ေခတ္ျပိဳင္အေတြ႔အၾကဳံ ေမာင္စြမ္းရည္ ေရျခားေျမျခား ျမန္မာမ်ား

ေမာင္စြမ္းရည္ – ”ကဗ်ာဆရာကေတာ္ႀကီး ေဆး႐ုံတက္ျခင္း”

ကထိန္သကၤန္းႀကိဳတင္လွဴဒါန္းေသာ ဦးစြမ္းရည္+ေဒၚခင္ႏြဲ႕ၾကည္ မိသားစု (Photo –  သုုံးပါးေက်ာင္းေဖ့စ္ဘြတ္)

 

ေမာင္စြမ္းရည္ – ”ကဗ်ာဆရာကေတာ္ႀကီး ေဆး႐ုံတက္ျခင္း”

(မိုုးမခ) ေအာက္တိုုဘာ ၁၊ ၂၀၁၇ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ငယ္ရြယ္စဥ္အခါက ”ကေတာ္ဆယ္ ပါး”ဆုိလား ၾကားဖူးပါတယ္။ အစုိးရအရာရွိႀကီးမ်ားရဲ႕ ဇနီးကို ”မင္းကေတာ္” တဲ့။ လူျဖဴအဂၤလိပ္တုိ႔ရဲ႕ဇနီးကို ”ဗိုလ္ကေတာ္”တဲ့။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ရြာမွာ အစိုးရမင္းမႈ ထမ္းဆုိလို႔ ”ျပာတာ”လို႔ေခၚခဲ့ ”မင္းေစ”ေခၚ ”႐ုံးလုလင္”ပဲ ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒီမင္းလုလင္ကိုပဲ ကြၽန္ေတာ္ တုိ႔ အရပ္မွာ ”မင္းဒလင္”လို႔ေခၚပါေသးတယ္။

ျပာတာေတာ္မင္းဆုိတာဟာ ႐ုံးေတာ္ကို ဝင္ေရး ထြက္ေရးကိစၥနဲ႔ အရာရွိမင္းမ်ားကို ေတြ႕ခြင့္ရေရးကိစၥ တုိ႔မွာ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္သူျဖစ္လို႔ ေတာသူေတာင္သား ေတြရဲ႕ အထင္ႀကီးေလးစားမႈကို ခံရပါတယ္။ ျပာတာ ေတာ္မင္းကို လာဘ္ေပးလာဘ္ယူလုပ္ဖုိ႔ကိစၥမ်ားကို ေတာ့ သူ႔ဇနီးကတစ္ဆင့္ ေဆာင္ရြက္ၾကရပါတယ္။ အနည္းဆုံးကေတာ့ ငွက္ေပ်ာတခိုင္၊ ယုန္တထုုပ္၊ ၾကက္ဥတျခင္းစသည္ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ျပာတာေတာ္ မင္းရဲ႕ဇနီးကိုလည္း ”ျပာတာကေတာ္” လို႔ ေခၚၾကရ သဗ်။ ရြာကသႀကၤန္သံခ်ပ္ထဲမွာေတာင္ ”ျပာတာကေတာ္ၾကီးအိပ္လို႔ေပ်ာ္၊ ဖင္ေပၚေခါင္းေပၚ” စသျဖင့္ ထည့္သြင္း သံခ်ပ္ထုိးရာမွာေတာင္ ပါဖူးေသးသဗ်။ ကိုလိုနီေခတ္သမုိင္းဝင္ အေရးပါသူ ”မင္းကေတာ္” တဦးေပပ့ါခင္ဗ်ာ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ”ကဗ်ာဆရာကေတာ္”လို႔ သုံးႏႈန္းမိတာကို မ်က္ႏွာသာေပးလို႔ ေရႊေရးပန္း ကန္တက္ရာက်တယ္လို႔ျဖင့္ မေျပာတန္ရာပါဘူးခင္ဗ်ာ။

