ေျမႀကီး ႏွင့္ လူ
ညိဳထက္ညိဳ
(မိုးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၁၁၊ ၂၀၁၇
အဲဒီေန႔ မနက္ ငါးနာရီေလာက္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကားေလး မႏၱေလးရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းစပ္က ပလိပ္ၿမိဳ႕ကိုေရာက္တယ္….
ျမန္မာျပည္ရဲ႕ေန႔တာအရွည္ဆံုး ဇြန္လစခဲ့ၿပီမို႔ ပလိပ္ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ မနက္ငါးနာရီဟာ ကြ်န္ေတာ္႔မ်က္စိထဲမွာ အေတာ္ႀကီးကိုလင္းေနတယ္….
ၿပီးေတာ႔ မႏၱေလးၿမိဳ႕ထဲကို ကြ်န္ေတာ္တို႔မဝင္ေတာ႔ဘဲ ေမၿမိဳ႕ကိုတန္းတက္ခဲ့ၾက တယ္….
ေမၿမိဳ႕ကို ကြ်န္ေတာ္ေနာက္ဆံုး ေရာက္ခဲ့တာေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ဆယ့္ငါးႏွစ္ေလာက္က ေမလထဲမွာပဲ….ေနရာတစ္ေနရာကိုေရာက္ၿပီးရင္ ေနာက္တစ္ခါျပန္ေရာက္ဖို႔ကလည္း ဆယ့္ငါးႏွစ္ေလာက္ ဘဝကၾကာတယ္….
ကြ်န္ေတာ္ေတြးေနရင္းနဲ႔ ေမၿမိဳ႕ေတာင္တက္လမ္းအတိုင္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ကားကေလး က တက္လာတယ္။
ကြ်န္ေတာ္တစ္ညလံုး ကားေပၚမွာမအိပ္ခဲ့ရေပမယ့္ စိတ္ေရာကိုယ္ပါႏိုးေနတယ္…။
……………………………. …………………………….. ………………………
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေတာင္စဥ္ေတာင္ထြတ္ေတြကို ေက်ာ္လာတယ္….
ေနေရာင္ျခည္ေတြမပါေသးတဲ့ အလင္းေရာင္ႏုႏုကေလးေတြ ျဖာက်ေနတဲ့အနိမ့္ အျမင့္ အခ်ိဳင့္အဝွမ္းေတာင္စဥ္ေတာင္တန္းေတြကို ကြ်န္ေတာ္ေငးရင္း ကားေပၚပါလာတယ္….
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၂၁ မိုင္ အနီးစခန္းကိုျဖတ္လာတယ္….
လမ္းေပၚမွာ ဦးထုပ္ေဆာင္းမထားတဲ့ ဆိုင္ကယ္စီးသူေတြကို ေတြ႔တယ္…
လမ္းေဘးမွာ ဘိုဆန္ဆန္တစ္ထပ္အိမ္ကေလးေတြကို ေတြ႔တယ္….
ေရာင္းမည္လို႔ သစ္သားဆိုင္းဘုတ္စိုက္ထားတဲ႔ေျ
ၿပီးေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေတာင္ပတ္လမ္းအတိုင္းတက္လာရာက ညာဘက္မွာ ေတြ႔တဲ့လမ္းကေလးကို ခ်ိဳးဝင္ခဲ့ၾကတယ္….
ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာ သစ္ပင္ေတြအံု႔ဆိုင္းေနတဲ့ လမ္းကေလးက ကားသြား လို႔ ျဖစ္ရံုေလာက္ပဲရွိမယ္….
ကြ်န္ေတာ္ေမြးဖြားႀကီးျပင္းလာရာ ရန္ကုန္က ကြန္ကရစ္တိုက္ခန္းက်ဥ္းကေလးနဲ႔ ကမာၻႀကီးတခုလံုးျခားသြားသလို ကြ်န္ေတာ္ခံစားရတယ္…..
ၿပီးေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကားကေလးက ညာဘက္က လမ္းသြယ္ေလးထဲ ထပ္ခ်ဳိးဝင္ လာတယ္….
ၿပီးေတာ႔ ဘယ္ဘက္ကိုထပ္ခ်ဳိးၿပီး ကားကေလးက ရပ္သြားတယ္….
ကြ်န္ေတာ္တို႔စီးလာတဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းသိန္းေဇာ္ရဲ႕ကားကိုေမာင္းလာတဲ့ သူ႔မိတ္ေဆြ ကိုဉာဏ္လင္းရဲ႕အသိျခံတဲ့….။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ကားေပၚမွာပါလာတဲ့
…………………………. ……………………….
