မတို႔ဆိုင္ကယ္ျမင္သည္ႏွင့္ ဆရာမေလးဆိုင္ကယ္လာၿပီဆိုကာ လုပ္လက္စကိုရပ္၍ လမ္းရွင္းေပးၾက၏။ အသံခ်ဲ႕စက္ သံ ဆူဆူကေလးမွာ လုပ္အားေပးၾကသည့္ ရြာသူရြာသားမ်ား ကို ညာသံေပးေနသၫ့္အလား။ ေႏြရာသီျဖစ္၍ နံနက္ ၉ နာရီခန္႔ေနမွာ အလြန္ပူေနၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း ဝါးခေမာက္ေအာက္မွ ရြာသားမ်ား၏အျပဳံးမွာ လတ္ဆက္တက္ႂကြေနၾကလ်က္။ တရြာႏွင့္တရြာၾကား ေျဖာင့္ျဖဴးစြာဆက္သြယ္မည့္ ေပါင္းကူးလမ္းကေလးအစား ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္တို႔ျဖင့္ ဝင္းပေနၾကေပသည္။ ထိုသို႔ေသာလမ္းေလးတြင္ ၎တို႔ကိုယ္တိုင္ အုတ္တခ်ပ္သဲတပြင့္ အျဖစ္ ပါဝင္ကျပရျခင္းအား ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကပုံပါ။
ဤေနရာတြင္ ေက်းလက္ရနံ႔သည္ ကြၽန္မ၏အနံ႔ခံအာ႐ုံသ္ု႔ိ တဖန္တိုးဝင္လာျပန္ပါသည္။ ဟုတ္ပါသည္။ ေက်းရြာတြင္ တေယာက္တလက္လမ္းခင္းၾကသည္။ တေယာက္တလက္ အလႉအတန္းျပဳၾကသည္။ တေယာက္တလက္ ဝိုင္းဝန္း လုပ္ကိုင္ၾကသည္။ တေယာက္တလက္ ေစာင့္ေရွာက္ၾကသည္။ တေယာက္တလက္ႏွင့္ လုပ္ၾကကိုင္ၾကရျခင္းအေပၚ အတိုင္းထက္အလြန္ႏွစ္လိုၾကသည္။ ကြၽန္မ၏ခဲအိုအႀကီးမွာလည္း တေယာက္တလက္ယဥ္ေက်းမႈကိုႏွစ္လိုသူ ေက်းလက္ သားတဦးပင္။ ၿမိဳ႕မွအလႉဆိုလ်ွင္ မသြားလို၊ အေၾကာက္အကန္ျငင္းတတ္သူ။ “ၿမိဳ႕မွာက ရြာလိုမဟုတ္ဘူး၊ ေခၚခ်င္သလို မေခၚခ်င္သလို၊ ရြာမွာဆိုရင္ တေယာက္တလက္ လုပ္လိုက္ၾက စားလိုက္ၾကနဲ႔ ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းတယ္” ဟု ဆိုဖူးသည္။ ယခုမူ ခဲအိုစကားမ်ားျဖင့္ ေဖာ္ျပခဲ့သလို ပြင့္လင္းလြတ္လပ္၍ ဟန္ေဆာင္မႈကင္းေသာ ေက်းလက္ရနံ႔ကို နဖူးေတြ႔ ဒူးေတြ႔ ႐ႈ႐ိႈက္လိုက္ရၿပီျဖစ္သည္။ ေလာကသည္ သူ႔အရပ္ႏွင့္သူဇာတ္ေနခ်င္စဖြယ္ အေရာင္အေသြးလင္ဦးမည္သာ။