တစ္ေခတ္ၿပီး တေခတ္ ”ကေတာ္” ေတြကလည္း တုိးတုိးလာပုံ ရပါတယ္။ သမၼတကေတာ္၊ ဝန္ႀကီး ကေတာ္၊ ဒုဝန္ႀကီးကေတာ္ စသျဖင့္ေပါ့။ မဆလေခတ္ တုန္းကဆုိရင္ေတာ့ ဥကၠ႒ကေတာ္ေတြ မွ အမ်ားႀကီး။ ပါတီဥကၠ႒ကေတာ္၊ ေကာင္စီဥကၠ႒ကေတာ္၊ ၿမိဳ႕နယ္ကေတာ္၊ ရပ္ကြက္ကေတာ္ေတြကလည္း အဆင့္ဆင့္။ ဒီေတာ့လည္း ကဗ်ာဆရာကေတာ္ဆုိတာ ေခၚခြင့္ရွိရမွာပါ့။ ျဖတ္ေတာက္ျပီး ”ဆရာကေတာ္” လို႔ေခၚခ်င္ေခၚပါေလ။ ဆုိကၠားဆရာေတာင္ရွိ ေသးတာကပဲ။ ဒီေလာက္ ေတာင္ ကိုယ့္ဇနီး ေဆး႐ုံတက္တာကိုမ်ား ေရးႀကီးခြင္က်ယ္လုပ္ေနရသလားလို႔ ေမးစရာရွိပါတယ္။

ကြၽန္ေတာ္ အခုေရာက္ေနတာက အေမရိကားေလ။ ယူႏိုက္တက္စတိတ္အေမရိကားပါ။ ကြၽန္ေတာ္ေနထိုင္တာကလည္း နယူးေယာက္ၿမိဳ႕ႀကီးေလ။ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕ဆိုတာႀကီးက အခ်မ္းသာဆုံး ႏိုင္ငံႀကီးတစ္ခုရဲ႕ အႀကီး ဆုံးၿမိဳ႕ႀကီးေတြထဲက တစ္ၿမိဳ႕မဟုတ္လား။ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕မွာ အမ္းမ္ဟတ္စ္ေဆး႐ုံႀကီးဆုိတာ အႀကီး ဆုံးပဲေလ။ ”ဘေရာ့ေဝး”ဆုိတဲ့ လမ္းက်ယ္ႀကီးတစ္ခုေပၚ မွာဟိန္းလုိ႔။ ဘယ္ႏွစ္ထပ္ရယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္သတိမထား မိဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္ဇနီးတက္ရတဲ့ အထပ္ကေတာ့ ၆ ထပ္မွာ။ ၆ ထပ္ဆုိလည္း မနည္းပါ ဘူး။ ဗမာျပည္မွာ ေျခာက္ထပ္ႀကီးဘုရားလု႔ိ အေခၚရွိသမႈတ္လား။ ဒါက နယူးေယာက္ၿမိဳ႕က ေျခာက္ထပ္ႀကီးေဆး႐ုံဆိုပါစုိ႔။ ကန္ေတာ့္ပါရဲ႕။ ႏႈိင္းယွဥ္တာရယ္မဟုတ္ပါဘူး။ ရွိတာ ေျပာရတာပါ။ အဲဒီမွာ ဓာတ္ေလွကားေတြ ေလးငါး ေျခာက္စင္း မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ရွိတာဆုိ ေတာ့ ႀကိဳက္ရာ ေလွကားက တက္ေပါ့။ ခလုတ္ႏွိပ္ ဂ်ိပ္ဆုိပြင့္၊ ဂ်ိ- ဆုိ တက္ကေရာပဲ၊ ေလွ်ာခနဲ။ကြၽန္ေတာ္လည္း ဒီေဆး႐ုံႀကီးမ်ဳိးတက္ဖူးတယ္ရွိေအာင္ တက္ခဲ့ပ။ ကြၽန္ေတာ္ဗမာျပည္မွာေနတုန္းက ေက်ာက္ကပ္ေဆး႐ုံတက္ဖူးတယ္။ အဲဒီမွာတုန္းက ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေရးခဲ့ဖူးတာ တခ်ဳိ႕စာေပမိတ္ေဆြမ်ား ဖတ္ဖူးၾကမွာေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္ျဖင့္ ျပန္ေတြး ၾကည့္မိရင္ ၾကက္သီးထမိပါရဲ႕။ အရွိကုိ အရွိအတိုင္းေရးခဲ့တာဆုိ ေတာ့ ရြံစရာေတြ၊ မသဒီစရာ ထီြစရာေတြလည္း ေရးမိခဲ့ တာကိုး။ ေဆး႐ုံခ်င္းေတာ့လည္း မႏႈိင္းယွဥ္ေကာင္းဘူး ေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ။ ကိုယ္တက္ဖူးတာ ကလည္း ဒီႏွစ္ေနရာပဲရွိတာကိုး။ ဒီႏွစ္မ်ဳိးပဲ ႏႈိင္းယွဥ္မိ ေတာ့တာေပါ့။ (ဆရာဝန္နဲ႔သူနာျပဳေတြကေတာ့ ဘယ္ တုိင္းျပည္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေစတနာအလုပ္လုပ္ ၾကရသူ ေတြျဖစ္တဲ့အတုိင္း အတူတူပါပဲခင္ဗ်။)

