ေဇာ္ေအာင္ (မုံရြာ) ● ဇီးသီးဗန္းမ်ားနဲ႔ ဇီးသီးဗန္း အလြန္နည္းတဲ့ ေက်းလက္စံျပတခု

ေဇာ္ေအာင္ (မုံရြာ) ● ဇီးသီးဗန္းမ်ားနဲ႔ ဇီးသီးဗန္း အလြန္နည္းတဲ့ ေက်းလက္စံျပတခု
(မုိးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၁၉၊ ၂ဝ၁၇

အရင္အစိုးရ အမ်ဳိးသားလႊတ္ေတာ္ဥကၠဌႀကီးက ႏိုင္ငံေတာ္စီမံကိန္း၊ ဘတ္ဂ်တ္ေတြကို ဇီးသီးဗန္းမ်ားလုိ႔ သံုးႏႈန္းျပီး၊ ဇီးသီးဗန္းေမွာက္ျခင္းလုိ႔ ရယ္စရာလိုလို ေျပာျပ ရယ္ေသြးခဲ့ၾကတာ၊ အခုအစိုးရသစ္မွာ ပိုဆိုးေနတယ္လုိ႔ ေျပာဆုိေနၾကပါ တယ္။ ဒါေပမဲ့ ႏိုင္ငံတကာ အဂတိလိုက္စားမႈ CPI Index မွာေတာ့ အစိုးရသစ္ကာလမွာ အဂတိအမွတ္ ၆ မွတ္ႀကီးမ်ားေတာင္ တိုးတက္လာတာကို အံ့ၾသဘြယ္ေတြ႕ရပါတယ္။

ကိုးကား၊ https://en.wikipedia.org/wiki/Corruption_Perceptions_Index

ေခ်းေငြ၊ ကူပံ့ေငြမ်ားနဲ႔ လက္ရွိျမန္မာႏိုင္ငံႀကီး လည္ပတ္ေနတာ အားလံုးလက္ခံၾကမွာပါ။ ေခ်းေငြကို အက်ိဳးရွိေအာင္ သံုးဖို႔ ဆိုတာ အေျပာလြယ္သေလာက စစၥတမ္အယ္ရာ (System Error) ျဖစ္ေနတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ မလြယ္ပါဘူး။ ထစ္ကနဲဆို ေဆာက္ဖုိ႔ပဲ စဥ္းစားၾကပါတယ္။ ကိုယ္ရဖုိ႔ဆို သိကၡာေတြမငဲ့ေတာ့ပဲ .. ဥပမာ နယ္စပ္က သိန္း ၂ဝဝ ဘတ္ဂ်တ္ရလုိ႔ လမ္းမ ေဖာက္ပဲ ေထြအုပ္႐ုံးေဆာက္မယ္ ဥကၠဌက အဆိုျပဳျပ အတည္ျပဳ၊ ေဆာက္ပစ္လိုက္ေတာ့ ကိုယ့္ေဆြမ်ဳိးကန္ထရိုက္တာပဲ လုပ္ငန္းရ၊ ကိုယ္လည္း အထိုက္သင့္ရသြားတယ္။ ဒါကေတာ့ ေက်းလက္ေဒသအေျခအေနပါ။ ျမိဳ႕ျပေဒသမွာေတာ့ အႀကီး က်ယ္ပဲ ဇီးသီးဗန္းေတြ စက္မႈဝန္ႀကီးဌာနက သန္႔ရွင္းေရးပဲလုပ္ေနရတဲ့ ရပ္ဆိုင္းစက္႐ုံေတြက ဝန္ထမ္း ၂၇ဝဝဝ ရွိတယ္ ဆို ေတာ့ တစ္ေယာက္ တစ္လ လစာ၂ သိန္းနဲ႔ဆိုရင္၊ တစ္ႏွစ္ကို ၆၄ ဘီလ်ံ ကုန္က်ေနတယ္။ လွ်ပ္စစ္ဌာက တစ္ယူနစ္ထုတ္ တိုင္း ၃ဝ က်ပ္ ရံႈးေနတယ္ဆိုေတာ့ ဘီလ်ံေပါင္း ၅ဝဝ ေက်ာ္ ႏွစ္စဥ္ ရံႈးေနတယ္။ ဇီးသီးဗန္းဆိုတဲ့အရာထဲမွာ စည္ပင္၊ လဝက၊ ကညန၊ ျမိဳ႕နယ္အခြန္႐ုံး စသျဖင့္ ဝန္ေဆာင္မႈေတြ ေတာင္ခံေနျပီး၊ အစိုးရက မရဘူး။ စနစ္ကိုက ဒါမ်ဳိးျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေနတယ္။ ဆည္ေျမာင္းဌာနမွာ လုပ္ငန္းေငြထုတ္ရင္ ဘယ္လိုခြဲေဝေပးရတယ္ဆိုတဲ့ အလကၤာကဗ်ာေလးရွိတယ္။ ေဆာက္လုပ္ေရး ကန္ထ႐ိုက္တာေတြ တင္ဒါရေရး၊ ေငြထုတ္ေရးမွာ အစိုးရဘဏ္၊ ဌာနေငြစာရင္းဌာနက ျဖတ္ေတာက္ထား လိုက္တယ္။ ဒါေတြက စနစ္ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ျဖစ္ေတာ့ မတတ္ႏိုင္ဘူးဆိုေပမဲ့ အစိုးရကေတာ့ ႀကိဳးစားလုပ္ေဆာင္ေနပါတယ္။

