ဖိုးစီ(ရုံးေတာ)- ဆားတိုင္ကန္ ေရတြင္းေက်ာင္း ဦးပညာဒီပ
(မိုးမခ) ႏိုဝင္ဘာ ၂၂၊ ၂၀၁၇
(၉၀) ခုႏွစ္ေက်ာ္က တခုေသာ ေႏြရာသီ၏ ညဖက္ ညဥ့္နက္ေအာင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ကာ အိမ္ျပန္ အလာမွာ အမက “နင့္ ဘုန္းႀကီးက မနက္ေစာ စိတၱသုခေက်ာင္းလာခဲ့တဲ့ .. ဆားတိုင္ကန္ သြားမလို႔ လို႔ ေျပာတယ္” ဟု ဆီးကာ ဆိုလာ၏။
ဆားတိုင္ကန္ကို သြားမည္ဆိုေတာ့ ဘဘုန္း၏လက္ဦးဆရာ ေရတြင္းေက်ာင္း ဆရာေတာ္ ဦးပညာဒီပဆီ သြားမည္ျဖစ္လိမ့္မည္။ က်ေနာ့္အေဖက ဦးပညာဒီပကို ဘြဲ႔အမည္ တပ္မေခၚ၊ ဒို႔ဆရာ ငါ့ဆရာဟုသာ ညႊန္း တတ္ရာ ငယ္စဥ္ကတည္းက အေဖႏွင့္ ဘဘုန္း၏ ငယ္ဆရာဟု အမွတ္ျပဳကာ အနီးကပ္ဖူးခ်င္မိလွသည္။
အလႉပြဲႂကြလာ ႀကဳံဖူးျခင္းႏွင့္ ညဦးဖက္ဝတ္ျဖည့္ ႀကဳံပါေသာ္လည္း ငယ္လြန္းေသး၍ အနီးကပ္သေဘာ မေနာ မရိပ္စားမိခဲ့ေသးပါ။ မနက္ေစာေစာ စိတၱသုခေက်ာင္းေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ဘဘုန္းက မုခ္ဦးမွာပင္ ရပ္ကာ ေစာင့္ေနေလရာ သူလည္း စိတ္ေစာေနပုံရ၏။ လွဴဖြယ္မုန္႔အခ်ိဳ႕ႏွင့္ သကၤန္းအိတ္ကိုထမ္းကာ ကားဂိတ္သို႔ ဆိုကၠား ျမင္းလွည္း ဘာနဲ႔သြားမလဲ ..စူးစမ္းေလေသာ္ ဘဘုန္းက ေျခက်င္ေလွ်ာက္ရမည္ ဆို လာသည္။ ႐ြာသား က်ေနာ့္အတြက္ အပမ္းမႀကီးလွပါ။ သို႔ေသာ္ ဘဘုန္းက ဆားတိုင္ကန္ ႐ြာအထိ ေျခလ်င္ ခရီးဟုမိန႔္ေလေသာ္ မ်က္လုံးျပဴးရၿပီ။ နားၾကားလြဲသည္မွတ္၍ ‘ဘုရာ့’ဟု အထြန႔္တက္ေသာ္ ဘာမွ ဘုရာ့ မေနနဲ႔၊ ဆရာသမားဆီ သြားကန္ေတာ့ရမွာ။ ဘာယာဥ္မွ မသုံးတာ အေကာင္းဆုံးဟု ျပတ္ျပတ္ဆို၏။ သြားႏိုင္ပါတယ္ဘုရာ့ဟု ဝန္ခံရေသာ္လည္း မေကြးၿမိဳ႕လည္မွ ၿမိဳ႕ျပင္ထိ (၁)မိုင္ခြဲခန္၊ ေနာက္ထပ္ (၂) မိုင္ခြဲ ခန႔္၊ ေပါင္း (၄)မိုင္ခန္ခရီး ေႏြမနက္ေစာဝယ္ ေနမပူခင္ သုတ္ေျခတင္ၾကရမည့္ ခရီးတကား။
ၿမိဳ႕ပတ္လမ္းကို ေက်ာ္၍ ဆားတိုင္ကန္႐ြာဖက္သို႔ သြားသည့္ လူသြားလမ္းေသးေလးအား မွန္း၍ လိုက္လာခဲ့ ၾကကာ နာရီဝက္ခန႔္ ေလွ်ာက္မိေသာ္ ဆြမ္းသပိတ္ ဆြမ္းဟင္းဗ်ပ္ႏွင့္ ေမာင္ရင္ငယ္ႏွစ္ပါးအား မ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုင္ေရွာင္ရစဥ္ ဘဘုန္းက “ေဟ့ ကိုရင္တို႔ ဘယ္ေက်ာင္းကတုန္း”
“ဆားတိုင္ကန္ ေရတြင္းေက်ာင္းကဘုရာ့”ဟု ေျဖ၏။
ကိုရင္ႏွစ္ပါး ေျဖသံၾကားေသာ္ ဘဘုန္းမ်က္ႏွာက မႈိင္းမႈန္ကာ မသာယာႏိုင္ေတာ့ၿပီ။
သူ႔ႏႈတ္မွ ဘုန္းႀကီးကလည္းကြာ….ဟု တိုးတိုး႐ြတ္သံ ၾကားရသည္။
“ေဟ့ ဒီေန႔ ဒို႔တူဝရီး ေန႔ဆြမ္းပါ ဥပုသ္ေစာင့္သင့္ ေစာင့္ၾကတာပကြာ၊ ရလား”
ရပါတယ္ဘုရာ့ဟု ဆိုလိုက္ရေသာ္လည္း လမ္းေလွ်ာက္ရသည့္ ခရီးအတြက္ေတာ့ ရင္ထဲမွာကြၽဲၿမီးတိုဆဲပင္။
“မင္း ဘုန္းႀကီးကို ဘယ္ေလာက္ သိသတုန္း”
“သိပ္မသိပါဘူးဘုရာ့။ ဘုန္းႀကီးတို႔ အေဖတို႔ စာခ်ဆရာ ဆိုတာေလာက္ပဲ။
႐ြာ ေနာက္ဆုံးတေခါက္လာသြားတုန္းက အျပန္မယ္ မန္းက်ည္းတန္း႐ြာအတက္ ကားေခ်ာ္ၿပီး ကေလး တေယာက္ စင္က်တာ ျမင္ၿပီးကတည္းက ေသာင္းလႈိင့္ မင့္ဆီ ေနာက္တခါ ငါမလာဘူးလို႔ မိန္႔သြားတာဆို .. အဲ့ေနာက္ တပည့္ေတာ္လည္း မျမင္ဘူးေတာ့ပါဘူး”
“ေအး… ငါ့ဆရာက လူတမ်ိဳး”ဟု မိန႔္ရင္း အသံတိတ္ကာ ေလွ်ာက္ေနျပန္ေတာ့သည္။
