၀တၳဳတို

တူးရယ္ – ေနရာတိုင္းမွာ ေျမြရွိႏိုင္တယ္

Art – Than Htay Maung


တူးရယ္ – ေနရာတိုင္းမွာ ေျမြရွိႏိုင္တယ္

(မိုးမခ) ဇန္န၀ါရီ ၅၊ ၂၀၁၈

၁၉၉၅ ႏွစ္ဦးေလာက္မွာ `ေဟြပူ၀` ဆိုတဲ့ ေတာင္ၾကားေလးတေနရာမွာ က်ဳပ္တို႔ အေျခခံစစ္သင္တန္းတက္ခဲ့တယ္။ ကရင္နီတပ္မေတာ္ တပ္ရင္း(၁)ေဒသကေပါ့။ မွတ္မိသေလာက္ ရဲေဘာ္သစ္ေလးေတြအျပင္ ရင္း(၁)က စနစ္တက်သင္တန္းမတက္ရေသးတဲ့ တပ္ၾကပ္ေတြ၊ စိပ္မွဴးေတြ၊ ရဲေမေတြအပါအ၀င္ အားလံုးေပါင္းသင္တန္းသား(၆၄)ေယာက္ပါ။

သင္တန္းမွာ အဓိက ဟင္းျပႆနာပါ။ ဟင္းအတြက္ ေရက်ဳိငါးပိပံုးနဲ႔ တို႔စရာေရသဖန္းသီးနဲ႔ ေန႔တိုင္းစခန္းသြားေနခဲ့ၾကလို႔ ေပြး၀ဲမရွိသူ မရွိသေလာက္ပါဘဲ။ ငရုတ္သီး(၃)ေတာင့္ရဖို႔ ညာညွိတန္းစီယူၾကရတာကို မွတ္မိေနေသးတယ္။ အပတ္တိုင္း ရဲေဘာ္ေတြဟင္းသီးဟင္းရြက္၊ ဖားရွာ ငါးရွာလုပ္ၾကရပါတယ္။ ေတာလိုက္အေတြ႔အႀကံဳရွိတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြက ညဘက္မွာ ေတာလိုက္ၾကပါတယ္။ ရလာတဲ့ ေတာေၾကာင္ေတြ၊ ေမ်ာက္ေတြစတဲ့အေကာင္ေတြကို လူ(၆၀)ေက်ာ္အတြက္ ကရင္ဟင္း(တာလေဘာထိုးၿပီး)ခ်က္စားၾကရတယ္ေလ။

ရာသီဥတုေအးတဲ့ တညေနမွာေပါ့။ တဲဘားတိုက္ထဲမွာ အနားယူေနရင္း ေဘးနားက ဘြဲကရင္ေလး တေယာက္ကက်ဳပ္ကိုေျပာတယ္။ `ဖားေအာ္သံၾကားတယ္။ ဒီည ေတာလည္ရင္း ဖားထြက္ထြန္းရေအာင္`တဲ့။ က်ဳပ္စိတ္၀င္စားသြားတယ္။ ရဲေဘာ္ေတြရဲ႔အေျပာအရ ဒီေကာင္ေလးက ေတာလိုက္အေတြ႔အႀကံဳမ်ားတယ္။ က်ဳပ္က ေတာမလိုက္ဖူးေတာ့ အေတြ႔အႀကံဳလည္းရေအာင္လို႔ေလ။ `ေကာင္းတာဘဲ ဆရာေတြဆီခြင့္ေတာင္းၿပီးသြားၾကတာေပါ့` ဆိုၿပီးသူ႔ကိုေျပာလိုက္တယ္။ ညေရာက္ေတာ့ သင္တန္းမွဴးေတြဆီက အမ္(၁၆)တလက္နဲ႔ လိုအပ္တဲ့ဓါတ္ခဲေလးေတြေတာင္းၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား ေတာထြက္လည္ခဲ့ၾကတယ္။

