ဓမၼေဘရီ အရွင္၀ီရိယ (ေတာင္စြန္း) – သဒၶါလြန္ ပညာနံု႔တဲ့ လစ္ဘရယ္ဝါဒ (Liberalism )
(မိုးမခ) ဧျပီ ၂၈၊ ၂၀၁၈
(ငယ္ေပါင္းေတြျပန္ဆံုတဲ့ စကားဝိုင္းေလးပါ)
ေျပာေနတာကေတာ့- “ေဗာဓိပကၡိယသင္တန္း”နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး “ဣေျႏၵငါးပါး”မွာ အခ်င္းခ်င္းဆန္႔က်င္ရာမွ
ေပါင္းစည္းညီၫြတ္ၿပီး ခြန္အားရွိ(ဗလ) ဣေျႏၵရ(ဣေျႏၵ)ျဖစ္သြားၾကတဲ့ သဒၶါနဲ႔ပညာအတြဲ၊ သမာဓိနဲ႔ ဝီရိယအတြဲ အေၾကာင္းပါ။
*သဒၶါက ဘာႏွင့္ၾကံဳၾကံဳ အလြယ္တကူယံတတ္တဲ့သေဘာ၊
*ပညာက ဘယ္သူ အေျပာေကာင္းေကာင္း စံုစမ္းစပ္စုတတ္တဲ့သေဘာ၊
ဒီဆန္႔က်င္ဘက္တရားႏွစ္ခုက တစ္တဲြ။
*သမာဓိက ေအးေဆးတည္ၿငိမ္တဲ့သေဘာ၊
*ဝီရိယက “အာတာပီ”ဆိုတဲ့အတိုင္း အပူတျပင္းလႈပ္ရွားတတ္တဲ့သေဘာ၊
ဒီဆန္႔က်င္ဘက္တရားႏွစ္ခုကလဲ တစ္တြဲ။
“ေဗာဓိပကၡိယ=ေဗာဓိအသင္းဝင္”အျဖစ္ အတူတြဲထမ္းေဆာင္ၾကရင္း အခ်င္းခ်င္း သေဘာကြဲေနၾကတဲ့ တရားတဲြႏွစ္တြဲ။
ဒါက သုတမယအသိ၊ စိႏၲာမယအသိကာလမွာ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထ အကြဲအၿပဲပါပဲ။
(“ႏိုင္ငံေရးလိုေျပာရင္ေတာ့- ပါတီေထာင္စ သက္ႏုကာလမွာ အခ်င္းခ်င္း အျမင္မၾကည္ၾကေသးတဲ့ ပါတီတြင္းသေဘာထား ကြဲလြဲမႈသေဘာမ်ိဳးေပါ့”လို႔ ၾကားၫွပ္လိုက္ေသးတယ္။)
ေနာက္ေတာ့ “ဘာဝနာမယ”အဆင့္ေရာက္ဖို႔ သတိကဦးေဆာင္စည္းရံုး၊ ဝီရိယက အားျဖည့္၊ ပညာက ျမႇင့္တင္ေပးတဲ့အခါ.. သတိပ႒ာန္, သမၼပၸဒါန္, ဣဒၶိပါဒ္အဆင့္ ေရာက္လာေတာ့ … သဒၶါနဲ႔ ပညာကလဲ- ဆင္ျခင္ၿပီးယံုၾကည္၊ ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ ဆင္ျခင္အျဖစ္ မွ်တသြားလို႔ *ဣေျႏၵအဆင့္ ဗိုလ္အဆင့္ထိ ျမင့္တက္သြားတယ္။
သမာဓိနဲ႔ ဝီရိယတို႔လဲ – တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ႀကိဳးစား၊ ႀကိဳးစားမႈမလစ္ဘဲ တည္ၿငိမ္အျဖစ္ ဣေျႏၵအဆင့္, ဗိုလ္အဆင့္ တက္သြားၾကတယ္။
