(မုိးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၁၈၊ ၂၀၁၇
ေတာင္တရိုး ခိုးမွင္သန္႔တေဝေဝ
မဟာၿမိဳင္သာတဲ့နန္း ပန္းကေထြေထြ၊
ေခ်ာင္းျမစ္ေရ ေတြေတြကြယ့္သာေမာ
စ်ာန္ပိုင္ရွင္ေထရ္ရဟန္း လြမ္းဘြဲ႕ဤေတာ။ဦးေသာ္ဇင္
အထက္ပါကဗ်ာကိုဖတ္ရေသာအခါ ကြၽန္ေတာ့္အဘိုး ဦးဘအုန္း၏ရြာကေလးကို သတိရမိ၏။ သံပုရာေက်းရြာျဖစ္သည္။ စစ္ကိုင္းတိုင္းေဒသႀကီး မင္းကင္းျမိဳ႕နယ္ထဲမွာရွိ၏။ ေရွးကာလတုန္းကေတာ့ သံပူရြာဟုေခၚခဲ့ၾကသည္။ ဝိဇၨာေဇာ္ဂ်ီေတြ ဖိုထိုးသည့္ေနရာျဖစ္ေသာေႀကာင့္ သံပူရြာဟုေခၚျခင္းျဖစ္၏။ ကြၽန္ေတာ္ ကိုးနွစ္သားအရြယ္ေလာက္အထိ ေတာနက္ပိုင္းထဲ မွာ ဖိုစ အႂကြင္းအက်န္ေတြ ေတြ႔ရေသးသည္။ ကာလေရြ႕လ်ားလာသျဖင့္ သံပူရြာမွသံပုရာရြာဟု ျဖစ္သြားရျခင္းျဖစ္၏။ ထို ရြာနွင့္ သိပ္မေဝးေသာေနရာ၌ နာမည္ေက်ာ္ မဟာျမိဳင္ေတာႀကီးရွိသည္ဟု မွတ္သားခဲ့ရဖူးသည္။
သံပုရာရြာသည္ အဘိုး၏ေမြးရာဇာတိရြာေတာ့မဟုတ္။ အဘိုး၏ေမြးရာဇာတိမွာ ရခိုင္ျပည္နယ္ စစ္ေတြၿမိဳ႕ဟု သိရသည္။ အဘိုးအသက္ခပ္ငယ္ငယ္အရြယ္မွာျမန္မာျပည္ကို ဂ်ပန္ဝင္သည္ဟုဆို၏။ ဂ်ပန္ေတြနွင့္ေလွ်ာက္လိုက္လာရင္း ခ်င္းတြင္း ျမစ္ေႀကာင္းနံေဘးရြာေတြ ဆီေရာက္ရွိလာခဲ့သည္။ ဂ်ပန္ဗိုလ္က အဘိုးအား သံပုရာရြာသူႀကီးထံ အပ္နွံေပးခဲ့၏။ သံပုရာရြာ သူႀကီးက အဘိုးကို သားအရင္းတစ္ေယာက္ပမာ ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ေလသည္။ ရခိုင္ျပည္နယ္မွာ အဘိုး၏ေဆြမ်ဳိးေတြရွိေၾကာင္း ဗလာစာအုပ္ၾကမ္းကေလးနွင့္ေရးမွတ္ထားေသာ ေဆြစဥ္မ်ဳိးဆက္မွတ္တမ္းကေလးအရ သိရ၏။
သူ႕အမ်ဳိးတခ်ိဳ႕က အမရပူရ အင္းဝဘက္မွာလည္း ရွိသည္။
အေလာင္းမင္းတရား၏သားမ်ား၊ဖမ္းေခၚသြားဟူ၍ေရးမွတ္ထားေလ၏။ ဘိုးဘြားအစဥ္အဆက္ေျပာစကားကိုမွတ္သားထားပုံရပါသည္။အဘိုးလက္ေရးကေပစာလက္ေရးနွင့္တူ၏။အေကြ႕အေကာက္အတြန္႔အတက္ကေလးေတြနွင့္ျဖစ္သည္။အသတ္စာလုံးေတြမွာတြန္႔ထားပုံကေလးေတြက ေတာ္ေတာ္လွပသည္။သေျပညြန္႔အဖ်ားေလးမ်ားနွင့္ပင္တူေသးေတာ့၏။