က်ေနာ္လည္း အေဖ့ဆီက ၾကားဖူးထားသည္မ်ားကို စဥ္းစားမိျပန္၏။ ဦးပညာဒီပက စာသိပ္တတ္တာ၊ စာတတ္သေလာက္ ပညာမာန္ကလည္း ႀကီးပါ့။ သူတတ္တယ္ဆိုတာ စာေမးပြဲေတြေအာင္၊ ဘြဲ႔ေတြရ တတ္ေနတာမဟုတ္ဘူး .. တဲ့။ ငယ္စဥ္က က်ေနာ္တို႔အား ဘဘုန္း ခ်ခဲ့ေသာ အဘိဓမၼာစာဝါမ်ားသည္ သူ႔လက္ရာဟု ၾကားသိထားပါသည္။ လယ္တီ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ သံခိပ္မူႏွင့္ အနည္းငယ္ကြဲကာ သူလည္း တမ်ိဳးေခတ္မီသည္ ထင္မိပါ၏။
တခါသား ေျမာက္တိုက္ ဦးကုမာရ (ႏိုင္ငံေတာ္သံဃာ့မဟာနာယက အက်ိဳးေတာ္ေဆာင္ခ်ဳပ္ လုပ္သြားတဲ့ မေကြးဆရာေတာ္ႀကီး ဦးကုမာရ မဟုတ္ပါ) ႏွင့္ စာခ်နာယက ဆရာေတာ္ခ်င္း စာျငင္းကာ ႏွစ္ဖက္အေလ်ာ့ မေပးၾကဘူး တဲ့။ ဦးပညာဒီပက မာန္ပိုသည္ ထင္ရသည္။ ကိုယ္ေတာ္ ရွိတဲ့ဘက္ က်င္ငယ္ေတာင္ လွည့္ မစြန႔္ဘူးဘုရာ့ဟုဆိုကာ ေက်ာင္းတိုက္မွ ထြက္လာ၍ ယခု ေရတြင္းေက်ာင္းမွာ သီတင္းသုံး ကာ မေကြးကို လုံးဝမႂကြေလေတာ့ဘူး တဲ့။ အသက္အ႐ြယ္အရ ဉာဏ္ပညာအလင္းျပ သံေဝဂရေသာ ကာလဝယ္ မာန္ကို ႏွီမ္ခ်၍ ဦးကုမာရ အား ကန္ေတာ့ေလအံ့ဟု မေကြးသို႔ႂကြခါ စိတၱသုခေက်ာင္း၌ သကၤန္းႀကီးကို ေခါင္းၿမီးၿခဳံ ကာ ေမတၱာပို႔ေနပါေလသတဲ့။ ေမတၱာပို႔ျခင္း ဆုံး၍ သကၤန္းၿခဳံကို လွစ္ေလေသာ္ ေျခရင္းမွာ ရန္သူေတာ္ႀကီး ဦးကုမာရက တုပ္ပ်ပ္ဝတ္လ်က္သား ကန္ေတာ့ေနတာ ေတြ႔ရပါသတဲ့။
“ဟား ..တပည့္ေတာ္ အရွင္ဘုရား ကန္ေတာ့ ေမတၱာပို႔ေနသာပါ ဘုရာ့”
“တပည့္ေတာ္လည္း အရွင္ဘုရား ႂကြလာတယ္ ၾကားလို႔ ကန္ေတာ့ဖို႔ လာခဲ့တာဘုရား”
ဒီလိုနဲ႔ ပညာသည္ ႏွစ္ပါး ျပန္ေပါင္းထုပ္ခန္း ၾကားရတာ ၾကက္သီးထဖြယ္ ၾကည္ညိဳခဲ့ရဖူးပါသည္။
……
ထိုစဥ္က မေကြးေလဆိပ္သစ္အတြက္ ယာေျမမ်ား သိမ္းဆည္းၿပီးစ အခ်ိန္ေလာက္ျဖစ္မည္ထင္သည္။ ေဆးတကၠသိုလ္လည္း မျဖစ္ေပၚေသး သျဖင့္ မေကြးႏွင့္ ဆားတိုင္ကန္အၾကား ယာျပင္က်ယ္ႀကီးသာ ျခားလွ်က္ရွိေသးသည္။
ေရတြင္းေက်ာင္းက ႐ြာ့ေတာင္ဖက္ဆီမွာ ရွိေလရာ ႐ြာတြင္း ဝင္ရန္မလိုဘဲ ေက်ာင္းကို တိုက္႐ိုက္ေရာက္ သြားပါသည္။
ေက်ာင္းႏွင့္ တေခၚေလာက္အကြာမွာ ဘဘုန္းက ရပ္တဲ့ၿပီး …
ဝင္းႏိုင္…မင့္ ဒီေန႔ ဆရာသမားဆီမွာ စကားတခြန္း တရားတစ လက္မလြတ္ေစနဲ႔။ အကုန္ရေအာင္မွတ္။ လာရခဲ ေရာက္ရခဲ ေနာက္တေခါက္လည္း မလြယ္ဘူး”ဟု သတိေထာက္စကား ဆို၏။ သူ ဘယ္ေလာက္ အေလးအနက္ထားေနေၾကာင္း ပို၍ သတိထားမိလာပါသည္။ က်ေနာ္ ေဖာက္သည္ ခ်သမွ် ယုတၱိကို မေက်ာ္ လြန္ေအာင္ သတိေဆာင္ ေျပာပါမည္။
ေက်ာင္းအဝင္ဝက ခမ္းနားေသာ မုခ္ဦး မဟုတ္ပါ။ လွည္းလမ္းအေကြ႕မွ ဘြားကနဲ ေကြ႕ဝင္လိုက္စဥ္ ပိန္ပါး ေသးလွီလွသည့္ ဆရာေတာ္ႀကီးသည္ အတက္မဖ်င္ထားေသာ ဝါးစိမ္းတစ္ေခ်ာင္းကို ေထာက္ကိုင္ကာ ေအးခ်မ္းေသာ အၿပဳံးႀကီးျဖင့္ သူ႔တပည့္အား ဆီးႀကိဳလ်က္ရွိ၏။
ေသာင္းႀကိဳင္ မင့္ ငါ့ မေသခင္ လာေတြ႔တာေပါ့ဟုတ္လား…ဆိုသည္မွာ ပထမဆုံး ၾကားရေသာ ပဋိသႏၶာရ ျဖစ္ေလ၏။ က်ေနာ့္မွာ တပည့္လက္သားကို ဘြဲ႔မည္မေခၚဘဲ က်ေနာ္တို႔လို အမ်ိဳးရင္းသာသိသည့္ လူနံမည္ ကို ေခၚျခင္းအတြက္ နားထဲဝယ္ ဆန္းလွ၏။ အသက္ (၆၀)၊ ဝါ (၄၀)ခန႔္ တပည့္ ရဟန္းကို ဝါေတာ္ (၆၀) ေက်ာ္ ဆရာေတာ္ႀကီးက ကေလးလို ခ်စ္ခင္စြာဆက္ဆံတာ ျမင္ရတာ ၾကည္ႏူးဖြယ္ရာပင္။
