ခင္ေမာင္ေအး (ေခ်ာက္) ● လင္းယုန္ႀကီး
“လင္းယုန္ႀကီး” ဆုိလုိက္တာနဲ႔ စာေရးဆရာ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ဆုိတာကုိ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးအသုိက္အဝန္းမွာ မသိသူ မရွိသေလာက္ပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္ကုိးဆယ္တန္းေတြနဲ႔ ခုနစ္ဆယ္ေက်ာ္ ရွစ္ဆယ္တန္းေတြကအစ၊ အသက္ ေလးငါး ဆယ္ေက်ာ္ ေျခာက္ဆယ္တန္းေတြအလယ္နဲ႔ မ်ဳိးဆက္သစ္လူငယ္ေတြအဆုံး အားလုံးက သိရွိၾကပါတယ္။
ဟုတ္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ဟာ လင္းယုန္ႀကီးဆုိတ့ဲ စာေရးဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ကုိ အသက္တစ္ဆယ့္ ေလးငါးရွစ္ႏွစ္ အရြယ္ကတည္းက တေလးတစား အားက်ခ့ဲရသူပါ။
လာမယ့္၊ ၂၃ – ၁ဝ – ၂ဝ၁၇ ရက္ေန႔ဆုိရင္ လင္းယုန္ႀကီးကြယ္လြန္ခ့ဲတာ ၃၉ ႏွစ္ျပည့္ေျမာက္ခ့ဲၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျမနႏၵာ စာအုပ္တုိက္က ၂ဝ၁၃ ခွႏွစ္ ဇြန္လမွာထုတ္ေဝခ့ဲတ့ဲ ကုိကုိးကြၽန္းအာဇာနည္ ၈ ဦးႏွင့္ ကြၽန္းအမွတ္တရ ပုံရိပ္မ်ားစာ အုပ္ထဲမွ လင္းယုန္ႀကီးအေပၚ ရဲေဘာ္တေယာက္ရဲ႕ခံစားခ်က္အျမင္ကုိ ကူးယူေဖာ္ျပလုိက္ပါတယ္။
ျပည္ေတာ္ညြန္႔ သေဘာၤေပၚကစပါမယ္။
ရင္းႏွီးရာ စုေနၾကဟန္ရွိတ့ဲ လႈပ္လႈပ္ရြရြ ျမင္ကြင္းထဲမွာ သူ႔ကုိလွမ္းျမင္လုိက္ရတယ္။ မတ္တတ္ရပ္လ်က္သား၊ ေရွ႕မွာ လည္း အထုပ္ကေလး ႏွစ္ထုပ္သုံးထုပ္နဲ႔ ေဘးမွာေတာ့ မ်က္မွန္ထူထူ အရပ္ပ်ပ္ပ်ပ္၊ ခပ္ပိန္ပိန္တေယာက္။ သူ႔ကုိေတာ့ ခ်က္ခ်င္းမွတ္မိလုိက္ တယ္။ ဥပဓိ႐ုပ္ကလည္း တခါေတြ႔ဖူးရင္ ေမ့မရတ့ဲ႐ုပ္မ်ဳိး၊ အရပ္ရွည္ရွည္၊ မ်က္ခုံးထူထူ၊ ဆြဲေဆာင္မႈရွိတ့ဲ မ်က္ႏွာက်။ ဟန္ပန္က ယဥ္ေက်းၿပီး အိေႁႏၵၵရွိတ့ဲ အေျပာအဆုိ အလႈပ္အရွား။
ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးလုပ္ငန္းမ်ားအတြက္ ဗုိလ္မွဴးခ်ဳပ္ေဟာင္းေက်ာ္ေဇာရယ္၊ ပမညတမွ သခင္ေအးေက်ာ္ရယ္၊ သူရယ္၊ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ၿမဳ္ိ႕ကုိ ေရာက္လာဖူးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔က ဧည့္ခံရတ့ဲ ေက်ာင္းသားေတြပါ။