ေတာင္ၾကားေခ်ာင္းေလးအတိုင္းတက္လာၿပီး ဖားထြန္းၾကတယ္။ သူက ဖားထြန္းပံု ထြန္းနည္းေတြ က်ဳပ္ကိုသင္ေပးရွာတယ္။ ဓါတ္မီးကို ကိုယ့္နားရြက္နားမွာကပ္ၿပီး ထြန္းရတာတို႔၊ ဖားရဲ့မ်က္စိက ဘယ္လိုအေရာင္လက္တယ္၊ ပင့္ကူတို႔ ဘာတို႔မ်က္စိအေရာင္ေတြနဲ႔ ဘယ္လိုကြာတယ္ စသျဖင့္ေတြေပါ့ေလ။

ဒီလိုထြန္းလာရင္း ျမက္ရိုင္းပင္ေတြ၊ ၿခံဳပင္ေတြဘက္ေရာက္လာတယ္။ က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာ ေျမြေတြရွိမွာဘဲ ဆိုၿပီးေတြးေၾကာက္လာတယ္။ က်ဳပ္က နဂိုကတည္းက ေျမြေၾကာက္တတ္တယ္ေလ။

`ေဟ့လူ တျခားေနရာသြားထြန္းရေအာင္ ဒီေနရာေျမြရွိႏိုင္တယ္ထင္တယ္` က်ဳပ္သူ႔ကို လွမ္းေအာ္လိုက္တယ္။ သူက က်ဳပ္ဘက္လွည့္ၿပီး ၿပံဳးစိစိနဲ႔ျပန္ၾကည့္တယ္။ က်ဳပ္ေၾကာက္တာ ဒီလူသိသြားၿပီထင္ပါရဲ႔။

`ဒီေနရာ ေျမြမရွိဘူး`

သူေျပာၿပီး ေရွ႔ကိုဆက္သြားတယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ အေၾကာက္မေျပဘူး။ က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာ သူဘယ္လိုသိလဲဆိုတာ သိခ်င္ေနတယ္။

`ဘာလို႔ ေျမြမရွိလဲ`

သူ႔နားကပ္လိုက္ၿပီး ေမးလိုက္တယ္။

က်ဳပ္ဘက္ကိုလွည့္ၿပီး သူေျဖးေျဖးခ်င္းေျပာတယ္။

`မွတ္ထား` တဲ့။

`ဖားေတြဆိုတာက သူ႔ရန္သူေျမြမရွိတဲ့ေနရာမွာဘဲ ေအာ္ရဲတယ္။ ေျမြႊအႏၱရာယ္ကင္းတဲ့ ေနရာမွာဘဲ စုေနတတ္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဖားရွိတဲ့ေနရာ ေျမြမရွိလိုဘူး` တဲ့။

က်ဳပ္ေၾကာက္စိတ္ နဲနဲေျပသြားတယ္။ သူေျပာတာ ဟုတ္တုတ္တုတ္ဘဲေလ။ အေတြ႔အႀကံဳရွိတဲ့သူရဲ႔စကားကို ယံုရေတာ့မွာေပါ့။

ဒီလိုနဲ႔ `ဖားေတြမ်ားတဲ့ေနရာ၊ ေအာ္တဲ့ေနရာ ေျမြမရွိဘူး` ဆိုတဲ့နိယာမက က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာ စြဲေနခဲ့တယ္။ ႀကံဳရင္ႀကံဳသလို ကိုယ့္ထက္ငယ္တဲ့ရဲေဘာ္ေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ဆရာႀကီးစတိုင္နဲ႔ မွ်ေ၀လာခဲ့ေတာ့တာေပါ့။ မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီညက ဖားနဲနဲဘဲ ရလာခဲ့တယ္။

။ ။ ။ ။ ။

ေနာင္ကိုးႏွစ္ေလာက္ၾကာတဲ့အခ်ိန္ က်ဳပ္ဟာ ထိုင္းနယ္စပ္တေနရာက ဒုကၡသည္စခန္းတခုမွာ ကိုယ္ပိုင္တဲအိမ္ေလးနဲ႔ေနထိုင္ခဲ့တယ္။ ကိုယ့္ရဲ႔အိမ္နီးခ်င္းမိတ္ေဆြေတြက ေတာလည္တဲ့သူေတြ၊ မုဆိုးေတြခပ္မ်ားမ်ားပါ။ သူတို႔ေတြ ေတာလည္ျပန္လာတိုင္း မၾကာခဏဆိုသလို ေတာင္ေကာင္သားေတြ၊ ေမ်ာက္ခ်ီးခါးေတြ၊ ငါးေျခာက္ေတြ လာေပးေလ့ရွိတာေပါ့။

