ခရီးသြား ေဆာင္းပါး

ကုိသစ္ (သီတဂူ) ● မုန္တုိင္းထဲက ဖေယာင္းတုိင္း – အပုိင္း (၁၄)

ကုိသစ္ (သီတဂူ) ● မုန္တုိင္းထဲက ဖေယာင္းတုိင္း – အပုိင္း (၁၄)
(မုိးမခ) ဇြန္ ၃၀၊ ၂၀၁၈

တိဗက္ကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႔ ေဘဂ်င္းသို႔ေရာက္ေသာအခါ အေျခအေနက ေမွ်ာ္လင့္ ထားတာထက္ပင္ ပိုဆိုးေနပါေသးသည္။ ပုဂၢိဳလ္ေရး ထိပါးေစာ္ကားျခင္းအပါအ၀င္ ငဘိုဦးေဆာင္ေသာ တိဗက္ကိုယ္စားလွယ္မ်ားကို အခ်က္ေပါင္း ၁၇-ခ်က္ပါ စာခ်ဳပ္ကို လက္မွတ္ေရးထိုးဖို႔ အမ်ိဳးမ်ိဳးဖိအားေပးပါေလေတာ့သည္။ တိဗက္ကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႔ေတြဟာ ဘယ္လုိ႔မွေရွာင္ လႊဲမရသည့္အဆုံး သူတို႔ကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႕ကို ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ပိုင္ခြင့္အာဏာကို လားမားဘုန္းေတာ္ေလးက မေပးလုိက္ ေၾကာင္း  ေခ်ပေသာအခါ ေဘဂ်င္းက အသင့္လုပ္ထားေသာ စာခ်ဳပ္ေကာ္ပီမ်ားကိုခ်ျပျပီး လက္မွတ္ေရးထိုးဖို႔ ဖိတြန္းေလ သည္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ငဘုိဦးေဆာင္သည့္ကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႕က စာခ်ဳပ္ကို လက္မွတ္ထိုးေပးလုိက္ရပါေတာ့သည္။ ၁၉၅၁ ခု ေမလ ၂၃ ရက္ေန႔။

အစတုန္းကေတာ့ တိဗက္ယဥ္ေက်းမႈ၊ တိဗက္စာေပႏွင့္ ဘာသာေရးကို အေလးထားပါ မည္ဟု ေဘဂ်င္းက ကတိေပးခဲ့ဘူးပါ သည္။ သို႔ေသာ္လည္း တကယ့္လက္ေတြ႔မွာေတာ့ ထိုသို႔ျဖစ္မလာခဲ့။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ တိဗက္လူမ်ိဳးမ်ားအေပၚ ထိန္းခ်ဳပ္ တင္းက်ပ္လာခဲ့သည္။ လာဆာတြင္ တရုတ္စစ္စခန္းမ်ား၊ ေဆးရုံႏွင့္ စာသင္ေက်ာင္းမ်ား တည္ေဆာက္လာခဲ့သည္။ စီးပြါး ေရး၊ ပညာေရးစသည့္ တိဗက္ျပည္တိုးတက္ေရး အတြက္ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ကား ဘာမွ်မည္မည္ရရ မရွိ။ ၁၉၅၂-ခုႏွစ္ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းတြင္ တိဗက္ အေျခအေနက ပိုမိုဆိုးရြားလာခဲ့သည္။ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ ဘာသာတရားကို ထိပါးလာ ေသာအခါ တိဗက္တို႔မွာ သည္းခံနိုင္စြမ္း မရွိေတာ့။  လာဆာျမိဳ႕ရဲ႕ လမ္းမေတြ ေပၚထြက္ျပီး တရုတ္ဆန္႔က်င္ေရးဆႏၵျပပြဲမ်ား ဆင္ႏႊဲခဲ့ၾက ပါေတာ့သည္။ တိဗက္ လက္သုံးစကားတစ္ခုရွိပါသည္။ ‘လူတေယာက္ကို ေခါင္းရုိက္ခြဲျပီးျပီဆိုရင္ သင္ဟာ အဲဒီလူနဲ႔ မိတ္ေဆြျဖစ္ဖို႔ ဘယ္လုိမွ မျဖစ္နိုင္ေတာ့ပါဘူး“ တဲ့။

