ေမာင္ေအာင္မြန္ ● ကြၽန္ေတာ္ေတြးမိသလို ေရးပါမည္ (၃၂ဝ)
(မုိးမခ) မတ္လ ၇၊ ၂ဝ၁၈
အသင္းပိိုင္ေငြႏွင့္ နတ္သမီးထဘီဖိုး
(၁)
ျမန္မာ့အသံဝန္ထမ္းေဟာင္းမ်ားအသင္း ႏွစ္လည္အစည္းအေဝး သတင္းဓာတ္ပံုမ်ားႏွင့္ video အေခြကို ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ နာမည္တူသူ ကိုဝင္းေအာင္က ပို႔ေပး၍ သတိရစရာေပၚလာၿပီး ေရးျဖစ္လာ၏။ ၁၉၄၆ ခု၊ ေဖေဖၚဝါရီလ ဗမာ့အသံ (Burma Broadcasting Service) ကို စတင္တည္ေထာင္စဥ္ကပင္ ရွိခဲ့ေသာ ဗမာ့အသံ စက္ဘက္ဆိုင္ရာ အမႈထမ္းမ်ားအသင္းပိုင္ေငြ ႏွင့္ နတ္သမီးထဘီဝယ္ရန္ အၾကံပ်က္သြားပံုအေၾကာင္းပါ။
(၂)
၁၉၅၉ ခု၊ ေအာက္တိုဘာလတြင္ ဗမာ့အသံ၌ ကြၽန္ေတာ္အလုပ္ရသည္။
စက္မႈလက္ေထာက္ ရာထူးျဖစ္၏။ အသံလႊင့္စတူဒီယိုအျဖစ္ ဝင္ဒါမီယာခရက္ဆင့္ရွိ လူေနႏွစ္ထပ္တိုက္ကို ဆက္လက္ အသံုးျပဳေနရဆဲ၊ ျပည္လမ္း၌ အသံလႊင့္႐ံုသစ္ႀကီးကလည္း မၿပီးေသးပါ။ သို႔ေသာ္ ေရကူးရွိ အသံလႊင့္စက္႐ုံသစ္ႀကီး (Transmitting Station) ကေတာ့ ၿပီးေနလို႔ တပ္မေတာ္ စိတ္ဓာတ္စစ္ဆင္ေရးဌာနက အေရးေပၚ အသံလႊင့္ခန္း (Emergency Studio) ကိုသံုးၿပီး တြဲဘက္အသံကိုပင္ အသံလႊင့္ေနၿပီ။
အဲဒီမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ တာဝန္က်ၾကသည္။
သုံးေယာက္တတြဲ အသံဖမ္း၊ အသံလႊင့္ လုပ္ေပးၾကရ၏။ ကိုခင္ေမာင္ျဖဴ၊ ကိုခင္ေဇာ္ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္တြဲရ၏။ မိမိတို႔တာဝန္ အျပင္ ျပည္လမ္း အသံလႊင့္႐ံုသစ္ႀကီးရွိ စတူဒီယုိမ်ားအေခ်ာသတ္ ႀကိဳးသြယ္ရာ၌ အလွည့္က်သြားပါဝင္ရသည္။
ဗိုလ္တေထာင္ရွိ အင္ဂ်င္နီယာခ်ဳပ္ CE ႐ံုးလည္း ျပည္လမ္း အသံလႊင့္႐ံုသစ္သို႔ ေျပာင္းလာၿပီ။
စက္ဘက္ဆိုင္ရာ ဝန္ထမ္းတိုင္း ဗမာ့အသံ စက္ဘက္ဆိုင္ရာအမႈထမ္းမ်ားအသင္းဝင္မို႔ လခထုတ္တိုင္း လစဥ္ေၾကး ေပးၾက ရ၏။ တက်ပ္ဟု ထင္ပါသည္။
(၃)
၁၉၅၉ ခု။ ဒီဇင္ဘာလ၌ အသင္းႏွစ္ပတ္လည္ အစည္းအေဝးက်င္းပ၏။
