ေအာင္သူၿငိမ္း ● ခရီးရွည္ အိမ္အျပန္လမ္း
(မုိးမခ) ႏုိဝင္ဘာ ၁၅၊ ၂၀၁၇
● ဘုရားသံုးဆူ ေန႔ရက္မ်ား (၂)
အမွန္အတိုင္း ေျပာရရင္ က်ေနာ့္မွာ ႏိုင္ငံေရးအရ ရည္ရြယ္ခ်က္သိပ္ႀကီးႀကီးမားမား မရွိဘူး။ အမွန္ေျပာရရင္ ေနာက္လိုက္ ေကာင္းပဲ ျဖစ္ခ်င္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က စခန္းမွာ ဗိုလ္လုပ္ခ်င္သူေတြမ်ားေနတဲ့ၾကားထဲလည္း သိပ္ၿပီး ဝင္မၿပိဳင္ခ်င္ဘူး။ အုပ္စုႏိုင္ငံေရးသေဘာ အရႈပ္အရွင္းေတြၾကားထဲလည္း ကင္းကင္းပဲ ေနခ်င္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ စခန္းေဆးရံုမွာပဲ က်ေနာ္က်ရာ တာဝန္ကို ေကာင္းေကာင္းလုပ္တယ္။
စခန္းေဆးရံုေရာက္ေတာ့လည္း အထိုက္အေလ်ာက္ႏိုင္ငံေရးက ရွိျပန္တယ္။ သံျဖဴဇရပ္ေဒသက ရမ္းကု ကိုသားငယ္ ဆိုသူက တခါတေလလူတတ္ႀကီး ဝင္လုပ္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ၾကက္ေျခနီလို အဖြဲ႔အစည္းမ်ဳိး ဝင္လုပ္ဖူးတဲ့ ကိုသန္းႏြယ္ တို႔လည္း ေဆးခန္းမွာ ေဆးမွဴးအျဖစ္ ရွိေနၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ျပႆနာက ေဆးေက်ာင္းသားသာ ဆိုတယ္၊ လက္ေတြ႔ မရွိဘူး။ အေၾကာေဆးသြင္းဖို႔ ေဖာက္ရင္ အပ္က တန္းကနဲေသြးေၾကာထဲ ဝင္သြားတာ မရွိဘူး။ သူတို႔ကေတာ့ လက္ယဥ္ ေနေတာ့ အေၾကာေဆးသြင္းရင္ အပ္က ေလ်ာေလ်ာရႈရႈရယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အခ်င္းခ်င္းလဲ စေနာက္ၾကတယ္။ ဘယ္ဆရာဝန္ ဆိုရင္ အပ္ဘယ္ႏွစ္ေပါက္ ထိမယ္ဆိုတာမ်ဳိးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေဆးရံုမွာ ဒီလိုရမ္းကုလုပ္ေနတာမ်ဳိးကို စည္းစနစ္မရွိ လႊတ္ထားေပးလို႔ မရဘူး။ ပညာၿပိဳင္ၾကရတယ္။ ေဆးရံုကို ကိုယ္ျပန္ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ေအာင္ လုပ္ရတယ္။ ကုသပံုက အစ၊ ေဆးေတြကို စနစ္တက် သိမ္းဆည္းမႈ၊ စာရင္းဇယား၊ လူနာရာဇဝင္ ထားရွိမႈ ဒါေတြကို စနစ္က်ေအာင္ လုပ္ရတယ္။
စခန္းသစ္မွာ စခန္းေဆာက္လုပ္ေနၾကတုန္း၊ တေန႔ ကခ်င္ဗိုလ္မွဴးတေယာက္လာလည္မယ္ဆိုၿပီး ေျပာတယ္။ ေနာက္ ေတာ့ က်န္ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔အတူ ေျပာက္က်ားအက်ႌတပိုင္းဝတ္ထားတဲ့ လူတေယာက္ပါလာတယ္။ သူကေတာ့ ဘယ္ရီဟက္ကို ေဆာင္းလို႔၊ ေအာက္မွာေတာ့ ရိုးရိုးေဘာင္းဘီပါပဲ။ သူက ဘားတိုက္ေတြကို တခုခ်င္း လိုက္ၾကည့္တယ္။ အားေပးစကား ေျပာတယ္။ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္တယ္။ တိုင္းရင္းသား အသံဝဲဝဲနဲ႔ ေျပာတယ္။ “ေတာင္ေပၚက တစ္တီတူးနဲ႔ ေတာင္ေအာက္က တစ္တီတူး အတူတူပါပဲ။ ဟိုး… ကခ်င္ေဒသက ေက်ာင္းသားေတြလည္း ပင္ပန္းၾကတယ္၊ ဒီမွာလည္း ပင္ပန္းဆင္းရဲတာပဲ။ ေတာ္လွန္ေရးဆိုတာ ငတ္မယ္၊ ျပတ္မယ္၊ ပင္ပန္းဆင္းရဲမယ္။ စစ္ အာဏာရွင္ေတြကို တိုက္ခိုက္ဖို႔က စိတ္ဓာတ္လိုတယ္” စသည္ျဖင့္ ၾသဝါဒေခၽြတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ အခ်ီႀကီးစေနာက္ တာ ခံရမွန္း သိတယ္။ ကိုမူးသာ (ယခု USA)။ သူက မုတ္ဆိတ္ပါးသိုင္းေမြးေတြနဲ႔ဆိုေတာ့ လူေတြကလည္း တကယ္ ကခ်င္ဗိုလ္မွဴးထင္ၾကတယ္။ ေနာက္တေန႔က်ေတာ့ သူလည္း အိပ္ယာလိပ္ထမ္းၿပီး စခန္းသစ္ကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။
စခန္းသစ္ ဘားတိုက္-၁ မွာ မုဒံုအုပ္စုေတြ ေနၾကတယ္။ အဲသည္မွာ ယခင္ျပည္ခ်စ္ေခတ္ ေတာ္လွန္ေရးမွာ ပါဝင္ဖူးၿပီး အခုလည္း မေနႏိုင္ဘဲ ေတာထဲပါလာတဲ့ အဘဦးရဲေခါင္တို႔ လင္မယားေနတယ္။ သူ႔ဇနီးက ေဒၚခင္လိႈင္၊ သူတို႔လင္ မယား က တေယာက္ကိုတေယာက္ အေတာ္ၾကင္နာပံုရတယ္။ အရြယ္ေတာ့ အိုၾကၿပီ။ ဦးရဲေခါင္က စာတိုေပစေတြလည္း ေရးတယ္။ တခါတေလ စစ္ေရး ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္စဥ္မွာ သူ႔ကဗ်ာလိုလို၊ ေဆာင္ပုဒ္လိုလိုကိုလည္း လိုက္ဆိုခိုင္းတယ္။
“ေရလံုျပဳတ္ကို ငါတို႔စား၊ ရွိတဲ့အားနဲ႔ ေတာ္လွန္မည္။
ရန္သူ႔လက္နက္ ကိုယ့္လက္နက္ အျမတ္ထြက္ေအာင္ စစ္တိုက္မည္။
ရန္သူကို လက္စားေခ်မည္။ အာမဘေႏၱ…
တို႔ေတာ္လွန္ေရး ေအာင္ရပါေစ့မည္” …. ဒီလို ေဆာင္ပုဒ္လိုမ်ဳိးလည္း ဆိုၾကရေသးတယ္။
ဘားတိုက္-၂ လည္း မုဒံုသားေတြ မ်ားတယ္။ မုဒံုသပိတ္ကို ဦးေဆာင္လာတဲ့ ကိုေက်ာ့ခိုင္တို႔ ညီအစ္ကို၊ လက္သမား ကိုျမင့္ေအာင္ (ယခု ထိုင္းႏိုင္ငံ)၊ ကိုရႈၾကည္၊ ကိုယုၾကည္.. စသည္ျဖင့္က ဦးေဆာင္ၾကတယ္။ မုဒံုအုပ္စုမွာ ၾသဇာႀကီးတာ ကေတာ့ မုဒံုသပိတ္က ကိုတင္စိုးေနာင္ (ကြယ္လြန္)၊ ကိုတင္စိုးေမာင္ (ယခု ေရး)၊ ကိုသန္းလိႈင္ဦး (ယခု ရလလတ) တို႔ ရွိတယ္။ သူတို႔က မုဒံုသပိတ္ရန္ပံုေငြေတြ အတူပါလာၾကတယ္လို႔လည္း ဆိုတယ္။ နည္းနည္းပါပါး သံုးစြဲႏိုင္တာ ေတြ႔႔ရ တယ္။ ဘားတိုက္-၃ က သံျဖဴ ဇရပ္အုပ္စု၊ ကိုဝင္းသိန္း (ယခု ကေနဒါ) တို႔အုပ္စုက ဦးေဆာင္တယ္။ ေနာက္ပိုင္း က်ေနာ္တို႔ ေဆးရံုအစုက သူတို႔နဲ႔ အိုးတြဲစားၾကတယ္။ ဘားတိုက္-၄ နဲ႔ ဘားတိုက္-၅ က နယ္စံုကနဲ႔ ရန္ကုန္သားေတြ မ်ားတယ္။ ဘားတိုက္-၆ ကေတာ့ စခန္းေခါင္းေဆာင္မႈကလူေတြ ေနၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔က EC (Executive Committee) ဘားတိုက္လို႔ ေခၚတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေဆးရံုနဲ႔ မ်က္ေစာင္းထိုး မလွမ္းမကန္းမွာ အမ်ဳိးသမီးအေဆာင္ ရွိတယ္။ ေလတပ္ကေန သပိတ္ဦးေဆာင္ ထြက္လာတဲ့ ဆရာမႀကီး ေဒၚႏုႏုေအးနဲ႔ အမ်ဳိးသမီး ၁၀ ေယာက္နီးပါးေလာက္ ေနထိုင္ၾကတယ္။ မရီရီထြန္း (ကြယ္လြန္)၊ မသႏၱာ၊ မအတာ (ယခု USA)၊ မသူသူေအာင္၊ မသန္းသန္းျမင့္ (ယခု ကေနဒါ)… စသည္ျဖင့္ ရွိၾကတယ္။ စခန္းကရဲေဘာ္ မ်ားရဲ႔ ညေန စကားမျပည္ေျပာ၊ အပန္းေျဖရာ မာလာေဆာင္ေပါ့။
စခန္းထဲမွာ အျခားအေဆာင္အေနနဲ႔ ရံုးခန္းနဲ႔ စာၾကည့္တိုက္ကေလးတခု ရွိတယ္။ ႏိုင္ငံျခားအဖြဲ႔အစည္းေတြ လွဴထားတဲ့ အဂၤလိပ္ စာအုပ္စာတန္းမ်ားတယ္။ ေျပာင္းဖူးခင္း၊ ပဲေတာင့္ရွည္ခင္း… ခ်ဥ္ေပါင္ စတဲ့ စိုက္ခင္းကေလးလည္း ရွိတယ္။ ေနာက္ပိုင္း မွာေတာ့ ေသေဘာဘိုးစခန္းကို အတုယူလို႔ Jungle University (ေတာတြင္းတကၠသိုလ္) ဆိုၿပီး သင္တန္း ေက်ာင္းေဆာက္ ဖို႔ အေဆာင္ေတြကို ထပ္ၿပီးေဆာက္ၾကတယ္။ စခန္းထဲမွာ ဘယ္သူပိုင္မွန္းမသိတဲ့ သစ္ခြဲစက္ႀကီး တလံုးလည္း ရွိတယ္။
စခန္းကေန ကားနဲ႔ နာရီဝက္ေက်ာ္ သြားရတဲ့ေနရာမွာ ထိုင္းက စံခရပူရီၿမိဳ႔ကေလး ရွိတယ္။ ဒီၿမိဳ႔ကေလးမွာ ၿမိဳ႔သူၿမိဳ႔သား ေတြက ကရင္၊ မြန္ေတြမ်ားတယ္။ မူစလင္အခ်ဳိ႔လည္း ရွိတယ္။ ယခင္ျပည္ခ်စ္ေတာ္လွန္ေရးေခတ္ထဲက ေနလာၾကၿပီး၊ ျမန္မာျပည္ မျပန္လိုၾကတဲ့ ျပည္ခ်စ္ရဲေဘာ္ေဟာင္းတခ်ဳိ႔လည္း ဒီစံခရပူရီၿမိဳ႕ကေလးမွာ အေျခခ်တယ္။ က်ေနာ္တို႔စခန္းက လိုအပ္တာေတြကို ဒီၿမိဳ႔ကေလးမွာ သြားဝယ္ၾကရတယ္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ဦးဝီ (ျပည္ခ်စ္)၊ ဗိုလ္ႀကီးမ်ဳိးၾကည္ (ျပည္ခ်စ္)၊ ဆရာမ ေဒၚေဒစီတို႔က အထူးကူညီေပးၾကတယ္။ အဲဒီၿမိဳ႔မွာေတာ့ ဘုရားသံုးဆူစခန္း ႏိုင္ငံျခားဆက္ဆံေရးရံုးကို ဖြင့္ထား တယ္။ ႏိုင္ငံျခားဆက္ဆံေရးဌာနမွာ ကိုေဇာ္ဦး (ယခု CESD)၊ ကိုမ်ဳိးျမင့္ (ယခု ကြယ္လြန္)၊ ကိုေအာင္မ်ဳိးမင္း (ယခု Equality Myanmar)၊ ကိုေက်ာ္သူရ (ယခု NPRC- ၿငိမ္း) တို႔က တာဝန္ယူၾကတယ္။ မုဒံုအုပ္စုက ဝယ္ထားတဲ့ ဆိုင္ကယ္ အဝါေရာင္ႀကီး တစင္းလည္း ရွိတယ္။
ဒီစခန္းေနရာက ေရရွားတယ္။ စမ္းေခ်ာင္းလို ေရထြက္မရွိဘူး။ သို႔ေသာ္ စိမ့္သေဘာေရထြက္တာေတာ့ ရွိတယ္။ စံခရပူရီ ၿမိဳ႔ကေန လက္ေခ်ာင္းကေလးလို ထြက္လာတဲ့ လမ္းကေလးရွိတယ္။ အဲဒီလမ္းကေလးက ေက်ာက္ေတာင္ႀကီးတခု ေဘးက ေကြ႔သြားၿပီး ယခုဘုရားသံုးဆူေနရာမွာ လမ္းဆံုးတယ္။ အဲဒီလမ္းကေလးကို ထိုင္းႏိုင္ငံကပိုင္တယ္ဆိုတယ္။ လမ္းေဘး တဖက္တခ်က္က ျမန္မာပိုင္လို႔ ယူဆထားၾကတယ္။ နယ္နိမိတ္ တိတိက်က် တိုင္းတာထားတာေတြ၊ သေဘာတူ ထားတာေတြမရွိၾကေတာ့ ထိုင္းကို ေျမခိုးတယ္လို႔လည္း စြပ္စြဲၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကေတာ့ ေျမလမ္းပဲ။ ထိုင္းက သစ္သူေဌး ‘စီယာဟု’ရဲ႔ သစ္ကားႀကီးေတြ ျဖတ္သန္းသြားဖို႔အတြက္ အဓိကက်တယ္။ က်ေနာ္တို႔ စခန္းက လမ္းေဘးမွာ ကပ္လ်က္၊ ေတာင္ေက်ာေလး (ေတာင္ပူစာကေလး) တခုျခားတယ္။ ေတာင္ေက်ာကေတာ့ သက္ႏုထံုးေက်ာက္ ေတြပဲ။ ဒီၾကားထဲက ေရထြက္ေနရာတခုကို တာတမံဖို႔လို႔ ေရသံုးႏိုင္ေအာင္ ျပင္ဆင္ထားၾကရတယ္။ က်ေနာ္တို႔စခန္းနဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာ နမ့္ကိတ္ေက်းရြာကေလး ရွိတယ္။ မြန္ျပည္သစ္ပါတီက ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ အျခားရြာသားေတြ ေနၾက တယ္။ ရြာကေလးထိပ္မွာ ရုပ္ရွင္ရံုတခု ရွိတယ္။ သစ္သားေတြနဲ႔ အခိုင္အခန္႔ ေဆာက္ထားတယ္။ စံခရပူရီၿမိဳ႕႔က မြန္သူေဌး ‘ႏိုင္ဘရန္းဂဒီး’ ပိုင္တယ္လို႔ ဆိုတယ္။
