ေျပာင္းလဲဖို႔က အခ်ိန္ေတာင္ ေႏွာင္းေနပါၿပီ
ေမ ၂၃၊ ၂၀၁၄
လူ႔အဖြဲ႕အစည္း တခု မွာ လူမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ အသားအေရာင္၊ လိင္၊ လိင္တိမ္းညြတ္မႈ အစရွိတဲ့ မတူကြဲျပား ျခားနားခ်က္ေတြ ကို အေျခခံ ခြဲျခားမႈ၊ ဖိႏွိပ္မႈ၊ မတရားမႈေတြ ျပဳ၊ အမုန္းေတြ ပြား ေနျခင္း၊ ပဋိပကၡ ျဖစ္စဥ္ေတြ မ်ားေနျခင္း ဟာ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈ အဆင့္အတန္း ကို ျပတယ္။ ဒါဟာ လူ႔အဝန္းအဝိုင္းရဲ႕ အသိ ဉာဏ္ ပညာ၊ အေတြးအေခၚ၊ အျမင္ ေရခ်ိန္ နဲ႔လည္း တိုက္ရိုက္ ဆက္သြယ္ ေနတယ္။
ဒီေနရာမွာ ယဥ္ေက်းမႈ ဆိုတာက လူသား ယဥ္ေက်းမႈ ကို ဆိုလိုျခင္းပါ။ ဗမာျပည္ မွာက ယဥ္ေက်းမႈ ဆိုရင္ ရိုးရာ (Custom/Tradition)၊ ဓေလ့ (Culture) ဆိုတဲ့ သေဘာေတြ နဲ႔ ေရာေထြး ပစ္တတ္ၾကတယ္။ လူ႔ ယဥ္ေက်းမႈ ဆိုတာ က အသိ အျမင္၊ ဉာဏ္ပညာ အလိမၼာ တိုး၊ ဆင္ျခင္တံုတရား ပိုမို ရွိလာျခင္းနဲ႔ အတူ စဥ္ဆက္မျပတ္ ေျပာင္းလဲ ျဖစ္ထြန္း တိုးတက္ေနရတဲ့ လူသားပီသမႈ သေဘာ “Civilized” ျဖစ္မႈ ျဖစ္စဥ္ႀကီးပါ။ ဒါကို ေရွးထံုး အေျခခံ ရိုးရာဓေလ့ သေဘာ ထင္ေယာင္မွား ယူဆရင္ “ေျပာင္းလဲယူတတ္ရမယ့္” လူ႔ယဥ္ေက်းမႈ အတြင္း ျဖစ္စဥ္ အႏွစ္္သာရ ကို မျမင္ႏိုင္ ျဖစ္တတ္ၾကတယ္။
ေက်ာက္ေခတ္ လူသား တဦး အတြက္ မိမိ အုပ္စုဝင္ မဟုတ္သူ အျခား တဦးတေယာက္ကို ဖမ္း ယစ္ပူေဇာ္ စားပြဲေတာ္တည္ျခင္း ဟာ အဲ့ဒီေခတ္ အသိဉာဏ္ စံ၊ ယဥ္ေက်းမႈ ေပတံ နဲ႔ ကိုက္ညီမွာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ယေန႔ေခတ္မွာ ဘိုးဘြား မ်ိဳးႏြယ္ တူျခင္းက ဆင္းသက္လာျခင္း မဟုတ္လို႔၊ မိမိ အုပ္စုဝင္ မဟုတ္လို႔၊ အယူဝါဒ ဓေလ့ထံုးစံ၊ အသြင္အျပင္ မတူလို႔ ဆိုကာ သတ္ခ်င္ ျဖစ္ခ်င္ ရွိေနေသးတယ္ဆိုရင္ေတာ့ လူသား ယဥ္ေက်းမႈ မထြန္းကား မျမင့္မားရာ ေရာက္မွာပါ။
