ဗုိလ္သူရိန္ ● ကိုစီခ်န္း ပတၱရားကမ္းေျခနွင့္ ယိုးဒယားသုိ႔ သေဘၤာတေခါက္
ေဆာ္ဒီအာေရးဗီယားမွ တင္လာတဲ့ဓာတ္ေျမၾသဇာေတြကို ယိုးဒယား ထိုင္းနိုင္ငံ ကိုစီခ်န္းကို လာပုိ႔ရပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ သေဘၤာကေတာ့ ေရအလယ္မွာေက်ာက္ခ်ၿပီး ကုန္ခ်ရတာပါ။ ဒီလို ေက်ာက္ခ်ၿပီး ကုန္တင္ကုန္ခ် လုပ္ေနၾကတဲ့ နိုင္ငံတကာ သေဘၤာေတြကလည္း ပတ္ပတ္လည္အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ယိုးဒယားရဲ႕တိုးတက္ေအာင္ျမင္မႈကို ကြၽန္ေတာ္တုိ႔နိုင္ငံ အေတာ္ႀကိဳး စားလိုက္ယူရမွာပါ။ ဗိုလ္ခ်ုပ္ေအာင္ဆန္းေျပာသလိုလြတ္လပ္ေရးရၿပီးရင္ သူမ်ားကတလွမ္းဆို ကိုယ္က အလွမ္းနွစ္ဆယ္ ပို လွမ္းနိုင္မွ ေတာ္႐ုံက်မယ္။ ဒီလိုသာမလုပ္ရင္ ယိုးဒယားက ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ထက္ အမ်ားႀကီးေက်ာ္သြားပါလိမ့္မယ္။ ဟုတ္ကဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ဗ် အခုယိုးဒယားက ျမန္မာျပည္ထက္ေက်ာ္သြားသလို ျမန္မာနိုင္ငံသားေတြပါေခၚၿပီး အလုပ္ခိုင္းေနပါၿပီ။
သေဘၤာေက်ာက္ခ်ၿပီးၿပီးျခင္း ေအးဂ်င့္၊ ကုန္တြက္ခ်က္သူ၊ အလုပ္သမားေခါင္း (Forman) တုိ႔ ေရေၾကာင္းျပေလွကားကေန တက္လာၾကၿပီး သေဘၤာအရာရွိေတြနဲ႔ ကုန္တြက္ခ်က္ၾက ႐ံုးလုပ္ငန္းဆိုင္ရာေတြ ေျပာဆိုၾကပါတယ္။ ေနာက္နာရီဝက္ အၾကာမွာေတာ့ သေဘၤာေအာက္ ေရထဲကေန တပြမ္ပြမ္နဲ႔ ဟြန္းတီးလို႔ၾကည့္လိုက္ေတာ ယိုးဒယားမေလးမ်ား။ သူႀကီးက အမိန္႔ (Order) ေပးထားတာက အလုပ္သမားကလြဲလို႔ က်န္တဲ့သူ မတက္ရဘူးတဲ့။ မၾကာပါဘူး ေရေၾကာင္းျပေလွကားကေန အားလံုးတက္ခ်လာပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး အသက္ႀကီးႀကီး ယိုးဒယားသူက သူႀကီးကို ေမးတယ္။ သူသြားေတြ႔မယ္ေျပာဆိုၿပီး သေဘၤာထဲဝင္သြားတယ္။ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပါပဲ။ ခဏေနေတာ့ ကိုရီးယားသူႀကီးက သေဘၤာေနာက္ (Station) မွာ ေနရာ ေပး လိုက္ပါလို႔ ေရဒီယိုစကားေျပာစက္ကန လွမ္းေျပာတယ္။ သူပဲအမ်ဳိးမ်ဳိး။