………………………
………………………
ကြ်န္ေတာ္တို႔လာခဲ့တဲ့ေတာင္တက္လမ္းနဲ႔ဆိုကားနဲ႔လာရင္ ဒီကိုေရာက္ဖို႔ ငါးမိနစ္ ေလာက္ပဲလာရမယ္….
ဒါေပမဲ့ ဟိုးခပ္လွမ္းလွမ္းကလို႔ ေျပာလို႔ရတဲ့လမ္းမႀကီးနဲ႔ ဒီေနရာ ငါးမိုင္ေလာက္ ကြာေနသလားထင္ရတယ္။
ကြ်န္ေတာ့္ေဘးပတ္ခ်ာလည္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျမင္ျမင္သမွ် အပင္ေတြခ်ည္းပဲ….
အဲဒီမွာပဲ ေရွ႕မွာျမင္ေနရတဲ့ ေျမစိုက္တစ္ထပ္အိမ္ကေလးထဲက အမ်ဳိးသမီး တစ္ေယာက္ ထြက္လာတယ္…
ကိုဉာဏ္လင္းကိုလွမ္းေတြ႔လိုက္ေတာ့ အမ်ဳိးသမီးက အသံဝဲဝဲနဲ႔ လွမ္းႏႈတ္ဆက္ တယ္….
ကိုဉာဏ္လင္းက ျပန္ႏႈတ္ဆက္ရင္း ရန္ကုန္ကဝယ္လာတဲ့မုန္႔ထုပ္ေတြကို
ၿပီးေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔အျပန္အလွန္မိတ္ဆက္ၾကရင္းနဲ႔ အမ်ိဳးသမီးက ၿပီးခဲ့တဲ့ တစ္ပတ္ကမွ ရန္ကုန္က ျပန္လာတာလို႔ ေျပာတယ္….
ရန္ကုန္မွာ ငရဲလိုပူေနလို႔ ဒီမွာေနရတာ ကံေကာင္းတာေပါ႔လို႔ ကြ်န္ေတာ္ေျပာေတာ့ အမ်ိဳးသမီးက ကြ်န္ေတာ့္စကားကို ေထာက္ခံဟန္နဲ႔ရယ္ေနတယ္….
ၿပီးေတာ႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ နဲ႔ ကိုဉာဏ္လင္းစကားေျပာေနတုန္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ က်န္တဲ႔လူေတြ ဟိုဟိုသည္သည္ ေလွ်ာက္ၾကည့္ၾကတယ္….
ကြ်န္ေတာ္တို႔ကားရပ္ထားတဲ့ေဘးနာ
ကြ်န္ေတာ္ ကုန္းျမင့္ေလးေပၚတက္ၿပီး ကန္ေဘာင္ေပၚ တက္ရပ္ၾကည့္တယ္….
ကန္ေဘးပတ္ခ်ာလည္မွာ ယူကလစ္ပင္ေတြ စိုက္ထားတယ္….
ယူကလစ္ပင္ေတြရဲ႕အရိပ္ေတြက ၾကည္စိမ္းေနတဲ့ ကန္ေရျပင္ေပၚ က်ေနတယ္….
ကန္ထဲကိုၾကည့္လိုက္ေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္ခ်စ္တဲ့ေရႊဝါငါးၾကင္းေ
ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ ပိုင္စိုးေဝ ရဲ႕ ‘ဗုဒၶဟူးေန႔မွ မိုင္ငါးရာ’ ကို ကြ်န္ေတာ္သတိရ လာတယ္….
ဒီေန႔ဟာ ၾကာသပေတးေန႔ပဲ ….
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕နဲ႔ မိုင္ေလးရာေလာက္ေဝးတဲ့ေတာင္ေ
……………………………… ……………………………… …………………………….
ခဏေနေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျခံရွင္ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ကိုႏႈတ္ဆက္ၿပီး ကားေပၚ ျပန္တက္တယ္…
ၿပီးေတာ႔ လမ္းကေလးအတုိင္း ျပန္ထြက္လာၿပီး ေနာက္ ျခံတစ္ျခံထဲကို ထပ္ဝင္ တယ္….
ေျမႀကီးကို ထယ္ထိုးထားတဲ့ ထယ္ေၾကာင္းႀကီးေတြနားမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကားရပ္ လိုက္ေတာ႔ ေရွ႕က ျမင္ေနရတ့ဲတစ္ထပ္အိမ္ေလးထဲက အဘိုးႀကီးတစ္ေယာက္ ထြက္လာတယ္….
