ေနာက္ဆံုးလက္က်န္ အသက္ေငြ႔ေငြ႔
ေမာင္ေနာင္မြန္
(မိုးမခ) ေဖေဖာ္ဝါရီ ၂၃၊ ၂၀၁၈
အားယူ၍ပြင့္ထြက္လာေသာမ်က္ဝန္းထဲတြင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တစံုတရာေပ်ာ္ဝင္ေနမွန္းသူသိသည္။
သို႔ေသာ္ သူလက္မွစမ္း၍ရေသာေသြးခုန္ႏႈန္းသည္ကာ သူဆီသို႔တိုးတိတ္စြာသာ လာေရာက္ ထိခတ္ေနေတာ့သည္။ အရုိးေပၚအေရတင္ေနေသာရင္ဘတ္ေပၚတြင္ ဝါးလံုးေခ်ာင္းမ်ားစီထားသကဲ့သို႔ နံရုိးေခ်ာင္းမ်ားအထင္းသား ေပၚေန သည္။ အခန္းမီးေရာင္မွိန္မွိန္ေအာက္တြင္ လက္က်န္အခ်ိန္ေလးအတြက္ ေလထုထဲမွသက္ေစာင့္ဓာတ္ အေငြ႔အသက္မ်ားကို အားယူရႈရႈိက္ေနမွန္းသူသိေနသည္။
လက္ေမာင္းရင္းတြင္ပတ္ထားေသာ ေသြးေပါင္ခ်ိန္တိုင္းကိရိယာ၏မီတာခြက္မွအတံေလးသည္ ေလေဘာ လံုးထဲမွေလ ေလ်ာ့သံနွင့္အတူ တျဖည္းျဖည္းက်လာသည္။ နားထဲမွနားၾကပ္တြင္ၾကားရေသာအသံံသည္ တိုးတိတ္လြန္း လွသည္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်က္ဝန္းမ်ားစြာျဖင့္ စူးစိုက္ၾကည့္ေနေသာအၾကည့္ဒဏ္ကို သူခံႏိုင္ရည္မရွိေတာ့။ “ေရ ေသာက္ခ်င္တယ္” ဟူေသာ စကားသံေလးကိုေလသံျဖင့္တိုးတိုးေလးလူနာဆီမွၾကားလိုက္ရသည္။
“ဂြမ္းေလးနဲ႕ေရကိုဆြတ္ျပီႏႈတ္ခမ္းေပၚတင္ေပးလိုက္ေလ။ သူေရဆာေနတယ္။ ဒီအတိုင္း တိုက္ရင္ သီးေနမယ္။ ျပန္အန္ထြက္မွာေၾကာက္ရတယ္ကြဲ႔” ဟု လူနာရွင္မ်ားဘက္လွည့္ျပီး သူေျပာမိသည္။ ဒီအခ်ိန္တြင္ လူနာတေယာက္၏စိတ္ခ်မ္းသာမႈ သည္ အေရးႀကီးဆံုးေသာအရာျဖစ္သည္ဟုခံယူထားေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
ညေနခင္း၏အလွတြင္ ခ်ဳပ္ျငိမ္းသြားေတာ့မည့္ေနေရာင္ျခည္၏အလွပဆံုးေသာအလင္းေရာင္လည္း ပါသည္။ အိပ္တန္းဝင္မည့္ငွက္ကေလးမ်ား၏ႏႈတ္ဆက္ေတးသံမ်ားကို သဲ့သဲ့ၾကားေနရသည္။ တေန႔တာ ခြဲခြာခါနီးခ်စ္သူမ်ား၏အလြမ္းမ်က္ရည္မ်ားက်ခ်ိန္ျဖစ္သည္။
ထိုအခ်ိန္သည္ လူၾကီးသူမမ်ားေျပာေသာအပုပ္ခ်ိန္ဆိုေတာ့အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ အက်ည္းတန္လွခ်ိန္ျဖစ္သကဲ့သို႔ ႏြားရုိင္းသြင္းခ်ိန္သည္ မေကာင္းေသာအခ်ိန္ျဖစ္သည္ဟု ဆိုစမွတ္ျပဳၾကသည္။
……..