သူက အရပ္အေမာင္းေကာင္းသူျဖစ္လုိ႔ အမွတ္ထင္ထင္ျဖစ္ခ့ဲရာက အခုလုိေတြ႔ေတြ႔ခ်င္းမွတ္မိတာလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ လူပုဂၢိဳလ္အေနနဲ႔လည္း ဘယ္လုိမွ ေမ့မပစ္ႏုိင္တ့ဲသူ။
အဲဒီေခတ္က တုိးတက္တ့ဲလူငယ္ေတြဟာ သူ႔စာေတြကုိဖတ္။ သူ႔ဇာတ္ေကာင္ေတြကုိ အရူးအမူး စြဲလမ္းအားက်။ သူ႔ အဘိ ဓမၼာကုိလက္ခံ၊ ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြျဖစ္ခ်င္တ့ဲ အာလ်ေတြေပၚေပါက္။ သူ႔ေတာ္လွန္ေရးစိတ္တ္ကုိ အတုယူရာက ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြျဖစ္သြားၾကတာ မနည္းလွပါဘူး။ ဒီလုိနဲ႔ အခုပဲၾကည့္ေလ၊ ကြၽန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ ေတာ္လွန္ေရး သမား သူပုန္ေက်ာင္းသားအျဖစ္ ေထာင္အဆင့္ဆင့္ေျပာင္းခ့ဲရာက ျပည္ေတာ္ညြန္႔သေဘာၤေပၚကုိ တက္ခ့ဲရၿပီေကာ။
သိပ္မေဝးတ့ဲေနရာမွာေတာ့ ပိန္ပိန္ရွည္ရွည္ ေလထီးဗုိလ္အုန္းေမာင္က ဒဏ္ရာေဟာင္းေၾကာင့္ အနည္းငယ္ေထာ့နဲ႔ေထာ့နဲ႔ ျဖစ္ေနေပမယ့္ ခပ္သြက္သြက္။ တစ္ပင္မက်န္ ေငြေရာင္ေတာက္ေနတ့ဲဆံပင္တုိတုိ ျဖဴျဖဴမ်ားပုိင္ရွင္ အေဖြးသား သြားေတြေပၚ ေအာင္ စကားေျပာရင္း ဟုိလူႏႈတ္ဆက္၊ ဒီလူႏႈတ္ဆက္လုပ္လာတ့ဲ ခပ္ဖုိင့္ဖုိင့္ဆရာရာဂ်န္။ ပိန္သေလာက္ မာန္ပါပါနဲ႔ သြက္သြက္လက္လက္ရွိလွတ့ဲ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္။ ျဖဴျဖဴသန္႔သန္႔ လူကခန္႔ေခ်ာၿပီး သေဘာအင္မတန္ေကာင္းလွတ့ဲ အန္ ကယ္ႀကီး သခင္ခင္ေအာင္။
အန္ဂ်လာအေရးအခင္း အေမရိကန္သံ႐ုံးေရွ႕ဆႏၵျပပြဲမွာ အ႐ုိက္ခံရလုိ႔ ခါး႐ုိးက်ဳိးသြားတ့ဲ ခရမ္းကုိစိန္ဝင္းႀကီးကလည္း ျဗက္က်ယ္လွတ့ဲ ခါးပတ္ႀကီးပတ္ထားလုိ႔ အျမင္ဆန္းေနပါတယ္။
အျခားအဖြဲ႔အစည္းမ်ားက နာမည္ႀကီးပုဂၢဳိလ္ေတြထဲမွာလည္း သိသူေရာ မသိသူေတြ ပါလာၾကေပမယ့္ စိတ္မဝင္စားအား။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔စြဲလမ္းခ့ဲတ့ဲဇာတ္ေကာင္မ်ားရဲ႕ဖန္တီးရွင္၊ ႏွစ္လုိဖြယ္အမ်ဳိးသမီးငယ္မ်ားရဲ႕ခ်စ္သူ။ အဖိႏွိပ္ခံျပည္သူမ်ားရဲ႕လင္း ယုန္ႀကီး ဘယ္လုိမ်ားလႈပ္ရွားလုိက္ပါေနပါလိမ့္။ သူရဲ႕အဓိကဇာတ္ေကာင္ေတြထဲက ဘယ္သူနဲ႔မ်ားတူပါလိမ့္။ ဒါကုိပဲ စိတ္ ဝင္စားေနမိပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕အထုပ္အပုိးေတြကုိ ရဲေဘာ္ညြန္႔ေခါင္နဲ႔ ရဲေဘာ္ေအင္ေဘာ္တုိ႔ သယ္ယူသြားၾကတ့ဲအတြက္ လင္းယုန္ႀကီးအေပၚ အထူး အာရံုစုိက္ၿပီး ၾကည့္ႏုိင္ခ့ဲတယ္။ သူ ဘယ္လုိမ်ားလႈပ္ရွားေနသလဲေပါ့။ လူငယ္တဦးရဲ႕ သူရဲေကာင္း ကုိးကြယ္ခ်င္စိတ္ ထင္ပါရဲ႕။
