မွတ္စုုမွတ္တမ္း ေမာင္ရစ္ ျပန္လည္ဆန္းသစ္ျခင္း

ေမာင္ရစ္ – အတိတ္ကို ျပန္မလွန္ေၾကး (ခင္ညြန္႔၊ ၁၉၈၈ စက္တင္ဘာ အာဏာသိမ္းျပီးစ)

ေမာင္ရစ္ – အတိတ္ကို ျပန္မလွန္ေၾကး (ခင္ညြန္႔၊ ၁၉၈၈ စက္တင္ဘာ အာဏာသိမ္းျပီးစ)

၈၈ အႏွစ္ ၂၀ (အခန္းဆက္မ်ား)

(မိုုးမချပန္လည္ဆန္းသစ္ျခင္း) ၂၀၀၈ ဇူလိုုင္လ

၈၈ အႏွစ္ ၂၀ ကို ေကာက္ႏုတ္ခ်က္ေတြ၊ စာေတြ၊ ဓာတ္ပုံေတြခ်ည္းပဲ လိုက္ရွာ၊ လုိက္ေတာင္းျပီး ကိုယ္တိုင္ေတာ့ မေရးေသးဘူး ဆိုျပီး တရြတ္ဆြဲေနတာ နည္းနည္းေတာ့ တို႔ထား ေရးထားဦးမွပါပဲ။ ကိုယ္က ဘာေကာင္မွ မဟုတ္ေတာ့၊ ေတာက္တိုမယ္ရ (တီတီအမ္၀ိုင္) ဆိုေတာ့ ေျပာလည္း သိပ္မထူးဘူးဆိုျပီး ထားတာ။ ေတာ္ၾကာ ေမ့ေပ်ာက္မကုန္ခင္ ခ်ေရးထားလိုက္တာပါ။


၁၉၈၈ ၾသဂုတ္ ၀န္းက်င္နဲ႔ မတိုင္ခင္

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ (ေဟာင္း) ေအာင္ၾကီးဆီမွာ အင္တာနက္တို႔၊ ဘေလာက္တို႔၊ ေရဒီယိုတို႔၊ ၀က္ဆိုက္တို႔ မရွိဘူး။ သူက လက္ႏွိပ္စက္စာမူေတြကို မိတ္ေဆြေဟာင္းေတြဆီ တအိမ္တက္ဆင္း လိုက္ေ၀ျပီး ေပးတာ။ မိတၱဴဆိုင္ေတြက က်ိတ္ျပီး ကူးၾက ျဖန္႔ၾကတာကို မွတ္မိတယ္။ သူက ၁၉၈၇ ေငြစကၠဴေတြ သိမ္းတာ၊ ၁၉၈၈ မတ္၊ ဇြန္ ေက်ာင္းသားအေရးအခင္းမွာ အာဏာရွင္ေတြ မတရား အၾကမ္းဖက္ ႏွိမ္ႏွင္းတာ၊ သတင္းလိမ္၊ သတင္းဖုံးတာေတြကအစ ၁၉၆၂ ဇူလိုင္ ၇ ရက္ သမဂၢ ဘယ္သူျဖဳိသလဲ စတာေတြကို ေ၀ဖန္တဲ့ အာေဘာ္ေတြ ထုတ္ျပန္ပါတယ္။

ျပီးေတာ့ ဘီဘီစီက ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈ ေျမေအာက္ေတာ္လွန္ေရးသတင္းေတြကို တင္ဆက္တာေတြကို ည ည ေရဒီယိုေရွ႔ နားေထာင္ရတာကို မွတ္မိတယ္။ အဓိကကေတာ့ လုံထိန္းေတြက ေက်ာင္းသူေတြကို မတရားက်င့္ခဲ့ၾကတယ္လို႔ ကိုေဌးၾကြယ္နဲ႔ အဖြဲ႔က ထုတ္ျပန္လိုက္တာဟာ လူထုၾကီးက ေဒါသမီးဟုန္းဟုန္းေတာက္ေစတာပဲ။

