(မုိးမခ) ဇူလုိင္ ၂၀၊ ၂၀၁၈
တိဗက္ျပည္က ေျမႇာက္ထားတဲ့ဆင္ေျခေထာက္ေအာက္မွာေရာက္ေနသည့္ ၾကက္ဥႏွင့္ တူပါသည္။ ေျခခ်လုိက္ရုံမွ်ျဖင့္ ဘ၀ပ်က္သြားမည့္ အေနအထားျဖစ္သည္။ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္တြင္ ေလျပင္းမုန္တိုင္းတို႔ ပိုမိုျပင္းထန္လာခဲ့သည္။ တရုတ္စစ္သား မ်ားက လားမားဘုန္္းေတာ္ၾကီးမ်ားကို ဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေႏွာင္ျခင္း၊ ေက်ာင္းတိုုက္မ်ားကို သိမ္းပိုက္ျပီး စစ္စခန္းအျဖစ္ျပဳလုပ္ျခင္း၊ တိဗက္ျပည္သူအမ်ားအျပားကို ဖမ္းဆီးျပီးေနာက္ လားမားဘုန္္းေတာ္ၾကီးမ်ားမရွိေတာ့သည့္ ေက်ာင္းတိုက္မ်ားကို အခ်ဳပ္ ေထာင္အျဖစ္ အသုံးျပဳကာ အရွိန္ျမႇင့္၍ လုပ္ေဆာင္ေနၾကျပီျဖစ္သည္။
ေလာ့ဆန္ရင္ခ်ဳတ္ဆုိေသာ တိဗက္အမ်ိဳးသားၾကီးက သူ၏ဘ၀အေတြ႔အၾကဳံကို ျပန္ေျပာေလသည္။ “အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္ က အသက္ ၁၂ ႏွစ္ပဲရွိေသးတာေလ။ အဖမ္းခံရတဲ့အထဲမွာ က်ေနာ္လည္း ပါတယ္။ ဖမ္းတာေတာ့ အမ်ားၾကီးပဲဗ်။ လားမား ေတြပါတယ္။ ေယာက်ာ္း မိန္းမ အကုန္ပါတယ္။ ကေလးေတြေတာင္ ပါေသးတယ္။ အကုန္ဖမ္းျပီး က်ေနာ္တို႔ကို ဘုန္းၾကီး ေက်ာင္းထဲေခၚသြားတယ္။ အရင္တုန္း ကေတာ့ ဒီေက်ာင္းတိုက္မွာ လားမားငါးရာေက်ာ္ေနထိုင္ၾကတာေလ။ အခုေတာ့ တပါးမွ ေနလုိ႔မရေတာ့ဘူးေပါ့။ အဲဒီေက်ာင္းတိုက္ထဲမွာ က်ေနာ္တို႔ကို ခ်ဳပ္ထားတာ။ စားစရာလည္း မရွိဘူး။ အေစာင့္စစ္ သားေတြကေတာ့ လက္နက္အျပည့္စုံနဲ႔ ေစာင့္ေနတာေပါ့။ အေပါ့အေလးလည္း အဲဒီေနရာမွာပဲ ျဖစ္သလုိ ေျဖရွင္းၾကရတာ။ အေသ အေပ်ာက္ေတြ မ်ားတယ္ဗ်။ တိဗက္ေတြကို ငါးေယာက္စီ ၾကိဳးနဲ႔ တြဲျပီး အုပ္စုလုိက္ အုပ္စုလုိက္ ေခၚလာတာကိုလည္း ေတြ႔ေနရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကို သုံးရက္ခ်ဳပ္ထားျပီး ေလးရက္ေျမာက္ေန႔မွာေတာ့ အရမ္းငယ္ေသးတဲ့ ကေလးေတြကို ျပန္လြတ္ေပးတယ္။ က်ေနာ္လည္း လြတ္တဲ့အထဲ ပါတယ္ေလ။ က်န္တဲ့လူေတြကိုေတာ့ ထရပ္ကားၾကီး ေတြနဲ႔ လာေခၚသြား တာ ေတြ႔တာပဲ။ ဘယ္ကိုေခၚသြားလဲေတာ့ က်ေနာ္တို႔လည္း မသိရဘူး။ ဘယ္တတ္နိုင္မွာလဲ။ က်ေနာ္ တို႔ ကံေပါ့ဗ်ာ။ မေသလုိ႔ အခုလုိ ေတြ႔ၾကရ တာ။ ကံေပါ့။ ဗုဒၶဘုရားရွင္က က်ေနာ့္အသက္ကို ကယ္တင္ေပးထားတာ”ဟု ေလာ့ ဆန္က ေျပာပါသည္။
