စိုးခိုင္ညိန္း – ေလထဲက ဖုန္မႈန္႔ေတြ

ၿပီးခဲ့တဲ့သုံးလေက်ာ္ေလာက္က ကံသီလို႔ ေသေဘးတခုမွလြတ္ေျမာက္ခဲ့ရတာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္သည္ အခုရက္ပိုင္းေတြမွာ ဒီေသျခင္းတရားကိုပဲ မၾကာခဏ ေတြးေတာဆင္ျခင္ေနခဲ့မိတာ ျဖစ္ပါသည္။ ဒီအေတာ္အတြင္းမွာပဲ လူေတြေသဆုံးရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြ၊ သတင္းေတြကို ၾကားသိေနခဲ့ရတာပဲ ျဖစ္ပါသည္။ ရြာျပန္ေရာက္ေတာ့ မူလတန္းမွာ အတူတက္ခဲ့ရတဲ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြက စုံစုံလင္လင္မရွိ ၾကေတာ့၊ ေသတဲ့သူက ေသကုန္ၿပီ။ တစ္ေယာက္ေယာက္ကိုမ်ား မျမင္မိလို႔ ေမးၾကည့္လိုက္ရင္ ေဟာ ဗ်ာ မသိေသးဘူးလား၊ မႏွစ္ကပဲ ဆုံးသြားၿပီေလတဲ့၊ ကြ်န္ေတာ့္မွာ အံ့ၾသမွင္သက္ေနရပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္သည္ ထိုကဲ့သို႔ေသာခံစားမႈတို႔ျဖင့္ တိတ္ဆိတ္ေအးစက္ကာ အျဖစ္အပ်က္ တို႔ကို အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ ေတြးေတာဆင္ျခင္ေနမိပါသည္။ ထိုအခါတြင္ ကြ်န္ေတာ္၏ပုံစံသည္ ေအးစက္ကာ ငူငူငိုင္ငိုင္လိုမ်ိဳး ျဖစ္သြားပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ ဗလာသက္သက္ေလဟာနယ္ထဲသြားေနမိသလို ဘာကိုမွမလုပ္မကိုင္မိပဲျဖစ္သြားပါသည္။ ထိုအခါတြင္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္သတိျပန္ကပ္ခါ စာေတြ ကိုပဲတအုပ္ၿပီးအုပ္ စိတ္ႏွစ္ကာ ဖတ္ဖို႔ႀကိဳးစားရပါသည္။ စာကိုေတာ့ တလုံးမွခ်မေရးမိ၊ ေရးစရာလည္း မရွိ၊ ေရးဖို႔ရာလည္း မေတြးမိ၊ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေန႔ တေန႔ကေတာ့ အခ်ိန္တန္ေတာ့လည္း ကုန္သြားမွာပဲလို႔ ကိုယ့္ အေတြးနဲ႔ကိုယ္ အားတင္းထားရပါသည္။