အမွန္ေျပာရရင္ စခန္းမွာ ေသနတ္ ၄ လက္ပဲရွိတယ္။ မြန္ျပည္သစ္ပါတီဆီကေန ညေရးညတာ အိပ္ဖန္ေစာင့္သေဘာ ငွားထားတာ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ စစ္သင္တန္းကို ပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္ၾကတယ္။ စစ္သင္တန္းလုပ္ဖို႔ စခန္းေခါင္းေဆာင္ ေတြက အစီအစဥ္ဆြဲၾကတယ္။ ယခင္ အစိုးရစစ္တပ္က ထြက္လာတဲ့ စစ္သားေတြ၊ အနားယူၿပီးေနတဲ့ စစ္သားေတြကို ေခါင္းေဆာင္ေစၿပီး စစ္သင္တန္းလုပ္ေစတယ္။ ေသနတ္က မရွိေတာ့ ဝါး၊ သစ္သားေတြကို ခုတ္လို႔ ေသနတ္ပံုစံလုပ္ ေလ့က်င္ၾကရတယ္။ စစ္သင္တန္းလုပ္မယ္ဆိုေတာ့ ဆရာေက်ာ္တင့္ (စစ္တပ္က အၿငိမ္းစားၿပီး မုဒံုအနီး ရြာတရြာမွာ ေနထိုင္ေနသူ)၊ ကိုျမင့္ေဝ၊ ကိုေဝလု၊ ကိုသက္ဦး (ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းေရးေလတပ္)၊ ကိုသန္းထြန္း (ေလထီးတပ္ရင္း-၁၆ ေမွာ္ဘီ)၊ ကိုတင္ေမာင္ေဌး … စသည္တို႔က သင္တန္းဆရာေတြ လုပ္ၾကတယ္။ ကရင္ေဒသက စခန္းေတြမွာေတာ့ ေကအဲန္ယူတပ္မွဴးေတြ၊ သင္တန္းဆရာေတြကို အကူအညီေတာင္းၾကတယ္လို႔ သိရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ဆီမွာေတာ့ ျပည္တြင္းကအတူထြက္လာတဲ့ စစ္သားေဟာင္းေတြနဲ႔ပဲ အလုပ္ျဖစ္ၾကတယ္။ မနက္ဆိုရင္ ပီတီ (ကိုယ္ကာယ) ေလ့က်င့္ ခန္းဆင္းရတယ္။ ေျပးရတယ္။ ေန႔လည္စာ စားခ်ိန္အထိ သင္တန္းေမာင္းတယ္။ ဒီလို သင္တန္းေမာင္းေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ေတာ့ ရိကၡာကို မီးဖိုႀကီးနဲ႔ စုၿပီး ခ်က္ေႂကြးတယ္။ ပံုမွန္ဟင္းေတြကေတာ့ မွ်စ္၊ မွ်စ္ခ်ဥ္၊ ငါးပိ၊ ပဲဟင္း ဒါေတြပဲ။ တခါ တေလေတာ့ ငါးတန္ နဲ႔ ၾကက္ရိုးဟင္းလည္း ေႂကြးတယ္။ စခန္းက ရဲေဘာ္ေတြကလည္း တက္တက္ႂကြႂကြ လုပ္ၾက တယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေဆးရံုက ေဆးမွဴးေတြ၊ ဆရာဝန္ဆိုသူေတြလည္း စစ္သင္တန္းဆင္းၾကရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ နမ့္ကိတ္စခန္း မဝင္လိုၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားအစု (ရန္ကုန္သားေတြမ်ားတယ္) ကေတာ့ စံခရပူရီၿမိဳ႕ရဲ႕ အျခားတဖက္ ထိုင္းနယ္စပ္ ေဟြးေကာ့ေခ်ာင္းကေလးေဘးမွာ ေဟြးေကာ့စခန္းဆိုၿပီး တည္ၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ထိုင္းက သူ႔နယ္ေျမ ထဲဝင္တယ္ဆိုၿပီး ျပန္ေမာင္းထုတ္လို႔ က်ေနာ္တို႔ စခန္းေဘး ဂ်ပန္ေရတြင္း (ေဘာ္ယိပြန္) ရြာအနီးမွာ စခန္းသစ္ျပန္ ေဆာက္ ၾကရတယ္။ သူတို႔ဆီမွာ အဆိုေတာ္ ကိုသီရိညြန္႔က ဦးေဆာင္ၿပီး၊ ကိုကိုေလး၊ ကိုတိုးႀကီး၊ ကိုရဲမြန္၊ လုပ္သား တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား အုပ္စု (Workers’ College အုပ္စု)၊ ေဆး-၁ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ အပိုင္း(က) က ကိုေအးမင္း (ယခု USA) တို႔ ရွိၾကတယ္။ [ေနာက္ပိုင္းမွာ က်ေနာ္တို႔က ABSDF တပ္ရင္း ၁၀၁၊ သူတို႔က တပ္ရင္း-၁၀၂ ျဖစ္လာၾကတယ္။]
က်ေနာ္တို႔ စစ္သင္တန္းလုပ္တဲ့အခ်ိန္မွာ စစ္ခ်ီသီခ်င္းက သိပ္ရွိလွတာ မဟုတ္ဘူး။ ပထမပိုင္းမွာ အစိုးရစစ္တပ္က ၾကားဖူးတဲ့ စစ္ခ်ီသီခ်င္းေတြပဲ သံုးၾကရတယ္။ “ရဲရဲေတာက္ တို႔ဗမာေတြ…” “မိုးေတြကလည္း မစဲဘဲ ရြာေနတယ္၊ ျမစ္ေခ်ာင္းအင္းအိုင္ ေရေတြျပည့္လို႔ ငါတို႔တိုက္ရတယ္… ” ဆိုတဲ့ BIA ေခတ္ စစ္ခ်ီသီခ်င္းမ်ဳိးပဲ ရွိတယ္။ အခ်ဳိ႔သီခ်င္းေတြ က မြန္ဘုရင္ေတြကို ခ်ဳိးႏွိမ္ထားတယ္၊ မဟာဗမာဝါဒကို ကိုယ္စားျပဳတယ္ဆိုတဲ့ မြန္မဟာမိတ္ေခါင္းေဆာင္ေတြက စြပ္စြဲ ခ်က္ေတြလည္း ၾကားခဲ့ရေသးတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာမွ အဆိုေတာ္ ထူးအိမ္သင္ေရးတဲ့ “အေရးႀကီးၿပီ… ညီေနာင္ အေပါင္း တို႔” ဆိုတဲ့ စစ္ခ်ီသီခ်င္းရလာတယ္။ ေျပာရရင္ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးတို႔၊ စစ္အစိုးရကို လက္နက္ကိုင္ျဖဳတ္ခ်ေရး တို႔ ေျပာေနတယ္။ က်ေနာ္တို႔မွာ ေသနတ္ေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမရွိေသးဘူး။ အိပ္၊ စား၊ ဖ်ား၊ သင္တန္းတက္ ဒါပဲ ရွိေန ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြရဲ႔ စိတ္ဓာတ္ကေတာ့ အျပည့္ပဲ။ က်ေနာ္တို႔ စခန္းမွာ ညဆိုရင္ အလွည့္က် ကင္းေစာင့္ရတယ္။ ဘယ္သူမွေတာ့ လာရန္ျပဳဖို႔ မရွိပါဘူး။ နာရီအလွည့္က် ကင္းခ်တယ္။ စခန္းေကာ္မီတီကလည္း အလွည့္က် တာဝန္မွဴးေတြအေနနဲ႔ ကင္းစစ္ၾကတယ္။ ကင္းပ်က္ကြက္ရင္၊ အိပ္ရင္ ဒဏ္ေပးခံရတယ္။ ဒဏ္ေပးတာကို လည္း တက္တက္ႂကြႂကြ ထမ္းေဆာင္ၾကတယ္။ ေျပာရရင္ စခန္းေကာ္မီတီက ေတာ္လြန္းလို႔ ဒီလိုစနစ္တက် ျဖစ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ လူတဦးခ်င္းစီက အသိစိတ္နဲ႔ စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံမႈ၊ ကိုယ္စီထည့္ဝင္ နာခံၾကလို႔သာ အခုလို စနစ္တက် ျဖစ္ေနၾကတာလို႔ ဆိုႏိုင္တယ္။ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္က မြန္ရြာသားေတြကေတာ့ ရိုးသားပါတယ္။ သူတို႔က မြန္ျပည္သစ္ပါတီကို ‘မြန္အစိုးရ’လို႔ ေခၚၾကတယ္။ သူတို႔ သိထားသလိုေပါ့။ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔ေတြကိုေတာ့ ‘ေက်ာင္းသားအစိုးရ’ လို႔ ေခၚၾကတယ္။
က်ေနာ္တို႔မွာ ေဖ်ာ္ေျဖေရးကေတာ့ ကံေကာင္းေထာက္မ ရွိေနခဲ့တယ္။ ဘုရားသံုးဆူရြာမွာ တခါတေလ ကားနဲ႔လာ၊ ဖ်င္ကာ ရံုထိုးျပတဲ့ ရုပ္ရွင္ရွိတယ္။ က်ေနာ္တို႔စခန္းနာက နမ့္ကိတ္ေက်းရြာထိပ္မွာ သစ္သားရုပ္ရွင္ရံုႀကီး တခုရွိတယ္။ အဲသည္မွာ ထိုင္းရုပ္ရွင္ေတြ ၃ ကားကို ၅ ဘတ္ေပးလို႔ ၾကည့္ႏိုင္တယ္။ ရုပ္ရွင္ျပတဲ့ေန႔ဆို “ပိြဳက္ကား ပစြန္းကီး” (၃ ကား ၅ က်ပ္) ဆိုၿပီး အသံခ်ဲ႔စက္နဲ႔ ေၾကာ္ျငာတတ္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ရုပ္ရွင္တကားပီးရင္ ရံုဖြင့္ခ်ိန္ကို ေစာင့္တယ္။ က်ေနာ္တို႔က ‘တကီးပါး ဖရီးကီး’ (တကားပီးရင္ ဖရီး Free) လို႔ ဆိုၾကတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ညနက္တိုင္ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ဖို႔ ဆိုတာက မနက္ သင္တန္း ပီတီထေျပးရဦးမယ္ဆိုေတာ့ ေသာၾကာ၊ စေနေန႔မ်ဳိးပဲ ၾကည့္ႏိုင္ၾကတယ္။ ေအးတဲ့ေဆာင္း တြင္း ျဖစ္လို႔ ရုပ္ရွင္ရံုေရွ႔ ႏွင္းမႈန္မႈန္မွာ ေစာင္ႀကီးျခံဳၿပီး၊ ေကာင္းဘြိဳင္ေတြလို ရံုအဖြင့္ကို ေစာင့္ၾကတယ္။ ေဘထုပ္က ရလာတဲ့ ဂ်က္ကက္၊ ဂ်ာကင္၊ ကုတ္အက်ၤ ီအရွည္နဲ႔ ရိႈးထုတ္ဟန္ေရးျပၾကတယ္။ စခန္းထဲမွာ လူဆိုးလည္း ရွိတာေပါ့။ ကိုယ္ရလာ တဲ့ ေစာင္ကိုေရာင္း၊ အရက္နဲ႔လဲေသာက္တဲ့သူေတြလည္း ရွိတယ္။ အဲသည္ေတာ့ “ေစာေစာထရင္ ဖိနပ္ ရမယ္။ ေစာေစာအိပ္ရင္ ေစာင္ရမယ္” ဆိုတဲ့ အဆိုလည္း ရွိေသးတယ္။ ေစာင္ေတြ ဖိနပ္ေတြ ေပ်ာက္ရွကုန္ေတာ့ ေစာင္ရဖို႔၊ ဖိနပ္ရဖို႔ လုယက္ၾကရတယ္။
