ရသေဆာင္းပါးစုံ ေမာင္စြမ္းရည္

ေမာင္စြမ္းရည္ ● မန္းတကၠသိုလ္ ကေလာင္ရွင္မ်ားအသင္း

 
 ေမာင္စြမ္းရည္ ● မန္းတကၠသိုလ္ ကေလာင္ရွင္မ်ားအသင္း
(မုိးမခ) မတ္လ ၂၀၊ ၂၀၁၈

မန္းတကၠသိုလ္ကို ကြၽန္ေတာ္ ၁၉၅၆ ခုႏွစ္မွာေရာက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔အတူ တစ္ႏွစ္တည္း တကၠသိုလ္ေရာက္သူမ်ားက ေတာ့ ေမာင္မိုးသူ (အမည္ရင္း စိန္ျမင့္)၊ ၾကည္ေအာင္ (အမည္ရင္း ၾကည္လင္း)၊ ကသာဝင္းႂကြယ္ (အမည္ရင္း ခင္ေမာင္ဝင္း)၊ ဘင္လူခင္ (အမည္ရင္းကိုသိန္းဟန္း)၊ ၫြန္႔ေအးခ (အင္းဝ) – (အမည္ရင္း ကံၫြန္႔)၊ ေလးေမာင္(ျမင္းျခံ)၊ မံုရြာေစာလြင္၊ မႏၱေလး- ပင္းယေမႊး (တင္ေမႊးလွ)၊ အ႐ိုင္း (ေရႊမန္းညာေျမ) – (အမည္ရင္း ခင္စုလိႈင္)၊ ေရႊဘိုတူးမာစတဲ့ စာေပသမားေတြျဖစ္ပါ တယ္။ စာေပသမားေတြခ်ည္း ေရြးၿပီးေဖာ္ျပလိုက္တာျဖစ္တဲ့အတြက္ ကေလာင္နာမည္နဲ႔ အမည္ရင္းႏွစ္ခုစီ ေဖာ္ျပရတာျဖစ္ပါ တယ္။ အားလံုး ၁၉၃၇ ခုႏွစ္ ေမြးၾကတာခ်ည္းျဖစ္ပါတယ္။ ေရွ႕ေနာက္ပဲကြာတာ ေက်ာင္းသားေတြက ၁၉၃၇ ခုေမြးၾကတာ ေသခ်ာတယ္။ ေက်ာင္းသူေတြက မေသခ်ာ။ သူတို႔ေမြးႏွစ္ကိုေမးရင္ မႀကိဳက္တတ္လို႔ မေမးမိပါ။ အားလံုးဟာ စာေပကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ရင္းႏွီးကြၽမ္းဝင္ၾကသူေတြခ်ည္းျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီကာလမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔အရင္ေရာက္ႏွင့္ေနသူ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္၊ စာေပသမားေတြကေတာ့ ေမာင္သာႏိုး၊ တကၠသိုလ္ဝင္း စတဲ့ ေက်ာင္းသားႀကီးမ်ားျဖစ္ၾကပါတယ္။ ေသခ်ာတာက ၁၉၅၆ ခုႏွစ္မွာ ”မန္းတကၠသိုလ္ ကေလာင္ရွင္ အသင္း” ဆို တာရွိႏွင့္ေနပါၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေရာက္ေတာ့ မန္းတကၠသိုလ္မွာ ေက်ာ္ၾကားတဲ့ တခ်ဳိ႕ကေလာင္ရွင္ေတြက လည္း ထြက္သြားၾကပါၿပီ။ တကၠသိုလ္ႏြယ္ထြဏ္း (ကိုထြန္းအံ့)၊ တကၠသိုလ္ေမာင္ထြန္းေဝ (ေနာင္အခါေရွ႕ေနႀကီးဦးထြန္းေဝ)၊ ေမာင္ေအာင္သွ်န္ (က်ဴရွင္ဆရာ ဦးေအာင္သွ်န္)၊ ေမာင္ေခါက္စည္ (မန္းတကၠသိုလ္) (ေနာင္အခါ ခရစ္ယာန္သာသနာ ပိုင္ခ်ဳပ္ျဖစ္လာသူ-အင္ဒ႐ူးျမဟန္)။ ေမာင္သာႏိုးတို႔က ေက်ာင္းထုတ္ခံရၿပီးမွ ျပန္တက္ခြင့္ရကာျပန္လာၾကသူေတြ။

မန္းတကၠသိုလ္မျဖစ္ခင္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ရဲ႕လက္ေအာက္ မႏၱေလးေကာလိပ္ဘဝမွာကတည္းက ေက်ာင္းသားေဟာင္းႀကီး ေတြ ေဇယ်ာေမာင္ (ဆရာႀကီးဦးကိုေလး)၊ အမ်ိဳးသားစာေပ (ဝတၳဳ) ဆုရ ေဒါက္တာထြန္းေရႊ၊ တတ္ဘုန္းႀကီးသိန္းေဖ၊ —-စတဲ့ ထိပ္တန္းစာေရးဆရာႀကီးေတြ ထြန္းေပါက္ေက်ာ္ၾကား၊ ေပၚထြန္းခဲ့ၿပီး သားပါ။