တပည့္လာမည္ကို ႀကိဳသိေနသည့္အလား ေက်ာင္းေပါက္ဝမွာရပ္ေနတာလည္း မေတြးဘဲ မေနႏိုင္ေအာင္ ပင္။
“ဘုန္းႀကီးကလည္း ဘယ့္ႏွယ္ မိန္႔လိုက္တာလဲ”
“ေအာ္ ဟုတ္ပါသကြ။ မင္းနဲ႔ငါ ဒါ ေနာက္ဆုံးေတြ႔တာပဲလဟ”
“မဟုတ္သာ ဘုရာ့”
အေျခအေနက ေက်ာင္းေပါက္ဝ ေျမျပင္ေပၚဝယ္ ဘဘုန္းႏွင့္ က်ေနာ္က ဒူးတုပ္ဝတ္ျပဳကာ ဆရာေတာ္ႀကီး က ခ႐ိုးခ႐ိုင္ ဝါးစိမ္းတုတ္ကို ေထာက္ကာ ရပ္လ်က္။
လာ…ေက်ာင္းေအာက္ သြားစို႔ဟု တန္းျဖဳတ္လိုက္မွ က်ေနာ္တို႔လည္း လႈပ္ရဲေတာ့သည္။ အသက္တေလွ်ာက္လုံး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာပင္ လူျဖစ္ႀကီးျပင္းလာေသာ က်ေနာ္က မ်က္လုံးတခ်က္ေဝ့ကာ ရယ္ခ်င္ပက္က်ိ ရွိရေတာ့ၿပီ။ ခက္ေနသည္က ဘုန္းႀကီးႀကီး (၂)ပါး အခင္းမပါေသာ ၾကမ္းေပၚ ဘာမွမျဖစ္ သလို စံေနၾကခ်ိန္ဝယ္ ေျခရင္းဖက္ကဝင္ရမည့္ က်ေနာ့္အတြက္မူ အလွဴခင္း ဖ်ာၾကမ္းႀကီးမ်ားႏွင့္ သင္ဖ်ာမ်ား အခ်ပ္ေလးငါးဆယ္ ပုံထားသည့္အေပၚ တက္ထိုင္ ရမည္သို႔ ရွိေနရာ မဝံ့ဘဲ ရွိေနရပါေတာ့သည္။
“ေဟ့ ထိုင္လကြာ”
သူ႔ဆီက အသံထြက္လာေပမဲ့ က်ေနာ္ကျဖင့္ မဝံ့ေသး။ ကိုယ့္ဆရာသမား မ်က္ရိပ္ကိုသာ တသမတ္တည္း အကဲခတ္ေနမိသည္။
ဒီေကာင္ အကိုႀကီးသား ဘုရာ့။ ဘုန္းႀကီးတပည့္မွာ သူ႔တေယာက္ပဲ သားရွိတယ္ ဟု မိတ္ဆက္ကာသာေပး ၿပီး ထိုင္ဖို႔ေတာ့ အခြင့္မလာ။
“ေသာင္းလႈိင္က သူ႔ကိုယ္စား သားလႊတ္ၿပီး ငါ့ ေနာက္ဆုံးေတြ႔ေခ် ခိုင္းတာထင္ပါ့ကြာ”
(ဒုတိယအႀကိမ္ ေျပာျခင္းဟု မွတ္ထားလိုက္သည္။ )
ေသာင္းလႈိင္သား …ထိုင္။ ဥစၥာသယန မဟာသယနဆိုတာ ငါတို႔ ေစာင့္တာ လူကပၸိယေတြနဲ႔မဆိုင္ဘူးဟု ဆိုေသာခဏ ဘဘုန္းက ၿပဳံစိစိသာလုပ္ေန၏။ သို႔ျဖင့္ ဘုရားကား ေအာက္၊ ေမ်ာက္ကားအထက္ ဆိုဘိ သကဲ့သို႔ သက္ေတာ္ႀကီး ဝါေတာ္ႀကီး ဆေဒၚႀကီး ၂ ပါး အနိမ့္မွာထား၍ တသက္ႏွင့္တကိုယ္ တႀကိမ္တခါမွ် ထိုင္ခဲ့ရဖူးေပေၾကာင္း ဤစာေရးရင္း မွတ္တမ္း ျပဳပါ၏။
………
မွတ္မွတ္ရရ ၎ေန႔သည္ တေပါင္းလျပည့္ေန႔ ျဖစ္ေၾကာင္း စာေရးရင္း သတိျပန္ေပၚၿပီ။ ဥပုသ္ေန႔ပင္ျဖစ္လင့္ကစား ေက်ာင္းသို႔ ဥပုသ္ယူ သီလေဆာက္တည္ရန္လာသည့္ လူဒကာ ဒကာမတဦး တေလမွ် မျမင္ရေသး။ ႐ြာက သူ႔တပည့္ေက်ာင္းမွာ ဒီအခ်ိန္ဆို ဥပုသ္သည္မ်ား ေက်ာင္းမဆန႔္၍ အသုတ္ အသုတ္ခြဲကာ ဦးပဇင္းငယ္မ်ား သီလေပးေနရၿပီ။ ဆန္းသည္ထင္ရစရာ ရွိေသာ္လည္း မဆန္းပါ။ က်မ္းတတ္ သီလဝႏၲ ျဖစ္ေသာ္လည္း လူမႈဆက္ဆံေရးက လက္ရွိအျမင္မွာပင္ ဒုံးပိတ္ကပ္သပ္ႀကီး (တံုးေပကတ္သတ္) မဟုတ္တုံေလာ။
ဆရာေတာ္ႀကီး၌ အမအရင္း သီလရင္ႀကီး ၂ ပါးရွိေလရာ ျမသလြန္ ဘုရားကုန္းေတာ္ေပၚ၌ ဝါးတဲေက်ာင္း ကေလးျဖင့္ ေနၾက၏။ ႏွမ္းေပၚခ်ိန္တန္လွ်င္ ႐ြာစဥ္လွည့္ကာ ႏွမ္းဆန္ရပ္ရေလရာ က်ေနာ္တို႔ အိမ္မွာတည္း ေက်ာင္းလုပ္ကာ အျခား႐ြာမ်ားဖက္သို႔ ျဖန္႔ကာေလွ်ာက္ရင္း ႏွမ္းဆန္ အလႉခံရသည္။ သူတို႔ဆီက ၾကားဖူး ထားသည္မွာ ငယ္႐ြယ္စဥ္က ဆြမ္းဆန္ရပ္ၿပီး ေမာင္ပဥၥင္းေက်ာင္းဝင္ကာ လႉဖြယ္မ်ား လႉခ်င္၏၊ ဘုရားပန္း ေရခ်မ္း လဲလွယ္ခ်င္၏၊ သို႔ေသာ္ သူတို႔သဘာဝ စကားတင္းေျပာမိၾကသည္ကို ဆရာေတာ္ႀကီးၾကားေလရာ ဒီအမယ္ႀကီးေတြ ေက်ာင္းလာစကားမ်ား အကုသိုလ္ဖြဲ႔ေနတာပဲ၊ ေနာက္ မလာခဲ့ၾကနဲ႔ဟု ေငါက္ကာ ျမစ္ထား သျဖင့္ ေမာင္အရင္း ေက်ာင္းဝင္းသို႔ ေျခခ်ခြင့္မရၾကသည္မွာ ပ်ံလြန္သည့္တိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေသာဟူ၏။
