ႏုိလႈိင္း ● အပ်က္ဓာတ္ထဲက ေျခလွမ္းေတြဟာ အသိအကြၽမ္းမ်ားရွိရာ
(မုိးမခ) ဇန္နဝါရီ ၃၀၊ ၂၀၁၈
ဒီအေၾကာင္းကိုေျပာဖို႔ ႏွစ္ဆယ့္ငါးႏွစ္ေလာက္အခ်ိန္ယူခဲ့ရသလို
ဒီသတင္းၾကားရဖို႔ကိုလည္း လြန္ခဲ့တဲ့ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္က
လမ္းမဘက္ဦးတည့္ၿပီးမွ အလိုလိုငါတို႔ျပန္လွည့္လာခဲ့ရတယ္
ေရာက္ရာအရပ္က အျမန္ျပန္လာရတဲ့အခါ သတင္းစကားဟာ
မိုးေရထဲ စိုသြားတဲ့သဲနာရီအပ်က္ေတြကအစျပဳ
ငါတို႔လက္ေပၚမွာ မဟုတ္လည္း
သစ္႐ြက္လို တျဖဳတ္ျဖဳတ္ေႂကြက်ကုန္ၾကတယ္
သတင္းစာေတြထဲေတာင္ထည့္မရခဲ့တဲ့ အတိတ္ဟာတကယ္ရွိခဲ့တယ္
သတိတရ ရွိေနတတ္တဲ့နာေရးသတင္းမ်ားမွာသာ
ငါတို႔အားလံုး အလန္႔တၾကားသိခဲ့ရတယ္
မွတ္ဉာဏ္ထဲမွ လြန္ေလၿပီးတဲ့အျဖစ္ေတြ
အခုထိလမ္းေပၚ ျပန္ေရာက္ခ်င္ေနတတ္တဲ့ စိတ္ေတြ
ေလလြင့္စိတ္နဲ႔ ျပန္ေငးေနမိတယ္
လမ္းဆံုကိုေရာက္တိုင္း ငါတို႔ခဏရပ္ၿပီးစဥ္းစားေနၾကတယ္
ဘယ္ဘက္ကိုေကြ႔ခ်လိုက္ရေတာ့မလဲလို႔
မနက္ငါးနာရီတိတိမွာ ေစာင့္ယူခဲ့ရတဲ့ မီးရထားလက္မွတ္နဲ႔
ငါတို႔အတူခရီးသြားဖူးၾကသလို ေပ်ာ္စရာမ်ားမ်ား
နာက်င္စရာမ်ားမ်ားနဲ႔သာ ဘဝတေကြ႕ကိုစတင္ခဲ့ရတယ္
ငါတို႔မွာ နာက်င္စရာေကာင္းတဲ့အတိတ္ေတြ ကိုယ္စီရွိခဲ့ၾကတယ္
ငါတို႔ဆံုဆည္းမႈမွာ ငါတို႔စိတ္ထဲ ဘယ္ရာရာ
ခြဲခြာသြားသူေတြဟာ ငါတို႔ထံမွ တျဖည္းျဖည္းပိုလို႔ေဝးကြာ
အုပ္စုလိုက္ရိုက္ထားတဲ့ဓာတ္ပံုထဲက တစစ တစ္ေယာက္ခ်င္း ပဲ့ပါသြားၾက
မေန႔ကအထိ ေတြ႕လိုက္ေသးသလို သူတို႔အရိပ္ေတြ
အိပ္မက္ထဲမွာေတာင္ စြဲေနဦးမယ့္ ပံုပန္းသဏၭာန္ေတြ
ငါတို႔ဟာသမိုင္းထဲက အ႐ိုးစေတြ စူးေန
ထိတ္လန္႔ဖို႔ေကာင္းေနေသးတဲ့ ေသြးစက္ေတြ စြန္းေန
ငါတို႔အားလံုးအတူဝိုင္းဖြဲ႕လို႔ ေလဟာ ျဖတ္တိုက္ေနေတာ့တာပဲ
နံရံမွာ နားေတြရွိတဲ့အခါ ဒီအတိုင္းၾကားေနရေတာ့မွာေပါ့
အခုဘယ္ေရာက္ကုန္ၾကသလဲဆိုေတာ့
တေနရာတည္းမွာ ေက်ာက္ခ်ထားတယ္ထင္ရတဲ့အထိ