“ဆရာ၊ ဗိုက္ကေတာ့ တေန႔တျခားေဖာင္းလာတယ္။ ဝမ္းကလည္းခ်ဳပ္တယ္ဗ်ာ”ဟူေသာစကားသံကို သူတရက္ျခား တခါခန္႔ၾကားေနရသည္။
သူ႔ေဆးခန္းေလး၏သက္တမ္းၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ် လူနာဦးေရတေန႔တျခားတိုးပြား လာ သည္။ ေရာဂါမ်ိဳးစံုကိုလည္း တျဖည္းျဖည္း ေတြ႔လာရသည္။
ဤလူနာသည္က သူ႔ေဆးခန္းဖြင့္စကတည္းက ပံုမွန္လာေရာက္ေနရသည့္လူနာျဖစ္သည္။ စျပေသာေရာဂါလကၡဏာသည္ ယခုနွစ္နွစ္ခန္႔ၾကာတဲ႔အထိ ထိုအရာ သာျဖစ္သည္။
စျပေသာအႀကိမ္တကည္းက သူအာထရာေဆာင္းေခၚေသာ တီဗီြဓာတ္မွန္ရုိက္ခိုင္းထား၍ရလာေသာ အေျဖ တြင္ အူမႀကီးတြင္ ကင္ဆာကဲ့သို႔ေသာအလံုးေတြ႔ရွိရသည္ဟုအေျဖထြက္ခဲ့သည္။
စီပြားေရးေျပလည္ေသာအေျခအေနတြင္ ထိုလူနာအားေဆးရုံမွာ ကြ်မ္းက်င္ သမားေတာ္မ်ားႏွင့္ေသခ်ာျပသ၍ခြဲစိတ္ကုသရန္ သူအႀကိမ္ႀကိမ္တိုက္ တြန္းဖူးခဲ့သည္။ တိုက္တြန္းသည့္အခါတိုင္း သူျပန္ေျပာေလ့ရွိ သည့္ စကားက”ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္ကြ်န္ေတာ္သိတယ္ဆရာ ဒီေရာဂါ ျဖစ္ေနတာၾကာၿပီ၊ ခြဲစိတ္ဆရာဝန္ႀကီးနဲ႔လည္း ျပခဲ့ဖူးတယ္ဆရာ၊ ဆရာဝန္ႀကီးက အဲဒီ့အလံုးကိုခြဲစိတ္ထုတ္ၿပီး ဗိုက္ေပၚမွာ မစင္အိတ္ေဖာက္မယ္ဆိုလို႔ ကြ်န္ေတာ္ ျငင္းခဲ့တာဆရာ။ ဒီမစင္အိတ္တကားကားနဲ႔ကြ်န္ေတာ္လူျဖစ္ ရႈံးမွာေပါ့။ လူရာဘယ္ဝင္ေတာ့မလဲဆရာ” ဟူေသာစကားသာ အျမဲၾကားရ သည္။
တခ်ိဳ႕ေသာသူမ်ားအတြက္ လူရာဝင္မႈသည္ အသက္ရွင္ျခင္းထက္ပိုမိုလိုအပ္သည္။ ေဆးခန္းသို႔လာတိုင္း ဝမ္းေပ်ာ့ေဆးႏွင့္ဗိုက္ေအာင့္ေပ်ာက္ေဆးသာေပးနိုင္သည္။
“ဆရာ အဘိုးအိပ္ရာကေနထလို႔မနိုင္ဘူးဆရာ ဝမ္းမသြားတာလည္း ၂ ရက္ရွိေနျပီ။ အဲဒါလူနာရွင္းရင္ ဆရာအိမ္ကိုခဏႂကြခဲ့ေပးပါလားဆရာ” ဟူေသာစကားသံသည္ သူလူနာၾကည့္ေနစဥ္ အခန္းလိုက္ကာေလးကိုလွပ္ခနဲဖြင့္ရင္း
ၾကားလိုက္ရသည္။ အဘိုးအိမ္မွာေျမးမေလးကို သူေတြ႔လိုက္သည္။
သူေခါင္းေလးညိတ္ကာ “ေအးေအးသမီး၊ ဆရာခဏေန လူနာရွင္းရင္လိုက္ခဲ့မယ္” ဟုေျပာလိုက္မိ သည္။
……..
