(မုိးမခ) ဇြန္ ၂၄၊ ၂၀၁၈
(၁)
လူတေယာက္မွာ ရည္ရြယ္ခ်က္ ႐ွိဖုိ႔ လုိသလား မလုိဘူးလားဆုိတာေျပာဖုိ႔ ကုိယ့့္ဘဝကုိပဲ ျပန္လွည့္ၾကည့္ရမယ္ထင္ပါတယ္။ ကုိယ္လုပ္ေနတဲ့ ပုဂၢလိကဆရာဆုိတာ ကုိယ္ရည္ရြယ္ခဲ့တဲ့ သက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း အလုပ္ ဟုတ္လုိ႔လား။ ဟုတ္တယ္ဆုိရင္ ဒီလုိအသက္ေမြးဖုိ႔ ဘယ္လုိ ႀကိဳးစားလုပ္ခ့ဲရသလဲ။
မဟုတ္ဘူးဆုိရင္ တျခား ဘာေတြကုိ ရည္ရြယ္ခဲ့တာလဲ။
ျဖစ္ခ်င္တာဟာ ရည္ရြယ္ခ်က္လား။ရည္ရြယ္ခ်က္ဆုိတာ ျဖစ္ခ်င္တာလား။
ျဖစ္ခ်င္တာနဲ႔ပဲ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖစ္သြားသလား။
(၂)
ဒါဆုိရင္ေတာ့ ျဖစ္ခ်င္တာေတြက အမ်ားသား။ အမိေျမမွသားေကာင္းမ်ားၾကည့္ၿပီး စစ္သားျဖစ္ခ်င္ခဲ့တယ္။ ေက်ာ္ေအာင္ေမာ္၊ စုိင္းလား႐ႈိး၊ ေမာင္ၿငိမ္းခ်မ္းတုိ႔ရဲ႕ ႐ုပ္ျပေတြဖတ္ၿပီး ႐ုပ္ျပပန္းခ်ီဆရာျဖစ္ခ်င္လြန္းလုိ႔မႏၱေလးပန္တ်ာေက်ာင္းမွာ အစား ဆင္းရဲခံခဲ့တယ္။ ကဗ်ာဆရာျဖစ္ခ်င္လြန္းလုိ႔ အေမ့အဆူခံၿပီး ကဗ်ာေတြေရးခ့ဲတယ္။
ေမာင္စိန္ဝင္း(ပုတီးကုန္း)၊ ခက္မာ၊ ႏြမ္ဂ်ာသုိင္းတုိ႔ကုိ အားက်ၿပီး အင္ဂ်င္နီယာျဖစ္ခ်င္တာနဲ႔အတူ စာေရးဆရာျဖစ္ခ်င္ခဲ့တယ္။
ေက်ာ္ဟိန္းေၾကာင့္ ႐ုပ္႐ွင္မင္းသား ျဖစ္ခ်င္တာ၊ သစ္လုပ္ၿပီးခ်မ္းသာေနတဲ့ ႐ုံပုိင္ကုိၾကည့္ၿပီး ဘူတာ႐ုံပုိင္ ျဖစ္ခ်င္တာနဲ႔ တုိက္ၾကက္ေတြ အမ်ားႀကီးေမြးၿပီး တုိက္ၾကက္ပညာ႐ွင္တေယာက္ ျဖစ္ခ်င္လြန္းလုိ႔ ဂ်ပန္ဓားႀကီးကုိ တုိက္ၾကက္နဲ႔ လဲပစ္တာေတာင္ ပါပါေသးတယ္။
သေဘာၤသားဦးေလးဆီေရာက္ေတာ့ သေဘၤာသားျဖစ္ခ်င္ခဲ့တယ္။ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားစက္နဲ႔ ေအာက္စက္ေတြကုိ ျပဳျပင္ဖုိ႔ဆုိၿပီး တာေမြ၊ ဗုိလ္စိန္မွန္ကြင္းနားက ေအာ္စကာအီလက္ထေရာနစ္ ဆားဗစ္မွာ ပညာသင္ခ့ဲတယ္။ ေဘာလုံး အေက်ာ္အေမာ္တေယာက္ ျဖစ္ခ်င္လြန္းလုိ႔ ေဘာကန္ဖိနပ္ လုိက္ငွားကန္ခ့ဲဖူးတယ္။ ငွားထားတဲ့ေဘာကန္ဖိနပ္ကုိ မသိသားဆုိးဝါး သူခုိးက ခုိးသြားတာ ၾကံဳဖူးတယ္။
ဂီတာသမားတေယာက္ျဖစ္ခ်င္တဲ့စိတ္ကေတာ့ ဥယ်ာဥ္စုဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထဲမွာ ခဲနဲ႔ထုခံလုိက္ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ၾကည့္ၿပီး အစ႐ွာ မရျဖစ္သြားခ့ဲတာလည္း ထည့္တြက္လုိ႔ ရေသးတယ္။ လကၡဏာတတ္ခ်င္လုိ႔ ကုိင္႐ုိေတြ ဖတ္ျဖစ္တယ္။