မန္းတကၠသိုလ္ကေလာင္ရွင္အသင္းဆိုတာကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔မေရာက္ခင္ကတည္းက ရွိခဲ့ၿပီးသားတဲ့။ စတင္တည္ ေထာင္သူေတြထဲကတည္းကေတာ့ အေသအခ်ာၾကားသိဖူးရဲ႕။ တကၠသိုလ္ႏြယ္ထြဏ္းတဲ့။ ကြၽန္ေတာ္တကၠသိုလ္ေရာက္စက တကၠသိုလ္အဝင္ဝ၊ ေဗာဓိကုန္းရပ္ထဲမွာ ခဏေနဖူးတယ္။ တကၠသိုလ္ႏြယ္ထြဏ္းဆိုတာ အမည္ရင္းကိုထြန္းအံ့ဆိုထင္ပ။ သူက ျမန္မာပညာရွိ ဆရာလင္းႀကီးရဲ႕ေျမးတဲ့။ ေဗာဓိကုန္းဇာတိ။ သူေနတဲ့အိမ္က ဆရာလင္းႀကီးေနခဲ့တဲ့အိမ္ပဲ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ မေရာက္ခင္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ပံုစံအတိုင္း တကၠသိုလ္ကေလာင္အသင္း (ကေလာင္ရွင္—) နဲ႔ ျမန္မာ အသင္းႀကီးဝန္တာရွိသတဲ့။ ျမန္မာအသင္းဆိုတာ ”ျမန္မာစာ” အသင္းမဟုတ္ဘူး။ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြရဲ႕ အသင္းလို႔ဆိုလိုတာနဲ႔ တူပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တကၠသိုလ္ေရာက္တဲ့ ပထမႏွစ္ (၁၉၅၆) ခုႏွစ္မွာ တႏွစ္မီလိုက္ပါတယ္။ ျမန္မာစာ ပါေမာကၡဥကၠ႒၊ ျမန္မာစာေက်ာင္းသားက အတြင္းေရးမွဴး။ အဲဒီႏွစ္က အတြင္းေရးမွဴးက မံုရြာက ကိုေဇာ္ျမင့္တဲ့။ သလႅာေမာင္သင္းရီဆိုလား ကေလာင္အမည္နဲ႔ ကဗ်ာေတြေရးေနသတဲ့။ သူက ေဒါင္း ႏြယ္ေဆြရဲ႕’တပည့္’ လို႔လဲေျပာရဲ႕။ သူနဲ႔တြဲတဲ့ မံုရြာေစာလြင္ကလည္း ရန္ကုန္မွာေနဖူးၿပီး တိုင္းရင္းစာေပမွာ ကဗ်ာေရးဖူးတဲ့။ သူလည္း ေဒါင္းႏြယ္ေဆြရဲ႕တပည့္ေပါ့။ တိုင္းရင္းေမနဲ႔ ႐ႈမဂိုဏ္းတဲ့။ ဒီလိုဂိုဏ္းေတြအေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ္က ေသခ်ာမသိဘူး။ ေနာက္ႏွစ္ ၁၉၅၇ – ၅၈ မွာ ျမန္မာစာဂုဏ္ထူးနဲ႔ေရာက္လာတဲ့ ေက်ာင္းသားသစ္ႏွစ္ဦး၊ မံုရြာက ေမာင္သိန္းႏိုင္ (ဂုဏ္ထူးသိန္းႏိုင္) နဲ႔ ေရစႀကိဳက ေမာင္ဘဂ်မ္း (တင္မိုး) တို႔ေျပာျပမွ သိရ ေတာ့တာ။ တင္မိုးက အဲဒါေတြသိတယ္။