ဦး၀င္းတင္၊ ဦး၀င္းခက္တို႔ ဦးေဆာင္တဲ့ စာနယ္ဇင္္းသမားၾကီးေတြက စာေပေလာကသားေတြနဲ႔ စုေပါင္း လက္မွတ္ထုိးျပီး အာဏာရွင္ကို ေ၀ဖန္ၾကတယ္။ အဲဒါကို မွတ္မိတယ္။ လူၾကီးေတြက လက္မွတ္ထိုးတယ္။ ေအာင္ၾကီး စာေရးသလိုမ်ဳိး ဦးခင္ေမာင္လတ္နဲ႔ ေဒၚခင္မ်ဳိးခ်စ္ကလည္း အာဏာရွင္ ဦးေန၀င္းနဲ႔ သက္တမ္းတို သမၼတ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ကို စာတို စာရွည္ေတြ ေရးၾကတာကို မွတ္မိတယ္။

ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔ေတြ ဖြဲ႔လာၾကျပီ။ အမည္အမ်ဳိးမ်ဳိးလည္း ေပးလာၾကျပီ။ အစကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ အေခၚ “တပ္ဦး”ေတြေပါ့။ ဆႏၵျပမယ္၊ စာေ၀မယ္၊ ေျပးမယ္၊ ျပန္ေပၚလာမယ္၊ ျပီးေတာ့ “သမဂၢ”ေတြ ျဖစ္လာတယ္။ ေက်ာင္းသားသမဂၢ က စလုိ႔ အိမ္ရွင္မမ်ား သမဂၢအထိ။

ဦးေန၀င္းက တပါတီစနစ္ကို ဖ်က္မယ္၊ ပါတီစုံ လုပ္မယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ပါတီညီလာခံက လက္မခံဘူး။ ျပည္သူ႔ဆႏၵကို ေကာက္ယူဦးမယ္၊ တပါတီစနစ္ကို ျပဳျပင္မယ္ဆိုျပီး လုပ္တယ္။ စစ္ဗိုလ္လူထြက္ ဦးစိန္လြင္ကို အၾကီးအကဲ ေျပာင္းခန္႔ေတာ့ သူက ျပည္သူကို ေသနတ္နဲ႔ ပစ္ျပီး ေျဖရွင္းလိုက္တယ္။ လူထုက ရပ္မသြားဘူး၊ ပိုျပီး ေပါက္ကြဲတယ္။ ပါတီက ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ကို တင္တယ္။ ဦးတင္ေအာင္ဟိန္း တရားသူၾကီးခ်ဳပ္ကို ေကာ္မရွင္ဖြဲ႔ျပီး ျပည္သူဆႏၵေကာက္ယူေရးကို လုပ္တယ္။ လူေတြက လမး္ေပၚမွာခ်ည္းပဲ၊ ဆႏၵျပေနၾကတာ။ ေဆးရုံၾကီးက တေျဖးေျဖးနဲ႔ စုရပ္ျဖစ္လာတယ္။ မွတ္မိတယ္။

ဦးတင္ေအာင္ဟိန္းက ၾသဂုတ္ ၂၄ မွာ ျပည္သူွသေဘာထား ေကာက္ယူတဲ့ ေကာ္မရွင္ကို ဖ်က္ပစ္လိုက္တယ္။ ျပည္သူေတြ အားလုံးသာမက ၀န္ထမ္းေတြပါ လမ္းေပၚေရာက္ျပီး ဆႏၵျပပြဲၾကီး ျဖစ္သြားေတာ့ အေထြေထြသပိတ္ၾကီး ျဖစ္သြားတာေပါ့။ တပါတီစနစ္လည္း အဲဒီမွာ က်ဆုံးသြားေတာ့တာပဲ။

ၾသဂုတ္ေႏွာင္းပိုင္းနဲ႔ စက္တင္ဘာ

အဓိက ကေတာ့ တျပည္လုံးမွာ ေက်ာင္းေတြ၊ ေဆးရုံေတြ၊ ဘုရားေတြ၊ ဇရပ္ေတြဟာ သပိတ္စခန္းၾကီးေတြ ျဖစ္သြားတာျဖစ္ပါတယ္။ ၀န္ထမ္းနဲ႔ အေထြေထြ လူတန္းစားသမဂၢေတြက ေဆးရုံၾကီးမွာ စတည္းခ်ၾကတယ္။ ေက်ာင္သားေတြက ရန္ကုန္ပင္မ တကၠသိုလ္မွာ သမဂၢရုံးခန္းေတြ ဖြင့္ၾကတယ္။ အဖြဲ႔ေတြ၊ စာေစာင္ေတြ၊ အစုအဖြဲ႔အလိုက္ ခ်ီတက္ပြဲေတြ၊ ေဟာေျပာပြဲေတြ ေန႔စဥ္ ေဆာင္ရြက္ၾကတယ္။