ဆိုေတာ့…သည္လို ဆေဒၚႀကီး ဘယ္ေလာက္ပင္ က်မ္းတတ္သည္ဆိုဦးေတာ့ ဘုန္း သမာၻနည္းတာျမင္ရ ဝမ္းနည္း႐ုံမွတပါး တိုး၍ ၾကည္ညိဳရန္သာ ရွိပါသည္။
ဘဘုန္းႏွင့္ ဆရာေတာ္ႀကီး စကားစျမည္ေျပာေနၾကစဥ္ဝယ္ က်ေနာ္ထမ္းလာခဲ့ေသာ လႉဖြယ္မ်ားကို ထုတ္ကာခ်၏။ ဘုန္းႀကီးႏွစ္ပါးက လွည့္၍မွ်ပင္ မၾကည့္။ တတ္ႏိုင္ပါဘူ႔၊ ကိုယ္လည္း ဒါေတြႏွင့္ အကြၽမ္းဝင္ကမင့္ဟု စိတ္သြင္းခါ ေက်ာင္းတြင္း မ်က္လုံးေဝ့ရွာေသာ္ ကိုရင္ငယ္ တပါး သကၤန္း ပိုသီပတ္သီျဖင့္ ရစ္သီရစ္သီလုပ္ေနသည္ကို ျမင္မွ အစုခြဲကာ သူ႔လက္ထဲအပ္လိုက္၏။ ကိုရင္စီမံတတ္ရဲ႕လားေမးေတာ့ ဦးပဥၥင္း အပ္လိုက္မယ္ ေျဖ၏။ ဟင္… ဦးပဥၥင္း ရွိတယ္။ က်ေနာ္ အေတာ္ပင္ ႏွလုံးမသာ ျဖစ္သြားပါသည္။ အာဂႏၲဳဘုန္းႀကီးလာသည္ဟု ခရီးဦးႀကိဳဝတ္လာမျဖည့္ မစီမံ၍ပါ။ သို႔စင္ေသာ ကိုယ့္ဆရာသမားဆရာေတာ္ႀကီးအား ေလးစားဂါရဝ နည္းလွသည္ဟု မွတ္ထင္မိ သည္။
ေက်ာင္းေအာက္ ကြပ္ပ်စ္ႀကီးေပၚမွာပင္ ဆရာအရွင္ ၂ ပါး စကားေကာင္းေနခိုက္၊ ရွားပါးဥပုသ္သည္ဟု ဆိုရမည့္ အသက္ (၆၀)ခန႔္ ဦးႀကီးတေယာက္ လွဴဖြယ္ဆြမ္းဝတ္ အခ်ိဳပြဲမ်ားအျပည့္အစုံျဖင့္ ေရာက္လာကာ ကပ္၏။ (ဆားတိုင္ကန္႐ြာတြင္းမွ မဟုတ္တာ မွတ္မိေနပါ သည္။)
ဒါလည္း ဆရာေတာ္ႀကီးက အေရးတယူမရွိပါ။ ေသာင္းႀကိဳင္ ..ဒီဒကာ သီလေပး လိုက္ပါ ဟု တာဝန္ခ်ေလရာ ဘဘုန္းက တဦးတည္းေသာ သီလယူပရိသတ္ႏွင့္ ကပၸိယေက်ာင္းသား က်ေနာ့္အား သီလေပးတရား ခ်ေပး ၏။ က်ေနာ့္စိတ္ထင္ သူ႔ဘဝမွာ ဒီတႀကိမ္သာ ဒီလို ပရိသတ္အနည္းႏွင့္ ႀကဳံဖူးျခင္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။
သီလေပးၿပီးေနာက္ ၎ဥပုသ္သည္ဘႀကီးႏွင့္ က်ေနာ့္ဆရာ ဘဘုန္းေလေပးေျဖာင့္ေနသည္ကို လက္ဦးမေတာ့ ဆရာေတာ္ႀကီးက ကြပ္ပ်စ္ဦးခန္းမွ ၿပဳံးေအး ၾကည္စြာ ရွိေနေသးသည္။ ထိုစဥ္က ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးအေမွာင္မိုက္ဆုံးကာလျဖစ္ရာ ရင္ဘတ္တူရာလူခ်င္းစုမိသည္ႏွင့္ ဒီအေၾကာင္းမ်ားမွလြဲ အျခားေျပာစရာလည္းမျမင္ေလရကား ေအာင္ဆန္းစုၾကည္၊ ဘီဘီစီ၊ ခင္ၫြန္႔ စသျဖင့္ လႈိင္ေဘာလယ္ေအာင္ ေဆြးေႏြးေနၾကေလရာ၊ ဆရာတာ္ႀကီးက …
“အဟမ္း …ေသာင္းႀကိဳင္”
“ဘုရာ့”
“မင့္ ဗဟုသုတ အေတာ္ မ်ားတာပဲကြ”
“တင္ပါ့ဘုရား “
(က်ေနာ္တို႔အားလုံး မ်က္ေမြးေထာ္၍မွမၾကည့္ရဲေသာ ဘဘုန္းသည္ သူ႔ ဆရာအေရွ႕ဝယ္ ကိုရင္ငယ္ေလးပမာ ပ်ပ္ဝပ္ကာေနသည္ကို က်ေနာ့္မွာ ရီခ်င္လွ၏)
“မင့္ ေမးပရေစဦး။ မင္း အဲသာေတြ ေတာ္ေတာ္ပဲနားလည္ေနတာလား”
“တင္ပါ့။ ႏိုင္ငံေရး ေဆြးေႏြးမိတာပါဘုရား”
“ႏိုင္ငံေရးဆိုေတာ့ အမ်ားအေရးေပါ့ကြာ။ မင္းတို႔ ငဒို႔ ေတာေက်ာင္းကေလးထဲကေန သူမ်ားအေရးထက္ ကိုယ့္အေၾကာင္းကို ေစ့ငုပါလဟ”
“တင္ပါ့”
ဤသည္မွ စ၍ ဆရာတပည့္ႏွစ္ပါး တရားေဆြးေႏြးေနၾကရာ စည္သံၾကားမွ နားၾကေတာ့၏။