အဘိုးသည္ စစ္ေတြမွာေနစဥ္အခါက မိဘမဲ့ျဖစ္သည္။ အေဒၚအိမ္မွာ ကပ္ေနရ၏။ ဂ်ပန္ေတြက တစ္အိမ္တစ္ေယာက္လုပ္အားေပးေခၚသည္။ အဘိုး၏အေဒၚက အဘိုးကိုထည့္လိုက္၏။ သို႕နွင့္…
အဘိုးသည္ ရခိုင္မွသည္ ခ်င္းတြင္းဆီသို႕ေရာက္ရွိခဲ႕ရေလသည္။ ေမြးဇာတိမဟုတ္ေသာ္လည္း သံပုရြာကေလးကို အဘိုးက အေတာ္တြယ္တာရွာ၏။
ရိုးမႀကီးကိုေက်ာ္ျပီး မလြမ္းခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ဒီရြာက အဘေမြးရြာလိုျဖစ္ေနပါျပီဟု တဖြဖြေျပာတတ္သည္။ ၁၃ နွစ္သားက တည္းကေ နထိုင္လာခဲ့ ေသာရြာျဖစ္၍ သံေယာဇဥ္ႀကီးဟန္တူပါ၏။ ထိုရြာ၌ အဘိုး၏ ပထမအိမ္ေထာင္နွင့္ေမြးေသာသား သမီးနွစ္ေယာက္ရွိသည္။ေဒၚဆိတ္နွင့္ဦးဘဝင္းတို႔ျဖစ္ႀက၏။ ပထမအိမ္သူကြယ္လြန္သြားျပီးေနာက္ အဘိုးက သစ္ေဖာင္ လိုက္သည္။ ခ်င္းတြင္းျမစ္ေႀကာင္းအတိုင္းေဖာင္စုန္သြား၏။ မုံရြာအနီးက အလုံမွာေဖာင္ဆိုက္သည္။ အလုံမွမုံရြာသို႔ ဆု ေတာင္းျပည့္ဘုရားႀကီးသြားဖူးရင္း ဘုတလင္သူ ကြၽန္ေတာ့္အဘြားေဒၚစိန္နွင့္ ဖူးစာဆုံခဲ့ၾကေလ၏။
အဘြားေဒၚစိန္က ေသွ်ာင္ေနာက္ဆံထုံး ပါျမဲထုံးဆိုတာလို အဘိုးနွင့္ သံပုရာရြာသို႔လိုက္ပါလာခဲ့သည္။ သံပုရာရြာေတာင္ကုန္းနွင့္ေျမာက္ကုန္းၾကား လြင္ျပင္ေနရာကေလး၌ ကုန္စုံဆိုင္ကေလးဖြင့္ကာ ေရာင္းခ်၏။ အဘိုးက ေဖာင္မစုန္ေတာ့ဘဲလယ္ သစ္တီၿပီး လယ္လုပ္သည္။ ေတာရိုင္းကိုခုတ္ထြင္၍ လယ္ေျမကြက္ေဖာ္ျခင္းကို လယ္တီသည္ဟု ေခၚႀက၏။-ေျမစမ္းခရမ္းပ်ိဳးဆိုတဲ့စကားဟာ အလကားေျပာတာမဟုတ္ဘူးငါ့ေျမးရဲ႕။ လယ္တီျပီးစအခါမွာ ပထမနွစ္ေတာ့ စပါးတန္း မစိုက္ရေသးဘူး။ ေျမတကယ္ေကာင္းမေကာင္းသိရေအာင္ခရမ္းစမ္းစိုက္ႀက ည့္ရတယ္။ ခရမ္းေကာင္းေကာင္းျဖစ္တယ္ဆိုရင္စပါးစိုက္စိုက္ပဲစိုက္စိုက္ျဖစ္ေတာ့တာပဲ။