ဦးေအာင္ၾကီး ဦးေဆာင္တဲ့ တပ္မွဴးေဟာင္းေတြ၊ ဦးႏု ဦးေဆာင္တဲ့ ဖဆပလ လူေဟာင္းေတြ၊ ဦး၀င္းတင္တို႔ ဦးေဆာင္တဲ့ စာနယ္ဇင္းနဲ႔ တတ္သိနဲ႔ အႏုပညာရွင္ေတြ (ေနာင္မွာ လက္၀ဲေတြလို႔ အမည္တပ္ၾကတယ္။ အဲဒါလည္း ထပ္ရွင္းရအုံးမယ္၊ ေနာက္မွ)၊ အေထြေထြ သပိ္တ္ေကာ္မတီ၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကိုေတာ့ အားလုံးက ၀န္းရံလာၾကတယ္။ အထူးသျဖင့္ တပ္မွဴးေဟာင္းေတြနဲ႔ စာနယ္ဇင္းေတြ၊ တတ္သိေတြလို႔ မွတ္မိတယ္။

ေက်ာင္းသားသမဂၢေတြထဲမွာေတာ့ အင္အားေကာင္းတာက ဗကသ (ဗမာႏိုင္ငံလုံးဆုိင္ရာ)၊ ရကသ (ရန္ကုန္တကၠသိုလ္)၊ အကသ (အေျခခံပညာ)၊ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေပါင္းစုံပါႏိုင္တဲ့ တပ္ဦးေတြနဲ႔ သုံးေရာင္ျခယ္ လူငယ္ေတြ ရွိတယ္လို႔ မွတ္မိတယ္။

အဲသလို သပိတ္အီေနတဲ့အခ်ိန္ကေလးမွာ ၾသဂုတ္ လကုန္ပိုင္းကေလးမွာ ဦးေအာင္ၾကီးဟာ အရမ္းကို တက္ၾကြေနတဲ့အခ်ိန္ျဖစ္တယ္။ လူငယ္တေယာက္ အေနနဲ႔ ဘာဆက္လုပ္ရမွန္းမသိတဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႕ကို ေမးမိတယ္။ ဘာဆက္လုပ္ရမွာလဲ။ ဆႏၵပဲ ဆက္ျပေနရမွာလားလို႔။ သူက ကိုယ္လုပ္ႏိုင္တာကို အေကာင္းဆုံးဆက္လုပ္ပါလို႔ ေျပာတယ္။ ျပီးေတာ့ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြက အကူအညီေတြ ၀င္လာရင္ လမ္းေတြ တံတားေတြ ခ်က္ခ်င္းေကာင္းေအာင္ လုပ္ပစ္လိုက္ႏိုင္တယ္ လို႔ သူေျပာတယ္။ အဲဒါ မွတ္မိတယ္။

စက္တင္ဘာ ၁၈ အာဏာမသိမ္းခင္ အထိ ၾသဂုတ္လဆန္းက စရင္ အဲဒီ ရက္ေပါင္း ၅၀ ဟာ တကမာၻလုိမ်ဳိး ၾကာရွည္တယ္ ထင္တယ္။ အျဖစ္အပ်က္ေတြ အမ်ားၾကီးပဲ ဆက္ ဆက္ ျဖစ္ခဲ့တာကိုး။

(ပါတီ၀င္ေတြထဲက ၀န္ထမ္းေတြကို ပါတီကေန ထြက္ခြင့္ေပးလိုက္တယ္။ ပါတီကို ဖ်က္သိမ္းဖို႔ သူတို႔ ျပင္ဆင္တာျဖစ္တယ္။ )

ေလတပ္က စစ္သားေတြက သပိတ္ေမွာက္သူေတြနဲ႔ ပူးေပါင္းလာၾကတယ္။

တန္ျပန္သပိတ္သမားေတြက စစ္ေထာက္လွမ္းေရးဦးေဆာင္မႈနဲ႔ လႈပ္ရွားလာတယ္။ အဲဒီမွာ ေခါင္းျဖတ္သတ္တာေတြ၊ အဆိပ္ခပ္တာေတြ စတဲ့ လႈံ႔ေဆာ္ ေသြးထိုးမႈေတြ ျဖစ္ကုန္တယ္။ လက္နက္နဲ႔ ရန္စလို႔ဆိုျပီး ကုန္သြယ္ေရးရုံးက စစ္သားေတြနဲ႔ သပိတ္တပ္ေတြနဲ႔ ပဋိပကၡျဖစ္တယ္။ ေက်ာင္းသားသမဂၢေတြက ထိမ္းထားႏိုင္တယ္။