စာဖတ္သူဟာ (၁၈) ရာစု ဖြား လူျဖဴ အရွင္ သခင္ ေျမပိုင္ရွင္ႀကီး တေယာက္ ျဖစ္တယ္ဆိုရင္ အျခား လူသားတဦးကို (အထူးသျဖင့္ အသားေရာင္ရွိသူ တဦးကို) ကၽြန္ (အလုပ္သမား) ေစ်းကြက္မွာ ေစ်းေပါေပါ နဲ႔ ေငြေၾကး ေပး ဝယ္ယူၿပီး အိမ္မွာ၊ စီးပြားအလုပ္မွာ တရားဝင္ ေခၚယူ ခိုင္းေစႏိုင္တယ္၊ ထြက္ေျပးရင္ ျပန္ဖမ္းႏိုင္၊ အသက္အထိ အျပစ္ ေပးႏိုင္တယ္။ ဒီ ေငြဝယ္ကၽြန္ကို လူသား အေျခခံ လိုအပ္ခ်က္ အစားအေသာက္၊ အဝတ္အထည္၊ ေနထိုင္မႈ စီစဥ္ေပးဖို႔ပဲ လိုတယ္၊ အလုပ္ေကာင္းေကာင္းလုပ္ရင္ ဆုေၾကး အနည္းအငယ္ ေပးခ်င္ ေပးမယ္။
ဒီလို အေနအထား၊ ဒီလို ျပဳမူ က်င့္သံုးမႈ အတြက္ စာဖတ္သူ ဟာ က်င့္ဝတ္သီလ၊ ဒါမွမဟုတ္ ဥပေဒ ခ်ိဳးေဖာက္မႈမ်ိဳး မျဖစ္ဘူး၊ လူ႔အသိုင္းအဝိုင္းမွာ ဝင္ဆန္႔ လူႀကီးလူေကာင္း တေယာက္ အျဖစ္ ေခါင္းေမာ့၊ ရင္ေကာ့ ေနႏိုင္တယ္၊ Gentleman လူယဥ္ေက်းႀကီး အျဖစ္ မိမိကုိယ္ကို ခံယူႏိုင္တယ္၊ ပတ္ဝန္းက်င္ က လည္း အသိအမွတ္ျပဳတယ္။ (၂၀) ရာစု၊ (၂၁) ရာစု အခ်ိန္မွာေတာ့ ဒီလို ပံုစံတူ ျဖစ္စဥ္မ်ိဳး ကို လူႀကီးလူေကာင္း မဆန္၊ လူသား က်င့္ဝတ္ မသိ၊ လူမပီသ၊ လူ႔ယဥ္ေက်းမႈ မရွိ လို႔ လူမႈ အဝန္းအဝိုင္းက တံု႔ျပန္ျခင္း ခံရာမွာ ျဖစ္သလို တရားဥပေဒ အရလည္း အေရးယူ ခံရမွာပဲ။
လစ္ဘရယ္ဒီမိုကေရစီ ထြန္းကားတဲ့ လူယဥ္ေက်း ဆိုတဲ့ လူျဖဴ လူ႔အဖြဲ႕အစည္း ဘိလပ္ မွာ အမ်ိဳးသမီး မဲေပးခြင့္ (Suffrage) အေၾကာင္း ေျပာရင္၊ ဆႏၵျပ ေတာင္းဆိုရင္ ပထမ ကမၻာစစ္ (၁၉၁၄-၁၈) မတိုင္မီ အထိ လူ႔အသိုင္းအဝန္းမွာ မဝင္ဆန္႔၊ မင္းပြဲ စိုးပြဲ မဝင္တဲ့ အျပင္ ဖမ္းဆီး ေထာင္ခ်ျခင္းေတာင္ ခံရမွာ ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ လက္ရွိ မွာ အမ်ိဳးသမီး ေဘာလံုးပြဲ ကို ဟာသ သေဘာ ေျပာမိရံုနဲ႔ အလုပ္ျပဳတ္ ထမင္းအိုးကြဲရံုမက လူအမ်ားရဲ႕ ကဲ့ရဲ႕ျပစ္တင္ ရႈတ္ခ်ျခင္းေတာင္ ခံရတယ္။