ဒီႏွစ္တြဲ အေပးအယူမွ်ေရးမွာ သတိတရားရဲ႕ စိတ္ရွည္ရွည္ စည္းရံုးႏိုင္မႈ (သတိပ႒ာန္ အားထုတ္မႈ) ဟာ အဓိက အတြင္းေရးမႉးေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနလို႔ပဲ။ ဒါေၾကာင့္ သတိပ႒ာန္ (သတိေရွ႕သြားရွိတဲ့ သဒၶါ, ဝီရိယ, သမာဓိ, ပညာ တရား ငါးခု အေပါင္း) တို႔ဟာ ပါတီတြင္းဒီမိုကေရစီရဲ့ သ႐ုပ္သကန္ပဲ ဆိုၿပီး ေဆြးေႏြးမိၾကတာ။
ခင္ဗ်ားေျပာလို႔ က်ဳပ္ကလဲ ဆက္လိုက္ရဦးမယ္.. တစ္ေယာက္က ထလုပ္တယ္။ အားလံုးက ေလာကုတ္ေလာကီ စာသမားခ်င္းအတူတူ ဒီပုဂၢိဳလ္က ေလာကီစာေပမွာ လက္ဝဲလက္်ာ အစံုသမား
ဆိုေတာ့ သူ႔စကားနားစြင့္ေနရတယ္။
ခုန ေမာင္ရင္ေျပာတဲ့ သဒၶါနဲ႔ ပညာ အခ်ိဳးမညီ အယူမမွ်တဲ့ကိစၥကို အ႒ကထာဆရာ သံုးသပ္ခ်က္နဲ႔
ပခုကၠဴဆရာေတာ္ႀကီး အနက္ျပန္ပံုၾကည့္ၿပီး က်ဳပ္ဖတ္ဖူးတဲ့ လစ္ဘရယ္ဝါဒအေၾကာင္း စဥ္းစားခဲ့ဖူးတယ္။
“ဟိုးဆရာ … တရားေၾကာင္းကေန ဘယ္ႏွယ္လစ္ဘရယ္ေရာက္သြားတလဲ” လို႔တစ္ေယာက္က ထဟန္႔ေသးတယ္။
“အသာနားေထာင္ပါေလ၊ ဆက္စပ္လို႔ ေရာက္သြားတာေပါ့” ဆိုေတာ့ …
“ေအး ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ ..ဖရားနီႀကီးကေတာ့ အနီေရာင္အခိုးေတြ လႊတ္ဦးမယ္ထင္တယ္” နဲ႔ ထ လုပ္ေသးတယ္။
တစ္ေယာက္က “ေမာင္ရင္က ဒီဝိုင္းမွာ နားေထာင္သမားသက္သက္မို႔လား၊ ၾကံဳတုန္း ေအးေအးနားေထာင္စမ္းပါ” ဆိုေတာ့မွ ၿငိမ္သြားတယ္။
ကိုယ္ကေတာ့ သူ႔အေၾကာင္းသိၿပီးမို႔ ခပ္ျပံဳးျပံဳး နဲ႔ ေမးဆတ္ျပၿပီး ၿငိမ္ေနလိုက္တယ္။
” ဒီေနရာမွာ အ႒ကထာဆရာက … “ဗလဝသေဒၶါ ဟိ မႏၵပေညာ မုဓပၸသေႏၷာ”လို႔ ဆိုတယ္မို႔လား၊ ဒါကို ပခုကၠဴဆရာေတာ္မ်ား အနက္ေပးပံုက- “ဗလဝသေဒၶါ = မဆင္မျခင္ ျမင္သမွ်အကုန္ သိမ္းၾကံဳးယံုတတ္ၿပီး၊
မႏၵပေညာ = ေၾကာင္းက်ိဳးေရွ႕ေနာက္, မေထာက္မဆ လူနံုအသည္၊ မုဓပၸသေႏၷာ = သဒၶါ မစူး, တဏွာပူးသျဖင့္, ခပ္႐ူး႐ူး ၾကည္ညိဳတတ္ေလ၏၊ (ဝါ) သဒၶါ မထက္,တဏွာ စြက္၍, ေပါ့ပ်က္ပ်က္