အစိုးရ အေဆာက္အဦေတြ၊ ဂိုေဒါင္ေတြမွာ လုံျခဳံေရးကို ရုတ္သိမ္းျပီး ေတာေၾကာင္ေတြ လက္ထဲကို ေရာက္ေအာင္ ေထာက္လွမ္းေရးက လုပ္လိုက္တယ္။ ဂိုေဒါင္ေတြေဖာက္ျပီး ပစၥည္းေတြ ယူၾကေတာ့ ေက်ာင္းသားသမဂၢေတြ၊ တပ္ဦးေတြက လူငယ္ေတြက လိုက္သိမ္းရတယ္။ ျပန္ျပီး အကာအကြယ္ ေပးရတယ္။

ဦးႏုက ဆိုရွယ္လစ္တပါတီ အာဏာရွင္ေတြ လက္ထဲက အာဏာကို ျပန္လည္ ရယူလိုက္ေၾကာင္း၊ သူသာလ်င္ တိုင္းျပည္ရဲ႔ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္လို႔ ေၾကညာတယ္။ အျခား အစုအဖြဲ႔ေတြနဲ႔ မတိုင္ပင္ထားေတာ့ အားလုံးက အံ့အားသင့္ကုန္ၾကတာကို မွတ္မိတယ္။

ကာတြန္း ဦး ေဖသိန္းအိမ္မွာ အဲဒီအခ်ိန္တုံးက ေရာက္ေနေတာ့ လူငယ္တေယာက္အေနနဲ႔ မေက်နပ္ေၾကာင္း ေျပာမိတာေပါ့ေလ။ ဦေဖသိန္းက ဒါကို လက္ခံတယ္၊ ခုခ်ိန္မွာ အေထြေထြသပိတ္ အထြဋ္အထိပ္အခ်ိန္မွာ ဒီလို အာဏာကို ရယူျပီး လူထုကို ဦးေဆာင္ရမယ္။ အစိုးရအဖြဲ႔ (စင္ျပိဳင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္) ဖြဲ႔ရမယ္လို႔ သူက သုံးသပ္ျပတယ္။ အဲဒီတုန္းက ငါတို႔က ေက်ာင္းသားဆိုျပီး မာန္တက္ေနတာကို မွတ္မိတယ္။

ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြက (ဗကသတို႔၊ မကသတို႔က ဘယ္သူပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့) သူတို႔ေတြ လုပ္ၾကရမွာပဲ။ အဲဒီ လူၾကီးေတြက ဘာ၀င္ျပီး ရႈပ္တာလဲလို႔ မေက်မနပ္ျဖစ္ေနတာ ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။ အဲဒီတုံးက သတင္းစာတို႔၊ ရုပ္ျမင္သံၾကားတို႔ဆိုတာ ၈၈ အေရးေတာ္ပုံ သတင္းေတြခ်ည္းပဲ လႊင့္ေန၊ ထုတ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ျဖစ္ေနျပီ။ သတင္းစာတို႔ ရုပ္ျမင္တို႔မွာလည္း ၀န္ထမ္းသမဂၢေတြေတာင္ ျဖစ္ေနျပီ။