ေရစႀကိဳက ေမာင္ဘဂ်မ္းရဲ႕ကေလာင္အမည္က ကန္ျမဲ နန္းျမင့္ႏြယ္တဲ့။ လူထုဂ်ာနယ္မွာ ကဗ်ာေတြေရးေနသူတဲ့။ သူက ေရစ ႀကိဳက ၁ဝ တန္းေအာင္ေပမဲ့ ျမင္းျခံကဆိုကိုး။ ဒါ့ေၾကာင့္ ျမင္းျခံကလာတယ္ဆိုတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို ျမင္းျခံခ႐ိုင္ အသင္း ဖြဲ႕ေတာ့ ဆံုမိၾကတာ။ သူက ကန္ႃမဲဇဂ်မ္းရာဇာတိတဲ့။ ေတာင္သာၿမိဳ႕နယ္ကေပါ့။ ေတာင္သာက ျမင္းျခံခ႐ိုင္ထဲက ၿမိဳ႕နယ္ပါ။ သူေရာက္တဲ့ႏွစ္မွာ အရင္ႏွစ္ (၁၉၅၆) ခုႏွစ္ မန္းတကၠသိုလ္ႏွစ္လည္မဂၢဇင္းက ထြက္လာၿပီ။ အဲဒီမဂၢဇင္းမွာ ကြၽန္ေတာ္က ေမာင္ဝင္းေဖ (ျမင္းျခံ) အမည္နဲ႔ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပါလို႔ သူက ကြၽန္ေတာ့္ကို စိတ္ဝင္စားကာ သူက ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ မိတ္ဆက္ၿပီးစမွာပဲ ေမးခြန္းႏွစ္ခုေမးတယ္။ ေဇာ္ဂ်ီနဲ႔ မင္းသုဝဏ္ ဘယ္သူ႔ႀကိဳက္သလဲ။ ဒဂုန္တာရာနဲ႔ ေဒါင္းႏြယ္ ေဆြ ဘယ္သူ႔ႀကိဳက္သလဲတဲ့။ ကြၽန္ေတာ္က မင္းသုဝဏ္ႀကိဳက္ တယ္။ ဒဂုန္တာရာကႀကိဳက္တယ္လို႔ ေျဖတယ္။ တျခားစာေပသမားေတြကိုလည္း သူက ဒီေမးခြန္းေတြကိုပဲ ေမးတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ ကိုေဇာ္ျမင့္ (ေနာင္-ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္ျဖစ္လာသူ) နဲ႔ မံုရြာေစာလြင္တို႔ဟာ ‘အလံနီ’ ေတြလို႔ သူကပဲ အမွတ္မထင္ေျပာလိုက္တယ္။ ကိုေဇာ္ျမင့္က ကြၽန္ေတာ့္ကို ျမင္းျခံအလံနီေက်ာင္းသားေတြ နာမည္ ေမးတာကို သတိရမိလိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ေရာက္စႏွစ္က တကသဥကၠ႒က ျမင္းျခံ ကိုမ်ဳိးၫြန္႔ေနာင္၊ ဒုဥကၠ႒က မိတၳီလာ ကိုေက်ာ္စိုး။ သူတို႔ကို ရင္းႏွီးသလားလို႔ ေမးခဲ့တာကို သတိရတယ္။ သူတို႔ဟာ ခင္ဗ်ားကို ျမင္းျခံကအလံနီေတြလို႔ ေျပာတာ လည္း အမွတ္မထင္ မွတ္သားလိုက္ရဖူးတယ္။ ကန္ျမဲဇဂ်မ္းက ‘ေတာသားႀကီး’ ဆိုသူက သူ႔အရင္ေရာက္ႏွင့္သူေတြထက္ သိတာေတြမ်ားတယ္။ တကၠသိုလ္နဲ႔ ျပင္ပႏိုင္ငံေရးက တစပ္တည္းပါလား။ ဒီလိုနဲ႔တကၠသိုလ္မွာ ျပင္ပႏိုင္ငံေရးပါတီေတြရဲ႕ အကြဲအျပဲဂယက္ေတြ ႐ိုက္ခက္ေနတယ္ဆိုတာသိလာရၿပီး တင္မိုးရယ္၊ ေမာင္သိန္းႏိုင္၊ ေမာင္စြမ္းရည္ရယ္သံုးဦးဟာ ဘယ္ ႏိုင္ငံေရးအဖြဲ႕အစည္းနဲ႔မွမပတ္သက္ဘဲ ေနလာခဲ့တယ္။ (အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ေပၚလာသည္အထိေပါ့)။

ကြၽန္ေတာ္တို႔သံုးေယာက္တြဲမိေတာ့ ကေလာင္ရွင္အသင္း အလုပ္ေတြပိုၿပီးလုပ္ျဖစ္လာတယ္။ ေက်ာင္းသားသမဂၢ ေရြး ေကာက္ပြဲလုပ္ရင္ေတာ့ ေက်ာင္းသားညီၫြတ္ေရးတပ္ဦး  (Student United Front) ကို ကူညီတယ္။ ‘တပ္ဦး’ လို႔ အတို ေကာက္ေခၚတယ္။ S.U.F ဆပ္ဖ္လို႔လည္း အတိုေကာက္ေခၚတယ္။ က်န္အဖြဲ႕က D.S.O တဲ့။  Democratis Student Organization ကို အတိုေကာက္ေခၚတာ။ အဲဒါကို ဖဆပလအစိုးရဆိုရွယ္လစ္ပါတီက တိုက္႐ိုက္ကူညီအားေပးတယ္။ မႏၱေလးကိုေတာ့ မႏၱေလးသား ဝန္ႀကီး ဗိုလ္ခင္ေမာင္ေလးက လာေရာက္ၿပီီး D.S.O ေတြကို စီမံခန္႔ခြဲတတ္သတဲ့။ တကသနဲ႔ ကေလာင္ရွင္အသင္းသာမက ခ႐ိုင္အသင္း၊ ၿမိဳ႕နယ္အသင္း၊ ေက်ာင္းသားေဟာင္းအသင္းလိုဟာမ်ဳိးေတြမွာပဲ ”တပ္ဦး” ေက်ာင္းသားေတြကပဲ အုပ္စီးထားႏိုင္တာ မ်ားပါတယ္။ အမ်ားအားျဖင့္ ခရစ္ယာန္သာသနာျပဳ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူ ေဟာင္းေတြဟာ ဒီအက္စ္ဆိုေတြမ်ားတယ္လို႔ ယူဆၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အင္ဒ႐ူးျမဲဟန္ (ေမာင္ေပါက္စည္) ေမာင္ဖိုးသူ၊ တကၠသိုလ္ေမာင္ေစာလြင္စတဲ့ တကသ တပ္ဦးေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ ခရစ္ယာန္သာသနာျပဳေက်ာင္းထြက္ေတြခ်ည္းပါပဲ။ သူတို႔ဟာ ကေလာင္ရွင္အသင္းမွာပဲ ဥကၠ႒အတြင္းေရးမွဴး စသည္ တာဝန္ယူၾကသူေတြျဖစ္လာပါတယ္။ ဒါလည္း ထူးျခား ခ်က္တစ္မ်ဳိးပါပဲ။

