(မုိးမခ) ဇူလုိင္ ၁၀၊ ၂၀၁၈
ခု ေျပာမယ့္အေၾကာင္းက က်ေနာ့္အေၾကာင္းမဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ရဲ့ေၾကာင္း။ ဒီဇာတ္လမ္းမွာ က် ေနာ္က တေထာင့္တေနရာက ပါဝင္ခဲ့႐ုံေလာက္ပါပဲ။ ဒီထက္လည္း မပိုခဲ့ပါဘူး။ ပိုၿပီးပါဝင္ဖို႔လည္း မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ အေနအထား မ်ဳိးပါ။
က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းရဲ့ နာမည္က ျမင့္သူေအာင္။ ႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္တဲ့သူတေယာက္အျဖစ္ ေအာင္ျမင္ျဖစ္ထြန္းလာေစဖို႔ ရည္ရြယ္ၿပီး သူ႔ရဲ့မိဘေတြက သူ႔ကို အဲ႔ဒီနာမည္ေပးခဲ့တာလို႔ က်ေနာ့္ကို ေျပာျပဖူးတယ္။ နာမည္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဒီလိုမွတ္ခ်က္ မ်ဳိးကိုလည္း မႀကိဳက္ေၾကာင္း က်ေနာ့္ကို သူေျပာျပခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါဟာ က်ေနာ္တို႔ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ေျပာေလ့ေျပာထမ်ားတဲ့ စကားတခုလိုေတာ့ ျဖစ္ေနမလား မသိဘူး။ “ပညတ္သြားရာ ဓါတ္သက္ပါ” ဆိုတာမ်ဳိးေလ။ ဒီစကားရဲ့အဓိပၸါယ္ကို ခေရေစ့ တြင္းက် ဖြင့္ဆိုျပဖို႔ေလာက္ထိေတာ့ က်ေနာ္ မတတ္နိုင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ရိပ္ဖမ္းသံဖမ္းေလာက္ေတာ့ နားလည္မယ္လို႔လည္း ထင္ပါတယ္။ ညီအစ္ကို မသိတသိအခ်ိန္မ်ဳိးေလာက္မွာ သြားဟန္ လာဟန္ ကိုယ္လက္လႈပ္ရွားပံုကိုၾကည့္ၿပီး ငါ့အသိမိတ္ေတြ မ်ားျဖစ္ေနမလားဆိုတဲ့ အေျခအေနမ်ဳိးလိုေပါ့။ ဆင္းရဲလြန္းတဲ့ဘဝမွာ ေမြးလာတဲ့သားေလးကို ခုလိုမ်ဳိးဘဝနဲ႔ ဆင္းဆင္းရဲရဲ မေနရေအာင္ နာမည္ကို ခ်မ္းသာႀကီး ဆိုၿပီး မွည့္ေပးတဲ့ မိဘကို က်ေနာ္ ေတြ႔ခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲ႔ဒီကေလးက အလုပ္ကို လက္ေၾကာတင္းေအာင္မလုပ္ဘဲ ပ်င္းရိတတ္လြန္းသူတေယာက္သာ ျဖစ္ခဲ့ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ နာမည္က ေမာင္လူေအး ဆိုေပမယ့္ လူက နိစၥဓူဝ ပူေလာင္စြာနဲ႔ ဘဝကို ႐ုန္းကန္ရွင္သန္ေနရရင္ ဘယ္လိုျဖစ္မလဲ။ မိဘဆိုတာမ်ဳိးကေတာ့ ကိုယ့္သား သမီးကို အေကာင္းဆံုး အျမင့္ဆံုးဆိုတာေတြမွာ ထားခ်င္၊ ေတြ႔ခ်င္၊ ရွိေစခ်င္ၾကပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း ခုလို နာမည္မ်ဳိးေတြ ေပးခဲ့ၾကတာ မဟုတ္လား။ အဲ႔သလို အက်ဳိးေမွ်ာ္ ေမတၱာတရားေတြကေနစၿပီးမ်ား ဒီပညတ္သြားရာ ဓါတ္သက္ပါဆိုတာဟာ စတင္ခဲ့ေလသလားလို႔ေတာင္ တခါတေလ က်ေနာ္ အေတြးေခါင္ခဲ့ဖူးပါတယ္။
“ယံုၾကည္မႈဆိုတာထက္ အစြဲအလန္းလို႔ေျပာရမယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီအစြဲအလန္းဟာ လံုးဝမွားယြင္းေနတယ္လို႔လည္း ယတိ ျပတ္ေျပာလို႔ရနိုင္တဲ့ အေနအထားေတာ့ မဟုတ္ဘူး” လို႔ နာမည္တခုေပၚမွာ စြဲလန္းမႈနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သူ႕ရဲ့ ထင္ျမင္ခ်က္ တခ်ိဳ႕ကိုပါ က်ေနာ္ ၾကားခဲ့ရပါတယ္။ “မွန္တယ္ မွားတယ္ဆိုတာထက္ ကိုယ့္ရဲ့လက္ခံမႈနဲ႔ စဥ္းစားဆင္ျခင္မႈကပဲ ခရာက်ပါ တယ္ကြာ” တဲ့။
ျမင့္သူေအာင္ သနပ္ပင္ကိုေျပာင္းလာတာက ၁၉၉၇ ခုနစ္က။ က်ေနာ္တို႔ ရွစ္တန္းနွစ္ေပါ့။ (သူ႔အေဖတာဝန္က်ရာကို ေျပာင္းလာရင္း သူလည္း သနပ္ပင္ကို ေရာက္လာခဲ့တာ။) တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပါပဲ။ အဲ႔ဒီႏွစ္ စက္တင္ဘာလမွာ သနပ္ပင္နဲ႔ အနီးတဝိုက္ေက်းရြာေတြမွာ ေရလႊမ္းမိုးမႈနဲ႔ ၾကံဳရတယ္။ ပ်က္စီးဆံုး႐ႈံးမႈေတြလည္း အေတာ္ကေလးမ်ားတယ္။ တခါမွ ခု ေလာက္ ေရႀကီးမႈမ်ဳိးမၾကံဳခဲ့ဖူးဘူူးလို႔ မိဘေတြေျပာၾကတာကိုလည္း ၾကားခဲ့ရတယ္။ သနပ္ပင္ျမိဳ႕ထဲ ေနရာတခ်ိဳ႕ရဲ့ ကတၱရာ လမ္းေတြေပၚမွာေတာင္ ေရေတြကစီးေနတာ။ ေရႀကီးမယ့္ညမွာေတာ့ လိုက္ၿပီးေၾကညာသံကို ၾကားလိုက္ရတယ္။ သူတို႔ ေၾကညာၿပီးမၾကာဘူး။ ေရေတြက တရိပ္ရိပ္နဲ႔ တက္လာေတာ့တာပဲ။ ညဘက္ႀကီးဆိုေတာ့ ေျခတံရွည္အိမ္ေတြက သိပ္ၿပီး မစိုးရိမ္ရေပမယ့္ နိမ္႔တဲ့အိမ္ေတြကေတာ့ ေရြ႕ၾက ေျပာင္းၾကေပါ့။ က်ေနာ္တို႔ေနတဲ့ရပ္ကြက္မွာေတာ့ ေရေတြက အရွိန္ျပင္း ျပင္းနဲ႔ ေတြ႔သမွ်လွဲၿဖိဳေနတာမ်ဳိးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ သနပ္ပင္ၿမိဳ႕အေနနဲ႔ ပ်က္စီးမႈေတြ ေရြ႕ေျပာင္းမႈေတြရွိခဲ့ေပမယ့္ သနပ္ပင္ ၿမိဳ႕ရဲ့ အနီးပတ္ဝန္းက်င္မွာရွိတဲ့ အခ်ဳိ႕ေသာေက်းရြာေတြကေတာ့ ေရႀကီးမႈရဲ့ ဆိုးရြားလြန္းတဲ့ဒဏ္ကို အေတာ္ကေလး ခံခဲ့ၾက ရတယ္။ အဲ႔ဒီအခ်ိန္တုန္းက ဆက္သြယ္ေရးနည္းပညာကလည္း ခုေလာက္ထိမတိုးတက္ေသးဘူး။ ေဖ့ဘြတ္ခ္တို႔ ဗိုင္ဘာ တို႔ ဂ်ီေမးလ္တို႔ဆိုတာေတြကလည္း လူမသိ သူမသိ အေနအထား။ ၿပီးေတာ့ သတင္းရဲ့လ်င္ျမန္မႈကလည္း မရွိေသးဘူး။ သနပ္ပင္ၿမိဳ႕မွာေတာ့ ေရေဘးဒဏ္ခံစားရတဲ့ မိသားစုေတြဟာ ဒကၡိဏသာခါ ႐ုပ္ရွင္ေတာ္ျမတ္ႀကီးနဲ႔ ဆုေတာင္းျပည့္ ေအာင္ ခ်မ္းသာ ဘုရားႀကီးေတြမွာ ေနၾကရတယ္။ သနပ္ပင္ေခ်ာင္း (ပဲခူးစစ္ေတာင္းတူးေျမာင္း) ကိုျဖတ္ၿပီးေဆာက္ထားတဲ့ ေစ်းတံ တားနားမွာ ေခ်ာင္းထဲေမ်ာပါလာတဲ့ လူေသအေလာင္းေတြ တိရစၧာန္အေသေတြ အိုးအိမ္အပ်က္အစီးေတြကို လာၾကည့္ၾက တဲ့ သူေတြနဲ႔ စည္ကားခဲ့ေသးတယ္။ အဲ႔ဒီေရႀကီးမႈနဲ႔အတူ ပါလာတဲ့သတင္းစကားေတြကလည္း တခုၿပီးတခု။ တဆင့္စကား တဆင့္ၾကားရတာမ်ဳိးေပါ့။ အိမ္ေပၚမွာအိပ္ေနရင္း ေႁမြကိုက္လို႔ ေသဆံုးသြားတယ္ ဆိုတာမ်ဳိး။ ၿပီးေတာ့ ေခ်ာင္းထဲေမ်ာပါလာတဲ့ လူေသအေလာင္းေတြဆီက (ေလွနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ေရကူးၿပီးျဖစ္ျဖစ္) လက္စြပ္ လက္ေကာက္ စတဲ့ ေရႊေငြ လက္ဝတ္လက္စားေတြ ကို လိုက္ျဖဳတ္ယူၾကတယ္ဆိုတဲ့သတင္းမ်ဳိးေတြလည္း ၾကားရတယ္။ ဒါေတြဟာ တကယ္လား ေကာလဟာလေတြလား ဆိုတာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ မသိခဲ့ဘူး။ သတင္းရဲ့ အရင္းအျမစ္ေတြကို ဂဃနဏသိဖို႔ စဥ္းစားၾကည္႔ဖို႔ က်ေနာ့္ဦးေနွာက္ကို သိပ္ၿပီး အသံုးမျပဳနိုင္ေသးတာလည္း ပါပါလိမ့္မယ္။ ၾကားရတဲ့ စကားကိုပဲ သတင္းအျဖစ္သိေနရတာ။ ေနာက္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ ပတ္ဝန္းက်င္မွာလည္း နိုင္ငံပိုင္သတင္းစာယူတဲ့အိမ္က အေတာ္ရွားတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကလည္း သတင္းစာဖတ္ခ်င္တဲ့ စိတ္ မ်ဳိး မရွိၾကဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ျမိဳ႕နဲ႔ဆိုင္တဲ့သတင္းကိုေတာ့ စိတ္ဝင္စားတာေပါ့။ ဒီေလာက္ေရႀကီးမႈျဖစ္ေတာ့ ပ်က္စီး ဆံုး ႐ႈံးမႈေတြ အေသအေပ်ာက္စာရင္းေတြ ေရေဘးဒဏ္ခံစားေနရသူေတြ စတဲ့သတင္းေတြကို နိုင္ငံပိုင္သတင္းစာတို႔ ႐ုပ္သံ လိုင္းတို႔မွာ ပါလာမယ္လို႔ထင္ခဲ့ေပမယ့္ တကယ့္လက္ေတြ႔မွာေတာ့ ပါမလာခဲ့ဘူး။ လံုးဝကို သတင္းအေမွာင္ခ်ခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ၾကားလာရတာက ပဂိုင္တာက်ဳိးလို႔ ေရးႀကီးတာဆိုၿပီး အသံထြက္လာေပမယ့္ ျပည္သူကိုအသိမေပးဘဲ ပဂိုင္ တာခ်ိဳးလိုက္တာဆိုတဲ့ အသံသဲ့သဲ့ကိုလည္း ၾကားခဲ့ရပါတယ္။ (ခ်ဳိးတာလား က်ဳိးတာလားဆိုတာကေတာ့ က်ေနာ္တို႔အေန နဲ႔ မဆံုးျဖတ္နိုင္ဘူး။ ကာယကံရွင္ေတြပဲ ေျပာဆိုနိုင္မယ့္ကိစၥပါ။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႔သိထားတဲ့ ပဂိုင္တာဆိုတာ တကယ္ ေတာ့ မိုးယြန္းႀကီးအင္း တာတမံကိုေခၚတာပါ။ ပဂိုင္တာက်ဳိး ပဲခူးေရလွ်ံဆိုတဲ့စကားလည္း ရွိခဲ့ပါတယ္။’) သတင္းအမွန္ကို တရားဝင္ေျပာၾကားတဲ့ေခတ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဒီလိုပဲ တဆင့္စကားတဆင့္ၾကားၿပီး သတင္းျဖစ္ေနရတဲ့ အေျခအေနေပါ့။ က်ေနာ္တို႕ သနပ္ပင္မွာေတာင္ ေရဟာ အေတာ္ကေလးႀကီးတာ မိသားစုေရြ႕ေျပာင္းမႈေတြမ်ားတာဆိုေတာ့ အထူးသျဖင့္ မိုးယြန္းႀကီးအင္းနားက ရြာေတြကေတာ့ ဆိုဖြယ္ရာမရွိေပါ့။ (ေဝါဘက္မွာ ေရက်ဖို႔ တလေလာက္ၾကာခဲ့တယ္လို႔လည္း သိခဲ့ရ ပါတယ္။) သနပ္ပင္နဲ႔ေဝါၾကားက ေက်းရြာေတြမွာလည္း ပ်က္စီးဆံုး႐ႈံးမႈေတြကလည္း နည္းမွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာ သိေလာက္ ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ နိုင္ငံပိုင္သတင္းေတြမွာ မပါခဲ့တဲ့ ေရႀကီးမႈသတင္းဟာ ၿဂိဳလ္တုသတင္းမွာပါလာခဲ့တယ္လို႔လည္း ၾကားမိ ခဲ့တယ္။ အစိုးရရဲ့ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးတို႔ ပရဟိတအသင္းအဖြဲ႔ေတြကလည္း ခုေလာက္ မ်ားမ်ားစားစားလည္း မရွိတဲ့ ကာလဆိုေတာ့ ေရလႊမ္းမိုးခံရတဲ့ ေက်းရြာေတြကေတာ့ မိုးျပိဳတာထက္ဆိုးမယ့္အေနအထားပါ။
ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔အတြက္ကေတာ့ ေပ်ာ္စရာကာလတခုလို ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေရႀကီးေတာ့ ေက်ာင္းေတြပိတ္ရတယ္။ ေက်ာင္းတက္ပ်င္းတဲ့ က်ေနာ့္အတြက္ အတိုင္းထက္အလြန္ တံခြန္နဲ႔ ကုကၠားေပါ့။ က်ေနာ့္တို႔ျခံထဲမွာက ေရကူးလို႔ရတဲ့အထိ ေရကႀကီးေနတာ။ မိဘေတြကေတာ့ စားဝတ္ေနေရးအတြက္ ေခါင္းေျခာက္စရာကာလေပါ့။ အပိုအလွ်ံ စုမိေဆာင္းမိတဲ့ သူေတြမွ မဟုတ္ၾကတာ။ ၿပီးေတာ့ ေရေဘးခံစားရတဲ့ သူေတြကလည္း လွဴသမွ်နဲ႔ ေလာက္ငေအာင္ စားေသာက္ေနၾကရတယ္။ သူ႔အပူ ကိုယ့္အပူ ေတြ ျပည့္ေနတဲ့ အေနအထား။ ဒါေပမယ့္လည္း အဲ႔သလိုအပူေတြက က်ေနာ္တို႔ဆီ ကူးမလာခဲ့ၾကဘူး။ အရင္ကဆို ေရခ်ိဳးဖို႔ကို မိဘေတြက အာေပါက္ေအာင္ ေျပာရေပမယ့္ ခုေတာ့ ေရခ်ိဳးဖို႔ ေျပာစရာမလိုေအာင္ ေရခ်ိဳးခ်ိန္က မွန္လာတယ္။ တေန႔ကို ေရတခါခ်ိဳးဖို႔ တြန္႔ေနတဲ့ေကာင္က ခုေတာ့ မနက္တခါ ညေနတခါ ေရခ်ိဳးျဖစ္ေနျပီ။ ဒါေတာင္ မိဘေတြက တားလို႔။ နို႔မဟုတ္ရင္ တေနကုန္ ေရခ်ိဳးေနၾကမွာ။ ဘာလို႔ ဒီေလာက္ေရခ်ိဳးခ်င္ၾကတာလဲဆိုတဲ့ အေၾကာင္းရင္း ေတြကလည္း ရွိတာကိုး။ ေရခ်ိဳးခ်ိန္ေရာက္ျပီဆို က်ေနာ့္တို႔ျခံထဲမွာ လူစံုတယ္။ ျမင့္သူေအာင္ေရာ က်န္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေရာ ေရလာကူးၾကတယ္။ ေရမကူးတတ္တဲ့သူေတြကလည္း ငွက္ေပ်ာတုံးေတြဖက္ၿပီး ကူးၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ေလ ထိုး ကြၽတ္ဖာဆိုင္ေတြက ကြၽတ္ငွားၿပီး ကူးၾကတယ္။ ကုန္းေျမေပၚမွာပဲကစားရတဲ့ က်ေနာ္တို႔အတြက္ ေရထဲမွာ ကစားရ တာက အသစ္အဆန္းတခုလိုျဖစ္သလို ပိုၿပီးလည္း ေပ်ာ္စရာေကာင္းေနတယ္။ တခါတေလ ေရလည္းကူး ကစားလည္း ကစားတတ္လြန္းလို႔ က်ေနာ္တို႔ အိမ္ေပၚေရာက္ျပီဆို မူးၿပီးေပၚလာတတ္တဲ့ ငါးခူတေကာင္ နွစ္ေကာင္ေလာက္ကို အိမ္က လူႀကီးေတြ အလြယ္တကူဖမ္းလို႔ရတတ္ၾကတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ေရးကစားၿပီးလို႔ အိမ္ေပၚေရာက္ျပီဆို ေနာက္ထပ္အလုပ္ တခုကို ဆက္လုပ္တယ္။ အဲ႔ဒါကေတာ့ ငါးမွ်ားတာပဲ။ အိမ္ေပၚကေန ငါးမွ်ားခ်ိတ္မွာ ထမင္းလံုးတတ္ၿပီး ငါးစင္ရိုင္း မ်ွားတယ္။ ေရႀကီးတဲ့ ကာလတေလ်ွာက္လံုး ေရထဲမွာ အေနမ်ားေပမယ့္ ဖ်ားနာတာမ်ဳိးေတာ့ မရွိၾကဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေရလည္း က်ေရာ တအိမ္ၿပီး တအိမ္ ဖ်ားၾကေတာ့တာပဲ။
ျမင့္သူေအာင္နဲ႔ က်ေနာ္က အိမ္နီးနားခ်င္းေတြျဖစ္သလို ေက်ာင္းမွာလည္း သူနဲ႔က်ေနာ္က တခံုတည္းထိုင္တာ။ (သတ္မွတ္ ထားတာ ေျခာက္ေပဆိုေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔က ေျခာက္ေပမရွိတဲ့ခံုမွာ ေလးေယာက္ထိုင္ၾကတာ။) ဒီေတာ့ သြားအတူ လာ အတူ ဆိုးတူေကာင္းဘက္ေတြ ျဖစ္လာတယ္။ တရက္ေပါ့။ အခန္းထဲက မိန္းကေလးတခ်ိဳ႕ကို ၾကည့္မရလို႔ က်ေနာ္တို႔ ေနာက္ဆံုးနွစ္တန္းက ေယာက်ာ္းေလးေတြစုၿပီး ညေနေက်ာင္းလႊတ္လို႔ အတန္းထဲလူကုန္ျပီဆိုတဲ့အခ်ိန္မွ မိန္းကေလးေတြ ထိုင္တဲ့ ထိုင္ခံုေတြမွာ ေခြးေလွးယားသီးေတြသုတ္ၾကတယ္။ ဆရာမရိပ္မိမွာစုိးလို႔ ေယာက်္ားေလးထိုင္ခံု တခ်ိဳ႕ေရာ ဆရာမ ထိုင္ခံုက ေျခေထာက္တင္တဲ့တန္းကိုပါ သုတ္လိုက္ၾကတယ္။ ေနာက္ေန႔ေရာက္ေတာ့ ထိုင္ခံုမွာထိုင္ၿပီး မၾကာမီ ဟိုလႈပ္ ဒီလႈပ္ျဖစ္လာတဲ့ မိန္းကေလးတခ်ိဳ႕ကို ၾကည့္ၿပီးက်ေနာ္တို႔ က်ိတ္ေပ်ာ္ခဲ့ၾကတယ္။( က်ေနာ္တို႔ ၾကည့္မရတဲ့ မိန္းကေလးတခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေခြးေလွးယားသီး ဒဏ္ကို အေတာ္ကေလး ခံလိုက္ရတယ္။ ) အခန္းတံခါးေတြကလည္း မလံု၊ ၿပီးေတာ့ ေယာက်ာ္းေလးအတန္းေတြေရာ မိန္းကေလးအတန္းေတြပါ ဆိုေတာ့ ဆရာမရဲ့ သံသယေတြက က်ေနာ္တို႔ဆီ ေရာက္မလာေတာ့့ဘူးေလ။ ခံုေတြကို ေရေဆးေတာ့လည္း က်ေနာ္တို႔ေတြ အားသြန္ခြန္စိုက္ လုပ္ေပးၾကတယ္။ အဲ႔ဒီေန႔ကေတာ့ စာသင္ခ်ိန္ နွစ္ခ်ိန္ေလာက္ ခံုေဆးတာနဲ႔ ကုန္သြားတယ္။ စာမရတဲ့ ေကာင္ေတြကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ကို ေက်းဇူးေတာင္ တင္ေနဦးမွာပါ။