လကၡဏာက်မ္းေတြ ေလ့လာျဖစ္တယ္။ေတြ႕သမ်ွလူ လက္ဆြဲၿပီး ေမြးေမြးခ်င္း ပဲေလွာ္မဝါးတတ္ေသးဘူးတုိ႔၊ ဆုံးဆုံးခ်င္း အသက္ထြက္မယ္တုိ႔ ေဟာကိန္းေတြထုတ္ခဲ့ဖူးတယ္။ အမ်ိဳးယုတ္ေတြနဲ႔ မေတြ႔ခင္ထိ ႏုိင္ငံေရးသမားတေယာက္အျဖစ္လည္း ႐ူး႐ူးမူးမူး ျဖစ္ခ်င္ခဲ့ဖူးတယ္။
အဲ့ဒီလုိ ေတာင္ေတာင္အီအီ ျဖစ္ခ်င္တာေတြထဲမွာ ယခုလက္႐ွိ အသက္ေမြးေနတဲ့ပုဂၢလိကဆရာ ျဖစ္ခ်င္တဲ့စိတ္ကေတာ့ တကယ္ကုိ မေပၚေပါက္ခဲ့ဖူးပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ ေစာေစာက ျဖစ္ခ်င္တဲ့စိတ္ေတြဟာ အ႐ူးေခ်းပါ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာေတြခ်ည္း ပါပဲ။ စည္းနဲ႔ စနစ္နဲ႔ ျဖစ္ခ်င္ခ့ဲတာေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ ရည္ရြယ္ခ်က္ဆုိတာထိ ေပါက္ေျမာက္ခ့ဲတာ မဟုတ္ပါဘူး။
(၃)
ရည္ရြယ္တယ္ဆုိတာ ဘာလဲ။ ရည္ရြယ္တယ္ဆုိတာ ဦးတည္ အာ႐ုံထားတာပါပဲ။ ျဖစ္ခ်င္တာကုိ ဦးတည္ထားရမယ္။ ၿပီးေတာ့ တစုိက္မတ္မတ္ အာ႐ုံ စူးစုိက္ထားရမယ္။ မျဖစ္ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ေတာ့မယ္။ ဒါေပမဲ့ အ့ဲဒီလုိ စူးစူးစုိက္စုိက္အာ႐ုံထားမွပဲ ျဖစ္ေတာ့တာလားဆုိေတာ့လည္း မဟုတ္ဘူးဆုိတာ ေတြ႔ေနရတယ္။
ႀကိဳးစားလုိ႔ဆုိတာေတြက တခါတရံက် ေဘးပန္းေရာက္ေနတတ္တာ ေတြ႔ရတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း တနဂၤေႏြေန႔မွာ ဝက္ေျခေထာက္နဲ႔မွ်စ္ခ်ဥ္ခ်က္စားမယ္၊ ဒီဇင္ဘာမွာ ျပင္ဦးလြင္က ပန္းပြဲေတာ္သြားမယ္၊ ရန္ကုန္ကအျပန္ စြယ္စုံက်မ္းစာအုပ္ေတြ အေဟာင္းတန္းကဝယ္ခဲ့မယ္ …စတဲ့ အေသးအဖြဲရည္ရြယ္တာမ်ိဳးေတြထဲကေတာ့ ရည္ရြယ္တဲ့အတုိင္း ျဖစ္တတ္တာေတြ ရိွပါတယ္။
လကုန္ရင္ ဖုန္းမွန္ကြဲေနတာ လဲပစ္ရမယ္၊ ထုိင္မသိမ္းထဘီဝတ္ၿပီး ဘြဲ႔တက္ယူမယ္၊ မာစတာဆက္တက္မယ္၊ မာစတာၿပီး ရင္ ပါရဂူဘြဲ႔ယူမယ္ဆုိတာမ်ိဳးေတြလည္း အပါအဝင္ေပါ့။
ဒါေပမဲ့ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ကာလကတည္းက ပုဂံသြားဖုိ႔ ရည္ရြယ္ခဲ့တာ ခုထိမေရာက္ေသးတာမ်ဳိးလည္း ရိွေနတယ္။ စားဖုိမႉး အလုပ္နဲ႔သေဘာၤတက္မယ္ဆုိၿပီး ကန္ေတာ္ႀကီးမွာ အခ်က္အျပဳတ္သင္တန္းတက္တယ္။ သေဘာၤသား႐ုံးကုိ ေျခခ်င္း လိမ္ေနေအာင္ သြားရတယ္။ ေျခာက္ထပ္႐ုံး ခဏခဏေရာက္ရတယ္။ ပင္လယ္ေရေၾကာင္း ၫႊန္ၾကားေရးဦးစီးဌာနဆီ မၾကာ မၾကာ ဝင္ထြက္ရတယ္။ေျမနီကုန္းမွာဖြင့္ထားတဲ့ သေဘာၤကုမၸဏီဆီ သြားရတယ္။ ဒါေပမဲ့ သေဘာၤသား မျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ကုကၠဳိင္းေရကူးကန္မွာ ေရကူးသင္မယ္ စိတ္ကူးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒါေတြ ဘာမွမျဖစ္ခ့ဲျပန္ဘူး။