ကြၽန္ေတာ္သိမီလိုက္တာက ကေလာင္ရွင္အသင္းဥကၠ႒ တကၠသိုလ္ဝင္း (အမည္ရင္း ကိုဝင္းေမာင္၊ လူထုသတင္းစာ-စာ ေရးဆရာ)။ ဒုတိယဥကၠ႒က ကိုဘဂ်မ္း တင္မိုးေခၚ လူထုဂ်ာနယ္ ကဗ်ာဆရာ ကန္ျမဲ နန္းျမင့္ႏြယ္) အတြင္းေရးမွဴးက ေမာင္ သိန္းႏိုင္၊ အမႈေဆာင္ထဲမွာေတာ့ ေမာင္လူခင္ (ကိုသိန္းဟန္) ေမာင္သီဟ၊ ေရႊဘိုတူးမာ၊ စစ္ကိုင္းက ေက်ာ္ေရႊေမာင္ေမာင္ တို႔လည္း ပါတယ္ထင္ပါတယ္။ နံရံကပ္စာေစာင္တစ္ခုကိုဦးစီးတဲ့ ဥသွ်ာ (အမည္ရင္း ကိုခင္ေမာင္) ဆိုတာ မႏၱေလးသား စစ္စစ္ပါ။ သူက ေဇာ္ျမင့္ (ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္) တို႔အဖြဲ႕ကဆိုေတာ့ တကၠသိုလ္ဝင္း ကိုေမာင္သာႏိုး၊ ေမာင္မိုးသူတို႔အဖြဲ႕က လူေတြဦးစီးတဲ့ ကေလာင္ရွင္အသင္းကို မပူးေပါင္းဘဲ သီးျခားေနပါတယ္။ ရန္ကုန္ေျပာင္းသြားတဲ့ ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္တို႔ ‘ရဲ ေဘာ္’ တဲ့။

ကေလာင္ရွင္အသင္းဟာ ေမာင္သိန္းႏိုင္နဲ႔တင္မိုးတို႔ပါလာတဲ့ ၁၉၅၇ – ၅၈ မွာ ပိုၿပီးလႈပ္ရွားလာပါတယ္။ အဲဒီႏွစ္မွာပဲ တကၠ သိုလ္ထဲရွိ ပင္မေက်ာင္းတိုက္ႀကီးနဲ႔ ရာဇဝင္ခန္းမၾကား ေျမကြက္လပ္မွာ သဲျဖဴခင္း၊ ရာဇမတ္ကာ၊ ငွက္ေပ်ာပင္ေတြစိုက္ၿပီး ၿမိဳ႕တြင္းက သက္ႀကီးစာဆိုမ်ား ကန္ေတာ့ပြဲကို စတင္က်င္းပတယ္။ အမာစိန္အၿငိမ့္နဲ႔လည္း ဧည့္ခံပါတယ္။ အရင္က တကၠသိုလ္မွာ တြင္က်ယ္ခဲ့တာ ‘ေရႊမန္းရီ’ ပါ။ ခုပြဲကစၿပီး အမာစိန္၊ ႏြဲ႕ႏြဲ႕စန္းတို႔ကိုပဲ တလွည့္ စီငွားခဲ့ၾကပါတယ္။ ေရႊမန္းရီ လည္း ဗိုလ္မွဴးတစ္ေယာက္နဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ဆက္မကေတာ့ဘူး။

