ကုိသစ္ (သီတဂူ) ● မုန္တိုင္းထဲက ဖေယာင္းတိုင္ – အပုိင္း (၃)

ကုိသစ္ (သီတဂူ) ● မုန္တိုင္းထဲက ဖေယာင္းတိုင္ – အပုိင္း (၃)
(မုိးမခ) ဇန္နဝါရီ ၇၊ ၂၀၁၈

တိဗက္လူမ်ိဳးမ်ား အိႏၵိယတိုင္းျပည္တြင္ လြတ္လပ္စြာ သြားလာခြင့္ရွိေၾကာင္း အထက္ မွာ ဆိုခဲ့ျပီ။ တိဗက္လူမ်ိဳးမ်ားအေပၚ အိႏၵိယရဲ႕ေက်းဇူးတရားက ထုထည္ၾကီးမား လြန္းလွသည္။ ဘာသာယုံၾကည္မႈအရပဲျဖစ္ျဖစ္၊ လူမႈေရး အရပဲျဖစ္ျဖစ္၊ နိုင္ငံေရး အရပဲျဖစ္ျဖစ္ တိဗက္တို႔အေပၚ တင္းၾကပ္ပိတ္ပင္ထားတာမ်ိဳးေတြ သိပ္မေတြ႔ရ။ လြတ္လပ္စြာ သြားလာခြင့္ရွိသလုိ လြတ္လပ္စြာ ပညာသင္ၾကားခြင့္ေတြရွိသည္။ ဘာသာေရးအခမ္းအနားမ်ား၊ ရိုးရာယဥ္းေက်းမႈပြဲမ်ား လြတ္လပ္စြာ က်င္းပျပဳ လုပ္ခြင့္ရၾကသည္။ တိုင္းျပည္အတြင္း အခ်ဳပ္အေႏွာင္ကင္းစြာ သြားလာခြင့္ရွိျခင္းႏွင့္ လြတ္လပ္စြာ ပညာသင္ခြင့္ရရွိေနျခင္း၊ တိဗက္ရိုးရာပြဲေတာ္မ်ား က်င္းပခြင့္ရရွိေနျခင္းဆိုတဲ့ အခြင့္အေရးဟာ ဧည့္နိုင္ငံသားတစ္ေယာက္အတြက္ နည္းတဲ့အခြင့္ အေရးမွ မဟုတ္တာ။

အိႏၵိယတြင္ တိဗက္လူမ်ိဳးတို႔ အမ်ားဆုံးေနထိုင္ေနသည့္ေနရာငါးခုရွိပါသည္။ အမ်ားစု ကေတာ့ စိုက္ပ်ိဳးေရး လုပ္ၾကေသးသည္။ သူတို႔ရဲ႕လူေနမႈပုံစံကလည္း ရိုးရွင္းလြန္းလွ သည္။ တိဗက္ျပည္မွာ ေနထိုင္တဲ့ပုံစံအတိုင္း ေရာက္ရာအရပ္မွာ သူတို႔ဘ၀ကို အရိုးရွင္းဆုံး တည္ေဆာက္ထားၾကသည္။ “က်ေနာ္တို႔ ဒီမွာေနလာတာ ဆယ္ႏွစ္ ရွိသြားျပီေလ။ တိဗက္ျပည္မွာ ေနထိုင္တဲ့အတိုင္း ဒီမွာလည္း အဲလုိပဲေနတယ္။ ဘာမွသိပ္မထူးပါဘူး။ မနက္ေစာေစာထတယ္။ ဘုရားရွိခုိးတယ္။ ႏြားႏို႔ညစ္တယ္။ ျပီးရင္ မနက္စာစားျပီး ယာခင္းထဲဆင္းတယ္။ တိဗက္အ၀တ္အစားကိုပဲ ၀တ္တာေပါ့။ စားေတာ့လည္း တိဗက္စာ ဆမ္ပါစားျပီး တိဗက္လဘက္ရည္ ေသာက္တယ္။ ဗ်ာ။ တိဗက္နဲ႔ဘာကြာလဲဆိုေတာ့ ဒီမွာေတာ့ ဆန္ေလးဘာေလး ေပါေပါသီသီ စားရတာေပါ့။ အိႏၵိယလူမ်ိဳးေတြကလည္း က်ေနာ္တို႔အေပၚ အမ်ားၾကီးေကာင္းပါတယ္။ အမ်ားၾကီး လည္း ကူညီၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေန႔စဥ္လုိအပ္တဲ့ အသုံးအေဆာင္ေတြကိုလည္း သူတို႔ဆီကပဲ ၀ယ္ၾကတာဆိုေတာ့ အဆင္ေျပပါတယ္။ ဒီလုိပဲေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္တို႔ကို အခုလုိေနထိုင္ခြင့္ေပးေနတာကို ေန႔တိုင္းေက်းဇူးတင္ေနရတယ္။ သူမ်ားအိမ္မွာ လာေနရတာဆိုေတာ့ အိမ္ရွင္မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ ရတာမ်ိဳးေတာ့ ရွိမွာေပါ့ဗ်ာ”ဟု ေဘလာကုပမွာ ေနထိုင္ေနသည့္ တိဗက္အမ်ိဳးသားၾကီး တမ္ပစမ္ခါက သူတို႔ ရဲ႕ေန႔စဥ္ဘ၀အေၾကာင္းကို အေသးစိပ္ရွင္းျပပါသည္။

