(မုိးမခ) ႏုိဝင္ဘာ ၁၄၊ ၂၀၁၇
ပုံမွန္အားျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္က ညေနပိုင္းမွာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က ကြၽန္ေတာ္တို႔ ၿမိဳ႕ထဲကိုဝင္တဲ့ လမ္းမ တန္းေဘးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆိုင္ကခပ္ေသးေသးပါပဲ၊ လူလည္း သိပ္ၿပီး႐ွႈပ္ရွႈပ္ေထြးေထြးမရွိလွတာမို႔ ကြၽန္ေတာ္က ဒီဆိုင္မွာပဲ စြဲထိုင္ျဖစ္ပါတယ္။ ေသာက္ရတဲ့ လက္ဖက္ရည္လည္း မဆိုးတာေၾကာင့္လည္း ပါပါတယ္။ စေနတနဂၤေႏြလိုေန႔မ်ဳိးမွာေတာ့ ဆိုင္မွာ ေဘာလုံးပြဲ ျပတတ္တာမို႔ လူနည္းနည္း ရႈပ္တတ္တာကလြဲလို႔ ဆိုင္က ေအးေအးေဆးေဆး ထိုင္လို႔ေကာင္းတဲ့ဆိုင္ျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီမွာ သူက မၾကာခဏေရာက္ေရာက္လာတတ္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူက ဆိုင္ထဲကိုေတာ့ဝင္မလာတတ္ပါဘူး။ ဆိုင္ေရွ႕က လမ္းမေပၚ မွာ တင္ပလႅင္ေခြထိုင္ၿပီး သူ႔မွာပါလာတဲ့စတီးဇလုံကိုသူ႔ေရွ႕မွာခ်ၿပီး သူက ဆိုင္ထဲကျပထားတဲ့တီဗြီကို ေငးၾကည့္ေနတတ္တယ္။ ကားေတြ ဆိုင္ ကယ္ေတြကေတာ့ သူ႔ကို ေရွာင္ေမာင္းသြားၾကရတာပဲ။ သနားတတ္တဲ့လူေတြက သူ႔ကို စားစရာ ေသာက္စရာ မုန္႔ဘာညာစသည္ သူ႔ကို ေပးေလ့ ရွိၾကတယ္။
သူ႔ရဲ႕ဆံပင္ေတြက ဂုတ္ေအာက္ကို အေတာ္ေလးေရာက္ေနၿပီး ဖြာလန္က်ဲၿပီး မြဲေျခာက္ေျခာက္ ျဖစ္ေနတယ္။ မႈတ္ဆိတ္ေမႊး ထူလပ်စ္နဲ႔ သူ႔ပုံစံက ေရမခ်ိဳးတာ အေတာ္ၾကာေနတဲ့ပုံပါပဲ။ သူဝတ္ထားတဲ့အဝတ္အစားေတြကလည္း ေခ်းအထပ္ထပ္နဲ႔ နဂိုမူရင္းအေရာင္က ဘာအေရာင္မွန္း မသိရေတာ့ေအာင္ပဲ မည္းတူး ညစ္ေပစုတ္ျပတ္သတ္ေနပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ပုံစံကိုၾကည့္ရ တာ သူ႔ဘဝကို စိတ္ပ်က္ၿငီးေငြ႔ေနပုံမရပါဘူး။ သူ႔ၾကည့္ရတာ ေအးေအးေဆးေဆးပါပဲ။ သူ႔ဘဝအတြက္ စိုးရိမ္ေနတဲ့ပုံစံ၊ ခ်မ္းသာဖို႔ လိုခ်င္တပ္မက္တဲ့ပုံစံစသည္လည္း သူ႔မွာ မရွိပါဘူး။
သူ႔ကိုၾကည့္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္ကုိယ့္ကို ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေနမိတယ္။ တခါ တခါမွာ ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အားမလို အားမရ ျဖစ္ျဖစ္ေနမိတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ျဖစ္ခ်င္တာေတြကလည္း အမ်ားသားပါပဲ။ အဲဒီျဖစ္ခ်င္တာေတြက ဘာတခုမွ ေကာင္းေကာင္းကန္းကန္း ျဖစ္မလာေတာ့ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ စိတ္ပ်က္ေနမိတတ္ပါတယ္။ သူ႔ဘဝသူ႔ရွင္သန္မႈကိုၾကည့္ၿပီး