အဘိုးႀကီးကိုမုန္႔ထုပ္ေတြေပးၿပီ
လမ္းက်ဥ္းကေလးအတိုင္း ျပန္ထြက္လာၿပီး ေမၿမိဳ႕ေတာင္တက္လမ္းေပၚျပန္ေရာ
ကိုဉာဏ္လင္း က သူ႔ျခံထဲကို သြားမယ္တဲ့ ။
…………………………………… ………………………………. …………………………………
ေတာင္တက္လမ္းအတိုင္း ခဏေလးပဲေမာင္းလိုက္ရၿပီး ညာဘက္က လမ္းကေလး ထဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကားေလး ဝင္လာခဲ့တယ္…..
လမ္းထဲမွာေတာ႔ အိမ္ကေလးေတြ တခ်ဳိ႕တေလ ေတြ႔တယ္….
ဆိုင္းဘုတ္ကေလးေတြ႔လို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ‘သေျပေရရြာ’ တဲ႔….။
ေျမစိုက္အိမ္ကေလးတစ္လံုး ေရွ႕မွာရပ္ေနတဲ့ ကေလးေလးတစ္ေယာက္ကို ကြ်န္ေတာ္ေငးေနတုန္းပဲ ကားေလးက ဘယ္ဘက္ကလမ္းသြယ္ေလးထဲ ထပ္ခ်ိဳးဝင္လာၿပီး ျခံတစ္ျခံ ေရွ႕မွာရပ္လိုက္တယ္…..
ကြ်န္ေတာ္ကားထဲကေနၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျခံအဝင္ဝသံတံခါးႀကီးက ပိတ္ထားတယ္။
အဲဒီမွာပဲ ကိုဉာဏ္လင္း ကားေပၚကဆင္းသြားၿပီး သံတံခါးၾကားကေန အထဲကို ေခ်ာင္းၾကည့္တယ္….
ၿပီးေတာ့ သံတံခါးအလယ္မွာ ေဖာက္ထားတဲ့အေပါက္ကေနလက္ႏိႈက္ၿပီး အထဲက ကလန္႔ကို ဖြင့္လိုက္တယ္….။
ၿပီးေတာ႔ ကိုဉာဏ္လင္းဖြင့္ေပးလိုက္တဲ့သံတံခါးႀကီးကေန ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေမာင္းဝင္ ခဲ့ၾကတယ္။
…………………………………….. ………………………………….. ………………………………
ျခံထဲက ညိဳညစ္ညစ္နဲ႔ ဘာအေရာင္အဆင္းမွမရွိတဲ႔ Cabin လို တစ္ထပ္အိမ္ ပုျပတ္ျပတ္ကေလးေရွ႕မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကားရပ္လိုက္ၿပီး ကားေပၚက ဆင္းခဲ့ၾကတယ္….
ကိုဉာဏ္လင္းကေတာ႔ သူ႔ဖုန္းကိုကိုင္ၿပီး တစ္ေယာက္ေယာက္ကိုေခၚရင္း ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ဆီ ျခံဝကေန ေလွ်ာက္လာတယ္….
အိမ္ကေလးေရွ႕ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ အတန္းလိုက္စိုက္ထားတဲ့အပင္ေပါက္
ကြ်န္ေတာ္ နဲ႔ သိန္းေဇာ္လည္း အိမ္ကေလးထဲ လိုက္ဝင္ခဲ့ၾကတယ္။
………………………………. …………………………
………………………….
………………………….
အိမ္ကေလးထဲမွာေတာ႔ ေထာင့္မွန္စတုဂံပံု ေျခတံတိုတို စားပြဲတစ္လံုး ရွိတယ္….
စားပြဲေနာက္မွာ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း သစ္သားနဲ႔ရိုက္ထားပံုေပၚတဲ့ ခံုႏွစ္လံုး ရွိတယ္….
အိမ္ကေလး ရဲ႕မ်က္ႏွာၾကက္မွာ မီးေခ်ာင္းေလးတစ္ေခ်ာင္း ရွိတယ္….
အိမ္ကေလးရဲ႕ ၾကမ္းျပင္မွာေတာ႔ ဖုန္ေတြေကာ အမိႈက္အတိုအစေတြေကာနဲ႔ ရႈပ္ပြေနတယ္….