ကမ္းတက္ယာဥ္ေပၚက ဆင္းစ၊ ကမ္းေပၚအေရာက္၊ သူက ပတ္ဝန္းက်င္ကုိ လွည့္ပတ္ၾကည့္လုိက္တယ္။ တခါ ပင္လယ္ ဘက္ လွည့္လုိက္ကာ ေလညင္းေလသန္႔ကုိ ရင္အုံႀကီးေမာက္လာေအာင္ ႐ွဴသြင္းျပန္ထုတ္ လုပ္ေနပါပေကာ။ အက်ဥ္းစခန္း လား၊ ေလညင္းခံ စခန္းလား သူခြဲျခားသိပုံမရေတာ့။ သူ႔ဇာတ္ေကာင္ကေတာ့၊ ဇာတ္ေကာင္ပဲ။ ဘယ္ဇာတ္ေကာင္မ်ားပါလိမ့္။ သူ႔အထုပ္ေလးသူဆြဲၿပီး ေအးေအးေဆးေဆး စကားေျပာရင္း လူအုပ္ထဲ စီးေမ်ာေနတ့ဲသူ႔ကုိ မနီးမေဝးကေန ကြၽန္ေတာ္က သူ႔ဇာတ္ေကာင္ေတြနဲ႔ ခ်ိန္ထုိးၾကည့္ေနမိတယ္။
ေကာ္ဖီခါးခါးေသာက္ရင္္း သုေတသနလုပ္ငန္းထဲျမဳပ္ေနတ့ဲ ေဒါက္တာေရခ်မ္းလား။ လယ္သမားသူပုန္ႀကီး ငၾသေလလား။ ေရေျမဆုံးေစေတာ့က ပါေမာကၡထြန္းလင္းလား။ ဘဝကုိေရစုံေမ်ာၿပီး တခါတရံ ေယာင္ယမ္းၿပီး ခ်စ္သူကုိတမ္းတတတ္တ့ဲ ပါေမာကၡ အုန္းေက်ာ္မ်ားလား။ ျပည္ေတာ္သာ ခင္ခင္ဦးထဲက ဘယ္သူ ….. ထားပါ။ “သူ” ပဲလား။
ဒီမိန္းမအတြက္ ညီငယ္လည္းေသရ စက္ပုိင္ရွင္ဘဝမွ ကုိယ္ရံေတာ္ လူမုိက္ျဖစ္ရ။ ေငြေတြကုန္ ဂုဏ္သေရေတြ ပြန္းပ့ဲကုန္ ေပမယ့္ စိတ္မကုန္ႏုိင္၊ ဒီမိန္းမကသာ “ေမာင္ေရ လူတေယာက္နဲ႔ အိပ္ခ်င္လုိ႔ အိပ္ရာျပင္ေပးပါလား” လုိ႔ ခုိင္းရင္ေတာင္ အိပ္ရာခင္းေပးပါမယ္လုိ႔ ေျပာခ့ဲတ့ဲ “ေမာင့္ေမတၱာ” ထဲက အခ်စ္ရဲ႕ေက်းကြၽန္ ျမဂီဝါဦးေက်ာ္တင့္လား။
OBE ေမဂ်ာဘုိးမင္းရဲ႕သမီး ကရင္မေလးနဲ႔ အင္းစိန္တုိက္ပြဲကာလအတြင္း အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ေတြ႔ၾကၿပီး သံေယာဇဥ္တြယ္ သြားတ့ဲ ေခ်ာ့ကလက္ဗုိလ္ႀကီးေပပဲလား။ စစ္ႀကီးအတြင္း သူက်ဆုံးသြားတာကုိ မသိရွာၾကလုိ႔စစ္ႀကီးအၿပီးမွာ သူျပန္လာေစဖုိ႔ ဆုိင္ရာဘုရားသခင္ အသီးသီးထံ ဆုေတာင္းေနၾကတ့ဲ ၿဗိတိန္ကြၽန္းေပၚက၊ ကျပားမေလး မာရီရယ္၊ ျမန္မာျပည္ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ ေပၚက မခင္စီတုိ႔ရဲ႕ ခ်စ္သူ “လြမ္းရစ္ေတာ့သက္လယ္” ဝတၳဳထဲက ျပည္ခ်စ္စစ္သားႀကီးလား။ တေယာေလး တလက္နဲ႔ လြမ္းေနရွာတ့ဲ “ဘုန္းေမာင္ တေယာက္ထဲရယ္” ထဲက ကုိဘုန္းႏုိင္လား။