“တရုတ္လူမ်ိဳးမ်ား တရုတ္ျပည္ျပန္သြား”ဟူေသာ ေၾကြးေၾကာ္သံမ်ားက ျမိဳ႕ေတာ္ လာဆာရဲ႕ ေကာင္းကင္ယံမွာ ေန႔ေန႔ညည လြင့္ပ်ံေနပါေတာ့သည္။ ဒီေတာ့ ေမာ္စီတုန္း အစိုးရက ဒလုိင္းလားမားေလးကို ဖိအားေပးပါသည္။ လမ္းမေပၚထြက္ျပီး တရုတ္ ဆန္႔က်င္ေရးေတြ ဆက္လက္ဆင္ႏႊဲေနၾကသည့္ တိဗက္လူမ်ိဳးမ်ားကို အခ်ိန္မီ မထိန္းသိမ္းဘူးဆိုလွ်င္ စစ္တပ္ျဖင့္ အင္အားသုံးျပီး အၾကမ္းဖက္ေျဖရွင္းရပါလိ္မ့္မည္ ဟူေသာ ေမာ္စီတုန္း၏သတင္းစကားကိုၾကားလုိက္ရေသာအခါ လာမားဘုန္းၾကီး ေလးခဗ်ာ ငိုင္က်သြားပါေတာ့သည္။

တခ်ိန္က အပူအပင္မရွိ ေအးခ်မ္းစြာေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့သည့္ ျမိဳ႕ေတာ္လာဆာရဲ႕ လမ္းမေတြေပၚမွာ တိဗက္ျပည္သူေတြ ရဲ႕ေသြးေတြ စီဆင္းရလိမ့္မည္ဟုလည္း သူ ဘယ္တုန္းကမွ ေမွ်ာ္လင့္မထားမိခဲ့။ သူ႔ျပည္သူေတြ လမ္းမေတြေပၚမွာ ေသြးေခ်ာင္း စီးရမည့္အျဖစ္ကို သူမျမင္ေတြ႔လုိ။ လက္နက္ရွိသူႏွင့္ လက္နက္မဲ့သူတို႔ ထိပ္တိုက္ရင္ ဆိုင္တိုက္ခုိက္ရာမွာေတာ့ လက္နက္ရွိသူကသာလွ်င္ အားသာပါလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ အမွန္တရားကို ဆုပ္ကိုင္ထားမည္ဆိုလွ်င္ အၾကမ္းမဖက္ေသာ နည္းက လက္နက္မ်ား ကိုသာမက စၾကာစဠာၾကီးကိုေအာင္နိုင္စြမ္းရွိေၾကာင္း လားမားဘုန္္းေတာ္ေလးက နာလည္ထား သည္။ လက္နက္မဲ့တိဗက္က အင္အားၾကီးျပီး လက္နက္အျပည့္ကိုင္ ထားသည့္ တရုတ္ျပည္ၾကီးကို ရရာလက္နက္ျဖင့္ ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ဖို႔ဆိုသည္မွာ မိုက္ရူးရဲဆန္လြန္းသည္။ သူ႔ကိုတစ္ခ်က္ထုိးမိလုိက္တိုင္း  ကိုယ့္ကိုဆယ္ခ်က္ျပန္ အထိုးခံရမည့္အေျခအေနမ်ိဳးကို သူေရြးခ်ယ္လုိ႔ မျဖစ္။ ထို႔ေၾကာင့္ အၾကမ္းဖက္ေသာ နည္းကိုစြန္႔ျပီး အၾကမ္းမဖက္ေသာ နည္းျဖင့္သာလွ်င္ ရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းဖို႔ ဘုန္းၾကီးေလး ဒလုိင္းလားမားက အခိုင္အမာဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ထားျပီးျဖစ္သည္။