ေနာက္တစ္ႏွစ္မွာ ေမာင္ဘဂ်မ္းနဲ႔ ေမာင္သိန္းႏိုင္တို႔ ဘယ္သူဥကၠ႒၊ ဘယ္သူအတြင္းေရးမွဴးပဲ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ သူတို႔ တာဝန္ယူတဲ့ႏွစ္မွာ တကၠသိုလ္ကေလာင္ရွင္အသင္းက စာေစာင္စာအုပ္ေတြထုတ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဘာစာမူမွ အသင့္မရွိလို႔ ကိုဘဂ်မ္းရဲ႕ကဗ်ာေတြစုၿပီး စာအုပ္ထုတ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ သူေရးခဲ့တဲ့ လူထုဂ်ာနယ္ထဲက ကဗ်ာေတြစု လိုက္ရင္ စာအုပ္ျဖစ္ႏိုင္တယ္ဆိုၿပီး သူနဲ႔ၾကည္ေအာင္နဲ႔ လူထုဂ်ာနယ္အေဟာင္းေတြကို လိုက္ရွာခဲ့ၾကတယ္။ စာအုပ္တစ္အုပ္ စာရတယ္။ ကေလာင္နာမည္ေဟာင္း ကန္ျမဲနန္းျမင့္ႏြယ္ဆိုတာ ဘုန္းႀကီးလိုလို၊ အမ်ဳိးသမီးလိုလို ထင္ရတယ္လို႔ သူမ်ားေျပာ တာေၾကာင့္ နာမည္ေျပာင္းခ်င္သတဲ့။ က်ဳပ္ကေၾကာက္တတ္လို႔ ေအာင္သတၲိလို႔ နာမည္ေျပာင္းခ်င္တယ္” လို႔ ကိုဘဂ်မ္းက ဆိုတယ္။ ကိုသိန္းႏိုင္က ”သတၲိ” ဆိုတာ ပါဠိစကားႀကီး။ ဗမာလို ‘စြမ္းရည္’ လို႔ ေျပာင္းဖို႔ အၾကံေပးတာကို ႀကိဳက္သြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေဘးနားက ေငြတာရီမဂၢဇင္းမ်ားထင္ပါရဲ႕။ ”ထိပ္မယ္တင္မိုး၊ ငါရွိခိုးသည္။ မိုးသို႔ကိုဉာဏ္က်ယ္ဝယ္ေသာဆိုတဲ့ စာ တို စစကေလးကို ေတြ႕လိုက္ေတာ့” ေဟ့ေကာင္ႀကီး ‘တင္မိုး’ တို႔ယူလိုက္ၿပီ။ ”စြမ္းရည္” ဆိုတာ မင့္ယူ ေရာ့လို႔ကိုသိန္းႏိုင္ကို ျပန္ေပးလိုက္တယ္။ ဆရာႏိုင္က ‘တကၠသိုလ္ေမာင္သိန္းႏိုင္’၊ ‘အရက္ဖိုေမာင္ယိမ္းယိုင္’ နာမည္ေတြနဲ႔ငါက ‘အက္စ္တာ့ ဘလစ္’ ျဖစ္ေနၿပီ သူ႔ေပးလိုက္’ ဆိုၿပီး ေမာင္ဝင္းေဖ (ျမင္းျခံ) ကို ေပးလိုက္တာနဲ႔ ေမာင္ဝင္းေဖက ‘ေမာင္စြမ္းရည္’ ျဖစ္သြားၿပီး အစြမ္းေတြ ျပပါေလေရာ။

ကိုဘဂ်မ္းက တင္မိုးကေလာင္နာမည္နဲ႔ ‘ဖလ္မီးအိမ္’ ကဗ်ာစာအုပ္ကို ႐ိုက္တယ္။ အဖံုးကို ေမာင္စြမ္းရည္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္း၊ မႏၱေလး အထက (၁) ေက်ာင္းသားေဟာင္း မတၲရာစိန္ေမာင္ရဲ႕ ပန္းခ်ီလက္ရာနဲ႔ ဖံုးတယ္။ ေမာင္သိန္းႏိုင္မလိုက္ရဲလို႔ ေမာင္ ဘဂ်မ္းက သူႀကီးသားဝင္းေဖကိုေခၚၿပီး ျမန္မာစာပါေမာကၡ (ဆရာႀကီးဦးခ်မ္းျမ) ဆီကို အမွာစာသြားေတာင္းတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕စာအုပ္ကို ပါေမာကၡက အမွာေရးေပးလို႔ မသင့္ဘူး။ မင့္စာအုပ္က စပ္နည္းလည္း မစံုဘူး။ တက်ပ္ခြဲ ဆိုတဲ့ေရာင္းေဈးက မ်ားတယ္။ ငါးမူးနဲ႔ေရာင္း။ စပ္နည္းစံုေအာင္ထပ္ေရးလို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ဒါနဲ႔ အမွာစာကို ေမာင္ဝင္းေဖပဲ ရန္ကုန္ဆင္းၿပီး ဆရာေဇာ္ဂ်ီ၊ ဆရာမင္းသုဝဏ္၊ ဆရာဒဂုန္တာရာတို႔ဆီသြားေတာင္းေခ်လို႔ တာဝန္ေပးလိုက္ၾကျပန္တယ္။ ဆရာေဇာ္၊ ဆရာမင္းသုဝဏ္တို႔က ကဗ်ာေတြကို ခ်ီးက်ဴးအားေပးလိုက္တယ္။ သူတို႔က စာေပဗိမာန္ကဗ်ာဆုေရြးတဲ့အဖြဲ႕မွာ ပါေနလို႔တဲ့။ အမွာစာမေပးလိုက္ပဲ ခ်ီးက်ဴးစာေပးလိုက္တာကိုး။ အားတက္ဝမ္းသာၾကတယ္။ တင္မိုးက ‘စပ္နည္း’ စံုေအာင္ ထပ္ျဖည့္သည္။ ေဈးႏႈန္းကို တက်ပ္ခြဲကေန ႏွစ္က်ပ္လိုျပင္လိုက္တယ္။ သူ႔ကဗ်ာေတြျပင္စပ္ထားတာကို သူ႔သူပင္ခ်င္းတစ္ ေယာက္က ဝင္ျပင္တယ္။ ‘ေဖေဖရဲ႕လက္ေဆာင္၊ ဓားေရာင္နဲ႔ေဖြး’ စသျဖင့္ ေရးထားစတာကို ”ေဖေဖရဲ႕လက္ေဆာင္၊ ေပါင္ျခံကေဝွး” လို႔ ဝင္ျပင္သတဲ့။ ဒါနဲ႔တင္မိုးက သူကဗ်ာဖ်က္တဲ့ေကာင္ကို ‘ကဗ်ာကိုထိ၊ ဓားၾကည့္’ ဆိုၿပီး ဓားနဲ႔လိုက္သတဲ့။ ကံေကာင္းလို႔မေသ၊ ၾကံေခ်ာင္းတို႔အေဖ။ သူ႔ကဗ်ာဖ်က္တဲ့ေကာင္ ဘယ္သူလဲဆိုတာသိခ်င္ရင္ ေမာင္သိန္းႏိုင္ကို ေမာင္ဝင္း ေဖတို႔သာ ေမးၾကည့္ေပေတာ့။ အတိုခ်ဳပ္ကေတာ့ ‘ဖလပ္မီးအိမ္’ ဆိုတဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ကေလးက မန္းတကၠသိုလ္ကေလာင္ရွင္ အသင္းစာစဥ္ (၁) ဟာ ပထမဆံုးစာေပဗိမာန္ကဗ်ာဆုကို ဆြတ္ခူးသြားခဲ့ပါတယ္။