အိပ္ရာေပၚတြင္ ေခြေခြေလးေကြးေနေသာ အရုိးေပၚအေရတင္ အဘိုးသည္ကား သူဆီသို႔ နွစ္ရက္တခါ သံုးရက္တခါ ဝမ္းေပ်ာ့ေဆးလာေတာင္းေနေသာ လူနာျဖစ္သည္။ ရင္ဘတ္ကိုအားယူကာ ေလကိုရႈရႈိက္ေနပံုက ဖားဖိုႀကီးလိုဟစိဟစိျဖစ္ေနသည္။ လက္ဖ်ားေလးမ်ားျပာႏွမ္းနွမ္းျဖစ္ ေနေလသည္။ ဝမ္းဗိုက္ကေတာ့ တအားကိုေဖာင္းတင္ေနေလသည္။ သူလူနာကိုမေတြ႔တာတပတ္ေက်ာ္ခန္႔ေလာက္သာရွိမည္ထင္သည္။ သူကိစၥတခုေၾကာင့္ ခရီးတခုကိုသြားျပီးသည့္ေနာက္ပိုင္း ထိုလူနာကိုေဆးခန္းလာျပတာမေတြ႔ရေတာ့ေခ်။
ဤအခ်ိန္အေတာအတြင္း လူနာ၏အသြင္အျပင္သည္ကား လံုးဝကိုျခားနားသြားသည္။
“ဝမ္းမသြား ေလမလည္တာ ၃ ရက္ေလာက္ေတာင္ရွိေတာ့မယ္ဆရာ” ဟု လူနာ၏သမီးျဖစ္ပံုရေသာအမ်ဳိး သမီးတဦး၏စကားသံကိုၾကားရသည္။
သူ လူနာ၏ဝမ္းဗိုက္ကိုစမ္းသပ္ၾကည့္သည္။
အူလမ္းေၾကာင္းလႈပ္ရွားမႈသံမ်ားကဆူညံေနသည္။
ေလနွင့္ျပည့္ဝေနေသာဝမ္းဗိုက္တခု။ ေဘာလံုတလံုးလိုတင္းေျပာင္ေနေလသည္။ ပတ္ပတ္လည္တြင္ဝိုင္းေနေသာ လူနာ၏သားသမီးတစုကေတာ့ သူဆီသို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားစြာကို င့ံလင့္ေသာအၾကည့္မ်ဳိးျဖင့္ၾကည့္ေနၾကသည္။
သူလုပ္စရာရွိတာလုပ္သည္။ ဒီလိုအခ်ိန္တြင္ေတာ့သူ႔မွာ လုပ္စရာမ်ားစြာလည္းမရွိေတာ့ေပ။ သက္ေသာင့္ သက္သာရွိေရးသည္သာ သူလုပ္နိုင္ေတာ့သည္။
ဘဝတခုခ်ဳပ္ျငိမ္းေရး အသက္တခုအဆံုးသတ္ေရးကို အလြယ္ေလးလို လူေတြမ်ားစြာက ေတြးမိၾကမည္။
ျဖဳတ္ခနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းေကာက္ခါငင္ခါ ျပီးသြားမည့္ဇာတ္လမ္း၏ဇာတ္သိမ္းတခုဟုထင္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ဘဝတခုရွင္သန္မႈအတြက္ အစျပဳေရးသည္ ခက္ခဲသကဲ့သို႔ အဆံုးသတ္ဖို႔က လည္း လြန္စြာနာက်င္လြန္းလွသည္။
ဟဲမင္းေဝး၏ကယ္လီရုိး မင္နာဂ်ာရုိး ဝတၳဳတိုေလးတြင္ ေတာင္ေပၚတက္ရင္းသစ္ငုတ္စူးရာက အနာရင္းသြားေတာ့ မင္းသား၏ေသဆံုးခါနီးပံုကို သရုပ္ေဖာ္ထားပံု ကိုပင္ ျပန္လည္အမွတ္ရမိသည္။ သို႔ေသာ္ လူသားမ်ားကအရာရာတိုင္းကို သက္ေသာင့္သက္သာျဖတ္သန္းခ်င္ၾကသည္မဟုတ္ပါလား။
……
သူ သင္ၾကားခဲ့ေသာပညာရပ္မ်ားတြင္ လူနာအသက္ကယ္ျခင္းသည္သာပါသည္။ အသက္ကိုအဆံုးသတ္ျခင္းမပါေခ်။
က်မ္းသစၥာဆိုခဲ့ေသာ ဟစ္ပိုးခေရးတီးက်မ္းစာတြင္ လူနာအားေသေစေသာပစၥည္း၊ ေဆးဝါးမ်ားမွေရွာင္ၾကဥ္ရမည္ျဖစ္သည္။
လူနာအား ကိုယ္ခ်င္းစာတရားလက္ကိုင္ထား၍ ျပဳစုကုသပါမည္ဟုပါရွိသည္။ ထိုအရာသည္ပင္ ေဆးပညာကိုသင္ယူခဲ့ေသာသမားတေယာက္၏ခါးဝတ္ ပုဆိုးျဖစ္ သည္။ ထိုအရာကိုမလိုက္နာေသာ သူမ်ားသည္ ေဆးပညာကိုတဖက္ကမ္းခတ္ေအာင္ ကြ်မ္းက်င္ပိုင္နိုင္ပါေစ သမားဂုဏ္ရွိေသာသူဟုမသတ္မွတ္ေခ်။ အရာရာတိုင္းတြင္ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားသည္အေရးႀကီးသည္မဟုတ္ပါလား။
ဗုဒၶပင္လွ်င္ ” ဥပဒါနံ အႏုကမၼဒယာ” ဟု မိန္႔ၾကားဖူးသည္။
လူနာမ်ားကို ကိုယ္ခ်င္းစာတရားလက္ကိုင္ထား၍ ျပဳစုကုသပါမည္ဟု ပညာရွိမ်ားကအဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုခဲ့ၾကသည္။
ဘဝတခုေနဝင္ခ်ိန္သည္က အလြန္မွပင္ပန္းလွသည္။
ခက္ခဲလွသည္။ အလြန္ျမင့္မားမတ္ေစာက္ေသာေတာင္ေစာင္း တခုေပၚ ကုတ္ဖဲ့တက္ေနရသကဲ့သို႔ပင္ျဖစ္သည္။
ဘဝတခုအဆံုးသတ္ဖို႔အေရးသည္ လြယ္ကူလွေသာအရာမဟုတ္ေခ်။ အခ်ဳိ႕သူမ်ားသည္ ဘဝတခုခ်ဳပ္ျငိမ္းဖို႔အေရးကိုလြယ္ကူသည္ဟု ထင္မွတ္ၾကသည္။ ဆရာဝန္ႀကီးတဦးေျပာဖူးေသာစကားတခြန္းကိုနားထဲမွာ ၾကားေယာင္မိသည္။
“လူေတြက ေသတာကိုလြယ္ကူတယ္ထင္ေနၾကတယ္ကြာ၊ ျဖဳတ္ခနဲေႂကြက်ကုန္မယ္ထင္တယ္။ မေသခင္ ပင္ပန္း ဆင္းရဲမႈကိုခံစားရဖို႔ႀကိဳမေတြးထားဘူး” ဟုေျပာဖူးသည္။
ယခု သူလူနာသည္လည္း ထို႔နည္းအတူျဖစ္သည္။ ဘာေဝဒနာမွခံစားျခင္းအလ်ဥ္းမရွိဘဲ
ျဖဳတ္ခနဲေႂကြက် ေသဆံုးသြား မည္ထင္ေနမိေသာသူတေယာက္ျဖစ္သည္။
“ေရေသာက္ခ်င္တယ္” ဟူေသာစကားသံကို အားစိုက္ကဖြင့္ဟလာသံကိုၾကားရသည္။
အသက္ကိုအားယူရႈွိဳက္ေနရသည္။ “ေသမွာသိေလလူေတြကေၾကာက္ေလပဲကြ။ အသိဉာဏ္ရွိေလ ေၾကာက္ ေလပဲ။ တြယ္တာေလပဲ။ ဘာမသိတဲ့သူေတြက ေသတာေတာင္ဘာမွန္းမသိေတာ့ေသရမွာ ဝန္မေလးဘူးကြ။ အသိရွိတဲ့ သူေတြကေတာ့ ဘဝတခ်ဳပ္ျငိမ္း ဖို႔အေရးက အင္မတန္ရင္ေလးစရာေပါ့ကြာ” ဟူေသာဆရာတေယာက္၏ ဒႆနဆန္ဆန္သေဘာတရားတခုကို တစြန္းတစျပန္လည္သတိရမိသည္။
…….