(၄)
အဲ့ဒီ့လုိ မျဖစ္ခ့ဲတဲ့ ဖြဲ႔စည္းတည္ေဆာက္ခ်က္ေတြကုိၾကည့့္ၿပီး ႀကိဳးစားဖုိ႔ မလုိဘူးလုိ႔ ဆုံးျဖတ္ေပးေနတာလားဆုိေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ စာေရးသူ႔ အေတြ႔အၾကံဳအရဆုိရင္ေတာ့ လူဟာ ဘယ္ေလာက္ပဲႀကိဳးစားႀကိဳးစား သူ႔သတ္မွတ္ျပ႒ာန္းမႈအရပဲ ျဖစ္ေနႏုိင္တာလုိ႔ ေျပာခ်င္တာပါ။ ၿပီးေတာ့ ႀကိဳးစားၿပီး အရာမထင္တဲ့သူေတြဘဝကုိ ေရစုန္ခ်ပစ္တာမျဖစ္ေစခ်င္လုိ႔ ေျပာတာ လည္း ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ရည္ရြယ္သလုိ ႀကိဳးစားတယ္။ ႀကိဳးစားသလုိက ျဖစ္မလာဘူး။ ဒီလုိျဖစ္မလာလုိ႔လည္း ဘာမွေသြးပ်က္စရာမ႐ွိပါ ဘူး။ ဘဝဆုိတာ ျဖစ္နဲ႔ မျဖစ္ကုိ ကုိယ္ကအႂကြင္းမဲ့ပုိင္ႏုိင္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလုိဘာလုိ႔ေျပာသလဲဆုိေတာ့ လူဟာ လူျဖစ္ပါၿပီဆုိကတည္းက သတ္မွတ္ျပ႒ာန္းခံရၿပီးသား ျဖစ္ေနတယ္ဆုိတာကုိ ၉၉ ရာခိုင္ႏႈန္း ယုံၾကည္ေနလုိ႔ ေျပာတာပါပဲ။
ကုိယ္က ဘာျဖစ္ခ်င္ပါတယ္ဆုိၿပီး ႀကိဳးစားႀကိဳးစား ျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္တာပါပဲ။ လူၾကံရင္ ထရံေတာင္ တုတ္ေခ်ာင္းျဖစ္ႏုိင္တယ္ဆုိတာမွန္ေပမယ့္ တုတ္ေခ်ာင္းေတြကုိ ထရံျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လုိလုပ္မလဲဆုိတာကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေျပာဖုိ႔ခက္ပါတယ္။ ႀကိဳးစားရင္ ဘုရားေတာင္ ျဖစ္ခြင့့္႐ွိတယ္သာဆုိတယ္ ဘုရားျဖစ္ဖုိ႔အတြက္က်ေတာ့ ေန႔ညေတြ ေရႊ႔လာလုိက္တာ ကမၻာတစ္သိန္း၊ ကမၻာႏွစ္သိန္းဒီလုိခ်ီလာမယ္ထင္ပါတယ္။
ႀကိဳးစားတုိင္းျဖစ္ရမယ္ဆုိရင္ မုိဟာမက္ ဘယ္သူျဖစ္မလဲ။
ေယ႐ႈ ဘယ္သူျဖစ္မလဲ။
သိဒၶတၳဘယ္သူျဖစ္မလဲ။
ၿပီးေတာ့ ေဆာ့ခေရးတီးျဖစ္ေအာင္၊ ပေလတုိျဖစ္ေအာင္၊ ေဟဂယ္ျဖစ္ေအာင္၊ အုိင္းစတုိင္းျဖစ္ေအာင္၊ ႏ်ဴတန္ျဖစ္ေအာင္၊ မက္ခ္စ္ျဖစ္ေအာင္၊ နီေ႐ွး ျဖစ္ေအာင္၊ ဘီဂိတ္ျဖစ္ေအာင္၊ ဗီသုိဗင္ျဖစ္ေအာင္၊ ခ်က္ေကာ့ျဖစ္ေအာင္ ဘယ္ႏွေယာက္ ႀကိဳးစား ျပႏုိင္မလဲ။ ႀကိဳးစာရင္ ျဖစ္ႏုိင္တယ္ဆုိတာဟာ လက္တဆုပ္စာလူေတြအတြက္ေလာက္သာ မွန္ႏုိင္တာပါ။ ဒီလုိအနည္း အက်ဥ္းေလာက္သာမွန္တဲ့သီအုိရီနဲ႔ ေလာကႀကီးကုိ မတြက္ထုတ္ ၾကည့္ေစခ်င္ပါဘူး။ တကယ္က ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ သတ္မွတ္ျပ႒ာန္းခံဘဝနဲ႔ ေနလာၾကတာပါပဲ။