တေန႔မွာေတာ့ မိုးဖြဲဖြဲေလးနဲ႔ တေနကုန္ရြာေနတာေၾကာင့္ ဘယ္မွသြားလို႔မရပဲ အိမ္ေပၚကပုခက္ေလးထဲမွာ စာအုပ္တအုပ္နဲ႔ ႏွပ္ေနေလရဲ႔။ ဖားငါးရွာကၽြမ္းက်င္တဲ့ အိမ္နီးခ်င္းတေယာက္ေရာက္လာၿပီး က်ဳပ္ကိုလာေျပာတယ္။

`ဖားေတြေအာ္သံၾကားတယ္ေဟ့ ဒီည ဖားထြက္ ထြန္းရေအာင္`

` ဟာ ေကာင္းတာေပါ့ကြာ ဖားသားမစားရ ၾကာေရာေပါ့`

မဆိုင္းမတြပဲက်ဳပ္ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ တေနကုန္ အိမ္တြင္းေအာင္းတာ ပ်င္းလာၿပီဘဲေလ။

ဒီလိုနဲ႔ ညေရာက္ေတာ့ လိုအပ္တဲ့ပစၥည္းေတြ ဘာေတြျပင္ဆင္ၿပီး ရြာေအာက္ဘက္စီးဆင္းသြားတဲ့ ေခ်ာင္းေလးအတိုင္းဆင္းၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား ဖားထြန္းထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။ ဖားထြန္းရင္း ရြာနဲ႔ခပ္ေ၀းေ၀းကိုေရာက္လာခဲ့ၾကတယ္။ ဓါတ္မီးထြန္းလိုက္ရင္ မ်က္လံုးေတြတလက္လက္နဲ႔ ဖားေအာ္သံေတြ ဟိုဟိုဒီဒီဆူညံေနေလရဲ႔။ တေနရာအေရာက္မွာေတာ့ ဖားတေကာင္ဟာ အျခားဖားေတြေအာ္သံနဲ႔မတူဘဲ စူးစူး၀ါး၀ါးေအာ္ေနတယ္။

`ဒီဖားေအာ္သံက တမ်ဳိးပါလား`

က်ဳပ္ေမးလိုက္တယ္။

`ဒီေကာင္ ေျမြဟပ္ထားတာ`

က်ဳပ္အေဖာ္ကျပန္ေျပာတယ္။ က်ဳပ္နဲနဲေခါင္းနပန္းႀကီးသြားတယ္။ နဂိုကတည္းက ေျမြေၾကာက္တယ္ေလ။ သူ႔အေျဖကိုလည္း သိပ္မေက်နပ္ခ်င္ဘူး။

`ဒီေနရာမ်ဳိးက ေျမြမရွိႏိုင္ပါဘူး`

က်ဳပ္ယံုၾကည္ထားတဲ့ သီအိုရီအတိုင္း သူ႔ကိုခပ္တည္တည္နဲ႔ ျပန္တြယ္လိုက္တယ္။

`သြားေခ်ာင္းၾကည့္ရေအာင္`

သူေရွ႔ကေနၿပီး က်ဳပ္ကိုဦးေဆာင္ေခၚသြားတယ္။ ဖားေအာ္တဲ့ေနရာ ေရာက္သြားၾကေတာ့ က်ဳပ္မ်က္လံုးျပဴးသြားတယ္။ တေတာင္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိတဲ့ေျမြတေကာင္က ဖားႀကီးတေကာင္ကိုကိုက္ထားၿပီး ၿမိဳဖို႔ႀကိဳးစားေနေလရဲ႔။

`ေတြ႔တယ္မွဳတ္လား ဒီေကာင္လည္းငါတို႔လိုဘဲ အစာလာရွာစားတာ` သူကဓါတ္မီးနဲ႔ထြန္းၿပီး က်ဳပ္ကိုျပတယ္။

`ဖားေအာ္တဲ့ေနရာ ဖားေတြရွိတဲ့ေနရာ ေျမြမရွိဘူးလို႔ ငါထင္ထားတာကြ ဟေရာင္`

က်ဳပ္ယံုၾကည္ထားတဲ့အတိုင္းသူ႔ကိုေျပာျပတယ္။ သူက က်ဳပ္ဘက္ျဖည္းျဖည္းခ်င္းလွည့္ၿပီးေျပာတယ္။