ခုလို ေခြးေလွးယားသီး သုတ္မယ့္ကိစၥကို စၿပီးတိုင္ပင္ၾကတုန္းကဆို ျမင့္သူေအာင္က အဲ႔လိုလုပ္တာေတာ့ မေကာင္းပါဘူးကြာ ဆိုၿပီး က်ေနာ္တို႔နားလည္တာေရာ နားမလည္တာေရာ စတဲ့ စကားေတြနဲ႔ တားေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူဘယ္ေလာက္ဘဲတားတား ေနာက္ဆံုးေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ က်န္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ့ ဆႏၵကို လိုက္ေလ်ာခဲ့ရတယ္။ ေခြးေလွးယားသီးသုတ္ၿပီး ေတာ့မွ ျမင့္သူေအာင္က ဒီကိစၥကို အတန္းပိုင္ဆရာမ ဆီမွာ သြားၿပီးေတာ့ ဝန္ခံမယ္ လုပ္ေရာ။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္တို႔ေတြလည္း အေတာ္ေလး ပ်ာလ်ာခတ္ သြားရတယ္။ ဒီေကာင့္ကိုလည္း အေတာ္ေလး နားခ်လိုက္ရတယ္။ အဲ႔ဒီရက္ပိုင္းအတြင္း ဒီေကာင့္ကုိ အျမဲေစာင့္ၾကည့္ေနၾကရတယ္။ မေတာ္လို႔ ဒီေကာင္က စိတ္ကူးေပါက္ ဆရာမဆီ သြားၿပီးဝန္ခံတာက သူ႔အတြက္ သိပ္ၿပီးျပႆ နာမရွိဘူး။ သူ႔ကိုလည္း လိမၼာတဲ့ ေက်ာင္းသားတေယာက္အျဖစ္ ဆရာ/ဆရာမ ေတြက သိထားတာ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ အဲ႔လိုမဟုတ္ဘူး။ ျမင့္သူေအာင္ကလြဲလို႔ က်ေနာ္အပါအဝင္ က်န္တဲ့သူငယ္ခ်င္းတစုက လူဆိုးစာရင္းနားတိုးေနတဲ့ ေကာင္ေတြ။ ဒီကိစၥသာ က်ေနာ္တို႔လုပ္မွန္း ဆရာမ သိသြားရင္ ေသခ်ာတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကို ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး ႐ုံးခန္းကိုပို႔မွာ။ အဲ႔ဒီမွာတင္ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးက ၾကိမ္လံုးနဲ႔ ရိုက္ၿပီး ဆံုးမလို႔ ၿပီးသြားရင္ေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့။ အဲ႔လိုမဟုတ္ဘဲ က်ေနာ္တို႔မိဘေတြေခၚလိုက္ရင္ ျပႆ နာက ၿပီးမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ေက်ာင္းမွာတင္ မဟုတ္ အိမ္မွာပါ အတီးခံရေတာ့မွာ။ ၿပီးေတာ့ ဒီကိစၥကို က်ေနာ္တို႔လုပ္မွန္း အတန္းထဲ မိန္းကေလးေတြပါ သိသြားရင္ က်ေနာ္တို႔ ေန႔စဥ္ ရင္ဆိုင္ရေတာ့မွာ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ဆရာမ မသိေအာင္လုပ္သမ်ွေတြ ကို သူတို႔ တိုင္ၾကေတာ့မွာ မဟုတ္လား။ ျပႆ နာက ပိုၿပီးႀကီးထြားလာဖို႔ပဲရွိတာ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ျမင့္သူေအာင္ကို မ်က္စိေအာက္က အေပ်ာက္မခံေအာင္ က်ေနာ္တို႔ေတြ ဂ႐ုစိုက္ၾက ေျဖာင္းဖ်ၾက လုပ္ရတာေပါ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲ႔ဒီကိစၥမေပါက္ၾကားခဲ့တာကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ေအာင္ျမင္မႈလို႔ပဲ ေျပာရမလား မသိဘူး။
အဲ႔လိုနဲ႔ပဲ က်ေနာ္တို႔ ရွစ္တန္းစာေမးပြဲ ေျဖၿပီးလို႔ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ ျမင့္သူေအာင္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး (က်ေနာ့္အတြက္)အံ႔ၾသေစမယ့္ အေၾကာင္းအရာ တခုကို ၾကံဳခဲ့ရတယ္။ အဲ႔ဒီေန႔က ဟိႏၵဴဘာသာဝင္လူမ်ဳိးေတြရဲ့ မီးနင္းပြဲ က်င္းပတဲ့ေန႔။ မီးနင္းမယ့္ သူေတြဟာ ျမိဳ႕ထဲကို လွည့္လည္ၾကတယ္။ အတီးအမႈတ္ေတြလည္းပါတယ္။ လ်ွာကို အပ္နဲ႔ေဖာက္ထားတာတို႔ ၊ ေက်ာမွာ ခ်ိတ္နဲ႔ အသားကိုခ်ိတ္ၿပီး အုန္းသီးေတြဆြဲတာတို႔ စသျဖင့္ေပါ့။ အဲ႔ဒီ လွည့္လည္ပြဲကို သြားၾကည့္ဖို႔ သူ႔ကို က်ေနာ္ သြားေခၚတာ။ အရင္ကဆို ျခံခ်င္းကပ္ရပ္ဆိုေတာ့ လွမ္းေခၚလိုက္တာပဲ။ အုတ္တံတိုင္းေတြနဲ႔ ျခံဝင္းေတြခတ္ထားၾကတာမွ မဟုတ္တာ။ ကိုယ့္ျခံ ကိုယ့္နယ္နိမိတ္ဆိုတဲ့ သေဘာမ်ဳိးေလာက္ သစ္ပင္ေလးေတြ စိုက္ထားၾကတာ။ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြဆို ဝါးလံုးျခမ္းၿပီး ကာထား႐ုံေလာက္ဆိုေတာ့ တဖက္က ေအာ္ေခၚလိုက္ရင္ မၾကားစရာမရွိ။ ဒါေပမယ့္ အဲ႔ဒီေန႔ကေတာ့ က်ေနာ္ မေအာ္ေခၚဘဲ ျမင့္သူေအာင္တို႔ အိမ္ကို သြားလိုက္တာ။ အဲ႔ေတာ့မွ ျမင့္သူေအာင္ ပံုဆြဲတတ္မွန္း က်ေနာ္သိလိုက္ရတာ။ ဒီေကာင္ ပံုဆြဲတာကို ပထမဆံုး ျမင္ဖူးမိတာေပါ့။ ဒီအထိက ဘာမွ အံ႔ၾသစရာမပါဘူး။ လူတေယာက္ ပံုဆြဲေနတာဟာ အံ႔ၾသစရာမွမဟုတ္တာ။ ဘယ္သူမွလည္း ဒါဟာ အံ႔ၾသစရာတခုလို႔ ေျပာမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူဆြဲထားတဲ့ ႐ုပ္ပံုေတြကို ၾကည့္လိုက္မိရင္ေတာ့ အံ႔ၾသလာမွာပါ။ ဒါမွမဟုတ္ ေမးခြန္းတခုေတာ့ ေမးခ်င္စိတ္ ျဖစ္ေပၚလာမွာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ သူကဆင္တေကာင္ရဲ့ ပံုကိုဆြဲတာ။ တပံုတည္းမဟုတ္ဘူး။ ဗလာစာအုပ္နဲ႔ ဆြဲထားတာ ငါးအုပ္ေလာက္ရွိတယ္။ ဒါေတာင္ စာအုပ္တခ်ိဳ႕က ေျပာင္းရေရြ႕ရလို႔ ေပ်ာက္သြားေသးတာတဲ့။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္ အံ႔ၾသမိေတာ့တာေပါ့။ ဆင္တေကာင္ရဲ့ ဦးေခါင္းဟန္အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ ကိုယ္ခႏၶာ လႈပ္ရွားပံု အမ်ဳိးမ်ဳိး စသျဖင့္ ဆင္တေကာင္ရဲ့ အစိတ္အပိုင္းတခုစီကို ပံုစံအမ်ဳိးမ်ဳိးဆြဲထားတာ။ ၿပီးေတာ့ ဆင္တေကာင္လံုးရဲ့ ဟန္ပန္မ်ဳိးစံုကိုလည္း ဆြဲထားတယ္။ သူဆြဲထားတဲ့ စာအုပ္ေတြထဲမွာ ဆင္တေကာင္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ပံုကလြဲလို က်န္တာ ဘာပံုမွ မရွိဘူး။ က်ေနာ္ သူဆြဲထားတဲ့ ဆင္႐ုပ္ပံုေတြကို ၾကည့္ၿပီး သတိထားမိတာတခုက သူ႔ရဲ့ ဆင္႐ုပ္ပံုေတြဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ပိုၿပီးအသက္ဝင္လာတာပဲ။ တခ်ိဳ႕ဆို ခဲမႈန္ေတြနဲ႔ ဆြဲထားတာ အေတာ္ကေလးကို လက္ရာေျမာက္တယ္။ တကယ့္ ဆင္တေကာင္လားလို႔ ထင္မိေလာက္ေအာင္ ႐ုပ္လံုးၾကြ လြန္းေနတယ္။ “မင္းဘာလို႔ ဆင္ပံုေတြပဲ ဆြဲတာလဲ”လို႔ က်ေနာ္ေမးေတာ့ “ဆြဲခ်င္လို႔” လို႔မဆိုင္းမတြ ေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ “ဘာလို႔ ဆင္ပံုေတြခ်ည္းပဲ ဆြဲတာျဖစ္တာလဲ ဆိုတာေတာ့ ငါလည္း မသိဘူး။ တခုေတာ့ရွိတယ္။ ငါစိတ္ထဲမွာ ဆင္ပံုကလြဲၿပီး တျခားဘာပံုမွ ဆြဲခ်င္စိတ္မရွိတာပဲ။ ဆင္ဟာ ငါ့အတြက္ စိတ္ဝင္စားစရာ သတၱဝါတေကာင္ ျဖစ္ေနတယ္နဲ႔တူတယ္”လို႔ ဆက္ေျပာတယ္။ က်ေနာ္တို႔ နွစ္ေယာက္ၾကားမွာ ခဏေတာ့ တိတ္ဆိတ္သြားတယ္။ ျမင့္သူေအာင္ကေတာ့ ခုပဲ သူဆြဲၿပီးတဲ့ ဆင္ပံုကို အနီးကပ္ၾကည့္လိုက္ လက္တကမ္းေလာက္ကေန ေထာင္ၾကည့္လိုက္နဲ႔ ။ အဲ႔ဒီအခ်ိန္မွာပဲ မီးနင္းပြဲရဲ့ လွည့္လာတဲ့ အတီးအမႈတ္သံေတြကို ၾကားလိုက္ရတယ္။ ဒီေတာ့ သူ႔ဆီ က်ေနာ္ေရာက္လာတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းကို ရိပ္မိသြားပံုရတယ္။ “ဘာလဲ ဗမာမီးနင္းပြဲ သြားၾကည့္မလို႔ လာေခၚတာလား”လို႔ ေမးတယ္။ “ဟုတ္တယ္။ မီးနင္းပြဲသြားၾကည့္မလို႔ မင္းကို လာေခၚတာ”လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ျမင့္သူေအာင္ကေတာ့ ဘာမွ ထပ္မေျပာဘူး။ သူေျပာတာလည္း မွန္သင့္သေလာက္မွန္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ျမိဳ႕နယ္မွာက ဟိႏၵဴဘာသာဝင္ေတြရဲ့ မီးနင္းပြဲဆို ဗမာေတြကိုလည္း ေတြ႔ရတယ္။ (ျမင့္သူေအာင္ကေတာ့ သူ႔အေဖတာဝန္က်ရာျမိဳ႕ေတြမွာ လိုက္ၿပီးေနရေတာ့ သူ ေတြ႔ခဲ့ ျမင္ခဲ့ ၾကံဳခဲ့ရတာေတြကို ေကာက္ခ်က္ခ်ၿပီးေျပာတာျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ )
ဟိႏၵဴဘာသာဝင္ေတြရဲ့ မီးနင္းပြဲေတာ္မွာ ဗမာလူမ်ဳိးေတြရဲ့ ပါဝင္မွာဟာ တျဖည္းျဖည္း မ်ားလာသလားပဲ။ ( အတိအက် စာရင္းဇယားနဲ႔ လူဦးေရကို မွတ္သားထားတာ ေတာ့ မရွိဘူးေပါ့။) ဒါဟာ မွန္လား မွားလား ယတိျပတ္ေျပာလို႔ ရပါ့မလား။တခ်ိဳ႕ေတြက က်န္းမာေရးအတြက္ အဓိဌာန္ၿပီး နင္းၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ဟိႏၵဴမယ္ေတာ္ေက်ာင္းမွာ သားသမီးရဖို႔ ဆုေတာင္းၾကတယ္။ စသျဖင့္ အဲ႔လိုကိစၥမ်ဳိးေတြကို က်ေနာ္တို႔နယ္မွာ ခပ္စိပ္စိပ္ေတြ႔ရတတ္ပါတယ္။ လူတေယာက္ရဲ့ လြတ္လပ္ခြင့္ဆိုေပမယ့္ ကိုယ္ ကိုးကြယ္ရွိခိုးလာခဲ့တဲ့ ဘာသာတရားရဲ့ အဆံုးအမေတြကို ဒီထက္မက သိရွိဖို႔ စဥ္းစားဆင္ျခင္တတ္ဖို႔ လိုေနတယ္ဆိုတာေတာ့ အဲ႔လို လူေတြကို ၾကည့္ရင္ သိနိုင္ပါတယ္။ မိရိုးဖလာကိုးကြယ္ ယံုၾကည္မႈကေန ပိုၿပီးနားလည္လာဖို႔လည္း လိုျပီထင္ပါတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ေတာ့ ဒါဟာ ဟိႏၵဴလူမ်ဳိးေတြရဲ့ ဘာသာေရးပြဲေတာ္ျဖစ္ေပမယ့္ ခံယူခ်က္ေလ်ာ့ရဲေနတဲ့ ဗမာလူမ်ဳိးေတြ(အက်ဳိးေမ်ွာ္ ကိုးကြယ္ေနသူေတြ)အတြက္ကေတာ့ ယံုၾကည္ကိုးကြယ္ပါတယ္ ဆိုနဲ႔ဘာသာတရားကို ေစ်းဆစ္ေနတာမဟုတ္လား။
“ငါမလိုက္ေတာ့ဘူးကြာ။ မင္းဘာသာပဲ သြားၾကည့္ေတာ့”လို႔ ျမင့္သူေအာင္က သူဆြဲၿပီးတဲ့ ဆင္ပံုကို ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ရင္းနဲ႔ ေျပာလိုက္တယ္။”ဟာ ! ဘာျဖစ္လို႔လည္းဟ ၊ မင္းကလည္း”လို႔ က်ေနာ္ ျပန္ေျပာေတာ့ ဒီေကာင္း သူ႔ဆင္ပံု ကို အၾကည့္မပ်က္ဘဲ ျပန္ေျပာတယ္။”အဲ႔ဒီ မီးနင္းပြဲမွာ ပါလာမယ့္ ဗမာေတြကို ၾကည့္ရတာထက္ ဆင္ပံုေတြပဲ ဆက္ဆြဲေနတာက ပိုေကာင္းမယ္ ထင္လို႔”တဲ့။ က်ေနာ္လည္း ထိုက္သင့္သေလာက္ေတာ့ နားလည္ျပီေလ။ ဒီေကာင္ က်ေနာ္ဘယ္လို ေခၚေခၚလိုက္မွာမဟုတ္ေတာ့ဘူးဆိုတာကို ေပါ့။ “ဒါဆိုလည္း ငါသြားၾကည့္လိုက္ဦးမယ္”လို႔ေျပာၿပီး က်ေနာ္ထြက္လာလိုက္တယ္။ ျမင့္သူေအာင္ကေတာ့ ေနာက္ထပ္ဆင္ပံု တပံုကို ထပ္ၿပီးဆြဲဖို႔ ျပင္ေနေတာ့တယ္။ သူေျပာခဲ့သလိုပဲ။ မီးနင္းပြဲမွာ တကယ့္ကို သက္ဝင္ယံုၾကည္ေနတဲ့ ဟန္ပန္ေတြနဲ႔ ဗမာတခ်ိဳ႕ကို ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ ျမင့္သူေအာင္လို မေတြးတတ္ မခံစားတတ္ေပမယ့္ အဲ႔ဒီမီးနင္းပြဲမွာ ပါလာတဲ့ ဗမာေတြကို ၾကည့္ၿပီး က်ေနာ္ ရင္ထဲမွာလည္း တမ်ဳိးႀကီးျဖစ္ရတယ္။ ကိုယ့္ပိုင္ဆိုင္တဲ့ အရာတခုခု ႐ုတ္တရက္ ရွာမေတြ႔ေတာ့သလိုမ်ဳိးေလ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲ႔ဒီေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ျမင့္သူေအာင္ဆြဲတဲ့ ဆင္ပံုေတြကို က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားၾကည့္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဒီေကာင္ကလည္း သူဆြဲၿပီးတဲ့ဆင္ပံုတိုင္း က်ေနာ္ကို ျပေလ့ရွိလာတယ္။ သူဟာ ဆင္ပံုေတြကို ရွဳေထာင့္အမ်ဳိးမ်ဳိးကေန ေျပာင္းၿပီးဆြဲသလို ဆင္တေကာင္ရဲ့ အစိတ္အပိုင္းေတြ လႈပ္ရွားဟန္ အမ်ဳိးမ်ဳိးကိုလည္း ဆြဲေနတာေတာ့ ရပ္မသြားခဲ့ဘူး။ မပ်င္းမရိနဲ႔ ဆင္ပံုေတြခ်ည္းပဲ ဆြဲေနတဲ့ သူ႕ကို က်ေနာ္ ပိုပိုၿပီး အံ႔ၾသလာမိတယ္။ သူ႔အတြက္ကေတာ့ ဆင္ပံုေတြဆြဲေနတာဟာ က်ေနာ္တို႔ ေန႔စဥ္ ထမင္းကို စားေနရသလိုမ်ား ျဖစ္ေနမလား မသိဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ “မင္း ဆင္ပံုေတြခ်ည္း ဆြဲေနတာ မပ်င္းဘူးလာ”လို႔ က်ေနာ္ေမးေတာ့ “မပ်င္းဘူး”လို႔ ျပန္ေျဖတယ္။ မဆိုင္းမတြ ပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ ဆင္ပံုဆြဲတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သူ႔ရဲ့ ခံစားခ်က္ေတြကိုလည္း က်ေနာ့္ကို ေျပာျပဖူးခဲ့တယ္။
“တကယ္ေတာ့ သတၱဝါေတြထဲမွာ သိပ္ၿပီးသနားစရာ အေကာင္းဆံုး သတၱဝါလို႔ ငါထင္တယ္။ ဆင္ေတြေလာက္ သနားစရာအေကာင္းဆံုး သတၱဝါ ရွိပါ့မလားလို႔ေတာင္ ေတြးမိတယ္။ မင္းစဥ္စားၾကည့္ေလ။ ေရွးေခတ္ ဘုရင္ေတြလက္ထက္ ဆို ဆင္ေတြစီးၿပီး စီးခ်င္းထိုးၾကတယ္။ ဆင္ေတြကို သူတို႔တိုက္ပြဲေတြမွာ သံုးတယ္။ ေဟာ ၿပီးေတာ့ ဆင္ျဖဴဆိုရင္လည္း သူ႔ဖာသာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္နဲ႔ ေတာထဲမွာ မေနရဘူး။ ဆင္ျဖဴဆို ဖမ္းျပီ။ သူတို႕ ဘုန္တန္းခိုးေၾကာင့္ ဆင္ျဖဴေပၚလာသလိုမ်ဳိး ေျပာတယ္။ သူတို႔ ဘုန္းတန္ခိုးႀကီးဖို႔ ဆင္ျဖဴဟာ သူ႔ရဲ့ လြတ္လပ္ခြင့္ကို ဆံုး႐ႈံးရျပန္တယ္။ ေနာက္ၿပီး လူသားေတြအတြက္ ေလးလံလြန္းတဲ့ သစ္တံုးေတြကို သယ္ၾကရျပန္တယ္။ေဟာ ဆပ္ကပ္ပြဲေတြမွာ ဆိုလည္း လူသားေတြ ေပ်ာ္ရႊင္ဖို႔ သူတို႔ရဲ့ ႀကီးမားတဲ့ ကိုယ္ခႏၶာႀကီးနဲ႔ ေဖ်ာ္ေျဖတင္ဆက္ ၾကရတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ သူတို႔ရဲ့ ေျခလက္ေတြကို သံၾကိဳးေတြ ခတ္ထားၾကျပန္တယ္။ အျပစ္ဒဏ္ႀကီးတဲ့ အက်ဥ္းသားတေယာက္လိုမ်ဳိးေလ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဆင္ေတြဟာ သနားစရာ အေကာင္းဆံုး သတၱဝါလို႔ ငါေျပာတာ။ တကယ္ေတာ့ သူတို႔ရဲ့ဘဝ သူတို႔ရဲ့ ျဖစ္တည္ရွင္သန္ေနမႈဟာ ငါတို႔လို လူသားေတြ အတြက္ အျဖည့္ခံသက္သက္ေလာက္ပဲ ရွိေနရတာ။”
“ဒါနဲ႔ပဲ မင္းဆင္ပံုေတြ ဆြဲျဖစ္ေနတာလား”
“မဟုတ္ဘူူး” လို႔ က်ေနာ္ရဲ့အေမးကို ျမင့္သူေအာင္က ျပန္ေျပာတယ္။ “အဲ႔ဒီခံစားခ်က္ေတြက ဆင္ပံုေတြဆြဲရာက ငါခံစား သိရွိလာခဲ့တာ။ ဆင္ပံုေတြဆြဲဖို႔ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ခံစားခ်က္မဟုတ္ဘဲ ဆင္ပံုေတြဆြဲရာကေန ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ခံစားမႈ လို႔ေျပာ ရင္ ပိုမွန္မယ္”လို႔ ဆက္ေျပာလိုက္တယ္။
သူ႕ဆီက ဆင္ေတြအေပၚထားတဲ့ ခံစားခ်က္ကို က်ေနာ္ သိပ္နားမလည္ဘူး။ က်ေနာ္က ပံုဆြဲရမွာ ဝါသနာမပါလို႔ သူ႕လို ခံစားမႈမ်ဳိးမရွိတာလည္း ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္မွာေပါ့။ က်ေနာ့္အတြက္ကေတာ့ ပံုဆြဲရတာဟာ သိပ္ကို ပ်င္းစရာေကာင္းလြန္းတယ္ေလ။ ျမင့္သူေအာင္မွာေတာ့ အဲ႔လိုခံစားခ်က္ေတြ ရွိလာလို႔ ျဖစ္မယ္။ သူဆြဲတဲ့ ဆင္ပံုေတြဟာ တျဖည္းျဖည္း လက္ရာေျမာက္လာတာ ျဖစ္မယ္ လို႔ က်ေနာ္ ထင္မိတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လည္း ဆိုေတာ့ သူဆြဲၿပီးတဲ့ ဆင္ပံုေတြကို ၾကည့္ရတိုင္း တကယ့္သက္ရွိဆင္ တေကာင္ကို ျမင္ေနရသလို ခံစားမိလို႔ပဲ။ ဆင္တေကာင္ရဲ့ မ်က္လံုး၊ နွာေမာင္း၊ နားရြက္၊ ေျခလက္ေတြဟာ လႈပ္ရွားသက္ ဝင္္တာ သိသာလြန္းေအာင္ ႐ုပ္လံုးႂကြေနတာ။ ( က်ေနာ့္ေနရာမွာ ခင္ဗ်ားဆိုလည္း ခုက်ေနာ္ေျပာတာ ေျမွာက္ပင့္လြန္းတယ္လို႔ ေျပာမွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာပါတယ္။)
ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ကိုးတန္းေက်ာင္းသားေတြ ျဖစ္လာၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျမင့္သူေအာင္ကေတာ့ ဆင္ပံု ဆြဲလ်က္ပါပဲ။ ခုဆို သူ႔မွာ ဆင္ပံုေတြဆြဲထားတဲ့ စာအုပ္ေတြကလည္း အေတာ္ေလးမ်ားလာခဲ့ပါျပီ။ စေန၊ တနဂၤေႏြ ပိတ္ရက္တိုင္း က်ေနာ္ကေတာ့ သူဆြဲၿပီးတဲ့ ဆင္ပံုေတြကို သြားၾကည့္ျဖစ္တယ္။ စာေတြက အရင္နွစ္ကထက္မ်ားလာေတာ့ ကစားရတဲ့ အခ်ိန္ေတြကလည္း တျဖည္းျဖည္း ေလ်ာ့ေလ်ာ့ လာတယ္။ မနက္ဆိုေက်ာင္းသြား။ ညေန ေက်ာင္းလႊတ္တာနဲ႔ အိမ္ျပန္လို႔မရေသးဘဲ က်ဴရွင္ တန္းသြား။ ရွစ္တန္းတုန္းကေတာ့ အဂၤလိပ္စာကလြဲရင္ က်န္တာက ဗမာလိုဆိုေတာ့ အဆင္ေျပတယ္။ ခု ကိုးတန္းေရာက္လာေတာ့ ျမန္မာစာနဲ႔ ေဘာက ကလြဲရင္ က်န္တာက အဂၤလိပ္လိုေတြျဖစ္လာျပီ။ ၿပီးေတာ့ ဓါတုေဗဒ၊ ရူပေဗဒ စတဲ့ ဘာသာရပ္အသစ္ေတြကို အဂၤလိပ္လို သင္လာရတယ္။ အဲ႔ဒီဘာသာရပ္ နွစ္ခုဟာ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ ခက္ခဲလြန္းၿပီး အေတာ္ကေလး ပ်င္းစရာ ေကာင္းတဲ့ ဘာသာရပ္ေတြ။ အစကတည္းက အဂၤလိပ္စာ အေျခခံနည္းလြန္းတဲ့ က်ေနာ့္လိုေကာင္ အတြက္ အဲ႔ဒီဘာသာရပ္နွစ္ခုဟာ အေျပးျမန္တဲ့ လူတေယာက္ေနာက္ကို ေျပးလိုက္ေနရသလိုမ်ဳိးပါပဲ။ မီလု မီလု နဲ႔ ေျပးလိုက္ရင္း ေနာက္မွာက်န္ေနခဲ့ရတယ္။ (ျမင့္သူေအာင္ အတြက္ကေတာ့ ရွစ္တန္းတုန္းကလိုပဲ သိပ္ၿပီးမခက္ခဲခဲ့ပါဘူး။)။ ၿပီးေတာ့ ျပဌာန္းစာအုပ္ေတြကလည္း အစံုမရေတာ့ ကိုယ္ေရွ႕က တက္ခဲ့ၾကတဲ့ အစ္ကိုေတြ အစ္မေတြဆီက ေတာင္းထားရတယ္။ သူတို႔ေတြကလည္း က်ေနာ္တို႔လို လက္ဆင့္ကမ္း ေတာင္းခဲ့ၾကတာပါပဲ။ေငြေၾကးတတ္နိုင္တဲ့ သူေတြကေတာ့ ေက်ာင္းမွာအစံုမရတဲ့ စာအုပ္ေတြကို အျပင္စာအုပ္ေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ေတြကေန ဝယ္ၾကတယ္။ ေက်ာင္းသံုးစာအုပ္ေတြ ေရာင္းတဲ့ဆိုင္ေတြမွာေတာ့ စာအုပ္ေတြက အစံုရပါတယ္။ က်ေနာ့္တို႔လို ေငြေၾကးကို ေျခြတာရတဲ့ သူေတြအတြက္ကေတာ့ လက္ဆင့္ကမ္းသံုးလာၾကတဲ့ စာအုပ္အေဟာင္းေတြကိုပဲ အားထားၾကရတာေပါ့။ အထူးသျဖင့္ အဂၤလိပ္စာဆို ေရွ႕က အစ္ကိုေတြ အစ္မေတြ မွတ္ထားတာေတြက ရႈပ္ပြ ညစ္ေပေနတာပဲ။ အဲ႔ဒီအေပၚမွာ က်ေနာ္တို႔က ထပ္ၿပီးမွတ္ၾကဆိုေတာ့ စာရြက္ဟာ ရစရာကို မရွိဘူး။ စာမ်က္နွာကို ၾကည့္လိုက္တာနဲ႔ ေဘာလ္ပင္နဲ႔မွတ္ထားတာေတြ၊ ခဲတံနဲ႔ မွတ္ထားတာေတြ ဟာ မ်ားလြန္းေနေတာ့ ႐ုတ္တရက္ၾကည့္မယ္ဆို ပံုနွိပ္စာလံုးကို မေတြ႔ရသေလာက္ျဖစ္ေနတာ။ သူမွတ္ ကိုယ္မွတ္နဲ႔ဆိုေတာ့ ေနာက္တခါ စာျပန္ၾကည့္မယ္ဆို ဘာမွမသိေတာ့ဘူး။ မွတ္သားထားတဲ့ စာလံုးကလည္း ေသးလြန္းေတာ့ ပိုဆိုးတာေပါ့။ မ်ားေသာအားျဖင့္ကေတာ့ ဆရာမသင္တုန္းခဏပဲ ကိုယ္မွတ္သားထားတာကိုမွတ္မိတာ။ ကိုယ္လိုတဲ့ စာအုပ္က ေက်ာင္းစဖြင့္လို႔ တလ နွစ္လ ေနမွရတတ္သလို တခါတေလ နွစ္ဆံုးတဲ့အထိ မရၾကတဲ့ အခါမ်ဳိးေတြလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲ႔လိုအေျခအေနမ်ဳိးနဲ႔ က်ေနာ္ေရာ ျမင့္သူေအာင္ပါ ကိုးတန္းေအာင္ခဲ့ၾကျပန္တယ္။ ဆယ္တန္းေရာက္ေတာ့ ျမင့္သူေအာင္တို႔ အေဖလည္း သူတို႔ဇာတိျဖစ္တဲ့ ေတာင္ငူဘက္ကို ေျပာင္းေရြ႕သြားတယ္။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္တို႔ နွစ္ေယာက္ လည္း ဆယ္တန္းအတူတူ မတက္ခဲ့ၾကရဘူးေပါ့။ ျမင့္သူေအာင္ကေတာ့ က်ေနာ့္ကို သူဆြဲထားတဲ့ ဆင္ပံုစာအုပ္တအုပ္ လက္ေဆာက္ေပးခဲ့တယ္။ (သူကေတာ့ အျမတ္တနိုးရွိတဲ့ သူ႕စာအုပ္ေလးေပးခဲ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္ရဲ့ တန္ဖိုးထားၿပီး ထိမ္းသိမ္းတတ္တဲ့ အက်င့္မရွိေတာ့ အဲ႔စာအုပ္ေလးဟာ ေပ်ာက္သြားခဲ့ပါတယ္။) အဲ႔ကေနစၿပီး ျမင့္သူေအာင္နဲ႔ က်ေနာ္လည္း အဆက္အသြယ္ ျပတ္ခဲ့ၾကရတယ္။
က်ေနာ္ကေတာ့ ဆယ္တန္းကို ပထမေျဖတဲ့နွစ္ေရာ ဒုတိယေျဖတဲ့နွစ္ပါ က်တယ္။ တတိယနွစ္မွပဲေအာင္ခဲ့တယ္။ ျမင့္သူေအာင္လို စာၾကိဳးစားသူ စာေတာ္သူ တေယာက္ကေတာ့ နွစ္ခ်င္းေပါက္ေအာင္တဲ့အျပင္ ဂုဏ္ထူးပါထြက္မယ္ဆိုတာ က်ေနာ္သိပါတယ္။ အဲ႔လိုနဲ႔ ေကာလိပ္တက္တယ္။ ဘြဲ႔ရတယ္။ အိမ္ေထာင္က်တယ္။ နွစ္ေတြၾကာလာတယ္ေပါ့။ ခုဆို က်ေနာ့္မွာသားတေယာက္ သမီးတေယာက္ ရေနျပီ။ ျမင့္သူေအာင္ကေတာ့ ဘယ္လိုအေနအထားရွိမယ္ မသိ။ ဘြဲ႔ရၿပီး သူ႔အေဖလိုပဲ ဝန္ထမ္းလုပ္ၿပီး မိန္းမ ရေနျပီလား။ ဒီေကာင္ ငယ္ငယ္တုန္းကလိုပဲ ဆင္ပံုေတြ ဆက္ၿပီး ဆြဲျဖစ္ေသးလား ဆိုတာေတာ့ က်ေနာ္ သိခ်င္မိတယ္။ အေၾကာင္းျပခ်က္ ေရေရရာရာေတာ့ မရွိပါဘူး။ ဒီအတိုင္းပဲ သိခ်င္တာမ်ဳိးပါ။
ခုအေျခအေနမ်ဳိးမွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔မွာ ဆက္သြယ္ေရးေတြကလည္း ေကာင္းလာျပီ။ သိန္း ၅၀ ေလာက္ေပးဝယ္ခဲ့ရတဲ့ ဖုန္းဆင္းကဒ္ေတြကို လမ္းေဘးဆိုင္ေတြမွာေတာင္ တကဒ္ကို ၁၅၀၀ နဲ႔ အလြယ္တကူ ဝယ္လို႔ရေနျပီ။ ကေလး၊ လူႀကီး၊ ပ်ိဳပိ္်ဳအိုအို လက္ထဲမွာ ဟန္းဖုန္းကိုင္ေနၾကျပီ။ အရင္တုန္းက ငါးရွဥ့္ပံုးေတြ လိုက္ခ်ရင္ ငါးရွဥ္႔ပံုးေတြကို ဝါးလံုးပိုင္းတခုရဲ့ အစြန္းနွစ္ဘက္မွာခ်ည္ၿပီး ပခံုးမွာထမ္းသြားၾကတာ။ ခုေတာ့ ငါးရွဥ့္ပံုးလိုက္ခ်တဲ့သူေတြေတာက္ ေျခက်င္မေလ်ွာက္ေတာ့ဘဲ တ႐ုတ္ဆိုင္ကယ္ေလးနဲ႔ျဖစ္ေနျပီ။ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာအရ ေျပာင္းလဲ တိုးတက္လာမႈဟာ အေတာ္ကေလးျမန္ဆန္လြန္းေနပါ တယ္။ အဲ႔သလို လ်င္ျမန္ဖြံ႔ျဖိဳးလာမႈနဲ႔အတူ ေဖ႔ဘြတ္ခ္ ဆိုတာကိုလည္း အသံုးျပဳမႈမ်ားျပားလာခဲ့တယ္။ ေဖ့ဘြတ္ခ္ အေကာင့္ တခုရဖို႔ ပိုက္ဆံသံုးေထာင္ေလာက္ ေပးရတာကိုလည္း က်ေနာ္မွတ္မိေသးတယ္။ အဲ႔တုန္းက ဆို သနပ္ပင္မွာေတာင္ ေဖ့ဘြတ္ခ္အေကာင့္ ဖြင့္ဖို႔ဆိုင္မရွိလို႔ ပဲခူးမွာသြားဖြင့္ခဲ့ရတယ္။ တပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေဖ့ဘြတ္ခ္ သံုးမရေတာ့ တာမ်ဳိးလည္း ၾကံဳခဲ့ရဖူးတယ္။ ေနာက္ပိုင္းၾကေတာ့လည္း နိုင္ငံရပ္ျခားေရာက္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ဖြင့္ခိုင္း၊ ကိုယ့္ ဖာသာဖြင့္ၿပီးသံုးတဲ့အထိ ျဖသ္လာျပီေလ။
