(မုိးမခ) ဇြန္ ၂၈၊ ၂ဝ၁၈
(ဓါတ္ပံုေလးေတြၾကည့္ၿပီး စိတ္ကအတိတ္မွာ တရစ္ဝဲဝဲ။ ၾကာခဲ့ၿပီပဲ ..၊ ၾကာဆိုနွစ္ေပါင္း ၃ဝ နီးပါးရိွခဲ့ၿပီ။ ရန္ကုန္မွာေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္အကိုက ၾကာခင္အိမ္ေျပာင္းေတာ့မွာမုိ႔ ပစၥည္းေတြ သိမ္းရင္း ထုပ္ပိုးရင္း ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ဓါတ္ပံုေလးေတြ ေတြ႕လုိ႔ viber နဲ႔ လွမ္းပုိ႔ေပးပါတယ္။ တပံုက NLD အဖြဲ႕ဝင္ကဒ္ျပားပံု၊ တပုံက ေဒၚစု ၄၅ ႏွစ္ေျမာက္ေမြးေန႔မွာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ မဂၤလာေတာင္ညႊန္႔ (ဖို႔ေျမ) ႐ံုးကထုတ္တဲ့ပုိ႔စကဒ္ပံု၊ ဆရာတင္မိုးကဗ်ာေလးနဲ႔၊ ပန္းခ်ီကိုမ်ဳိးျမင့္ဆီက အလွဴခံလာတဲ့ ေဒၚစု ခေမာက္ ေဆာင္းထားတဲ့ပံုေလးနဲ႔၊ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ေမြးေန႔ဆုေတာင္းေလးနဲ႔။ လြမ္းလို႔ေကာင္းေနတုန္း ေနာက္တပုံ ေတြ႕လိုက္ေတာ့ အလြမ္းက ပိုသည္းလာျပန္ပါတယ္။ ဆရာေမာင္ေသာ္ကရယ္၊ ပန္တ်ာၾကည္လင္ရယ္၊ ကြၽန္ေတာ္ရယ္ မံုရြာ NLD ႐ံုးအေပၚထပ္မွာ စကားဝိုင္းဖြဲ႕ေနတဲ့ပံု။
ေျသာ္… ေခတ္ေတြစနစ္ေတြေျပာင္း … အေဟာင္းပံုအေၾကာင္းစံုဇာတ္လမ္း၊ ေသသူေသ ေၾကသူေၾက ေပ်ာက္သူေပ်ာက္ ေဖါက္သူေဖါက္ ေၾကာက္သူေၾကာက္၊ ဒီမိုကေရစီခရီးတေထာက္မွာ ကြၽန္ေတ္တုိ႔ခ်စ္တဲ့ ဆရာေမာင္ေသ္ာက က်ဆံုးသြားတာ ဒီႏွစ္ဇြန္လ ၁၁ ရက္ေန႔မွာ၂၇ ႏွစ္တင္းတင္းျပည့္ခဲ့ပါပေကာ။
ဆရာေမာင္ေသာ္ကရယ္ ပန္တ်ာၾကည္လင္ရယ္ ကြၽန္ေတာ္ရယ္ မံုရြာNLD ႐ံုးေပၚမွာ ျမန္မာ့ဇာတ္သဘင္အေၾကာင္းစကားဝိုင္းဖြဲ႕ခဲ့တာ ၈၈ အေရးအခင္းအၿပီး စစ္ကိုင္းတိုင္းစည္း႐ုံးေရးခရီးစဥ္အတြင္းမွာပါ။ တေန႔ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔အဖြဲ႕ ခ်င္းတြင္းျမစ္ ကိုျဖတ္ၿပီး အေနာက္ဖက္ကမ္းက ဆားလင္းႀကီး၊ ဆားထံုး၊ ယင္းမာပင္ ပုလဲဘက္ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ယင္းမာပင္ၿမိဳ႕ရဲ့ ႐ုံးႀကီးတရုံးေရွ႕ကြင္းျပင္ေပၚမွာ မိုးျဗဲဒယ္ႀကီးေမႊေနတဲ့လူတေယာက္ကို အဖြဲ႕ဝင္တေယာက္က လက္ညိႇဳးထိုးၿပီး ဟိုမွာ ပန္တ်ာ ၾကည္လင္ မုန္႔ဟင္းခါးခ်က္ေနတယ္ဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔အံ့ၾသသြားတယ္။ ဘယ္လိုျဖစ္တာလည္း စပ္စုၾကည့္ေတာ့ သူတုိ႔ လည္း ေရေရရာရာ မသိ။ အေရးအခင္းၿပီးကတည္းက ယင္းမာပင္မွာ ေသာင္တင္ေနၿပီး မုန္႔ဟင္းခါးခ်က္ေရာင္းေနတယ္ဆိုတာပဲ သိၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ပန္တ်ာၾကည္လင္သိတယ္။ ဝင္စံုစမ္းၾကည့္ဖို႔ေကာင္းတယ္ဆိုေတာ့ ဆရာေမာင္ေသာ္က ကလည္း သေဘာတူတယ္။ အျပန္ဝင္ေတြ႕မယ္ဆိုၿပီး ခရီးဆက္ၾကတယ္။ ပုလဲကအျပန္မွာ ဝင္ေတြ႕ေတာ့ သူ သိပ္ဝမ္းသာ သြားတယ္။ နယ္ေပါင္းစုံ လူေပါင္းစံုနဲ႔ ဆက္ဆံရသူဆိုေတာ့ သူကြၽန္ေတာ့္ကို ႐ုတ္တရက္ မမွတ္မိဘူး။ ဆင္ျဖဴကြၽန္းကို ခင္ဗ်ားေရာက္ဖူးတယ္မဟုတ္လားဆိုေတာ့မွ သူ႔နဖူးသူရိုက္ၿပီး သိၿပီ သိၿပီ ျဖစ္ေတာ့တာ။
၁၉၇၄ – ၇၅ ေလာက္က ထင္ပါရဲ႕။ ယခု LA မွာေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းခင္ေမာင္ေအးက ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ဆိပ္ျဖဴၿမိဳ႕နယ္ထဲက တြဲ ဖက္အထက္တန္းေက်ာင္းတခုမွာ ေက်ာင္းဆရာ အတူလုပ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ (၂) ႏွစ္ေလာက္လုပ္ၿပီး သူက ဇာတိေခ်ာက္မွာ (ထြန္းသစ္ နည္းျပသင္တန္း) ဆုိၿပီး က်ဴရွင္ဖြင့္၊ ကြၽန္ေတာ္က ဆင္ျဖဴကြၽန္းျပန္၊ သူ႔က်ဴရွင္က ျမန္မာစာျပဆရာနဲ႔ ဘယ္လုိ အဆင္မေျပျဖစ္ၾကသလဲမသိ၊ ထြက္သြားေတာ့ ျမန္မာစာျပဖုိ႔ ဆရာလုိေနတာနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ကုိ လာေခ်ာဆြဲပါေတာ့တယ္။ မနက္ ဆင္ျဖဴကြၽန္းကေန ေန႔ခင္း (၁) နာရီေလာက္ ေခ်ာက္ေရာက္ ညေနတခ်ိန္ (၂) နာရီေလာက္စာသင္၊ ေနာက္ေန႔မနက္ တခ်ိန္ ထပ္သင္၊ ညေန ေမာ္ေတာ္နဲ႔ ဆင္ျဖဴကြၽန္းကုိျပန္ တပတ္တခါ။
အဲလိုနဲ႔ တေန႔ ေခ်ာက္က ဆင္ျဖဴကြၽန္းအျပန္ ေမာ္ေတာ္ေပၚမွာ လူတေယာက္နဲ႔ ေဘးခ်င္းကပ္ထိုင္မိပါတယ္။ သူက ဆင္ျဖဴ ကြၽန္းေရာက္ဖို႔ ဘယ္ေလာက္လိုေသးသလဲ၊ ဘယ္ဆိပ္ကမ္းေတြရပ္သလဲေမးေတာ့ ေဒသခံျဖစ္တဲ့ ကြၽန္ေတာ္က စေလမွာ ရပ္မယ္၊ ၿပီးရင္ ပုခန္းငယ္၊ ၿပီးရင္ ဆင္ျဖဴကြၽန္းေရာက္ၿပီ။ အရင္ကေရာက္ဖူးလားေမးေတာ့ ေရာက္ဖူးတယ္၊ ေမ့ေတ့ေတ့ ျဖစ္ေနၿပီတဲ့။ လူပံုက အရပ္ခပ္ပ်ပ္ပ်ပ္ ခပ္ႏြဲ႕ႏြဲ႕၊ သူ႔ဆံပင္ေယာင္ကို ပုဝါေလးနဲ႔ေပါင္းလို႔ အသံကဇာတ္သမားအသံမ်ဳိး၊ ကြဲရွရွ ကြၽန္ေတာ္ရိပ္မိၿပီ၊ ဇာတ္မင္းသားတေယာက္ေယာက္ျဖစ္မွာပဲဆိုၿပီး သူ႔ကို တခ်က္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔ရဲ့သာမန္ထက္နည္းနည္းပိုႀကီးတဲ့နွာေခါင္းကို သတိထားမိၿပီး ခင္ဗ်ားပန္တ်ာၾကည္လင္မဟုတ္လားဆိုေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္တဲ့။ ဆင္ျဖဴကြၽန္းကိုဇာတ္ကဖုိ႔လာတာတဲ့။ သူ႔အဖြဲ႕က မနက္ျဖန္မွလိုက္လာမွာ သူက ႀကိဳတင္စီစဥ္ရေအာင္ တရက္ႀကိဳထြက္လာတာတဲ့။
အဲသလိုနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား ဇာတ္မင္းသားနဲ႔ ေက်ာင္းဆရာ ေလမိလာလိုက္ၾကတာ ဆင္ျဖဴကြၽန္းဆိပ္ကမ္းေရာက္တာ ေတာင္ ေလကမျပတ္ခ်င္ဘူး။ သူကလည္း ပြဲၾကည့္ဖုိ႔လာျဖစ္ေအာင္ လာပါဆိုလို႔ တညပက္လက္ကုလားထိုင္တလံုးနဲ႔ မိုး အလင္းၾကည့္ျဖစ္ခဲ့ပါေသးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း သူပြဲနားတဲ့တရက္ အိမ္ေခၚထမင္းေကြၽး အရက္တိုက္လိုက္ပါေသး တယ္။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ပန္တ်ာၾကည္လင္တုိ႔ရဲ့ေတြ႕ဆံုရင္းနွီးမႈက ဒါေလာက္ပါပဲ။ အခု ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာမွ ယင္းမာပင္မွာ မုန္႔ဟင္းခါးေရာင္းေနတယ္ၾကားရေတာ့ စိတ္လည္းမေကာင္းဘူး။ ေတြ႕လည္း ေတြ႕ခ်င္တယ္။ ေတြ႕လည္း ေတြ႕ေရာ ….
“အျဖစ္ကေတာ့ ေျပာမေျပာခ်င္ပါဘူးဆရာတုိ႔ရယ္… ကြၽန္ေတာ္တုိ႔အဖြဲ႕ ဒီနားတဝိုက္ လွည့္ကေနတုန္း ျဗဳန္းဆို အေရးအ ခင္းႀကီးျဖစ္ေတာ ့လမ္းပန္းအဆက္အသြယ္ေတြျပတ္၊ ၿမိဳ႕တိုင္းလိုလို ဆႏၵေတြျပၾက၊ ညမထြက္ရ အမိန္႔ေတြ ဘာေတြက လည္းရွိေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔အဖြဲ႕ႀကီး ဒီမွာပိတ္မိေနေရာ။ ကိုယ့္ရပ္ကိုယ့္ရြာနဲ႔နီးတဲ့အဖြဲ႕သားတခ်ဳိ႕ကေတာ့ ျဖစ္သလိုျပန္ ၾကေပမယ့္ ရပ္ေဝးကအဖြဲ႕သားေတြ သားေထာက္သမီးခံမရွိတဲ့သူေတြ၊ ဘယ္ျပန္လို႔ ျပန္ရမွန္းမသိတဲ့သူေတြ ဒီတျပံဳတမ ႀကီးကို တင္ေကြၽးထားဖုိ႔ကလည္း ေရရွည္မွာမလြယ္ျပန္ဘူး။ ၿမိဳ႕လူထုအကူအညီနဲ႔ ဒီယင္းမာပင္မွာပဲ ခိုကပ္ေနၿပီး ျဖစ္ သလိုေန ျဖစ္သလိုစားေပါ့။ ၾကာေတာ့ ရိွတာေလးေတြလည္းေျပာင္ၿပီေလ။ ဒီဇာတ္အဖြဲ႕မွာ ကြၽန္ေတာ္က ဇာတ္ဆရာ အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္၊ ဒီေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ တခုခုဆံုးျဖတ္မွျဖစ္မယ္၊ အဖြဲ႕သားေတြစားဖုိ႔ မငတ္ဖုိ႔ ကြၽန္ေတာ့္မွာတာဝန္ရွိတယ္ခံယူၿပီး တတ္သည့္ပညာမေနသာေပါ့ဆရာရယ္။ ခုလို မုန္႔ဟင္းခါးသည္ဘဝေရာက္ရတာပါ။ ၿမိဳ႕လူထုကလည္း ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အျဖစ္ကိုသိလို႔ စာနာစြာနဲ႔ အားေပးၾကပါတယ္”