ခမ္ျပည္နယ္သူ ေဘရီလာဂီကလည္း သူမအေတြ႔အၾကဳံကို ရွင္းျပပါေသးသည္။ အဲဒီတုန္းက သူမက အသက္၂၅-ႏွစ္အရြယ္ အမ်ိဳးသမီးငယ္ကေလးတဦးေပါ့။ ခါးသီးတဲ့ အေတြ႔အၾကဳံေတြက သူ႔ဘ၀ကို ပိုျပီးတည္ျငိမ္ရင့္က်က္ေစတယ္ဟု လာဂီက ဆုိပါသည္။ သူမအဖမ္းခံရေတာ့ သုံးႏွစ္အရြယ္သားငယ္ကေလးလည္း သူမႏွင့္အတူ ေထာင္ထဲပါလာသည္။ ေယာက်ာ္းျဖစ္ သူကေတာ့ တိဗက္ျပည္ကို ကာကြယ္ရင္း မနွစ္တုန္းဆီက ေသဆုံးသြားခဲ့ျပီျဖစ္သည္။ ေမြးျခင္းႏွင့္ ေသျခင္းတို႔သည္ သူမအတြက္ မထူးဆန္း။ ၾကင္နာျခင္းႏွင့္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတရားသည္သာ လူသားတို႔ လုိက္နာၾက ရမည့္ ဘုရားရွင္၏ အဆုံးအမဟု သူမက ဆိုပါသည္။ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္ျခင္း၊ စာနာမႈကင္းမဲ့ျခင္းႏွင့္ ႏွိပ္စက္သတ္ျဖတ္ျခင္းတိို႔သည့္ ဘုရား မၾကိဳက္ေသာ အရာမ်ား သာျဖစ္ျပီး အတတ္နိုင္ဆုံး ေရွာင္နိုင္ေအာင္ၾကိဳးစားၾကရမယ္။ အခုလုိ တိဗက္ျပည္မွာ ညွင္းပန္း နွိပ္စက္ သတ္ျဖတ္ေနတာေတြကို ဘုရားရွင္က ၾကိဳက္မွာမဟုတ္ဘူး။ တိဗက္ လူမ်ိဳးေတြကလည္း မၾကိဳက္ဘူး ဟု ဆိုပါ သည္။
၁၉၅၈-ခုႏွစ္။ တိဗက္ျပည္ရဲ႕ ေကာင္းကင္ယံတြင္ မိုးသားတိမ္လိပ္တို႔ ထူထပ္ေနေလျပီ။ ဒီတၾကိမ္ရြာတဲ့မိုးထဲ ဘ၀ေတြ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြအားလုံး ေမ်ာပါသြားေတာ့မည့္ အရိပ္အေယာင္ေတြ ေတြ႔ျမင္ေနရျပီျဖစ္သည္။ အမ္ဒူျပည္နယ္ဘက္မွာ လည္း ဖမ္းဆီးမႈ ေတြရွိသည္။ လားမားတေထာင္ေက်ာ္သီတင္းသုံးေနသည့္ ေဇာက္ခ်မ္းေက်ာင္း ေတာ္ၾကီးကို လက္နက္ကိုင္စစ္သားမ်ားက ၀ိုင္းထားၾကျပီ။ ေရျဖတ္၊ မီးျဖတ္၊ အစား အေသာက္ေတြ ျဖတ္သည္။ အျပင္လူ ၀င္ခြင့္မရွိေတာ့။ သိပ္မၾကာခင္ အခ်ိန္မွာပဲ ေသနတ္သံေတြ အဆက္မျပတ္ ၾကားေနရသည္။ လားမားမ်ားက ျပန္လည္ခုခံ တိုက္ခုိက္ၾကေသး သည္။ သို႔ေသာ္ လက္ရွိနဲ႔လက္မဲ့တို႔ အားျပိဳင္ပြဲတြင္ လက္မဲ့တို႔ ရႈံးပါသည္။ တင့္ကားမ်ားျဖင့္ ၀င္ေရာက္တိုက္ခုိက္ျပီး ပစ္ခတ္ဖမ္းဆီးမႈေတြရွိသည္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေက်ာင္းတိုက္ၾကီးတခုလုံးကို မီးတင္ရိႈ႕လုိက္ျခင္းျဖင့္ အဆုံးသတ္ လုိက္ပါသည္။ အသက္မေသဘဲ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္သြားသည့္ လားမားအမ်ားစုက လူထြက္ျပီး တိဗက္ေျပာက္က်ား တပ္မ်ားရွိရာသုိ႔ သြားေရာက္ပူးေပါင္းၾကေလသည္။