ဘယ္တိုင္းျပည္ လူမ်ိဳးပဲျဖစ္ျဖစ္ ဖြံ႕ျဖိဳးတိုးတက္ေရးအတြက္ အေရးၾကီးဆုံးလက္နက္မွာ ပညာေရးပင္ျဖစ္သည္ဆိုေသာ အခ်က္ကို အသက္ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ ဒလုိင္းလားမား ဘုန္းၾကီးေလးက ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သိျမင္နားလည္ထားနိုင္တာ ကေတာ့ သူရဲ႕အေတြး အျမင္ စူးရွမႈတစ္ခုပင္ျဖစ္ပါလိမ့္သည္။ ေမာ္စီတုန္းကလည္း လူလည္ကြန္ျမဴနစ္ တစ္ေယာက္။ သူလည္း ဒီအခ်က္ကို ျမင္ျပီးျဖစ္သည္။  ဒလုိင္းလားမားဘုန္းၾကီးေလးက တိဗက္လူမ်ိဳးမ်ားအတြက္ ပညာေရး လမ္းေၾကာင္း ေတြဖြင့္ဖို႔ ေျခလွမ္းေတြစတင္လုိက္ ခ်ိန္မွာပဲ ဘုန္းေတာ္ၾကီးရဲ႕ ေျခလွမ္းေတြကို ဖမ္းခ်ဳပ္လုိက္ပါေတာ့သည္။

အခုေတာ့ တိဗက္ျပည္မွာ တိဗက္စာ တိဗက္ဘာသာစကားကို တရား၀င္သင္ၾကားခြင့္ မရွိေတာ့။ က်ေနာ္အၾကိမ္ၾကိမ္ေျပာခဲ့ဘူးပါသည္။ သစ္ပင္တပင္ဟာ အျမစ္ကေန ခုတ္ျဖတ္ခံလုိက္ရမွ အဲဒီသစ္ပင္ေသသြားတာမ်ိဳး မဟုတ္။ သင္းသပ္ခံရရုံ မွ်ျဖင့္လည္း အဲဒီအပင္ေသသြားနိုင္သည္။ သင္းသပ္ခံရျပီး ေသသြားတဲ့သစ္ပင္ေတြ က်ေနာ္တို႔ ရပ္၀န္းမွာ မ်ားစြာရွိပါသည္။

တိဗက္ျပည္ဟာ သင္းသပ္ခံရတဲ့ သစ္ပင္တစ္ပင္ႏွင့္ တူလား မတူလား က်ေနာ္ မေတြး တတ္ေတာ့။  တိဗက္ျပည္ရဲ႕ ေလႏုေအးက တိဗက္ျပည္သူေတြကို မေႏြးေစေတာ့ဘူး တဲ့ဗ်ာ။

“ေတာ္လွန္ေရးလုပ္တယ္ဆိုတာ ညစာစားပြဲတစ္ခုက်င္းပသလုိမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ အက္ေဆးတပုဒ္ေရးသလုိမ်ိဳးလည္း မဟုတ္ဘူး။ ပိတ္ကားေပၚမွာ ပန္းခ်ီဆြဲတာနဲ႔လည္း မတူဘူး။ ဒီေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးဆိုတာ ဘယ္လုိလုပ္ျပီး ႏူးညံ့နိုင္ပါေတာ့မလဲ။ ဘယ္လုိလုပ္ျပီး သေဘာထားၾကီးနိုင္ပါေတာ့မလဲ။ ဘယ္လုိလုပ္ျပီး ၾကင္နာသနား ေနနိုင္ပါေတာ့မလဲ။ တကယ္ေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးဆိုတာ တည္ရွိေနတဲ့စနစ္တစ္ခုကို ျဖိဳဖ်က္ျပီး အျခားစနစ္တစ္ခုနဲ႔ အစားထိုးလုိက္တဲ့ အၾကမ္းဖက္မႈတစ္ခုပဲျဖစ္တယ္။” ဤကား တိဗက္အေရးႏွင့္ပတ္သက္၍ ေမာ္စီတုန္း၏ လက္သုံးစကားတစ္ခုပင္ျဖစ္ သည္။
ယမ္စီျမစ္ကေန အထက္ကိုဆန္တက္သြားလွ်င္ တိဗက္ျပည္၏ အေရွ႕ဘက္ အက်ဆုံးျဖစ္ေသာ ခမ္ျပည္နယ္ကေလးသို႔ေရာက္ပါသည္။ နယ္စပ္ျဖစ္ေသာ သည္ ျပည္နယ္ကေလးက  ျပည္မၾကီး၏ အထုအေထာင္းကို အၾကိမ္ၾကိမ္ခံခဲ့ရဖူးသည္။ ၁၉၁၀၊ ၁၉၃၄ ခုႏွစ္မ်ားတြင္ တိဗက္လူမ်ိဳးမ်ား၊ တိဗက္ဘုန္းေတာ္ၾကီးမ်ား အစုလုိက္ အျပဳံလုိက္ အသတ္ခံရတာေတြ ရွိခဲ့ဖူးသည္။