ဥကၠ႒က အေျခအေနမ်ားေၾကာင့္ မိမိတို႔ကဲ့သို႔ မဟုတ္ပဲ အမႈေဆာင္အဖြဲ႕အသစ္က အသင္းႀကီးတိုးတက္ေရး လုပ္ဆာင္ႏိုင္ မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ေၾကာင္းေျပာဆို၏။ ေရကူးရွိအသံလႊင့္စက္႐ံုခန္းမႀကီးထဲ အသင္းဝင္ အေတာ္မ်ားပါ၏။ ထို႔ေနာက္ အတြင္း ေရးမွဴး ဦးေအးေမာင္က ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဘာမွမလုပ္ျဖစ္ဘူးဟု ပါးစပ္ႏွင့္ အစီရင္ခံစာတင္သြင္းရာ ကြၽန္ေတာ္ထ ေဝဖန္ရၿပီ။
ကြၽန္ေတာ္က လက္ဝဲေက်ာင္းသားအျဖစ္ ရန္ကုန္တက ၠသိုလ္ အသင္းအဖြဲ႕မ်ား၌ ပါဝင္ခဲ့သူမို႔ လက္မခံႏိုင္ပါ။ အတြင္းေရးမွဴး အစီရင္ခံစာကို ဒီလိုတင္သြင္းတာကေတာ့ မဟုတ္ေသးဘးဗ်ာဟု ဆိုလိုက္ရာ၊ ဦးေအးေမာင္က ဘာမွမွမလုပ္ျဖစ္တာပဲဟာ ဒီလိုမေျပာလို႔ ဘယ္လိုေျပာရမလဲဟုေမးရာ အားလံုးရယ္ၾက၏။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးလဲ ရယ္ၾက၏။ ေပ်ာ္စရာေတာ့ အေကာင္းသား။
ကြၽန္ေတာ္တို႔အမႈေဆာင္အဖြဲ႕သည္ မည္သည့္ကိစၥမွ မလုပ္ေဆာင္ျဖစ္ပါ ဆိုတာေလာက္ေတာ့ စာနဲ႔ေရးထားမွသာ မွတ္ တမ္းရယ္လို႔ရွိမွာ မဟုတ္လား၊ အႀကံေပးတာပါဟုဆိုေတာ့ ဦးေအးေမာင္က ေအးဗ်၊ ေနာက္လူေတြမွတ္ထားၾကေပါ့– ဆိုကာ၊ ၿပီးျပတ္သြား၏။ ကိုခင္ေမာင္ျဖဴက အသင္းပိုင္ေငြ ေမးျမန္းရာ ဥကၠ႒က ဘာမွမလုပ္ျဖစ္လို႔ တျပားမွမေလ်ာ့ပဲ တိုးၿမဲ တိုးေနပံု ရွင္းျပသည္။
အသံဖမ္းေကာင္း၍ ဂီတသမားတို႔ အထူးႀကိဳက္ေသာ ဦးခင္ေမာင္ဦးအား ဥကၠ႒သစ္အျဖစ္ ေရြးေကာက္တင္ေျမႇာက္ၾကသည္။
အတြင္းေရးမွဴးေနရာ၌ ဦးေအးေမာင္က ကြၽန္ေတာ့္အား အဆိုတင္သြင္းရာ ဦးခင္ေမာင္ဦးက ေကာင္းတယ္ဗ်၊ ဒါမွပိုစနစ္က်လာမွာဟုဆိုကားရွိေသး သေဘာတူတယ္ဗ်ိဳ႕ဟု ဝိုင္းေထာ္ကခံၾက၏။ အထူးေျပာစရာလိုမည္မထင္ပါ၊ ကိုခင္ေမာင္ျဖဴ ဘ႑ာေရးမွဴး ျဖစ္သြားပံုကိုမူ။
အသံလႊင့္႐ုံ၊ အသံလႊင့္စက္႐ုံႏွင့္ အင္ဂ်င္နီယာခ်ဳပ္ CE ႐ုံးတို႔မွ စက္ဘက္ဆိုင္ရာ ဝန္ထမ္းမ်ား ပါဝင္ေသာ ဗမာ့အသံ စက္ဘက္ဆိုင္ရာ အမႈထမ္းမ်ားအသင္း အမႈေဆာင္အဖြဲ႕သစ္တက္လာေလၿပီ။
(၄)
၁၉၆ဝ ခု၊ ကုန္ေလာက္တြင္ အသံလႊင့္႐ုံသစ္ႀကီး ဖြင့္ပြဲလုပ္သည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔လည္း ျပည္လမ္းသို႔ေျပာင္းလာၾက၏။ အသင္းႀကီးကမူ ဘာမွမယ္မယ္ရရ မလုပ္ျဖစ္ေသးေခ်။ ထိုအေၾကာင္း စာေရးအစီရင္ခံကာ အစည္းအေဝးလုပ္ရန္ ႀကိဳးစားၾကေသာ္လည္း ဆက္လုပ္ၾကပါဟု ဝိုင္းေျပာေနၾကသည္။ ရာထူးတိုး သြားေသာ ဦးခင္ေမာင္ျဖဴက အသင္းပိုင္ေငြမ်ား ေငြစာရင္းဌာန၌ အပ္ႏွံထားပံု၊ စာရင္းအတိအက်ေဖာ္ျပကာ ႏုတ္ထြက္စာတင္ သြင္းသည္ကို အမႈေဆာင္အဖြဲ႕ အစည္းအေဝးလုပ္ၿပီး လက္ခံလိုက္၏။ လူစားရွာမရေသး။
