 |
ေကာင္းေသာေမြးေန႔ပါ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္
ေအာင္ေမာ္ဦး
(မိုးမခ)၊ ႏိုဝင္ဘာ ၅၊ ၂၀၁၇
(မကဒတ-ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္တည္ေထာင္ျခင္း(၂၉)ႏွစ္ျပည့္အထိမ္းအမွတ္)
ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္တည္ေထာင္တဲ့(၂၉)ႏွစ္ျပည့္အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ဓာတ္ပံုုအိမ္ကေလးလုုပ္ေပးတဲ့ ကိုုလိႈင္ျမတ္စိုးရဲ႕ စိတ္ကူးနဲ႔ ဖန္တီးမႈကိုု ပထမဆံုးအသိအမွတ္ျပဳပါရေစ။
အဲဒီဓာတ္ပံုုအိမ္ကေလးနဲ႔အတူ ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကတဲ့ ဘဝမွတ္တမ္းဓာတ္ပံုုကေလးေတြကိုု တင္ၾကရွယ္ၾကသလိုု၊ ကိုုယ့္အျမင္၊ ကိုုယ့္ခံစားခ်က္ ကေလးေတြကိုုလည္း ေရးၾကသားၾကတာ ေတြ႔ရပါတယ္။
ရဲေဘာ္ေတြေရးၾကသမွ်ေတြကိုု ကိုုမင္းေဇာ္ကစုုစည္းၿပီး တင္ေပးေနတဲ့အတြက္ အခ်ိန္တိုုတိုုနဲ႔မ်ားမ်ားဖတ္ ခြင့္ရပါတယ္။ ဘယ္သူေရးတာပဲ ဖတ္ရဖတ္ရက်ေနာ္တိုု႔အားလံုုးကိုု ကိုုယ္စားျပဳၿပီးေျပာေနတာပါလားဆိုုတာကိုုသတိျပဳမိပါတယ္။ (အဲဒီထဲကမွ ကိုုေအာင္မ်ဳိးမင္းေရးထားတာ ေလးက ပိုုၿခံဳငံုုမႈရွိတယ္လိုု႔ ထင္မိပါတယ္)။
ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ဓာတ္ပံုုေဟာင္းေတြျပန္ရွာပါတယ္။ က်ေနာ္က႐ိုုက္ေပးခဲ့တာမ်ားေတာ့ ကိုုယ့္ပံုုကိုုယ္ ျပန္ရွာမေတြ႔ပါဘူး။ တေယာက္ ေယာက္မွာရွိရင္ ပိုု႔ေပးေစလိုုပါတယ္။(ဒါေပမဲ့ နည္းနည္းခပ္မိုုက္မိုုက္ပံုုမွေပးပါ) ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုုေျပာရသလဲဆိုုေတာ့ ဟိုုတေလာက မငယ္က က်ေနာ္တိုု႔မဂၤလာေဆာင္တုုန္းက ဓာတ္ပံုုေလးတပံုုပိုု႔ေပးလာပါတယ္။ အဲဒီပုုံကိုုေတြ႔ေတာ့ အိမ္ကတူမေလးက ဟန္မေဆာင္ ႏိုင္ရွာဘူး။
“ဟယ္ ..႐ုုပ္ဆိုုးလိုုက္တာေတာ္”ဆိုုၿပီး ထေအာ္ပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း ကိုုယ့္ပံုုကိုုယ္ျပန္ၾကည့္ေတာ့ သူ႔အလြန္မွမဟုုတ္တာပဲေလဆိုုၿပီး
ၿငိမ္ေနရပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ဖိုုင္ေတြထဲလိုုက္ရွာေတာ့ အခုုတင္ထားတဲ့ေဒၚနက္ပံုု သြားေတြ႔တယ္။ က်ေနာ္လိုုခ်င္တာကလည္း လြန္ခဲ့တဲ့(၂၉)
ႏွစ္ေလာက္ကပံုုဆိုုေတာ့ အေတာ္ပဲ။
ဘာလိုု႔လဲဆိုုေတာ့ အဲဒီအရြယ္တုုန္းက က်ေနာ္တုုိ႔ရဲေဘာ္ေတြဆိုုဘယ္သူ႔ၾကည့္လိုု္က္ၾကည့္လိုုက္ ထီမထင္တဲ့ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ခ်ည္းပဲ။ (ဂ်ီသရီးေပၚနင္းထားတဲ့ ရဲေဘာ္စန္းစန္းခ်ဳိတိုု႔လိုုမ်က္ႏွာေပးမ်ဳိးေပါ့)။