ေဖ့ဘြတ္ခ္ဟာ အခ်ိန္ကာလ ၾကာျမင့္စြာေဝးကြာေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ျပန္လည္ေႏြးေထြးေစပါတယ္။ နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကြဲကြာေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြဟာ ေဖ႔ဘြတ္ခ္မွာ ျပန္လည္ေတြ႔ဆံုခြင့္ရၾကၿပီး အခ်ိန္မေရြး စကားေျပာဆိုခြင့္ေတြ ရလာခဲ့တယ္။ သူတို႔ရဲ့ ျပတ္ေတာက္ေနတဲ့ သံေယာဇဥ္ေတြဟာ ျပန္လည္ ခ်ိတ္ဆက္လာၾကတယ္။ ေဝးကြာေနတဲ့ အလြမ္းေတြအတြက္ ေျဖသိမ့္စရာေတြ ရွိလာခဲ့တယ္။ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ အနီးအနားမွာ မရွိၾကေပမယ့္ အရင္လို မေအးစက္ေနၾကေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္နိုင္္ငံသတင္း ၊ ကမၻာ့သတင္းေတြကိုလည္း ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ သိလာရတယ္။ ဒီလို အက်ဳိးရွိ တဲ့ ကိစၥေတြရွိသလို ဆိုက်ဳိးျဖစ္ေပၚေစမယ့္ သတင္းအတုေတြ ကလည္း ရွိလာခဲ့တယ္။ မမွန္ကန္တဲ့ နိုင္ငံေရး လႈံ႔ေဆာ္မႈေတြ လည္း ရွိလာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဗမာအမ်ဳိးသမီးအခ်ိဳ႕ရဲ့ လိုတာထက္ ပိုၿပီး ဝတ္စားဆင္ယဥ္မႈေတြကလည္း အေတာ္ေလးကို ဆိုးရြားလာခဲ့တယ္။ ခႏၶာကိုယ္မွာ ရွိသမ်ွကို တတ္နိုင္သမ်ွေဖာ္လာၾကတယ္။ ဘီကီနီဝတ္ၿပီး ရိုက္ထားတဲ့ ဓါတ္ရွင္မင္းသမီး တခ်ိဳ႕ရဲ့ ပံုေတြလည္း မ်ားျပားလာတယ္။ လိင္ကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အမ်ဳိးသားေတြအတြက္ ေဆးေၾကာ္ျငာေတြ၊ လိင္အသား ေပး စာေတြဟာလည္း အလြယ္တကူ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ့္အတြက္ကေတာ့ ေဖ့ဘြတ္ခ္ ဆိုတာႀကီးေပၚလာတာဟာ ကြဲကြာခဲ့ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္တဲ့ ျမင့္သူေအာင္နဲ႔ ျပန္လည္ ေတြ႔နိုင္ဖို႔ လမ္းစတခု ျဖစ္ခဲ့ရတာပါပဲ။
ေဖ့ဘြတ္ခ္ သံုးတာ အေတာ္ေလးၾကာၿပီးတဲ့ တေန႔မွာေတာ့ ျမင့္သူေအာင္နဲ႔ က်ေနာ္ ခ်ိတ္ဆက္မိသြားၾကတယ္။ သူေရာ က်ေနာ္ေရာက နာမည္အမွန္ ပရိုဖိုင္ အမွန္နဲ႔ဆိုေတာ့ ခ်က္ခ်င္းသိၾကတာေပါ့။ အဲ႔လို ခ်ိတ္ဆက္မိလာေတာ့ သူ႕အေၾကာင္ ေတြ သိလာခဲ့တယ္။ ျမင့္သူေအာင္က ဆယ္တန္းကို ဂုဏ္ထူး နွစ္ဘာသာနဲ႔ေအာင္ခဲ့တယ္။ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ေက်ာင္းၿပီးသြား တယ္။ သူ႔အေဖလို ဝန္ထမ္းေတာ့ မလုပ္ခဲ့ဘူး။ ကြန္ပ်ဴတာ စာစီစာရိုက္၊ ဖိတ္စာလုပ္ငန္း ဆိုင္ဖြင့္ထားတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲ႔လုပ္ငန္းနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြကို သင္တန္းလည္း ဖြင့္ထားတယ္။ ခုဆို သူလုပ္ငန္းက ဆိုင္ခြဲေတြပါ ဖြင့္ထားတဲ့ အေျခအေန ေရာက္ေနျပီ။ သူ႕အေျခအေနဟာ က်ေနာ့္ထက္ေတာ့ သာပါတယ္။ နည္းနည္းပါးပါး မဟုတ္ပါဘူး။ အလြန္ကို သာတာပါ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဘြဲ႔ရ၊ မိန္းမရၿပီးေတာ့ ဆိုင္ကယ္ ကယ္ရီဆြဲတယ္။ သနပ္ပင္နဲ႔ အနီးတဝိုက္ေက်းရြာေတြကို အၾကိဳအပို႔ လုပ္တယ္။ ေကာင္းမြန္လွတဲ့ ဝင္ေငြေတာ့ မဟုတ္ေပမယ့္ မိသားစု စားဝတ္ေနေရးအတြက္ေတာ့ အဆင္ေျပ႐ုံေလး ျဖစ္ခဲ့တယ္။ တေန႔ဘယ္ေလာက္ ဆိုၿပီးတြက္လို႔ေတာ့ မရဘူး။ တြက္ေျခကိုက္တဲ့ေန႔ ရွိသလို တြက္ေျခမကိုက္တဲ့ ေန႔ေတြလည္း ရွိတယ္။ ေနာက္ၿပီး က်ေနာ့္ဇနီးက ရပ္ကြက္ထဲက လူတခ်ိဳ႕ကို အတိုးေပးတဲ့ အလုပ္ေလးလုပ္ေတာ့ မိသားစုအတြက္ ခက္ခက္ခဲခဲ ျဖတ္သန္းမႈမ်ဳိးေတာ့ မၾကံဳခဲ့ရဘူးေပါ့။ ကိုယ့္ကိုယ္ ေတာ့ ရွာၾကံၿပီး ရွင္သန္ေအာင္ ေမြးျမဴေနၾကရတာ မဟုတ္လား။
ခုလို ဆက္သြယ္မိၾကေတာ့ က်ေနာ္တို႔နွစ္ေယာက္ရဲ့ၾကားက အကြာအေဝးဟာ ျပန္ၿပီးက်ံဳ႕လာခဲ့တယ္။ နွစ္ေယာက္သား စကားေတြ အေတာ္ေလး ေျပာျဖစ္လာခဲ့တယ္။တခါတေလ က်ေနာ္တို႔နွစ္ေယာက္ အလုပ္အကိုင္အေၾကာင္း ေျပာျဖစ္တယ္။ အိမ္ေထာင္မျပဳျဖစ္ေသးတဲ့ သူ႔အတြက္ မိသားစု စားဝတ္ေနေရးဆိုတာေတြဟာ သိပ္ၿပီးေျပာလို႔ဆိုလို႔ မေကာင္းဘူး လို႔ထင္ပါတယ္။ တခါတေလ ငယ္ဘဝရဲ့ အေၾကာင္းေတြကိုလည္း ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ အဲ႔သလို အတိတ္ရဲ့ ေနေပ်ာ္စရာ အေၾကာင္း ေတြကို ေျပာျဖစ္ၾကေတာ့ လက္ရွိပစၥဳပၸာန္ကာလရဲ့ ပူပင္မႈေတြကို ခဏေတာ့ ေမ့ေလ်ာ့မိတယ္။ အဲ႔ဒီအတိတ္ရဲ့ ၾကည္နူးစရာေကာင္းတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြထဲမွာ က်ေနာ္တို႔ နွစ္နွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ ရယ္ေမာခဲ့ၾကတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရွးေဟာင္းေနွာင္းျဖစ္ေတြကို ေျပာရတာ က်ေနာ္တို႔အတြက္ေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္ေက်နပ္စရာပါ။ အဲ႔လို အခိုက္အတန္႔မ်ဳိးမွာဆို ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ တက္ၾကြလန္းဆန္းလာသလို ခံစားမိတယ္။ ပူျပင္းလြန္းတဲ့ ေႏြရာသီကို အလူးအလိမ့္ခံစားၿပီး ႐ုတ္တရက္ မိုးေရစိုစြတ္လာတဲ့ သစ္ရြက္ေလးေတြရဲ့ စိမ္းစို လန္းဆန္းေနသလိုမ်ဳိးေပါ့။ တခ်ိဳ႕ေသာ လဲက်ေနတဲ့ေန႔ရက္ေတြအတြက္ အတိတ္ဆိုတာဟာ ျပန္လည္အားတင္း ထူမတ္ေပးတဲ့ တြန္းအားတခုပဲ မဟုတ္လား။ တေန႔ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းတုန္းက အေၾကာင္းေတြေျပာရင္း သတိရမိလို႔ “မင္း ဆင္ပံုေတြ ဆြဲေသးလား”လို႔ ေမးေတာ့”မဆြဲေတာ့ဘူး”တဲ့။ ဒီေတာ့ က်ေနာ့္မွာ သိခ်င္စိတ္က ထပ္ၿပီးတိုးလာရျပန္တယ္။ “ဘာလဲ ၊ ဆင္ပံုေတြဆြဲတာ ျငီးေငြ႔သြားလို႔လား”လို႔ က်ေနာ္ ထပ္ၿပီးေမးလိုက္တယ္။ “အဲ႔လိုမ်ဳိးလည္း မဟုတ္ဘူး”လို႔ ျမင့္သူေအာင္က ျပန္ေျပာတယ္။ ခုခ်ိန္ထိ သူ႔ရဲ့ စကားလံုးေတြက က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ နားလည္းရခက္ေနတုန္းပါပဲ။ ဆင္ပံု မဆြဲျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္းကို က်ေနာ္ေမးေပမယ့္ သူ႔ဘက္က ေျပာခ်င္ပံုမရတာနဲ႔ က်ေနာ္ စကားလမ္းေၾကာင္း ေျပာင္းလိုက္ရတယ္။ သူကေတာ့ “မင္းနဲ႔ လူခ်င္းေတြ႔ရင္ေတာ့ ဒီအေၾကာင္းေတြ ငါေျပာျပခ်င္ပါ ေသးတယ္”လို႔ေတာ့ က်ေနာ့္ကို ေျပာခဲ့တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျမင့္သူေအာင္ ဆင္ပံုေတြ ဆက္ၿပီးမဆြဲျဖစ္တာ ေသခ်ာတဲ့ အေၾကာင္းအရင္ တခုေတာ့ ရွိမယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ ခံစားမိပါတယ္။ သူ႕လိုလူမ်ဳိးအတြက္ ငယ္စဥ္ကေန မပ်င္းမရိနဲ႔ စိတ္ဝင္ တစားဆြဲလာခဲ့တဲ့ ဆင္ပံုေတြကို ဆက္ၿပီး မဆြဲျဖစ္ေလာက္ေအာင္ ဘယ္လိုအရာေတြကမ်ား တားဆီးနိုင္လိုက္သလဲ။ ဒါဟာက်ေနာ္ ေတြးေတာနိုင္တဲ့ ကိစၥေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။
လူတေယာက္ဟာ သူစြဲျမဲစြာ ဆုပ္ကိုက္ခဲ့တဲ့ အရာတခုကို ဘယ္လိုအေျခအေနမ်ဳိးမွာ လက္လႊတ္မလဲ ဆိုတာ က်ေနာ္ မသိဘူး။ သူ႔ရဲ့စိတ္ကို အဆြဲေဆာင္နိုင္ဆံုး အရာေတြဟာ ဘယ္အခ်ိန္မွာ အေငြ႔ပ်ံနိုင္တယ္ဆိုတာကိုလည္း က်ေနာ္ မခန္႔မွန္းတတ္ဘူး။ လူတေယာက္ဟာ သူငယ္စဥ္ကေန ေလ်ွာက္လွမ္းလာတဲ့ လမ္းေၾကာင္းတခုေပၚကေန ေသြဖည္နိုင္ဖို႔ ဘယ္လိုအရာေတြက လုပ္ေဆာင္နိုင္တယ္ ဆိုတာကို က်ေနာ့္ထက္ ျမင့္သူေအာင္က ပိုသိနိုင္မယ္ ထင္ပါတယ္။