စိုက္ပ်ိဳးေရးကို အဓိကအားထားေနရသူတို႔အဖို႔ ရာသီဥတုေကာင္းျခင္း မေကာင္းျ ခင္းကလည္း အခရာက်ေနျပန္ပါေတာ့သည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ႏွစ္ေတြမွာ မိုးေခါင္ေရရွား တာမ်ိဳးေတြလည္း ၾကဳံရတတ္သည္။ စိုက္ပ်ိဳးေရးအတြက္ ေရရဖို႔ ခက္ခဲသည္။ သည္လုိႏွစ္မ်ိဳးမွာေတာ့ ၀မ္းစာအတြက္ စိတ္ပူရတတ္သည္။ ကိုးနာရီေလာက္ သြားရသည့္ အူးတည္ဆိုေသာ ေတာင္ေျချမိဳ႕ကေလးသို႔ ေန႔ခ်င္းျပန္သြား၍ ဆြယ္တာအက်ၤီ ေရာင္းေနၾကသူမ်ားလည္းရွိသည္ဟု သိရသည္။ နို႔ႏွင့္ႏို႔ထြက္ ပစၥည္း အေရာင္းဆိုင္ေတြမွာ အလုပ္လုပ္ေနၾကေသာတိဗက္ေတြလည္း အမ်ားအျပာပင္ ရိွသည္။ လယ္ထြန္စက္အငွားလုိက္သူ၊ သတၳဳပစၥည္းစက္ရုံႏွင့္ လယ္ယာစိုက္ပ်ိဳးေရး လုပ္ငန္းေတြမွာ ၀င္ေရာက္ လုပ္ကိုင္ေနၾကသည့္ တိဗက္လူမ်ိဴးမ်ားလည္း ရွိပါသည္။ တိဗက္ေတြဖြင့္ထားသည့္ လက္မႈပစၥည္း အေရာင္းဆိုင္ကေလးမ်ားႏွင့္ စားေသာက္ ဆိုင္၊ လဘက္ရည္ဆိုင္၊ ေကာ္ဖီဆိုင္ကေလးမ်ားလည္း ရွိသည္။ နည္းနည္းပါးပါး ေငြေၾကးပိုျပည့္စုံသည့္ တိဗက္ေတြက်ေတာ့ ဟိုတယ္အေသးစားကေလးေတြ ဖြင့္သည္။ တည္းခုိးခန္းကေလးေတြ၊ စားေသာက္ဆိုင္ကေလးေတြႏွင့္ တိဗက္လက္မႈ ပစၥည္းအေရာင္းဆိုင္ ကေလးေတြလည္း ဖြင့္ထားသည္။ နယူးေဒလီျမိဳ႕ရွိ တိဗက္တန္ ေစ်းရွိရာအရပ္တြင္ တိဗက္လူမ်ိဳး အမ်ားအျပားေန ထိုင္ၾကျပီး တိဗက္ရပ္ကြက္ဟု ပင္ တင္စားေခၚၾကသည္။ ထိုတိဗက္ရပ္ကြက္တြင္ တိဗက္လူမ်ိဳးမ်ားပိုင္ေသာ ဟိုတယ္ေတြ၊ စားေသာက္ဆိုင္ေတြ၊ တည္းခုိခန္းေတြရွိသည္။ နီေပါႏွင့္ အိႏၵိယနိုင္ငံရွိ ေကာ္ေဇာ စက္ရုံမ်ားတြင္ အလုပ္လုပ္ေနၾကေသာ တိဗက္လူမ်ိဳးေတြ ေထာင္ႏွင့္ေသာင္းႏွင့္ခ်ီျပီးရွိ သည္ဟုဆိုပါသည္။