ေလွေပၚမွာ က်န္ေနတဲ့သူေတြအတြက္ သေဘၤာ အလူမီနီယမ္ေလွကား (Gangway) ခ်ေပးလိုက္ပါတယ္။ သေဘၤာေနာက္မွာ တာေပၚလင္ အမိုးဆြဲခ်၊ ေလွနဲ႔အတူပါလာတဲ့ ပစၥည္းေတြဆြဲတင္ၿပီး သံုးနာရီအၾကာမွာေတာ့ ယိုးဒယားစားေသာက္ဆိုင္ အေသးစားေလးျဖစ္လာပါတယ္။ သီခ်င္းလည္းဆိုလို႔ရသလို ဘီယာ ယိုးဒယားစာ အျမည္း အဆင္သင့္။ လွပ်ဳိျဖဴမ်ားကတာ့ သေဘၤာရဲ႕ အနားယူအပန္းေျဖအခန္း (Recation Room) မွာ သူတုိ႔အိ္မ္အလား ျမဴးထူးေပ်ာ္ပါးလို႔။ ပုရိသတုိ႔ေျခလွမ္းေတြက ညေနဘက္မွာ သံလိုက္ဓါတ္မ်ား ဆြဲငင္ယူေနၾကပါတယ္။
ကုန္ခ်ဖုိ႔အတြက္ သေဘၤာေပၚကိုအလုပ္သမား ၂၀ ေက်ာ္ေလာက္တက္လာၾကပါတယ္။ ေန႔ဆိုင္း ညဆိုင္းခြဲ ၂၄ နာရီ အ လုပ္လုပ္ၾကပါတယ္။ သေဘၤာေဘးကို တန္ခ်ိန္ ၁၀၀၀ ဝန္းက်င္ဆန္႔ (Bulk) သေဘၤာအေသးေလးေတြ လာကပ္ၾကၿပီီး ကုန္ ယူ သယ္ေဆာင္သြားၾကပါတယ္။ ဒီသေဘၤာေပၚက အလုပ္သမားေတြအတြက္ ထမင္းေကြၽးဖုိ႔ သေဘၤာရဲ႕ညာဘက္အျခမ္းမွာ အမ်ဳိးသမီးႀကီးတဦးဦးေဆာင္တဲ့ ခ်က္ျပဳတ္ေက်ာ္ေလွာ္အဖြဲ႕က မနက္ ေန႔ ညေနအစာ ခ်က္ျပဳတ္ေနၾကပါတယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ ယိုးဒယားဟင္းအနံ႔မ်ားက ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ကိုဖိတ္ေခၚေနလို႔ သေဘၤာက ဟင္းလ်ာမ်ားနဲ႔ သြားေရာက္ လဲစားျဖစ္ပါတယ္။ ခ်ဳိစပ္ အရသာ ယိုးဒယားအစားအစာက အစားအေသာက္အေျပာင္းအလဲ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔အတြက္ ထမင္းၿမိန္ေစပါတယ္။
ေက်ာက္ျမတ္ရတနာ ျပခန္းသေဘၤာက ဓာတ္ေျမၾသဇာ ခ်ၿပီးတာနဲ႔ယိုးဒယား ပီေလာပီနံအမႈ႔န္ေတြ ျပန္တင္မွာ ျဖစ္တဲ့ အတြက္ ရက္ ၂၀ ေလာက္ၾကာမွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကိုဆီခ်မ္းနဲ႔ အနီးစပ္ဆံုးျဖစ္တဲ့ပတၱရားကမ္းေျခကို ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာ သေဘၤာသားေတြ အလွည့္က် သြားလည္ၾကပါတယ္။ ေရအလယ္ ေက်ာက္ခ်ထားတဲ့သေဘၤာကေန ေလွ (Speed board) တစ္နာရီေလာက္စီးၿပီးရင္ ဆိပ္ကမ္းကိုေရာက္ပါတယ္။
အသြားအျပန္ ေလွ (Board) ခ ေဒၚလာ ၁၀၀ ေပးရပါတယ္။ ငါးေယာက္ဆိုေတာ့ တေယာက္ ေဒၚလာ ၂၀ က်ပါတယ္။ ဆိပ္ကမ္းေရာက္ေတာ့ ပတၱရားကမ္းေျခကို အသြားအျပန္ ေဒၚလာ ၅၀ ေတာင္းပါတယ္။ ေစ်းဆစ္ေတာ့ ကမ္းေျခမေရာက္ခင္
ေက်ာက္ျမတ္ရတနာ ျပခန္းတခုကိုလိုက္ပုိ႔မယ္ ေျပာပါတယ္။ ကမ္းေျခက မနက္၁ဝ နာရီေက်ာ္မွဖြင့္တဲ့အတြက္ အခ်ိန္ေစာ