 |
က်ေနာ္တိုု႔ရဲေဘာ္ေတြေရးၾကသားၾကတဲ့ အမွတ္တရစကားေတြနဲ႔အတူ အျပန္အလွန္ေရးၾကတဲ့ကြန္းမင့္ေတြကိုုဖတ္ရတဲ့အခါ ဒီေလာက္ ႏွစ္ေတြၾကာတဲ့အထိ အေသးစိတ္ကေလးေတြကအစ မွတ္မိေနၾကတုုန္းပါပဲလားဆိုုတာကိုုလည္း သတိျပဳမိရပါတယ္။
က်ေနာ္နဲ႔တိုုက္ဆိုုင္တာေလးတခုုေျပာရရင္ ရဲေဘာ္ေမသန္းရွိန္က ဗဟိုုေဆး႐ံုုေရွ႕မွာ႐ိုုက္ထားတဲ့သူနဲ႔ ရဲေဘာ္မင္းမင္းေအာင္တိုု႔ရဲ႕ဓာတ္ပံုု ေလးတပံုုတင္ပါတယ္။ ဟာ .. တိုု႔ဆရာမေလးေတြပဲဆိုုၿပီး လူနာဘဝနဲ႔ သူတိုု႔ေဆး႐ံုုသြားတက္တုုန္းကအေၾကာင္းေလး က်ေနာ္က ကြန္းမင့္သြားေရးပါတယ္။
အဲဒါကိုု ရဲေဘာ္ဝင္းထြန္းက က်ေနာ့္ကိုု ဆရာမေမသန္းရွိန္က ”ရွင္.. ဒီေန႔ေရခ်ဳိးရမယ္ေနာ္” ဆိုုၿပီးေျပာတာကိုု သတိတရ ဝင္ေရးပါ တယ္။
(ဆရာမေမသန္းရွိန္ဆိုုလိုုတာက အဖ်ားလည္းမတက္ေတာ့ဘူး၊ ခ်မ္းတာတုုန္တာလည္း မျဖစ္ေတာ့ဘူးဆိုုေတာ့ လန္းဆန္းသြားေအာင္
ေရမိုုးခ်ဳိးလိုုက္ဆိုုတဲ့သေဘာျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။) အဲဒါကိုု ေဘးခုတင္က ရဲေဘာ္ေတြက သာသာထိုုးထိုုးဘာသာျပန္ၾကပါတယ္။ (ဘဲႀကီးညစ္တီးညစ္ပတ္ေနလိုု႔ ဆရာမကေတာင္ ေရခ်ဳိးခိုုင္းရတယ္ေပါ့)။
ဆရာမမင္းမင္းေအာင္ကလည္း ခုုမွေျပာင္းလာၾကတဲ့ က်ေနာ္တိုု႔တပ္ရင္းကရဲေဘာ္တေယာက္ black- fever ျဖစ္ေနလိုု႔ ညလံုုးေပါက္မအိပ္ဘဲ ေဆးသြင္းေပး၊ ေစာင့္ၾကည့္ေပးခဲ့ရတာေလးကိုု သတိတရဝင္ေရးပါတယ္။ က်ေနာ့္ကြန္းမင့္ကိုုအေျခခံၿပီး ေရးတဲ့ဆရာမမင္းမင္းေအာင္က က်ေနာ့္ကိုု ႐ုုပ္ၾကမ္းႀကီးလိုု႔ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးသံုုးႏႈန္းၿပီးေရးပါတယ္။
(က်ေနာ္တိုု႔႐ုုပ္ၾကမ္းပါတီအေၾကာင္းေတာ့ တေန႔ေရးပါဦးမယ္)။ ဒါေပမဲ့ စာေပအႏုုပညာ website ေလးတခုုလုုပ္ဖိုု႔ ျပင္ဆင္ေနတာမိုု႔ facebook မသံုုးျဖစ္တာေတာင္ ႏွစ္လေက်ာ္ေလာက္ရွိပါၿပီ။ ေလာေလာဆယ္ေရးျဖစ္ဦးမွာမဟုုတ္ေပမယ့္ တကယ္ေရးတဲ့အခ်ိန္က်ရင္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ရဲ႕႐ုပ္ပံုုလႊာထဲမွာ ဒီလိုုမွန္ကူကြက္ကေလးမ်ဳိးလည္း မပါမျဖစ္ပါရေစမယ္ဆိုုၿပီး ေတးထားတာေလးတခုုေတာ့ အျမည္းေပးခ်င္ပါတယ္။
… နီးတက်က္က်က္
မတည့္အတူ
ဆူညံပြက္ေလာ
ေဝးေသာအခါ လြမ္းၾကသည္ … လိုု႔ဆိုုရမယ့္ က်ေနာ္တိုု႔ရဲ႕ကိုုယ္ပိုုင္ဟန္ကေလးတခုုပါ။
ေဘာင္းဘီဝတ္မိုုးတိမ္ထဲကလိုုေပါ့။ အဲဒီတုုန္းက (၂၂)ႏွစ္သား၊ လူေခ်ာလူလွေလးေတြ၊ ထီမထင္စိတ္ကိုုယ္စီနဲ႔ လွလွပပ ဖ်ားခဲ့ၾကစဥ္ ကေပါ့။
အေၾကာင္းတိုုက္ဆိုုင္လိုု႔မ်ားကေတာ့ အေက်ာက္အကန္ေျခကန္ၿပီး အျမွဳပ္ထြက္မတတ္ျငင္းၾကပါတယ္။ ပံုုစံမ်ဳိးစံုုနဲ႔ျငင္းၾကခုုန္ၾကတဲ့အထဲမွာ
ျငင္းစရာစကားလံုုးကလည္း ကုုန္၊ ဆိတ္ၿငိမ္ခ်ိန္ကလည္းေရာက္လိုု႔ ဆက္ျငင္းခြင့္မရွိေတာ့ေပမယ့္ သူသေဘာမတူေၾကာင္းကိုု အိပ္ရာထဲ မွာေစာင္ၿခံဳၿပီး ေခါင္းခါေနတာမ်ဳိးနဲ႔ ျငင္းၾကပံုုမ်ဳိး ခင္ဗ်ားတိုု႔ႀကံဳဖူး၊ ၾကားဖူးၾကမယ္မထင္ဘူး။
(ကြဲလြဲရင္း ေပါင္းစည္းၾကတဲ့ ျဖတ္သန္းမႈကိုုေျပာခ်င္တာမိုု႔ ကာယကံရွင္ရဲေဘာ္ကေတာ့ က်ေနာ့္ကိုု စိတ္မကြက္ေလာက္ဘူးထင္ေၾကာင္း ပါဗ်ား)။
ဒီလိုုအမွတ္ရစရာေတြနဲ႔ ဆယ္စုုႏွစ္ေတြခ်ီ ျဖတ္သန္းလာခဲ့ၾကၿပီးတဲ့အခါမွာ ဘံုုသြားတူၾကတဲ့ စိတ္အေျခအေနတခ်ဳိ႕ကိုု ထပ္တိုုးၿပီး သတိျပဳမိျပန္ပါတယ္။
ပထမဆံုုးသတိျပဳမိတာက က်န္ခဲ့တဲ့ေက်ာင္းေနဖက္သူငယ္ခ်င္းေတြထဲကအခ်ဳိ႕ကိုု နာမည္ေတြေမ့ကုုန္ပါတယ္။ ေနာက္ သူတိုု႔နဲ႔ ပတ္ သက္တဲ့အမွတ္ရစရာေလးေတြကိုုေမ့ကုုန္ပါတယ္။ ေနာက္ ေသြးရင္းသားရင္း မိသားစုုဝင္ေတြ၊ ညီအကိုုေမာင္ႏွမေတြ၊ ဝမ္းကြဲေတြ စသျဖင့္ ကိုု သတိရတဲ့၊ ခ်စ္ခင္တဲ့စိတ္ထက္ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြအေပၚသတိရတဲ့စိတ္၊ ခ်စ္ခင္တဲ့စိတ္က ပိုုမ်ားေနတာကိုု ထပ္သတိျပဳမိပါတယ္။
ေနာက္ထပ္သတိျပဳမိတာတခုုကေတာ့ ဒါ ငါ့ညီမပဲ၊ ဒါ ငါ့အကိုုပဲဆိုုတဲ့ေသြးသားေတာ္စပ္မႈကိုု ထည့္သြင္းစဥ္းစားတာမ်ဳိးထက္ပိုုၿပီး သူတိုု႔ကိုု
ကိုုယ့္ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြလိုု ရင္းရင္းႏွီးႏွီးမတြယ္တာမိတဲ့စိတ္အေျခအေနမ်ဳိးပါ။
အစကေတာ့ ေကာင္းေကာင္းသေဘာမေပါက္ေပမယ့္ အေပၚမွာေရးခဲ့ၾကတဲ့ အမွတ္တရစကားေလးေတြ၊ ကြန္းမင့္ေလးေတြကိုု ဖတ္ရပါ မ်ားလာတဲ့အခါ ေၾသာ္ .. ငါတိုု႔ဟာ တေယာက္ရင္ဘတ္ထဲ တေယာက္ေနရာယူထားခဲ့ၾကတဲ့ ဘဝတူရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြပါလားဆိုုတဲ့ အခ်က္ကိုု တစတစသတိျပဳမိလာပါတယ္။ ခင္ဗ်ားတိုု႔လည္း က်ေနာ့္လိုုမ်ဳိး ခံစားမိ၊သတိျပဳမိၾကလိမ့္မယ္လိုု႔ ထင္္မိရင္း …။
ေအာင္ေမာ္ဦး
�ႏိုဝင္ဘာ၊ ၂၊ ၂၀၁၇
ဓာတ္ပုံ (အေပၚ) စာေရးသူပါဝင္သည့္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္သားမ်ား
ဓာတ္ပုံ (ေအာက္) ပုံအလယ္တြင္ ကပ္ဦးထုပ္ေစာင္းထားသူ
ဓာတ္ပုံ- ေအာင္သူၿငိမ္း
https://www.facebook.com/aungmawoo/posts/1719200878124005 မွ ယူပါသည္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