တိဗက္လူမ်ိဳးမ်ားသည္ ၾကင္နာနူးညံ့ျပီး ညင္သာသိမ္ေမြ႔သူမ်ားျဖစ္သည္။ အျမဲတမ္း လုိလုိ ျပံဳးရႊင္ေနတတ္သည့္ သူတို႔၏မ်က္ႏွာေလးေတြက ခ်စ္ခင္ႏွစ္လုိဘြယ္ ေကာင္းေနျပန္ပါေသးေတာ့သည္။ တိဗက္လူမႈ အဖြဲ႔အစည္းတြင္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ေဒါသတၾကီး ခိုက္ရန္ျဖစ္တာမ်ိဳး သိပ္မေတြ႔ရ။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း အင္းဆက္ ပိုးေကာင္ကေလးမ်ားကို လမ္းေပၚမွာေတြ႔လွ်င္ လက္နဲ႔ကုန္းေကာက္ျပီး ေဘးကင္းရာသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ေပးသြားတတ္ၾကသည္။ “ကိုယ္ကျမင္လုိ႔ တက္မနင္းဘူးဆိုရင္ေတာင္ ကိုယ္လုိမျမင္တဲ့သူေတြ တက္နင္းမိသြားရင္ ေသသြားနိုင္တယ္ေလ။ဒါေၾကာင့္ ေကာက္ျပီးလႊတ္ေပးလုိက္တာ”ဟု ေျပာတတ္သည္။

အရြယ္ရင့္ျပီးသား တိဗက္လူမ်ိဳးတို႔လက္ထဲတြင္ အျမဲေတြ႔ျမင္ရေလ့ရွိသည့္ ပစၥည္း တစ္ခုမွာ တိဗက္စိပ္ပုတီးပင္ျဖစ္သည္။ တိဗက္စိပ္ပုတီးသည္ ျမန္မာ စိပ္ပုတီးလုိ ၾကိဳးျဖင့္သီကုံးထားသည့္ စိပ္ပုတီးရွိသလုိ လက္ျဖင့္ေ၀ွ႕ရမ္းျပီး စိပ္ရသည့္ အ၀ိုင္းကြင္း စိပ္ပုတီးလည္းရွိသည္။ တိဗက္လူမ်ိဳးမ်ားသည္ ပုတီးစိပ္တာကို အထုံၾကီးသူ မ်ားျဖစ္သည္။ ကားစီးရင္းလည္း ပုတီးစိပ္သည္။ လမ္းသြားရင္းလည္း ပုတီးစိပ္သည္။ ကေလးထိန္းရင္းလည္း ပုတီးစိပ္ေနတတ္သည္။ တစ္ခါတရံ စကားေျပာရင္းပင္ တိဗက္စိပ္ပုတီးၾကီးကို တဂြီဂီြ၊ တေဂ်ာက္ေဂ်ာက္ စိပ္ေနတတ္သည္ျဖစ္ရာ “ေနစမ္းပါဦး၊ ခင္မ်ားစိပ္ပုတီးၾကီးကို ခဏရပ္ထားျပီး ဒီကေျပာေနတာကိုလည္း နားေထာင္စမ္း ပါဦးဗ်ာ” ဟုပင္ေျပာလုိက္ရေသးေတာ့သည္။ ထိုအခိုက္တြင္ ၾကည္ခင္၀င္းပျပီး ဟန္ေဆာင္မႈကင္းသည့္ သူတို႔ မ်က္ႏွာကေလးေတြကို ေတြ႔ျမင္ရတတ္ေသးသည္။

ဓရံဆာလာသည္ တိဗက္လူမ်ိဳးမ်ား အမ်ားစုေနထိုင္ရာေဒသတစ္ခုျဖစ္ျပီး နိုင္ငံျခားသား ခရီးသြားမ်ား အမ်ားအျပား လာေရာက္လည္ပတ္ေလ့ရွိ သည့္ေနရာတစ္ခုလည္း ျဖစ္သည္။ ဘုန္းေတာ္ၾကီးဒလုိင္းလားမား အေျခခ်ေနထိုင္ရာေဒသျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဓရံဆာလာသို႔ နိုင္ငံျခားသားမ်ား အဓိကလာေရာက္လည္ပတ္ေနၾကျခင္း လည္း ျဖစ္သည္။