ဒီေန႔မွာေတာ့ မထိုင္တာ ၾကာၿပီျဖစ္သည့္ စာေရးစားပြဲမွာျပန္ထိုင္ေတာ့ စားပြဲေပၚမွာ ဖုန္ေတြက အထပ္လိုက္ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ ဒီဖုန္ေတြဟာ တရက္တရက္မွာ နည္းနည္းခ်င္းက်တဲ့ဖုန္ေတြ ျဖစ္မွာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ေန႔တိုင္းက်ေနတဲ့ ဖုန္ေတြကိုေလထဲမွာမျမင္ႏိုင္ခဲ့။ ေလထဲမွာ ကိုယ့္မ်က္စိႏွင့္ မျမင္ႏိုင္တဲ့ ဖုန္ေတြဟာ အခ်ိန္ျပည့္လြင့္ဝဲေနမွာပဲလု႔ိ ေတြးေတာေနမိသည္။ ကိုယ္အျမဲတမ္း အသုံးျပဳ ေနတဲ့အသုံး အေဆာင္ေတြေပၚမွာလည္း ဖုန္ေတြဟာ ေန႔တိုင္းက်ေနမွာပဲ ျဖစ္သည္။ အျမဲတမ္းလွည္းက်င္း သန္႔ရွင္းမႈျပဳလုပ္ႏိုင္ကာမွ ေတာ္ရာက်ေပသည္။ ပစ္ထားလိုက္လို႔ ရက္အနည္းငယ္ ၾကာသြားလွ်င္ ဖုန္ေတြကသိသိသာသာ ေဖြးေနေတာ့သည္။ ေလထဲကမျမင္ရတဲ့ဖုန္ေတြဟာမ်ားလာၿပီး ထုနဲ႔ထည္နဲ႔ ျဖစ္ကာ အရာဝတၳဳမ်ားကို ဖုန္းလႊမ္းသြားႏိုင္တာပဲဟု စဥ္းစားေနမိသည္။ ေအာ္ ေသျခင္းတရားဆိုသည္ကလည္း မျမင္ႏိုင္တဲ့ေလထဲက ဖုန္မႈန္႔ေတြလို ေနရာအႏွ႔႔ံတည္ရွိ ေနႏိုင္တာပါပဲလားဟု ဆင္ျခင္လိုက္မိသည္။

ေသဆုံးသြားၾကတဲ့သူေတြသည္ ေလထဲကဖုန္မႈန္႔ေတြလို လူျမင္ကြင္းကေန ေပ်ာက္ ကြယ္သြားၾကသည္။ တနည္းအားျဖင့္ဆိုရလွ်င္ ေသဆုံးသြားၾကသူတို႔သည္ဖုန္မႈန္႔ေတြျဖင့္ ဖုန္းလႊမ္းေပ်ာက္ကြယ္ သြားၾကသည္။ ပစၥည္းဝတၳဳစသည့္အရာ၀တၳဳတို႔သည္ အသုံးမျပဳပဲၾကာရွည္စြာပစ္ထားလိုက္လွ်င္ ဖုန္မႈန္႔တို႔ျဖင့္ ဖုန္းလႊမ္းကာ ေျမႀကီးေအာက္သို႔ေရာက္ကာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾက သည္မွာ သဘာဝပဲ ျဖစ္သည္။ ေျမႀကီးထဲမွ ေရွးလူတို႔အသုံးျပဳခဲ့ၾကေသာေရွးေဟာင္းပစၥည္းမ်ားကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရွာေဖြေတြ႔ရွိၾကသည္။ ထိုအရာ၀တၳဳမ်ားသည္ လူတို႔အသုံးျပဳစဥ္တုန္းကေတာ့ ေျမေပၚမွာတည္ရွိေနခဲ့ေသာအရာမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း မလႈပ္မယွက္ေသသလို ျဖစ္သြားေသာအရာတို႔သည္ ေလထဲက ဖုန္တို႔ျဖင့္ ဖုန္းလႊမ္းကာ ေျမႀကီးထဲသို႔ေရာက္သြားၾကျခင္း ျဖစ္သည္။

လူ႔ဘဝဆိုသည္မွာလည္း ေလထဲကဖုန္ေတြမတက္ေအာင္ တနည္းေျပာရလွ်င္ အသက္ရွင္သန္ရေလေအာင္ လႈပ္ရွာရုန္းကန္ေနရျခင္းပဲ ျဖစ္ပါသည္။ လႈပ္ရွားေနေသာအရာဝတၳဳေပၚတြင္ ဖုန္မႈန္႔တို႔သည္ လြယ္လင့္တကူမတင္ႏိုင္၊ သို႔ေသာ္ လည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ ဖုန္မတင္ေအာင္ ထာဝရလႈပ္ရွားေနဖို႔ဆိုသည္မွာလည္း မျဖစ္ႏိုင္ေသာကိစၥတခုပဲ ျဖစ္သည္။ တေန႔ေန႔ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာေတာ့ ၿငိမ္သက္ရပ္ တန္႔ကာ ဖုန္မႈန္႔တို႔၏ဖုန္းလႊမ္းမႈကိုခံရမည္သာ ျဖစ္သည္။

