သိဒၶတၳမူခါဂ်ီ ေရးတဲ့ ကိုယ္ခႏၱာေတြ နားစက္ေနတာနဲ႔ လႈပ္ရွားေနတာ
ဘာသာျပန္ ေမာင္ရစ္ (နယူးေယာကၠာ မဂၢဇင္း၊ ဇန္ ၈၊ ၂၀၁၈) မိုးမခ၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၇၊ ၂၀၁၈
“အေဖအသက္ငင္ေနတာထက္ ခုထိအသက္ရွင္ေနေသးတာက ပေဟဠိ ျဖစ္ပါတယ္”
(၁)
မနက္ ၃ နာရီမွာ တယ္လီဖုံး ၀င္လာတယ္။ နယူးေဒလီက က်ေနာ့္အေမမွာ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔။ ‘နင့္အေဖ … ‘ အေမက ေျပာတယ္၊ ေခ်ာ္လဲျပန္ျပီ။ ျပီးေတာ့ အေဖက ကေယာင္ကတန္းေတြ ေျပာေနတယ္။ တယ္လီဖုံးကို အေဖဘက္ကို လွည့္ျပတယ္။ အေဖက ဘာေတြေျပာေနမွန္းမသိ၊ ေလးေလးပင္ပင္နဲ႔ တတြတ္တြတ္ရြတ္လို႔။ အသံက ႏွာသံစူးစူးထြက္ေနတယ္။ အေဖက သူ႔ငယ္နာမည္ကို ထပ္ကာ ထပ္ကာ ရြတ္ေနတယ္။ ရွီဘူ … တဲ့။ ျပီးေတာ့ သူ႔ငယ္ဘ၀က ရြာ။ ဒီဟာဂိုရီ။ သူေျပာေနပုံက သူရဲ့ ေနာက္ဆုံးအမွာစကားကို ေရရြတ္ေနသလို။
အေဖ့ကို ေဆးရုံပို႔လိုက္။ က်ေနာ္က အေမ့ကို ခိုင္းလိုက္တယ္။ နယူးေယာက္ကေနျပီးေတာ့။ က်ေနာ္ မီရာေလယ်ာဥ္နဲ႔ လိုက္လာခဲ့မယ္။
မလာနဲ႔ အဲဒီကပဲ ေစာင့္ေန။ အေမက ျပန္ေျပာတယ္။ အေဖက သူ႔ဖာသာသူ ျပန္ေကာင္းလာမွာ။ အေမ့အတြက္ကေတာ့ သူတို႔ေခတ္တုန္းကလို ေလယ်ာဥ္ပ်ံလက္မွတ္ ေန႔ခ်င္းျပီး ၀ယ္တယ္ဆိုတာ အေတာ္လြန္တဲ့ ကိစၥပါ။ အလြန္ၾကီးက်ယ္ျပီး ႏိုင္ငံတကာလူဆိုးေတြ ရုပ္ရွင္စတားေတြပဲ လုပ္ႏိုင္တဲ့ ကိစၥကုိး။ အေမသိတဲ့သူေတြထဲမွာ မိဘေတြအသက္မွီေအာင္ လာႏိုင္တဲ့သူ မရွိပါဘူး။ သူတို႔ေတြေခတ္ရဲ့ အရာရာကို ခ်ဳိးျခံေခၽြတာရမယ္လို႔ အက်င့္စြဲေနတာဟာ ေရွးရိုးစြဲအယူသီးမႈကို ခိုင္မာေစပါတယ္။ သည္လို အခုလာႏိုင္လိုက္ရင္ကိုက မက်ေရာက္ေသးတဲ့ အပ်က္တရားကို ဖိတ္ေခၚသလို ျဖစ္မွာ စိုးပုံရပါတယ္။
အိပ္ျပီးေစာင့္လိုက္ပါ။ အေမက ေျပာတယ္။ အေမ့မွာ စိုးရိမ္ေသာကေတြ တိုးလာေနပုံပါပဲ။ က်ေနာ္က ဖုံးခ်ျပီးတာနဲ႔ က်ေနာ့္ခရီးသြားလက္မွတ္ကိုယ္စားလွယ္ဆီ အီးေမးပို႔လိုက္တယ္။ အျမန္ဆုံး ေနာက္ထြက္မယ့္ အိႏၵိယေလေၾကာင္းလက္မွတ္ကို ၀ယ္ထားဖို႔။
က်ေနာ့္အေဖက ၈၃ ႏွစ္၊ က်န္းမာေရးကလည္း တစစ ယိုယြင္းေနတာ ရက္သတၱမ်ားျပီ။ အခု ညၾကီးသန္းေကာင္ဖုန္းေခၚတာဟာ ဒီတခါတင္မကေတာ့သလို အေျခအေနပိုဆိုးေနတယ္ဆိုတာ ျပေနတယ္။ မုန္တိုင္းမလာခင္ လိႈင္းေတြတက္လာသလိုမ်ဳိးေပါ့။ အခုလိုမ်ဳိး ေခ်ာ္လဲတာ မေတာ္တဆေတြ ျဖစ္တာ မ်ားလာတယ္၊ ရတဲ့ ဒဏ္ရာေတြကလည္း ပိုဆိုးလာတယ္။ ဒီႏွစ္ထဲမွာ အခုလို လဲတာ တခါမကေတာ့ပါဘူး။ လြန္ခဲ့တဲ့ လအနည္းငယ္ကပဲ အိမ္ေပၚ၀ရန္တာမွာ အေဖလဲတယ္။ လက္က်ဳိးတယ္။ အေမေတြ႔ေတာ့ သူ႔လက္က်ဳိးက သူ႔ကိုယ္ေအာက္မွာ ပိေနတယ္။ အေမက ကပ္ေၾကးနဲ႔ သူ႔အက်ၤ ီကို ျဖတ္ေတာ့ အေဖက ေ၀ဒနာ ၂ မ်ဳိးနဲ႔ ေအာ္တယ္။ ေနာက္ကြယ္က ေ၀ဒနာဆိုတာ အက်ီအေကာင္းၾကီးကို ကပ္ေၾကးနဲ႔ ျဖတ္ထုတ္လို႔။ ဒါ သူ႔ဦးေႏွာက္ထဲက စဲြလန္းေနတဲ့ အပိုင္းအစေတြ ဆြဲထုတ္လိုက္သလို။ က်ေနာ္သိတာေပါ့။ ဒါက ဟိုးတုနး္က သူ႔အေမနဲ႔ ရန္ျဖစ္ခဲ့ရတာေလ။ အဲသည္တုန္းက နယ္စပ္ကေန ကလကတၱားကို ကေလး ၅ ေယာက္ ခ်ီပိုးျပီး လာခဲ့ၾကတာ။ အဲသည္တုန္းက အိႏၵိယျပည္ၾကီးကို ခြဲျခမ္းပစ္တုန္းက။ အဲသည္တုန္းက ၀တ္စရာ အ၀တ္ေတာင္ မလုံေလာက္လို႔ အခ်င္းခ်င္း မွ်ျပီး ၀တ္ခဲ့ၾကရတာ။ သူ႔အေမသာဆိုရင္ ဒီအက်ၤီကို မပ်က္စီးေအာင္ လုပ္ေပးႏိုင္မွာ ဆိုျပီးေတာ့ …။
အဲသည္တုန္းကလည္း က်ေနာ့္အေမက ေလ်ာ့ေပါ့ျပီး သက္သာေအာင္ ေျပာခဲ့တာပါပဲ။ Kicchui na” တဲ့။ အေမေျပာတာက “ဒါ ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး” ေပါ့။ ဒါဟာ က်ေနာ္တို႔မိသားစုေတြ တဖက္ေစာင္းနင္းမျဖစ္ရေအာင္ သုံးေနၾကစကား။ ‘ငါတုိ႔ အဆင္ေျပသြားမွာပါ’ အေမက ေျပာခဲ့တယ္။ က်နာ္ကလည္း အေမ့စကားကို လက္ခံခဲ့တယ္။ သည္တခါေတာ့ က်ေနာ္ သိပ္မေသခ်ာေတာ့ဘူး။
(၂)
အေမေခၚျပီး နာရီ ၂၀ ၾကာျပီးတဲ့အခါမွာ က်ေနာ္ဟာ အလြန္ပူအိုက္ျပီး မီးခိုးေတြနဲ႔ မိႈင္းေနတဲ့ ေဒလီကို ဆင္းသက္ေနျပီ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ့္မိဘအိမ္ကို တန္းသြားတယ္။ အထုပ္အပိုးေတြ ပစ္ခ်တယ္။ ျပီးတာနဲ႔ တကၠစီငွားျပီးေတ့ာ ဦးေႏွာက္နဲ႔ အာရုံေၾကာ အေရးေပၚကို သြားပါတယ္။ အဲသည္ေဆးရုံဆိုတာက အလယ္မွာ အမိုးပြင့္နဲ႔ အေဆာက္အဦေတြက ၄ ပြင့္ ဖိုခေနာက္ဆိုင္ထားသလို ဖြဲ႔စည္းထားတာပါ။ ၾကမ္းခင္းေတြက ျပင္ဆင္ထားတယ္၊ ေပၚလစ္တိုက္ထားတဲ့ ဖေယာင္းပုဆိုးေတြ ခင္းထားတယ္။ သို႔ေသာ္ အေပါက္အျပဲေတြၾကားထဲကေန အေဆာက္အဦရဲ့ ေရပိုက္ေတြ၊ မီးၾကိဳးေတြ၊ အုတ္သားမညီမညာေတြကို ဒိုးယိုေပါက္ ျမင္ေနရပါတယ္။ အကယ္၍မ်ား သင္ခလုတ္တိုက္လဲျပီး ၾကမ္းျပင္နဲ႔ ေခါင္း ရိုက္ခြဲမိမယ္ဆိုရင္ ဦးေႏွာက္အထူးကုေတြက အဆင္သင့္ကို ေစာင့္ၾကိဳေနျပီးသားပဲေပါ့။
က်ေနာ့္အေဖဟာ ေဆးေတြေၾကာင့္ ေတာ္ေတာ္ၾကီးကို မိန္းေမာေနပါတယ္။ က်ေနာ္ သူ႔ကို ေခၚလိုက္ေတာ့ သူ႔ေခါင္းက က်ေနာ့္ဘက္ကို မွတ္မိသလိုမ်ဳိး ခ်က္ခ်င္းလွည့္လုိက္တယ္။ က်ေနာ့္အေပ်ာ္က ၾကာၾကာမခံပါ။ အေဖက ေခါင္းကို ဟိုဘက္ သည္ဘက္ ယမ္းေနတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကို က်ေနာ္သိတယ္။ ဒါက အလိုအေလ်ာက္လႈပ္ရွားမႈ၊ အၾကိမ္ၾကိမ္ စီးခ်က္က်က် လႈပ္ေနတာ။ သူ႔ဦးေႏွာက္ဟာ ရွိထားျပီးသားအသိစိတ္ကေန ေနာက္ျပန္ဆုတ္ျပီးေတာ့ အလုိအေလ်ာက္တုန္႔ျပန္မႈအဆင့္ (Reptilian consciousness) ကို ျပန္သြားေနတာ။ သည္လိုမ်ဳိး အသိမဲ့တဲ့ စက္၀ိုင္းသ႑ာန္ လည္ပတ္ေနတဲ့ လႈပ္ရွားမႈကို ၾကည့္ေနရင္းကေန က်ေနာ္အေတြးေပါက္မိတာက ဒါဟာ ဟိုးေအာက္ဆုံး ငရဲျပည္ကေနျပီး ပို႔လႊတ္လိုက္တဲ့ အခ်က္ျပမႈေတြလားလို႔ေပါ့။
ဦးေႏွာက္နဲ႔ အာရုံေၾကာဌာနက တာ၀န္က်ေနတဲ့ ဆရာ၀န္က က်ေနာ့္ကို လာေတြ႔ပါတယ္။ သူက က်ေနာ္လည္း ဆရာ၀န္တဦးဆိုတာ သိေနပါတယ္။ သူက ေဒါက္တာမူကာဂ်ီလား ဆိုျပီး လက္ဆြဲ ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။ သူ႔ၾကည့္ရတာ အသက္ ၃၅ ႏွစ္ေလာက္ ရွိပုံပါ။ မ်က္ႏွာက ျဖဴဖတ္ဖတ္၊ နားရြက္ၾကီးၾကီး၊ ျပီးေတာ့ ေလလည္း က်ယ္ပုံရတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ သူ႔ကို ၾကည့္ျပီး ခ်က္ခ်င္းကို မႏွစ္သက္ေတာ့သလို ျဖစ္လာပါတယ္။
ခင္ဗ်ားအေဖရဲ့ ဦးေခါင္းထဲမွာ အတြင္းေသြးယိုစီးတာ အမ်ားၾကီး ျဖစ္ခဲ့တယ္။ သူက ေျပာျပပါတယ္။ သူရဲ့ အရင္ကတည္းက သတိမေကာင္းတဲ့ အခံနဲ႔ဆိုေတာ့ ဘယ္လိုမ်ဳိး သူေနျပန္ေကာင္းလာႏိုင္မလဲဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ မခန္႔မွန္းႏိုင္ေသးပါဘူး။ သူက ထပ္ေျပာတာကေတာ့ အေဖရဲ့ ဆိုဒီယမ္အဆင့္ကလည္း ၁၂၈ ေအာက္ကို ေရာက္ေနတယ္တဲ့။ အရမ္းကို နိမ့္က်ေနတာပါ။ ဒါက ဘာကိုျပေနသလဲဆိုေတာ့ အေဖရဲ့ ဦးေႏွာက္တစ္သွ်ဴးေတြ ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါးထိခိုက္ေနတယ္ ဆိုတာ ျဖစ္ပါတယ္။
