ေမာင္ေနာင္မြန္ – ႏွစ္တစ္ႏွစ္ကိုစတင္ျခင္း

ႏွစ္တစ္ႏွစ္ကိုစတင္ျခင္း

ေမာင္ေနာင္မြန္

(မိုးမခ)၊ ဇန္နဝါရီ ၁၊ ၂၀၁၈

လမ္းမထက္ရွိ ကတၱရာသားေပၚတြင္ ေရေဆးမ်ားျဖင့္ေရးထားေသာ ႏွစ္သစ္ကိုႀကိဳဆိုပါသည္ဟူေသာ စာသားမ်ားကိုေတြ႔ေနရသည္။ ယေန႔နံနက္ ဆိုင္ကယ္ေမာင္းရသည္မွာ စိတ္ထဲေပ်ာ္ေနသည္။ ျမန္မာနိုင္ငံတြင္ပထမဆံုးနိုင္ငံတကာႏွစ္သစ္ကူး ရုံးပိတ္ရက္ ေပးထားေသာေၾကာင့္ ယေန႔ လမ္းမထက္တြင္ဌာနဆိုင္ရာဝန္ထမ္းႀကိဳပို႔ကားမ်ားလည္း ရွင္းလင္းေနသည္။ ႏွစ္တစ္ႏွစ္၏အစပထမကို ဤကဲ့သို႔ေတြ႔ျမင္ရ သည္မွာ စိတ္ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းလွသည္။

ညက အေစာႀကီးအိပ္မိသည္။ ႏွစ္သစ္ကိုအိပ္ေရးဝဝ စိတ္႐ႊင္လန္းစြာျဖင့္စတင္ခ်င္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ထူးျခားစြာ တိုက္ဆိုင္သည္မွာ ရြာဦး ေစတီဘုရားပြဲႏွင့္ႏွစ္သစ္ကူးညတိုက္ဆိုင္ေနသည္။
ရြာဘုရားပြဲေတာ္သည္ ျမန္မာျပကၵဒိန္အရ ခြာညိဳပြင့္ေသာျပာသိုလျပည့္တြင္က်င္းပသည္။ ယခုႏွစ္သစ္၏ပထမဆံုးရက္သည္လည္း
ျပာသိုလျပည့္ျဖစ္သည္။ ထို႔အျပင္ ယခုႏွစ္သည္ စေန၊ တနဂၤေႏြႏွင့္တိုက္ဆိုင္ေသာအခါ ရုံးပိတ္ရက္သံုးရက္ဆက္တိုက္မို႔ရပ္ေဝးတြင္ သြားေရာက္ဝမ္းစာရွာေနေသာသူမ်ားလည္း ရြာဦး ဘုရားပြဲကိုဆင္ႏႊဲရန္ျပန္လာေသာေၾကာင့္ ရြာတြင္လူစံု လွသည္။ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္းဘုရားပြဲေတာ္သည္ လူစံုေသာ္လည္း ယခုႏွစ္သည္ အျခားေသာႏွစ္ထက္လူပိုစံုသည္ဟု ဆိုရမည္ ျဖစ္သည္။

ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးတြင္ အလုပ္လုပ္ေနေသာ သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ျပန္ဆံုျဖစ္သည္။ ထို႔အျပင္ တဖက္ႏိုင္ငံတြင္အခ်ိန္ေတာ္ၾကာအလုပ္သြားလုပ္ေနေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္လည္း ဆံုျဖစ္သည္။ 

