(မုိးမခ) ဧၿပီ ၁၃၊ ၂၀၁၈
ကုိမင္းကုိႏုိင္ လူမႈကြန္ရက္စာမ်က္ႏွာေပၚမွ ျပန္လည္ကူးယူပါသည္။
မီးေမာင္းေတြက အပ္ေပ်ာက္ပင္ရွာႏုိင္သည့္ အလင္းအားႏွင့္၊ အသံစနစ္ကလည္း အသက္႐ွဴသံပင္ က်ယ္က်ယ္ ၾကားသည့္ စက္ေတြႏွင့္၊ ပရိသတ္ကလည္း ကြင္းလံုး ျပည့္ခဲလို႔။
ဒီလိုမ႑ပ္မ်ဳိးက သံခ်ပ္ အသင္းကားေတြအႀကိဳက္။ က် ေနာ္တို႔အသင္း ဒီမ႑ပ္ကို ဝင္ ရမွာ တာစူေနသည့္ ၿပိဳင္ျမင္းမ်ား ႏွယ္။ သႀကၤန္ဒိုးသံ တုံခ်ပ္ခ်ပ္ႏွင့္အတူ စင္ေပၚေရာက္ကတည္းက အရာရာကြက္တိ။ ေခတ္ႏွင့္စနစ္ အေၾကာင္း၊ လူေတ အေၾကာင္း ဟာသသံခ်ပ္ ေသာင္းေျပာင္းေမႊ လိုက္သည္။ ဒါေပမဲ့ စိတ္ေရာ ကိုယ္ပါ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးစြာ ေတာ့မဟုတ္။ မဆလေခၚ တပါတီ အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္မွာ သံခ်ပ္ထုိး သ႐ုပ္ေဖာ္ရတာ တ ကြက္မွားတာနဲ႔ အစားခံရမည့္ က်ားကြက္ႏွင့္ တူလွ၏။ ေရွ႕မွာ က ေနာင္ေတာ္အသင္းႀကီးေတြကို ေရၾကည္အိုင္ စစ္ေၾကာေရးသုိ႔ ဆြဲကုတ္ ေခၚသြားတာလည္း အ ေတြ႕သား။
ျပဇာတ္တို အသစ္ဝင္မည္။ ဌာနဆိုင္ရာတခုသို႔ မသြားမျဖစ္ ေရာက္ရသူ ျပည္သူ႔ဘဝ သ႐ုပ္ ေဖာ္ျဖစ္၏။ ႀကိဳးနီစနစ္ေအာက္ မွာ အက်င့္ပ်က္ယႏၲရားႀကီးႏွင့္ ဆက္ဆံရသည့္ မခံခ်င္စရာဇာတ္ ကြက္။ ထုိျပည္သူက ငံု႔မခံ၊ ခြန္း တုံ႔ျပန္၍ ဌာနတြင္း တဆင့္ တက္တိုင္လိုက္၊ တိုင္သူကို ဖိ ေထာင္းခ်လိုက္၊ ေနာက္တ ေယာက္ထံ အေရးဆိုလိုက္ ပိုဆိုး သည့္ တံု႔ျပန္မႈျဖင့္ ပယ္ခ်ၿခိမ္း ေျခာက္လိုက္၊ ေနာက္ဆံုးထုိျပည္သူက ဟစ္ေအာ္လိုက္သည္။
‘‘တိုင္မယ္၊ တိုင္မယ္ မခံဘူး၊ အေပၚဆံုးကိုတိုင္မယ္။ အထက္လူႀကီးကိုတိုင္မယ္။ ဖုန္း ဆက္မယ္’’
ျပည္သူတစ္ဦးအျဖစ္ သ႐ုပ္ ေဆာင္ရသည့္ က်ေနာ့္စကား ေၾကာင့္ ႐ံုးဌာနတြင္းရွိ အခုနက တင္းမာခဲ့သူ အရာရွိႀကီးငယ္တို႔ ေျခကာကာ လက္ကာကာ ျဖစ္ ကုန္သည္။ တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ၾကည့္၊ ဘာလုပ္ ရမွန္းမသိ။