တာ႐ိုးတေလ်ွာက္လမ္းအတိုင္း အတန္ငယ္ေမာင္းၿပီးသည့္ေနာက္ လယ္ကြင္းတဝက္တပ်က္တြင္ တာလမ္းဆုံးသြားခဲ့သည္။ ဆက္ေမာင္း၍မရေတာ့။ မိန္းမသားႏွစ္ဦးအေနျဖင့္ ရႊံစိုင္ရႊံ႕ခဲမ်ားျဖင့္ဖုထစ္ေနေသာ လယ္ကြင္းျပင္ကို ျဖတ္ကူးရန္မွာ ပင္ လယ္တမွ် က်ယ္ေျပာလြန္းလွသည္။ ဓမၼတာတခုလိုစိတ္တြင္ ပႏၷက္ဆြဲၿပီးျဖစ္ေသာ ဤလမ္းဤခရီး ဤတာဝန္မွာ သူငယ္ ခ်င္းအတြက္ေတာ့ သမ႐ိုးက်ပုံစံတခုသာ။ သူငယ္ခ်င္းမွာ ၿငီးတြားျခင္းကင္းစြာ ဆိုင္ကယ္စက္ဖြင့္ၿပီး တျဖည္းျဖည္းခ်င္း တြန္းသြားသည္။ ကြၽန္မက ေနာက္မွျခင္းေတာင္းဆြဲရင္း လိုက္ေလ်ွာက္ရသည္။
႐ုတ္တရက္ မေမ်ွာ္လင့္ေသာေျမာင္းေပါက္သည္ ဆိုင္ကယ္အား ဆြဲခ်လိုက္၏။ သူငယ္ခ်င္းလည္း ဟန္ခ်က္ပ်က္ၿပီး ထိုးက် သြားပါသည္။ အနီးအနားလယ္ကြင္းထဲမွ လူအခ်ဳိ႕ အေျပးလာၿပီး ဆြဲတင္ေပးမွရသည္။ ထိုနားမွစ၍ တစ္ဖက္ရြာအထိ ရြာ သားတဦးက ယူေမာင္းေပး၍ အဆင္ေျပသြားပါသည္။ ကြၽန္မတို႔ႏွစ္ဦးမွာ တဖက္ရြာသို႔ ေရာက္ေသာ္လည္း မဝင္ေသး ဘဲ ေရွ႕တရြာသို႔ ဆက္ေမာင္းရပါသည္။
လမ္းခရီးတြင္ သစ္တုံးမ်ားအားခုတ္ျဖတ္ပိုင္းစိတ္ထားသည့္ ထင္းပုံႀကီးအားေတြ႔သည္။ ၿမိဳ႕တြင္ေနေသာ္ျငား ကြၽန္မတို႔ အိမ္ မွာ မီးေသြးထက္စာလ်ွင္ အကုန္အက်သက္သာသည့္ ထင္းကိုသာ အားထားခ်က္ျပဳတ္လာခဲ့ဖူးသည့္အိမ္ျဖစ္၍ ထင္းပုံႀကီး အား ျမင္လ်ွင္ျမင္ခ်င္း စိတ္ထဲတြင္ အလိုလိုေပ်ာ္ေနမိသည္။ ယခင္ကဆိုလွ်င္ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္းမိုးမက်မီ ထင္းဝယ္ေလွာင္ ထားရသည္မွာ အလုပ္တခု။ ထင္းစင္တြင္ တမိုးတြင္းစာ ထင္းပုံႀကီးစီရီထားၿပီးၿပီဆိုလ်ွင္ တာဝန္တခု ေပါ့သြားသလို ခံစားရ သည္။ ခ်က္ျပဳတ္ရန္ အသင့္ျဖစ္ေနေသာထင္းပုံႀကီးအားၾကည့္ ရင္း ေက်နပ္ခဲ့ဖူးသည္။ ထိုသို႔ေက်နပ္ခဲ့ရဖူးသည့္ႏွစ္မ်ားမွာ မ်ားလြန္းလွ၍ ပါရမီရင့္ေနခဲ့သည္လားမသိ၊ ယခုထင္းမသုံးေတာ့သည့္တိုင္ ထင္းပုံႀကီးအားျမင္သည့္အခိုက္ အလိုလို ေပ်ာ္မိဆဲပင္။