၁၉၆၂ ခု၊ မတ္လ (၂) ရက္ေန႔တြင္ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္း၏။
စစ္ဗိုလ္ႀကီးငယ္တို႔ ေရာက္လာၾကၿပီး ေနရာဝင္ယူၾကသည္။ စက္ဘက္ဆိုင္ရာသို႔မူ မေရာက္ျကေသး။ အုပ္ခ်ဳေရးအရာရွိ ကလည္း ေခါင္းတေမာ့ေမာ့ႏွင့္ မာစတာအသစ္မ်ားအား လိုေလေသးမရွိ လုပ္ေဆာင္ေပးရင္း မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးေန၏။ ဆရာ ဦးခင္ေဇာ္ (K) အနားယူသြားၿပီ၊ ဗမာ့သံကေန ျမန္မာ့အသံျဖစ္သြားၿပီ။
၄-၇-၆၂ ေန႔တြင္ စတင္ဖြဲ႕စည္လက္ေသာ မဆလပါတီသို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔အသင္းဝင္ အခ်ဳိ႕လည္း ပါဝင္ၾက၏။ အေျခအေန ေတြက အေတာ္ေလးေျပာင္းလဲလာၿပီ။ အသင္းတာဝန္ လႊဲေျပာင္းေပးရန္ နည္းလမ္းလည္း အစအနမျမင္ေသး။
ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္တြဲလုပ္ေနက် ရင္းႏွီးၾကသူ ကိုျမေမာင္ႏွင့္ ကိုမ်ဳိးသန္႔တို႔ မဆလ၌ တက္ႂကြစြာလႈပ္ရွားေနၾကၿပီ။
(၅)
၁၉၆၄ ခု၊ မတ္လ(၂၈)ရက္ေန႔ညတြင္ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီက ဥပေဒတရပ္ေၾကညာ၏။
အမ်ိဳးသားစည္းလံုး ညီညြတ္ေရးကို ကာကြယ္သည့္ ထိုဥပေဒအရ ဖဆပလ၊ ပထစ၊ ပမညတ တို႔သာမ ရပ္ကြက္ဆြမ္း ေလာင္းအသင္း၊ လမ္းေဘးစာၾကည့္တိုက္ ေလးမ်ားမက်န္ အကုန္လံုးဖ်က္ၾက ပ်က္ၾကရေလၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ အသင္း လည္း အဘယ္မွာလွ်င္ က်န္ပါမည္နည္း။
အလုပ္ထြက္ၿပီး စိန္ေမာင္စတူဒီယိုတြင္သြားလုပ္ရန္ ဦးခင္ေမာင္ဦးက ျပင္ဆင္ေန၍ CE က သူ႕႐ုံးခန္း၌ ကြၽန္ေတာ့္အား ေခၚေတြ႕ၿပီး၊ အသင္းပိုင္ေငြမ်ားကို အုပ္ခ်ဳေရးအရာရွိက သူကိုးကြယ္သည့္ ဘုန္ႀကီးေက်ာင္းသို႔ လွဴရန္တိုက္တြန္းေၾကာင္းေျပာျပသည္။ CE ကစိုးရိမ္ေန၏။ က်ေနာ္ကမူမေက်နပ္။ ဒီေငြေတြက သူနဲ႔ဘာဆိုင္လို႔လဲ၊ CE လည္းမပိုင္၊ အသင္းပိုင္မို႔ အသင္းသားမ်ားကို တင္ျပရမည္ဟုဆိုကာ ျပန္လာခဲ့၏။