ကိုရင္ငယ္ႏွစ္ပါးခ်ဥ္းလာ၍ ဆရာေတာ္မ်ားအား ေရခ်ိဳးကိုယ္လက္သန႔္စင္ရန္ ပင့္သြားမွ က်ေနာ္လည္း ေက်ာင္းဝန္းအတြင္း လွည့္ကာ ၾကည့္မိသည္။ မနက္ေစာဆီက မေကြးမွအလာ ဆုံခဲ့ရေသာ ကိုရင္ငယ္ အတြဲလည္း ဦးပဥၥင္း နံေဘးဝယ္ ဆြမ္းပြဲျပင္လ်က္ ေတြ႔ရပါသည္။ ေက်ာင္းအေနာက္ေတာင္ေထာင့္ဆီ အေရာက္ က်ေနာ့မ်က္ခုံးပင့္မိသလို ဘဝင္မက်လည္း ျဖစ္သြားမိ၏။ ေက်ာင္းသားကပၸိယမဟုတ္တာ ေသခ်ာေသာကေလးငယ္ အစိတ္သုံးဆယ္ခန္႔ စီရီၿငိမ္သက္စြာ ထိုင္ေနၾကတာကို ေတြ႔လိုက္ရျခင္းေၾကာင့္ပင္။ ဤမွ်မ်ားျပားေသာ ကေလး အုပ္ဆီမွ စီစီညံညံဘာသံမွမၾကားရတာကိုလည္း အံ့ၾသေနမိသည္။ ဆြမ္းကပ္မည္ဟု ကိုရင္မ်ား ဥပုသ္သည္ဘႀကီးႏွင့္ က်ေနာ္တို႔ ဆြမ္းပြဲ ကို ပင့္မကပ္ေလရာ ဘဘုန္းက မ်ားျပားျပည့္စုံေသာ ဆြမ္းပြဲကိုအံ့အားတႀကီးၾကည့္လ်က္က …
“ဘုန္းႀကီး …အေတာ္ ျပည့္စုံလွသာပါကလားဘုရား”
ဆရာေတာ္ႀကီးက ခပ္မဆိတ္။ ဘဘုန္းသည္ အလာလမ္းမွာကတည္းက မက်ေသာဘဝင္ ကို ဆရာသခင္အား ရင္ဖြင့္ေလၿပီ။
“ဒေလာက္ ျပည့္စုံေနတာဘုရား၊ ကိုရင္ေလးေတြ မေကြးဆြမ္းခံလႊတ္ေနတယ္။ ေဝးကလည္းေဝး ပူကလည္းပူသနဲ႔”
“အမယ္၊ ငါ့ပရိသတ္ မင္း မျမင္ရေသးဘဲနဲ႔”ဟု ျပန္ႏွက္ေလရာ အကင္းပါးေသာ ဘဘုန္းလည္း အသံတိတ္သြားေတာ့၏။
ဆရာေတာ္မ်ားႏွင့္ ကိုရင္မ်ားဘုဥ္းေပးအၿပီး က်ေနာ္ႏွင့္ ဥပုသ္သည္ဘႀကီး ေက်ာင္းသားမ်ားစားၿပီးၾကသည့္တိုင္ ဆြမ္းက်န္ဟင္းက်န္မ်ား အေတာ္မ်ားေသး၏။
“ေသာင္းလႈိင့္သား ဆြမ္းေဝပုံခ်တတ္ လား”
“တတ္ပါတယ္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္လုပ္ပါ့မယ္”ဟု အာမဘေႏၲခံကာ ဆြမ္းက်န္မ်ားကို မိုးၿဗဲဇလုံႀကီး ၂ ခုအတြင္း သြန္ခ်ကာ ဟင္းက်န္မ်ားႏွင့္ ေပါင္းနယ္လိုက္ရ၏။ နယ္ၿပီးကာမွ ထိုထမင္းဇလုံအတြင္းမွ အသားတုံး၊ ငါးေျခာက္တုံးမ်ားကို ျပန္ေကာက္ ဆယ္ကာ နံေဘးမွာ လင္ဗန္းႀကီးျဖင့္ခ်ထားလိုက္သည္။ အားလုးျပင္ဆင္၍ၿပီးေသာ္ ဆရာေတာ္ႀကီးႏွင့္ ကိုရင္မ်ားက ေက်ာင္းေအာက္သို႔ သယ္သြားကာ ဆြမ္းက်န္ေမွ်ာ္ေနသည့္ ကေလးအုပ္အား ဆြမ္းခ်ိဳင့္အႀကီးတလုံးျဖင့္ ခပ္၍ခပ္၍ ေဝေပးပါသည္။ အသားတုံးမ်ားကိုေတာ့ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ လူအေရအတြက္ျဖင့္ ညီမွ်ေအာင္ျပင္ကာ ေဝပုံခ်ရသည္။
အနီးကပ္ကာ အနည္းငယ္ရင္းႏွီးလာသျဖင့္ က်ေနာ္လည္း အထြန႔္တက္ၾကည့္သည္။
“ဘုန္းႀကီးဘုရာ့ ဒီကေလးေတြက ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစားလည္းမဟုတ္၊ ေက်ာင္း ေဝယ်ာေဝစၥလည္း ဘာမွမလုပ္ရပါဘဲ ေန႔တိုင္း ဆြမ္းခံေကြၽးေနရတာ ဟုတ္ေသးပါဘူးဘုရာ့”
“အမယ္ ဒါ အနီးခ်ဳပ္စပ္က ကေလးေတြ။ ပညာေပးမယ္ဆို မလာဘူး၊ အစားေကြၽးမယ္ဆိုကာမွလာသာဗ်”ဟုဆိုျမည္ကာ ခပ္မဆိတ္ေနေတာ့ ထပ္ၿပီးအထြန႔္ မတက္ ရဲေတာ့ပါ။
တေပါင္းလေႏြေန႔လည္သည္ သြပ္မိုးပ်ဥ္ကာ ေက်ာင္းႀကီးအေပၚ၌ မခံႏိုင္ေအာင္ပူလွၿပီျဖစ္ရကား ေန႔လည္ခင္း ဖက္ ဆရာေတာ္ႀကီးမည္သို႔ စံေလမည္နည္းဟု ေက်ာင္ဝင္းထဲေရာက္ကတည္းက ေတြးမိေနတာျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းေအာက္ထပ္မွာလည္း ကြပ္ပ်စ္တခုကလြဲ ေျမျပင္သာ ျဖစ္၏။ ကေလးအုပ္အား ဆြမ္းက်န္ေကြၽးၿပီးေနာက္ ဆရာေတာ္ႀကီးက …
“ေသာင္းႀကိဳင္ လာ ..ေအာက္ထပ္မွာ ေအးတယ္”ဆိုေတာ့ က်ေနာ့မွာ ၿပဳံးေစ့ေစ့ ျဖစ္ရေသးေတာ့သည္။