တိဗက္အမ်ိဳးသားၾကီး ေလာ့ဆန္ရင္ရႈတ္က “က်ေနာ္ ငယ္ငယ္တုန္းက အျဖစ္အပ်က္ ကေလးတစ္ခုကို မွတ္မိေနေသးတယ္ဗ်။ တေန႔မွာ ေဘဂ်င္းက အရာရွိၾကီးေတြ က်ေနာ္ တို႔ ရြာကေလးကို ေရာက္လာၾကတယ္။ လားမားကိုယ္ေတာ္ၾကီးအခ်ိဳ႕လည္း ပါလာျပီး စကားေျပာတယ္။ ေမာ္စီတုန္းကို သစၥာခံသင့္တယ္။ သူဟာ ဘယ္လုိေတာ္ေၾကာင္း တတ္ေၾကာင္း ခ်ီးမြမ္းခန္းေတြဖြင့္ၾကတယ္။ သူ႔ကိုဆန္႔က်င္ေနဦးမယ္ဆိုရင္ တေန႔မွာ ဒီထက္ပိုျပီး ဒုကၡေရာက္ၾကရလိမ့္မယ္လုိ႔ လားမားၾကီးက ေျပာတယ္။ ခဏေနေတာ့ က်ေနာ္တို႔လည္း ေမာ္စီတုန္း သက္ေတာ္ရာေက်ာ္ရွည္ပါေစ ျဖစ္ကုန္ေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ” ဟုေျပာပါသည္။

ဘယ္အရာမွာဘဲျဖစ္ျဖစ္ မ်က္စိၾကီး နားၾကီးေတြကသာ ကမၻာၾကီးကို ျခယ္လွယ္ေန ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ တိဗက္တုိ႔ နားမ်က္စိေတြ ေသးေနေသးေၾကာင္း ေမာ္စီတုန္းက ေကာင္းေကာင္းသိပါသည္။ တိဗက္လုိ ေရေျမအသစ္တြင္ ကြန္ျမဴနစ္စနစ္ကို စိုက္ပ်ိဳး ဖို႔ဆုိသည္မွာ သတိရွိဖို႔လုိေၾကာင္း ေမာ္စီတုန္းက နားလည္ျပီးျဖစ္သည္။ တိဗက္ျပည္ သူေတြအေပၚ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း မဆက္ဆံဖို႔ သူ႔စစ္သားေတြကို ညႊန္ၾကားသည္။ တရုတ္ျပည္ကေန လာဆာအထိ လမ္းသစ္ေဖာက္မည္။ ဒါမွသာလွ်င္ သူ႔ရဲ႕ တင့္ကား ေတြ၊ သံခ်ပ္ကာကားေတြ၊ လက္နက္ခဲယမ္းသယ္ယူမည့္ကားေတြ အလြယ္တကူ သြားလာႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။ သည္အစီအစဥ္ေတြ ရုပ္လုံးမေပၚေသးခင္ တိဗက္လူမ်ိဳး ေတြအေပၚ စိတ္ရွည္သည္းခံဖို႔လုိသည္။ သူ႔အစီအစဥ္ေတြ ျပီးေျမာက္သြားတဲ့တေန႔ ေရာက္လွ်င္..။ ေမာ္စီတုန္းရဲ႕ နားမ်က္စိေတြက ထင္ထားတာထက္ကို ပိုၾကီးေနေသး သည္ဟု ေျပာရတာကပင္ အားနာဖို႔ေကာင္းပါသည္။