လူနာရွင္ႏွင့္လူနာ၏မ်က္ဝန္းထဲတြင္ ေတြ႔ရေသာေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားကို သူေၾကာက္ရြ႕ံေနမိသည္။
လူနာ၏ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ကို အားလံုးသိထားၾကေသာ္လည္း ေရနစ္ေသာသူအတြက္ ေနာက္ဆံုးေကာက္ရုိးတမွ်င္သည္လည္း အားထားရာဆိုသည့္ အတိုင္း သူတို႔၏မ်က္ဝန္းထဲတြင္ အတိုင္းသားျမင္ေနရသည္။ အခန္းထဲတြင္ လူနာ၏အသက္ရႈသံျပင္းျပင္းရွရွကိုသာၾကားေနရသည္။
မၾကာေသးမီက သူၾကည့္ခဲ့ေသာလူနာတေယာက္အေၾကာင္းသတိရမိသည္။
ေငြေရးေၾကးေရးျပည္စံုေသာမိသားစု၏ မိခင္၏ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္။ ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်း ကေလးဘဝကတည္းက ရင္အုပ္မကြာေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ေသာ မိခင္တေယာက္ေလျဖတ္ခံရသည့္အေျခအေနတြင္ အသိစိတ္တို႔ေပ်ာက္ေနေလသည္။
သူ၏လူနာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေရာဂါခံစားသည္ေန႔မွစ၍ သူကိုယ္တိုင္ၾကည့္ရႈ ကုသေပးသည္။ လိုအိပ္ေသာေဆးမ်ားကိုထိုး၊ လိုအပ္ေသာေဆးမ်ားကိုတိုက္ေကြ်း ခဲ့သည္။ ေအာက္စီဂ်င္ေပးထားခဲ့သည္။ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္သံုးရက္။
ကိုမာအေနအထားႏွင့္သတိေမ့ေနေသာ လူနာအေမကို သားသမိးမ်ားက ျပဳစုေပးသည္။
တေန႔ ၊ သူေဆးခန္းထိုင္ေနခ်ိန္တြင္ ထိုလူနာ၏သမီးအႀကီးဆံုးမွ ေဆးခန္းလာကာ လူနာအေျခအေန အေၾကာင္းလာေမးသည္။ သူလည္း လူနာအေျခအေနသည္ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေရာက္ေနေၾကာင္း၊ ထိုသို႔သာ သတိေမ့ေမ်ာေနမည္ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ တတ္နိုင္သေရြ႕ျပဳစုရန္လိုအပ္ေၾကာင္းေျပာသည္။
သည္တြင္ လူနာရွင္က သူတို႔လူနာကို ေဆး ထိုးျခင္းမျပဳ လိုေတာ့ေၾကာင္း၊ ေအာက္စီဂ်င္ျဖဳတ္ခ်င္ေၾကာင္းႏွင့္ ျပဳစုရန္ သားသမီးမ်ားသည္လည္း ကိုယ္စီႏွင့္မို႔ အခ်ိန္မေပးနိုင္ၾကေၾကာင္းျပန္ေျပာလာသည္။
