(မုိးမခ) ေမ ၁၅၊ ၂၀၁၈
ဒီအေၾကာင္းအရာကို ကြၽန္ေတာ္ေရးဖူးတာ ႏွစ္ခါမကဘူး ထင္ပါရဲ႕။ ႏွစ္ခါပဲ ထားပါေတာ့။ ဒီတစ္ခါပါဆုိရင္ သုံးခါေပါ့။ မၾကား ဖူးမသိဖူးတဲ့သူေတြ သိရတာေပါ့။ ဦးေလးေျပာတဲ့ ျခေသၤ့ပုံျပင္ပါ။
မႏၲေလးမွာရွိတဲ့ လူထုသတင္းစာကို ဗိုလ္ေနဝင္းက ပိတ္ပင္လိုက္ေတာ့ မႏၲေလးမွာ သတင္းစာမရွိေတာ့ဘူး။ မႏၲေလးဆုိတာ မင္းေနျပည္အျဖစ္နဲ႔တုန္းက မင္းတုန္းမင္းႀကီးကိုယ္တုိင္ ရတနာပုံသတင္းစာဆုိတာကို ထုတ္ေဝခဲ့တာမဟုတ္လား။ သတင္း စာမရွိရင္ မေနတတ္ၾကေတာ့ဘူး။ ဒါကိုေတာ့ ဗိုလ္ေနဝင္းလည္း သိမွာေပါ့။ သူက ရန္ကုန္ရွိ ဟံသာဝတီသတင္းစာကို ပိတ္ ၿပီး မႏၲေလးကိုပို႔တယ္။ အယ္ဒီတာအျဖစ္ ေၾကးမုံသတင္းစာက ဝါရင့္သတင္းစာဆရာႀကီး ဦးဝင္းတင္ကို ပို႔လိုက္တယ္။ ဦး ဝင္းတင္ဆုိတာက ေနသာလန္ႏိုင္ငံ အမၼစတာဒမ္ကိုသြားၿပီး စာအုပ္ပုံႏွိပ္ထုတ္ေဝတဲ့ပညာကို သင္ယူလာခဲ့သူ။ အရြယ္ ေရာက္ကတည္းက စာနယ္ဇင္းအလုပ္နဲ႔လည္း ”လက္ထပ္ထိမ္းျမား” လာခဲ့သူ။ အုိးေဝ၊ ေၾကးမုံစတဲ့ သတင္းစာေတြမွာ ေသတၱာေမွာက္လုပ္ခဲ့သူ။
ဗိုလ္ေနဝင္းက ဦးဝင္းတင္ကို အနီးကပ္မွာၾကားလိုက္တာက ဟံသာဝတီသတင္းစာကို ”ဒုတိယ လူထုသတင္းစာ” မျဖစ္ေစ နဲ႔။ ဟိုက်ရင္ ေရႊဥေဒါင္းဦးလွ၊ ေဒၚအမာတုိ႔ေရာ၊ သူတုိ႔အသုိင္းအဝိုင္းထဲက ေမာင္ေစာလြင္တုိ႔၊ ေမာင္စြမ္းရည္တုိ႔ဆုိတာ ေတြနဲ႔ေရာ အေရာတဝင္လုပ္မေနနဲ႔လို႔ မွာလိုက္ေသးသတဲ့။ ဦးဝင္းတင္လုပ္ပုံကလည္း ၾကည့္ဦး။ ဟံသာဝတီသတင္းစာ ဖြင့္ပြဲကို ဆရာႀကီးေရႊဥ ေဒါင္း၊ ဆရာႀကီးျမမ်ဳိးလြင္၊ လူထုဦးလွ၊ လူထုေဒၚအမာတုိ႔ကိုအမွဴးျပဳၿပီး က်င္းပသတဲ့။ ေမာင္ေစာ လြင္တုိ႔၊ ေမာင္စြမ္းရည္တုိ႔ကိုလည္း ဖိတ္ၾကားၿပီး၊ စာမူေတြေတာင္းတာေပါ့။ ဒါဟာ ဦးဝင္းတင္အလြန္မဟုတ္ေပဘူး။ မႏၲေလးကိုလာၿပီး မႏၲေလးက စာနယ္ဇင္းအသိုင္းအဝိုင္းကို ေက်ာခိုင္းမယ္ဆုိရင္ ယဥ္ေက်းရာက်ပါမလား။ မႏၲေလးၿမိဳ႕က ေရာ ဒီအတိုင္းၾကည့္ေနမယ္ထင္ပါသလား။ ဗိုလ္ေန ဝင္းမွာၾကားသလိုသာလုပ္မယ္ဆုိရင္ ဟံသာဝတီဒီေန႔ဖြင့္၊ နက္ျဖန္ ပိတ္ရမွာမလြဲပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ မန္းစာေပသမားေတြလည္း အလိုက္သိပါတယ္။ ဦးဝင္းတင္မ်က္ႏွာပ်က္ရေလာက္ေအာင္ ‘အား မေပး’ ၾကပါဘူး။ ေမာင္းစြမ္းရည္ဆုိရင္ ေက်ာင္းဆရာဦးဝင္းေဖနာမည္နဲ႔ ဗုံႀကီးသံေတြအေၾကာင္းေလာက္ပဲ ေရးပါတယ္။ ဟံသာဝတီမွာ ေမာင္စြမ္းရည္နာမည္ သုံးခဲ့ပါတယ္။
ဦးဝင္းတင္လုပ္ပုံကလည္း ၾကည့္ဦး။ ကိုယ္စြမ္းရည္ေရ ခင္ဗ်ားနဲ႔နီးနီး အိမ္ရွာေပးစမ္းပါတဲ့။ ေမာင္စြမ္းရည္ကလည္း ရွာေပး တယ္။ မီးရထားရပ္ကြက္ရဲ႕ အေရွ႕ဘက္မွာပါ။ ေမာင္စြမ္းရည္၊ မ်ဳိးျမင့္ေဆြတုိ႔ရဲ႕ အိမ္ေတြနဲ႔ တစ္လမ္းတည္းတည္း မ်က္ႏွာ ခ်င္းဆုိင္ နန္းေရွ႕တိုက္ခန္းေတြကို အစုိးရဝန္ထမ္းေတြ ေလွ်ာက္လႊာတင္ႏိုင္ၿပီဆိုျပန္ေတာ့ အတူတင္လိုက္ၾကတာ မ်က္ႏွာ ခ်င္းဆိုင္ျဖစ္ေနျပန္ေရာ။ နန္းေရွ႕မွာ မန္းစာေပပရိသတ္နဲ႔ ဝိုင္းဖြဲ႕ၾကတာကလည္း တပတ္ တခါ။ ဦးဝင္းတင္က ကိုယ္တိုင္ခ်က္ ျပဳတ္ေကြၽးေမြးဧည့္ခံတာ ဝါသနာ။ လူပ်ဳိႀကီးဆုိေတာ့ ကိုယ္တိုင္ခ်က္ျပဳတ္စားေနက်။
တစ္ေန႔ေတာ့ လူထုေဒၚအမာက ရန္ကုန္ကို အလည္အပတ္ ဆင္းတယ္။ ႏိုဝင္ဘာလကုန္ပိုင္းဆုိေတာ့ ေဒၚေဒၚရဲ႕ေမြးေန႔နဲ႔ လည္း တုိက္ဆုိင္တယ္။ ႐ုပ္ရွင္မင္းသားႀကီးဦးထြန္းေဝကလည္း ေဒၚအမာကို သူ႔အေမတဲ့။ ေဒၚအမာလည္း က်ဳပ္ကို မင္း သားႀကီး ေဆးလိပ္ေသာက္ရင္ လူ႔ေရွ႕သူေရွ႕မွာပဲ ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းတာ။ သူ႔တူသားအရင္းလိုခင္တာ။ အဲဒီအေခါက္မွာ ဦး ထြန္းေဝက လူထု ေဒၚအမာေမြးေန႔ပြဲကို သူ႔အိမ္ၿခံဝန္းအတြင္းမွာပဲ က်င္းပတယ္။ သခင္အုန္းျမင့္၊ သခင္သိမ္းေမာင္တုိ႔လည္း ႀကံဳႀကိဳက္လို႔တက္ ေရာက္ေတာ့ အမွာစကားေျပာရတယ္။ သူ႔အေမအရင္းရဲ႕အမည္က ေဒၚအမာတဲ့။ အေမအရင္းကြယ္ လြန္ေတာ့ ေနာက္ထပ္အေမတေယာက္ကလည္း ေဒၚအမာပါပဲ။ လူထုေဒၚအမာဟာ ကြၽန္ေတာ့္အေမပါလို႔ ေၾကညာ လိုက္ခဲ့ ပါတယ္။ ဗိုလ္ေနဝင္းလည္း မၾကားဘဲေနမွာ မဟုတ္ဘူး။ သူ႔ကို ”အေဖပါ’ လို႔ ေျပာဖုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနသလားမွ မသိတာ။ ခုဆုိ ကြၽန္ေတာ္ေရးတာ သိရင္ဘဝတပါးက ဦးဝင္းတင္က ေဒါပြမွာ။ မေနာက္ေကာင္း မေျပာင္ေကာင္း ေျပာရပါမုိ႔လားလို႔။