တေန႔က youtube မွာ အဆိုေတာ္ KanSas သီဆိုသည့္ Dust in the Wind သီခ်င္းကို နားေထာင္မိသည္။ ဟို အရင္က နားေထာင္ဖူးေသာ္လည္း အခုလို ေသေသခ်ာခ်ာနားမေထာင္မိခဲ့၊ အခုေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာပဲထပ္ခါထပ္ခါ နား ေထာင္ေနမိသည္။ တေန႔ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔အားလုံးသည္ သီခ်င္းထဲက လို ေလထဲကဖုန္မႈန္႔ေတြလို လြင့္ပါးေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကရမွာခ်ည္းပဲ ျဖစ္ပါသည္။ မိုးေပါက္ မိုးေရစက္ေတြသည္ က်ယ္ေျပာလွေသာသမုဒၵရာေရျပင္ႀကီးထဲ နစ္ဝင္ေပ်ာက္ကြယ္သြားသလို ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကရဦးမည္ပဲ ျဖစ္သည္။ ထိုကဲ့သို႔ေသာ အျဖစ္အပ်က္တို႔သည္ မထူးဆန္းလွေသာကိစၥမ်ားပဲ ျဖစ္ပါသည္။ တေန႔ ေလထဲကဖုန္မႈန္႔ေတြလိုေပ်ာက္ကြယ္သြားမည့္အေၾကာင္းကို ေတြးၿပီးထိပ္လွန္႔တုန္လႈပ္ ကာ စိတ္ပ်က္အားငယ္ေနစရာေတာ့မလိုေပ။ ထိုသေဘာတရားကိုပဲ တတ္ႏိုင္သမွ်တြန္းလွန္ကာ ရင္ဆိုင္ရွင္သန္ေနရသည္ကပင္ ဘဝတခု ျဖစ္သည္။

ဘဝဆိုသည္ ေလာကဓံရိုက္ခ်က္တို႔ျဖင့္ျပည့္ေနေသာ တိုက္ပြဲတခုပဲ ျဖစ္သည္။ ေလာကဓံဆိုသည္မွာ အနိမ့္အျမင့္သေဘာ၊ အဆိုးအေကာင္းတို႔ျဖင့္ တလွည့္စီႀကံဳႀကိဳက္ရမည့္သဘာဝတရားတခုပဲ ျဖစ္သည္။ ထိုအရာသည္ ေရွာင္လႊဲ၍မရ။ အဆိုးတို႔ဝင္ေရာက္လာသည့္အခါ ရင္ဆိုင္ေက်ာ္လႊား ျဖတ္သန္းႏိုင္ပါမွ အေကာင္းတို႔ျဖင့္ ေတြ႔ၾကံဳရမည္ ျဖစ္သည္။

ႀကိဳးစားေနသမွ် ေအာင္ျမင္သြားၾကတဲ့သူေတြကိုၾကည့္ၿပီး ငါလည္း တေန႔ေပါ့ဆိုသည့္ စိတ္ကူးျဖင့္ ေမွ်ာ္လင့္ေနႏိုင္သည္။ ထိုအတူပင္ က်ရွံဳးေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကသူေတြကိုၾကည့္ၿပီးလည္း ငါလည္းတေန႔ဆိုသည့္အေတြးျဖင့္ ေရာက္လာမည့္ေလာကဓံ ကို ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားရမည္သာ ျဖစ္သည္။ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ၿပီျဖစ္သည့္ ကဗ်ာဆရာလွသန္းသည္လည္း ငါလည္းတေန႔ဆိုၿပီး ဆင္ျခင္သြားပုံကို ေတြ႔ရပါသည္။