ဒါဟာ အသိအျမင္၊ အေတြးအေခၚ၊ ခံယူခ်က္၊ က်ယ္ျပန္႔ ျမင့္မားလာျခင္း နဲ႔ အတူ စံသတ္မွတ္မႈေတြ ေျပာင္းလဲလာၿပီး လူသား အားလံုး ရဲ႕ တန္းတူညီမွ် ျဖစ္တည္မႈ ကို အသိအမွတ္ျပဳ ေျပာင္းလဲ လာတဲ့၊ တနည္းအားျဖင့္ ေျပာင္းလဲ ခံယူ က်င့္သံုးတတ္ ရမယ့္ လူသား ယဥ္ေက်းမႈ သေဘာပဲ ျဖစ္တယ္။ ယဥ္ေက်းမႈ၊ အေတြးအေခၚ၊ ခံယူခ်က္၊ စံ ေတြ ဟာ ေျပာင္းလဲယူ ရတယ္၊ တိုးတက္လာတဲ့ အသိ ပညာ အေလ်ာက္ လူ႔အဖြဲ႕အစည္း ရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ဓေလ့၊ က်င့္သံုးပံု စနစ္၊ စံ ေတြဟာ ျမင့္မား ေျပာင္းလဲ ခံယူတတ္ရတယ္။
လက္ရွိ အခ်ိန္မွာ မူလတန္း ေက်ာင္းသားငယ္ က အစ သိတဲ့ ေနဗဟိုျပဳ (Heliocentric Model) စၾကာဝဠာ စနစ္အေၾကာင္းကို စာဖတ္သူသာ (၁၆) ရာစု မွာ ေျပာမိရင္ ဂယ္လီလီယို လိုပဲ ေထာင္က်မွာပဲ၊ အဲ့ဒီေခတ္ ယဥ္ေက်းလွခ်ည္းရဲ႕ ဆိုတဲ့ လူ႔ အသိုင္းအဝန္း က ေန ဖဲၾကဥ္ျခင္း ခံရမွာပဲ၊ က်င့္ဝတ္၊ သီလ နဲ႔ လူသား ယဥ္ေက်းေစမႈ ကို အဓိက ေဖာ္ေဆာင္ပါတယ္ ဆိုတဲ့ ဘာသာေရး အဖြဲ႕အစည္းေတြရဲ႕ မ်က္မုန္းက်ိဳးျခင္း ခံရမွာပဲ။
ဒီလိုပဲ စာဖတ္သူဟာ ၁၉ ရာ စု လူသားတဦး ဆိုရင္ လိင္တူခ်စ္သူေတြကို စိတ္ေရာဂါ ေဝဒနာရွင္ေတြ၊ စိတ္ စံ လြဲေနသူေတြ အျဖစ္ ရႈျမင္ႏိုင္တယ္၊ ဒါကို ေထာက္ခံမယ့္ လူလုပ္ သိပၸံအခ်က္ အလက္၊ က်ိဳးေၾကာင္း ဆက္စပ္ျပမႈေတြလည္း အျပည့္ ရွိမယ္။ ဒါေပမယ့္ မ်က္ေမွာက္ေခတ္မွာေတာ့ လိင္တူအခ်စ္ ဟာ ရူးျခင္း မဟုတ္၊ သူတပါး ရဲ႕ လိင္တိမ္းညြတ္မႈ ေရြးခ်ယ္ပံုကို မသတီ၊ မႏွစ္ၿမိဳ႕၊ အမုန္းစိတ္ထားတဲ့ မိတ္ေဆြသာပဲ အရူး ျဖစ္လိ့မ္မယ္။ မိန္းမလ်ာ က ရြံ႕စရာ မဟုတ္၊ မိတ္ေဆြသာလွ်င္ ေအာ့အန္ဖြယ္ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ လိင္တူခ်စ္သူမ်ားက လူမပီသသူ မ်ား မဟုတ္၊ မိတ္ေဆြသာလွ်င္ လူသား မပီသ၊ မယဥ္ေက်းေသးသူ ျဖစ္ပါလိ့မ္မယ္။
မတူကြဲျပားတဲ့ လြတ္လပ္စြာ ေရြးခ်ယ္မႈ၊ ဓေလ့၊ အယူဝါဒ၊ က်င့္သံုးမႈ ေတြဟာ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းကို၊ တျခား လူ အုပ္စု တခုခု ကို (သို႔မဟုတ္) တဦးတေယာက္ ကို အႏၱရာယ္ ျပဳ မထိခိုက္သေရြ႕ မတားဆီး မပိတ္ပင္ ဖိႏွိပ္ ခြဲျခားမႈ မလုပ္သင့္ဘူး၊ ရန္လို