တင္မိုးၿပီးေတာ့ ၾကည္ေအာင္၊ ေမာင္စြမ္းရည္၊ ကိုေလး (အင္းဝဂုဏ္ရည္)၊ ဆုတင္ျပင္ခ်စ္ေလး၊ ေမာင္သန္းေဌးတို႔ဆက္ ၿပီး ကဗ်ာဆုေတြရၾကေလသတည္း။ ေမာင္သန္းေဌးက ကေလးကဗ်ာပထမဆု။ သူညီက ဒုတိယဆုထင္ပါရဲ႕။ တင္မိုးလည္း ကေလး ကဗ်ာဆု ႏွစ္ခါေတာင္ထင္ပါရဲ႕ ရလိုက္တယ္။ အဲဒါကို အားက်တဲ့ သိန္းသန္းထြန္းက ”မင့္လိုကေလးကဗ်ာေတာ့ ငါလည္းစပ္တတ္တာေပါ့” ဆိုၿပီး ထစပ္တယ္။ စာအုပ္ထုတ္ေပးပါလို႔ တင္မိုးရဲ႕ဖန္မီး အိမ္စာအုပ္တိုက္ကို အပ္တယ္။ တင္မိုး ကလည္း ထုတ္ေပးလိုက္တယ္။ အဲဒီတုန္းက သိန္းသန္းထြန္းဟာ အိမ္ေထာင္လည္းမရွိ၊ ကေလးလည္းမရွိေသးေတာ့ တင္မိုးလို ‘ဖခင္ခံစားမႈ’ ရွိေသးဟန္မတူဘူး။ တင္မိုးရဲ႕ဖခင္စိတ္ကူး၊ ဖခင္ခံစားမႈနဲ႔ တင္မိုးရဲ႕ျမန္မာ ဘာသာစကားႂကြယ္ဝႏိုင္ နင္းမႈကို ခံစားရင္ တျခားလူဝင္လို႔ ဘယ္ရမွာလဲ သိန္းသန္းထြန္းရဲ႕။