တမ်ိဳးထပ္ေျပာရရင္ ကံကသီလုိ႔ ရည္ရြယ္ရာကုိ ေရာက္သခုိက္နဲ႔ၾကံဳရတာပဲျဖစ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီ့အခါမွာ အ့ဲလုိေရာက္႐ွိသူဟာ သူဒီလုိုျဖစ္ရတာ သူဘယ္ေလာက္ႀကိဳးစားလုိ႔၊ ဘယ္လုိ လုပ္ကုိင္ခ့ဲလုိ႔ဆုိတာေတြနဲ႔ စင္စကား ေျပာပါလိမ့္မယ္။ စင္စကား ဆုိတာက ေနရာတခုဆီေရာက္ၿပီးမွ ေျပာထြက္တဲ့စကားမ်ိဳးကုိ ဆုိလုိတာပါ။
ဥပမာပါ။
၁၈ ရာစုေနာက္ပုိင္းမွာ မိန္းမေတြ မဲေပးခြင့္ ရကုိရမယ္လုိ႔ ၁၇ ရာစုက လူေတြထဲမွာ ဘယ္သူမွ ရည္ရြယ္ခ်က္ရိွ႐ွိ တတ္အပ္ေသခ်ာ ေျပာၾကားခဲ့ၾကတာရိွသလဲ။ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးဟာ ၁၉၄၈ မွာ ရကုိရရမယ္လုိ႔ ၁၈၈၆ ဇန္နဝါရီလမွာ ဘယ္သူေႂကြးေက်ာ္ႏုိင္ခ့ဲဖူးသလဲ။ ျဖစ္ႏုိင္ေခ်ေရာင္ျခည္သန္းလာမွသာ ေျပာရဲတာပါ။ ၿပီးေတာ့ ရသြားမွသာ ဒုိ႔ ဘယ္လုိ ရည္ရြယ္အားထုတ္ခဲ့လုိ႔၊ ဒုိ႔ ဘယ္လုိညီၫြတ္ခ့ဲလုိ႔၊ ဒုိ႔ ဘယ္လုိ ႀကိဳးစားခဲ့လုိ႔ဆုိၿပီးႏုိင္ငံ့သူရဲေကာင္းဝတၳဳေတြေရးေရး ျပေတာ့တာပါပဲ။ ဒါမ်ဳိးကုိ စင္စကား ေခၚတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ တခုေျပာထားလုိတာက အဲ့ဒီလုိ ႀကိဳးစားအားထုတ္တာေတြမပါဘဲ လည္းျဖစ္တယ္လုိ႔ ဆုိလုိတာမဟုတ္ပါဘူး။ ျဖစ္ခ်ိန္တန္လာလုိ႔ ႀကိဳးစားတာေတြက အကြက္စိပ္စိပ္ေပၚလာတာ ျဖစ္တယ္လုိ႔လည္း ျမင္ႏုိင္ပါေသးတယ္။
(၅)
ဗုဒၶအေတြးအေခၚအရဆုိရရင္ အေၾကာင္းေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာေပါင္းစုၿပီးမွ လြတ္လပ္ေရးရတာပါပဲ။ ဒါကုိ တစုတဖြဲ႔ တေယာက္တည္းေၾကာင့့္ဆုိတာမ်ိဳး လာခ်ိဳးရင္ေတာ့ အလြန္တရာ ဉာဏ္တိမ္လြန္းတဲ့ ဇာတ္ၫႊန္းနဲ႔ေရးထားတဲ့ဟာသကားကုိ ၾကည့့္ရသလုိပဲ ေနပါလိမ့္မယ္။
ထပ္ေျပာရရင္ အိႏၵိယဟာဘာလုိ႔ ၁၉၄၇ မွာ လြတ္လပ္ေရးရသလဲဆုိရင္ လြတ္လပ္ေရးဟာ ႀကိဳးစားလုိ႔ တခုတည္းေၾကာင့္ ရရတာလား။ ရမယ့္အခ်ိန္ကုိ သတ္မွတ္ျပ႒ာန္းထားလုိ႔ လြတ္လပ္ေရး ရရတာကုိေကာ ထည့္မတြက္သင့့္ဘူးလား။ ႀကိဳးစားလုိ႔ လြတ္လပ္ေရးရတယ္ဆုိရင္ ႀကိဳးစားလုိ႔ ကြၽန္ျဖစ္ၾကတာလား။