က်ေနာ္တို႔ ေရာက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ႏွစ္၊ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ၈ ရက္ေန႔မွာ ဘုရားသံုးဆူေက်းရြာမွာ ‘၈၈၈၈ ႏွစ္ပတ္လည္ အခမ္းအနား’ ကို ၁၀၁၊ ၁၀၂ တပ္ရင္းေတြ ေပါင္းစည္းက်င္းပတယ္။ မဟာမိတ္အဖြဲ႔အစည္းေတြကိုလည္း ဖိတ္ၾကား ေဟာေျပာေစတယ္။ ေကအဲန္ယူအဖြဲ႔အစည္းက တပ္မဟာ-၆ (ဒူးပလာယာခရိုင္) ဥကၠ႒ ေစာတာအယ္ (ေစာတင္ဦး) တက္တယ္။ မြန္ျပည္သစ္ပါတီက ဒုတိယဥကၠ႒ ႏိုင္နြန္လာ၊ တြဲဘက္-အတြင္းေရးမွဴး ႏိုင္ဟံသာတို႔ တက္ေရာက္ စကား ေျပာၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔ေတြကိုယ္စား ေရးၿမိဳ႕က ကိုကိုဦး၊ ကိုေမာင္ေမာင္ႀကီး (ႏွစ္ဦးလံုး ကြယ္လြန္) တို႔က အခမ္းအနားမွဴးလုပ္၊ စကားေျပာၾကတယ္။ စကားေျပာေနဆဲမွာပဲ ႏိုင္ႏြန္လာ ေခါက္ကနဲ ပံုက်သြားတယ္။ မြန္ ရဲေဘာ္ေတြက ေသနတ္ေတြနဲ႔ စင္ေပၚေျပးတက္သြားၿပီး လံုျခံဳေရးယူၾကတယ္။ ထင္တာက လက္ေျဖာင့္ေသနတ္ သမား တေယာက္ေယာက္က ပစ္ခတ္လုပ္ၾကံေလသလားေပါ့။ မြန္ေဆးမွဴးတေယာက္ စင္ေပၚတက္သြားၿပီး စစ္ေဆးတယ္။ မြန္ျပည္သစ္ပါတီရဲ႔ ဒု-ဥကၠ႒ျဖစ္သူ ႏိုင္ႏြန္လာ (ေခၚ) ႏိုင္ဆိတ္ႏို႔ ႏွလံုးေရာဂါနဲ႔ ၈၈၈၈ ႏွစ္ပတ္လည္ အခမ္းအနား စင္ေပၚ မွာတင္ အသက္ေပ်ာက္ခဲ့ရတယ္။
က်ေနာ္တို႔ ေရာက္ၿပီး မၾကာခင္လမ်ားအတြင္းမွာ ေဆး-၂ က ေနာက္တသုတ္အျဖစ္ ကိုဝင္းႏိုင္ဦး (ယခု ကိုရင္ေမာင္ BBC အသံလႊင့္ဌာန) စခန္းကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔ေတာခိုမယ္ ၾကံစဥ္က စာရင္းရွည္ႀကီးေပးထားတဲ့ ကေလးေတြက အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ တေယာက္ၿပီးတေယာက္ လာႏႈတ္ထြက္သြားၾကတယ္။ သူထြက္လာစဥ္က ေဆး-၂ က သူ တေယာက္ပဲ ပါေတာ့တယ္။ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ေဆးေက်ာင္းသား ကိုေအာင္ေအာင္၊ ရန္ကင္းက သူ႔သူငယ္ခ်င္း ေတဇမင္း (သူကလည္း လူေနာက္ျဖစ္လို႔၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္လို႔ က်ေနာ္တုိ႔က ‘ဇာဇာ’ လို႔ ေနာက္ေျပာင္ေခၚၾကတယ္) ပါလာခဲ့တယ္။ သူကလည္း လူဆိုး၊ ေဆးတကၠသိုလ္တက္ရင္း ေဆးတပ္ထဲဝင္ဖို႔ စစ္တပ္ရဲ႕ ႀကိဳတင္လစာ (Army stipend) ခံစားေနသူ၊ သူေတာထဲထြက္လာေတာ့ သူမိဘေတြက အဲဒီေငြေတြကို ျပန္ေလ်ာ္ၾကရတယ္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