ေသးတာနဲ႔ ကားဆရာလိုက္ပုိ႔တဲ့ ေက်ာက္ျမတ္ရတာနာျပခန္းကို အရင္သြားလိုက္ပါတယ္။
ျပခန္းမွာ လူေတာ္ေတာ္စည္ပါတယ္။ ျပခန္းအေပါက္ဝမွာ ယိုးဒယား ႐ိုးရာအဝတ္အစားဝတ္ထားသူ လူငယ္အမ်ဳိးသား အမ်ဳိးသမီးမ်ားက ဆီးႀကိဳေနပါတယ္။ ပထမဦးဆံုးျပခန္းထဲကို အရင္မဝင္ေစဘဲ ရန္ကုန္က (Happy World) ကစားကြင္းက သူရဲ ရထားစီးရသလို ေနရာကို အရင္ လိုက္ပုိ႔ပါတယ္။ ဒီရထားေလး စီးေနခ်ိန္ ကင္မရာ လံုးဝ မ႐ိုက္ဖုိ႔ ေမတၲာရပ္ခံထားပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔အတူပါလာသူ အိႏၵိယခရီးသြားတစ္ဦးက ဖုန္းနဲ႔ရိုက္ေနလို႔ ရထားကိုရပ္ေစၿပီး မ႐ိုက္ဖုိ႔ လာေရာက္ေျပာၾကားပါ တယ္။ သူတုိ႔ေတြ CCTV က အျမဲၾကည့္ေနပါတယ္။
ရထားစတင္ဝင္သြားတာနဲ႔ မီးအေမွာင္ခ်ထားတဲ့ အခန္းထဲကို ေရာက္သြားပါတယ္။ ခဏေနေတာ့ အဂၤလိပ္စကားေျပာသံနဲ႔ အတူ ကမ႓ာေျမႀကီးအေၾကာင္းေျပာျပပါတယ္။ ခဏေနေတာ့ ေဘးပတ္လည္မွာ မီးတခ်ဳိ႕လင္းလာၿပီး ေျမငလ်င္လႈပ္ခတ္ ေျမႀကီး ျပတ္ေရြ႕လႈပ္ရွားမႈကေန တြင္းထြက္သဘာဝပစၥည္းမ်ားျဖစ္ေပၚလာပံုကို ႐ုပ္ထု႐ုပ္လံုးေပၚေအာင္ အထူးမီး ျပဳလုပ္ ခ်က္ေတြနဲ႔ ျပသပါတယ္။
ေနာက္တခန္းကို ေရာက္သြားေတာ့ ေလွ်ာ္ရည္ပူေတြကေန ေက်ာက္သံပတၱျမားေရႊ ျဖစ္ေပၚလာပံုမ်ားျပသပါတယ္။ ဆက္ လက္ၿပီးေတာ့ ေရႊတူးေဖၚေနပံုမ်ားကို သ႐ုပ္ျပအ႐ုပ္မ်ားနဲ႔ျပသပါတယ္။ တကယ္အသက္ဝင္လွပါတယ္။ ေရွးယခင္ ေရႊတူး ေဖၚပံု၊ ေရမေဆးေက်ာက္ရွာေနပံုေတြကို အသံပံုတူလႈပ္ရွားမႈမ်ားနဲ႔ စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးအခန္းမွာ ေတာ့ တြင္းထြက္ေက်ာက္သံပတၲျမားေရႊထြက္ရွိရာ နိုင္ငံမ်ားကို ျပသထားပါတယ္။ စိန္ကလြဲလို႔ က်န္တြင္းပစၥည္းမ်ား ရွိ ေသာျပသထားတဲ့ နိုင္ငံေတြထဲမွာ ျမန္မာျပည္ အျမဲပါပါတယ္။ အေကာ္ဒီယံအုန္းေက်ာ္ (ဦး) ဆိုတဲ့သီခ်င္း သတိရလိုက္တာ။ သံယံဇာတေပါတဲ့ ဒို႔ရဲ႕တိုင္းျပည္အဖိုးထိုက္တဲ့ေျမ။ ကြၽန္ေတာ္ ဆက္မဆိုခ်င္ေတာ့ပါဘူး။