ဒါကုိက က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕အေတြးအေခၚေကာ၊ စကားလုံးေကာဟာ မူမွန္မႈ မရိွတာကုိ ျပသေနတာပါပဲ။ လြတ္လပ္တာနဲ႔ မလြတ္လပ္တာဟာ မ်ဥ္းတမ်ဥ္းတည္းရဲ႕ ဟုိဘက္ဒီဘက္ျဖစ္ရက္နဲ႔ေတာင္ လြတ္လပ္ေရးရတာက်ေတာ့ ႀကိဳးစားအားထုတ္ခဲ့လုိ႔လုိ႔ အေျဖထုတ္ၿပီးမလြတ္လပ္တာက်ေတာ့ ႀကိဳးစားအားထုတ္လုိ႔ ျဖစ္ရတာလုိ႔ တူညီတဲ့အေျဖကုိ မထုတ္ႏုိင္ၾကဘူး။ ႀကိဳးစား အားထုတ္လုိ႔ဆုိတ့ဲအေျဖသာ မွန္ကန္တယ္ဆုိရင္ သခ်ၤာသီအုိရီသေဘာအရ ဘယ္မွာအစားထုိးထုိး မွန္ေနရမယ္။ ခုဟာက မွားေနတယ္။ မွားေနတယ္ဆုိေတာ့ ႏွစ္မ်ိဳးအရမွားေနတာလည္းျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဘယ္လုိႏွစ္မ်ိဳးအရလဲဆုိရင္ အေတြးအေခၚအရရယ္၊ ေဝါဟာရအရ ရယ္ပါပဲ။
(၆)
ဆရာဝန္႐ူး ႐ူးေနတဲ့မိသားတစုမွာ အႀကီးမေလးကုိ ဆရာဝန္ျဖစ္ေအာင္ မိေကာဘေကာက ဝုိင္းဝန္းၾကပ္မတ္အားထုတ္ေပးၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ အႀကီးမေလး ဆရာဝန္ျဖစ္သြားတယ္။ ဒုတိယသားကုိလည္း ဒီလုိပဲ ႀကိဳးစားအားထုတ္ေပးၾကတယ္။ သူလည္း ဆရာဝန္ျဖစ္သြားတယ္။တတိယ ကေလးက်ေတာ့ ယေန႔ထက္ထိ လမ္းေပၚမွာ ေတေနတုန္း။ သူ႔က်ေတာ့ ႀကိဳးစားအားမထုတ္ၾကဘူးလား။ တကယ္ေတာ့ အ့ဲဒီ့တတိယသားေလး မုိက္လုံးႀကီးေနတာဟာ မုိက္လုံးႀကီးတ့ဲေကာင္ျဖစ္ဖုိ႔ ဖန္လာလုိ႔ပါပဲ။ ျဖစ္ဖုိ႔ သတ္မွတိၿပီးလုိ႔ပါပဲ။ အိႏၵိယ ကြၽန္ျဖစ္တယ္။ ကြၽန္ျဖစ္ဖုိ႔ သတ္မွတ္ျပ႒ာန္းျခင္းခံရလုိ႔ ကြၽန္ျဖစ္တယ္။ လြတ္လပ္ေရးရတယ္။ လြတ္လပ္ဖုိ႔ သတ္မွတ္ျပ႒ာန္းျခင္းခံရလုိ႔ လြတ္လပ္တယ္။ အဲ့ဒီ့ သတ္မွတ္ျပ႒ာန္းမႈေတ ထဲမွာက ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ၊ ႀကိဳးစားအားထုတ္တာေတြ၊ အသိဉာဏ္ပညာဖြံ႔ၿဖိဳးတာေတြပါ တပါတည္း ပါဝင္ေနပါတယ္။
ႀကိဳးစားအားထုတ္တာ တခုတည္းေၾကာင့့္ဆုိ အဲ့ဒီ့အရင္ ေစာေစာကတည္းက ႀကိဳးစားခ့ဲပါလား။ ဒီလုိမဟုတ္ဘူး။ တကယ္ဇာတ္ခုံက ဒီလုိမဟုတ္ပါဘူး။ အိႏၵိယေတြ ႀကိဳးစားခ့ဲတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ျဖစ္ဖုိ႔ အခ်ိန္မွ မက်ေသးတာပဲ။ ႀကိဳးစားလုိ႔ တခုတည္း ေၾကာင့္ရမယ္ဆုိရင္ ဗမာျပည္မွာေပၚထြန္းေနတဲ့ စစ္အာဏာ႐ွင္စနစ္ကုိ အေရခြံစုတ္ဖုိ႔ တတ္အပ္ေသခ်ာတဲ့ ကာလယႏၱရားနဲ႔ ဘယ္သူတာဝန္ယူေပးမလဲ။ ဘယ္သူမွ ယူႏုိင္တဲ့သူမ႐ွိပါဘူး။