ဓရံဆာလာတြင္ တိဗက္လူမ်ိဳးမ်ား တက္ေရာက္သင္ယူနိုင္သည့္ သင္တန္းအမ်ိဳးမ်ိဳးရွိပါ သည္။ အဂၤလိပ္စကားေျပာသင္တန္း ရွိသည္။ ျပင္သစ္စကားေျပာသင္တန္း ရွိသည္။ ဂ်ပန္စာသင္တန္း၊ ကိုးရီးယားစာ၊ ဂ်ာမာန္စာစသည္ျဖင့္ သင္တန္းအမ်ိဳးမ်ိဳးရွိျပီး သင္တန္းအမ်ားစုမွာ အခမဲ့ပို႔ခ်ေပးေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ဆရာတစ္ေယာက္ထဲက ဆိုင္ရာသင္တန္းေတြကို အခ်ိန္အၾကာၾကီး ပို႔ခ်ေပးေနျခင္းမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္။ ဓရံ ဆာလာကို ေရာက္လာၾကသည့္ ဘာသာရပ္ဆိုင္ရာဆရာေတြက သင္တန္းမွာ သင္လုိေၾကာင္း စာရင္းေပးျပီး ၀င္သင္ေပးေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ သူတို႔က တစ္ပတ္ အခ်ိန္ရလွ်င္ တစ္ပတ္၀င္သင္သည္။ ႏွစ္ပတ္အခ်ိန္ရလွ်င္ ႏွစ္ပတ္ ၀င္သင္ေပးသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕လႏွင့္ခ်ီျပီး သင္ေပးေနၾကေသာ ဆရာမ်ားလည္း အမ်ားၾကီး ရွိပါသည္။ ဒီတစ္ေယာက္ျပန္သြားလွ်င္ ေနာက္ဆရာတစ္ေယာက္က ၀င္သင္။ ဤနည္းျဖင့္ သင္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ဆရာေတြသာ တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္ ေျပာင္းသြား သည္။ သင္တန္းေတြကေတာ့ ပိတ္သည္ဟူ၍မရွိ။

အဂၤလန္၊ အေမရိကန္၊ ျပင္သစ္၊ ဂ်ာမာန္စသည့္ တိုင္းျပည္မ်ားက ခရီးသြားမ်ားသည္ သူတို႔အလုပ္အားသည့္ အားလပ္ရက္မ်ားတြင္ ဓရံဆာလာသို႔လာ၍ အခမဲ့ စာသင္ေပးေနၾကတာကို ေတြ႔ရသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆရာမ်ားသည္ သူတို႔၏ ရက္ရွည္ အလုပ္ပိတ္ရက္မ်ားတြင္ ဓရံဆာလာကိုအေရာက္လာျပီး ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း လာေရာက္ သင္ေပးေနၾကျခင္းျဖစ္သည္ဟုသိရသည္။ ကိုးကြယ္ယုံၾကည္မႈဘာသာတရားေတြ မတူညီသည့္တိုင္ လမ္းစရိတ္ ၊ ေနစရိတ္၊စားစရိတ္အကုန္ခံျပီး စာသင္ေပးေနၾကသည့္ သူတို႔၏ ေစတနာတရားက ေလးစားအားက်အတုယူဖြယ္ပင္ ေကာင္းေနပါ ေသးေတာ့သည္။

တိဗက္လူမ်ိဳးမ်ားအတြက္ ရည္ရြယ္ျပီးဖြင့္လွစ္ထားသည့္ သင္တန္းမ်ားျဖစ္ေသာ္လည္း မည္သူမဆို တက္ေရာက္သင္ယူခြင့္ရွိသည္ျဖစ္ရာ စာေရးသူလည္း အဂၤလိပ္စာ၊ တိဗက္စာႏွင့္ ဂ်ာမန္စာမ်ားကို မေတာက္တေခါက္ တက္ေရာက္သင္ယူၾကည့္လုိက္ ေသးသည္။ ကိုယ့္ရဲ႕ထူးခၽြန္မႈတစ္ခုဟုပဲ ဆိုရပါလိမ့္မည္။ ခဏတျဖဳတ္သင္ဖူးသည္ဟု စကားအျဖစ္ ဆိုရုံကလြဲ၍ ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ကား ဘယ္အရာမွ ျဖစ္မလာခဲ့။