`ေျမြေတြကလည္း ငါတို႔လိုဘဲ ဖားေအာ္တဲ့ေနရာ၊ ဖားရွိတဲ့ေနရာကို ေရာက္ေအာင္သြားၿပီး အစာရွာၾကရတာဘဲကြ။ ဒီေတာ့ မွတ္ထား`တဲ့။ `ဖားေအာ္တဲ့ေနရာ ဖားေပါတဲ့ေနရာေတြမွာ ေျမြေတြလည္းေပါတတ္တယ္ကြ` တဲ့။ သူထပ္ကြပ္လိုက္ေသးတယ္။

`ဒါေပမဲ့ ဒီဖားစားေျမြေတြ အဆိပ္မရွိပါဘူးကြာ၊ ဖားမေလာက္ရင္ သူ႔ပါေကာက္ၿပီး ျပန္ခ်က္စားလို႔ရတယ္` တဲ့။

အိမ္အျပန္လမ္းမွာေတာ့ သို႔ေလာသို႔ေလာနဲ႔ တလမ္းလံုးစဥ္းစားလာခဲ့တယ္။ ကိုးႏွစ္ေလာက္ ကိုယ္ယံုၾကည္လာခဲ့တဲ့ကိစၥတခုက လက္ေတြ႔နဲ႔ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေနတယ္ေလ။

။ ။ ။ ။ ။

ဟုတ္တယ္။ က်ဳပ္တို႔ရင္ဆိုင္ႀကံဳေတြ႔လာတဲ့ ေလာကႀကီးမွာ ဘယ္အရာမွ ပံုေသသတ္မွတ္လို႔မရဘူး။ ရုပ္၀တၱဳအရေရာ အေတြးအေခၚအယူအဆအရေရာ မတည္ၿမဲႏိုင္ဘူး။ ေျပာင္းလဲႏိုင္တယ္ ဒါမွမဟုတ္ ပ်က္စီးသြားႏိုင္တယ္ဆိုတာ သိထားၾကရမယ္။ ဒီ(၂၁)ရာစုမွာ ရုပ္၀တၱဳပစၥည္းေတြ နည္းပညာေတြ တႏွစ္ၿပီးတႏွစ္ တိုးတက္လာခဲ့ေပမဲ့ လူအေတြးအေခၚေတြက အစြန္းပိုပိုေရာက္လာၾကတယ္။ အထူးသျဖင့္ အစြန္းေရာက္တခ်ဳိ႔ေတြဟာ အံ့ၾသေလာက္ေအာင္ အမ်ဳိးသားေရး၊ ဘာသာေရးနဲ႔ပတ္သက္လာရင္ ဘာမွမျမင္ေတာ့ဘူး။ သင္ထားတဲ့ပညာေတြ၊ ယူထားတဲ့ဘြဲ႔ေတြက ေျမာင္းထဲေရာက္ကုန္ေတာ့တာဘဲ။

ဒီေတာ့ က်ဳပ္တို႔အေတြးအေခၚေတြကို ေျပာင္းလဲေနတဲ့ေခတ္နဲ႔အမီ အၿမဲတမ္း လမ္းဖြင့္ေပးရမယ္။ အေတြးအေခၚေတြကို တေနရာထဲမွာေလွာင္ပိတ္ထားမိရင္ တေနရာရာကို အစြန္းေရာက္သြားတတ္တယ္။

တခ်ိန္က က်ဳပ္ယံုၾကည္ထားတဲ့ ကိစၥအေသးအမြားေလးတခုကို ေလွာင္ပိတ္ထားမိတာေၾကာင့္ (၉)ႏွစ္ေလာက္ က်ဳပ္အခ်ိန္ျဖဳန္းခဲ့ရတယ္ေလ။

အခုေတာ့… … … … … … …

ဟုတ္တယ္။ သူေနခ်င္တဲ့ေနရာ၊ သူေနလို႔ေကာင္းတဲ့ေနရာ၊ သားေကာင္ရွိတဲ့ေနရာေတြမွာ ေျမြဆိုတာ ေနရာမေရြး၊ အခ်ိန္မေရြး ရွိေနႏိုင္တယ္။ ။


သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ

Similar Posts