သို႔ေသာ္ ဆရာေတာ္ႀကီး မိန႔္တာ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းႀကီးေအာက္ထပ္ ေထာင့္တေနရာမွာ ထန္းလက္ကာ ထန္းလက္မိုး လိုဏ္ေလးသဖြယ္ ဖန္တီးထား ေသာေနရာသို႔ဝင္ကာ ထန္းလက္ကုလားထိုင္ေလးျဖင့္စံေလရာ အေတာ္ပင္ေအးျမလွေသာ ေနရာကေလး ျဖစ္၏။ ထိုေအးျမလွေသာ စံေနရာကေလးအတြင္းမွာ က်ေနာ္ ဆရာဘဘုန္း ေခြၽးျပန္ရလိမ့္မည့္အေၾကာင္းကို ထိုစဥ္က မရိပ္မိခဲ့ေသး။
ေန႔ဆြမ္းစားၿပီးစ ျဖစ္၍ ဆရာေတာ္မ်ား က်ိန္းစက္လိမ့္မည္ ထင္ေသာ္လည္း အိပ္ရာ ခုတင္မဟုတ္၍ေပလား မသိ၊ မက်ိန္းၾကဘဲ တိုးတိတ္စြာသာေနၾကရာ က်ေနာ္လည္း အလိုက္တသိ ဖ်ာစုတ္ကေလးတခုယူကာ ထန္း႐ြက္လိုဏ္ထဲဝင္ ထိုင္ေနရင္း ငိုက္မ်ဥ္းလာပါ သည္။
တီ- ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ ေန႔ခင္း ၁ နာရီရွိပါၿပီရွင္ ..ဟူေသာ အသံထြက္နာရီမွ မိန္းကေလးတေယာက္အသံ ထြက္ေပၚလာေတာ့ အသာအယာထိုင္ေနေသာ ဆရာေတာ္ႀကီး၏ မ်က္လုံးအစုံက ျပဴးက်ယ္ကာ ႏႈတ္ခမ္း ႏွစ္ခုပြင့္အာလ်က္ ဘာျဖစ္ပါ လိမ့္ဟု ဆန္းစစ္ေနသေယာင္။ အသံက ဘဘုန္း လြယ္လာေသာလြယ္အိတ္အတြင္းက ထြက္လာျခင္း။ ႐ုတ္ျခည္းပင္ သူနားလည္ သြားပုံရ၏။
“ေသာင္းႀကိဳင္”
“ဘုရာ့”
“မင့္ အေတာ္ပ်က္ေနသာပါကလားဟ”
“တင္ပါ့၊ နာရီပါဘုရာ့ အသံထြက္နာရီ၊ ႏွိပ္လိုက္ရင္ အခ်ိန္ေျဖတယ္။ အခ်ိန္ေပးထားရင္လည္း ေျဖတယ္”
“ေအးပါ ဟုတ္ပါၿပီ။ နာရီေတာင္ မၾကည့္အားႏိုင္ဘဲ အသံထြက္ေတြ ဘာေတြသုံးၿပီး …..”
“တင္ပါ ဘုန္းႀကီး၊ တပည့္ေတာ္လည္း အၿမဲမသုံးပါဘူးဘုရား။ တရားေဟာတုန္းတို႔ ..ခရီးသြားတုန္းတို႔…”
“ဟယ္ ..တရားေဟာတုန္း ႏွိပ္မိမွျဖင့္ ဒကာမသံထြက္လာ ခက္ေပ့ဗ်ာ ..”
ဆရာေတာ္ႀကီးလည္း ေျပာစရာအကြက္ရဟန္ျဖင့္ တပည့္ျဖစ္သူကို တိုး၍သာ ႏွိပ္နယ္ဆိုျမည္ေနေလေတာ့ရာ က်ေနာ္တို႔ တပည့္သားေျမးမ်ား အင္မတန္ေၾကာက္ရသည့္ဘဘုန္းသည္ သူ႔ဆရာ ေရွ႕ဝယ္ ႐ိုး႐ိုးပင္မထိုင္ဝံ့ေတာ့ပဲ ဒူးႏွစ္ဖက္ခ်ကာ ေျပာင္းထိုင္ေလသျဖင့္ က်ေနာ္ပါ အထိုင္ေျပာင္းရေလေတာ့၏။ (စကားညႇပ္၍ ေျပာလိုသည္မွာ ဘဘုန္းသည္ ထိုခဏမွစ၍ ၎အသံထြက္နာရီအား ဘယ္ေသာအခါမွ ဆက္မသုံးေတာ့ပါ)
“ေျပာစမ္းပါဦးဗ်ာ .. ႐ုံးေတာ မွာ ဘာတရားေတြေဟာေနတုန္း “
ဆရာေတာ္ႀကီးက စကားလမ္းေၾကာင္းကို တရားေပၚ ဆြဲတင္ေတာ့ၿပီ။
“တင္ပါ့ ဒီလိုပဲ ..ပရိသတ္အလိုက္အထိုက္ ..အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ အဘိဓမၼာ”
ဘဘုန္းသည္ ဆရာ့အႀကိဳက္ က်စိမ့္ေသာငွာ မုသားမဟုတ္ေပတည့္ ရာႏႈန္းျပည့္အာမမခံႏိုင္ေသာ အေျဖကို ေပးေလွ်ာက္တာ သတိထားမိပါသည္။
ထိုအခါမွာ စ၍ ဆရာေတာ္ႏွစ္ပါး၏ စာစစ္-စာေလွ်ာက္ စာေမး-စာေျဖပြဲႀကီးတခုကို ဘဝတေလွ်ာက္လုံး တသၾကည္ညိဳ က်န္ရစ္ရ ေအာင္ နဖူးေတြ႔ ဒူးေတြ႔မ်က္ေမွာက္ျပဳခဲ့သည္မွာ အခ်ိန္အားျဖင့္ တြက္စစ္ေသာ္ (၄)နာရီေက်ာ္ ၾကာလိမ့္မည္ ထင္ပါသည္။
စကားတခြန္း၊ တရားတစ လက္မလြတ္ေစနဲ႔ဆိုေသာ အလာလမ္းက သတိေပးစကားက အင္တမန္ တန္ဖိုးရွိလွပါေပသည္။ နား မလည္သည္လည္း ရွိ၊ လည္သည္လည္းရွိ။ တခါတရံ အရွိန္ျမင့္လာ၍ ေလသံမ်ားပီၾကည္လာသည့္အခါ အသက္ (၈၀)ႏွင့္ (၆၀)တန္း ရဟန္းအိုမ်ားမွ ဟုတ္ပါေလစဟု ၾကက္သီးထခါ ေတြးမိသည္အထိပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္ ။
………..