ထိုအခါ သူက မိမိသေဘာမတူေၾကာင္း၊ လူနာရွင္တို႔၏ေရြးခ်ယ္မႈသာျဖစ္ေၾကာင္း၊
သမားဂုဏ္ႏွင့္အညီ သူကေတာ့ လူနာအသက္ရွင္ေရးကိုခြင့္ျပဳေၾကာင္းေျပာခဲ့သည္။ ထိုေန႔မွစ၍ သူလည္းထိုလူနာကိုမၾကည့္ေတာ့ေပ။ သံုးရက္ေျမာက္ေသာေန႔တြင္ ထိုလူနာ၏အသုဘအခမ္းအနားကို သိရသည္။
သူစိတ္ထဲတြင္မူ မိဘကိုျပဳစုကုသရန္အခ်ိန္မရွိေသာသားသမီးမ်ားကို ထုိသို႔ထပ္တူအက်ိဳးမေပးရန္သာဆုေတာင္းေပးမိသည္။
………
“ဆရာ အေဖအသက္မရႈေတာ့ဘူး ခဏေလာက္ၾကည့္ေပးပါဦး” ဟု လူနာေစာင့္မ်ား၏အသံကိုၾကားရသည္။
ရင္ဘတ္ေပၚတြင္ နားၾကပ္ေလးတင္ကာ ႏွလံုးခုန္သံေလးနားစိုက္မိသည္။
သူ႔နားထဲတြင္ႏွလံုးခုန္သံအစား ေလတိုးသံမ်ားသာၾကားရသည္။ လူနာ၏သူငယ္အိမ္ကိုမီးထိုးၾကည့္မိသည္။ သူငယ္အိမ္သည္ျငိမ္သက္ေနေခ်ျပီ။
သူပြင့္ေနေသာ မ်က္ဝန္းကိုမွိတ္ခ်လိုက္သည္။
ေဝဒနာခံစားေနရေသာအဘိုးသည္ ခ်ဳပ္ျငိမ္းသြားသည္။
ေသဆံုးျခင္းတရားႏွင့္ရွင္သန္ျခင္းတရားသည္ အလႊာပါးပါးေလးသာ ျခားထားမွန္းသူသိခဲ့သည္။
ျဖစ္ခ်ိန္တန္ျဖစ္ခဲ့ေသာ ေလာကနိယာမတရားျဖစ္သည္။
ငိုသံေလးမ်ားတိုးတိုးတိတ္တိတ္ၾကားေနရသည္။ နာေရးအတြက္ ေျမခ်သၿဂႋဳဟ္ရန္ စတင္လံုးပမ္းေနၾကၿပီ။ သူသည္ေဆးအိတ္ကိုဆြဲကာ ေဆးခန္း သို႔ျပန္ခဲ့သည္။
ျပန္လည္ရွင္သန္ျခင္းအေၾကာင္းသူမသိ။ ေသဆံုးျခင္းအေၾကာင္းသူမသိ။
သူသိသည္ကာ အသက္ရွင္သန္ေရးသည္ခက္ခဲသကဲ့သို႔ေသဆံုးျခင္းသည္ခက္ခဲသည္။
“လူေတြက ေသတာကိုလြယ္တယ္ထင္ေနၾကတယ္။ ေသဖို႔ထက္မေသခင္ခံစားေနမဲ့အရာေတြက ပိုခက္ခဲ မွန္းမသိၾကဘူး” ဟူေသာဆရာႀကီးစကားသာ နားထဲၾကားမိသည္။
ညေနခင္းအလင္းေရာင္မွိန္မွိန္ေပ်ာက္ကာ လေရာင္ျဖာျဖာႏွင့္ ညအခ်ိန္ပင္ေရာက္ေနေခ် သည္။
လမ္းထိပ္ကေညာင္ပင္တြင္ ဇီးကြက္ေအာ္သံက စူးစူးဝါးဝါးၾကားေနရသည္။
ဘဝတခုတြင္ အသက္ေငြ႔ေငြ႔ရွင္သန္ေရးသည္ တျဖည္းျဖည္းခက္ခဲလာမွန္းသူသိခဲ့ေလသည္။
ေမာင္ေနာင္မြန္
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