ကိုယ့္ဘဝကို ျပန္ၿပီးသတိတရားနဲ႔ဆင္ျခင္မိၿပီး လိုခ်င္မႈေလာဘေတြကို တတ္ႏိုင္သမွ် ခ်ိဳးႏွိမ္ၿပီး ကိုယ့္ရဲ႕လက္ရွိရရွိေနတဲ့ ဘဝကို ေက်နပ္စရာျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားဆင္ျခင္ေနမိတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ေနခဲ့ဖူးသမွ်ၿမိဳ႕တိုင္းလိုလိုမွာ အ႐ူးတေယာက္မဟုတ္တေယာက္ကေတာ့ရွိေနတတ္တာ သတိထားမိတယ္။ ေတြ႔ ရသေလာက္ေတာ့ သူတို႔ဟာ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ပုံစံခ်င္းေတာ့မတူၾကပါဘူး။ သူတို႔ရဲ႕အဝတ္အစားေတြ ေပေတစုတ္ ျပတ္ ညစ္ပတ္တာခ်င္းေတာ့ တူပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ကလက္ထဲမွာ ခြက္ေတြပလုံးေတြပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ကလက္ထဲမွာ ပလပ္စတစ္ အိတ္ေတြ၊ ေရသန္႔ဗူးခြံေတြ၊ တံျမက္စည္းအစုတ္ အျပတ္ေတြပါတယ္။ တခ်ဳိ႕က စုတ္ျပတ္ေနတဲ့လြယ္အိတ္ႀကီးထဲမွာ ေတြ႔ ကရာ ေကာက္ထည့္ထားတဲ့ အမ်ဳိးစုံတဲ့ပစၥည္းေတြပါတယ္။ ေတြ႔ဖူးသမွ်အ႐ူးေတြကေတာ့ အမ်ိဳးမ်ိဳးပါပဲ။
သူတို႔နဲ႔စကားေျပာၾကည့္လိုက္ရင္လည္း သူတို႔ ေျပာစကားေတြဟာ စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕စကားေတြဟာ တခါတခါ အဆက္အစပ္မရွိသလို အဓိပၸာယ္လည္း ရွိခ်င္မွရွိမွာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ဟာ လိမ္ညာၿပီးလုပ္ႀကံေျပာဆိုေနတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔စိတ္ထဲ ခံစားမိတဲ့အတိုင္း ေပၚလာသလို ေျပာေနတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒါကိုက နားေထာင္ရတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္အဖို႔ စိတ္၀င္စားစရာျဖစ္ေနေတာ့တာပါပဲ။ သူတို႔ ဟာ ေျပာေနရင္းကေနပဲ တခါတေလ ဟားတိုက္ရယ္ေမာလိုက္၊ တခါတေလ ေအာ္ဟစ္ဆဲဆိုလိုက္၊ တခါတေလ တဟီးဟီးငိုလိုက္နဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ ခံစားမႈေတြဟာ မွန္းဆရခက္ပါတယ္။
တခါက ကေလးတေယာက္နဲ႔အ႐ူးမႀကီးတေယာက္ကိုေတြ႔တုန္းက “ဒီကေလးေလးက ဘယ္သူနဲ႔ရတာလဲ” လို႔ ေမးၾကည့္မိ လို႔ “ေအာင္မာ ဘာအခုမွမသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနတာလဲ၊ ငါ့မွာ ဘယ္သူနဲ႔ရွိမွာတုန္း၊ နင္နဲ႔ရတဲ့ကေလးေလ၊ နင္နဲ႔ရတဲ့ ကေလးေပါ့” လို႔ ေအာ္ဟစ္ေျပာဆိုေနလို႔ ကြၽန္ေတာ့္မွာ မနည္းထြက္ေျပးခဲ့ရဖူးတယ္။