မႏၲေလးမွာ အထက္ဗမာႏိုင္ငံစာေရးဆရာအသင္း၊ လူထုဦးလွက ဦးေဆာင္ၿပီး စာတမ္းဖတ္ပြဲေတြလုပ္ခဲ့တာကလည္း ရန္ ကုန္ စာေပအသုိင္းအဝိုင္းကေတာင္ အားက်ရတာမဟုတ္လား။ ဦးေလး လူထုဦးလွကလည္း စည္း႐ုံးဦးေဆာင္မႈေကာင္းတယ္။ မႏၲေလး ပရိသတ္ကလည္း စည္းလုံးညီညာ တက္ႂကြစြာ အားေပးခဲ့ၾကတယ္။ ဒီအစဥ္အလာေလးကို ဦးဝင္းတင္လို စာေပ သမားမ်ဳိးကလည္း အားက်ဂုဏ္ယူရွာမွာေပါ့။ ဒါ့ေၾကာင့္ စာေပဝိုင္း၊ စာတမ္းဖတ္ပြဲ ေတြလုပ္ေတာ့တာပဲ။ ဦးလွေဒၚအမာကို ခ်န္ခဲ့လို႔ရမလား။ ႀကံဳ တုန္းဦးသိန္းေဖျမင့္ကိုေတာင္ ဖိတ္ၾကားလိုက္ေသး။ ဒါေတြပ်က္ေစခ်င္လို႔ ဘယ္အဖြဲ႕အစည္းမဆုိ ဘာပြဲမွမလုပ္ရ။ ျမန္မာ့ဆုိရွယ္ လစ္လမ္းဦးေဆာင္မႈေအာက္မွာ ဖြဲ႕စည္းမယ့္ ”စာေပလုပ္သားအဖြဲ႕ႀကီး”ကသာ ဦးေဆာင္ေစ ဆုိၿပီး လုပ္ေနတာမဟုတ္လား။ ဗိုလ္ေန ဝင္းဟာၾကာေတာ့ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဆုိင္းမဆင့္ဗုံမဆင့္နဲ႔ ဟံသာဝတီသတင္း စာတိုက္ကို အၿပီးအပိုင္ပိတ္လိုက္ေတာ့တာပါပဲ။ လူထုဦးလွက ”တစ္ေကာင္တည္းေသာ ျခေသၤ့ကို” ႀကိဳဆုိခဲ့တဲ့ ျခေသၤ့ႀကီး ဦးဝင္းတင္လည္း မၾကာခင္ေလွာင္အိမ္ထဲေရာက္လို႔ေရာက္၊ သံေျခခ်င္းခတ္လို႔ခတ္နဲ႔ မေသ႐ုံတမယ္ ႏွိပ္စက္တာေတြ ခံလိုက္ရရွာပါတယ္။ ျခေသၤ့ႀကီးက ‘ေျမေခြးႀကီး’ ကို မ႐ိုမေသလုပ္မိသလို ျဖစ္သြားခဲ့တာကိုး။
ဦးေလးလူထုဦးလွက ကမၻာေက်ာ္ပုံေျပာဆရာႀကီးမဟုတ္ပါ လား။ သူ႔ေနရာနဲ႔သူ ေျပာစရာပုံျပင္ေတြက တပုံတပင္ႀကီးရွိတာ မဟုတ္လား။ တိုင္းရင္းသား ပုံျပင္စာအုပ္ကိုက ငါးဆယ္ေက်ာ္ ထုတ္ခဲ့တာ။ ကမၻာမွာေတာင္ ဦးေလးလူထုဦးလွလို ပုံျပင္ စာအုပ္ေတြ ထုတ္ႏိုင္ခဲ့သူတေယာက္မွမရွိ။ ဘဝအေတြ႕အႀကံဳ ‘ေထာင္ပုံဝတၴဳ’ ေတြကလည္း အပုံအပင္။ ဆယ္သက္ဆယ္ ဘဝေျပာပါေလ့။ ဦးဝင္းတင္ကို ႀကိဳဆုိတဲ့ပြဲမွာပဲ ဦးေလးလူထုဦးလွေျပာတဲ့ ပုံျပင္ဟာ ေျပာစမွတ္ျပဳၿပီး က်န္ရစ္ပါတယ္။ ျခေသၤ့ပုံျပင္ပါ။