က်ေနာ္က ဖုန္းကိုလွည့္ ၿပီ။ တကယ္ေတာ့ ထုိေခတ္က လက္ကိုင္ဖုန္းေတြ ေပၚေသး သည္မဟုတ္။ လမ္းေဘးက အမ်ားသံုးဖုန္းေပါ့။ ဇာတ္ဝင္ခန္း သေဘာအရ မဟုတ္တာလုပ္ ထားသူေတြ ေခ်ာက္ခ်ားရၿပီ။ က်ေနာ္ ဖုန္းဆက္ေနတာၾကည့္ ၿပီး ရင္မ ေနၾကၿပီ။ ပရိသတ္ကား ဇာတ္ထြတ္ကုိ ငံ့လင့္လ်က္၊ အထက္လူႀကီးက ဘယ္လိုတုံ႔ ျပန္မယ္ သိခ်င္လွ။
က်ေနာ္က ပရိသတ္၏ စိတ္အားသန္ေနပံုကို ၾကည့္ၿပီး စိတ္ထဲ တင္ႀကိဳအားနာေနမိ သည္။ ေရွ႕က မ႑ပ္ေတြမွာ ကခဲ့ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဇာတ္ သိမ္းအေၾကာင္း က်ေနာ္တို႔ သာသိသည္။ အထက္လူႀကီးကို တိုင္ခါမွ သူက အက်င့္ပ်က္ဌာန သူ႔ဝန္ထမ္းေတြဘက္ကရပ္၊ ျပည္ သူ ကြၽန္ေတာ့္ကို အ႐ိႈက္ထိ ေအာင္ ေျခာက္လွန္႔လံုးေတြ တရ စပ္ႏွင့္ ထိုးႏွက္လိုက္တာ ျပည္သူ က်ေနာ့္မွာ ပက္လက္လန္ရပံု ကို ျပခဲ့သည္ပဲ။ အဲ …ခုမ႑ပ္မွာ ေတာ့ နည္းနည္းထူးတာတစ္ခုရွိ ေနသည္။
အရင္မ႑ပ္ေတြတုန္းက ဖုန္းဆက္သည့္အခါ က်ေနာ္ တို႔အသင္းသား သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က မိုက္ခ႐ိုဖုန္းအပို ယူ ႏွင့္ၿပီး ကားေပၚမွ ဖုန္းေျပာအသံ သ႐ုပ္ေဆာင္ခဲ့ရၿမဲ။ သူ႔အသံ ၾသဇာႀကီးႀကီးႏွင့္ ျပန္ရွင္းကာ ျပည္သူကို အမႈျပန္ပတ္ေအာင္ စြမ္းပံုက အေတာ္သ႐ုပ္ပါသည္။ ပရိသတ္ေတြ မ်က္ႏွာက ထုိအခါ တိုင္းမွာ ‘‘ထင္သားပဲ၊ ဒီလိုပဲတံု႔ ျပန္မွာေပါ့။ တို႔ျပည္သူေတြဘဝ က တိုင္ခါမွ အမႈျပန္ပတ္ရတာပဲ’’ ဟူသည့္အဓိပၸာယ္ျဖင့္ စနစ္ကို ေနာေက်ေနသည့္ ေစာေဖတို႔ မ်က္ႏွာမ်ား ေပၚလာစၿမဲ။ ဒါက ပင္ ထုိေခတ္၏ အတြင္းသ႐ုပ္ကို က်ေနာ္တို႔ ဆယ္ေက်ာ္သက္ အရြယ္ စြမ္းသမွ်ႏွင့္ ေဖာ္ထုတ္ ျခင္းျဖစ္ပါ၏။
ခု မ႑ပ္မွာေတာ့ ခက္ေန သည္။ မိုက္ခ႐ိုဖုန္းက ႀကိဳးတိုေန ၏။ ကားဆီမမီ။ ႀကံဳသလိုလုပ္ဖို႔ က်ေနာ္ ဆံုးျဖတ္ရသည္။ အထက္လူႀကီးအျဖစ္ သ႐ုပ္ ေဆာင္သူ သူငယ္ခ်င္းကို ဤသို႔ ေတာင္းပန္ရ၏။
‘‘မင္း ဇာတ္ခံုေအာက္ဝင္ ကြာ။ ၾကမ္းၾကားကေန မိုက္ကို ခ်ေပးလိုက္မယ္။ ေအာက္ကပဲ ဖုန္းျပန္ေျပာေပါ့ ဟုတ္လား’’
သူငယ္ခ်င္းက ေဒါသေငါ ေငါ တုံ႔ျပန္သည္။