ရထားေလးေပၚက ဆင္းဆင္းျခင္းမွာ ဘာလူမ်ဳိးလည္း ေမးပါတယ္။ ျမန္မာလို႔ေျပာလိုက္ေတာ့ ရွမ္းတ႐ုတ္မေလး ေရာက္လာ ၿပီး ေရႊေငြလက္ဝတ္ရတနာမ်ား ႀကိဳက္တာဝယ္ယူနိုင္ေၾကာင္း ျမန္မာလို လာရွင္းျပပါတယ္။ ရွမ္းျပည္နယ္က အလုပ္လာလုပ္ ေနသူတဦးပါ။ ဒါနဲ႔ ျပခန္းႀကီးထဲကိုစဝင္ေတာ့ မွန္ေလးေတြနဲ႔ကာထားတဲ့ ပန္းထိမ္လုပ္ငန္းကို ျပသထားပါတယ္။ ဆြဲႀကိဳး နားေတာင္း လက္စြပ္ေတြကို အမ်ဳိးအစားလိုက္ျပဳလုပ္ေနၾကတာကို ျမတ္ျမင္ကိုယ္ေတြ႕ ျပသထားပါတယ္။ ဒါက ဒုတိယ ေျမာက္ ပန္းခ်ီျပခန္းရဲ႕ ဧည့္သည္မ်ားအေပၚ ဆြဲေဆာင္မႈပါပဲ။
လက္ဝတ္လက္စား ျပသေရာင္းခ်တဲ့ဘက္လိုက္ျပေတာ့ ေဒၚလာ ၅၀၀ ထက္ ေစ်းႀကီးလွေတာ့ မဝယ္ျဖစ္ပဲ လိုက္ၾကည့္ လိုက္တယ္။ လိုက္လံရွင္းျပသူ ရွမ္းမေလးက ေဒၚလာ ၁၀၀ ဝန္းက်င္ေနရာကို လိုက္ျပပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ အတူပါလာသူ Second officer ကိုသက္ဦးခိုင္ညြန္႔က သူ့အေမအတြက္ ေရႊျဖဴနဲ႔လုပ္ထားတဲ့ စိန္နားကပ္ေလးတရံ ဝယ္လိုက္ပါတယ္။ ေဒၚလာ ၂၀၀ တန္ လက္ရာက ေသသပ္လွပါတယ္။ Second engineer ေစာေဘာ္မူဒိုးက သူဝတ္ဖုိ႔ ေဒၚလာ၅၀ တန္ နား ေတာင္းအေသးေလးတဖက္ ဝယ္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ေရြးခ်ယ္ေပးသူပါ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ဝယ္ေတာ့ ရာခိုင္းႏႈန္းရမယ့္ ရွမ္းမေလးလည္း ေပ်ာ္ေနပါတယ္။
သူမ်ားႏုိင္ငံက စီးပြားဆြဲေဆာင္မႈက အတုယူေလာက္ပါေပတယ္။ ပတၲရားကမ္းေျခ (Pattaya Beach) ေက်ာက္ျမတ္ရတ နာျပခန္းကေန ျပန္ထြက္လာၿပီးေတာ့ ပတၱရားကမ္းေျခကို ထြက္လာခဲ႔ပါတယ္။ ၃၀ မိနစ္ေလာက္ ထပ္ေမာင္းရပါတယ္။ ကားလမ္းေဘးနဲ႔ကပ္ရပ္ ပတၱရားကမ္းေျခက လူအေတာ္စည္ကားေနပါၿပီ။ ဆိပ္ကမ္းကိုအရင္မဆင္းပဲ ကုန္တိုက္တစ္ခုမွာ အဝတ္အစားဝယ္လိုက္ၾကပါေသးတယ္။
ကမ္းေျခကိုဆင္းတဲ့အခိိ်န္မွာေတာ့ ကမ္းေျခေတာက္ေျမာက္ထိပ္မွာ ခရီးသြားဧည္သည္မ်ားစြာကို ေတြ႔ျမင္ရပါတယ္။ (Speed board) ေရေပၚဆိုင္ငယ္ (အဂၤလိပ္အမည္ မေခၚတက္ဘူး) ေနာက္ ေလထီးကို ေရွ႕က ေလွ (Board) နဲ႔ ဆြဲသြားၿပီး စီးတာမ်ဳိး အကုန္ရွိပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ တနာရီ ေဒၚလာ ၃၀ ေပးရတဲ့ ေရေပၚဆိုင္ကယ္ကို ဆီေလာင္း ကိုအုန္းသီး နဲ႔ နွစ္ေယာက္စီးပါတယ္။ စေမာင္းခါစမွာေတာ့ ေျဖးေျဖးေမာင္းေတာ့ လိႈင္းနဲ႔လႈပ္ေနေတာ့ ေၾကာက္စရာ။ ေနာက္ပိုင္းၾက အျမန္ေမာင္းခါမွ သူက စီးလို႔ေကာင္းတာကိုး။ ဒါေၾကာင့္ ငွားရမ္းသူက စီးတတ္လား အရင္မေမးဘူး။ စာရြက္တစ္ရြက္အေပၚ လက္မွတ္ထိုးခိုင္းတယ္။ အသက္အာမခံနဲ႔အတူ ပ်က္စီးပါက ေလွ်ာ္ေၾကးေပးရမည္ဆိုတာ ထည့္ေရးထားပါတယ္။ ျမန္မာ ျပည္က ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ေဒါက္တာေက်ာ္လင္းစိုးကေတာ့ သူစီးခဲ့တုန္းကသူမ်ားသြားတိုက္လို႔ ေဒၚလာ ၁၀၀ ေလ်ာ္ ဖူးတယ္ေျပာပါတယ္။ ကမ္းေျခမွာ ေရအနက္ဧရိယာေတြ သက္မွတ္ေပးထားပါတယ္။ ကမ္းေျခမွ ပင္လယ္စာအကင္မ်ဳိးစံုနဲ႔ အုုန္းေရ ဘီယာ စုပ္လို႔ရပါတယ္။ အေနာက္နိုင္ငံသားမ်ားထံုးစံ ေနပူစာလံႈေနၾကပါတယ္။ တခ်ဳိ႕က ေျပာၾကတယ္။ သေဘၤာသားျဖစ္ၿပီး ကမ္းေျချပန္သြားရလားတဲ့။ ကြၽန္ေတာ့္ခံယူခ်က္ကေတာ့ ပင္လယ္ထဲမွာက သူက ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ကို အနိုင္က်င့္တယ္။ သူ ျပဳသမွ် ခံေနရတာပါ။ ကမ္းေျခမွာက ပင္လယ္လႈပ္ေနရင္ေတာင္ လိႈင္းသြားစီးလိုက္ေသးတယ္။ သူ႔ကို ျပန္နိုင္တဲ့သေဘာလို႔ ကိုယ့္ဘာသာသတ္မွတ္ၿပီး ကမ္းေျခအေတာ္မ်ားမ်ားကို သြားျဖစ္ပါတယ္။
ညေန ၄ နာရီေလာက္ေနေတာ့ ကမ္းေျခကျပန္တက္လာခဲ့တယ္။ ကမ္းေျခမ်က္နွာစာတမ္း လမ္းတဖက္က ေကာ္ဖီဘား မ်ားမွာေတာ့ ေနဝင္ခ်ိန္ (Sun Set) ကို ေစာင့္ၾကည့္ၾကတဲ့ ခရီးသြားဧည့္သည္ေတြ တမ္းစီေနၾကပါၿပီ။ ကမ္းေျခလမ္းရဲ႕ အေနာက္ဖက္တလမ္းမွာေတာ့ဆီ အေမႊးနံသာေတြနဲ႔နွိပ္နယ္ေပးတဲ့ အနွိပ္ခန္းေတြ ခါးျပတ္ေလာက္သာ ကာရံထားတဲ့အရက္ ဘီယာဘားမ်ားကလည္း မီးေရာင္္စံုထြန္း ေဆာင္းေဘာက္သီခ်င္းသံမ်ားနဲ႔ ပါလာသမွ်ေငြကို ယိုးဒယားမွာ ထားခဲ႔ပါဆိုသလို မ်ဳိး အမ်ဳိးမ်ဳိး ျမဴဆြယ္ေနၾကပါတယ္။
ညေနဘက္ ပတၱရားကမ္းေျချပန္အထြက္မွာ ႐ံုးဆင္းခ်ိန္ထင္ပါရဲ႕။ ကားေတြၾကပ္ေနလို႔ သေဘၤာေပၚကို ည ၇ နာရီေက်ာ္မွ ျပန္ေရာက္ပါတယ္။ ျပန္ေရာက္ေတာ့လည္း ကိုယ့္သေဘၤာေနာက္မွာက မီးေရာင္စံုလင္း I ‘m sailing အဂၤလိပ္သီခ်င္းသံ သဲ့သဲ့။ ဟူး..ယိုးဒယားရယ္ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ သေဘၤာသာ အေခါက္တိုင္း ဒီအျမဲေရာက္ရင္ ပါလာတာေလးလည္းကုန္ သီခ်င္းလိုပဲ က်ဳပ္တုိ႔သေဘၤာသားေတြ ခက္ရခ်ည္ရဲ႕ဗ်ာ။
ဗိုလ္သူရိန္
၁၅၊ ၁၂၊ ၂၀၁၇
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