ဟု အဘိုးကေျပာဖူးသည္။ ေရွးျမန္မာတို႔၏ ေျမေကာင္းမေကာင္း စမ္းသပ္ေသာနည္းပင္ျဖစ္ပါ၏။
ကြၽန္ေတာ့္အေဖ ေျခာက္နွစ္သားအရြယ္ေရာက္ေတာ့ သံပုရာရြာမွ ခ်င္းေတာင္ေျခ ကေလးၿမိဳ႕သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ၾကသည္။ ေအာင္မဂၤလာရပ္ကြက္ ေရႊေတာင္ၾကားလမ္းထဲမွာ အေျခခ်ၾက၏။ ထိုေနရာ၌ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေမြးဖြားခဲ့ပါသည္။ အဘိုးက လက္သမားလုပ္၏။ ကေလးျမိဳ႕အနီးပတ္ဝန္းက်င္ရြာမ်ားအေဆာက္အဦေတြ လိုက္ေဆာက္သည္။ အိမ္မွာေတာ့ အဘြား ေဒၚစိန္က ငွားထားေသာအလုပ္သမားမ်ားကိုဦးစီးကာ ပရိေဘာဂလုပ္ငန္းလုပ္ပါ၏။ စားပြဲ၊ ကုလားထိုင္၊ ဗီရို၊ ေၾကာင္အိမ္၊ ထင္းရွဴးေသတၱာ၊ ကြၽန္းေသတၱာေတြလုပ္ေရာင္းျခင္းျဖစ္သည္။
ကြၽန္ေတာ္လူမွန္းသိတတ္စအရြယ္၌ အေဖနွင့္အဘြားတို႔ အႀကီးအက်ယ္ရန္ျဖစ္ၾက၏။ စိတ္ႀကီးလွေသာအဘြားက နင္လို ဝမ္းေရစပ္ေမြးရက်ိဳးမနပ္တဲ့ေကာင္နဲ႔ နီးနီးမေနဘူးဟု ေအာ္ဟစ္သည္။ ရင္ဘတ္ပိန္ပိန္ကေလးကို တဝုန္းဝုန္းထုသည္။ ေျမႀကီးေပၚလူးသည္။
ေရွးအဘြားႀကီးေတြစိတ္ဆိုးတာကလည္း ဘယ္လိုႀကီးမွန္းမသိပါ။ အဘြားသည္ရွိတာေတြအကုန္ေရာင္းခ်ျပီး သံပုရာရြာသို႔ အျပီးေျပာင္းေရႊ႕သြားခဲ့၏။ အဘြားစိတ္ဆိုးေျပေသာအခါ အေဖ့ဆီစာလွမ္းေရးသည္။
ငေရႊ
ငါ့ေျမးကိုေတြ႕ခ်င္တယ္
ရြာကိုေခၚလာခဲ့။ပုံ
နင့္အေမ … ဟူ၏။
ဤတြင္ သံပုရာရြာနွင့္ ကြၽန္ေတာ္ေတြ႕ဆုံရေတာ့သည္။
ကေလးဝျမိဳ႕မွစက္ေလွစီးရ၏။ ေဒသကေတာ့ မင္းကင္းလိုင္းေကာင္ မင္းကင္းေမာ္ေတာ္ဟုေခၚသည္။ ကေလးဝ ေအာက္ ဘက္သို႔စုန္ရ၏။ ေတာင္တန္းတခုအေကြ႔နားမွာ ေပဝဲဆိုတာကိုေတြ႔ရသည္။ နာဂေတာင္တန္းေမာင္ႀကည္ဇင္၏ခ်င္းတြင္းခရီးသည္နွစ္ဦးစာအုပ္မွာပန္းပဲေမာင္တင့္တယ္ေပတုံးႀကီးပစ္ခ်ထားခဲ့သည့္ေနရာမို႔ေပဝဲဟုေခၚေၾကာင္းေဖာ္ျပထား၏။ စာေပဆုရဆိုေသာတျခားလူတေယာက္၏စာအုပ္မွာေတာ့ ေလဝဲဟု တလြဲေဖာ္ျပထားတာေတြ႔ရ သည္။ ေလနွင့္မွဳတ္တတ္ေသာဝဲဟုလည္းေရးထား၏။ ခ်င္းတြင္းသားျဖစ္ေသာကြၽန္ေတာ့္မွာ အူတိအူလည္ေတာင္ျဖစ္သြားရသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႕တစ္သက္တာဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္မွတ္သားခဲ့ရသည့္ အထက္မွာေပ၊ ေအာက္မွာ ေရႊ၊ အလယ္ဝက္သိုက္၊ မ်က္ျဖဴဆိုက္ဟူေသာ စကားအရ ေပဝဲ ဟုသာ အမွန္ယူသင့္ပါ၏။
ေပဝဲေစတီသည္ ခ်င္းတြင္းျမစ္အလယ္ေကာင္မက်တက် ေနရာေလးမွာတည္ရွိ၏။ ေက်ာက္ေတာင္ငယ္ေပၚမွာ ထုံးသကၤန္း ျဖဴျဖဴျဖင့္ သပၸာယ္စြာတည္ထားပါသည္။ ခ်င္းတြင္းျမစ္ေရ မည္မွ်ႀကီးေစကာမူ ေပဝဲေစတီကုန္းေပၚသို႔ ေရမတက္ဟုဆိုၾက၏။ ေပဝဲေစတီဝန္းက်င္ ျမစ္ေဘးတေလွ်ာက္ရွဳခင္းမ်ားသည္ ေတာင္တရိုး ခိုးမွင္သန္႔ တေဝေဝပင္ျဖစ္သည္။ ေတာင္ကမ္းပါး ယံမ်ား၊ သစ္ေတာ ဝါးေတာမ်ားျဖင့္သာယာစိမ္းလန္းေန၏။ ေဆာင္းတြင္းဆိုလွ်င္ နွင္းျမဴတို႕ဆိုင္းေနတတ္သည္။မိုးအခါဆိုလွ်င္လည္းမိုးျမဴခိုးတို႕ေဝ႕ဝဲေနတတ္သည္သာျဖစ္ပါ၏။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ေဒသကေတာ့ မႈိင္းတိုက္သည္ဟု ေခၚပါသည္။
ေမာ္ေတာ္ျဖင့္ အေတာ္ေလးႀကာေအာင္ ခုတ္ေမာင္းသြားသည့္အခါ ေျမာက္ခြၽန္းဆိုေသာရြာကေလး သို႔ေရာက္၏။ ထိုရြာမွာကြၽန္ေတာ္တို႔ဆင္းၾကရသည္။ ျမစ္နားတဝိုက္ကေတာ့ ေႂကြ၊ သံပုရာ၊ ေျမာက္ခြၽန္းဟု သုံးရြာေပါင္းတစု မွတ္သားၾက၏။ စကားအရသုံးရြာေပါင္းျပီးေခၚၾကေသာ္္လည္း ေနရာကေတာ့ တေနရာစီျဖစ္ပါသည္။ ေျမာက္ခၽြန္းနွင့္ေႂကြတို႔သည္ ခ်င္းတြင္း ျမစ္ကမ္းနံေဘး၌ တည္ရွိ၏။ သံပုရာကေတာ့ျမစ္နွင့္အနည္းငယ္လွမ္းေလသည္။ သံပုရာသို႕ခ်ီရာခရီးဝယ္ ေျမာက္ခြ်န္းမွသဲေခ်ာင္းႀကီးတစ္ခုတည္းကိုခုနစ္ႀကိမ္ျဖတ္၍သြားရ၏။ေခ်ာင္းေရက ေႏြအခါ ေဆာင္းအခါတို႕၌ ေျခဖမိုး ၊ ဒူးဆစ္ျမဳပ္ ရုံသာရွိသည္။ မိုးအခါေရႀကီးမွသာ ကမ္းလုံးျပည့္တတ္၏။