တေယာက္ကေတာ့ အခုလို ေျပာေနျပန္တယ္။ “လူေတြက က်ဳပ္ကို ခင္ဗ်ားက စကားအရမ္းေျပာႏိုင္တယ္ေနာ္တဲ့ စကားေျပာလည္း အရမ္းေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာၾကတယ္။ က်ဳပ္က ဟိုအရင္က စာအရမ္းဖတ္တာဗ်လို႔ ေျပာျပရတယ္ က်ဳပ္ က မေရာက္ဖူးတဲ့အရပ္လည္း မရွိဘူး၊ မလုပ္ဖူးတဲ့အလုပ္လည္းမရွိဘူး အေတြ႔အၾကံဳေတြကမ်ားေနၿပီ ဟိုေခတ္တုန္းက က်ဳပ္က တကၠသိုလ္မွာ ပါေမာကၡေလ။ အဲဒီတုန္းက ေခတ္ေကာင္းဆိုေတာ့ ေၾကာ့ေနေအာင္ေနခဲ့တာ ေနရာအႏွံ႔ က်ဳပ္ တပည့္ေတြအမ်ားႀကီးဗ်၊ ဝန္ႀကီးဌာနေတြမွာ အႀကီးအကဲေတြေတာင္ပါေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ တိုင္းျပည္လည္းပ်က္ က်ဳပ္လည္း ဘဝပ်က္ၿပီး လြင့္စင္သြားေတာ့တာပဲ အဲဒီကတည္းက နာလံမထူႏိုင္တာ အခု ခင္ဗ်ားျမင္တဲ့အတိုင္းပဲေလ။ ဒါ ေပမဲ့ က်ဳပ္အားမေလွ်ာ့ပါဘူး၊ ေခတ္ေကာင္းမဲ့ တေန႔ကိုထိုင္ေစာင့္ေနတာ ေခတ္ေကာင္းေရာက္မဲ့တေန႔ က်ဳပ္ျပန္လာခဲ့ပါမယ္” တဲ့။ သူက အဲဒီလို ေျပာၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပုံပါတဲ့ ငါးက်ပ္တန္ေလးေတြကို ထုတ္ျပတယ္။ ဒီမယ္ဗ် ၾကည့္၊ ဒါ က်ဳပ္လုပ္အားခနဲ႔ရတဲ့ ပိုက္ဆံေတြေပါ့ဗ်..တဲ့။ သူဟာ တကယ့္ကို ရိုးရိုးသားသားနဲ႔ ခံစားမႈနဲ႔ကို ေျပာေနတာပါ။ သူ႔ရဲ႕သမိုင္းေၾကာင္းနဲ႔ သူေတာ့ ရွိမွာေပါ့ေလ။
အ႐ူးေတြမွာ ဆိုင္ရာဆိုင္ရာအသီးအသီး ျမစ္ဖ်ားခံခဲ့တဲ့ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာခံစားမႈေတြကေတာ့ ရွိၾကမွာပါပဲ။ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္က ေတာ့ ျမစ္ဖ်ားခံရာပုံစံခ်င္းေတာ့ မတူႏိုင္ဘူးေပါ့။ လူ႔စိတ္ဆိုတာကလည္း အျမဲတည္ၿငိမ္ေနတတ္တဲ့အရာမဟုတ္ေတာ့ တခါတရံမွာ ခ်စ္စိတ္၊ မုန္းစိတ္၊ ဝမ္းနည္းစိတ္၊ ဝမ္းသာစိတ္၊ ေၾကာက္စိတ္၊ မနာလိုတဲ့စိတ္စသည္အားျဖင့္ ေမ်ာက္စိတ္လို အစဥ္အျမဲ ေျပာင္းေနတတ္တဲ့သေဘာရွိပါတယ္။
တစုံတခုစိတ္ခံစားမႈရုတ္တရက္ အလြန္အကြၽံခံစားလိုက္မိတာကေနလည္း စိတ္ကစဥ့္ကလ်ားျဖစ္ၿပီး စိတ္ေရာဂါရသြားႏိုင္ တာပါပဲ။ တခ်ဳိ႕ ၾကေတာ့လည္း အရက္ေသစာကို အလြန္အကြၽံေသာက္စားၾကလို႔ အရက္မွာပါတဲ့ အရက္ပ်ံေၾကာင့္ ဦး ေႏွာက္အင္အား ကုန္ခမ္းႏြမ္းနယ္လာတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ေဝဒနာစြဲကပ္သြားတတ္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ငယ္စဥ္က မိဘနဲ႔သားသမီးဆက္ဆံပုံ မွားယြင္းမႈေၾကာင့္ စိတ္ဒဏ္ရာရၿပီး ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္ကာ စာရိတၱပ်က္ျပားသြားတတ္တယ္လို႔လည္း ေတြ႔ရပါတယ္။