ေန႔ခင္း (၃)နာရီေက်ာ္ခန႔္အေရာက္မွာ ႏွစ္ပါးေဆြးေႏြးေနရာမွ စာကိုးလိုလာေလဟန္ျဖင့္ ႐ုတ္တရက္…
“ေသာင္းလႈိင့္ သား ေက်ာင္းေပၚသြား စာအုပ္ယူေခ်ပါ” ဟု လိုခ်င္ေသာစာအုပ္အမည္ ႏွစ္ခုသုံးခု႐ြတ္၍မိန႔္ေလရာ က်ေနာ္ ဆရာေတာ္စံရာ ေက်ာင္းႀကီး ေပၚသို႔ တက္လာခဲ့၏။ ပူျပင္းႂကြပ္ဆတ္လွေသာ ေႏြရာသီေန႔လည္ခင္းဝယ္ ေက်ာင္းအေပၚထပ္၌ လူမဆိုထားဘိ ေၾကာင္ပင္မရွိ၊ တိတ္ ဆိတ္ေနပုံက ေခ်ာက္ခ်ား ဖြယ္ရာရွိလွ၏။
ဆရာေတာ္က်ိန္းစက္ရာ ေနရာခန္းသို႔အဝင္မေတာ့ က်ေနာ့မွာ အံ့အားသင့္လြန္း၍ ငိုင္ကာသာ အၾကာႀကီးေနမိေတာ့သည္။ အထပ္သားခင္းထားသည့္ ေညာင္ေစာင္းနိမ့္နိမ့္ ေနရာကြက္သည္ ရဟန္းတပါး လူပုဂၢိဳလ္တဦးအၿမဲေနသည့္ အိပ္ရာႏွင့္မတူဘဲ စာအုပ္ ေပါင္းစုံ ပရမ္းပတာျပန္႔ၾကဲကာ အထက္မွာ စာအုပ္၊ ေဘးမွာ က်မ္းစာအုပ္ဖြင့္လ်က္တခ်ိဳ႕၊ ေခါက္လ်က္ ေရးလက္စ အုပ္မ်ားတခ်ိဳ႕၊ ေျခရင္းေခါင္းရင္း အမွတ္မရွိစာအုပ္သိုက္ႀကီး ဖြဲ႔ကာထားဘိသကဲ့သို႔ မွာလိုက္သည့္စာအုပ္အား ဘယ္ကစ၍ရွာရမည္မသိေအာင္ ေခါင္းေနာက္လွေတာ့၏။ အနည္းဆုံး စာအုပ္ေရ ေထာင္ေက်ာ္ရွိလိမ့္မည္။ ေခြၽးၿပိဳက္ၿပိဳက္ က်ေအာင္ရွာရင္းက သတိထားမိျပန္သည္မွာ ဆရာေတာ္ႀကီး က်ိန္းစက္ရာ ေညာင္ေစာင္းမွာ ေစာင္ ေခါင္းအုံးမေတြ႔ရျခင္းတည္း။ အခင္းနီညိဳေလးတခုသာ ေအာက္သိုးသိုးအနံ႔ျဖင့္ စံပယ္ေနေလရကား ဆရာေတာ္ႀကီး ေခါင္းအုံးမထားဘဲ က်ိန္းစက္သည္ ၾကားဖူးထားသည္မွာ မွန္ေၾကာင္း ေတြ႔ခဲ့ရပါသည္။
ယခုအခ်ိန္ ျပန္ေျပာင္းစဥ္းစားေတာ့ ထိုအခ်ိန္က က်ေနာ့အေတြးထဲမွာ ျဖစ္ေနခဲ့သည္က အရွင္ႏွစ္ပါး ေဆြးေႏြးခန္းကို မွတ္တမ္း တင္ထားလိုစိတ္မ်ား ေပၚေနခဲ့တာျဖစ္သည္။ ဤစာစု၌ က်ေနာ္ျပႏိုင္သည္က ဇာတ္ေၾကာင္းလွန္ျဖစ္စဥ္ျပ အဖြဲ႔သာ။ အႏွစ္အသားကို တပါဒမွ် မေဖာ္ျပႏိုင္။ ပညာ့အရွင္တို႔ ဖတ္ေသာ္ ေအာ္ ဒီလိုတဲ့ဟု ဇာတ္ပမာထား မွတ္စရာ စကားမပါႏိုင္ျခင္းမွာ က်ေနာ့္ဉာဏ္တမိုက္ျဖင့္ မတန္မရာ တက္ကိုင္ျပလိုျခင္း အမိုက္ေၾကာင့္သာ ျဖစ္ပါမည္။
ညေန (၄) နာရီ ခြဲခန႔္ ရွိလတ္ေသာ္ က်ေနာ္က ဘဘုန္းအား အခ်ိန္လင့္ေၾကာင္း မဝံ့မရဲမ်က္ရိပ္ျပကာ ေလွ်ာက္ၾကည့္၏။ တဖန္ အလာလမ္းမွာကတည္းက ဘဘုန္းေပးအပ္ထားေသာ နဝကမၼ ဝတၳဳေငြ အထပ္ကို စာအိတ္အတြင္းထည့္ကာ ျပင္ဆင္ရပါသည္။ တေခ်ာက္ေခ်ာက္အသံတိုးေၾကာင့္ ရိပ္မိသြားေသာ ဆရာေတာ္ႀကီးက ..
“ဘာတုန္းကြ”
က်ေနာ္မေျဖဝံ့ပါ။ သူ႐ို႕ဆရာ/တပည့္ ေျပာၾကေစရန္ ၿငိမ္ေနပါသည္။
“တင္ပါ့ .. အရွင္ဘုရား စာအုပ္႐ိုက္ဖို႔ ပုံႏွိပ္တိုက္ စားရိတ္ ဝတၳဳေငြေလးျပင္လာတာ အဲသာ..”
“ဟာ ေသာင္းႀကိဳင္ ဒါ ဆရာသမားက စြန႔္ရတာမ်ိဳး …။ မလုပ္နဲ႔”
“မဟုတ္သာ ဘုရာ့၊ ဘာမွလည္း မျဖစ္ေလာက္ပါ ဘုရာ့” စသျဖင့္ ဘဘုန္းက အေတာ္ပင္ နားခ်လႉဒါန္း၊ ဆရာေတာ္ႀကီး ဖက္ကျငင္း အေတာ္ၾကာသြားပါသည္။ အဆုံးမွ
“ေအး မင့္ဝတၳဳ ဘယ္ေလာက္လဲ”
“၆ ေသာင္းခြဲ ဘုရာ့” (ထိုစဥ္က အေတာ္အတန္မ်ားသည္ဟု ဆိုႏိုင္ပါ၏)
“ေအး ငါ ရန္ကုန္ … ပုံႏွိပ္တိုက္နဲ႔ စာအုပ္ကိစၥ က်န္ေနေသး တယ္”ဟုဆိုကာ က်ေနာ္ ရန္ကုန္ေက်ာင္းတက္ရန္အျပန္မွာ ေဆာင္႐ြက္ဖြယ္ တခ်ိဳ႕ကို မိန႔္မွာသျဖင့္ ဝတၳဳေငြမ်ား ျပန္သိမ္းထားလိုက္ရပါ သည္။
ဝတၳဳေငြကိစၥ ၿပီးေသာ္ ..