မုန္းတီးမႈ မျပဳအပ္ဘူး။ ဒီလို လူ႔အဖြဲ႕အစည္း က လူအုပ္စုေတြ၊ ဒါမွ မဟုတ္ လူတဦးခ်င္းရဲ႕ မတူကြဲျပားမႈေတြကို လက္သင့္ခံ နားလည္ သည္းခံ ေပးကာ ႏွိမ့္ခ် ရန္ျပဳမႈ မျပဳဖို႔ သေဘာမ်ိဳးေတြ ေရးရင္ လူအမ်ားက ဒီမိုကေရစီ သေဘာလို႔ပဲ လြယ္လြယ္ ျမင္တတ္ၾကတယ္။ မွားျပန္တယ္။ ဒါလည္း ေျပာင္းလဲယူရတဲ့ လူသားယဥ္ေက်းမႈ ျမင့္မားလာျခင္း ျဖစ္စဥ္ သေဘာတခုပါပဲ။
ဒီမိုကေရစီ စနစ္၊ အက်င့္အၾကံ သေဘာမွာကို ေခတ္အလိုက္ ဆိုခဲ့တဲ့ က်ယ္ျပန္႔လာတဲ့ အသိ၊ ဉာဏ္ပညာပိုင္းဆိုင္ရာေတြ ကို အေျချပဳကာ ဒီမိုကေရစီ ယဥ္ေက်းမႈဟာ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲယူရတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္္ေထာင္ငါးရာ လြတ္လပ္မႈကို ျမတ္ႏိုးလွပါရဲ႕ ဆိုတဲ့ ဒီမိုကေရစီဘိုးေအ ေအသင္နီယန္ ဒီမိုကေရစီ က ဆိုကေရးတီး ကို အဆိပ္ေကၽြး ေသဒဏ္ေပးခဲ့တာဟာ မတူကြဲျပားတဲ့ အယူဝါဒ ေတြကို ေဟာၾကားမႈ၊ ႏိုင္ငံေတာ္ က စံ သတ္မွတ္ျပ႒ာန္း ကိုးကြယ္တဲ့ နတ္ဘုရား ေတြကို မကိုးကြယ္ဘဲ အယူအဆ အသစ္ေတြ အေၾကာင္းကို လူငယ္မ်ားအား လမ္းျပမႈ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္။
ဒီလို ကြဲျပားတဲ့ အျမင္၊ အယူဝါဒ ေတြကို လက္ခံရမယ္ ဆိုတဲ့ အသိကို လက္ရွိ ဒီမိုကေရစီ တိုင္းျပည္ႀကီးမ်ား တည္ရွိရာ ဥေရာပမွာ ဉာဏ္ပညာအလင္းပြင့္တဲ့ ေခတ္လို႔ ဆိုၾကတဲ့ (၁၇) ရာစု ေႏွာင္း “Age of Enlightenment” ေခတ္ မတိုင္မီ အထိ မရွိၾကေသးဘူး။ ဒီ့ေနာက္မွ ဘာသာေရး ဂိုဏ္း သီးသန္႔ ခြဲထြက္မႈေတြကို ပဋိပကၡ မျဖစ္ဘဲ လက္ခံႏိုင္မႈ မ်ားလာတယ္၊ ေနာက္ပိုင္း ဘာသာေရး အဖြဲ႕အစည္း အုပ္ခ်ဳပ္မႈ ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ဘုရားေက်ာင္းေတြ နဲ႔ ႏိုင္ငံေတာ္ (ႏိုင္ငံေရး အုပ္ခ်ဳပ္မႈ) ကြဲကြဲျပားျပား ျဖစ္လာတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ႏိုင္ငံေရး လြတ္လပ္ခြင့္၊ လူသား အခြင့္အေရး ေတြ အေျခတည္ ခိုင္မာလာတယ္။ ခုေခတ္မွာေတာ့ အမ်ားစု ဟာ ဘာသာေရး လႊမ္းမိုးခံ လံုးလံုး မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ဆီကူလာ ႏိုင္ငံေရး၊ စနစ္အဖြဲ႕အစည္းကို ျပည့္ျပည့္ဝဝ တည္ေဆာင္ႏိုင္ဖို႔ပဲ ေဇာင္းေပးလာၾကေတာ့တယ္။