အဲဒီတုံးက တကမာၻလုံးက စစ္ေအးေခတ္ၾကီးထဲမွာ လုံး၀ မေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံျပည္သူေတြရဲ႔ တပါတီအာဏာရွင္စနစ္ၾကီးကို ျဖဳတ္ခ်တဲ့ အေရးေတာ္ပုံကို မွင္သက္ျပီး ၾကည့္ေနရတဲ့အခ်ိန္။ တရုတ္တို႔၊ ရုရွားတို႔ဆိုတာ အင္အားၾကီး အေရွ႔အင္အားစုေတြ။ ဒါေပမယ့္ စစ္တိုက္သလို ေျခကုတ္ယူ၊ ထိုးစစ္ဆင္၊ သတင္းစုျပီး ျပန္ျပီး အႏိုင္တိုက္သြားတာက ျမန္မာျပည္ရဲ႔ လက္နက္ကိုင္ထားတဲ့ အာဏာရွင္စစ္အုပ္စုပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီတုံးက စစ္ေထာက္လွမ္းေရးက ဗိုလ္ၾကီးစည္သူတေယာက္ကိုပဲ ထင္ထင္ရွားရွား ဖမ္းမိခဲ့ဖူးတယ္။ သူ႔ကို ၈၈ အေရးေတာ္ပုံက ျပန္လႊတ္ေပးခဲ့တယ္။ ဖမ္းမိတာက ျမိဳ႔ထဲမွာ၊ ျမန္မာမြတ္ဆလင္အဖြဲ႔က လူငယ္ေတြက ဖမ္းမိတာ။ တန္ျပန္သပိတ္အဖြဲ႔တခုအျဖစ္။ ျပန္လႊတ္ေပးျပီးေနာက္ပိုင္း စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းျပီး သူတို႔ေထာက္လွမ္းေရးေတြက အညိဳးတၾကီးနဲ႔ အဲဒီလူငယ္ေတြကို ဖမ္းျပီး ႏွိပ္စက္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ျပန္ေပးဆြဲသလိုမ်ဳိး ေငြေတြ ေတာင္းျပီးေတာ့ လႊတ္ေပးခဲ့တယ္။ အဲဒီထဲက တေယာက္ပဲ ေထာင္က်တယ္လို႔ မွတ္မိတယ္။

၁၉၈၈ စက္တင္ဘာမွာ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းတယ္။ ေနာက္ေန႔ေတြမွာ လမ္းေပၚတက္လာတဲ့ သပိတ္အဖြဲ႔ေတြကို ပစ္သတ္တယ္။ ျပတ္ျပတ္သားသား ဆုံးျဖတ္ထားျပီးသားဆိုေတာ့ တပတ္အတြင္း ျမန္မာျပည္တျပည္လုံးကို စစ္တပ္က က်ားထိုးျပီး သိမ္းလိုက္တာပါပဲ။ သပိတ္အဖြဲ႔ေတြထဲက တခ်ဳိ႔ေတြက အဲဒီတုန္းကတည္းက ေတာခိုဖို႔ ထြက္သြားၾကတယ္။ သမဂၢေတြ၊ တပ္ဦးေတြကေတာ့ ေျမေအာက္အဖြဲ႔ေတြ အျဖစ္ က်န္ရစ္ခဲ့ၾကတယ္။

လူၾကီးအစုအဖြဲ႔ေတြက အဲဒီအခ်ိန္မွာ စုစုစည္းစည္း ျဖစ္ျပီး က်န္ရစ္တယ္။ လူငယ္ေတြကို အခ်ိန္ယူဖို႔ ျပန္ေစာင့္ၾကည့္ဖို႔ နားျပန္ခ်ၾကတာကို မွတ္မိတယ္။ အဲဒီတုန္းက နယ္စပ္က တုိင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔ေတြက ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကတဲ့ အေျခအေနျဖစ္ေနတယ္။ မြန္ျပည္သစ္ပါတီနဲ႔ ကရင္အမ်ဳိးသားအစည္းအရုံးတို႔က ထြက္ေျပးလာတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို လက္ခံၾကိဳဆိုဖို႔ ဆုံးျဖတ္ၾကတယ္။

စက္တင္ဘာ ၁၈ အလြန္

စစ္တပ္က အာဏာကို သိမ္းတယ္ဆိုတာက တပါတီ အာဏာရွင္စနစ္ကေန စစ္တပ္အာဏာရွင္အျဖစ္ ကူးေျပာင္းလိုက္တာပါပဲ။ ပါတီကို ဖ်က္သိမ္းျပီး အစိုးရအဖြဲ႔ကို စစ္ဗိုလ္ေတြနဲ႔ အစားထိုးဖြဲ႔တဲ့ေနရာမွာ ေခ်ာေခ်ာေမြ႔ေမြ႔ပါပဲ။ ဘာမွ ျပဳျပင္စရာ မလိုဘူး။ တပါတီကလည္း တေသြးတသံ၊ စစ္တပ္ကလည္း တေသြး တသံ တမိန္႔ဆိုေတာ့ ၀န္ထမ္းေတြ ျပန္လာျပီး အလုပ္ျပန္ဆင္းၾကလို႔ ဆင့္ဆိုလိုက္ရုံနဲ႔ အေထြေထြသပိတ္ၾကီးကေမွာက္ထားတဲ့ အစိုးရယႏၱယားၾကီးက ျပန္ သပိတ္လွန္ေတာ့တာပါ။ သတင္းေၾကညာတဲ့ လူကလည္း ဒီလူပဲ။ သတင္းစာကလည္း ဒီသတင္းစာပဲ။ အယ္ဒီတာေတြကလည္း ဒီလူေတြပါပဲ။