ဝန္ႀကီးဌာနေတြမွာ ႏိုင္ငံတကာ အဖြဲ႕အစည္းေတြက ပံ့ပိုးတဲ့ စီမံကိန္းေတြအတြက္ ေငြထုတ္တယ္ဆိုရင္၊ စီမံကိန္းအဖြဲ႕ကပဲ တင္ဒါေတြ၊ ပစၥည္းဝယ္တာေတြ၊ လစာေတြကို ကိုင္တြယ္လုပ္ကိုင္တဲ့စနစ္ကို ေျပာင္းလဲေနပါတယ္။ အဲဒီဌာနဟာ ေငြဘီလ်ံ ေျမာက္မ်ားစြာ ကိုင္တြယ္ေပမဲ့ အႀကီးဆံုး ညြန္ၾကားေရးမွဴးဆိုသူက လစာ ၄ သိန္းေလာက္ပဲ ရတယ္။ ကား၂ စီးေတာ့ ဒရိုင္ ဘာနဲ႔ေပးထားလုိ႔ ဓါတ္ဆီမသံုးရင္ တစ္လ ၄ သိန္းေလာက္ ဆီေရာင္းစားလုိ႔ရေပမဲ့ ေအာက္ကလူေတြကိုပဲ ေပး ကမ္းၾကည့္ရႈ ထားရပါတယ္။ ညြန္ၾကားေရးမွဴးႀကီးကေတာ့ တင္ဒါေအာင္ဖုိ႔၊ အလုပ္အဆင္ေျပဖုိ႔ ကုမဏီေတြက ဂါရဝျပဳေပးတဲ့ ေငြေတြရ ေတာ့ လစာနဲ႔ေမာ္ေတာ္ကား၊ ခရီးစရိတ္ေတြ ကိုယ့္လူေတြကို မွ်ေပးရတာကိုး။ ညြန္ၾကားေရးမႈးအဆင့္ တင္ဒါေတြ ကိုင္တြယ္ ရသူဆိုရင္ အဆင္ေျပေပမဲ့ ရသံုးမွန္းေခ်ဌာန (ဘတ္ဂ်တ္ဌာန) ဆိုရင္ ညြန္ၾကားေရးမွဴးခမ်ာ ဘယ္သူမွ လာကန္ေတာ့ ေပး ကမ္းမွာမဟုတ္ဘူး။ အဲဒီလိုဌာနေတြ ဝန္ထမ္းေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိေနပါတယ္။ အမ်ားစု အစိုးရဝန္ထမ္းေတြက လစာ ေလးနဲ႔ စားေသာက္ေနထိုင္ၾကတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။

အခုေခတ္ကာလမွာ ႏိုင္ငံျခားေခ်းေငြ၊ ကူပံ့ေငြရေနတဲ့ဌာနေတြက သူေဌးဌာနေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ လွ်ပ္စစ္၊ စီမံဘ႑ာ၊ ဆည္ ေျမာင္း၊ ေဆာက္လုပ္ေရး၊ ေက်းလက္ နဲ႔ ေနာက္ဆံုး ေထြအုပ္ဌာနေတြက ဇီးသီးဗန္းနဲ႔ အနီးကပ္ေနရာမွာ ရွိၾကပါတယ္။