သံပုရာရြာကို ေတာင္ကုန္း (သာယာကုန္း)၊ ရြာလယ္ပိုင္း၊ ေျမာက္ကုန္းဟုသုံးပိုင္းခြဲထားသည္။ ရြာလယ္ပိုင္းနွင့္ေျမာက္ကုန္းႀကားတြင္ေစတီေတာ္တစ္ဆူရွိ၏။ ဇရပ္တစ္ေဆာင္ရွိသည္။ ဇရပ္ေဘးမွာ အလြန္ႀကီးမားသည့္ မန္က်ည္းပင္မ်ား သရက္ပင္မ်ားရွိ၏။ ရြာဦးေက်ာင္း၌ဂ်ပန္ေခတ္က စက္ေသနတ္မွန္သည့္အေပါက္ေတြကိုအသစ္ဖာျပီး ေရႊသကၤန္းကပ္လွဴထားေသာဆင္းတုေတာ္ႀကီးမ်ားရွိသည္။
သံပုရာရြာသည္ ခ်င္းတြင္းျမစ္ရိုးမွာေတာ့ရာဇဝင္ရွိသည့္ရြာတစ္ရြာပင္ ျဖစ္၏။ ေတာင္သုံးလုံးႀကားရဟႏၱာ၊ အုႏၷဲဖုတ္ ဖိုးလူ သာ၊ ေတာင္တြင္းေခ်ာင္ခရမ္းညွာဆိုသည့္ရာဇဝင္ရွိသည္။ အုႏၷဲဖုတ္က ဖိုးလူသာသည္ ေဆးကုအလြန္ေတာ္၏။ အက်ိဳး အကန္းမ်ား သည္ ပင္လွ်င္ သူႏွင့္ေတြ႔လွ်င္ ေကာင္းသြားၾကသည္။ ေတာင္တြင္းေခ်ာင္ေဒသက ခရမ္းရြက္ႀကီးတစ္ရြက္သည္လူ နွစ္ေယာက္ဝါးလုံးနွင့္လွ်ိဳထမ္းတာေတာင္မွ အညြန္႔ဖ်ားေျမနွင့္မလြတ္ေအာင္ ႀကီးမားသည္ဟုဆို၏။ ေတာင္သုံးလုံးႀကား ရဟႏၲာက ေတာ့ သံပုရာရြာကေပၚထြန္းခဲ့တာျဖစ္သည္။ ရဟႏၱာမေထရ္သည္ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ႀကီးပင္ျဖစ္၏။စ ာအလြန္ဖတ္သည္ဟုႀကားသိႀကည္ညိဳရဖူးသည္။ရြာနွင့္ခပ္လွမ္းလွမ္းေတာအုပ္တစ္ခုကို စာတိုက္ေခ်ာင္ဟု ေခၚႀက၏။ ရဟႏၲာ မေထရ္ႀကီး၏စာတိုက္ေက်ာင္း (စာၾကည့္တိုက္) ရွိ ရာေတာအုပ္ႀကီးျဖစ္ပါသည္။ ရဟႏၱာမေထရ္ႀကီးသည္ ထိုအရပ္၌ေပစာ မ်ားကို ဖတ္႐ႈျခင္း၊ တရားအားထုတ္ျခင္းမ်ားျပဳေတာ္မူပါ၏။ စာတိုက္ေခ်ာင္တစ္ခြင္၌ ပိန္းပင္ေတာ ဇရစ္ရိုးေတာ စိမ္းညွင္းပင္ေတာႀကီးမ်ားဝန္းရံလ်က္ရွိသည္။တျခားေသာေတာစိုးသစ္ပင္ႀကီးမ်ားလည္းေနေျပာက္မထိုးသာေအာင္ထူထပ္စြာဝန္းရံေပါက္ေရာက္ေန၏။အထူးသျဖင့္ေပါမ်ားတာကေတာ့ ကြၽန္းပင္မ်ားနွင့္ အင္ပင္မ်ားပင္ျဖစ္သည္။ ရြာဦးေက်ာင္းအေရွ႕ဘက္အင္တိုင္းေတာႀကီးအလြန္ ေခ်ာင္းစပ္မွာ ေက်ာက္ပုံေစတီေတာ္ကိုဖူးေျမာ္ရ၏။ရဟႏၲာအရွင္ျမတ္ႀကီးေရခ်ိဳးဆင္းတိုင္းေက်ာက္ခဲ ေလးမ်ားတစ္လုံးခ်င္းေကာက္၍ပုံထားခဲ့သည့္ေနရာတြင္ဓာတ္ေတာ္မ်ားဌာပနာ၍ေစတီတည္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ အလြမ္းေျပေစတီေတာ္ေပါ့ကြာဟုအဘိုးကေျပာခဲ့ဖူးပါ၏။