အဲဒီမွာပဲ ကိုဉာဏ္လင္းက ‘ဆိုလာေလ’ လို႔ ေျပာေတာ႔ ေမၿမိဳ႕နဲ႔ နီးနီးကေလးနဲ႔ ေဝးေနတဲ႔ အိမ္ကေလးမွာ လွ်ပ္စစ္မီးမရွိမွန္း ကြ်န္ေတာ္သေဘာေပါက္သြားတယ္….
တဆက္တည္း ကိုဉာဏ္လင္းက ဒီမွာမွမဟုတ္ဘဲ ဒီနားတဝိုက္မွာ ဘယ္မွာမွ လွ်ပ္စစ္မီးမရေၾကာင္း ရွင္းျပတယ္….
ဒါနဲ႔ပဲ ဆိုလာဆင္ထားရတာတဲ႔….၊ အားျပည့္ရင္ တီဗီခပ္ေသးေသးေတာ့ ၾကည့္လို႔ ရတယ္ေျပာတယ္….။
ညဆိုရင္ေတာ့ ရွိတဲ့မီးေခ်ာင္း မႈန္တိမႈန္ဝါးေလးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ေခ်ာက္ခ်ားစရာ ျဖစ္ေနမွာပဲ….
တစ္ေယာက္တည္းေနရရင္ေတာ႔ မလြယ္ေၾကာပဲ….
အေရးထဲ သိန္းေဇာ္က ရန္ကုန္ကေနထြက္ေျပးခဲ့တဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဒီမွာ လာေနပါ လား ေနာက္ေနတယ္….
ညဘက္ လူေျခတိတ္ခ်ိန္ပိတ္ထားတဲ့တံခါးကို ေခါက္သံၾကားလိုက္ရလို႔ကေတာ႔ ဖြင့္ရအခက္ မဖြင့္ရအခက္နဲ႔ ဒုကၡပဲ….။
ဒီေနရာနဲ႔အနီးဆံုးအိမ္ေတာင္ အေတာ္ေအာ္ယူမွၾကားရေလာက္မယ့္အေနအထား မွာ ရွိတယ္….
ေတြးေနရင္းနဲ႔ပဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အိမ္ေလးထဲက ျပန္ထြက္လာတယ္….
အဲဒီမွာပဲ ဖြင့္ထားတဲ့ျခံဝကတံခါးက အသက္သံုးဆယ္ေလာက္ လူတစ္ေယာက္ဝင္ လာတယ္….
ကိုဉာဏ္လင္းကို ေမးၾကည့္လိုက္ေတာ႔ အဲဒီလူက ကိုဉာဏ္လင္းရဲ႕ျခံကို လုပ္ေပး ေနတဲ့ လူတဲ႔….
ကိုဉာဏ္လင္းနဲ႔ အဲဒီလူေတြ႔ၿပီး စကားေျပာေနၾကတုန္းပဲ ကြ်န္ေတာ္ကိုဉာဏ္လင္းရဲ႕ ျခံကို လွည့္ပတ္ၾကည့္တယ္….
ၾကည့္ရတာ ဧကဝက္ေလာက္ေတာ႔ ရွိမယ္ထင္တယ္….
ေနာက္ဘက္မွာ ရွိေသးတယ္လုိ႔ ကိုဉာဏ္လင္းက ေျပာလို႔ ကခ်င္မွလည္း ကမယ္….
ျခံထဲမွာေတာ႔ အိမ္ကေလးေရွ႕ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ အတန္းလိုက္စိုက္ထားတဲ့အပင္ ေပါက္စေလးေတြပဲ ရွိတယ္….
ကြ်န္ေတာ္ၾကည့္ေနတုန္း ခုနကလူက အိမ္ထဲဝင္သြားလို႔ကိုဉာဏ္လင္းကိုသိခ်င္တာ ေတြ ေမးၾကည့္ေတာ႔ ကိုဉာဏ္လင္းက ကြ်န္ေတာ္႔ကိုေျပာျပတယ္….
ဒီျခံက သူ႔အေမနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေႂကြးကိစၥတစ္ခုနဲ႔ သူ ျဖတ္ယူလိုက္ရတာတဲ႔….
သိန္းေလးရာ႔ငါးဆယ္ေလာက္ ေပးရတယ္ ေျပာတယ္….
ဘာေျမလဲလို႔ ကြ်န္ေတာ္ေမးၾကည့္ေတာ႔ သစ္ေတာပိုင္ေျမတဲ႔….