ကိုယ့္ အယူဝါဒ၊ ကိုယ့္ ဂိုဏ္း၊ ကိုယ့္ ဓေလ့၊ ကိုယ့္ ယဥ္ေက်းမႈ က မွန္တယ္၊ တျခားသူေတြက မွားတယ္ ဆိုတဲ့ “ငါသာ အမွန္” ဝါဒ ဆြဲကိုင္ ဗဟိုျပဳ အျငင္းအခံု၊ ပဋိပကၡ ေတြကေန စခဲ့ၿပီး ေနာက္ဆံုးမွာ မတူညီမႈေတြကို အသိအမွတ္ျပဳ ယွဥ္တြဲ ရပ္တည္ႏိုင္စြမ္းကို ရခဲ့တယ္။ ဒါဟာ ဉာဏ္ပညာအလင္းပြင့္ျခင္း က စခဲ့တဲ့ တိုးတက္မႈ တခု၊ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲယူခဲ့ရတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈ သေဘာပါပဲ။
ဆိုေတာ့ လူ႔အဖြဲ႕အစည္း ရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈဟာ အသိအျမင္၊ ဉာဏ္ပညာ က်ယ္ျပန္႔ ျမင့္မားလာမႈ ေခတ္အေလ်ာက္ ေျပာင္းလဲ တည္ရွိရတယ္၊ အေတြးအေခၚေဟာင္းေတြ ကို စြန္႔ရတယ္၊ အက်င့္ေဟာင္းေတြ ကို ျပင္ရတယ္၊ စံႏႈန္း သတ္မွတ္ခ်က္ေတြ ေျပာင္းရတယ္။ ဒါမွ ယဥ္ေက်းတဲ့ လူေတြ ေနတဲ့ ယဥ္ေက်းတဲ့ လူ႔အဖြဲ႕အစည္း ျဖစ္ပါမယ္။
က်ေနာ္တို႔ မ်ိဳးႏြယ္ အုပ္စု မတူရံုနဲ႔ သတ္ျဖတ္တဲ့ ေက်ာက္ေခတ္မွာ ေနခ်င္သလား၊ ကိုယ္ ယံုၾကည္ရာ အယူအဆ တခု ကို သူတပါး မထိခိုက္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ေဟာေျပာမိရံုနဲ႔ အဆိပ္ေကၽြးခံထိတဲ့ ေခတ္မွာ ေနခ်င္သလား၊ ကမၻာ က ေနကို ဗဟိုျပဳ လွည့္ပတ္ေနတယ္ ဆိုတာေတာင္ မသိတဲ့ အေမွာင္ေခတ္ မွာ ေနခ်င္သလား။ အသိအတတ္ပညာ (သိပၸံ)၊ အေတြးအေခၚ (၀ိဇၨာ)၊ အျပဳအမူ အက်င့္အၾကံ (သီလ) သံုးတန္ က်ယ့္ျပန္႔ ျမင့္မား ဖြံၿဖိဳးတိုးတက္၊ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ အသားေပး (၂၁) ရာစု ေခတ္သစ္မွာ ေနခ်င္သလား။