ၾကည္ညိဳတတ္ေလ၏ .. တဲ့။ …
* သဒၶါ မစူး, တဏွာ ပူး သျဖင့္ (ဝါ) သဒၶါမထက္, တဏွာစြက္၍” ဆိုတာ …
* ယံုၾကည္ခ်က္ ခိုင္ခိုင္မာမာထက္ထက္သန္သန္ မရွိဘဲ ကိုယ္က်ိဳးစီးပြားကို ငဲ့ကြက္ၿပီးေတာ့” လို႔ ဆိုတာပဲဗ်။
* သာသနာက အမည္ခံ ကိုယ္က်ိဳးကို အဓိထားသူမ်ားလို႔ ေျပာတာပဲ။
ဒါေၾကာင့္ ပညာနံု႔ သဒၶါလြန္သူဟာ ေတြေဝ ယိမ္းယိုင္တတ္တယ္၊ မျပတ္သား မထက္ျမက္ဘူး၊ သာသနာကိုလဲ ေက်ာ္ၾကားမႈအရ အမည္ခံ ယံုၾကည္မႈပဲ။ ေလာကက်ိဳး, သာသနာက်ိဳး မၾကည့္ဘဲ ကိုယ္က်ိဳးၾကည့္တယ္။ ဒီလိုလူမ်ိဳးက ဒရဝမ္လုပ္ခိုင္းဖို႔ အဆင့္ေတာင္ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ စိတ္မခ်ရဘူူး၊ အလြန္ဆံုး တံမ်က္လွည္း အမႈိက္က်ံဳးေလာက္ပဲ တန္တယ္ လို႔ ေျပာလိုက္တာပဲ ” ဆိုေတာ့ …
“အင္း-ေလနီၾကမ္းေတာ့ ထန္စျပဳၿပီေဟ့”.. လို႔ ဟိုတစ္ေယာက္က ထလုပ္လို႔ အသာလက္ကုတ္ၿပီး
“လုပ္ပါ လုပ္ပါ။ အဲဒါနဲ႔ လစ္ဘရယ္ ဘယ္လိုေတာ္လဲ၊ အဲ- ဘယ္လို ပတ္သက္လဲ” ဆိုေတာ့မွ …
“လာပါလိမ့္မယ္ေလ..” ဆိုၿပီး …
” သဒၶါလြန္ပညာနံု႔သမားဟာ ႐ိုးသားတယ္၊ သေဘာေကာင္းတယ္၊ အားနာတတ္တယ္ေလာက္ပဲ အမ်ားက သိၾကတာ၊ အမွန္က ႐ိုးသားတာမဟုတ္ဘူး၊ ကိုယ္က်ိဳးၾကည့္တာ၊ အားနာတယ္ဆိုတာလဲ ကိုယ္က်ိဳးပ်က္မွာ စိုးလို႔ အမုန္းမခံတာပဲ၊ အယံုလြယ္တယ္ဆိုတာကိုက ကိုယ္က်ိဳးငန္းငန္းတက္ ၾကည့္လြန္းလို႔ ေတြ႕သမွ် ယံုတာပဲ။
ခုေျပာတာ ဟုတ္မဟုတ္ ေသခ်ာေအာင္ … ဗုဒၶဘာသာကို ယၾတာအျဖစ္ ကိုးကြယ္ေနသူေတြၾကည့္၊ “ေလာေဘာ အတၳံ နဇာနာတိ = ေလာဘလြန္လ်င္ ေၾကာင္းက်ိဳးမျမင္”ဆိုတာ ဒါေျပာတာပဲ။
ဒီလူမ်ိဳးကို ႏိုင္ငံေရးမွာ”လယ္ဘရယ္ဝါဒီ” ေခၚတာပဲ” တဲ့။
“ဟုတ္ဟုတ္ မဟုတ္ဟုတ္ … ဘယ္လိုဆက္စပ္တယ္ဆိုတာေတာ့ နဲနဲစိတ္ဝင္စားလာၿပီေဟ့၊ ဆက္ဟ!” လို႔ ေထာက္ေပးလိုက္တယ္၊ (သူ႔ခမ်ာေျပာအားရွိပါေစ ဆိုၿပီးေတာ့ပါပဲ)။ သူကလဲ ကိုယ့္ေတာ့ နဲနဲပိုေလးစားလို႔ ဘာမွ ျပန္မေျပာဘဲ သူ႔စကားကို ဆက္တယ္။