“ဒါေပါ့ .. ကိုၾကည္လင္ရယ္ ..ေခါင္းေဆာင္ဆိုတာ ဒီလိုမွေပါ့။ အခက္အခဲတစုံတရာၾကံဳလာရင္ ကိုယ္ကဦးေဆာင္ၿပီး ေျဖ ရွင္းရမယ္၊ အနစ္နာခံစရာရွိ ကိုယ္က ထိပ္ဆုံးကခံရမယ္၊ ပုိအပင္ပမ္းခံရမယ္ တဖြဲ႕လံုးရဲ့တာဝန္ ငါ့ပုခုံးေပၚမွာရိွတယ္လို႔ ခံယူနိုင္ရင္ ဒါေခါင္းေဆာင္ေကာင္းပဲ။ ေလးစားပါတယ္ ကိုၾကည္လင္”
ဆရာေမာင္ေသာ္ကက ခ်ီးက်ဴးအားေပးစကားေျပာရင္း လမ္းစရိတ္ထုတ္ေပးၿပီး မနက္ဖန္မုံရြာကို ဆက္ဆက္လာခဲ့ဖုိ႔ မွာ ၾကားၿပီး ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ မုံရြာကိုျပန္ခဲ့့ၾကပါတယ္။
ေနာက္ေန႔ မြန္းမတိမ္းမီပါပဲ။ မုံရြာ NLD ႐ုံးကုိ သူေရာက္လာပါတယ္။ အဖြဲ႕ဝင္အခ်ဳိ႕နဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ပဲဆုိေတာ့ စကားႉိင္းကေန ေလးေလးနက္နက္ သိပ္သပ္သည္းသည္း ရွိပါတယ္။ ကေန႔ ျမန္မာ့ဇာတ္သဘင္အေျခအေန၊ အနာဂတ္ဇာတ္သဘင္အလား အလာ၊ ကုန္ေစ်းႏႈန္း၊ ပြဲကူးစရိတ္၊ ပြဲခြန္ေတြနဲ႔ ျမန္မာ့ဇာတ္သဘင္ ဆုတ္ယုတ္ျခင္း ဆုိင္ မဆုိင္၊ အထူးသျဖင့္ ျမန္မာ့ဇတ္သ ဘသင္မွာ ငိုခ်င္းအႏုပညာရဲ႕ထူးျခားခ်က္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေဆြးေႏြးျဖစ္ၾကပါတယ္။ (အဲ့ဒီအသံသြင္းေခြရွာမေတြ႔ေတာ့လုိ႔ မတင္ျပႏုိင္တာခြင့္လႊတ္ပါ) ကြၽန္ေတာ္ ပန္တ်ာၾကည္လင္ဇာတ္ ႏွစ္ခါေလာက္ မုိးလင္းၾကည့္ဖူးပါတယ္။ သူရဲ႕ေက်ာ္ၾကား လွတဲ့ ျမစိမ္းရွင္သုိက္သမုိင္းေနာပုိင္းဇာတ္ႀကီးဆုိရင္ ႀကိဳက္လြန္းလုိ႔ စိတ္ႀကိဳက္ျမန္မာစာယူတဲ့တပည့္ေတြကုိ ရသစာေပ အေၾကာင္း သင္ရင္း မၾကာ မၾကာ ကိုးကားခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုၾကည္လင္ အဆို အငို အေျပာ ဘယ္ေလာက္ေတာ္ တယ္ဆိုတာ ကနဦးကတည္းက သိၿပီးသားပါ။ ဒါေပမယ့္ အခုလို ဆိုင္းမပါ အတီးဗလာနဲ႔ ငိုခ်င္းကို ေဟာဒါက အေျပာငို ေဟာဒါက အပူငို ေဟာဒါက အျဖည့္ငိုဆိုၿပီး ငိုခ်င္း အမ်ဳိးမ်ဳိးကို ဟန္အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ဆိုျပသြားတာ ၾကားရသူ ၾကက္သီးေမႊးညႇင္း ထခမန္းပါပဲ။ ဆိုလို႔ ငိုလို႔ ေမာေတာ့ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလးေတြေျပာရင္း တခြက္တဖလား ခ်ၾကပါေသးတယ္။ အဲဒလို စားရင္း ေသာက္ရင္း ကိုၾကည္လင္က သူ႔သဘင္ဘဝသံေဝဂတခုကို ညည္းေျပာ ေျပာျပပါေသးတယ္။