ေျမစမ္းခရမ္းပ်ဳိးမူဝါဒေတြနဲ႔သာ လုပ္ေနရတာျဖစ္ပါတယ္။ ေအာင္ျမင္သြားရင္ေတာ့ ေျမစပ္တာစနစ္က်လုိ႔၊ ခရမ္းမ်ဳိးေကာင္းလုိ႔၊ စုိက္ပ်ဳိးနည္းမွန္ကန္လို႔နဲ႔ ေစတနာေကာင္းလုိ႔ ဆုိတာေေတြကုိ ၿမိန္ၿမိန္ႀကီး ေျပာၾကေတာ့မွာပါ။
(၇)
ဒီလုိဆုိလုိက္တာဟာ ႀကိဳးစားအားထုတ္တာေတြ မလုပ္ရေတာ့ဘူး၊ မလုိေတာ့ဘူးလုိ႔ ဆုိလုိက္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ႀကိဳးစား အားထုတ္မႈတခုတည္းရဲ႕ ရလဒ္ေၾကာင့္ ရလာတာမဟုတ္ဘူးလုိ႔ ဆုိလုိရင္းသာျဖစ္ပါတယ္။ ႀကိဳးစားအားထုတ္တာေတြေပၚမွာ စိတ္ေတြ မနစ္မြန္းသြားေစဖုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ လူေတြဟာ မိမိရည္ရြယ္ခ်က္ေလး ပ်က္ပါၿပီ၊ ႀကိဳးစားခ့ဲသမွ် အခ်ည္းအႏွီး ပါပဲဆုိၿပီးဘဝပ်က္မတတ္ ယူက်ဳံးမရျဖစ္တတ္ၾကလြန္းလုိ႔ သတိေပးလုိရင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ လူေတြဟာ ျဖစ္သြားရင္ ေလတလုံးမုိးတလုံးတုိက္တတ္ၾကလုိ႔ သတိေပးလုိက္တာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ႀကဳိးစားတုိင္း ျဖစ္ၾကေၾကးဆုိ အီလက္ထေရာနစ္နဲ႔ ေအာင္ျမင္ေနတဲ့ ပုဂၢလ္ႀကီးကုိ အျခားလုပ္ငန္းေျပာင္းျပီး ခုလုိေအာင္ျမင္မႈရေအာင္ ထပ္ႀကိဳစားခုိင္းၾကည့္ပါ။
ေဂၚလီလုံးေတြ ေခါင္မွန္လုိ႔ အကုန္သိမ္းက်ဳံးယူေတာ့မယ့္ကေလးကုိ မရဘူး ျပန္ပစ္ဆုိသလုိမ်ိဳး ျဖစ္သြားမွာပါ။ သူ ဘယ္ေလာက္ပဲ လက္တည့္တယ္ ေျပာေျပာ ဒီကေလးဟာ ျပန္ပစ္ဖုိ႔ ျငင္းဆန္မွာပါ။ သူ႔ႀကိဳးစားမႈကုိ သူသံသယ႐ွိမွာ အမွန္ပါပဲ။
ဒီလုိဆုိလုိက္ေတာ့ ဖင္လန္က သစ္လုပ္ငန္းကေန ဆက္သြယ္ေရးဘက္ ကူးေျပာင္းၿပီးေအာင္ျမင္သြားတဲ့ ႏုိကီယာကုိ လက္ညိဳးထုိးၿပီးေတာ့ မျပပါနဲ႔။ ျပမယ္ဆုိရင္လည္းေနာက္ဆယ္ခု ေျပာပါ။ ေနာက္ထပ္ အခုတစ္ရာေျပာပါ။ ေနာက္ဆုံး အခုတစ္ေထာင္ေျပာျပပါ။
ကမၻာေပၚမွာ လူေပါင္း သန္း ၇၀၀၀ ေလာက္႐ွိတာကုိ လက္တဆုပ္ေလာက္ျဖစ္တာနဲ႔ ႀကိဳးစားရင္ျဖစ္တယ္ဆုိတ့ဲသီအုိရီကုိ ထုတ္ဖုိ႔ေတာ့ မႀကိဳးစားပါနဲ႔။ ယုံလြယ္တတ္တ့ဲသူေတြကုိ က်ဳံးသြင္း အ႐ူးမလုပ္ေစခ်င္ပါဘူး။ကမၻာ့ႏုိင္ငံေပါင္းႏွစ္ရာေက်ာ္ ႏ်ဴကလိယား မပုိင္ေသးပါဘူး။သူတုိ႔ မပုိင္ခ်င္ၾကလုိ႔ မပုိင္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကမၻာႀကီးအခ်ိန္ မက်ေသးလုိ႔ မပုိင္တာပါ။