ငါတို႔ထိုင္ေနၾကတုန္းေပါ့
ေနာက္ၿပီးေတာ့ ငါတို႔အားလံုး ေမးေငါ့လိုက္ျပန္တယ္
အခုအခ်ိန္ေတြအထိ ကန္စပ္မွာ အတူထိုင္ေနရတာကလည္း
ပန္းသီးအူတိုင္ထဲက အေစ့လို
ငါတို႔ေက်ာင္းေတာ္ထဲက သူတို႔အရိပ္လို
ေကာေနတဲ့ျမစ္ေၾကာင္းမွာ တိုက္လာတဲ့ေလ
ပက္ေနေသးတဲ့မိုးေရ ကိုယ့္ေက်ာနဲ႔ကိုယ္ လံုေအာင္ကာထားရတယ္
ေလာကဓံကို ရင္န႔ဲမဆန္႔ေအာင္ လြယ္ထားၾကသူေတြခ်ည္းပဲဟာ
ငါတို႔အတြက္ ခ်ည့္ခ်ည့္နဲ႔နဲ႔
႐ုတ္တရက္ေကြ႔ခ်လိုက္လို႔ ေနာက္ဘီးနဲ႔စင္ထြက္သြားတဲ့
ေက်ာက္စရစ္ခဲေလးေတြေလာက္ေတာင္မွ
ငါတို႔က ဖိတ္ဖိတ္စင္စင္
ဖိနပ္တစ္ဖက္တည္းနဲ႔ စိတ္ႏွစ္ခြျဖစ္ေနတဲ့အခါ
ေျခတစ္ဖက္ျပတ္နဲ႔ေတာင္မွ ႏွစ္ေနရာေရာက္ခ်င္မိသလို
အေရာေရာ အေထြးေထြး
အခုပဲထသြားလိုက္ရေတာ့မလား ဆိုေတာ့
သံမွိဳစြဲ ထိုင္ေနရတာကို ငါတို႔တေလ်ာက္လံုး
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္။
လက္ေကာက္ဝတ္ရဲ႕ ေသြးေတာင္းမႈမွာ အားလံုးေပ်ာ္႐ႊင္စရာ ျမင္ကြင္းနဲ႔
ေနာက္တစ္နာရီအထိ ရွိေနႏိုင္ေသးတဲ့အသိမွာ စိတ္အလိုက်လို႔
အခုေခတ္ထဲ ငါတို႔ အရင္လိုငယ္ငယ္ေလးေတြျပန္ျဖစ္သြားၾကတယ္
ၿပီးပါၿပီ
ငါတို႔ ေလညင္းခံထြက္လာခဲ့တယ္လို႔ပဲထင္လိုက္တဲ့အထိ ရုတ္တရက္
အား………
အား
ထေအာ္တာ ဘယ္သူမွအသံမထြက္ႏိုင္ၾကဘူး။
ေဟး………
ေဟး……………
ေဟး…… …ငါ့တို႔ဆက္ေအာ္တာ ဆက္ေအာ္ျဖစ္ခဲ့ၾကတာ
ေပ်ာ္႐ႊင္ေၾကကြဲစြာ ဝမ္းနည္းၾကၿပီးေတာ့
သားလွီးဓားတေခ်ာင္းေပးစမ္းလို႔ တေယာက္က ထေျပာတဲ့အခါ
ျဖတ္ေတာက္လိုက္ၾကေတာ့မလို႔လားေပါ့
ကိုယ့္အသိုက္အျမံဳထဲေတာင္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္အလိုအရွိေတာ့တဲ့ေနာက္
ပိုၿပီးက်ဆံုးသြားရသလိုပါပဲ
တေယာက္တည္းေနတာၾကာေတာ့
ငါတို႔အားလံုး တေယာက္တည္း
တေယာက္တည္း
တေယာက္တည္းေတြသာ မ်ားလာ
တေယာက္တခြက္ လွည့္ၿပီးေသာက္တတ္လာတယ္။
ႏိုလိႈင္း
၂၀၁၇ ဇန္နဝါရီ ၅