တင္မိုးရဲ႕’ဖလ္မီးအိမ္’ (မူလစာလံုးေပါင္းက’ဖလ္’ ျဖစ္ပါတယ္) ဆုရေတာ့ ရန္ကုန္က ကဗ်ာဆရာတခ်ဳိ႕က မေက်နပ္ခ်င္ဘူး။ တင္မိုးဆိုတာ စာေပေလာကမွ တစ္ခါမွမၾကားဖူးဘူး။ ၿပီးေတာ့ သူက ”ေက်ာင္းသား” တဲ့။ ရန္ကုန္ကဗ်ာဆရာ တင္ဦးတို႔လို ဆုေပးေရးအဖြဲ႕မွာပါတဲ့ ဆရာေဇာ္ဂ်ီက ထမင္းဖိတ္ေကြၽးၿပီး ရွင္းျပသတဲ့။ ”ျမန္မာစာေပဆိုတာ အညာကျဖစ္ေပၚလာတာ။ အညာက ေက်ာင္းသားေတြက ျမန္မာစာေပကိုေလ့လာရင္ ခက္ဆစ္ထုတ္စရာမလိုဘဲ နားလည္ၾကတယ္။ ေအာက္ေျမ ေအာက္ရြာ၊ ျမစ္ကြၽန္းေပၚမွာ အဂၤလိပ္ေခတ္ေရာက္သည္အထိ ဗမာေတြသိပ္မရွိေသးဘူး။ ကုလားေတြကို အဂၤလိပ္ကေခၚ လာၿပီး စပါးစိုက္ခိုင္းတာ။ မြန္၊ ကရင္ရွိတာလည္း သူတို႔စာနဲ႔ သူတို႔ေနၾကတာ။ ကဗ်ာစပ္တယ္ဆိုတာ စိတ္ကူးေကာင္း႐ံုနဲ႔ မၿပီးဘူး။ ဘာသာစကားႂကြယ္ဝႏိုင္နင္းရတယ္။ ျမန္မာစိတ္ကူးေကာင္းပံုခ်င္းတူရင္ ဘာသာစကား ႂကြယ္ဝႏိုင္နင္းသူက အ သာစီးရမယ္။ တင္မိုးက ျမန္မာစကား ႂကြယ္ဝႏိုင္နင္းတယ္လို႔ ရွင္းျပတဲ့အျပင္ ေနာက္ထပ္လည္း မႏၱေလးတကၠသိုလ္၊ ေက်ာင္းသားေလးေတြက သူတို႔ကဗ်ာစာအုပ္ကေလး ေတြ ဆက္ထုတ္မယ္လို႔ ေၾကာ္ျငာထားတယ္။ သူတို႔ဆက္ထုတ္ရင္ သူတို႔ပဲဆက္ၿပီး ဆုရၾကတုန္းမွာလို႔ ရွင္းျပလိုက္သတဲ့။ ေျပာတဲ့ အတိုင္းပါပဲ တင္မိုးအပါအဝင္  ေျခာက္ေယာက္ ဆက္တိုက္ ဆု ေတြရခဲ့ၾကပါတယ္။ စကားေျပဘက္ကလည္း ဂ်ဴး၊ မဝင့္ျမစ္ငယ္၊ ႏုႏုရည္ (အင္းဝ)၊ မကို၊ ဝင္းဝင္းျမင့္ (နန္းေတာ္ေရွ႕)၊ ေမေမာင္၊ ၿမိဳ႕သာမရာထိ စတဲ့ အမ်ိဳးသမီးကေလာင္ရွင္ေတြ လက္စြမ္းထက္ၾကသူေတြခ်ည္းပါပဲ။ အစုလိုက္အျပံဳလိုက္ ထြက္ေပၚလာၾကတာ မန္းတကၠသိုလ္ကခ်ည္းပဲမဟုတ္လား။ ေက်ာင္းသားေတြခ်ည္း ထြက္ေပၚလာၾကတုန္းကလည္း ဒါဇင္ ဝက္ေလာက္ပဲ။ ေက်ာင္းသူေတြခ်ည္းထြက္ေပၚလာျပန္ေတာ့လည္း ဒါဇင္ဝက္ေလာက္ပဲ။

‘ေခတ္စမ္းအလံ’ ဆိုၿပီး ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ ေက်ာင္းသားကေလာင္ရွင္ေတြ ထြက္ေပၚလာၾကတုန္းကလည္း အစုလိုက္ အျပံဳလိုက္ပဲ။ ေဇာ္ဂ်ီ၊ မင္းသုဝဏ္၊ သိပၸံေမာင္ဝ၊ တကၠသိုလ္ေမာင္သန္႔ စင္၊ ျမေကေရ၊ ကုသ။ ထူးႁခားတာက သူတို႔အားလံုးဟာ စာမ်ိဳးစံု ေရးၾကတယ္။ ဝတၳဳ၊ ကဗ်ာ၊ ျပဇာတ္။ သူတို႔ဆရာ ဦးေဖေမာင္တင္က ဝတၳဳတို (ေခတ္စမ္းပံုျပင္မ်ား) ႏွစ္အုပ္နဲ႔ ေခတ္ စမ္းကဗ်ာတစ္အုပ္ထုတ္ေပးခဲ့တယ္။ သူတို႔အားလံုး ဝတၳဳတိုလည္း ေရးတယ္။ ကဗ်ာလည္း ေရးၾကတယ္။ ျပဇာတ္လည္း ေရးၾကတယ္။ အစံုေရးၾကတာ။ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးပဲပါတယ္။ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ဆံုးရွာတယ္။ စာလည္း မ်ားမ်ားေရး မသြားခဲ့ရရွာပါဘူး။ ခင္ေစာမူတဲ့။ တကယ္ပါရမီရွင္ မို႔နေမ်ာစရာ။