တခ်ိဳ႕ကလည္း ပေယာဂလုပ္ခံရလို႔၊ စုန္းကေဝျပဳစားခံရလို႔ စသည္အားျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာၾကတဲ့သူေတြလည္း ရွိပါတယ္။ အဲဒီလိုမ်ိဳး ျပဳစားခံရလို႔ ႐ူးတဲ့သူေတြကိုကုေပးေနတဲ့ရြာတရြာကို လြန္ခဲ့တဲ့ဆယ္ႏွစ္ေလာက္က ေရာက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒီမွာ ဆရာလုပ္တဲ့သူက ဒါဟာ မေကာင္းဆိုးဝါးပူးဝင္ေနတာပဲဆိုၿပီး ရက္ရက္စက္စက္ရိုက္ႏွက္ေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ တခ်ဳိ႕အ႐ူး ေတြကိုေတာ့ သစ္ပင္မွာ ႀကိဳးနဲ႔တုတ္ထားတာ ေတြ႔ရတာပါပဲ။ တခ်ိဳ႕လည္း ေရာဂါေပ်ာက္သြားတဲ့ သူလည္းရွိသလို မ ေပ်ာက္ပဲ ပိုၿပီး႐ူးသြားတာေတြလည္း ရွိတယ္လို႔ ဆိုတယ္။
တခ်ိဳ႕က ႐ူးတာေတာ့လည္း မဟုတ္ဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ပုံမွန္စိတ္လည္း မဟုတ္ဘူး။ စိတ္အားခ်ိဳ႕တဲ့ျခင္း၊ က်ပ္မျပည့္တာလို႔ပဲ ေခၚရမွာေပါ့။ စိတ္အားခ်ိဳ႕တဲ့တာနဲ႔႐ူးသြပ္တာက မတူပါဘူး။ ႐ူးသြပ္တဲ့အဆင့္က စိတ္က ေဖာက္ျပန္သြားတဲ့အဆင့္ျဖစ္တယ္။ စိတ္အားခ်ဳိ႕တဲ့ျခင္းမွာ စိတ္ႏွမ္းျခင္း၊ စိတ္ႏုံ႔ျခင္း၊ စိတ္အားေပ်ာ့ျခင္းဆိုၿပီး သုံးမ်ိဳးရွိတယ္လို႔ ဆိုတယ္။ စိတ္ႏွမ္းျခင္းဟာ ဝမ္းတြင္းပါတဲ့ စိတ္ႏွမ္းျခင္းမ်ိဳးလည္း ရွိသတဲ့။ သူတို႔ဟာ အရြယ္ေရာက္ေပမဲ့လည္း သာမာန္သုံးႏွစ္သားကေလးငယ္ေလာက္ရဲ႕ အသိဉာဏ္ေလာက္ပဲရွိၿပီး ကိုယ္တိုင္းဝတ္တတ္စားတတ္ျခင္းမ်ိဳး မျပဳလုပ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ဆိုတယ္။
အ႐ူးေတြအေၾကာင္း ေတာင္စဥ္ေရမရစဥ္းစားေနမိရင္းကေန ဆရာျမသန္းတင့္ဘာသာျပန္တဲ့ “အ႐ူးစကား” ဆိုတဲ့ အက္ ေဆးေလးတပုဒ္ ဖတ္ခဲ့ဖူးတာ သတိရလိုက္မိတယ္။ အဲဒီအက္ေဆးေလးထဲမွာ အ႐ူးတေယာက္ သူတို႔နားေရာက္လာတာ နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေျပာတဲ့စကားေလးကို ကြၽန္ေတာ္သေဘာက်ေနမိတယ္။ ဘာတဲ့၊ “ၿမိဳ႕ကိုသြားတုန္းကေတာ့ အေကာင္း ပကတိပဲကြ၊ ၿမိဳ႕က ျပန္လာေတာ့မွ ႐ူးလာတာ၊ ဘယ္လိုျဖစ္လာ သလဲေတာ့မသိဘူး။ မင္းတို႔က ၿမိဳ႕မွာေနေတာ့ င့ါကို ေျပာၾကစမ္းပါဦး၊ မင္းတို႔ၿမိဳ႕မွာ လူေကာင္းေတြကို အ႐ူးျဖစ္သြားေအာင္လုပ္တဲ့ အ႐ူးေထာင္တို႔၊ ဘာတို႔မ်ားရွိသလား” တဲ့။
ကြၽန္ေတာ့္မွာဖတ္ရင္းနဲ႔ကို ရယ္လိုက္မိတယ္။ အဲဒီအထဲက ကြၽန္ေတာ္တို႔အားလုံးလည္း ႐ူးေနတာပဲလို႔ ေကာက္ခ်က္ခ် ေျပာတဲ့ စကားကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ့္ကိုသတိက်မိပါတယ္။ “အမွန္က ႐ူးေနတာက ကြၽန္ေတာ္တို႔႐ူးေနတာဗ်၊ အဲဒီလူက ႐ူးေနတာမဟုတ္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တို႔က စိတ္ထဲရွိတာကိုမေျပာရဲၾကဘူး။ လုပ္လည္းမလုပ္ရဲၾကဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အလုပ္ႏိုင္ဆုံးက ဟန္ေဆာင္ရုံပဲတတ္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ သူ႔ကိုမၿပိဳင္ႏိုင္ဘူး၊ သူက စိတ္ထဲရွိတာကို ေျပာတယ္။ လုပ္ခ်င္ရ လည္း ေကာက္လုပ္တတ္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔မွာ အဲဒီလို ရိုးသားေျဖာင့္မတ္မႈ မရွိဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ခ်ဳပ္တည္းထားရတဲ့အျပဳအမႈေတြနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ပြင့္လင္းေျဗာင္က်တဲ့အျပဳအမႈကို ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္လိုက္ရင္ ႐ူးတာဟာ သူမဟုတ္ ဘဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔တေတြ ျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာႏိုင္တယ္” တဲ့။
ဟုတ္ပါတယ္။ ပုထုဇၹေနာ ဥမၼတၱေကာဆိုတဲ့အတိုင္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ပုထုဇဥ္ေတြဟာ တခုမဟုတ္တခုနဲ႔ ႐ူးေနၾကတာပါပဲ။ တခ်ိဳ႕က အခြင့္ အာဏာနဲ႔႐ူးတယ္။ တခ်ိဳ႕က ေငြေၾကးဥစၥာစည္းစိမ္နဲ႔ ႐ူးတယ္။ တခ်ိဳ႕က အခ်စ္ကိစၥနဲ႔႐ူးတယ္။ တခ်ိဳ႕ ဂုဏ္ ပကာသနနဲ႔ ႐ူးတယ္။ အားလုံးကေတာ့ ကိုယ္ယုံၾကည္ရာ တခုခုနဲ႔႐ူးေနမိၾကတာပါပဲ။ တကယ့္အ႐ူးနဲ႔ကြာတာကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔က သူတို႔လို လြတ္လြတ္လတ္လတ္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း မရွိ၏ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ကိုယ္႐ူးတာကို ဟန္ေဆာင္ တယ္။ ဖုံးကြယ္တယ္။ မ႐ူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္တယ္။ ဒါပဲ ကြာပါတယ္။
တခါက အ႐ူးေတြခ်ည္းပဲစုၿပီးေနတဲ့ကမာၻထဲကို လူေကာင္းတေယာက္ ေရာက္သြားတယ္တဲ့။ အဲဒီမွာအ႐ူးေတြက သူတို႔နဲ႔ ေနပုံ ထိုင္ပုံ ေျပာပုံ ဆိုပုံ မတူလို႔ဆိုၿပီး သူ႔ကို “ဒီမွာ အ႐ူးတေယာက္ေဟ့ အ႐ူးတေယာက္ေဟ့” လို႔ ဝိုင္းေအာ္ၾကတယ္။ အဲဒါနဲ႔လူေကာင္းက အရမ္းရွက္ၿပီး အ႐ူးေတြ ရဲ႕ပုံစံအတိုင္း လိုက္တုၿပီးေနထိုင္တဲ့အခါ အ႐ူးေတြက “ဒီအ႐ူးက ငါတို႔ပုံစံကို တုပၿပီးေနတယ္၊ အတုေတာ့မခံဘူး၊ ပုံစံေျပာင္းၿပီးေနၾကမယ္” ဆိုၿပီး မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္ကာ လူေကာင္းတေယာက္ရဲ႕ပုံစံအတိုင္း ေျပာင္းလဲၿပီး ေနထိုင္ၾကတယ္။ အဲဒီေတာ့မွပဲ ေရာက္လာတဲ့ လူေကာင္းဟာ သြက္သြက္ခါေအာင္ ႐ူးသြားေတာ့သတဲ့။ ။
စိုးခိုင္ညိန္း
ေအာက္တုိဘာ ၂၁၊ ၂၀၁၇။