နံနက္ ၁၀ နာရီခြဲခန္႔တြင္မွ ဂိတ္ဆုံးရြာသို႔ ေရာက္၏။ ထိုရြာရွိ ကာကြယ္ေဆးထိုးရမည့္တအိမ္တြင္ ေခတၱနားၾကၿပီး သူငယ္ ခ်င္းလည္း ထိုအခါမွပင္ေဆးပုံးအား စဖြင့္ရပါေတာ့သည္။
ေဆးထိုးေဆးတိုက္လုပ္ရမည့္ကာလမွာ မိနစ္ပိုင္းမ်ွသာျဖစ္ေသာ္လည္း သြားရသည့္ခရီးမွာမေသးလွ။ ႏုႏုဖတ္ဖတ္လသား ကေလးမ်ားႏွင့္ သဲသဲလႈပ္ ေမေမ တဦး ႏွစ္ဦး လာထိုးၾကသည္။ အပ္ထိုး၍မွ အင့္ခနဲ႔မေအာ္သည့္ သတၱိခဲ လသားကေလးမ်ား ႏွင့္ ၾကံဳသလိုလုပ္ကိုင္စားေသာက္ၾကရသည့္မိခင္မ်ား လာထိုးၾကသည္။ ရြာထဲလည္ေဆာ့ရင္း ထိန္းေက်ာင္းရေသာ ၈ ႏွစ္ သား အစ္ကို၏လက္တြင္ အာဟာရခ်ိဳ႕ခ်ိဳ႕တဲ့တဲ့ျဖင့္ လိုက္ပါလာသည့္ လသားကေလးတဦးလည္း လာထိုးသည္။
ကေလးမ်ားအားလုံး ေဆးထိုးအၿပီးတြင္ ေက်ာ္ေမာင္းခဲ့သည့္ရြာသို႔ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္ကာ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္မ်ားႏွင့္ လသားကေလးမ်ားကို ဝင္ေရာက္ၾကည့္႐ႈေပးရပါေသးသည္။ သူငယ္ခ်င္းမွာ နားၾကပ္ႏွင့္ စမ္းသပ္ေပးၿပီး ကြၽန္မမွလည္း ေဘးမွ လိုအပ္သည့္ေဆးမ်ားအား အထုတ္ကေလးမ်ားႏွင့္ ထုတ္ေပးရပါသည္။ မ်က္စိထဲတြင္ သူငယ္ခ်င္း၏ျပဳမူလႈပ္ရွားမႈ မ်ားအား သူရဲေကာင္းတဦးအလား ႐ႈျမင္ရင္းတစိမ့္စိမ့္ ၾကည္ႏူးေနမိပါသည္။ မိမိကိုယ္ကိုလည္း ထိုသူရဲေကာင္း၏ နံေဘး ခစားခြင့္ရသည့္ ဖိုးကံေကာင္းတဦးပမာ မွတ္ယူလိုက္ပါေသးသည္။
အခ်ိန္သည္ စကားတခြန္းမ်ွဆိုလိုက္ၿပီျဖစ္သည္။ ေႏြဥတု၏ ေနမင္းမွာ ကြၽန္မတို႔ ဦးေခါင္းဗဟိုတည့္တည့္သို႔ ထိုးလို႔လာပါၿပီ။ မုသားမထြက္ေသာ အစာအိမ္သည္လည္း တဂြမ္းဂြမ္းႏွင့္ ျမည္သံေပးလ်က္။ ကြၽန္မတို႔ အိမ္ျပန္ၾကရပါေတာ့မည္။ အျပန္ လမ္းတြင္ သစ္ငုတ္တိုတခ်ဳိ႕ကို ေတြ႔သည္။ လုပ္အားေပးသမားမ်ားလည္းအလုပ္သိမ္းသြားႀကၿပီျဖစ္၍ ရွင္းလင္းတိတ္ဆိတ္ သြားပါေတာ့သည္။
မည္သို႔ဆိုေစ ရနံ႔တခု၏ရင္ေငြ႔မွာ ကြၽန္မအေပၚ လႊမ္းျခဳံထားျမဲျဖစ္သည္။
သူသူေမ
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