နီးစပ္ရာ အျခားဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းမ်ားကိုလည္း ၀င္ေရာက္ဖမ္းဆီးေတာ့မည္ျဖစ္ ေၾကာင္း သတင္းေတြၾကားေနရသည္။ တုတ္၊ ဓား၊ လက္နက္မ်ားျဖင့္ ခုခံဖို႔ ျပင္ဆင္ေန ၾကသူေတြလည္းရွိသည္။ အေျခအေနအားလုံးကို ထိန္းသိမ္းဖို႔ တရုတ္အစိုးရက ဘုန္းေတာ္ၾကီးဒလုိင္းလားမားကို ဖိအားေပးသည္။ ဘုန္းေတာ္ၾကီးကလည္း ဖိႏွိပ္ ဖမ္းဆီးမႈမ်ား မျပဳလုပ္ဖို႔ ေမတၱာရပ္ခံပါသည္။ သို႔ေသာ္ အေျခအေနက ထိန္းမနိုင္ သိမ္းမရေတာ့။ စတိတ္စင္ၾကီးကို အဆင္သင့္ျပင္ထားျပီ။ သရုပ္ေဆာင္ေတြကိုလည္း ေရြးခ်ယ္ထားျပီးျပီ။ ဇာတ္ညႊန္းကလည္း အဆင္သင့္။ ျပည္ဖုံးကားခ်ျပီး စင္ေရွ႕ထြက္ ၾသဘာခံၾကမည့္သူေတြကလည္း အရံသင့္။ ကန္႔လန္႔ကာကေလး တခ်က္ဆြဲခ်လုိက္ရုံ မွ်ျဖင့္..….။
တိဗက္ေတာင္တန္းေတြေပၚက ေရခဲေတာင္ၾကီးေတြ အရည္ေပ်ာ္သြားသလုိ ဘ၀ေတြ အရည္မေပ်ာ္ဖို႔ပဲ လုိပါသည္။ တိဗက္ျပည္ရဲ႕ ေကာင္းကင္ယံတြင္ မိုးသားတိမ္တိုက္တို႔ လြင့္ေမ်ာေနၾကေလျပီ။ ဒီတၾကိမ္ရြာတဲ့မိုးထဲ လူသားမ်ိဳးစိတ္တခုလုံး ေမ်ာပါသြားမွာကိုပဲ တိဗက္ေတြက စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔ေနမိသည္။
တိဗက္ျပည္ရဲ႕ ၁၉၅၉-ခုႏွစ္ အရုဏ္ဦးေတြက အရင္လုိ ေအးခ်မ္းမႈေတြ မေပးေတာ့။ ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနေတြ တင္းမာရႈပ္ေထြးေနလင့္ကစား ႏွစ္စဥ္က်င္းပေနၾကျဖစ္သည့္ တိဗက္လုိဆာႏွစ္သစ္ပြဲေတာ္ၾကီးကုိ က်င္းပဖို႔ အားလုံးက တာဆူေနၾကျပီျဖစ္သည္။ လုိဆာပြဲေတာ္ဆိုသည္မွာ ျမန္မာ့ရိုးရာသၾကၤန္ပြဲေတာ္လုိ၊ အေနာက္တိုင္းက အီစတာ ပြဲေတာ္လုိ ဘာသာေရးအေငြ႔အသက္တို႔ျဖင့္ ထုံမႊမ္းထားသည့္ တိဗက္ဘာသာ ေရးပြဲေတာ္ၾကီးတခုပင္ျဖစ္သည္။ အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္က ဘုရားဖူးခရီးသည္ေတြ၊ ကုန္သည္ပြဲစားေတြ၊ လက္မႈပညာသည္ေတြ၊ တိဗက္အလႊာစုံက ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ ေသာ ခရီးသြားေတြဟာ ျမိဳ႕ေတာ္လာဆာကို တဖြဲဖြဲေရာက္ရွိ လာၾကျပီျဖစ္သည္။ လုိဆာပြဲေတာ္အျပီး တဆက္တည္းက်င္းပမည့္ မြန္လန္ဘာသာေရးပြဲေတာ္ကို ဆင္ႏႊဲဖို႔ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ လားမားေတြလည္း လာဆာျမိဳ႕မွာ စုရုံးေရာက္ရွိေနၾက ေလျပီ။ လာဆာျမိဳ႕ ဆင္ေျခဖုံးမွာ စစ္ေရွာင္ေရာက္ရွိေနၾကသည့္ ဒုကၡသည္ စခန္းေတြ ကလည္း ေသာင္းခ်ီရွိေနၾကသည္။ အလႊာစုံ၊ နယ္ပယ္စုံသည္။ တသိန္းေက်ာ္ရွိသည့္ ျပည္သူေတြဟာ ျမိဳ႕ေတာ္လာဆာကို ေရာက္ရွိေနၾကျပီျဖစ္သည္။ လူတသိန္းေက်ာ္ ဆိုသည္မွာ လာဆာျမိဳ႕အတြက္ ပုံမွန္ထက္ ထက္၀က္ေက်ာ္မ်ားေနသည့္ အေရ အတြက္ပင္ျဖစ္သည္။
ဒလုိင္းလားမားဘုန္းၾကီးေလးရဲ႕ သက္ေတာ္ ၂၄-ႏွစ္ျပည့္နွင့္လည္း တိုင္ဆိုင္ေနျပီး သူအတြက္ သာသနာပိုင္ျဖစ္ဖို႔ မျဖစ္မေနေျဖဆိုရမည့္ ေနာက္ဆုံးစားေမးပြဲကို ေျဖဆိုရ မည့္အခ်ိန္လည္း ျဖစ္သည္။ သည္စာေမးပြဲသာေအာင္ခဲ့လွ်င္ သူဟာ တိဗက္ျပည္ရဲ႕ ၁၄-ေယာက္ေျမာက္ ဒလုိင္းလားမားအျဖစ္ တိဗက္ျပည္ရဲ႕ အျမင့္ဆုံး သာသနာပိုင္ႏွင့္ အျမင့္ဆုံးအာဏာပိုင္အျဖစ္ တရား၀င္ျဖစ္လာေတာ့မည္ျဖစ္သည္။
စာေမးပြဲေနာက္ဆုံးေန႔ မတိုင္မီအရင္ေန႔ညက ပီကင္းကအရာရွိႏွစ္ဦးေရာက္လာျပီး လားမားကိုယ္ေတာ္ေလးႏွင့္ ေတြ႔ခြင့္ေတာင္းသည္။ တရုတ္ျပည္က ကမၻာေက်ာ္ ဆက္ကပ္အဖြဲ႔ လာဆာသို႔ေရာက္ေနျပီျဖစ္ရာ လားမားကိုယ္ေတာ္ေလးကို ကပြဲၾကည့္ဖို႔ လာဖိတ္ျခင္းျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ကိုယ္ေတာ္ေလးက ေတြ႔ခြင့္မေပးခဲ့။ စာေမးပြဲျပီးမွဟု ဆင္ေျခေပးခဲ့ေလသည္။ သုံးရက္ၾကာေသာအခါ ဒလုိင္းလားမား ကိုယ္ေတာ္ေလး သည္ကား ေမွ်ာ္လင့္ထားသည့္အတိုင္း သာသနာပိုင္ျဖစ္လာခဲ့ေလျပီ။ နိုင္ငံေရးဘက္ တြင္လည္း သူကအာဏာအရွိဆုံးျဖစ္သည္။ ဒီမိုကေရစီတိုင္းျပည္တခုရဲ႕ စံခ်ိန္အရ ဆိုလွ်င္ သူက တိဗက္ျပည္၏ သမၼတလည္းျဖစ္သည္။
သာသနာပိုင္ျဖစ္ျပီးေနာက္ ေလးရက္ေျမာက္ေန႔တြင္ ပီကင္းအရာရွိမ်ား ျပန္ေရာက္ လာသည္။ လားမားကိုယ္ေတာ္ေလးကို ကပြဲသို႔ ၾကြေစခ်င္ၾကသည္။ တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးျ ပီးေနာက္ ကပြဲကိုသြားဖို႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္ပါသည္။ သည္မွာ အခက္အခဲေတြရွိလာသည္။ အသက္ ၂၄ ႏွစ္အရြယ္ရွိ လားမားကိုယ္ေတာ္ေလးတြင္ လက္နက္အျပည့္အစုံ ကိုင္ေဆာင္ထားသည့္ ကိုယ္ရံေတာ္သက္ေတာ္ေစာင့္ ၂၄-ေယာက္ရွိသည္။ ပီကင္းက ပြဲသို႔ သက္ေတာ္ေစာင့္မ်ားကို လုိက္ပါခြင့္မျပဳဟု ပီကင္းအရာရွိမ်ားကို ေတာင္းဆုိ လုိက္သည္။ လားမားကိုယ္ေတာ္ေလးေနာက္ကို ဘယ္သူမွ လုိက္ခြင့္မရွိ။ သို႔ေသာ္ လက္ခံႏိုင္ဖြယ္မရွိေသာ ဒီေတာင္းဆိုခ်က္ကို တိဗက္တို႔က ျငင္းပယ္ခဲ့သည္။ လားမား ကိုယ္ေတာ္ေလး မၾကြျဖစ္ခဲ့လွ်င္ ကတိပ်က္ရာ ကတိဖ်က္ရာေရာက္မည္။ အကယ္၍ ၾကြျဖစ္ခဲ့လွ်င္လည္း လားမားကိုယ္ေတာ္ေလးရဲ႕ လုံျခဳံေရးက ရတက္မေအးစရာ အေျခအေနျဖစ္ေနသည္။ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ေတြမ်ားသည့္ သည္ေတြ႔ဆုံပြဲကို တိဗက္ ျပည္သူတို႔က ဘ၀င္မက်။ တင္းမားေနေသာ သည္အေျခအေနကို လားမားကိုယ္ေတာ္ ေလးက ၀င္ထိန္းေပးသည္။ မူလသတ္မွတ္ထားသည့္ေနရာမွာ မေတြ႔ေတာ့ဘဲ လာမားကိုယ္ေတာ္ေလးရဲ႕ ေႏြရာသီစံနန္းျဖစ္တဲ့ ႏိုဘုလကၤအ၀င္ဂိတ္က ကြင္းျပင္မွာ ေတြ႕ဆုံၾကမည္။ ေတြ႔ဆုံပြဲေန႔ နန္းေတာ္အျပင္ဘက္တြင္ သုံးေသာင္းေက်ာ္ေသာ တိဘက္ျပည္သူတို႔ စုေ၀းေရာက္ရွိေနၾကေလျပီ။ သည္ေတြ႔ဆုံပြဲကေနတဆင့္ ပီကင္း အရာရွိေတြဟာ လားမားကိုယ္ေတာ္ေလးကို ျပန္ေပးဆြဲျပီး ျပည္မၾကီးထဲကို ဆြဲေခၚသြား လိမ့္မည္ဟု တိဘက္ျပည္သူတို႔က ယုံၾကည္ေနၾကသည္။ တဖက္မွာ ေထာင္ေသာင္း ခ်ီေသာ လက္နက္မဲ့တိဘက္ျပည္သူတို႔က ေနရာယူထားသလုိ အျခားတဖက္မွာလည္း လက္နက္ကိုင္ေဆာင္ထားသည့္ တရုတ္စစ္ သား တို႔က အရံသင့္ေစာင့္ေနၾကျပီျဖစ္သ ည္။ လက္ခုပ္တခ်က္တီးလုိက္သည္ႏွင့္တျပိဳင္နက္ အေျဖကရွင္းေနျပီ။
ပီကင္းအဖြဲ႔ကိုေခါင္းေဆာင္သူမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တန္ျဖစ္သည္။ သူက လားမားကိုယ္ေတာ္ ေလးႏွင့္ ေတြ႔ဆုံေသာအခါ တိဗက္ေျပာက္က်ားတပ္ဖြဲ႕မ်ားအပါအ၀င္ တရုတ္ဆန္႔က်င္ ေရးမ်ားကို အလုိမရွိေၾကာင္း ယခုလုိဆက္ျပီး ဆန္႔က်င္ေနဦးမယ္ဆိုလွ်င္ ေတာ့ မျဖစ္ျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႔ ျဖိဳခြဲရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း သတိေပးစကားဆိုပါသည္။ ကပြဲက နံနက္ ၁၁-နာရီမွာ စတင္မွာျဖစ္သည္။ ကပြဲမတိုင္မီ က်င္းပသည့္ေတြ႔ဆုံပြဲက သိပ္အားရ ေက်နပ္စရာ မေကာင္းလွ။