ဂရမ္ခံၿပီးလုပ္ရတာတဲ႔….
ဒါေပမဲ့ ဂရမ္ကို လႊဲေျပာင္းေရာင္းခ်လို႔ေတာ႔မရဘူးတဲ႔….
ဒီလိုပဲ နားလည္မႈနဲ႔ ေရာင္းၾကဝယ္ၾကရတာတဲ႔….
သူလည္း ျပန္ေရာင္းခ်င္တာ ေရာင္းမထြက္လို႔ ခု ျခံစိုက္ဖို႔လုပ္ေနရတယ္ ေျပာတယ္….
ခု ေရွ႕မွာ စိုက္ထားတဲ့အပင္ေလးေတြက Macadamia ပင္ေလးေတြတဲ့….
အေစ့ကို စားရတယ္ ေျပာတယ္….။
ကြ်န္ေတာ္ ကိုဉာဏ္လင္းကို အင္တာဗ်ဴးၿပီးေတာ့ ျခံရဲ႕အစြန္ဘက္ကို ထြက္လာခဲ့ တယ္….
အေဝးကိုေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ဘာပင္ရယ္လို႔ခြဲျခားမသိတဲ့ ပင္စည္လံုး ေသးေသးသြယ္သြယ္နဲ႔ အပင္ေတြကို ဟိုးေနာက္က ေတာင္ကုန္းေတြ ကုန္းျမင့္ေတြ ျပာလဲ့လဲ့ ျဖဴလြလြ မိုးတိမ္ေတြရဲ႕ေနာက္ခံမွာ ေတြ႔ေနရ တယ္….
ေလတိုက္ရာဘက္ကို ယိမ္းေနတဲ့အရြက္ေတြကို ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ ေမၿမိဳ႕ ေတာဘက္ မွာ ျခံေလးတစ္ျခံ ဝယ္ထားတယ္ဆိုတဲ႔ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ကိုသတိရလာတယ္….
သူလည္း ျပန္ေရာင္းခ်င္ေနတယ္ဆိုပဲ….
ကြ်န္ေတာ္ ျပန္လွည့္ထြက္လာေတာ့ ျခံထဲမွာ ခုနက သတိမထားမိတဲ့တိုင္ကီ တစ္လံုးကို ေတြ႔တယ္….
တိုင္ကီရွိရာသြားၾကည့္လိုက္ေတာ႔ အထဲမွာ စိမ္းေနာက္ေနာက္နဲ႔ ေရက သံုးပံုး တစ္ပံုေလာက္ပဲ ရွိမယ္….
တိုင္ကီနဲ႔မနီးမေဝးမွာေတာ႔ ဖိုခေနာက္ဆိုင္ထားတဲ့ အုတ္ခဲသံုးလံုးေပၚမွာတင္ထားတဲ့ အိုးေလးတစ္လံုး ရွိတယ္….
ၿပီးေတာ့ အပင္ေလးေတြ စိုက္ထားတဲ့ေနရာနား ကြ်န္ေတာ္ ျပန္ေလွ်ာက္လာၿပီး ေညာင္းလာတာနဲ႔ ေျမႀကီးေပၚမွာ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္လိုက္မိတယ္။
………………………… ………………………..
……………………………
……………………………
ေတာင္ေပၚေဒသ မို႔ ထင္တယ္…. ဒီေနရာက ေျမေတြက အနီေရာင္စပ္စပ္နဲ႔….။
ေျမႀကီးေပၚမွာ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္မိမွပဲ ကြ်န္ေတာ္ ေျမႀကီးနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ေဝး မွန္းသိေတာ႔တယ္….
ကြ်န္ေတာ့္ဘဝမွာ အသက္ႀကီးမွ မေျပာနဲ႔၊ ကေလးဘဝတုန္းကေတာင္ ေျမႀကီး ေပၚမွာ တစ္ခါမွမေဆာ့ဖူးတာ သတိရလာတယ္….။
ကြ်န္ေတာ္သိတဲ့ေျမႀကီးဆိုတာ ကတၱရာလမ္းမနဲ႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္က ပလက္ ေဖာင္းေတြပဲ….
စိန္ေျပးတမ္း ေဆာ့ခဲ့တာလည္း အဲဒီပလက္ေဖာင္းေတြေပၚမွာပဲ…. ေဂၚလီမျဖစ္ စေလာက္ရိုက္ခဲ့တာလည္း အဲဒီမွာပဲ…. ေကာ္ေဘာလံုးကေလးနဲ႔ ေဘာလံုးကန္ခဲ့တာလည္းအဲဒီမွာပဲ….။
ေျမႀကီးနဲ႔ အေဝးလံဆံုးဆုကိုေပးရင္ ကြ်န္ေတာ္ရေလာက္မယ္ ထင္တယ္….