က်ေနာ့္မွာ ပညာတတ္ဥာဏ္နဲ႔ ယွဥ္တဲ့ ေဒါသမ်ဳိး ထြက္လာပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း စီတီစကင္ ဖတ္တတ္ပါတယ္။ ဆိုဒီယံအားနည္းတယ္ဆိုတာ ဘာလဲဆုိတာ သိပါတယ္။ က်ေနာ္သည္လုိမ်ဳိး ျပန္ေျပာမလို႔ စိတ္ေပါက္ေနေသာ္လည္း ပါးစပ္ကို ပိတ္ထားလိုက္ပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔အားလုံး အေျခအေနကို ထိန္းသိမ္းထားလိုက္ႏိုင္ပါျပီ။ သူက က်ေနာ္႔ကို အာမခံခ်က္ေပးပါတယ္။ ခင္ဗ်ားက သားတေယာက္အလုပ္ လုပ္ပါ။ က်ေနာ္တို႔က ဆရာ၀န္တေယာက္အလုပ္ကို လုပ္ၾကပါမယ္။ ေျပာျပီးတာနဲ႔ သူဟာ ကမန္းကတန္းပဲ အျခားလူနာေတြဆီ ထြက္သြားပါေတာ့တယ္။
မိနစ္အနည္းငယ္အတြင္းမွာပဲ က်ေနာ္ သိလိုက္တာက စက္ေပၚကေန ျပေနတဲ့ အေဖရဲ့ ႏွလုံးခုန္ခ်က္ဟာ အေတာ္ၾကီးကို ျမင့္မားေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း ေစာင္ထဲကေန လိုက္ႏႈိက္ျပီးေတာ့ အေဖရ့ဲ ေယာင္ကိုင္းေနတဲ့ လက္ေကာက္၀တ္ကို စမ္းၾကည့္ပါတယ္။ ေသြးခုန္ႏႈန္းကို ရွာပါတယ္။ အေဖ့ေသြးခုန္ႏႈန္းက ပုံမွန္ပါ။ စက္ကေနျပေနတာကေတာ့ ၂ဆေလာက္ကို ပိုေနပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း သူနာျပဳကို ေခၚပါတယ္။ သူနာျပဳအမ်ဳိးသမီးဟာ ခပ္ေသးေသး မ်က္ႏွာၾကည္ၾကည္နဲ႔ပါ။ သူမရဲ့ အျပာေရာင္ဆာရီအေပၚက ထပ္ျပီးေတာ့ သူနာျပဳ၀တ္စုံကို ၀တ္ထားပါတယ္။
ေအာ္ ဒါလား။ ဒီစက္က ဘယ္ေတာ့မွ အလုပ္မလုပ္ဘူး။ သူမက စက္ကို လက္နဲ႔ ညႊန္ျပရင္း ေပါ့ေပါ့ပဲ ေျပာပါတယ္။ ဘီးတတ္ကစားစရာတခုလိုမ်ဳိး သေဘာထားသလိုပါ။ ျပီးေတာ့ သူမက စက္ကို ပိတ္ပစ္လိုက္ပါတယ္။ က်ေနာ့္မွာ မွင္တက္သြားပါတယ္။ စက္က တတီတီနဲ႔ အလုပ္မလုပ္ေတာ့ဘဲ ရပ္သြားပါျပီ။ က်ေနာ့္အေဖဟာ စက္ေပၚမွာ ေသြးခုန္ႏႈန္း မရွိေတာ့ပါ။ သို႔ေသာ္လည္း ခုနင္က ျပသနာကေတာ့ ေျပလည္သြားပါျပီ။ မွားေနတဲ့ ေသြးခုန္ႏႈန္းကိစၥ ေျပလည္သြားျပီမို႔ သူမကေတာ့ ေအာင္ျမင္သူတဦးလိုပုံနဲ႔ ေနာက္ကုတင္ကို ခ်ီတက္သြားပါတယ္။
ေနာက္ တနာရီအၾကာမွာ သူမ ျပန္လာျပီးေတာ့ အေဖ့ကို သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေပးပါတယ္။ အေဖရဲ့ တ၀က္တပ်က္ပြင့္ေနတဲ့ ပါးစပ္ထဲက အာခံတြင္းမွာ သလိပ္ေတြ အျမဳပ္ေတြ ရွိေနပါတယ္။ သူက ေလစုတ္စက္ကေန ပိုက္နဲ႔ တတ္ျပီး စုတ္ထုတ္တာပါ။ စက္က အသံတိုးတိုးေလး ပုံမွန္ျမည္ေနရာကေန ဟုတ္ခနဲ ရပ္ဆိုင္းသြားပါတယ္။ စက္ေန ပိုက္ဆီကိုသြားတဲ့ ရာဘာစကာတခုဟာ ေပါက္သြားပါျပီ။ သူနာျပဳအမ်ဳိးသမီးက ေတာင္းပန္တဲ့အမူအရာကို ျပပါတယ္။ ရာဘာစကာတခု အသဲအသန္သြားရွာပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ၂ဦးစလုံး သိထားျပီးသားကေတာ့ ဒီလိုအစားထိုးစရာ မရွိဘူးဆိုတာ ျဖစ္ပါတယ္။
က်ေနာ္ေဆးရုံကေန ည ၁၁ နာရီမွာ ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္အိမ္မေရာက္ခင္ မိုင္အနည္းငယ္ ဟိုင္းေ၀းေပၚမွာ ဆိုင္ကယ္တစီး ေမွာက္ေနတာေတြ႔ရပါတယ္။ ဦးထုပ္မေဆာင္းထားတဲ့ ယာဥ္ေမာင္းဟာ ေလထဲကို ပ်ုံ၀ဲျပီး က်သြားခဲ့ပါတယ္။ လူတခ်ဳိ႔ကေတာ့ မီးက်ီအနီေတြ ထြန္းျပီးေတာ့ ယာဥ္ထိခိုက္မႈေနရာကေန ကြင္းႏိုင္ေအာင္ လုပ္ထားပါတယ္။ က်ေနာ့္တကၠစီျပတင္းမွန္ေတြကို ျမိဳ့ေတာ္ရဲ့ ေလျပင္းေတြက ဖုန္ေတြ သဲေတြ အဆုပ္လိုက္ အဆုပ္လိုက္ ပက္ေနၾကတယ္။ အဲသည္ မႈန္၀ါး၀ါးျပတင္းကေန ျမိဳ့ေတာ္ၾကီးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပြဲေတာ္တခု မဂၤလာေဆာင္တခု က်င္းပေနသလို အေရာင္ေတြ စုံတဲ့ ပုံရိပ္ေတြလို တရိပ္ရိပ္နဲ႔။ အဲသည္လို ပုံပ်က္ပမ္းပ်က္ေတြကို ၾကည့္ရင္း က်ေနာ္ ရယ္ခ်င္လာတယ္။ ေဒလီျမိဳ့ေတာ္ဟာ ေဇာက္ထိုးမိုးေမွ်ာ္ျဖစ္ေနတယ္။ ျမိဳ့ေတာ္ၾကီးကလည္း က်ဳိးပဲ့ေနတယ္။ ေဆးရုံကလည္း က်ဳိးပဲ့ေနတယ္။ က်ေနာ့္အေဖကလည္း က်ဳိးပဲ့ေနတယ္။
(၃)
က်ေနာ္တို႔ဆီမွာ ေၾကးမႈံျပင္လို ၾကားခံထားတဲ့ျမင္ကြင္းေနာက္ကြယ္မွာ လႈပ္ရွားေနတဲ့ အလုပ္ေတြ ရွိတယ္။ က်ေနာ္တို႔ေတြက အဲသည္မွန္ အက္ကြဲေၾကာင္းေပၚလာေတာ့မွာ၊ ေပါက္သြားေတာ့မွသာ အဲသည္ေနာက္ကို ျမင္ႏုိင္တယ္။ “ၾကည့္ေလ၊ ဒါဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး”။ က်ေနာ္တို႔ဟာ ပုံမွန္အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ စက္ၾကီးအတြင္းမွာ ေနထိုင္ၾကေတာ့ အဲသည္စက္ၾကီး အလုပ္လုပ္ေနတာကို ရိပ္မိသိရွိထားတာ မရွိၾကဘူး။ က်ေနာ္တို႔က ဒါက်ေနာ္တို႔ ရထားတဲ့ လက္ေဆာင္ပဲလို ေပါ့ေပါ့ဆဆ၊ ဂရုမျပဳမိဘဲ၊ ေက်းဇူးမတင္တတ္ဘဲ၊ ဆင္ျခင္မႈမရွိဘဲနဲ႔ လက္ခံထားၾကတယ္။ လြန္႔ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာတုန္းက ဆရာ၀န္ေပါက္စေလးတဦးဟာ ေငြအပိုလိုခ်င္တာေၾကာင့္ သာမန္ရပ္ကြက္တခုထဲက ေဆးရုံေလးတခုမွာ အခ်ိန္ပိုသြား အလုပ္လုပ္ခဲ့တယ္။ ေဘာ္စတြန္ကေန မိုင္အနည္းငယ္ အကြာမွာေပါ့။ စေနေန႔မွာဆို ဆယ္နာရီကေန ည ၈နာရီအထိ က်ေနာ္ လုပ္ခဲ့တယ္။ ။ ညအလုပ္ျပီးခ်ိန္ဆိုရင္ အဲသည္နားက ထမင္းဆိုင္မွာ ဘီယာနဲ႔ အျမည္းနဲ႔ ေမာပန္းခဲ့သမွ်ကို ေျဖသိမ့္တယ္။
အဲသည္ေဆးခန္းဟာ ဘတ္ဂ်က္နည္းနည္းေလးနဲ႔ လစာေငြ မျဖစ္စေလာက္နဲ႔ လည္ပတ္တယ္။ အဲသည္ေဆးခန္းကို လည္ပတ္သူက အသက္ ၆၀ ေလာက္ရွိတဲ့ သူနာျပဳဆရာမၾကီး။ သူ႔တသက္ သည္ေဆးခန္းမွာပဲ ကုန္ခဲ့ပုံရတယ္။ တမနက္ခင္းမွာေတာ့ ေန႔တာ အတိုအရွည္ညိွတဲ့ အခ်ိန္ေျပာင္းထားတာ မသိလိုက္တဲ့ က်ေနာ္ ေဆးခန္းကို တနာရီေလာက္ ေစာေရာက္သြားတယ္။ အဲသည္မွာ သူနာျပဳဆရာမၾကီး ေဆးခန္းကို တေန႔တာအတြက္ ျပင္ဆင္ေနတာကို ထိုင္ၾကည့္ေနမိတယ္။ လူနာခုတင္လြတ္ေဘးတိုင္းမွာ ေအာက္စီဂ်င္ေပးတဲ့ မ်က္ႏွာဖုံးအတြက္ ပိုးသတ္ထားတဲ့ ပလတ္စတစ္ပိုက္ေတြ စီေနတယ္။ ျပီးေတာ့ ဆရာမၾကီးက အေရးေပၚေဆး၀ါး ကိရိယာေတြ အဆင္သင့္ထည့္ထားတဲ့ အေရးေပၚေဆးလွည္းကို စစ္ေဆးတယ္။ ျပီးေတာ့ မနက္တိုင္းလုပ္ေနက် အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏိုင္လွတဲ့ ၀တၳရားေတြကိုလည္း သူက ေနာက္ဆုံးအဆင့္မွာ ဆက္လုပ္ပါတယ္။ လြတ္ေနတဲ့ လူနာအခန္းေလးေတြ တခုကေန တခုကို ၀င္တယ္။ အိပ္ယာခင္းေတြ ဆြဲဆန္႔တယ္။ သိမ္းျပီးသား ေစာင္အစေတြကို ေမြ႔ယာထဲ ထိုးသြင္းျပီး ထပ္သိမ္းဆည္းတယ္။ ျပီးေတာ့ ကုတင္ေခါင္းရင္းနဲ႔ နံရံၾကားထဲက ေနရာလြတ္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲ ကုန္းကုန္းကြကြနဲ႔ ၀င္ျပီး နံရံမွာ တပ္ထားတဲ့ ေအာက္စီဂ်င္ေပးတဲ့ ေခါင္းေတြကို ေခ်ာဆီသုတ္ျပန္တယ္။