ေမာ္စီတုန္း၏ မဟာဗ်ဴဟာက ေအာင္ျမင္ပါသည္။ အစတုန္းကေတာ့ တိဗက္တို႔ သည္ပင္ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္သြားသည္။ သူတို႔ အစဥ္အဆက္ၾကားဖူးခဲ့သည္မွာ ျပည္မၾကီး၏ ဆိုးသြမ္းရက္စက္မႈမ်ားသာ။ အခုေတာ့ သူတို႔ၾကားဖူးတာေတြႏွင့္ တျခားစီျဖစ္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ ေၾကာင္ၾကာၾကာ ေရမငုတ္ပါေလေတာ့။ တိဗက္တို႔ခမ်ာ ဒယ္ပိုင္းထဲထည့္ျပီး အပူေပးခံရသည့္ ဖားႏွင့္ပင္ တူေနပါေတာ့သည္။ ၁၉၅၁-ခုႏွစ္ကစျပီး နဂါးၾကီးက အေမာက္ေထာင္ျပလုိက္ေသာအခါ တိဗက္တို႔မွာ ဗ်ာမ်ားရပါေတာ့သည္။ တိဗက္ လူငယ္ေတြ၊ တိဗက္ကေလးငယ္ေတြကို ျပည္မၾကီးဘက္ပို႔သည္ဟူေသာသတင္းစကား က တိဗက္မိဘေတြကို ငိုေကၽြးေစခဲ့ျပီ။ ဘိုးေမြဘြားေမြအျဖစ္ ျမတ္နိုးခဲ့ရသည့္ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ ဘာသာတရားကို ထိပါးလာေသာအခါ တိဗက္တို႔ခမ်ာ အံက်ိတ္ ေနၾကရေလျပီ။ စာနာမႈႏွင့္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတရားတို႔ျဖင့္ ထုံမႊမ္းခဲ့သည့္ႏွလုံးသားေတြက အခုေတာ့ တစုံတေယာက္ကို နာက်ည္းမုန္းတီးတတ္ခဲ့ျပီပဲ။

၁၉၅၄-ခုႏွစ္တြင္ လာဆာကို အေရာက္ကပို႔မည့္လမ္းမၾကီးျပီးဆုံးသြားေလျပီ။ ပင္လယ္ ေရမ်က္ႏွာျပင္ထက္ ေပေပါင္း တေသာင္းသုံးေထာင္ေက်ာ္ျမင့္ေသာအရပ္တြင္ ေတာင္ ေပါင္းတစ္ဆယ့္ေလးလုံးကိုျဖတ္ေက်ာ္ျပီး ေဖာက္ခဲ့ရသည့္လမ္းမၾကီးျဖစ္သည္။ သည္လမ္းမၾကီး ပြင့္သြားေသာအခါ တိဗက္စီးပြါးေရးက နယ္က်ဥ္းသြားပါေတာ့သည္။ အခါတိုင္း တင္ပို႔ေနက်ျဖစ္သည့္ ဘူတန္၊ နီေပါ၊ အိႏၵိယတို႔ႏွင့္ ေစ်းကြက္ပ်က္သြားျပီး တိဗက္၏ ေစ်းကြက္ကို ေဘဂ်င္းက ထိန္းခ်ဳပ္လုိက္ျပီျဖစ္သည္။ တိဗက္စီးပြါးေရး ေစ်းကြက္ ပ်က္ေလျပီ။