တရံေရာအခါ ေတာႀကီးၿမိဳင္ႀကီးထဲမွာ ေျမေခြးမတေကာင္ရဲ႕ ျခေသၤ့မတေကာင္ဟာ ”ခ်ဳံနီးခ်င္း” ေနထိုင္ၾကရင္း အေဆြခင္ ပြန္းအျဖစ္ေနၾကသတဲ့။ တေန႔ေတာ့ ေျမေခြးမဟာ ေျမေခြးသား သားမီးမီးေလးေတြ ေမြးဖြားသတဲ့။ ေျမေခြးမတုိ႔ ထုံးစံအတုိင္း ေလး ငါးေကာင္ေပါ့။ ေနာက္မ်ားမၾကာမီ ျခေသၤ့မႀကီးကလည္း မီးဖြားတယ္လို႔ၾကားေတာ့ ေျမေခြးမက သားငါးေလး တတ္ ႏိုင္သမွ်ယူေဆာင္ၿပီး ျခေသၤ့မႀကီးထံ မီးေနေမး သြားသတဲ့။ ထုံးစံအတိုင္း ျခေသၤ့မႀကီးေမြးထားတာက ျခေသၤ့ေလး တေကာင္ တည္းေပါ့။ ေျမေခြးမဟာ ျခေသၤ့မႀကီးရဲ႕ေရွ႕ေမွာက္ကို ေရာက္လွ်င္ေရာက္ျခင္း သူ႔မွာပါလာတဲ့ လက္ေဆာင္သားငါး ေလးေတြကို ျခေသၤ့ေပါက္စေလးေရွ႕ ခ်ေကြၽးရင္းက ႏႈတ္မေစာင့္စည္းႏိုင္ဘဲ ေျပာလိုက္မိတယ္။ ”အုိ..အေဆြျခေသၤ့မ အကြၽန္မလည္း သားဖြားပါတယ္။ အကြၽန္ ဖြားတာက ေျမေခြးေလးေတြ ၄-၅ ေကာင္ေတာင္ရွိပါတယ္။ အရွင္ျခေသၤ့မႀကီးမွာ ေမြးလာတာ ျခေသၤ့သားကေလးတစ္ေကာင္တည္းပါကလား” လုိ႔ ျခေသၤ့မႀကီးကို ႐ႈတ္ခ်တဲ့ေလသံနဲ႔ ေျပာလိုက္ေလသတဲ့။ ျခေသၤ့မႀကီးက ဘာျပန္ေျပာတယ္မွတ္သလဲ။ ”ေအး… အေဆြေျမေခြးမေရ၊ ငါေမြးထားတာကေတာ့ တေကာင္တည္းပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ျခေသၤ့ဟဲ့” လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ေတာ့ ေျမေခြးမလည္း အၿမီးကုတ္ၿပီး ျပန္လစ္ေျပးရေလသတည္း” တဲ့။ အဲ…ခုလည္း မႏၲေလးကိုေရာက္လာတာ ကိုဝင္းတင္တေကာင္တည္း … ဟာ … ဟုတ္ပါဘူး။ တေယာက္တည္းပါပဲ။ ဒါေပမဲ ျခေသၤ့။ ဒါကေတာ့ ဦးေလးလူထုဦးလွေျပာခဲ့တဲ့ ”တေကာင္တည္းေတာ့ တေကာင္တည္းပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ျခေသၤ့” ဆုိတဲ ပုံျပင္ပါ။ ဦးဝင္း တင္အတြက္ေျပာတာပါ။
ေနာက္ဆက္တြဲ ျခေသၤ့ပုံျပင္တစ္ခုရွိေသးသဗ်။ ေျပာသင့္ မေျပာသင့္ခ်င့္ခ်ိန္ေနမိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေမာင္စြမ္းရည္ဆုိတာ ပုံ ေျပာဆရာႀကီးလူထုဦးလွရဲ႕ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္အထိ အတူေနသြားခဲ့တဲ့ အမ်ားသိသားတပည့္မဟုတ္ပါလား။ ပုံေျပာဝါသနာ ပါတယ္ေလ။ ေျပာမိတာက ျခေသၤ့ႀကီးတစ္ပါးျဖစ္တဲ့ စာေျပာင္ဆရာႀကီး ”ေမာင္ထင္” ေခၚ ဦးထင္ဖတ္ရဲ႕ေရွ႕ပါ။ စပ္မိလို႔ ေျပာရဦး။ သူ႔အမည္ရင္းက ‘ေလ်ာင္ခ်င္ဖတ္’ တဲ့ ခင္ဗ်။ တ႐ုတ္ေပါက္ေဖာ္အမ်ဳိးႏြယ္ေပကိုး။ တျခား ျခေသၤ့မႀကီးတပါးကေတာ့ ေဒၚခင္ မ်ဳိးခ်စ္တဲ့။ တေန႔ေသာအခါ ေမာင္စြမ္းရည္အိမ္သုိ႔ အလည္လာေသာ ဦးေလ်ာင္ခ်င္ဖတ္ေခၚ ဦးထင္ဖတ္ကို လမ္းႀကံဳလို႔ ေဒၚခင္မ်ဳိးခ်စ္အိမ္ကို ဝင္ရေအာင္ဆုိၿပီး ေခၚသြားလိုက္မိပါတယ္။ ေဒၚခင္မ်ဳိးခ်စ္ကို ကြၽန္ေတာ္ကလွမ္းၿပီး အသံ ေပးလိုက္တယ္။ ”ဧည့္သည္ေတာ္ႀကီးတေယာက္လည္းပါတယ္” လို႔ဆုိေတာ့ ထြက္ႀကိဳတယ္။ သူထြက္ႀကိဳတာကိုျမင္ေတာ့ ဆရာထင္က ”ဟဲ့ ခင္မ်ဳိးခ်စ္” လို႔ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါတယ္။ ေဒၚခင္မ်ဳိးခ်စ္ကလည္း ဒါမ်ဳိးဘာရမလဲ။ ‘ဟဲ့ ေလ်ာင္ခ်င္ဖတ္’ တဲ့။ ကဲမွတ္ကေရာ။ ဒါကေတာ့ စပ္မိလို႔ ေျပာမိတဲ့ ျခေသၤ့ပုံျပင္ေနာက္ဆက္တြဲတခုပါ။
ျခေသၤ့ႀကီးဦးေလ်ာင္ခ်င္ဖတ္ရဲ႕အိမ္ကို ေမာင္စြမ္းရည္က ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ကေလးေတြ မွတ္သားနာယူဖုိ႔သြားေလ့ရွိပါ တယ္။ တေန႔ေတာ့ ေမာင္စြမ္းရည္က ေနာက္ဆုံးထုတ္ဝတၴဳတပုဒ္အေၾကာင္းကို ေျပာျပမိတယ္။ စာအုပ္ကလည္း လြယ္ အိတ္ထဲပါလာလို႔ ထုတ္ျပလိုက္တယ္။ ရဲေဘာ္မႀကီး သာယာဝတီစန္းစန္းႏြဲ႕ရဲ႕ဝတၴဳျဖစ္ပါတယ္။ ”တေကာင္တည္းပဲ၊ ဒါေပမဲ့ ျခေသၤ့” တဲ့။ စာအုပ္ကို ေသခ်ာၾကည့္ၿပီး ဆရာႀကီးဦးေမာင္ထင္က ႐ုတ္တရက္ မွတ္ခ်က္ခ်လိုက္ပုံမွာ အံ့အားသင့္စရာမို႔ မ်ဳိသိပ္မထားႏိုင္ဘဲ ေဝငွေျပာၾကားလိုက္ရပါတယ္။ ဆရာႀကီးထင္က ”ေအးကြဲ႕ ျခေသၤ့ေတာ့ ျခေသၤ့ပဲ။ မင္းတုိ႔ျခေသၤ့က အမ ႀကီး” တဲ့ မွတ္ကေရာ။
ေျပာခ်င္တာက ဦးဝင္းတင္အေၾကာင္းပါ။ တျခားျခေသၤ့ႀကီး ေတြအေၾကာင္းပါသြားတာကို မ်က္စိ႐ႈပ္၊ နား႐ႈပ္ရင္ ခြင့္လႊတ္ ေတာ္မူပါ။ စပ္မိလုိ႔ ေျပာမိတာေတြပါ။ ျခေသၤ့ေတြ မ်ားတာကိုး။
ေမာင္စြမ္းရည္
၂ဝ၁၈၊ ဇန္နဝါရီ၊ ၁၈
ရန္ကုန္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