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လူအေနနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေျမႀကီးေပၚမွာ လူ႔ သမိုင္းကို စခဲ့ၾကရတယ္…..
ဒီေျမေပၚမွာပဲ ထြန္ယက္စိုက္ပ်ိဳးရင္းနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လူ႔ေဘာင္ကို တည္ေထာင္ ခဲ့ရတယ္….
ဒီေျမေပၚမွာပဲ ေနၿပီး ဒီေျမေပၚမွာပဲေသခဲ့ၾကတယ္….
ကြ်န္ေတာ္႔ရဲ႕ဘိုးဘြားအႏြယ္အဆက္လည္း ဒီအတိုင္းပဲ…. တျခားသူေတြရဲ႕ ဘိုးဘြားအႏြယ္အဆက္လည္း ဒီအတိုင္းပဲ….။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ေျမႀကီးနဲ႔ ေဝးခဲ့ရတာ တကယ္ဆို ရွိလွမွ မ်ိဳးဆက္ႏွစ္ဆက္ သံုးဆက္ေလာက္ပဲ ရွိဦးမယ္….
အဲဒီအရင္ တစ္နည္းမဟုတ္တစ္နည္းနဲ႔ေတာ့ ေျမႀကီးနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ပတ္သက္ခဲ့ မွာပဲ….
ေတြးေနရင္းနဲ႔ ပူျပင္းေတာက္ပေနတဲ႔ ေနမင္းႀကီးနဲ႔ တစ္ရက္တစ္ရက္ နပမ္းလံုး ေနရတဲ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္ေကာင္က ကြ်န္ေတာ္ေနတဲ့တုိက္ခန္းေလးကိုသတိရလာတယ္….။
အဲဒီတိုက္ခန္းေလးက ကြ်န္ေတာ္ မေန႔ကမွဒီကိုထြက္ေျပးလာခဲ့တာပဲ….
ေတြးေနရင္းနဲ႔ ခုနက သိန္းေဇာ္ေျပာတဲ့ ဒီမွာ ေနခဲ့ပါလားဆိုတဲ့ စကားကို ျပန္ၾကား မိတယ္….
ေနမယ္ဆိုရင္ တကယ္ေတာ့ ေနလို႔ ျဖစ္တာပါပဲ….
လွ်ပ္စစ္မီး မရွိတဲ့ဘဝမွာ ေနႏိုင္မယ္ဆို၊ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေဟာဟိုက အုတ္ခဲ သံုးလံုး ဖိုခေနာက္ဆိုင္ ဒန္အိုးကေလးနဲ႔ထမင္းခ်က္စားႏိုင္မယ္ဆို၊ အင္တာနက္မသံုးဘဲ ေနႏိုင္မယ္ဆို၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွေတြ႔စရာ လည္းမလို ေမွ်ာ္စရာလည္းမရွိတဲ့ဘဝမွာ တစ္ေယာက္တည္း စကားေတြေျပာရင္းနဲ႔ပဲ ေနႏိုင္မယ္ဆို၊ ကြ်န္ေတာ္ ျမတ္ႏိုးမိတဲ့အပင္ေတြ ေလညင္းေတြ ေတာင္တန္းကုန္းျမင့္ေတြၾကား တစ္ေယာက္တည္း သီခ်င္းေတြညည္းရင္းနဲ႔ပဲ ေနႏိုင္မယ္ဆို ေနလို႔ျဖစ္တာပါပဲ….
မေနလို႔လည္း ျဖစ္တာပါပဲ….
ေတြးေနရင္းနဲ႔ ေရွ႕မွာျမင္ေနရတဲ့ နီစပ္စပ္ေျမႀကီးခဲကေလးတစ္ခဲကို ကြ်န္ေတာ္ လက္နဲ႔လွမ္းယူလိုက္မိတယ္….
ကြ်န္ေတာ့္လက္ထဲမွာ ေျမႀကီးခဲကေလးက မြမြေလးနဲ႔ ေႏြးေနတယ္….
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာစစ္စစ္လိုပဲ တကယ့္ကို မြမြေလးနဲ႔ ေႏြးေနတယ္ ။ ။
ညိဳထက္ညိဳ
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