သတင္းလႊင့္လိုက္ရာ မည္သူမွေမတၱာမရွိေသာ အုပ္ခ်ဳေရးအရာရွိကို ပိုမုန္းလာၾက၏။
အစည္အေဝးေခၚၿပီး ၁၊ စာရင္းမရွိ၍ လက္ရွိအသင္းသားမ်ားကိုသာ အညီအမွ်ခြဲေပးမည္မို႔ နာသူနာ သာသူသာေတာ့ ျဖစ္ မည္ဟုတင္ျပေသာအခါ၊ စိုးရိမ္သူမ်ားကလည္းမရွား၊ လကုန္ရက္မို႔ ေငြအသံၾကား၍ စိတ္ဝင္စားၾကၿပီ။
အခြင့္ေကာင္းယူကာ အသင္းပိုင္ေငြနဲ႔လွဴၿပီး ဟိုလူႀကီးနတ္ျပည္ေရာက္၊ နတ္သမီးထဘီဖိုးျဖစ္ဖို႔ဆိုသေဘာပဲေလ–၊ သူ႔ကို ေပးလိုက္႐ုံေပါ့။ ကိုျမေမာင္ကလည္း ေနပါဦး-စာေရးဆရာႀကီးရဲ႕ နတ္သမီးေတြက ထဘီဝတ္သလားဟု ဝင္ေနာက္၏။ လူ႔ ျပည္က နတ္သမီးေတြလို ထဘီဝတ္မယ္ထင္လို႔ပါ၊ ကိုယ္ေဝစုနဲ႔ လွဴရင္ ကိုယ္တိုင္နတ္ျပည္ေရာက္ ေသာက္ခ်င္တဲ့လူေသာက္၊ မိန္းမေၾကာက္လို႔ အပ္ခ်င္အပ္–ေငြကေတာ့ ခပ္မ်ားမ်ားရမွာ–ဟုရွင္းျပရာ ဆက္လုပ္ရန္ ကြၽန္ေတာ့္အား တာဝန္ေပးၾက သည္။
(၆)
သို႔/
အပ္ခ်ဳပ္ေရးအရာရွိ၊
ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ၏ ဥပေဒႏွင့္အညီ စက္ဘက္ဆိုင္ရာ အမႈထမ္းမ်ားအသင္း ဖ်က္သိမ္းဖို႔ အေရးေပၚစည္းအေဝးက ေငြစာရင္းဌာ၌ အပ္ႏွံထားေသာ အသင္းပိုင္ေငြမ်ားကို အျမန္ဆံုးလႊဲေပးရန္ ေတာင္းဆိုလိုက္သည္။ အသင္းစည္းမ်ဥ္းအရ ဆက္လက္လုပ္သြားရန္လည္း ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။
ဝင္းေအာင္
အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး
အမႈေဆာင္အဖြဲ႔ႏွင့္ အသင္းကိုယ္စား
မိတၱဴကို သက္ဆိုင္ရာမ်ားသို႔ ေပးပို႔ပါသည္။
ခြင့္တရက္ေလးကိုပင္ ေလွ်ာက္ထားၿပီ၊ ႐ိုေသေလးစားစြာျဖင့္ဟု ေရးရခိ်န္၌ ယခုစာကိုဖတ္ၿပီး လန္႔ခ်င္လည္းလန္႔ေပလိမ့္ မည္။ တကယ္ေတာ့ ဘာမိတၱဴမွ ဘယ္ကိုမွမပို႔ပါ။ ထင္ထားသည့္အတိုင္း ေငြစာရင္းဌာက အသင္းပိုင္ေငြအားလံုး ျပန္ရ လိုက္၏။ (၂၆) ရက္ေန႔ ေငြျပတ္ေနၾကခ်ိန္တြင္ တဦးလွ်င္ (၂၈၆) က်ပ္စီရၾက၍ ဝမ္းသာၾကကုန္၏။
နတ္သမီးထဘီဖိုး ျပန္ရေငြဟု တြင္သြားသည္။
ဦးခင္ေမာင္ဦး အလုပ္ထြက္သြား၏။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ၁၉၇၉ ခုႏွစ္တြင္ ထြက္ခဲ့၏။ ၁၉၈၈ ခု၊ အေရးအခင္းေၾကာင့္ အသင္း ဝင္အေတာ္မ်ားမ်ား အလုပ္ျပဳတ္ၾကသည့္ထဲ ကိုျမေမာင္လည္းပါ၏။