ဆုိလုိခ်င္တာက ျဖစ္ခ်ိန္တန္လုိ႔ဆုိတဲ့ အခ်ိန္သတ္မွတ္တာကုိ ေလွ်ာ့မတြက္မိၾကဖုိ႔နဲ႔ အားလုံးဟာ သတ္မွတ္ျပ႒ာန္းတာ ခံရၿပီးသားဆုိတာကုိ မေမ့ၾကဖုိ႔ပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ ႀကိဳးစားလုိ႔ရတယ္ဆုိရင္လည္း ဒါဟာ သူႀကိဳးစားလုိ႔ရႏုိင္တဲ့ ဝန္တခုပါပဲ။ ဥပမာ က်ဴ႐ွင္ဆရာတေယာက္ဟာ ဒီည ေက်ာင္းနားခ်ိန္မွာ ဘီယာေသာက္မယ္ဆုိတဲ့ရည္ရြယ္တာမ်ဳိး။
လမ္းေဘးအိပ္ လမ္းေဘးစားၿပီး ေတြ႔ရာလူဆီက ပုိက္ဆံလုိက္ေတာင္းေနတဲ့ေျခသလုံးအိမ္တုိင္ တေယာက္ဟာ ရလာတဲ့ ပုိက္ဆံနဲ႔ အမ်ားသူငါအပန္းေျဖတဲ့ေနရာတစ္ခုရဲ႕ေခ်ာင္က်က်မွာ ေဖာေခ်ာဝယ္ေသာက္မယ္ ဆုိတာမ်ိဳးပါ။ ဒါမ်ဳိးေတြကုိ ႏုိင္သေလာက္ႀကိဳးစားတယ္လုိ႔ ေခၚတာပါ။ ဆရာေတြကုိ အကန္ေတာ့ခံထုိက္ေအာင္ ရတနာသုံးပါးရဲ႕စင္ေပၚကုိ တက္ႏုိင္ေအာင္ ဝိနယ ၂၂၇ ခုကုိ ႀကိဳးစားေစာင့္ထိမ္းခုိင္းလုိက္မယ္ဆုိရင္ ျဖစ္ႏုိင္ပါ့မလား။ ဒါမ်ိဳးေတြက ျဖစ္ႏုိင္၊ မျဖစ္ႏုိင္ ျမင္ႏုိင္ေပမယ့္အျခားအရာေတြကေတာ့ သာမန္သိမွာ ထင္ဟပ္ႏုိင္ဖုိ႔ မလြယ္ပါဘူး။
(၈)
အဲ့ဒီလုိ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ေအာင္ျမင္မလဲ၊ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ျဖစ္လာမလဲ၊ ဒါလုပ္ရင္ ဒါျဖစ္မွာလား၊ ရည္ရြယ္သလုိ ျဖစ္လာတာ လားဆုိတာေတြ၊ ငါဘာျဖစ္မွာလဲဆုိတဲ့ ကုိယ့္အတြက္သတ္မွတ္ ျပ႒ာန္းထားတဲ့အေျဖေတြကုိ တပ္အပ္ေသခ်ာမသိႏုိင္ေတာ့က်ေနာ္တုိ႔ဟာ အႏုမာနနဲ႔ႀကိဳးစားရင္ ျဖစ္တယ္ဆုိတဲ့ သီအုိရီကုိ ထုတ္ယူၾကရတာပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ ဒါကုိပဲ တကယ့္အမွန္ထင္ၿပီး လူ႔အဆက္ဆက္ ေျပာေဟာ လာၾကေတာ့တာပါပဲ။
ဒီသီအုိရီ မွန္သလားဆုိရင္ မမွန္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒီသီအုိရီ မလုိဘူးလားဆုိေတာ့ မလုိဘူး မဟုတ္ပါဘူး။ လုိအပ္ပါတယ္။ တ ကယ္ကုိ လုိအပ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘဝပုံေပးၿပီး လုိအပ္လွတဲ့ လုိအပ္တာမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဥပမာ တကၠသုိလ္ဝင္တန္းကုိ ဘာသာစုံဂုဏ္ထူးေတြနဲ႔ေအာင္ၿပီးေဆးေက်ာင္းတက္ဖုိ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ထားၿပီး ႀကိဳးစားခဲ့တဲ့ကေလး၊ ဘာသာစုံ မထြက္လုိက္တဲ့အခါ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ေသေၾကာင္း ၾကံလုိက္တာမ်ိဳး။ ထမင္းမစားဟင္းမစား တစ္လကုိးသီတင္း ငုိေနတာမ်ိဳး၊ ဒါမ်ိဳးေတြ မလုိပါဘူး။ ဘဝဆုိတာမွာ ႀကိဳးစားတုိင္းမျဖစ္တာ ရိွသလုိ၊ မႀကိဳးစားခ့ဲတ့ဲအရာလည္းျဖစ္ေနတာ႐ွိပါတယ္။