ဂ်ပန္တုိ႔လာတ့ဲအခ်ိန္ တ႐ုတ္ – ျမန္မာလမ္းမႀကီးအတုိင္း တ႐ုတ္ျပည္ထဲဝင္ ထင္ခ်န္းၿမဳိ႕အေရာက္တ႐ုတ္မေလး ဝမ္ေမနဲ႔ ေတြ႔ သံေယာဇဥ္ျဖစ္ၾကရာက ခ်စ္ေရးထက္ စစ္ေရးခက္လုိ႔ ျပန္ရေတာ့မယ့္ကာလ ေငြႏွင္းမႈန္မႈန္ေတြကသြန္းႀကဲလုိ႔။ ဒီအ ခ်ိန္မွာ ခြဲခြာၿပီး ျမန္မာျပည္ထဲျပန္လာခ့ဲရတ့ဲ လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္သားႀကီးလား။ ဇာတ္လမ္းေတြ၊ ဇာတ္ေကာင္ေတြ မ်ားျပား လြန္းေတာ့ ေရာယွက္ ရႈပ္ေထြးေနပါတယ္။ ဟုိလူနဲ႔ တူႏုိးႏုိး၊ ဒီလူနဲ႔ တူသလုိလုိ၊ ယတိျပတ္အေျဖမေပးႏုိင္ ျဖစ္ေနမိပါ တယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ စခန္းထဲမဝင္မီ ေက်နပ္ေလာက္တ့ဲ ဇာတ္ေကာင္ေရြးခ်ယ္မႈ ၿပီးျပတ္သြားခ့ဲတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ သူဟာ “ၿမဳိင္” ရဲ႕ခ်စ္သူ သတင္းစာဆရာ“ကုိတင္ဦး” ရယ္ပါ။
ဒါေတြကေတာ့ စာေရးဆရာ ဗန္ေမာ္တင္ေအာင္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ရဲေဘာ္တဦးရဲ႕ ခံစားခ်က္အျမင္ေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
တကယ့္လက္ေတြ႔ဘဝမွာလည္း စာေရးဆရာဗန္းေမာ္တင္အာင္ဟာ ကုိကုိးကြၽန္း ရက္ေလးဆယ္ အစာငတ္ခံတုိက္ပြဲမွာ ရဲေဘာ္ေတြကုိ ဦးေဆာင္ၿပီး ပထမအသုတ္က တုိက္ပြဲဝင္ခ့ဲသူ ျဖစ္ပါတယ္။ ကုိကုိကြၽန္းပါတီ ေကာ္မတီမွာ တာဝန္ယူခ့ဲၿပီး စခန္းသိမ္းတုိက္ပြဲျဖစ္တ့ဲ ကုိယ္ထူကုိယ္ထဖ်က္သိမ္းေရး ၅၃ ရက္ အစာငတ္ခံတုိက္ပြဲႀကီးလည္း ပါတီေကာ္မတီနဲ႔အတူ ေခါင္းေဆာင္မႈေပးခ့ဲပါတယ္။
ကုိကုိးကြၽန္းအက်ဥ္းစခန္းဖ်က္သိမ္းၿပီး ျပန္လည္လြတ္ေျမာက္လာတ့ဲေနာက္မွာလည္း မၿပီးဆုံးေသးတ့ဲ အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီ တုိက္ပြဲေတြကုိ ဆက္လက္ဆင္ႏြဲရင္း ၁၉၇၈ ခုႏွစ္ ေအာက္တုိဘာလ ၂၃ ရက္ေန႔မွာ ကင္ဆာေရာဂါနဲ႔ ကြယ္လြန္ခ့ဲတာျဖစ္ပါ တယ္။
လင္းယုန္ႀကီးကုိ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ အေလးျပဳလုိက္ပါတယ္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