(၇)
ဘယ္လိုမွေနလို႔မရေတာ့သည့္အဆံုး ၁၉၉၂ ခု၊ ေမလတြင္ ကြၽန္ေတာ္ ဘန္ေကာက္သို႔ထြက္လာကာ အလြတ္သတင္း ေထာက္လုပ္၏။ ၁၉၉၅ ခု၊ ေအာက္တိုဘာလတြင္ VOA ျမန္မာပိုင္း၌ အလုပ္ရ၍ Washington DC တြင္ (၁၅) ႏွစ္ လုပ္ ကိုင္ေနထုိင္ၿပီး ၂ဝ၁ဝ ခု၊ တြင္ပင္စင္ယူၿပီးေနာက္ ဗာဂ်ီးနီးယားျပည္နယ္၌ ေနထုိင္၏။
ျမန္မာျပည္မွ အေပါင္းအသင္းမ်ားႏွင့္ ဆက္သြယ္ရန္ အလြန္ခက္ခဲပါဘိ။
စံုစမ္းလိုက္တိုင္း မရွိေတာ့၊ ေသဆံုးၿပီဟုသာ ၾကားေနက်မို႔ အားမရွိလွ။ ကိုယ္တိုင္ကလည္း ခံခဲ့ရသည့္ ဒဏ္ရာဒဏ္ ခ်က္မ်ားေၾကာင့္ ေဆးကုသမႈ ခံယူေနရသည္။ မ်က္စိႏွစ္ဖက္စလံုး ခြဲထားရစဥ္ ၈-၁ဝ-၂ဝ၁၆ ေန႔၌ VOA ျမန္မာပိုင္းဌာနမွဴး ဦးသန္းလြင္ထြန္းက ရန္ကုန္မွလာေသာ ဦးခင္ေမာင္ဦးက ေတြ႕ခ်င္သည္ဟု တယ္လီဖုန္းဆက္၏။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ထက္ (၁ဝ) ႏွစ္ခန္႔ ႀကီးသူမို႔ မဟုတ္ႏိုင္၊ မျဖစ္ႏိုင္။
သို႔ေသာ္လည္း ဦးခင္ေမာင္ဦးကိုယ္တိုင္ တယ္လီဖုန္းထဲ ေဟ့လူလာခဲ့ပါဦး၊ နတ္သမီးထဘီဖိုးေျပာခ်င္လို႔– ဟူေသာ အသံ ၾကားရေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္အဘယ္မွာလွ်င္ မေတြ႕ဘဲေနႏိုင္ပါမည္နည္း။ မ်က္စိခြဲထား၍ ဇနီးက ခြင့္မျပဳ၊ သမီးက လည္း ကားေမာင္းမပို႔။
ဇြတ္ထြက္လာကာ ေဝးလံသည့္ခရီး Taxi ငွားစီးၿပီး ေရာက္သြား၏။
အားလံုးက အံ့ၾသဝမ္းသာေနၾကၿပီး၊ ကိုစံမိုးေဝက အမွတ္တရ ဓာတ္ပံုရိုက္ေပး၏။ Wheel Chair ႏွင့္ သူ႕သမီး (ယုဇနခင္) ေခၚ၍ ေရာက္သူႀကီးႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ငယ္မူျပန္ၾက၏။ အားနာ၍ ေအာက္ဆင္းကာ အားပါးတရ ေအာ္က်ယ္ဟစ္က်ယ္ ေျပာေနၾကသည္ကို သူႏွင့္မည္သို႔မွမဆိုင္သည့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔အသင္းပိုင္ေငြႏွင့္ နတ္ျပည္တက္၊ နတ္သမီးမ်ားအား ထဘီ ဝယ္ေပးရန္ၾကံစည္သူ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအရာရွိ တစ္ေနရာရာကေနမ်ား ၾကားေလမည္လားဟု ေတြးမိေၾကာင္းပါ။
၂ဝ၁၈ ခု၊ ေဖေဖၚဝါရီလ (၂၄) ရက္ေန႔။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