က်ေနာ္တို႔  တိုင္းျပည္ရွိ ေက်းလက္ေဒသမ်ားတြင္ ယခင္အသုံးျပဳေနၾကျဖစ္သည့္ ကၽြဲေတြ ႏြားေတြက အခုေတာ့ တေန႔တျခား ရွားပါးလာျပီျဖစ္သည္။ တရုတ္က ကၽြဲတေကာင္ တစ္ဆယ့္ငါးသိန္း၊ ႏြားတေကာင္ သိန္းႏွစ္ဆယ္၊ သိန္းအစိတ္ေပး၍ ၀ယ္ေသာအခါ က်ေနာ္တို႔ ေတာသူေတာင္သားေတြရဲ႕ အိမ္ေအာက္မွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ခ်ည္ေႏွာင္ထားခဲ့ၾကသည့္ ကၽြဲေတြ ႏြားေတြခမ်ာ က်ေနာ္တို႔ ေက်းလက္ကေန အလုိလုိ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကရပါေတာ့သည္။ တရုတ္ျပည္က က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ကၽြဲေတြ၊ႏြားေတြကို ေစ်းၾကီးၾကီးေပး၀ယ္ျပီးေနာက္ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ သူတို႔ကလည္း က်ေနာ္တို႔ ေက်း လက္ေဒသေတြကို တရုတ္ျပည္ျဖစ္ လယ္ယာသုံးထြန္စက္ေတြ၊ ေတာကၽြဲဟု အမ်ားေခၚ ေနၾကသည့္ လက္တြန္းထြန္စက္ကေလးေတြကို ျပန္၍ေရာင္းခ်ေပးေနပါေတာ့သည္။ ေပါက္ေစ်းက တရုတ္ျဖစ္ ေတာကၽြဲလယ္ထြန္စက္တစ္စင္းကို တစ္ဆယ့္ငါးသိန္း၊ သိန္းႏွစ္ဆယ္။ က်ေနာ္တို႔ မ်က္စိၾကီး နားၾကီးဖို႔ အမ်ားၾကီးလုိပါသည္။
ေခတ္ကာလေပါက္ေစ်း သိန္းငါးရာခန္႔တန္ေသာ ျမိဳ႕ထဲကေျမကြက္ကို လူမ်ိဳးျခားတို႔က သိန္းခုႏွစ္ရာ၊ သိန္းရွစ္ရာ၊ သိန္းတစ္ေထာင္စသည္ေပး၀ယ္လုိက္ေသာအခါ က်ေနာ္တို႔ လူမ်ိဳးေတြက ျမိဳ႕ထဲကေျမကြက္ကေလးကိုေရာင္းျပီး ျမိဳ႕သစ္ဘက္ေတြဆီသို႔ ဦးတည္လုိက္ပါသည္။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အျပစ္မတင္ရက္ေတာ့။ စြမ္းႏိုင္တတ္နိုင္သူမ်ားကို ၀ိုင္း၀န္းကူညီေဖးမေပးေစလုိသည့္အတြက္ေၾကာင့္ ကိုယ့္ဥာဏ္ေလးတထြာတမိုက္နဲ႔ ျမင္မိေတြးမိတာေလးေတြကို ေရးျခစ္ေနမိျခင္းျဖစ္သည္။ သည္လုိေျပာမိလုိ႔ မလုိမုန္း ထားသူေတြရဲ႕ အျငိဳအညင္ကို ခံရမည္ဆိုလွ်င္လည္း အျငိဳညင္ခံရက်ိဳး နပ္ပါသည္။ က်ေနာ္က အမုန္းတရားကို အေျခခံ၍ ေျပာေနျခင္းမဟုတ္။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ မ်က္စိေတြ၊ နားေတြ ဒီထက္ ပိုၾကီးၾကရေအာင္ဗ်ာ။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါဦးမည္။

ကိုသစ္ (သီတဂူ)
၆၊၂၉၊၂၀၁၈


သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ

Similar Posts