တိဗက္ျပည္သူေတြက အရင္လုိ လြတ္လပ္ေသာ တိဗက္ျပည္ဆီသို႔ ျပန္သြား လုိၾက သည္။ တိဗက္ျပည္သူေတြကလည္း တိဗက္ျပည္ကို သည္ထက္ပို၍ တိဗက္ပီသ ခ်င္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း တရုတ္ျပည္မၾကီး၏ စိုးမိုးျခယ္လွယ္ေနမႈကို မ်က္မုန္းက်ိဳး ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ တိဗက္အေရးတြင္ အမ်ိဳးသမီးမ်ား ထဲထဲ၀င္၀င္ ပါ၀င္နိုင္ေရး အတြက္ တိဗက္အမ်ိဳးသမီးအဖဲြ႕ကို ဖြဲ႔စည္းလုိက္ျပီျဖစ္သည္။ လာဆာျမိဳ႕ရဲ႕ လမ္းမေတြ ေပၚတက္ဖို႔ တာဆူေနၾကေလျပီ။ ၁၉၁၂-ခုႏွစ္မ်ားဆီက တိဗက္ျပည္တြင္း ၀င္ေရာက္ေနသည့္ မန္ခ်ဴးမ်ားကို တိဗက္ျပည္သူ႔အားျဖင့္ ႏွင္ထုတ္နိုင္ခဲ့သည့္ သမိုင္းရွိခဲ့ဖူးပါသည္။ သို႔ေသာ္ ယခင္မန္ခ်ဴးႏွင့္ ယခုတရုတ္က အေျခအေနျခင္း မတူေတာ့။ အရာရာအားလုံး ေျပာင္းလဲေနျပီျဖစ္သည္။ တရုတ္တပ္မေတာ္တြင္ ေခတ္မီဆန္းျပားလွသည့္ စစ္လက္နက္မ်ား အျပည့္အစုံရွိေနျပီး တိဗက္တို႔လက္ထဲတြင္ ရွိေနသည့္လက္နက္က ပထမကမၻာစစ္လက္က်န္ ေခတ္မမီေတာ့သည့္ လက္နက္ မ်ားသာ။
PLA ေခၚ ျပည္သူ႔လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မွာရွိသည့္ လက္နက္မ်ားအားလုံးကလည္း မီးက်ိဳးေမာင္းပ်က္မ်ားသာ။ အင္အားခ်င္းယွဥ္လုိက္လွ်င္ မိုးနဲ႔ေျမလုိ ကြာျခားလြန္းေန သည္။ သူထိုးကိုယ္ထိုး လက္သီးခ်င္းယွဥ္ထိုးရသည့္ အခါမ်ိဳးမွာ လက္ဦးမႈရဖို႔ထက္ ခ်က္ေကာင္းထိဖို႔ကလည္း လုိပါသည္။ အရာရာကို အသိပညာ အတတ္ပညာမ်ားျဖင့္ ေမာင္းႏွင္ျပီး ေခါင္းေခါင္းခ်င္း ယွဥ္သည့္ေခတ္မွာ ကိုယ္က တုတ္ဆြဲ ဓားဆြဲ တကဲကဲ လုပ္ေနလို႔မျဖစ္ေတာ့။ ကမၻာၾကီးရဲ႕ ကစားကြက္က ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ေလျပီ။ ေျပာင္းလဲ ေနသည့္ ေခတ္အေျခအေနကို တခ်က္ကေလး မ်က္ေျချပတ္သြားရုံမွ်ျဖင့္ ဘ၀ေတြ က်ိဳးေၾကသြားႏိုင္သည္။ တိဗက္တိုင္းျပည္ရဲ႕ေရွ႕ေရးက မုန္တိုင္းထဲက ဖေယာင္းတိုင္ ပမာ။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါဦးမည္
ကိုသစ္ (သီတဂူ)
၇၊ ၁၈၊ ၂၀၁၈
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