‘‘ဘာကြ ငါက အထက္လူ ႀကီးေလ။ ဇာတ္ခံုေအာက္မဝင္ ႏိုင္ဘူးကြ’’
အလိုေလး မ႑ပ္ႏွစ္ခု ေလာက္သာကရေသး။ ေမာင္မင္း ႀကီးသား အထက္လူႀကီးက စိတ္ ႀကီးပါဝင္ေလၿပီ။ ကားေပၚက ေငါက္ေနက်မို႔ ဇာတ္ခံုေအာက္ မဝင္ႏိုင္တဲ့။ က်ေနာ့္မွာ ထုိ အထက္လူႀကီးအား မ်ဳိးစံုနားခ် ေတာင္းပန္ရပါေတာ့သည္။ မင္း မလုပ္ရင္ ဇာတ္ပ်က္ရခ်ည္ရဲ႕။ ဒီလို အသံၾသဇာမ်ဳိး မင္းပဲရွိတာ ပါ… စသျဖင့္။
အဆံုးမေတာ့ သူေပေစာင္း ေစာင္းျဖင့္ ဇာတ္ခံုေအာက္ ေလး ဖက္တြား ဝင္သြားသည္။ က်ေနာ့္အား ၿဂိဳဟ္ၾကည့္ ၾကည့္လ်က္ ဘာေတြပြစိပြစိ ေရရြတ္ သြားသည္မသိ။
* * *
စင္ေပၚကေန ဖုန္းဆက္ၿပီ။ အကဲျဖတ္ဒိုင္လူႀကီးမ်ားႏွင့္တကြ ပရိသတ္မ်ားမွာ အထက္လူႀကီး ဘယ္လိုတံု႔ျပန္မွာကို ေစာင့္ေန ၾကၿပီတမံု႔။ က်ေနာ္က‘‘ဟယ္ လို … အထက္လူႀကီးလားခင္ဗ်’’ ဟု ေမးလိုက္ၿပီ။ မိုက္ခြက္ႀကိဳးက ဇာတ္ခံုေအာက္ ဝင္သြားသည္။
အသံခ်ဲ႕စက္မွ” ကိန္ ကိန္ ကိန္ ” အသံမ်ားျဖင့္ တုံ႔ျပန္ပါေတာ့ ၏။ မထင္မွတ္ထားသည့္ အသံမို႔ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ ဘာဆက္ လုပ္ရမွန္းမသိ။ အကဲျဖတ္မ်ားႏွင့္ ပရိသတ္ေတြၾကည့္ေတာ့ အံ့ၾသ မွင္တက္ မ်က္ႏွာမ်ား။ အကဲျဖတ္ ေတြက မ်က္လံုးက်ယ္ တုန္လႈပ္ ကုန္ၿပီ။ ေခြးေအာ္သံေတြက ပို က်ယ္လာပါ၏။ ပရိသတ္မွာ တစ္ စံုတစ္ရာကို ယခုမွ သေဘာ ေပါက္သြားၾကသည့္ႏွယ္။ ေခြး ေဟာင္သံကလည္း တဝုတ္ဝုတ္။
‘‘ႀကိဳက္ပေဟ့၊ ေဆာ္ပဟ’’
က်ေနာ္ အသင္းသားမ်ား ကို ၾကည့္လုိက္သည္။ ႐ုတ္ တရက္ ျဖစ္သြားသည့္ အလွည့္ အေျပာင္းအေပၚ ထိတ္လန္႔သြား ၾကၿပီး အႀကီးအက်ယ္ ေခ်ာက္က် ၿပီဟူသည့္ မ်က္ႏွာႀကီးေတြႏွင့္ မရယ္ၾကဘဲလည္း မေနႏိုင္။ ပါး စပ္ေတြ အတင္းေစ့ထားသည့္ ၾကားက တစ္ေယာက္စသည္ႏွင့္ တအုန္းအုန္း ရယ္ၾကေတာ့သည္။ ပြဲခင္းတစ္ခုလံုးလည္း ပက္လက္ လန္ေအာင္ ရယ္ေနဆဲ။
* * *