လခထုတ္ရက္မို႔လက္ထဲတြင္ေငြစေလးရႊင္ေနတာလည္းပါမည္ထင္သည္။ ရြာျပန္ေရာက္ေနေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္အတူ ရြာထိပ္ရွိဘီယာဆိုင္တြင္ အခ်ိန္ေတာ္ၾကာလြမ္းေမာမႈမ်ား ကိုျမည္းေနမိသည္။ တဖက္ႏိုင္ငံတြင္အခ်ိန္ေတာ္ၾကာစြာ သြားေရာက္လုပ္ကိုင္ေနေသာ သူငယ္ခ်င္းမွ မူးမူးႏွင့္ေျပာေသာစကားသည္ကား ရင္ထဲထိလွသည္။ “တို႔တေတြဘဝကြာ၊ ငါဟို မွာေဖ်ာ္ေနတဲ့ မဆလာထဲက ဘိလပ္ေျမလိုပဲ၊ ေရနဲ႔ထိေလ က်စ္ေလ၊ ေရနဲ႔ထိေလက်စ္ေလကြာ။ ၿပီးေတာ့ တျဖည္းျဖည္းအသံုးမဝင္ ၾကေတာ့ဘူးကြာ။
တို႔ ေတြလည္း ဘာထူးလဲ၊ ေလာကဓံႏွင့္ထိေလ ပိုၿပီးရုန္းကန္ေလ။ ေလာကီအတြက္ ကိုယ္လိုဘေတြအတြက္ ရွာေဖြေလ။ ပိုရေလ၊ ပိုရွာေလ။ တို႔တေတြလူအသိုင္းအဝိုင္းနဲ႔ ပိုေဝးေလပဲကြာ” ဟု ဘီယာခြက္ကိုကိုင္ရင္း ခပ္ဆဆေျပာေနသည္။ ေခါင္းတြင္းရွိ အာရုံေၾကာမ်ား မူးယစ္ရီေဝေလ အမွန္တရားကိုပိုႀကိဳက္ေလျဖစ္ေၾကာင္း ယံုၾကည္သည္။

ထိုသူငယ္ခ်င္းသည္ အထက္တန္းေအာင္ျပီးကတည္းက တဖက္ႏိုင္ငံသိ႔ုေရၾကည္ရာျမက္နုရာသို႔ ရွာေဖြရန္ ထြက္သြားခဲ့ သည္။ တဖက္ႏိုင္ငံရွိ ကမ္းေျခတြင္ ဆူနာမီဒဏ္ကိုခံခဲ့ရဖူးသည္။ ဟိုဖက္ႏိုင္ငံတြင္ပင္အိမ္ေထာင္က်ကာ သားသမီးေတြရခဲ့ သည္။ စီးပြားေရးရွာရန္အတြက္ လသားကေလးမ်ားကို ရြာရွိမိဘမ်ားထံတြင္ထိန္းေက်ာင္းရန္ပို႔ထားခဲ့သည္။
ယခုျပန္လာေသာအခါ မိဘအရင္းျဖစ္ေသာ သူတို႔ကိုမိဘဟုပင္ေခၚရန္ ဝန္ေလးေနၾကသည္။ ထို႔အျပင္ရွာခဲ့ေသာေငြေၾကးမ်ားသည္ကာ အသံုးမခံေခ်။
ျမင့္မာေသာကုန္ေစ်းႏႈန္းမ်ားေၾကာင့္ ရရွိလာေသာေခြ်းနဲစာမ်ားသည္ကာ အေပ်ာက္အရွျမန္လွသည္။

နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကြဲကြာခဲ့ရေသာ သားသမီးက မိဘဟုေခၚရန္ပင္ဝန္ေလးေနေသာေၾကာင့္ သားသမီးမ်ားကိုအခ်ိန္ေပးရန္ ရည္ရြယ္ကာ ျပန္လာေသာသူအတြက္ ေမြးရပ္ေျမ တြင္ ၾကာရွည္စြာေနထိုင္ရန္မျဖစ္နိုင္ေခ်။ ထိုကဲ့သို႔ နာၾကည္းခ်က္မ်ားျဖင့္ဖြင့္ဟလာေသာ သူငယ္ခ်င္း၏ရင္တြင္းစကားသည္ ကြ်န္ေတာ္တို႔စကားဝိုင္းကို တဒဂၤ တိတ္ဆိတ္ ေစခဲ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔သူငယ္ခ်င္းအနည္းငယ္ပင္ ဤကဲ႔သို႔ အျဖစ္အပ်က္ရွိခဲ႔လွ်င္ သန္းေပါင္းမ်ားစြာ ေသာသူမ်ားတြင္လည္း ရွိမည္ဟုေတြးမိသည္။