ေစာေစာပုိင္းမွာ ေျပာခ့ဲသလုိ စာေရးသူဟာ ပုဂၢလိကဆရာအျဖစ္ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းျပဳဖုိ႔ စိတ္မကူးခ့ဲဖူးဘူး။ မရည္ရြယ္ခ့ဲဘူး။
ဒါေပမဲ့ ျဖစ္လာတယ္။ အဲ့ဒီ့ သက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းနဲ႔ပဲ ဘဝကုိစုိစုိဖတ္ဖတ္ရပ္တည္ႏုိင္ခ့ဲတယ္။ ဒါဟာ ရည္ရြယ္သလားဆုိရင္ တကယ္ မရည္ရြယ္ခ့ဲဘူး။ မရည္ရြယ္တဲ့အျပင္ ေက်ာင္းဆရာဆုိတာကုိေတာင္ ေ႐ွ႕ကဆရာေတြ ၾကည့္ၿပီး အထင္အျမင္ ေသး ိေသးတယ္လုိ႔ ဝန္ခံရမယ္။ သူတုိ႔ ဘဝေနမႈေတြက နိမ့္တာကုိး။
ဒါေပမဲ့ ကုိယ္တုိင္ ဘာသာရပ္သင္ဆရာျဖစ္သြားတယ္။ ဒီ့အတြက္ ကုိယ့္အသက္ေမြးဝမ္း ေက်ာင္းကုိ ေက်းဇူးတင္တယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ ဒီေက်းဇူးကုိ ေမ့မွာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္ကုိ ပုဂၢလိကဘာသာရပ္သင္ဆရာျဖစ္ေအာင္ သတ္မွတ္ျပ႒ာန္းလုိက္တဲ့ျပ႒ာန္းခ်က္ကုိလည္း ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ နာယူလက္ခံတယ္။ စက္ဘီးေလးတစီး၊ ထီးေလးတလက္နဲ႔ ထမင္းခ်ိဳင့္ေလးကုိ စက္ဘီးလက္ကုိင္မွာခ်ည္ၿပီး ဆယ္မုိင္ေက်ာ္ေလာက္ေဝးတဲ့ခရီးကုိ အသြားအျပန္ မုိင္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္နင္းၿပီး စာသင္ရာကေနသိန္းတစ္ရာေက်ာ္တန္ ကားေလးတစီးနဲ႔ စာလုိက္သင္ေနတဲ့အေျခအေနတခု ေရာက္သြားတာဟာ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈတခုတည္းေၾကာင့္ မဟုတ္ပါဘူး။
ျဖစ္ခ်င္ရင္ ျဖစ္တာပဲဆုိတာလည္း ထည့့္တြက္ရမွာပါ။ စာေရးသူႏုိင္သေလာက္ဝန္ကုိပဲ ဘဝက ျဖစ္ခြင့္ေပးတာပါ။ ဆရာႀကီးေဒါက္တာလွေဘလုိ ျမန္မာကဗ်ာ ဧည့့္ခံစာတမ္းေတြ ႏုိင္ငံရပ္ျခားတကၠသုိလ္တခုမွာ ဖတ္ျပႏုိင္တာမ်ိဳးထိေတာ့ ဒါကုိ ငါႀကိဳးစားလုိ႔ျဖစ္တာဆုိၿပီးဒီထက္ပုိတဲ့ ကုိယ္ပုိင္ေလယာဥ္နဲ႔ ကမၻာပတ္ဖုိ႔ စာေရးသူ မရည္ရြယ္ဝ့ံပါဘူး။
(၉)
တကယ္ေတာ့ ႀကိဳးစားတုိင္းျဖစ္တယ္ဆုိတာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကုိ အဝေကြၽးထားတ့ဲ ဘိန္းပါပဲ။
ေက်ာ္ထင္
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