တေန႔ ျမင့္သူေအာင္နဲ႔ က်ေနာ္ မက္စင္ဂ်ာ ကေန စကားေျပာျဖစ္ရက္း က်ေနာ္တို႔ျမိဳ႕မွာ နွစ္စဥ္က်င္းပတဲ့ အာစရိယ ပူေဇာ္ပြဲအေၾကာင္းေျပာျဖစ္တယ္။ အသက္အရြယ္ ႀကီးရင့္လာတဲ့ ဆရာ/ဆရာမ ေတြကို တပည့္ေတြက အမွတ္တရ႐ွိစြာနဲ႔ ကန္ေတာ့ၾကတဲ့ပြဲပါ။ ဒါဟာ က်ေနာ္တို႔ယဥ္ေက်းမႈရဲ့ ျပယုဂ္တခုလည္း ျဖစ္သလို သိပ္ကို ၾကည္နူးစရာေကာင္းၿပီး တန္ဖိုးထား ထိန္းသိမ္းသြားရမယ့္ အေလ့တခု ဆိုလည္း မွားမယ္ မထင္ပါဘူး။ ဒီနွစ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ကို ပညာသင္ၾကားေပးခဲ့ဖူးတဲ့ ဆရာ/ဆရာမ ေတြလည္း အာစရိယ ပူေဇာ္ပြဲမွာ ပါလာပါျပီ။ (အရင္နွစ္ေတြက တေယာက္စ နွစ္ေယာက္စပါေပမယ့္ ဒီနွစ္ေတာ့ ပိုၿပီးမ်ားလာပါတယ္။) ဒါ့ေၾကာင့္ ျမင့္သူေအာင္က ဒီနွစ္ အာစရိယပြဲကို သူလာမယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေျပာတယ္။ တကယ္လည္း သူဟာ ေရာက္ေအာင္လာခဲ့ပါတယ္။
အာစရိယ ပူေဇာ္ပြဲက နွစ္ရက္ က်င္းပပါတယ္။ ပထမ တရက္က ဆရာ/ဆရာေတြ နဲ႔ ေက်ာင္းသူ/ေက်ာင္းသား ေတြ မိတ္ဆံုစားပြဲေလး က်င္းပတယ္။ ေဖ်ာ္ေျဖေရးအစီအစဥ္ေတြလည္း ပါ ပါတယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ေရွးေဟာင္း ေနွာင္းျဖစ္ေတြထဲမွာ သူတို႔ရဲ့ နုပ်ိဳမႈေတြဟာ အစြမ္းကုန္ ပြင့္လန္းေနၾကတယ္ ဆိုတာ ဘယ္သူ႔ကို ၾကည့္ၾကည့္ သိနိုင္ပါတယ္။ မိတ္ဆံုစားပြဲၿပီး ေနာက္မနက္ေရာက္မွ ဆရာ/ဆရာမ ေတြကို လက္ေဆာင္ပစၥည္းတခ်ိဳ႕နဲ႔ ကန္ေတာ့ၾကပါတယ္။
ျမင့္သူေအာင္ကေတာ့ က်ေနာ့္အိမ္မွာ နွစ္ည အိပ္တယ္။ အမွန္ေတာ့ ဒီေကာင္က မိတ္ဆံုစားပြဲၿပီး ေနာက္မနက္ ဆရာ/ဆရာေတြကို ကန္ေတာ့ၿပီးတာနဲ႔ တန္ျပန္မလို႔။ က်ေနာ္က “ဒီတညေတာ့ ထပ္အိပ္ဦးကြာ။ မင္းနဲ႔ငါနဲ႔ ခုလိုေတြ႔ဆံုၿပီးငယ္ဘဝကို ျပန္လည္သြားနိုင္ဖို႔ ဆိုတာ လြယ္တာမွ မဟုတ္တာ”လို႔ ေျပာလို႔ ဒီေကာင္ ေနာက္တည ထပ္အိပ္ျဖစ္တာ။ အဲ႔ဒီည မွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ျမိဳ႕ထဲက စားေသာက္ဆိုင္တခုမွာ ထိုင္ျဖစ္ၾကတယ္။ ဒီေကာင္က အျပင္းမေသာက္ဘူးဆိုတာနဲ႔ ဘီယာဘဲ ေသာက္ျဖစ္ၾကတယ္။ နွစ္ေယာက္စလံုးလည္း အရွိန္ေလးရလာေတာ့ အတိတ္ဆီမွာ ပိုၿပီးေပ်ာ္ဝင္လာၾကတယ္။ အတန္းထဲက မိန္းကေလးတခ်ိဳ႕ကို ၾကည့္မရလို ေခြးေလွးယားသီး သုတ္တာကိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ မေမ့မေလ်ာ့ ေျပာျဖစ္တယ္။ အဲ႔သလို အတိတ္ထဲမွာ ေနေပ်ာ္တုန္း က်ေနာ္ ေမးခ်င္မိတဲ့ ကိစၥတခုကို ေမးလိုက္တယ္။
“မင္းကို ငါေမးဖူးတဲ့ ဆင္ပံုဆြဲတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေျပာပါဦး။ ဘာလို႔ ဆင္ပံုေတြကို မင္း ဆက္ၿပီးမဆြဲျဖစ္ေတာ့တာလဲ”
“ငါ ဆင္ပံုေတြ ဆက္မဆြဲျဖစ္ေတာ့တဲ့ အေၾကာင္းအရင္းလား”
“ဟုတ္တယ္၊ ေျပာပါဦး။ မင္း ဘာလို႔ ဆင္ပံုေတြဆက္မဆြဲ ျဖစ္ေတာ့တာလဲ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းေပါ့”
ျမင့္သူေအာင္ဆီက စကားသံက ခ်က္ခ်င္းထြက္မလာဘူး။ က်ေနာ္တို႔ နွစ္ေယာက္ၾကားမွ ေခတၱတိတ္ဆိတ္သြားတယ္။ နွစ္ေယာက္သား ခြက္ထဲက က်န္ေနတဲ့ ဘီယာေတြကို အကုန္ေမာ့ေသာက္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္ထပ္ဘီယာ ထပ္မွာလိုက္တယ္။ ခဏေလာက္ၾကာေတာ့ ၁၁နွစ္ ၁၂နွစ္ အရြယ္သာသာေလာက္ရွိမယ့္ ခ်ာတိတ္ေလးတေယာက္က က်ေနာ္တို႔မွာလိုက္တဲ့ ဘီယာကို လာခ်ေပးတယ္။ ျမင့္သူေအာင္က ဘီယာလာခ်ေပးၿပီး ျပန္သြားတဲ့ ခ်ာတိတ္ေလးရဲ့ ေက်ာျပင္ကို ေငးၾကည့္တယ္။ ၿပီးမွ သက္ျပင္းသဲ့သဲ့ခ်ၿပီး ေျပာတယ္။
“ငါ သနပ္ပင္က ေျပာင္းသြားၿပီးေတာ့ ဆင္ပံုေတြ ထပ္ဆြဲျဖစ္ေသးတယ္။ ငါ့အေတြးထဲမွာလည္း ဆင္ပံုေတြနဲ႔ ျပည့္နွက္ေနတုန္းပဲ။ အေရာင္အေသြးစံုစြာ ဖူးပြင့္ေနတဲ့ ပန္းခင္းႀကီးကို ၾကည့္ေနရသလိုမ်ဳိး ငါ့အေတြးထဲမွာ ဆင္ပံုေတြ က ရွိေနေသးတာ။ ဆယ္တန္းေရာက္ေတာ့ စာေတြ ပိုမ်ားလာတယ္ဆိုေပမယ့္ ငါကေတာ့ အခ်ိန္မွန္မွန္ ဆင္ပံုေတြဆြဲေနတာ မပ်က္ခဲ့ဘူူ။ တခါတေလ အေမက ငါ့ကို ဆင္ပံုေတြ ဆြဲလြန္းလို႔ ဆူတယ္။ အခ်ိန္အားရင္ စာမက်က္ဘဲ ဆင္ပံုေတြ ဆြဲေနလို႔ေလ။ ဆယ္တန္းက ဘယ္ေလာက္အေရးႀကီးေၾကာင္း၊ ဘဝရဲ့ အဆစ္ခ်ိဳးတခု၊ ထမင္းစားလက္မွတ္ စသျဖင့္ေတြ ေျပာေတာ့တာေပါ့။”
“ဒါေပမယ့္ ဆင္ပံုေတြဆြဲတာေတာ့ ရပ္မသြားဘူးဆိုပါေတာ့”လို႔ က်ေနာ္ေျပာလိုက္ေတာ့ သူက ေခါင္းညိတ္ျပတယ္။ က်ေနာ္ေျပာတာ မွန္တယ္ဆိုတာကို ဝန္ခံတဲ့သေဘာမ်ဳိးေလ။
“ဟုတ္တယ္။ မင္းေျပာတာ လံုးဝမွန္တယ္။ အေမဘယ္ေလာက္ဆူဆူ စာေတြဘယ္ေလာက္မ်ားလာမ်ားလာ ဆင္ပံုေတြဆြဲတာေတာ့ ငါ ရပ္မသြားခဲ့ဘူး။ မင္းလည္း သိပါတယ္ကြာ။ ဆင္ပံုေတြဆြဲျဖစ္ေနတာ ငါ့ဝါသနာအရ ဆိုေပမယ့္ အဲ႔ဒီဝါသနာေပၚမွာ ထပ္ၿပီးျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြ ရွိလာတယ္ဆိုတာေလ”
“အင္း၊ မင္းေျပာျပဖူးလို႔ ဆင္ေတြအေပၚထားတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြကို ငါမွတ္မိေနတယ္”
က်ေနာ့္စကားဆံုးေတာ့ အသက္ကို ဝ ဝ ရွဴလိုက္ ၿပီး ေျပာတယ္။
“လူတေယာက္မွာ သူ႔အလိုလို ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြဟာ စြဲျမဲလာျပီဆို အဲ့ဒီခံစားခ်က္ကို ရပ္တန္႔ပစ္ဖို႔ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မျဖစ္နိုင္ဘူး။ အထူးသျဖင့္ ခံစားခ်က္ေတြနဲ႔ပါ စုေပါင္းဖြဲ႔စည္းသြားတဲ့ ငါ့ရဲ့ဆင္ပံုဆြဲတဲ့ ဝါသနာကလည္း အဲ႔ဒီအတိုင္းပဲ။ ရပ္တန္႔ဖို႔ မျဖစ္နိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ေတာင္ ငါထင္ထားမိတာ။ ငါ့ကို ဆင္ပံုေတြဆြဲဖို႔ ဘယ္သူမွမတိုက္တြန္းခဲ့ဘူး။ ဘယ္သူမွလည္း ဖိအားမေပးခဲ့ဘူး။ သူ႔အလိုလို ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အေနအထား။ ”
ဒီေနရာေရာက္ေတာ့ ျမင့္သူေအာင္က သူ႔စကားကို ခဏရပ္လိုက္တယ္။ သူေျပာေနတဲ့စကားကို က်ေနာ္ စိတ္ဝင္စားမႈ ရွိ မရွိ အကဲခပ္လိုက္ပံုရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘီယာခြက္ထဲက ဘီယာေတြကို ေငးစိုက္ၾကည့္ရင္း ထပ္ေျပာတယ္။
“ဆင္ပံုေတြ ငါစၿပီးဆြဲျဖစ္တာက ေလးတန္းစာေမးပြဲ ေျဖၿပီးတဲ့ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ ျဖစ္မယ္။ အဲဒီတုန္းက ငါတို႔ေနတဲ့ျမိဳ႕ကို ဆပ္ကပ္အဖြဲ႔တခုလာတယ္။ နာမည္ေတာ့ ငါမမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲ႔ဆပ္ကပ္ပြဲမွာ ပါလာတဲ့ ဆင္ကိုေတာ့ ဒီေန႔အထိ ငါမွတ္မိေနတယ္။ ငါ့အတြက္ကလည္း အဲ႔ဒီဆပ္ကပ္ကို သြားၾကည့္မွ သက္ရွိဆင္တေကာင္ကို စၿပီးေတြ႔ဖူးတာ။ အဲ႔ဒီဆပ္ကပ္ပြဲ ျပန္သြားၿပီး ေနာက္တေန႔႔မွာပဲ ငါ့အေတြးထဲကို ဆင္ပံုေတြေရာက္လာတယ္။ အဲ႔ဒီအေတြး ထဲမွာ ထင္းထင္းႀကီးေပၚေနတဲ့ ဆင္ပံုကို ငါလည္း စၿပီးဆြဲေတာ့တာ။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ဆင္ပံုပါတဲ့ သတင္းစာမ်က္နွာေတြဆို ငါ ျဖဲယူထားတတ္လာတယ္။ ၿပီးရင္ ငါ ျပန္ၿပီး ကူးဆြဲေတာ့တာပဲ။ ငါ့ရဲ့ဆင္ပံုဆြဲတဲ့ စြဲလန္းမႈကလည္း တျဖည္းျဖည္း ႀကီးထြားလာခဲ့ေတာ့တယ္။ အဲ႔သလို စြဲျမဲလာတဲ့ ငါ့အေတြးေတြကို လြယ္လြယ္နဲ႔ ေတာ့ ျဖတ္ေတာက္မရနိုင္ဘူး ဆိုတာ မင္းလည္း သိေလာက္ပါတယ္”
