(မုိးမခ) ေအာက္တုိဘာ ၃၁၊ ၂၀၁၇
အိမ္ကထြက္ ေတာခိုခါနီးေတာ့ အိပ္ယာထဲခ်ည္းလွည္းေနမိတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔မွန္းေတာ့ မသိဘူး။ အဲဒီကာလက က်ေနာ္ ေစာင္တထည္ကို သိပ္ႀကိဳက္ေနတယ္။ ေစာင္တထည္ ျခံဳထားရတဲ့ ေႏြးေထြးမႈကို က်ေနာ္တပ္မက္ေနတယ္။ စဥ္းစား မိတယ္။ အကယ္၍ က်ေနာ္ေတာထဲေရာက္သြားရင္ ေစာင္ရွိပါ့မလား။ လံုျခံဳတဲ့ အမိုးအကာတခု ရႏိုင္ပါ့မလား။ ေတာထဲ ေတာင္ထဲ ျဖစ္သလို စခန္းသြားၾကရမွာလား။ မသိႏိုင္ဘူး။ က်ေနာ္တို႔ ၾကည့္ဖူးတဲ့ ရုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္းေတြဆိုရင္လည္း သူပုန္ေတြရဲ႔ ဘဝက မွ်စ္စားၿပီး၊ စုတ္စုတ္ျပတ္ျပတ္နဲ႔ ေနၾကရတာ မဟုတ္လား။ မိဘေတြကေတာ့ က်ေနာ္ အိပ္ယာေပၚ ခ်ည္းလွဲေန တာ ဘယ္အေၾကာင္းေၾကာင့္ဆိုတာ သိႏိုင္မယ္ မဟုတ္ေပဘူး။ ေတာခိုေတာ့မယ္လို႔ ေျပာျပလို႔လည္း ဘယ္ ျဖစ္ပါ့မလဲ၊ အခုလို အိပ္ယာေပၚလွဲေနတာလည္း အိမ္ဓာတ္ကို ရသေလာက္ယူေနတာလို႔ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔က အရင္တုန္းက အင္းစိန္မွာ ေနၾကတယ္။ အင္းစိန္ ပိႏၷဲကုန္းရပ္ကြက္မွာ ေနၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေမာင္ႏွမ ေတြက အၿပိဳင္းအယိုင္းႀကီးလာ၊ တကၠသိုလ္ေတြတက္ၾက၊ အိမ္က ေငြက်ပ္တည္းလာလို႔ ပိႏၷဲကုန္းရပ္ကြက္က အိမ္ကို ထုတ္ေရာင္းလိုက္ရတယ္။ အင္းစိန္နံ့သာကုန္းဘက္မွာ အိမ္တလံုးမွာ ငွားၿပီးေနၾကတယ္။ အိမ္က ခပ္ေသးေသး သစ္ခြဲ စက္ဝင္း တခုထဲမွာ ရွိတယ္။ သစ္စက္တခုနဲ႔ ေနာက္ဖက္မွာ ကပ္လ်က္ေဆာက္ထားတဲ့ အုတ္တိုက္ငယ္ကေလးပါပဲ။ အိမ္မွာ အိပ္ခန္း ၂ ခန္းရွိတယ္။ အေဖ၊ အေမက တခန္း၊ ညီမက တခန္းအိပ္ၾကတယ္။ ထပ္ခိုးလို အထပ္က်ဥ္းေလးမွာ ေတာ့ က်ေနာ့္ညီငယ္ေတြအိပ္တယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ အိမ္ေရွ႔အဖီလိုမ်ဳိး ဘုရားစင္ထားတဲ့ အခန္းမွာ အိပ္တယ္။ အခန္းကို ရာဇမတ္လို ေလးေထာင့္ စပ္ၾကားသစ္ကြက္ေတြနဲ႔ ကာထားၿပီး၊ ျပင္ပနဲ႔ ဟင္းလင္းသေဘာ ဆက္စပ္ႏိုင္တယ္။ မိုးရြာရင္ေတာ့ လိပ္ထားတဲ့ ပလပ္စတစ္ လိုက္ကာစကို ခ်လိုက္ႏိုင္တယ္။ အိမ္ျခံတဖက္မွာေတာ့ ေျမကြက္လပ္ျခားၿပီး ရွိေနၿပီး၊ က်န္တဲ့အိမ္ေတြနဲ႔ နည္းနည္း လွမ္းတယ္။ ေရကန္လို ေရစပ္စပ္လည္း ရွိတာေၾကာင့္ ညဆိုရင္ ျခင္ကိုက္တယ္။ ဖားလက္တက္ေလးေတြ၊ ပုရစ္လို အင္းဆက္ ပိုးမႊားေကာင္ကေလးေတြ ေအာ္သံလည္း ညညဆို ၾကားေနရတယ္။ ေလးေထာင့္ကြက္ၾကား အကာေတြကေန ၾကည့္လိုက္ရင္ အိမ္ပိုင္ရွင္ (သစ္စက္ပိုင္ရွင္) က ကြန္ကရစ္ေခြလုပ္ငန္းကိုလည္း လုပ္ေတာ့ ဆင့္ထားတဲ့ ကြန္ကရစ္အေခြ ေဘာင္ေတြကို ေတြ႔ေနရတယ္။ က်ေနာ္က ျခင္ေထာင္ဆိုရင္ ပိတ္ျခင္ေထာင္ကို ပိုႀကိဳက္တယ္။ အထဲကို မျမင္ရေတာ့ ပိုၿပီး တကိုယ္ေရ လြတ္လပ္မႈ ရွိတယ္လည္း ထင္မိတယ္။ အဲသည္ေတာ့ မနက္ မိုးလင္းရင္လည္း မထေသးဘဲ၊ ပ်င္းေၾကာဆြဲ အိပ္ယာထဲ လွဲေနတယ္။ အေမကေတာ့ ေဘးမွာ ဆြမ္းေတာ္ကပ္၊ ဘုရား ရွိခိုး ပုရိတ္ရြတ္ ေမတၱာပို႔ေနတာ ၾကားေနရတယ္။
“အေရွ႕အရပ္၌ရွိေသာ အနႏၱစၾကာဝဠာ အနႏၱသတၱဝါတို႔-
ေဘးရန္ ခပ္သိမ္းၿငိမ္းၾကပါေစ၊
ေဒါသခပ္သိမ္း ၿငိမ္းၾကပါေစ၊
ဆင္းရဲခပ္သိမ္း ၿငိမ္းၾကပါေစ၊
ႏွလံုးစိတ္ဝမ္း ၿငိမ္းခ်မ္းၾကပါေစ… ”
ေသခ်ာတယ္ အိမ္ကထြက္သြားရင္ အေမ့ဘုရားရွိခိုးသံကို က်ေနာ္လြမ္းေနရေတာ့မွာပဲ။ က်ေနာ္ စိတ္မေကာင္းလည္း ျဖစ္ ေနမိတယ္။ က်ေနာ္ကသားႀကီးဆိုေတာ့ အိမ္ကလည္း အားထားပံုရတယ္။ ေဆးတကၠသိုလ္ တက္ေနတာလည္း ေနာက္ ဆံုးႏွစ္ ေရာက္ေနၿပီ။ သိပ္မၾကာခင္ ကာလမွာ ေက်ာင္းၿပီးလို႔၊ ဆရာဝန္ျဖစ္လာ ေတာ့မယ္ ဆိုရင္ အိမ္အတြက္ တဖက္တလမ္း ကလည္း ဝင္ေငြအေထာက္အကူ ျဖစ္ႏိုင္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္မွန္းထားမွာေပါ့။
ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းေတြက ၁၉၈၈ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လအေရးအခင္းေတြ ျဖစ္ကတည္းက အကန္႔အသတ္မရွိ ပိတ္ ထားၿပီ။ ေက်ာင္းျပန္တက္ဖို႔ ဆိုတာလည္း ရက္မေသခ်ာလွဘူး။ ၁၉၈၈ အေရးေတာ္ပံုကို အၾကမ္းဖက္ၿဖိဳခြဲ ႏွိမ္နင္းၿပီး စစ္ အာဏာသိမ္းအစိုးရတာဝန္ယူၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ ပိုလို႔မေသခ်ာလွဘူး။ ေသြးစြန္းခဲ့ၾကၿပီ။ ေသြးစြန္းခဲ့တာကမွ အမ်ား ႀကီးကို ေသြးစြန္းခဲ့ၿပီ။ က်ေနာ္တို႔ ေဆး-၂ ေက်ာင္းတခုတည္းမွာတင္ တတိယႏွစ္ M.B., B.S က ေက်ာင္းသား ကိုေဇာ္လြင္ထြန္း က်ဆံုးခဲ့ရတယ္။ က်ေနာ္တို႔အေပၚအတန္းက