မႏၱေလးတကၠသိုလ္က ေက်ာင္းသားေတြခ်ည္းအစုလိုက္ေရးၾကေတာ့လည္း ကဗ်ာခ်ည္းပဲ။ ေနာက္တစ္ခုေပၚကျပန္ေတာ့ ေက်ာင္းသူေတြခ်ည္းအရလိုက္ေရးၾကတာက ဝတၳဳေတြခ်ည္း၊ ဝတၳဳေတာင္ အရွည္ေတြခ်ည္း၊ အေနာက္မွ အတိုေလးေတြေရး ၾကတာထင္တယ္။ ေသခ်ာတာက ဝတၳဳတိုရွည္ႏွစ္မ်ိဳးလံုး ေရးၾကတာပဲ။ အမ်ိဳးသမီးေတြခ်ည္း၊ အစုလိုက္၊ အႃပံဳလိုက္။ ထူးႁခားတာက မႏၱေလးတကၠသိုလ္မွာ ဦးေဖေမာင္တင္လို တပည့္ေတြကို စုစည္းၿပီးပြဲထုတ္ေပးတဲ့ ဆရာမ်ိဳးမရွိဘူး။ အခ်င္း ခ်င္းစုစည္းအားထုတ္ၾကတာ။ ဒါလည္း တစ္မ်ဳိးေတာ့ ေကာင္းတာပါပဲ။ မန္းတကၠသိုလ္က ကဗ်ာဆရာေတြခ်ည္း အစုလိုက္ ထြက္ေပၚလာတုန္းကေတာ့ မန္းတကၠသိုလ္ကေလာင္ရွင္အသင္းေနာက္ခံေတာ့ရွိတယ္။ ဝတၳဳေရးဆရာမေလးေတြမွာ အဲ သလို အသင္းေနာက္ခံမရွိေပမဲ့ သူတို႔ကို လူထုေဒၚအမာက အနည္းဆံုး အမွာစာတစ္ခုစီေတာ့ အားေပးဂုဏ္ျပဳခဲ့တယ္ ထင္တယ္။

နိဂံုးခ်ဳပ္ၿပီး ေကာက္ခ်က္ဆြဲလို႔ရပါၿပီ။
(၁) မႏၱေလးလူငယ္ေတြ ဟာ ေမြးရာပါအခြင့္အေရးအျဖစ္ ျမန္မာစာ၊ ျမန္မာစကားႂကြယ္ဝမႈရွိတယ္။ (ဒါကို ဆရာေဇာ္ဂ်ီအျပင္ ဦးတင္ထြတ္ (လန္ဒန္)၊ ဦးညိဳျမ၊ ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္းတို႔ တသံတည္းထြက္ခဲ့ၾကတယ္)၊
(၂) မန္းတကၠသိုလ္စာကဗ်ာ ေရးသူေတြခ်ည္း အစုလိုက္တစ္ႀကိမ္၊ ဝတၳဳေရးသူေတြခ်ည္း အစုလိုက္တစ္ႀကိမ္။ ထူးျခားခ်က္ တစ္ခုက ကဗ်ာေရးသူေတြဟာ အမ်ိဳးသားေတြခ်ည္း။ ဝတၳဳေရးသူေတြက အမ်ဳိးသမီးေတြခ်ည္း။ (ညီပုေလးကေတာ့ သီးျခား ေပါ့ေနာ္။ တစ္ေကာင္တည္း၊ ဒါေပမဲ့ ျခေသၤ့လိုဆိုရင္ ရမယ္ထင္ရဲ႕။) (ဥပမာ) လူနည္းကိုစည္းလံုးတယ္လို႔လည္း ထင္ရပါ တယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ညီညီၫြတ္ၫြတ္ စည္းစည္းလံုးလံုးရွိၾကတာကေတာ့ အမွန္ပါပဲ။

ဒီဇင္ဘာ ၂၇ ရက္ေန႔က ေဒါက္တာခင္ေမာင္ၫႊန္၊ ေမာင္သာႏိုး၊ ညီပုေလးစတဲ့ ဆုရသူမ်ားကို ဂုဏ္ျပဳပြဲမွာ ကြၽန္ေတာ္စကား ေျပာခြင့္ရေတာ့ ဒီအေၾကာင္းကိုပဲေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဆရာေဇာ္ဂ်ီေျပာတာကိုလည္း အေသးစိတ္ထည့္သြင္းေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္လို ျမင္ၾကမလဲမသိရေသးပါ။ ျပန္ၿပီးၾကားစခ်င္ပါတယ္။ မႏၱေလးနဲ႔ အထက္အညာက ေက်ာင္းသားေတြဟာ ျမန္ မာစာကိုေလ့လာရင္ ခက္ဆစ္ထုတ္စရာမလိုဘဲ ဖတ္႐ႈနားလည္ၾကၿပီး စာေရးရင္ ဘာသာစကားကြၽမ္းဝင္မႈ အခြင့္အေရး ပိုရွိၾကတယ္ဆိုတာ ဟုတ္သလားေပါ့။

ေမာင္စြမ္းရည္
၂ဝ၁၈၊ ဇန္နဝါရီ၊ ၆
ရန္ကုန္။


သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
MoeMaKa English Site

Similar Posts