ကြၽန္ေတာ္အမွတ္ရဆုံးေနရာအဘိုးနွင့္အတူမ ၾကာခဏဦးတိုက္ရန္သြားခဲ႔ရေသာ ဘိုးမင္းႀကီးေမာင္ေတာ္နွမေတာ္နတ္နန္းပတ္ဝန္းက်င္ျဖစ္သည္။နတ္နန္းကေတာ့ ရိုးရိုးသစ္သားနတ္နန္းမ်ားပင္ျဖစ္၏။ နတ္နန္းဧရိယာအတြင္းအလြန္ႀကီးမားေသာကြၽန္းပင္ႀကီးမ်ားေတာထေနပါသည္။သံပုရာကလူေတြေရာ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ကလူေတြပါ ထိုကြၽန္းေတာထဲက ကြၽန္းပင္မ်ားကို မခုတ္ရဲႀကပါ။ လက္ဖ်ားနွင့္ေတာင္မတို႕ရဲႀကပါ။နတ္ကိုက္တတ္သည္ဟုသားစဥ္ေျမးဆက္ယုံႀကည္ထားခဲ႕ႀက၏။ထိုနတ္ကိုက္တတ္သည္ဟူေသာစကားတစ္ခြန္းကသံပုရာရြာ၏သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရးလုပ္ငန္းနွစ္ေပါင္းမ်ားစြာအေထာက္အကူျပဳခဲ့သည္ဟုဆိုနိုင္ပါသည္။
ယခုသံပုရာရြာသို႔ကြၽန္ေတာ္မေရာက္ျဖစ္တာ၂၅နွစ္ရွိပါျပီ။ ထိုကြၽန္းေတာႀကီးရွိေသးလား၊ ခုတ္ပစ္လိုက္ျပီလားမေျပာတတ္ေတာ့ပါ။
ရြာအေနာက္ ေခ်ာင္းတဖက္ကမ္း စိမ္းညိဳ႕ညိဳ႕သုသာန္ေလးထဲ၌ကၽြန္ေတာ့္အဘိုးလဲေလ်ာင္းရာေျမပုံ ကေလးရွိေနပါသည္။ အဘိုးသည္ သူခ်စ္ေသာရြာကေလး၌ေခါင္းခ်ခဲ့ပါ၏။ ေခ်ာင္းျမစ္ေရ ေတြေတြသာေမာသည့္သံပုရာရြာကေလးသို႕အခါအခြင့္သင့္လွ်င္တစ္ေခါက္ေတာ့အေျပးသြားခ်င္ေသးသည္။အဘိုး၏ေျမပုံကေလးကိုဦးခိုက္ခ်င္ေသးသည္။
တခ်ိန္ကကြၽန္ေတာ္ျမင္ခဲ့ရေသာ သံပုရာဝန္းက်င္ေတာမ်ားသည္ အလြမ္းအေဆြးကင္းပါသည္ဆို ေသာစ်ာန္ပိုင္ရွင္ေထရ္ရဟန္းတို႕ပင္လွ်င္ လြမ္းေမာသြားေစနိုင္ေသာေတာမ်ားပင္ျဖစ္ပါသတည္း။ ။
ေအာင္မွဴးေဝ
မုိးမခမဂၢဇင္း စက္တင္ဘာ ၂၀၁၇ တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့သည့္ အက္ေဆး။