ထိုမ႑ပ္ စင္ျမင့္ေပၚမွ ဘယ္လိုျပန္ဆင္းလာသည္ မမွတ္ မိေတာ့ပါ။ ဇာတ္ခံုေအာက္က အထက္လူႀကီးကေတာ့ ပုဆိုး ဖို သီဖတ္သီျဖင့္ ကုန္းကြကြထြက္ လာၿပီး ‘‘ေခြးႀကီးကြ အိပ္ေနတာ။ အၿမီးတက္နင္းမိေတာ့ လန္႔ေအာ္ ေရာ။ ငါလည္း ႐ွဴး…႐ွဴးလို႔ တိတ္ ခိုင္းတာပဲ။ မိုက္ႀကိဳးကိုလွမ္းဆြဲ လည္းမမီ။ ငါ့ကိုလွမ္းဟပ္မလို႔ တဝုတ္ဝုတ္ထုိးေဟာင္တာ’’ စသျဖင့္ နတ္သံေႏွာကာ ျဖစ္ေၾကာင္းရယ္ကုန္စင္ အစီရင္ခံေနပါ၏။
အရပ္ဝတ္ႏွင့္ လူတခ်ဳိ႕ ခ်က္ခ်င္းေရာက္လာသည္။ က်ေနာ္တို႔အသင္း၏ တာဝန္ခံ အစ္ကိုႀကီးမ်ားလည္း ရယ္ခ်င္ စိတ္ကို မ်ဳိခ်လ်က္ ေျခကားရား လက္ကားရား ရွင္းေနရပါေတာ့သည္။
* * *
မေန႔က သႀကၤန္လက္ေဆး မိုး ရြာသည္။ အဖူးေတြခဲေနေအာင္ ေဝသည့္ ပိေတာက္ေတြပြင့္ၿပီ မွတ္တာ။ မနက္က်ေတာ့ တစ္ ပြင့္မွေတာင္မပြင့္။ ဘာေၾကာင့္ က်ေနာ္မသိ။
လင္းပြင့္လာသည့္ေခတ္ထဲ စဝင္လာၿပီ။ သံခ်ပ္တိုက္ေနသည့္ အသင္းေတြ အၿပိဳင္းအ႐ိုင္း ႐ုန္းႂကြလာၾကသည္မွာ ပင္ယံေပၚအံုခဲ ေနသည့္ ပိေတာက္ဖူးမ်ားႏွယ္။ ဆုေပးမ႑ပ္မ်ားမွာေတာ့ သံခ်ပ္ သႀကၤန္အစဥ္အလာႀကီးသည့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးတြင္ ကြၽန္ေတာ္သိ သမွ် လက္တစ္ဖက္စာမွ်သာ ေတြ႕ရ၏။ ဘာေၾကာင့္မသိ။
ခဲယဥ္းသည့္ ေခတ္က်ပ္ႀကီး တုန္းကေတာင္ နား၊ မ်က္စိ၊ ပါး စပ္ေတြ မရမက ဖြင့္ခဲ့သည့္ သံ ခ်ပ္အသင္းႀကီးေတြကို ဆုေပး မ႑ပ္ေတြ ၿမိဳ႕လံုးျပည့္ခင္းကာ ရင္ဖြင့္ႀကိဳဆို ႏုိင္ခဲ့ၾကေသးသည္။
ဒီႏွစ္ တစ္ၿမိဳ႕လံုး မ႑ပ္ အေရအတြက္က ဟိုအရင္ေတာင္ဥကၠလာ တစ္ၿမိဳ႕နယ္စာကိုပင္မမီ။
ေန႔စဥ္ဘဝေတြထဲ ေဖ်ာ္ေျဖ ေရးေတြ၊ အာ႐ံုခံစရာေတြ ျပည့္ လွ်ံေနရ၍လား၊ ဆုေပးမ႑ပ္ အကဲျဖတ္ဒိုင္မ်ဳိးဆက္ ျပတ္ကုန္ ၍လား၊ ေခတ္ေတြ၏ လမ္း ေၾကာင္းအေျပာင္းအလဲေတြ ျမန္ လြန္းသည္လား …။
ခ်ိန္ခါမီ ပြင့္ခ်င္လွၿပီျဖစ္ သည့္ ပိေတာက္ဖူးေတြကို က်ေနာ္ ေငးလ်က္ေတြးပါသည္။
ေႏွာင္းလူတို႔အား ‘‘ေရွး ေရွး တုန္းက သႀကၤန္ဆိုရင္ ရင္ဖြင့္သံ ခ်ပ္ထုိးတာေတြ ရွိခဲ့သကြဲ႕’’ဟု အစခ်ီ ပံုျပင္ က်ေနာ္ မေျပာ ခ်င္ပါ။။
မင္းကိုနိုင္#
6 April 2018
7day daily သတင္းစာ
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