“ကြၽန္ေတာ္ ပန္တ်ာေက်ာင္းကဆင္းလာစ ကြၽန္ေတာ့္ေမြးစားအေမဆိုပါေတာ့ ဓါတ္ျပားတုိက္တခုက ႏွစ္ပါးသြားသီခ်င္းတ ပုဒ္ဓါတ္ျပားသြင္းေပးတယ္။ ဆရာတုိ႔လည္း ၾကားဖူးမယ္ထင္ပါတယ္။ ခုနွစ္သံခ်ီၿမိဳင္ထေလး …”ေလးပ်ဳိနွမ အကိုက ခ်ီမယ္ ..ညိဳျမမဒီရယ္ .. အကိုကခ်ီမယ္ .တီတီတာတာ စကားေတြမႂကြယ္လိုက္ပါနဲ႔…”
ထားပါေတာ့။ အဲဒီၿမိဳင္ထနွစ္ပါးသြားသီခ်င္းက တတိုင္းျပည္လံုး ပ်ံ႕သြားတယ္။ ခုေခတ္စကားနဲ႔ေျပာရရင္ အရမ္းေပါက္သြား တယ္ဆိုပါေတာ့။ အသက္ကငယ္ငယ္ ပညာကႏုႏု စန္းေလးကထေတာ့ ဟိုက ပန္တ်ာၾကည္လင္ ဒီကပန္တ်ာၾကည္လင္နဲ႔ ၊ ေဟာအခုလို သဘင္သက္ရလာလို႔ ပညာ သမၻာ ဝါျပည့္လာတဲ့အခါက် ဟိုတုန္းကလို လွ်မ္းလွ်မ္းမေတာက္ေတာ့ဘူး။
“ဝမ္းမနည္းပါနဲ႔ ကိုၾကည္လင္။ ဒါအနုပညာသမားအေတာ္မ်ားမ်ားၾကံဳရတတ္တဲ့ေလာကဓံပါ” ဟိုတုန္းက ဟုန္းဟုန္းေတာက္ ေက်ာ္ၾကားတာက ဇာတ္မင္းသားေလး ပန္တ်ာၾကည္လင္၊ အခုေတြ႕ေနရတာက သဘင္ပညာရွင္ ဦးပန္တ်ာၾကည္လင္ ကေန႔ျမန္မာ့ဇာတ္သဘင္သမိုင္းေရးၾကေျပာၾကမယ္ဆိုရင္ ပန္တ်ာၾကည္လင္ကို ခ်န္ထားလို႔ရမလား။ အဲဒါကမွ တန္ဖိုးအစစ္ ပါ။ ေငြတုိ႔ေက်ာ္ၾကားမႈတုိ႔ဆိုတာ စန္းေလးတိုက္ဆိုင္မႈေလးၾကံဳရင္ ရတတ္တာမ်ဳိးပါ။
ပြဲသိမ္းလို႔ နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေတာ္ေတာင္မိုးခ်ဳပ္ေနၿပီပဲ။ သူက ဟိုဘက္ကမ္းျပန္ရမွာေလွခါးေပၚက တထစ္ခ်င္းဆင္း သြားတဲ့ ကိုၾကည္လင္ ေက်ာျပင္ကိုၾကည့္ရင္း သက္ျပင္းရွည္ႀကီးခ်မိပါတယ္။ သဘင္ပညာကို ေမႊေနွာက္ေျခာက္ျခားနိုင္တဲ့ ဇာတ္ခုံေပၚကေန ပြဲၾကည့္ပရိသတ္ရဲ့အသည္းနွလံုးက ိုငိုခ်င္းမ်ားနဲ႔ ဖမ္းစားနိုင္တဲ့သဘင့္ကေဝႀကီး ဘဝတေထာင့္တေနရာမွာ ေလာကဓံနဲ႔ၾကံဳၿပီး ဇာတ္ခံုေအာက္ကငိုျခင္းမ်ားနဲ႔ ဆံုေတြ႕ေနရပါပေကာ။ ဇာတ္ခံုေပၚက ငိုခ်င္းကနားေထာင္ေကာင္းသ ေလာက္ ဇာတ္ခံုေအာက္က သန္းေပါင္းမ်ားစြာေသာျပည္သူေတြရဲ့ငိုျခင္းကိုေတာ့ မၾကားမေတြ႕မျမင္ပါရေစနဲ႔လို႔ ကြၽန္ေတာ္ တေယာက္တည္း ဆုေတာင္းေနမိထင္ပါရဲ့ ။ ။
သာထက္ေအာင္
၂၇၊ ၆၊ ၂ဝ၁၈
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