“လစ္ဘရယ္ဝါဒ (Liberalism) ဆိုတာကို အဂၤလိပ္ကေတာ့ “သေဘာထားႀကီးတဲ့ဝါဒ၊ လြတ္လပ္စြာ ေတြးေခၚခြင့္ ျပဳတဲ့ ႏိုင္ငံေရးဝါဒ”လို႔ အဓိပၸါယ္ဖြင့္တယ္၊ သူတို႔ဆီမွာ လစ္ဘရယ္ပါတီဆိုတာ ရွိတာကိုး..။
ဒါကို ကိုယ္က”ဝိဘဇၨအျမင္”နဲ႔ စဥ္းစားၾကည့္တာ။
ဦးတည္ခ်က္ရွိရွိနဲ႔ မူဝါဒအခိုင္အမာနဲ႔ ရပ္တည္တဲ့ ပါတီတစ္ခုဆိုရင္ … ကိုယ့္ပါတီဝင္ေတြဟာ ကိုယ္ထင္ရာကိုယ္ လြတ္လပ္စြာေတြးေခၚ ထင္ျမင္ ယူဆခြင့္ျပဳသင့္လား။ သူ႔အျမင္ ကိုယ္အျမင္ကို တင္ျပခြင့္ရွိေပမယ့္ ထင္ျမင္ခ်က္တိုင္းကို ခြင့္ျပဳထားလို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။ ကိုယ့္ပါတီရဲ႕မူဝါဒနဲ႔မကိုက္ရင္ ေဝဖန္ေထာက္ျပ ျပဳျပင္ေပးရမွာေပါ့၊ ျပဳျပင္လို႔မရရင္ ပါတီသန္႔စင္ေရးလုပ္ၿပီး ထုတ္ပယ္ ရမွာေပါ့၊
ဒီလိုမဟုတ္ရင္ ‘တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ပါတီ’ ျဖစ္သြားမွာေပါ့။
ကိုယ္ဖတ္ဖူးတဲ့ (ဟိုပုဂၢိဳလ္ေျပာသလို) အနီေရာင္ဆရာႀကီးကေတာ့ သူ႔ပါတီမွာ
“လစ္ဘရယ္ဝါဒကို ဆန္႔က်င္ၾက” လို႔ကို ေၾကြးေၾကာ္ထားတယ္။
သူအလိုအရ ဒီဝါဒရွိသူမ်ားဟာ ကိုယ္နဲ႔ရင္းႏွီးဆက္စပ္မႈရွိသူမ်ားကို မွားမွန္းသိလ်က္ မူအရ ေဝဖန္ေဆြးေႏြးမႈမျပဳဘဲ မ်က္ႏွာလႊဲေနတတ္တယ္။ (ဒါ ဘက္လိုက္တာ၊ ဆႏၵာဂတိလိုက္တာပဲ)။
ၿပီးေတာ့ – ေရွ႕တင္ေတာ့အားနာသလို၊ အခ်င္းခ်င္းသင့္ျမတ္ေစခ်င္သလိုလို ေဝ့လည္ေၾကာင္ပတ္လုပ္ၿပီး
အမုန္းခံမေျပာဘဲ ကြယ္ရာမွာအတင္းေျပာတတ္တာ။
ကိုယ္တာဝန္ယူတဲ့အပိုင္းမွာ တာဝန္ရွိသူ လြဲမွားေနတာသိလ်က္ မလုပ္, မရႈတ္, မျပဳတ္ ဆိုသလို
လူပါးလူနပ္လုပ္ၿပီး ကင္းကင္းေနတာ။
ကိုယ္တိုင္လဲ ပါတီကခ်မွတ္ထားတဲ့မူကို မေလးစားဘဲ ထင္ရာစိုင္းတာ။
မူဝါဒအရ ေဆြးေႏြရမယ္ကိစၥကိုက်ေတာ့ ေဘးခ်ိတ္ၿပီး ပုဂၢိဳလ္ေရးက်ေတာ့တိုက္ခိုက္တာ။