က်ေနာ္ကေတာ့ သူရဲ့ ေန႔စဥ္၀တၳရားအလုပ္ၾကီးအကိုင္ၾကီးေတြကို သိပ္ျပီး အေလးမထားမိပါဘူး။ သို႔ေသာ္ ေနာက္တပတ္အၾကာမွာေတာ့ျဖင့္ အဲသည္ရဲ့ အဓိပၸါယ္ကို သိရွိလိုက္ပါေတာ့တယ္။ ေဆးရုံေလးကို အသက္လတ္ပိုင္း အမ်ဳိးသမီးတေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ မ်က္လုံးေတြ ျပဴးထြက္လို႔၊ ႏႈတ္ခမ္းေတြက ျပာႏွမ္း၊ အသက္ပုံမွန္ မရႈႏိုင္ေတာ့။ အသက္ပါသြားႏိုင္ေလာက္တဲ့ ပန္းနာရင္ၾကပ္ေ၀ဒနာကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ခံစားေနတာ။ လူနာတင္ကားေပၚကေန ထမ္းစင္နဲ႔ ထမ္းလာျပီး ကုတင္ေပၚ တင္တာ တမိနစ္ေတာင္ မၾကာပါ။ ဒါဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကုတင္မွာ အိပ္ယာခင္းေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ ဆြဲဆန္႔ သိမး္ဆည္းထားတာမို႔ အမ်ဳိးသမီးဟာ ေလ်ာခနဲ႔ ကုတင္ေပၚ ဆြဲတင္လိုက္ရုံပဲေလ။ ေအာက္စီဂ်င္ပိုက္ေခါင္းကလည္း ေခ်ာေခ်ာခ်ဴခ်ဴ ဖြင့္လိုက္ႏိုင္တယ္။ ဘယ္သူက သိမွာလဲ သည္ပိုက္ေခါင္းေတြကို ဆီထိုးထားေပးတယ္ဆိုတာ။ ျပီးေတာ့ က်ေနာ္က အေၾကာေဆးသြင္းဖို႔အတြက္ လိပ္ျပာပုံ ေဆးထိုးအပ္ကို ရွာေတာ့ အဆင္သင့္ ဆိုက္မွန္၊ အခ်ဳိးမွန္ ရွိေနျပီေလ။ က်ေနာ္က အသက္လုေနရတဲ့ လူနာရဲ့ သူငယ္အိမ္ကိုပဲ ဂရုစိုက္ၾကည့္ေနဖို႔သာ လိုပါေတာ့တယ္။
ဒါနဲ႔ သူနာျပဳဆရာမၾကီးက အသက္ကယ္အေရးေပၚလွည္းကို ဖြင့္တယ္။ ထိုးစရာ ေဆး epinephrine ကို က်ေနာ္က ေတာင္းတယ္။ အဲသည္ေဆးက ေဆးထိုးအပ္ထဲမွာ အဆင္သင့္ သြင္းထားျပီးသား ျဖစ္ေနျပီ။
‘လူနာကို အသက္ရႈပိုက္ သြင္းေတာ့မလား’ ဆရာမၾကီးက ေမးတယ္။ ဒါက ေမးတာထက္ ညႊန္ၾကားတဲ့သေဘာေတာင္ ပိုေဆာင္မလားပဲ။
က်ေနာ္ကေတာ့ ၀န္ေလးေနမိတယ္။ မလုပ္ခ်င္တာက က်ေနာ္ အဲသည္လို ပိုက္သြင္းတာ မကၽြမ္းက်င္လို႔့ပါ။ စာထဲမွာ သင္ထားတဲ့ အသက္ရႈလမ္းေၾကာင္းတို႔၊ အသံပိုက္တို႔ေတြဆိုတာ က်ေနာ္႔အတြက္ အထာမက်ေသးဘူး။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္႔မွာ ေရြးစရာမရွိပါ။ အဲသည္အမ်ဳိးသမီးရဲ့ ပါးစပ္ကို ဆြဲဟလိုက္တယ္။ ဆရာမၾကီးက ‘အံကပ္ေတြ’ လို႔ အခ်ိန္မီေလး သတိေပးလိုက္လို႔ က်ေနာ္လည္း အံကပ္ေတြ ဆြဲထုတ္လုိက္ႏိုင္တယ္။ သူ႔အာခံတြင္းထဲကို လ်ာေပၚကေနဖိျပီးေတာ့ laryngoscope လို႔ေခၚတဲ့ ကိရိယာနဲ႔ ပိုက္သြင္းဖို႔ အ၀ကို ျမင္ရတဲ့အထိ ျပင္ဆင္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ေအာက္စီဂ်င္ပိုက္ကို ေတာင္းပါတယ္။ က်ေနာ္ ဂရုမထားမိလိုက္တာက အဲသည္ စကုတ္ကိရိယာကို အာခံတြင္းထဲ ေခ်ာေခ်ာခ်ဴခ်ဴ ၀င္ဖို႔ ဆီသုတ္ေပးထားတာကိုပါ။ ဒါေၾကာင့္ လြယ္လြယ္ကူကူ က်ေနာ္လုပ္လိုက္ႏုိင္တာေပါ့။
ကိစၥေတြျပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႔က အေရးေပၚကားကို ျပန္ေခၚျပီး တကယ္ေဆးရုံက အေရးေပၚဌာနကို ပို႔ေပးဖို႔ လုပ္ၾကတယ္။ အဲသည္မွာ က်ေနာ္႔ ဂ်ဴတီခ်ိန္လည္း ျပီးသြားတယ္။ က်ေနာ္ ပတ္၀န္းက်င္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ္ အေရးေပၚလူနာကို ကယ္တင္ဖို႔ အလ်င္အျမန္ ေဆာင္ရြက္ေနခဲ့စဥ္တုန္းက ၾကမ္းေပၚမွာ ပစၥည္းေတြ ဖိတ္စင္ပ်႔ံက်ဲေစခဲ့တယ္ ဆိုတာပါ။ ပိုက္ေတြ၊ အစအနေတြ၊ ေဆးထိုးျပြန္၊ အခြံေတြ ျပီးေတာ့ အံကပ္တို႔ ဘာတို႔။ ေနာက္ေန႔မနက္ခင္းမွာေတာ့ျဖင့္္ ဒါေတြ မရွိေတာ့ပဲ အားလုံး စနစ္တက်ျပန္ရွင္းလင္းထားျပီးသား ျဖစ္ေနေတာ့မယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ သိလိုက္ပါတယ္။ လူနာကုတင္က အိပ္ယာခင္းကလည္း ဆန္႔ဆန္႔ရန္႔ရန္႔ ျဖစ္ေနမယ္။ အေရးေပၚေဆးလွည္းကလည္း အားလုံး ျဖည့္ဆည္းထားျပီးသား ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္။ ျပီးေတာ့ ပိုက္ေခါင္းေတြလည္း ဆီသုတ္ထားျပီးသား ျဖစ္ေနျပီေပါ့။
လြန္ခဲ့တဲံ့ ၁၉၂၀ ခုႏွစ္မ်ားက ခႏၱာေဗဒပညာရွင္ ေ၀ၚလတာကင္ႏြန္က ေ၀ါဟာရအသစ္တခု ထြင္ခဲ့တယ္။ homeostasis ဆိုတာပါ။ ဂရိဘာသာ homoios – ဆင္တူေအာင္ နဲ႔ stasis – ျငိမ္သက္ျခင္း ။ သူေျပာခ်င္တာကေတာ့ ခႏၱာကုိယ္တြင္းအစိတ္အပိုင္းေတြရဲ့ အဓိကထူးျခားခ်က္က သူတို႔အခ်င္းခ်င္းၾကား ပုံမွန္လည္ပတ္ႏိုင္ေအာင္ ထိန္းညိွႏိုင္မႈအစြမ္းသတၱိ ရွိတယ္ တဲ့။ သူ႔ေလ့လာမႈေတြက ဘယ္က အစျပဳခဲ့သလဲဆိုေတာ့ ပထမကမာၻစစ္အတြင္း မဟာမိတ္စစ္တပ္မွာ အလုပ္လုပ္ခဲ့စဥ္ကတည္းက ျဖစ္ပါတယ္။ သူေလ့လာတာက ေသြးပ်က္ဖြယ္ တုန္လႈပ္မႈေၾကာင့္ ခႏၱာကိုယ္တြင္း ပ်က္စီးထိခိုက္ပုံေတြကို ျဖစ္ပါတယ္။ သူဒီလိုေလ့လာျဖစ္ေအာင္ ႏိဴးေဆာ္ခဲ့တဲ့အေျခခံကေတာ့ ၁၉ရာစု ျပင္သစ္ ခႏၱေဗဒပညာရွင္ ကေလာဒီဘားနဒ္ေၾကာင့္လို႔ ဆိုပါတယ္။ သူက ဘာေျပာခဲ့သလဲဆိုေတာ့ – အတြင္းကလီစာေတြ ပုံမွန္လည္ပတ္မႈဟာ လြတ္လပ္တဲ့ အမီွခိုကင္းတဲ့ အသက္ရွင္လိုမႈေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္ တဲ့။
ပုံမွန္ ေကာင္းစြာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ အေဆာက္အအုံ အဖြဲ႔အစည္းဆိုတာဟာ သူ႔ကို ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ အစိတ္အပိုင္းအားလုံးနဲ႔ သက္ဆိုင္ပါတယ္။ ကိုယ္အပူခ်ိန္ကို တခ်က္ေလာက္ စဥ္းစားၾကည့္ၾကရေအာင္။ ပတ္၀န္းက်င္က အပူခ်ိန္ေတြ ဘယ္ေလာက္ အၾကီးအက်ယ္ ေျပာင္းလဲေနပါေစ မိမိခႏၱာကိုယ္တြင္းရဲ့ အပူခ်ိန္ဆိုတာက အလြန္က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ အတိုင္းအတာအတြင္းမွာပဲ ရွိေနရပါတယ္။ ဖာရင္ဟိုက္ ၉၇ ကေန ၉၉ အတြင္း ဆိုတာ လူေတြရဲ့ ပုံမွန္ ကိုယ္အပူခ်ိန္ပါ။ အျပင္မွာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေျပာင္းေနေျပာင္းေနေလ။ က်ေနာ္ နယူးေယာက္က အလြန္ေအးခဲေနတဲ့ ေဆာင္းဥတုအတြင္းမွာ အိႏၵိယေလေၾကာင္းလိုင္းေပၚ တက္လာခဲ့တယ္။ အဲသည္ သတၱဳပိုက္ေခါင္းၾကီးထဲကေန သြန္ခ်လိုက္ေတာ့ ပူျပင္းတဲ့ ေဒလီျမိဳ့ကို ေရာက္ေနျပီ။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္ရဲ့ ကိုယ္အပူခ်ိန္ကို တိုင္းသာၾကည့္မယ္ဆိုရင္ တဒီဂရီေလးေတာင္မွ ေျပာင္းမသြားဘူး။ ၀င္ရိုးစြန္းက ပင္ဂြင္းငွက္ေတြကေတာ့ လူေတြ ကိုယ္တြင္းအပူခ်ိန္ထိန္းညိွတာထက္ကို ပိုျပီးေတာ့ ေတာ္ၾကတာေပါ့ေလ။ သုညဒီဂရီအထက္ ၇၀ ကေန သုညဒီဂရီေအာက္ ၄၀ အထိ ေျပာင္းခ်လိုက္မယ္ဆိုရင္ေတာင္ ပင္ဂြင္းရဲ့ ကိုယ္အပူခ်ိန္ဆိုတာ အလြန္ဆုံး ေျပာင္းသြားလွမွ ၁ ဒီဂရီ ၂ ဒီဂရီေလာက္ပဲ ရွိပါတယ္တဲ့။