“ဒါဆို တကၠသိုလ္ေရာက္လည္း ဆင္ပံုေတြကို မင္းဆြဲတုန္းပဲေပါ့”
“ဟုတ္တယ္”လို႔ မဆိုင္းမတြေျပာၿပီး စကားကို ခဏရပ္ထားၿပီးမွ ထပ္ေျပာတယ္။
“မင္း ထင္သလိုပါပဲ။ ငါ တကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့လည္း ဆင္ပံုေတြတြဆက္ၿပီးဆြဲတယ္။ အရင္ကထက္ ဆင္ပံုေတြပိုၿပီး ဆြဲလာျဖစ္တဲ့ကာလတခုလို႔ေတာင္ ေျပာလို႔ရမယ္။ ငါဆြဲထားတဲ့ စာအုပ္ေတြလည္း နွစ္တင္းအိတ္နဲ႔ ျပည့္ေတာ့မယ္။”
“ဟာ၊ နည္းနည္းေနာေနာလား”
က်ေနာ္ တကယ့္ကို အံ႔အားသင့္စြာနဲ႔ ေျပာလိုက္မိတာပါ။ ျမင့္သူေအာင္ကေတာ့ က်ေနာ့္စကားကို မၾကားသလို လုပ္ၿပီး သူ႕စကားကို ဆက္ေျပာတယ္။
“မင္းလည္းသိတာပဲ။ ဆင္ပံုေတြ ငါဆြဲတာ ဝါသနာက စခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဆင္ေတြအေပၚထားတဲ့ ငါ့ခံစားခ်က္ေတြပါ ရွိလာတယ္ဆိုတာေလ”
က်ေနာ္ ဘာမွမေျပာဘဲ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္တယ္။ သူေျပာတာ ဟုတ္တယ္ဆိုတဲ့ သေဘာမ်ဳိးေပါ့။ တကယ္လည္း ဒီအေၾကာင္းေတြက က်ေနာ္ သိထားၿပီးသား မဟုတ္လား။
“အဲ႔သလို အျမစ္တြယ္လာတဲ့ ငါ့အေတြးထဲကို တေန႔ေတာ့ အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္ေစမယ့္ ေနာက္ထပ္ အေတြးတခုဟာ ေသေသခ်ာခ်ာ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ အဲ႔ဒီအေတြးေရာက္လာေတာ့ အရင္က ဆင္ေတြအေပၚထားတဲ့ ငါ့ခံစားခ်က္ေတြဟာ ႐ုတ္တရက္ ေဝဝါးလာတယ္။ အခ်ိန္တန္လို႔ ေၾကြက်သြားတဲ့ သစ္ရြက္တရြက္ရဲ့ ေျခာက္ေသြ႔မႈလိုမ်ဳိးေပါ့။ ဒီလိုကြာ၊ ဆင္ေတြအေပၚထားတဲ့ ခံစားခ်က္ထက္ ဆင္ပံုေတြဆြဲမိတဲ့ ခံစားခ်က္ကို ေျပာတာ။ ”
“ၾကာရွည္ စြဲျမဲစြာ လုပ္လာလို႔ ပ်င္းရိသြားတာ မ်ဳိးလား”
“မဟုတ္ဘူးဟ”လို႔ ျမင့္သူေအာင္က မဆိုင္းမတြ ျပန္ေျပာတယ္။ၿပီးေတာ့ “မင္းေျပာသလို မဟုတ္ဘူး” လို႔ေျပာတယ္။
“ဒါဆို”
က်ေနာ္က စကားကိုဆက္မေျပာဘဲ ရပ္တန္႔လိုက္တယ္။ ဒါဟာ သူ႔ကို စကားဆက္ေျပာဖို႔ ေထာက္ေပးလိုက္တာမ်ဳိး မဟုတ္လား။
“ငါ အခုလက္ရွိအလုပ္ကို အစပ်ိဳးေနတဲ့ အခ်ိန္မွာေပါ့။ တနဂၤေႏြ တေန႔၊ ငါ အိမ္မွာေနရင္း ဆင္ပံုဆြဲေနတဲ့ အခ်ိန္။ ငါ့အခန္းထဲကို ေခါင္းရင္းအိမ္က ကေလးေလး ေရာက္လာတယ္။ အဲ႔ကေလးက ေလးနွစ္ ေလာက္ပဲ ရွိေသးတာ။ ဒီလိုပဲ။ ငါတို႔အိမ္ကို အဝင္အထြက္ရွိတဲ့ ကေလးေပါ့။ သူ႔အေမနဲ႔ လာလည္တတ္သလို သူ တေယာက္တည္းလည္း လာတတ္တယ္။ ငါကိုလည္း အေတာ္ကေလး ခင္တာ”
“ဒါ၊ မင္းခံစားခ်က္ေတြကို ေျပာင္းလဲေစမယ့္ နိဒါန္းလား”လို႔ က်ေနာ္ေမးေတာ့ “ဟုတ္တယ္”လို႔ေျပာၿပီး ခြက္ထဲက ဘီယာလက္က်န္ေတြကို အကုန္ေမာ့ေသာက္လိုက္တယ္။ က်ေနာ္က ယူဦးမလားလို႔ေမးေတာ့ ငါလစ္မစ္ျပည့္သြားျပီတဲ့။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္က “မင္းရဲ့ နိဒါန္းကို ထက္ဆက္ပါဦး”ေျပာလိုက္တယ္။ ျမင့္သူေအာင္ရဲ့ စြဲျမဲေနတဲ့ ခံစားခ်က္ကို ေလးနွစ္ေလာက္သာ ရွိေသးတဲ့ ကေလးေလးတေယာက္က ေျပာင္းလဲလိုက္တာတဲ့လား။ က်ေနာ့္မွာ အဲ႔ၾသၿပီးရင္း အံ႔ၾသေနမိေတာ့တယ္။ သူေျပာသလိုပဲ၊ ၾကြခ်ိန္တန္လို႔ ေၾကြက်သြားတဲ့ သစ္ရြက္တရြက္လို ျဖစ္မွာေပါ့ေလ။
“ငါ ဆင္ပံုဆြဲၿပီးသြားေတာ့ အဲ့ဒီကေလးေလးက ေျပာတယ္။ ဦးရဲ့ ဆင္က ေသးေသးေလးတဲ့။ ဒါနဲ႔ ငါလည္းျပန္ေျပာလိုက္ရတယ္။ ဦးက စာမ်က္နွာေပၚမွာဆိုေတာ့ ေသးေသးေလးဘဲဆြဲလို႔ရတယ္ေလ။ အျပင္က ဆင္ႀကီးေတြကို ခ်ံဳ႕ၿပီး ဆြဲရတာေပါ့။ ငါ အဲ႔လိုေျပာလိုက္ေတာ့ ကေလးက ေတြေတြေလးျဖစ္သြားတယ္။ တခုခုကို စဥ္းစားမိသြားတာမ်ဳိးေပါ့။ ၿပီးေတာ့ အဲ႔ဒါဆို သနားစရာေကာင္းတာေပါ့ လို႔ေျပာလိုက္တယ္။ ကေလး ရဲ့ စကားကို ၾကားလိုက္ရခ်ိန္မွာ ငါလည္း အေတာ္ကေလး အံ႔အားသင့္မိသြားတယ္။ တုန္လႈပ္မိတာလည္း ပါတာေပါ့။ ငါ့အေတြးထဲမွာ လည္း အျပင္က သက္ရွိဆင္တေကာင္နဲ႔ ငါဆြဲထားတဲ့ ခပ္ေသးေသး ဆင္ပံုေတြက ယွဥ္တြဲၿပီး ေပၚ ေပၚလာေတာ့တယ္။ ”
“ဟာ၊ ဒါဆို အဲ႔ဒီကေလးရဲ့ စကားကို ၾကားၿပီး ေနာက္ပိုင္း ဆင္ပံုေတြ ဆက္မဆြဲျဖစ္ေတာ့တာေပါ့”လို႔ က်ေနာ္ အေလာတႀကီးေျပာမိတယ္။ ျမင့္သူေအာင္ကေတာ့ ေခါင္းကို အသာညိတ္ျပတယ္။ က်ေနာ့္မွာ ဘာဆက္ေျပာရမွန္းမသိေအာင္ ျဖစ္သြားရတယ္။ အမွန္ေတာ့ ကေလးကလည္း သူစိတ္ထဲ ရွိတာေလးကို ႐ုတ္တရက္ေျပာမိတာ။ သူ႔စကား သူေတာင္ ဂဃနဏ သိခ်င္မွေတာင္ သိမွာ။ က်ေနာ့္အထင္ေတာ့ အဲ႔ဒီစကားေလး ၾကား႐ုံနဲ႔ ကိုယ္ စြဲျမဲ ဆုပ္ကိုင္ခဲ့တဲ့ အရာတခုကို စြန္႔လႊတ္လိုက္စရာ မလိုဘူးလို႔ေတာ့ ထင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ျမင့္သူေအာင္ကေတာ့ စြန္႕လႊတ္ခဲ့တယ္။ အဲ႔ဒီအခ်ိန္ကေနစၿပီး သူဆြဲလာခဲ့တဲ့ ဆင္ပံုဆြဲတဲ့အလုပ္ကို ရပ္တန္႔ပစ္ခဲ့တယ္။ က်ေနာ့္အတြက္ကေတာ့ ဆင္ပံုေတြဆြဲတုန္းက သူ႔မွာျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ခံစားခ်က္ကိုလည္း နားမလည္သလို ဆင္ပံုဆက္မဆြဲျဖစ္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္သြားရတဲ့ ခံစားခ်ကကိုလည္း နားမလည္ဘူး။
က်ေနာ္တို႔နွစ္ေယာက္ ဆိုင္ပိတ္ခ်ိန္ေရာက္မွပဲ အိမ္ျပန္လာခဲ့ၾကတယ္။ ေနာက္ေန႔မနက္ ေတာ့ ျမင့္သူေအာင္ကို ပဲခူးဘူတာ လိုက္ပို႔ေပးခဲ့တယ္။ ကားနဲ႔သြားလို႔ အျမန္ေရာက္နိုင္တဲ့ ခရီးကို ရထားနဲ႔ သြားျဖစ္တဲ့ သူ႔ရဲ့ ေရြးခ်ယ္မႈကိုေတာ့ က်ေနာ္ မေမးျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ တကယ္လို႔ က်ေနာ့္အေမးကို သူေျဖခဲ့ရင္လည္း သူ ဘာလို႔ ရထားပဲ စီးျဖစ္တယ္ ဆိုတဲ့ ေျဖရွင္းခ်က္ေတြကို က်ေနာ္ နားလည္ခ်င္မွ နားလည္မွာ။ ဒါ့ေၾကာင့္မေမးျဖစ္တာ။ ျမင့္သူေအာင္ ရထားေပၚ ေရာက္မွပဲ က်ေနာ္ ျပန္လာခဲ့တယ္။ တေယာက္ကို တေယာက္ လက္ျပနႈတ္ဆက္တာမ်ဳိးေတာ့ မလုပ္ျဖစ္ၾကပါဘူး။ အျပန္လမ္းမွာေတာ့ ပဲခူးကေန သနပ္ပင္ျပန္မယ့္ ပါစင္ဂ်ာ တေယာက္ရခဲ့တယ္။ က်ေနာ္လည္း ဆိုင္ကယ္ကို ဂ႐ုတစိုက္ေမာင္းရင္း ျမင့္သူေအာင္ ေျပာခဲ့တဲ့ စကားေတြကို ျပန္ၾကားေယာင္မိေနတယ္။
“ဆင္တေကာင္လံုး ထည့္ဆြဲဖို႔ မဆန္႔လို႔ ျဖစ္သလို အေသးခ်ဳံ႕လိုက္ရတဲ့ အေပၚ ဆင္ေတြကို ငါလည္း အားနာလွပါျပီကြာ”တဲ့။ ။
ဒီလူည
အထက္ပါ ဝတၳဳတိုရဲ့ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ဝတၳဳတိုရဲ့ အဆံုးသတ္ေျပာစကားသည္ ဆရာခင္လြန္း၏စာသားမ်ားကို ယူသံုးထားျခင္း ျဖစ္ ပါသည္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