● ဇီးသီးဗန္း အလြန္နည္းတဲ့ ေက်းလက္စံျပတခု
နယ္စပ္ျမိဳ႕ေလးတစ္ခုမွာ အင္ဂ်ီအို IRC ဆိုတဲ့ က်န္းမာေရးအဖြဲ႕ရွိပါတယ္။ 3MDG ဆိုတဲ့အဖြဲ႕က ေငြေၾကးေထာက္ ပံ့ေပးပါ တယ္။ ဝန္ထမ္းအရာရွိဆို လာစာ ေဒၚလာ ၅ဝဝ ေပးျပီး၊ သာမန္ဝန္ထမ္းဆို လစာ ၃ သိန္းေလာက္ ေပးပါတယ္။ 3MDG ဆို တာ အိုင္အာစီ၊ ေမရီစတိုး၊ဓ အမ္စီစီဆိုတဲ့ ၃ ဖြဲ႕ေပါင္းထားတာကို ပံ့ပိုးပါတယ္။ ကေလးနဲ႔ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္မိခင္မ်ားကို ကူညီပံ့ပိုးပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ အသက္ ၅ ႏွစ္ေအာက္ကေလးမ်ား ဦးေႏွာက္ဖြံ႕ျဖိဳး၊ ေရာဂါကင္း၊ က်န္းမာဖုိ႔ အဓိကရည္ ရြယ္ပါတယ္။ WHO, UNICEF ဆိုတဲ့ ကုလသမဂၢ အဖြဲ႕အစည္းေတြလို အင္ဂ်ီအိုျဖစ္ေပမဲ့၊ 3MDG ရံပံုေငြက အေမရိကန္ ႏိုင္ငံသားမ်ားက လွဴဒါန္းတဲ့ေငြမ်ားျဖစ္ပါတယ္။ ကာကြယ္ေဆးတစ္လံုးကို က်ပ္ ၃ ေသာင္းတန္ျပီး ေဆးထိုးဖုိ႔ ေရခဲအံုထားျပီး စုရပ္ရြာေတြကို လာေ၇ာက္ေဆးထိုးေပးပါတယ္။ ျခင္မကိုက္ေအာင္ ေဆးစိမ္ျခင္ေထာင္ေတြ ေစာင္ေတြ ေပးေဝငွပါတယ္။ ကေလးေတြစားဖုိ႔ အဟာရျပည့္ဘီစကြတ္ေတြ ေပးပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ အင္ဂ်ီအိုဝန္ထမ္းမ်ားက ကာကြယ္ေဆး ထိုးေပး၊ ေရနဲ႔ တကိုယ္ေရသန္႔ရွင္းဖုိ႔ ပညာေပးေဟာေျပာရင္း ေက်းလက္ျပည္သူ မိခင္၊ ကေလးမ်ားကို သင္ၾကားပါတယ္။ ဆပ္ျပာ၊ ျခင္ေထာင္၊ ေစာင္ စတဲ့အရာမ်ားကိုလည္း ေက်းရြာမွာလိုအပ္သူမ်ားကို ေထာက္ပံ့ပါတယ္။ ေနာက္တႏွစ္ အဖြဲ႕ ရြာကိုေရာက္ေတာ့ ျခင္ေထာင္မရွိဘူး။ မႏွစ္ကေပးထားတဲ့ ျခင္းေထာင္၊ ေစာင္ေတြ အမ်ားႀကီး ဘယ္ေရာက္သြားလဲ ဆို ေတာ့ ရြာလူႀကီးက ေပးပစ္လိုက္ျပီဆိုလုိ႔ ရြာက ကုန္စံုဆိုင္ကို သြားဝယ္ရတယ္။ ၂ ေသာင္းေလာက္တန္တဲ့ ျခင္ေထာင္ကို ၈ ေထာင္နဲ႔ ဝယ္ရတယ္။ သူတို႔က ရြာသားေတြဆီက ၃ ေထာင္နဲ႔ ေကာက္ထားတာကိုး။ ၃ ေထာင္ယူမလား၊ ျခင္ေထာင္ယူ မလားဆိုေတာ့ ၃ ေထာင္ပဲ ယူမယ့္ ရြာသားေတြပါ။ ကေလးေတြကို ေႂကြးဖုိ႔ အဟာရျပည့္ဘီစကြတ္ေတြလည္း လူႀကီးေတြပဲ ဧည့္သည္လာရင္ တည္ခင္းေကြၽးေမြးေနၾကတယ္။ ကေလးေတြကေတာ့ မစားဘူး၊ ရြာမွာ အိမ္တိုင္း ဘက္ထရီ၁သိန္းခြဲတန္၊ ဆိုလာစနစ္ေတြနဲ႔ မီးလင္းေနၾကတယ္။ ဘက္ထရီေတာ့ မေရာင္းစားဘူး၊ အနီးဆံုး ပလက္ဝျမိဳ႕နဲ႔ကိုသြားရင္ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ ၁နာရီးေမာင္းျပီး၊ စက္ေလွ ၅ နာရီစီးမွာ ပလက္ဝကိုေရာက္ေတာ့ ေရာင္းစားဖုိ႔မလြယ္ဘူး။ ဒီေတာ့ ဆိုလာစနစ္ေတြ ၂ ႏွစ္ေလာက္ၾကာလည္း မပ်က္စီးဘူး၊ ရြာလူႀကီးက ခရစ္ယန္ဘာသာကိုင္းရိႈင္းသူဆိုေတာ့ ရြာထဲမွာ အရက္၊ မူးရစ္၊ ေလာင္း ကစား လံုးဝမလုပ္ရဘူး။ ကင္းရွင္းတယ္။ သိပ္ေကာင္းတယ္။ ၾကက္ဝက္ဆိုရင္ အရသာရွိတဲ့ ေအာ္ဂဲနစ္ေတြပဲ၊ လိေမၼာသီးခ်ိန္ ေရာက္ရင္ လက္သီးဆုပ္ေလာက္ လိေမၼာ္သီးတစ္လံုးကို ၄၅ က်ပ္နဲ႔ ေက်ာက္ေတာ္ၿမိဳ႕က စက္ေလွနဲ႔လာဝယ္တယ္။ အလံုး တစ္ေသာင္းဆိုေတာ့ ခူးခ တလံုး ၅ က်ပ္နဲ႔ဆိုရင္၊ ၃ရက္ေလာက္ခုးတာနဲ႔ က်ပ္၅ေသာင္းရတယ္။ ရန္ကုန္မွာဆို အဲဒီ လိေမၼာ္သီး ၄ဝဝ က်ပ္ တစ္ေထာင္ဖိုး ၃ လံုးေရာင္းျပီး၊ ပုသိမ္မွာဆို တစ္ေထာင္ဖိုး ၂ လံုးေရာင္းတယ္။ အသီးအႏွံေတြက ေအာ္ဂဲနစ္ေတြပဲ။ မရာခ်င္းလူမ်ဳိး၊ ခမီးခ်င္းလူမ်ဳိးတို႔ စုေပါင္းေနထိုင္ၾကတယ္။ မရာလူမ်ဳိးေတြက စာတတ္ေတာ့ ၁ဝ တန္း ေအာင္ရင္ လစာ ၃ သိန္းေလာက္နဲ႔ ေက်ာင္းဆရာ၊ က်န္းမာေရးမွဴအလုပ္ေတြ ရၾကပါတယ္။ ပညာတတ္ရင္ အစိုးရအလုပ္ေတြ လုပ္ကိုင္ႏိုင္ၾကျပီး ေငြေၾကးအဆင္ေျပပါတယ္။ IRC ပလက္ဝၿမိဳ႕မွာ IRC လုပ္ကိုင္တဲ့ ေစတနာရွင္လူငယ္ အသက္ ၃ဝ ေက်ာ္တစ္ဦးဆိုရင္ ခရစ္ယန္ဓမၼတကၠသိုလ္ အဂၤလိပ္လို ဘြဲ႕ရတယ္။ ျမန္မာအစိုးရတကၠသိုလ္ ကလဲ ဘြဲ႕ရတယ္။ အစၥေရးမွာ ၂ ႏွစ္သြားလုပ္ဖူးတယ္။ IRC ပလက္ဝက ေဆြမ်ဳိးေတြရွိလုိ႔ အဲဒီမွာ အင္ဂ်ီအို အလုပ္ေလွ်ာက္ေတာ့ ဒါေလာက္ဘြဲ႕ေတြ၊ အေတြ႕အၾကံဳေတြနဲ႔ ၾကာၾကာလုပ္ႏိုင္ပါ့မလားဆိုေပမဲ့ ပလက္ဝေဒသခံဆိုေတာ့ ခန္႔လိုက္တယ္။ ၂ ႏွစ္အတြင္း အလုပ္ အမ်ားႀကီးလုပ္ႏိုင္၊ အဂၤလိပ္စာလည္း သိပ္ေကာင္းေတာ့ အားကိုး၊ လစာေကာင္းျဖစ္ေနတဲ့ လူေတာ္လူေကာင္းတေယာက္ ကိုလည္း ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။

အဲဒီ အိႏိၵယနယ္စပ္ရြာတစ္ရြာ ရွင္လိုက္ဝ၊ ေရႊလိုက္ဝ၊ ပလက္ဝျမိဳ႕နယ္၊ ခ်င္းျပည္နယ္ GDP သိန္း ၅၀၀၀ ရွိတဲ့ရြာ၊ သိန္း၂ဝဝ ဘတ္ဂ်တ္ရတယ္။ ဘာလုပ္ၾကမလဲ ရြာလူႀကီးေတြ တိုင္ပင္တယ္၊ အားလံုးက လမ္းေဖာက္ခ်င္တယ္၊ ရြာ ၅ ရြာ ေမာ္ေတာ္ ဆိုင္ကယ္ေမာင္းရင္ လမ္းေကာင္းရင္၊ ပိုေကာင္းမယ္.. အနည္းဆံုး ရြာသားေတြလည္း တေယာက္လုပ္အားခ တေန႕ တ ေသာင္းက်ပ္ ရမယ္ဆိုေပမယ့္ ရြာလူႀကီးက အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအေဆာက္ဦေဆာက္မယ္..ေကာင္းတယ္ကြ..အားလံုးသေဘာတူ တယ္မဟုတ္လား..ကန္႕ကြက္မဲ့လူရွိသလား ..ေအး ..မရွိရင္ အေဆာက္အဦပဲေဆာက္ၾကပါစို႔ ဆိုျပီး သူ႔ေဆြမ်ဳိးကို သိန္း ၂ဝဝ အေဆာက္အဦေဆာက္ဖုိ႔ အလုပ္အပ္လိုက္သတည္း တဲ့။ လမ္းေဖာက္ခ်င္တဲ့အုပ္စုႀကီးလည္း အားနာနာနဲ႔ ျငိမ္ေန လိုက္ရပါေတာ့တယ္။ ဒါကေတာ့ System Error ပါပဲ။ အန္ကယ္တင့္ ႏိုင္ငံျခားကျပန္လာၿပီး နယကလုပ္ရင္ လစာ အခမဲ့ လုပ္ေပးရမယ္။ ဒါမ်ဳိးေတြလဲ ျမင္ေန၊ ေတြ႕ေနရမယ္.. . ျပန္မလာနဲ႔ေနာ္။ အဲဒီရြာမွာ လြန္ခဲ့တဲ့ ၃ ႏွစ္က သစ္ေတာဝန္ထမ္းေတြ အားလံုး အဂတိအမႈနဲ႔ အလုပ္ထုတ္ခံရတယ္။ လာပ္မစားပဲ လစာေလး ၂ သိန္းနဲ႔ မိသားစု ျခစ္ျခဳပ္စားေသာက္ေနတဲ့ ၂ ပြင့္ သစ္ေတာဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္ပဲ စသံုးလံုးက အိမ္ေသးေသးေလးနဲ႔ေနထိုင္တာေၾကာင့္ မျပဳတ္ဘူး။ အဲဒီ GDP တႏွစ္သိန္း ၅ ေထာင္ပဲ ရွိတဲ့ရြာကေလးအေၾကာင္း အုပ္ခ်ဳပ္သူနဲ႔ရြာသားမ်ားအေၾကာင္း ေရးခ်င္တယ္။ အဂတိမလိုက္စားသူ ဝန္ထမ္းေတြ ၅ဝ ရာခုိင္းႏႈန္းေလာက္ေတာ့ နယ္စပ္ ဆင္းရဲတဲ့ရြာေတြမွာရွိေနတာကို ဝမ္းသာလုိ႔ပါ။ တေျဖးေျဖးေပါ့ေနာ္…။

ဒါေလာက္ပါပဲ။ ျမန္မာျပည္မွာ ဆင္ရဲမြဲေတဆံုး ခ်င္းျပည္နယ္ ဖြံ႕ျဖိဳးတိုးတက္ေရးမွာ ကမာၻ႔ဘဏ္က ေဒၚလာသန္း ၆ဝ ကူညီ ေပမဲ့ ပထမႏွစ္မွာပဲ ရုတ္သိမ္းလိုက္ေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္။ ကမာၻ႔ဘဏ္ဆိုတာ ျခစားမႈမ်ားလြန္းလုိ႔ အစိုးရက မထိမ္းႏိုင္တာေၾကာင့္ ဘဂၤလားေဒ့ခ်္ႏိုင္ငံက ထြက္ခြာရတဲ့အထိ ခပ္တင္းတင္း အေမရိကန္ဦးေဆာင္တဲ့ အဖြဲ႕အစည္းႀကီး ျဖစ္ပါတယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံလည္း ဇီးသီးဗန္းျပႆနာကို ေအာင္ျမင္စြာကိုင္တြယ္ႏိုင္မယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္လွ်က္ပါ။

ေဇာ္ေအာင္
၁၇.၁၁.၂ဝ၁၇