ခႏၱာကိုယ္တြင္းက ဆိုဒီယမ္ ဆားဓာတ္ကို ထိန္းထားတယ္ဆိုတာက တလီတာ၏ ေထာင္စိတ္ကေလး ၁၃၅ နဲ႔ ၁၄၅ အတြင္းမွာ ထိန္းထားတာပါ။ (135 – 145 milliequivalent per liter )။ ဒါကို ထိန္းဖို႔ ဦးေႏွာက္ထဲက အာရုံခံဆင္ဆာေတြက အျခားကလီစာေတြနဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္ျပီးေတာ့ ေက်ာက္ကပ္ထဲက ေရနဲ႔ ဆားအခ်ဳိးအဆအတြက္ အလြန္တိက်တဲ့ ခ်ိန္ဆမႈကို ျပဳလုပ္ေပးျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ကင္ႏြန္ ေရးသားထားတာကေတာ့ – “က်ေနာ္တို႔ ခႏၱာကိုယ္လို ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔တိုက္ရိုက္ထိေတြ႔ေနရတဲ့စနစ္ကို ပုံမွန္ျငိမ္ေနေအာင္ ထိန္းသိမ္းထားဖို႔ဆိုတာ စက္မ်ားလို ပုံမွန္လည္ပတ္မႈတခုခု လိုအပ္တယ္။ ရွိေနရမယ္။ တဲ့။ အဲဒါဟာ homeostasis ျဖစ္တယ္။ အစဥ္ထိန္းသိမ္းထားေသာ ျငိမ္သက္မႈ ဆိုတာ မေတာ္တဆမႈတခု မဟုတ္ဘူး။ ဒါက ေဘးပေယာဂ မလိုတဲ့ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ စနစ္တက် အုပ္ခ်ဳပ္မႈတခုရဲ့ ရလဒ္ျဖစ္တယ္။”
ကင္ႏြန္ရဲ့ ထိုးထြင္းမႈဟာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ စြဲေနတဲ့ ယုတၱိတခုကို ေျပာင္းျပန္လွန္လိုက္ပါတယ္။ မ်ဳိးဆက္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ ခႏၱာေဗဒပညာရွင္ေတြဟာ တိရစာၦန္ေတြကို စက္ပစၥည္းေတြနဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ျပီး သေဘာထားခဲ့ၾကပါတယ္။ လႈပ္ရွားေနတဲ့ အစိတ္အပိုင္းေတြ ေပါင္းစပ္ထားတာ တဲ့။ ၾကြက္သားေတြဆိုတာက ေမာ္တာေတြပါ။ ႏွလုံးဆိုတာက ေရပန္႔လိုမ်ဳိး။ အာရုံေၾကာေတြဆိုတာက မီးၾကိဳးေတြ။ စက္ေတြဆိုေတ့ာ သူတို႔က ခုန္တာ၊ စီးတယ္၊ လႈပ္တယ္၊ မီးပြင့္တယ္။ ဒီဖြဲ႔စည္းပုံကေန အက်ဳိးအျဖစ္ လႈပ္ရွားမႈေတြခ်ည္း ျဖစ္ေပၚေနတယ္လို႔ သတၱဳခ်ထားတယ္။ လုပ္ေနတာေတြ၊ အလုပ္ေတြ ….။ ” ရပ္မေနနဲ႔ေလ … တခုခု လုပ္ေန …” ဒါမ်ဳိး သေဘာထားတာ။
သို႔ေသာ္ ခႏၱေဗဒရဲ့အဓိကေလ့လာမႈအျဖစ္ ‘လႈပ္ေနတာေတြ လုပ္ေနတာေတြ’ ကို အာရုံျပဳေနတာကေန မေျပာင္းမလဲျဖစ္တည္မႈ (ဖြဲ႔စည္းမႈ) ဆီကို ကူးေျပာင္းလာတာတဲ့အမွ် လူ၏ ခႏၱာကိုယ္အလုပ္လုပ္ေနပုံကို က်ေနာ္တို႔ ရႈျမင္မႈကို ဘားနဒ္နဲ႔ ကင္ႏြန္တို႔က အေျခခံက်က် ေျပာင္းလဲေစခဲ့ပါတယ္။ ခႏၱာေဗဒ၏ အဓိကအလုပ္က အျမဲလႈပ္ရွားအလုပ္လုပ္တာကို အာရုံစိုက္တာ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ပုံမွန္ျငိမ္သက္ေနမႈ (stasis) ျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ေနတာလဲ ဆိုတာ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ‘တခုခု လုပ္မေနနဲ႔ေလ။ ျငိမ္ေနလိုက္’ ဆိုတာေပါ့။
ကင္ႏြန္ေၾကာင့္ပဲ သီအိုရီထုတ္သူေတြဟာ ‘ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းေနတဲ့စနစ္’ ဆိုတာကို စိတ္၀င္စားတက္ၾကြလာၾကတယ္။ ျပင္ပပေယာဂေတြကို ဆန္႔က်င္ျပီး မေျပာင္းမလဲျဖစ္တည္ေနမႈဆိုတာကို ေတြးေခၚလာၾကတယ္။ ျဗိတိန္လူမ်ဳိး ဇီ၀ေဗဒပညာရွင္ အာသာတင္စေလက ၁၉၃၅ မွာ ecosystem ဆိုတဲ့ အသုံးကို ထြင္လာတယ္။ ေဂဟစနစ္ေပါ့။ သူေျပာခ်င္တာက – ပတ္၀န္းက်င္ ေဂဟသဘာ၀မွာ အျမဲတန္း ျငိမ္သက္မႈကို (မေျပာင္းလဲမႈ) ထိန္းသိမ္းေရး ဆိုတာကို ေဖာ္ျပတဲ့ အသုံးအႏႈန္းေပါ့့။ မၾကာခင္မွာပဲ စီးပြားေရးပညာရွင္ေတြကလည္း homeostasis ဆိုတာကို