လက္ရွိ ဗမာ့လူ႔အဖြဲ႕အစည္း ကို ယဥ္ေက်းတဲ့ လူ႔အဖြဲ႕အစည္း၊ လူသားယဥ္ေက်းမႈ ျမင့္မားတဲ့ လူ႔အဖြဲ႕အစည္း လို႔ ေခၚဆိုႏိုင္ဖို႔ ဆိုရင္ ဆိုခဲ့သလို ေျပာင္းလဲ ခံယူတတ္ရပါမယ္။ လက္ရွိ ေရာက္ေနတဲ့ ရာစုသစ္ ေခတ္ရဲ႕ ျမင့္မားလာတဲ့ အသိ၊ က်ယ္ျပန္႔လာတဲ့ ပညာဉာဏ္ နဲ႔ အတူ လူအမ်ားရဲ႕ က်င့္ၾကံျပဳမူတဲ့ အက်င့္အၾကံ ေတြ ဟာ ေျပာင္းလဲယူ ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလို မယူႏိုင္ရင္ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းဟာ ရာစုနဲ႔ခ်ီ ေနာက္က်ေနတယ္လို႔ ယူဆႏိုင္သလို အျပန္အလွန္ သေဘာအားျဖင့္ ဆိုရင္လည္း ပကတိ ေရာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္ကာလ ေခတ္ရဲ႕ အေတြးအေခၚ၊ အသိပညာ ကို က်ေနာ္တို႔ လူ႔အဖြဲ႕အစည္း မရရွိေသးဘူးလို႔ ဆိုႏိုင္တယ္။
က်ေနာ္တို႔ မတူကြဲျပားမႈေတြကို ဘယ္ေလာက္ အထိ သည္းခံ၊ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ပဋိပကၡ ကင္းကင္း ေနႏိုင္ေနၿပီလဲ။ လူသား အခ်င္းခ်င္း စာနာနားလည္ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ေနႏိုင္စြမ္းတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈ ဘယ္ေလာက္ ျမင့္မား က်ယ္ျပန္႔ထြန္းကားေနသလဲ။
လူအုပ္စုမ်ားၾကား မတူညီကြဲျပားမႈ ကို အေျခခံ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ လူမ်ိဳးေရး၊ ဘာသာေရး အမုန္း၊ ပဋိပကၡေတြ၊ လူမ်ိဳးစု ျပည္တြင္းစစ္ပြဲ ေတြ အျမစ္တြယ္ တည္ရွိေနသေရြ႕ က်ေနာ္တို႔ ယဥ္ေက်းမႈ ျမင့္မားတဲ့ လူအဖြဲ႕အစည္းလို႔ မေခၚဆိုႏိုင္ေသးေၾကာင္း ဝမ္းနည္းဖြယ္ ဆိုရပါမယ္။ ႏိုင္ငံေရး၊ လူမႈေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ဓေလ့ ထံုးစံ၊ အယူဝါဒ ကြဲျပားမႈ အမ်ိဳးမ်ိဳးကို သည္းခံ၊ လက္ခံႏိုင္စြမ္းတဲ့ ျမင့္မားတဲ့ စိတ္ အသိ ဉာဏ္၊ က်ယ္ျပန္႔တဲ့ ႏွလံုးရည္၊ လူသား ယဥ္ေက်းမႈ ထြန္းကားရာ တကယ့္ (၂၁) ရာစု ေရာက္ ဗမာျပည္ ကို ျမင္ရဖို႔ရာ အတြက္ ေဆာင္းပါး မွာ ဆိုခဲ့တဲ့ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲယူရတဲ့ လူသား ယဥ္ေက်းမႈ ျမင့္မားျခင္း သေဘာ ျဖစ္စဥ္ကို အေျခခံက်က် နားလည္ကာ က်ေနာ္တို႔ တဦးခ်င္း အသိ နဲ႔ ေျပာင္းလဲ က်င့္ၾကံ ယူရံုမွတပါး အျခား မရွိပါ။ ေျပာင္းလဲဖို႔က အခ်ိန္တန္ရံုမက ေႏွာင္းေနၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္းပါ။
ၿငိမ္းခ်မ္းေအး
၀၉၊ ေမ၊ ၂၀၁၄
(ေဆာင္းပါး ကို ဘက္မလိုက္ ဂ်ာနယ္ အတြဲ (၁)၊ အမွတ္ (၇)၊ ၁၅၊ ေမ၊ ၂၀၁၄ တြင္ ပံုႏွိပ္ ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္။ ေဆာင္းပါးႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေဝဖန္အၾကံျပဳရန္ nyeinchanaye81@gmail.com သို႔ ဆက္သြယ္ႏိုင္သည္။)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
ကိုယ္ထင္ ကုဋင္ေရႊနန္းေပါ့ — ဘယ္နိုင္ငံမွ ပါဖတ္ ( ျပီးျပည့္စုံမွဴ ) မျဖစ္ပါဘူး- ဒီမိုကေရစီ ဘိုးေအ ၾကီးေတြလို ့ ေျပာေနတဲ့ ယူအက္စ္ -ယူ ေက နိုင္ငံမွာလဲ သူမ်ားသာ လက္ျငိဳးထုိးတာပါ- သူတို ့လဲ သူတို ့ ၾကီးစုိးသတ္မွတ္တဲ့ စံခ်ိန္ စံခ်ိန္ေတြ နဲ ့ မကိုက္ညီတာေတြ ရွိပါတယ္- နိုင္ငံတိုင္းကေတာ့ ကိုယ့္နိုင္ငံကိုယ္ အလွဆုံး အေကာင္းဆုံးလို ့ အမႊန္းတင္ဂုဏ္ယူေနၾကတာပါဘဲ- တကယ္ေတာ့ စားစမရွိ-သူမ်ားေပးမွ စားရတဲ ့ နိုင္ငံကလဲ မာန္၀ံ့တာဘဲ- ေပးတဲ့သူကလဲ ငါေပးလို ့ဆုိတဲ့ မာန္ေလးနဲ ့ ဂုဏ္တင့္ေနတာဘဲ- သူ ့ေခတ္ သူ ့အခ်ိန္လိုက္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ သေဘာတရားေတြပါ- အခုျမင္ေတြ ့ေနရတဲ့ ၂၁ ရာစုေခတ္ကလဲ ေနာင္ ၂၂ ရာစု ေရာက္ရင္ ေကာင္းခ်င္မွ ေကင္းမယ္- ေဟာင္းႏြမ္းစုတ္ျပတ္ေနတဲ့ မူ၀ါဒ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္- ဘာမွေတာ့ သိပ္မထူးေလာက္ပါဘူး- တူညီတာ တခုဘဲရွိတယ္- အဲဒါက လူသားအားလုံးဟာ ေလာဘ ေတြခ်ည္းဆိုတာပါဘဲ-
ဆရာေရးတာေတြ ၾကိဳက္ပါတယ္။ ဆက္ေရးပါ။ ျမန္မာျပည္ကိုလည္း ဆရာကိုယ္တိုင္မၾကာခဏသြားမယ္ထင္ပါတယ္