ကိုမိုးသူဝင္း အျပင္းအထန္ ဒဏ္ရာရတယ္။ က်ေနာ္တို႔အတန္းက ကိုခင္ေဇာ္ ၿငိမ္း ဒဏ္ရာရတယ္။ သူက ခရစ္ယာန္ဘရာသာ။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔က သူ႔ကို အလြယ္တကူ ဘရာသာႀကီးလို႔ပဲ ေခၚၾက တယ္။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြက ေသြးေႏြးေနတုန္း၊ ေလာေလာလတ္လတ္ပဲ ရွိေသးတယ္။ သူတို႔ေတြ ေသၾက ဒဏ္ရာရခဲ့တာက အာဏာသိမ္းၿပီးေနာက္တေန႔ [စက္တင္ဘာ ၁၉ ရက္] ခ်ီတက္လမ္းေလွ်ာက္ၾကတဲ့အခါ အေမရိကန္ သံရံုးအနီး၊ Union Bank ဘဏ္ေခါင္မိုးေပၚက ပစ္လို႔ ထိခိုက္ေသေၾကၾကရတာ။ က်ေနာ္က ကံေကာင္းေထာက္မလို႔ပဲ ဒီလိုျဖစ္ရပ္ကို ကိုယ္ေတြ႔ မၾကံဳလိုက္ရဘူး။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း သူငယ္ခ်င္းေတြ ဒဏ္ရာရတယ္ၾကားတာနဲ႔ က်ေနာ္ရန္ကုန္ ေဆးရံုႀကီးကို ထြက္လိုက္သြား ခဲ့တယ္။ ေဆးရံုႀကီးမွာ လူနာေစာင့္ရင္း က်ေနာ္ ရက္အခ်ဳိ႕ေနျဖစ္ခဲ့တယ္။ က်ေနာ့္ဘဝအတြက္ မေမ့ႏိုင္စရာ ေၾကကြဲတုန္ လႈပ္ဖြယ္ ေန႔ရက္မ်ားပဲ။ က်ေနာ့္တို႔ရဲေဘာ္ ကိုေဇာ္လြင္ထြန္း အေလာင္းကို ရင္ခြဲရံုထဲ ေသြးအလူးလူးနဲ႔ ျပန္ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ ေဆးရံုႀကီးရင္ခြဲရံုးထဲ အေလာင္းေတြက ျပန္႔က်ဲ၊ အမ်ားစုက အထက္တန္းေက်ာင္းသား ကေလးငယ္ေတြ၊ က်ေနာ္နဲ႔အတူ ကိုမင္းလြင္ ရွိေနခဲ့တယ္။ သူက ေဆး-၂ ကပဲ အတန္းငယ္ေပမယ့္ စာေပကိစၥ၊ ကဗ်ာကိစၥ ေျပာဆိုမိတ္ေဆြ ျဖစ္ေနခဲ့တဲ့သူ။ ကိုေဇာ္လြင္ထြန္း (ေလွ်ာေမြး) ရဲ႕ အေလာင္းက ပုဆိုးမပါေတာ့ဘူး။ သူဝတ္ထားတဲ့ အေၾကသားရွပ္အက်ႌအျဖဴက ေသြးေတြ နစ္လို႔။ က်ေနာ္က အေလာင္းကိုလွန္ေလွာ ဒဏ္ရာေတြ ရွာၾကည့္မိတယ္။ တခ်က္တည္း၊ နဖူးတည့္တည့္ကို ေဖာက္သြားၿပီး၊ ေခါင္းေနာက္ဖက္က ပြင့္သြားတာ။ အဲဒီေန႔က ရင္ခြဲရံုနံရံကို လက္သီးနဲ႔ထုထုၿပီး ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ငိုေနခဲ့မိတယ္။ ဘဝမွာ ဒီလိုထိခိုက္နာက်ဥ္ၿပီး ငိုေႂကြးခဲ့တာမ်ဳိး တခ်ိန္မွ မရွိခဲ့ဖူးဘူး။