သူ႔ဖာသာသူ ျပဳျပင္ႏိုင္တဲ့ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္ (self correcting markets) ဆိုျပီး ဆက္စပ္ျပလာၾကျပန္တယ္။ ေနာ္ဘတ္၀ိုင္းနာဆိုတဲ့ သခ်ာၤပညာရွင္တဦးက ဘာကို ေဟာကိန္းထုတ္သလဲဆိုေတာ့ feedback loops ဆိုတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ့္ကို ျပန္စစ္ေဆးျပီး အလိုအေလ်ာက္ မိမိဖာသာ ထိန္းညိွႏုိင္တဲ့ စနစ္တခုကေန သတၱ၀ါေတြ စက္ပစၥည္းေတြကို အုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ဆိုလာျပန္ပါတယ္။ သူေျပာခ်င္တာကေတာ့ – ဆဲလ္ေတြ ျမိဳ့ရြာေတြ လူမႈအဖြဲ႔အစည္းေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးအေဆာက္အအုံေတြဟာ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ျပင္ဆင္ျခင္းေတြ ဟန္ခ်က္ကို ထိန္းညိွျခင္းေတြနဲ႔ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ထိန္းညိွႏိုင္တယ္ တဲ့။ လူ၀စ္ကာရိုေရးတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ အသည္းပုံအနီေရာင္ဘုရင္မၾကီးက သူတို႔ရဲ့ ဧကရာဇ္ ျဖစ္မယ္ ထင္တယ္။ သူမက အယ္လစ္ဆိုတဲ့ ဇာတ္လိုက္မကို ဘာေျပာသလဲဆိုေတာ့ ကမာၻၾကီးဟာ သူမရဲ့ ေျခေထာက္ေအာက္မွာ မရပ္မနား လည္ေနတယ္။ အရမ္းအျမန္ကို လည္ေနေတာ့ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ေျပးႏိုင္သေလာက္ေျပးေနဖို႔က အဓိကပဲ။ ဒါဆိုရင္ တေနရာတည္းကေန မေရြ႔ေတာ့ဘူး တဲ့ေလ။
ကင္ႏြ္န္က ၁၉၄၅ မွာ ကြယ္လြန္ပါတယ္။ သူ႔ဘ၀မွာ ကမာၻစစ္ၾကီး ၂ ခုၾကားထဲ ကုန္ဆုံးခဲ့ရတာမို႔ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ထိန္းညိွတဲ့ မင္းမဲ့တဲ့ အစုိးရစနစ္တရပ္ျဖစ္ဖို႔ ဆိုတာ ခုနင္ကေျပာတဲ့ ခႏၱေဗဒဆိုင္ရာ အားထုတ္မႈခ်ည္း သက္သက္နဲ႔ ျဖစ္ထြန္းလာႏိုင္တယ္လို႔ သူကေတာ့ ယံုၾကည္လိမ့္မယ္ မထင္ပါဘူး။ သည္လိုအားထုတ္ဖို႔ဆိုတာက စဥ္ဆက္မျပတ္ စနစ္တက်နဲ႔ လူမသိသူမသိ အားလုံး လႊမ္းျခဳံေနဖို႔ လိုပါတယ္။ ေအာက္စီဂ်င္ပိုက္ေတြ ဆီထိုးထားရမယ္၊ အိပ္ယာခင္းေတြ သိမ္းထားရမယ္၊ ေဆးဗီဒိုေတြ ျဖည့္ထားရမယ္၊ အမႈိက္ေတြ ပစ္ထားရမယ္။ အပူေပးစနစ္ေတြ အေအးေပးစနစ္ေတြ ေစာင့္ၾကည့္ ညိွထားေပးရမယ္။ ဘယ္သူမွ မရိပ္မိေအာင္ေလ။ ျပီးေတာ့ အသက္ကို ရႈ၊ ရႈသြင္းလိုက္ ရႈထုတ္လိုက္၊ ေနာက္တၾကိမ္ ထပ္ရႈ …။
က်ေနာ္က အေဖေဆးရုံေပၚ ေရာက္ရတဲ့ အေၾကာင္းေတြကိုပဲ ဆင္ျခင္ေနမိတယ္။ အဲသည္ရဲ့ ဆန္႔က်င္ဘက္ေမးခြန္းကို ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေနာက္က်မွ ျပန္ေမးမိတယ္။ က်ေနာ္႔အေဖ အခုလို သိသိသာသာၾကီး ယိုယြင္းမလာေအာင္ ဘယ္အေၾကာင္းေတြက ဆြဲဆန္႔ထားခဲ့တာလဲ။ က်ေနာ့္အေဖမွာ သတိေမ့တဲ့ မွတ္ဥာဏ္ခ်ဳိ႔ယြင္းတဲ့ ေ၀ဒနာေတြ တေျဖးေျဖး ဆိုးလာ တိုးလာ ျဖစ္လာေနတဲ့ၾကားကေန အခုလို လဲျပိဳသြားေအာင္ သတိလစ္သြားေအာင္ ဦးေႏွာက္ထဲ ေသြးယိုတဲ့အထိ ထိခိုက္မိေအာင္ ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါးေတြ ေစာေစာစီးစီးကတည္းက မျဖစ္ခဲ့တာ ဘာေတြက အကာအကြယ္ေတြ ေပးထားခဲ့လို႔ပါလဲ။
(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)
အပိုုင္း (၂) ကိုု သည္မွာ ဆက္ဖတ္ပါ
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