တိဗက္လူမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ မိတ္ေဆြျဖစ္ရသည္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ဖို႔ေကာင္းသလုိ ေၾကကြဲဖို႔လည္း ေကာင္းပါသည္။ ကိုယ့္ေျခေထာက္ကို ကိုယ္လုိရာကို မသယ္နိုင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ အသက္အရြယ္ အမွည့္လြန္ေနျပီျဖစ္သည့္ တိဗက္အဖိုးအို၊ အဖြားအိုၾကီးမ်ားအတြက္ ဓရံဆာလာတြင္ ဘိုးဘြားရိပ္သာတစ္ခုရွိသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕တစ္ခ်ဳိ႕ေသာသူေတြအတြက္ ဘ၀ဆိုသည္မွာ ရွင္သန္ေနထိုင္ဖို႔ခက္သလုိ ေသဖို႔လည္း ခက္ေနတတ္ျပန္ ပါေသးသည္။ ဘ၀ရဲ႕ေန၀င္ခ်ိန္ကို ဣေျႏၵရရ ထိုင္ေစာင့္ေနၾကသည့္ တိဗက္ အဖိုးအဖြားမ်ားကိုလည္း ေတြ႔ခဲ့ရေသးသည္။ ဘုန္းေတာ္ၾကီးဒလုိင္းလားမားရဲ႕ အေမွ်ာ္အျမင္ ၾကီးမားမႈကို ၾကည္ညိဳရျပန္ပါေသးေတာ့သည္။ သူ႔လူမ်ိဳးေတြ သူမ်ား တိုင္းျပည္မွာ ျဖစ္သလုိေနျပီး ျဖစ္သလုိေသၾကရမည့္အေရးကို ဘုန္းေတာ္ၾကီးက အျဖစ္မခံ။

ဓရံဆာလာတြင္ စာအုပ္ဆိုင္ႏွစ္ဆိုင္ႏွင့္ တိဗက္လူမ်ိဳးမ်ားကို အခမဲ့ကုသေပးေနသည့္ ေဆးရုံႏွစ္ရုံရွိပါသည္။ အိႏၵိယလူမ်ိဳးဆရာ၀န္မ်ားက တာ၀န္ယူ ကုသေပးေနသည္ မွန္ေသာ္လည္း ၀န္ထမ္းအမ်ားစုကေတာ့ တိဗက္လူမ်ိဳးမ်ားပင္ျဖစ္သည္။ ေခတ္မီ အဂၤလိပ္ေဆး၀ါးမ်ားႏွင့္ တိဗက္ရိုးရာ ဗိေႏၶာေဆးမ်ားကိုလည္း အျပည့္အစုံ ထားရွိေပးထားသည္။ စာေရးသူဓရံဆာလာတြင္ ေနထိုင္စဥ္တုန္းက ဦးဇင္းေလး ဦးသဇၨန ဗိုက္ေအာင့္လုိ႔ တိဗက္ေဆးရုံကို လုိက္ပို႔ေပးဖူးသည္။ ျပီးေတာ့ စာေရးသူကို ဓရံဆာလာရွိတိဗက္မ်ားႏွင့္ ခ်ိတ္ဆက္ေပးခဲ့သူ၊ မိမိဘ၀တြင္ ေလးစားအားထားရသည့္ ဆရာေမ (ေဒါက္တာဦးေမဓာနႏၵ)၊ ေရပုံးမ,ရင္း ခါးနာသြားလုိ႔ တိဗက္ေဆးရုံကို လုိက္ပို႔ေပးခဲ့ဖူးသည္။

ႏွာစီး ေခ်ာင္းဆိုး။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ သည္ေဆးရုံကေလးကို အားကိုးေနရသည့္ အခ်ိန္မ်ိဳးျဖစ္သည္။ ေဆးရုံက အခမဲ့ေဆးရုံျဖစ္ေသာေၾကာင့္လည္းျဖစ္ မည္ထင္ပါ သည္။ ကိုယ္တိုင္က ဘာေရာဂါမွ မျဖစ္သည့္တိုင္ အဆိုပါေဆးရုံကေလးသို႔ ေနာက္ထပ္လည္း မၾကာခဏေရာက္ျဖစ္ခဲ့ပါေသးသည္။

(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)
ကိုသစ္ (သီတဂူ)
၁၊၆၊၂၀၁၈