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အေရးပါသူႀကီးလို႔သတ္မွတ္ၿပီး ဆရာႀကီးလုပ္ ေရသာခိုအေခ်ာင္လိုက္တာ၊
ဆရာႀကီးဟန္နဲ႔ အကန္ေတာ့ခံခ်င္တာ။
ကိုယ္မွာတာကို ဝန္ခံတာ၊ ျပဳျပင္တာ မလုပ္ဘဲ “ဒါဟာ လြတ္လပ္စြာေတြးေခၚခြင့္ လစ္ဘရယ္ဝါဒပဲ
ဆိုၿပီးဆင္ေျခေပးတာ။ ဒါေတြဟာ လစ္ဘရယ္ဝါဒရဲ့ ျပယုဂ္ေတြပဲတဲ့။
ဒါေတြဟာ သဒၶါလြန္ၿပီး ပညာနံု႔သူေတြလိုပဲ မဟုတ္လား၊ *ဟိုက သာသနာကအမည္ခံ ကိုယ္က်ိဳးက အဓိက ထားတယ္။ ဒီက ပါတီက အမည္ခံ ကိုယ္က်ိဳးက အဓိက ထားတယ္၊ ဒါပဲကြာတယ္ မဟုတ္လား …”
ဆိုၿပီး သူ႔စကားကို ရပ္လိုက္တယ္။
ဟိုတစ္ေယာက္က ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔ ေငးေနၿပီး အံ့ၾသ ေနတယ္။
ကိုယ္ကေတာ့ …
“ဒီကိစၥမွာ ခင္ဗ်ားေလာက္ စာဖတ္မစံုလို႔ ဘာမွ ျပန္မေဆြးေႏြးလိုက္ႏိုင္ဘူးဗ်ာ၊ ဒါေပမယ့္ “ေမာင္ရင္ေျပာတာေတြဟာ စဥ္းစားစရာေတြပါပဲ” …” လို႔ မွတ္ခ်က္ေပးလိုက္မိတယ္။
အဲဒီက်မွ ေနာက္ေကာက္နဲ႔ အျပတ္လွဲေတာ့တာ …
“ေအး ခင္ဗ်ားလဲ ဟုတ္မလိုလိုနဲ႔ ေတြေဝတာပဲ၊ အဲဒါ လစ္ဘရယ္ဝါဒ ပဲဗ်”တဲ့။
တိန္ …
ကဲ … မွတ္ကေရာ။
(ငယ္ေပါင္း စာစံုထိုး ဂ်ပိုးေတြဆံုမိတဲ့ လြတ္လပ္ပြင့္လင္း အခ်င္းခ်င္းစကားဝိုင္းေလးကို အမွတ္တရ မွတ္တမ္းတင္လိုက္တာပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အခိုက္အတန္႔ေလးေတာ့ ငယ္ဘဝေလးျပန္ေရာက္သြားသလို
ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးသြားခဲ့တာအမွန္ပါပဲ။)
ေဝဖန္ဆန္းစစ္ႏိုင္ၾကပါေစ။
(၁၅.၄.၁၈-ေန႔မွာ ျပန္ေရးလိုက္တယ္)
အပၸမာေဒန သမၸာေဒထ…!!!
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
Liberalism ကုိ နားလည္မႈ လြဲေနတဲ့ အုမင္လို႔ပဲ ယူဆပါတယ္။ အျမင္မတူတာေတြကို သူတို႔ေတြ ဘယ္လို ညႇိႏိႈင္းလုပ္ကိုင္ၾကသလဲ ျၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။ မတူတာနဲ႔ ကြဲမယ္ဆိုတာက အျမင္းက်ဥ္းလြန္းပါတယ္။