ကဗ်ာဆရာကေတာ္ႀကီးဟာ ေျခာက္ထပ္မွာ တစ္ေယာက္တည္းေနရပါတယ္။ စက္ခလုတ္တပ္ထမ္းစင္ႀကီးနဲ႔ မထမ္းရဘဲ ေလွ်ာခနဲ႔ ၿငိမ့္ခနဲ႔ေရာက္လာခဲ့ပါ တယ္။ ေရခ်ဳိးခန္းနဲ႔၊ အိမ္သာခန္းနဲ႔၊ တယ္လီဖုန္းနဲ႔၊ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားနဲ႔ တစ္ခမ္းတနားပါပဲ။ ဧည့္ခန္း၊ ထမင္း စားခန္း၊ စာဖတ္ခန္းဆိုသလို နားေနခန္းမႀကီးတစ္ခုလည္းရွိပါရဲ႕။ လူနာက မသြားႏိုင္ေတာ့ လာသမွ်ဧည့္သည္မ်ားဟာ လူနာခန္းကိုခ်ည္းလာၾကပါတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕ ထိုင္၊ တစ္ခ်ဳိ႕ ရပ္ေပါ့။ လူနာေမးလာသူဧည့္သည္ေတြက အခ်ဳိရည္ပုလင္းေတြ၊ မုန္႔ေသတၱာေတြ၊ မုန္႔ထုပ္၊ စပ်စ္ သီး၊ ပန္းသီး၊ လိေမၼာ္သီး၊ ခ်ယ္ရီသီးစတဲ့ အသီးအႏွံေတြ ပါယူလာၾကေတာ့ ျပတင္းေပါက္ခံုေပၚ၊ စားပြဲခံေပၚ၊ ဘီ႐ိုေပၚ၊ ဘီ႐ိုထဲစံုလို႔ ပံုလို႔။ အလွဴေပးရင္ေတာင္ ေပးႏိုင္ေသး။ လူနာရွင္ကေတာ့ ထမင္းစားဖို႔အိမ္ျပန္စရာမလိုဘူး။ ကဗ်ာဆရာဆိုေတာ့ စာဖတ္၊ စာစပ္လုပ္ ေနရမွ။ လက္အား၊ ပါးစပ္အားမေနတတ္ဘူး။ အားေန ရင္ ဝါးေန၊ စားေနရမွ။ အဖိုးႀကီးေပမယ့္ သြားအတုနဲ႔ဆို ေတာ့ ဝါးမႈမွာလည္း အဆင္ေျပေနတာကိုး။ လူနာကေတာ့ ပါးစပ္မွာလည္း ဒဏ္ရာရွိေနေလေတာ့ အေတာ္ၾကာ ေအာင္ ေကာင္းေကာင္းမဝါးႏိုင္၊ မစားႏိုင္ရွာေသးပဲ အရည္ေလာက္ပဲဆိုပါေတာ့။