စစ္တပ္က အဲဒီတုံးက ခ်ေပးတဲ့ လမ္းေၾကာင္းက လူၾကီးေတြက ပါတီဖြဲ႔ၾက၊ ေရြးေကာက္ပြဲ ၀င္ၾကလို႔ ေျပာတာပါ။ ပါတီစုံအေထြေထြ ေရြးေကာက္ပြဲ က်င္းပေရး ေကာ္မရွင္ဆိုတာ တပါတီစနစ္ကေန အေမြရလာတဲ့ အလိုေတာ္ရိ လူၾကီးေတြကို ျပန္ေခၚျပီး ဖြဲ႔ေပးလိုက္တာပါ။

ေက်ာင္းသား လူငယ္ေတြ အတြက္ကေကာ။ ဘာလမ္းေၾကာင္း ခ်ေပးခဲ့သလဲ။ အဲဒီတုန္းက ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔ကိုယ္တိုင္ေတြ႔ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြကို ပညာေရးျပန္ဆက္ဖို႔နဲ႔ ေက်ာင္းသားသမဂၢၾကီးကို ျပန္ေပးမယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ အစကတည္းက ဒါကို ေတာင္းခဲ့တာပဲ မဟုတ္လား။ ကဲ ေရာ့ ေက်ာင္းသားသမဂၢကို ေပးမယ္။ ေရာ့ ယူလိုက္ေပါ့ ဆိုတဲ့သေဘာပါ။ မ်က္ျမင္သက္ေသကေတာ့ ေမာင္ရစ္ရဲ႔ အဲဒီတုန္းက သူငယ္ခ်င္း ၂ ေယာက္က ျပန္ေျပာတာလို႔ပဲ ေျပာရမယ္။ ေမာင္ရစ္က အဲသေလာက္ မနီးဘူး။ ေ၀းတယ္။

ေက်ာင္းသားေတြ လူငယ္ေတြက ျပန္ေမးခြန္းေတြ ထုတ္ၾကတယ္။ အာဏာသိမ္းတာ၊ လမ္းမွာ လူေတြကို ပစ္သတ္တာ။ ဖမ္းဆီးထားတာ။ ႏွိပ္စက္တာ။ ေတာထဲကို လူငယ္ေတြကို ေမာင္းထုတ္တာေတြကို ၀ိုင္းျပီး ေမးခြန္းေတြ ထုတ္ခဲ့ၾကတယ္။

ခင္ညြန္႔က အဲဒီတုန္းက စကားတခြန္း ေျပာျပီး ေက်ာင္းသား လူငယ္ေတြကို ပါးစပ္ပိတ္လိုက္တယ္။ (ပိတ္ဖို႔ၾကိဳးစားတယ္ လို႔ ထင္ပါတယ္)။

အဲဒီ စကားဟာ က်ေနာ္တို႔ ေရွ႔ဆက္သြားရတဲ့ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ ေျပာစမွတ္တြင္ခဲ့တဲ့ စကားတခြန္းျဖစ္က်န္ခဲ့တယ္။

ခင္ညြန္႔က လက္ကာျပီး ျပန္ေျပာခဲ့တယ္။

” ညီေလးတို႔ … အတိတ္ကို ျပန္မလွန္ေၾကး ကြာ …” တဲ့။

အတိတ္ျပန္မလွန္ေၾကး ဆိုတိုင္း အနာဂတ္ၾကီးက ေကာင္းသြားေရာလားလို႔ အႏွစ္ ၂၀ ၾကာတဲ့အခါ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေစခ်င္တာပါပဲ။ ၀ိုင္း စဥ္းစားၾကပါဦး။

၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲၾကီးကိုလည္း က်ေနာ္တို႔ အတိတ္ကို ျပန္မလွန္ဘဲနဲ႔ ျဖတ္ၾကရမွာလား။


သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
My Friend Tin Moe By Maung Swan Yi - Selection of MoeMaKa Articles

Similar Posts