“တပည့္ေတာ္တို႔ ျပန္ပါဦးမယ္ဘုရာ့၊ မေကြးမွာ ႐ြာျပန္မဲ့ကားလည္း ေစာင့္ေနေရာ့မယ္”
“ေစာင့္မယ္ဆိုမွေတာ့ ေစာင့္ၾကမွာေပါ့ကြာ ..နာရီတမတ္ေလာက္ေတာ့ေနဦး ေသာင္းႀကိဳင္။ မင္းနဲ႔ငါ ေနာက္ဆုံစရာ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဒီ တဘဝအတြက္ ဒါ ေနာက္ဆုံးပဲကြ” (တတိယအႀကိမ္ ထပ္ၿပီးမိန႔္ဆိုျခင္း)
“ဘုန္းႀကီးကလည္း မဟုတ္သာ ..က်န္းက်န္းမာမာႀကီး ရွိေသးတာ၊ တပည့္ေတာ္လည္း တေခါက္တက်င္း လာဖူးပါဦးမယ္”
“မင္းမလာႏိုင္ပါဘူးကြ” ဟု အသံျပတ္ျဖင့္ ျပန္မိန႔္ေလသည္။
ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ အရွင္ႏွစ္ပါး၏ ဘဝဇာတ္အဆုံး သံသရာမိတ္ေဆြမ်ားပမာ ႏႈတ္ဆက္ၾကသည့္ ျမင္ကြင္းကို ထိုစဥ္က ျပန္ခ်င္အားႀကီးေန၍ အမႈမဲ့ ေနခဲ့မိသေလာက္ ေနာက္ပိုင္း ျပန္စဥ္းစားတိုင္း ရင္ကိုထိခိုက္လွပါသည္။ မွတ္မိသေလာက္ ဆရာေတာ္ႀကီးက ေလးနက္တည္ၿငိမ္ေသာ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ မတ္တပ္ရပ္လွ်က္ ဘဘုန္းက ဆရာေတာ္ႀကီး၏ေျခေတာ္အစုံေပါ နဖူးတင္ကာ ဒူးတုပ္လ်က္ .. အျပန္အလွန္ ခြင့္လႊတ္ၾကပါမည့္ အေၾကာင္း မိန႔္ဆိုေနၾကပုံ။ မ်က္ႏွာထားတည္ၿငိမ္ ဟန္မပ်က္ေသာ္လည္း ဘဘုန္း၏အေပၚ႐ုံ သကၤန္းတခုလုံး ေခြၽးမ်ားနစ္ကာ စိတ္ထိခိုက္ ေနေၾကာင္း သိသာလွပါသည္။
က်ေနာ္တို႔ အျပန္လမ္းအား ေက်ာင္းဝအနီးထိ လိုက္ေလွ်ာက္ကာ ပို႔ၿပီး ျပန္ဝင္သြားေသာ ပိန္ပိန္ပါးပါး ရဟန္းေတာ္တပါးအား ဤ စာေရးေနရင္း ျမင္ေယာင္မိေသးသည္။ သူက ထူးျခားလွေသာပုဂၢိဳလ္ႀကီးလား ..။ က်ေနာ့္အျမင္က ပုဂၢိဳလ္ထူးႀကီးမဟုတ္ပါဟုသာ ေျဖမည္။ အင္မတန္႐ိုးသားေသာ၊ သီလၿမဲ သမာဓိ ခိုင္က်ည္သည့္ ပရိယတၱိ ဝန္ေဆာင္ က်မ္းတတ္ဆရာေတာ္တပါးသာ ျဖစ္ပါသည္။
ဘဝလိုအပ္ခ်က္မ်ားအား တတ္ႏိုင္သေလာက္ေလွ်ာ့ခ် ၿခိဳးၿခံ ေနထိုင္သြားသည့္ ရွားပါးပုဂၢိဳလ္ဟုဆိုေသာ္ ရႏိုင္ေကာင္းပါသည္။ ပညာမုန္ယို အ႐ြယ္ပ်ိဳက မဆိုစေလာက္ မာန္ေစာင္ေျမာက္ခဲ့သည္မ်ားကို သမာဓိ ခြၽန္းအုပ္ခါ ဝန္ခ်ေတာင္းပန္ႏိုင္ခဲ့သည့္ စံျပဳထိုက္ေသာ ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္းဟု အေသအခ်ာ ၫႊန္းဆိုႏိုင္ပါသည္။ အသိ သတိ မိမိဦးတည္ရာမွ စံတဖဝါးမေသြဘဲ သာသနာ့အေမြစစ္ကို တပည့္အား ျမင္ေစၾကားေစႏိုင္ခဲ့ေသာ ဆရာအရွင္တပါးလည္း ျဖစ္ေသးသည္။
ယုတၱိမွလြန္ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားအား တခုတ္တရေျပာလိုေသာ ေစတနာမ်ိဳး က်ေနာ့္မွာမရွိေသာ္လည္း အျပန္ လမ္းခရီး၌ ၿငိမ္သက္လွသည့္ ဘဘုန္းအား ..
“ဘုန္းႀကီးက က်န္းက်န္းမာမာႀကီး ရွိပါေသးတယ္ ဘုရာ့”ဟု အားေပးသလို ေျပာမိသည္၌ ဒါေပတဲ့…သူ ခဏခဏမိန႔္တာ ထူးတယ္ကြ ဟု ေျပာလာသည္ကို အမွတ္ရေနမိတာ ေဖာက္သည္ခ်လိုပါသည္။
လပိုင္းအၾကာမွာ ဆရာေတာ္ႀကီးထံမွ သူ႔တပည့္ထံ ေရးပို႔လိုက္ေသာ စာတစ္ေစာင္ကို က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ မေကြးမွ လက္ခံယူကာ ႐ြာျပန္၊ ဘဘုန္းအား ဆက္ကပ္ရပါေသး၏။ ဖတ္ခြင့္ေတာ့မရ၊ သိခြင့္မရပါ။ ေနာင္ႏွစ္ပတ္လည္ ေႏြ၌ဆရာေတာ္ႀကီး ပ်ံလြန္ေသာသတင္းကိုလည္း က်ေနာ္ပင္ ဘဘုန္းအား ေလွ်ာက္ တင္ အသိေပးခဲ့ရပါသည္။ တူဝရီးႏွစ္ေယာက္ အတန္ၾကာ ၿငိမ္ဆိတ္ေနခဲ့ၿပီး ဤစာစု၌ ေရးျပခဲ့ေသာ ဆရာဖူးခရီး အေတြ႕အႀကဳံအား စားၿမဳံ႔ျပန္ရင္း သတိရပူေဇာ္ျခင္း ျပဳခဲ့ရပါ၏ ။
မသင့္မတင့္သည္မ်ား ေျပာဆို ေရးမွားရွိခဲ့ေသာ္ က်ေနာ့ဝန္သာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
ဖိုးစီ(ရုံးေတာ)
(၁၃၇၉ ခု တန္ေဆာင္မုန္း လျပည့္ေက်ာ္ ၁၂ ရက္။)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