သပိတ္ေတြ ၿငိမ္သြားေတာ့ က်ေနာ္ကိုအိမ္က စိုးရိမ္ၿပီး ေမွာ္ဘီမွာရွိတဲ့ အေဖ့ဘက္က ႀကီးေဒၚအိမ္ကို တလေလာက္ပို႔ ထားခဲ့တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔လည္း အဆက္ျပတ္၊ ရန္ကုန္က သတင္းေတြလည္း မၾကားႏိုင္ခဲ့ဘူး။ တလၾကာတဲ့အခါ ရန္ကုန္ ျပန္ေရာက္လာတယ္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ က်ဆံုးသြားတဲ့ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း ‘ေရွာေမြး’လို႔ က်ေနာ္တို႔ေခၚေနၾကတဲ့ ကိုေဇာ္လြင္ထြန္း လပတ္လည္ ဆြမ္းေကၽြးတဲ့ကာလနဲ႔လည္း တိုက္ဆိုင္ေနတယ္။ ေလွ်ာေမြးတို႔ အိမ္က A-1 ရုပ္ရွင္ျခံထဲမွာ၊ လံုလံုျခံဳျခံဳရွိၿပီး ျပင္ပဝန္းက်င္နဲ႔ေတာ့ အဆက္ ျပတ္တယ္။ တိုက္အျဖစ္ မေဆာက္ခင္ ယာယီ ေဆာက္ထားတဲ့ သစ္သားအိမ္ပဲ။ ျပန္ျမင္ေယာင္ေနမိတယ္။ ၈၈၈၈ သပိတ္ျပင္းထန္ေနေတာ့ ကိုမင္းလြင္က သူေနရာပဲခူး ကေန ရန္ကုန္ကိုတက္လာခဲ့တယ္။ ကိုေဇာ္လြင္ထြန္းနဲ႔ ေနၾကတယ္။ ကိုေဇာ္လြင္ထြန္း မိဘေတြက စိုးရိမ္ၿပီး အျပင္မထြက္ရ ေအာင္ အိမ္ကိုေသာ့ခတ္ထားခဲ့ၾကတယ္။ ဒါကို သူက အိမ္ျပဴတြင္းကို ရိုက္ခ်ဳိးဖ်က္ဆီးၿပီး၊ သပိတ္နဲ႔လာ ေပါင္းခဲ့တာ။ ခု ေတာ့ ဒီအခန္းကို သူ ျပန္မလာႏိုင္ေတာ့ဘူး။
ဆြမ္းေကၽြးမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ေက်ာင္းက ဆရာေတြ ျပန္ဆံုျဖစ္ၾကတယ္။ ဘုန္းႀကီးဆြမ္းေကြၽးအၿပီး၊ တရားနာအမွ်ေဝ ၿပီး တဲ့ခ်ိန္မွာေတာ့ စုမိတဲ့လူေတြ အစည္းအေဝးတခုလို ဆက္လုပ္ ျဖစ္ၾကတယ္။ တရားေဟာတဲ့သူက ေဟာတယ္။ ငိုေႂကြးတဲ့သူ က ငိုေႂကြးေန၊ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းက ေရာဂါေဗဒဌာနက ဆရာတေယာက္ကလည္း ေလွ်ာေမြးအေပၚ ျဖစ္ ရတဲ့ သူ႔ခံစားခ်က္ ေတြေျပာတယ္။ သပိတ္ကာလက အိမ္ကဆင္းလာၿပီးကတည္းက ေလွ်ာေမြးက အိမ္မျပန္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ အဝတ္တထည္ ကိုယ္တခုနဲ႔ပဲ။ က်ေနာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္း ဘရာသာႀကီး (ကိုခင္ေဇာ္ၿငိမ္း) ေနတဲ့ ၿမိဳ႔ထဲက စိန္႔ေပါခ်ပ္မွာပဲ စတည္းခ်ေနေတာ့တယ္။ စိန္႔ေပါေက်ာင္းေတာ္က သူ႔အခန္းဟာ က်ေနာ္တို႔ဌာနခ်ဳပ္လို ျဖစ္လာတယ္။ ေလွ်ာေမြးက သပိတ္လမ္းေလွ်ာက္လွည့္။ ညေနက်ရင္ တစံုတည္းေသာ အဝတ္ကိုေလွ်ာ္ဖြတ္၊ စြပ္က်ယ္နဲ႔ ေနတယ္။ ဘရာသာႀကီး ကလည္း ေဘာင္းဘီဝတ္တာမ်ားေတာ့ လဲလွယ္စရာ ပုဆိုးမရွိဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ဆရာက သူ႔ပုဆိုးတထည္ကို ေလွ်ာေမြးကို ေပးလိုက္တယ္။ အခုသူေသရတဲ့ ေနမွာ အဲဒီပုဆိုးနဲ႔ပဲ။ ဆရာလည္း စိတ္ထိခိုက္ေနတယ္။ သူ႔အိမ္မွာ က်န္ေနခဲ့တဲ့ ေလွ်ာေမြးရဲ႕စက္ဘီးကိုလည္း ျပန္ယူသြားၾက ပါေတာ့ကြာ၊ သူျမင္တိုင္း စိတ္ထိခိုက္ရတယ္ဆိုၿပီး… ေၾကကြဲလို႔ ေျပာတယ္။
က်ေနာ့္မိတ္ေဆြ သပိတ္ကာလ ေဆး-၂ ေက်ာင္းသားသမဂၢဖြဲ႔တဲ့အခါ ေခါင္းေဆာင္တဦးျဖစ္တဲ့ ကိုစိုးထြန္းကလည္း စကား နည္းနည္းေျပာတယ္။ ေသြးဆူေစတဲ့ မိန္႔ခြန္းမ်ဳိးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အေျခအေန ခ်ိန္ခ်ိန္ဆဆနဲ႔ ျဖတ္သန္းဖို႔နဲ႔၊ အခုစုစည္းမိ တဲ့ ေက်ာင္းသားသမဂၢကို ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆက္လက္ထိန္းသိမ္းထားဖို႔ ေလာက္ပါပဲ။
ေျပာရရင္ မီးက်ီခဲေတြအုန္းထားသလို တအံုေႏြးေႏြး အေျခအေနေတြပဲ။ ဒါနဲ႔ပဲ စစ္အာဏာရွင္ေတြကို လက္နက္ကိုင္ဆက္ တိုက္မယ္၊ ေတာခိုမယ္ ျဖစ္လာၾကတယ္။ အဲဒီ ဆြမ္းေကၽြးအၿပီး က်န္ခဲ့တဲ့အစုမွာပဲ ေတာခိုဖို႔ ဆက္တိုင္ပင္ၾကတယ္။ စာရင္းေပးတဲ့သူက အေယာက္ ၂၀ ေလာက္ရွိမယ္။ က်ေနာ္တို႔က ေနာက္ဆံုးႏွစ္ ေက်ာင္းသားႀကီးေတြျဖစ္ေနေတာ့ က်ေနာ္ တို႔လည္း ပါေစခ်င္သလို၊ အတန္းငယ္က ေက်ာင္းသားေတြလည္း စာရင္းေပးတဲ့အထဲ ပါၾကတယ္။ စာရင္းေပးၾက သူေတြကိုလည္း အသုတ္လိုက္၊ အသုတ္လိုက္သြားၾကမယ္ဆိုၿပီး စီစဥ္ၾကတယ္။ သပိတ္ကာလ ေဆး-၂ ေက်ာင္းသား သမဂၢမွာ စုထားမိတဲ့ ေငြ ၈၀၀၀-၁၀၀၀၀ ေလာက္ရွိတယ္။ ဒီေငြေတြကိုလည္း ခရီးစားရိတ္အျဖစ္ သံုးဖို႔ သေဘာတူၾက တယ္။ က်ေနာ္လည္း ေတာထဲသြားဖို႔ သေဘာတူတဲ့အထဲ တေယာက္ပါခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ထြက္သြားရေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ အသိနဲ႔ အိပ္ယာေပၚ လြမ္းလြမ္းေျမ့ေျမ့ပိုလို႔ လဲေလ်ာင္းေနမိတာ။
ၿမိဳ႕ျပေန႔၊ ၿမိဳ႕ျပညေတြကို ႏႈတ္ဆက္ရေတာ့မယ္။ ခ်စ္တဲ့ မိသားစုေတြကို စြန္႔ရေတာ့မယ္။ ခ်စ္ရတဲ့သူေရာ… ဘယ္လိုေျပာျပရပါ့။ မသိေတာ့ဘူး။ ဒူးႏွစ္ဖက္ေကြး အိပ္ယာထဲက ေခါင္းအံုးကိုပဲ ဖက္ထားလိုက္တယ္။ ေဝးၾကၿပီေပါ့။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