အတုိခ်ဳပ္ကေတာ့ ကဗ်ာဆရာကေတာ္ႀကီးဟာ ခမ္းနား၊ သန္႔ရွင္း၊ သပ္ရပ္တဲ့အခန္းထဲမွာ စက္ယႏၲရား တပ္ခုတင္ႀကီးနဲ႔ စက္သီးတပ္ခန္းဆီးႀကိဳးနဲ႔။ လူနာခန္းမွာေရာ အိမ္သာေရခ်ဳိးခန္းမွ ေရာ ကိုယ္လုံးေပၚမွန္နဲ႔၊ ေရပိုက္ေခါင္းနဲ႔၊ ေၾကြခြက္နဲ႔။ နံရံမွာ လက္ေဆးဆပ္ျပာ ခလုတ္၊ မ်က္ႏွာသစ္ဆပ္ျပာ ခလုတ္။ ေရခ်ဳိးဆပ္ျပာ ဘာညာစုံလုိ႔။ အိမ္သာသုံးစကၠဴ၊ လက္သုပ္စကၠဴ၊ အထူ အပါး၊ အႀကီးအေသးေတြကလည္း နံရံမွာ စက္ခလုတ္ ေတြနဲ႔ပဲ။ ဆတ္ခနဲ ဆြဲ၊ ဗ်ိခနဲဆုတ္၊ သုတ္ပါေလ။ ”လိုရာသုံးသက္ေဝ”ပဲ။ ေဆးပါးနဲ႔ အစားအစာကလည္း နံနက္၊ ေန႔လယ္၊ ညေန၊ အခ်ိန္မွန္ အခမဲ့။ ေစတနာမမဲ့။ ခြံ႕ေကြၽး။ အသိုက္ထဲက ငွက္ကေလးကို ငွက္မိခင္ အစာ ေကြၽးသလိုပါပဲ။ ဝတၴဳေရးဆရာႀကီး ေမာင္သာရ ၾကြားသလို ၾကြားရရင္ အေမရိကားမွာက သူနာျပဳ ဆရာမေတြကလည္း ”သုံးေရာင္ခ်ယ္”ေလ။ အျဖဴမ၊ အမည္းမ၊ အဝါမ၊ ေဆးထုိး၊ ေဆးတိုက္သူ။ ေရခ်ဳိး အဝတ္လည္းေပးသူ။ အစာခြံ႕ေကြၽးသူ။ တာဝန္တစ္မ်ဳိး စီနဲ႔ ဆရာဝန္ကလည္းအမ်ဳိးမ်ဳိး၊ လူနာကလည္းေခ်ာလဲ တဲ့လူနာဆုိပါစုိ႔။

အမွန္ကေတာ့ မေခ်ာ္ဘဲလဲတာ။ လက္ ေမာင္း႐ိုးက်ဳိးတယ္။ ေအာက္မ်က္ခမ္း႐ိုးနဲ႔ေအာက္ႏႈတ္ ခမ္း႐ိုးလည္းေၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စစခ်င္းသြား ဆရာဝန္ေရာ၊ မ်က္စိဆရာဝန္ေရာ လာ ၾကည့္ၾကတယ္။ ဆီးခ်ဳိနည္းနည္း၊ ႏွလုံးေရာဂါနည္းနည္း ရွိထားတယ္ဆုိ လုိ႔ ဆီးဆရာဝန္ေရာ၊ ႏွလုံးဆရာဝန္ေရာ အထူးကု ဆရာဝန္ေတြလည္း လာၾကျပန္ေရာ။ ဗမာျပည္ေျပာရရင္ ”ဇဗယ္ရွယ္” ေတြခ်ည္းပဲ။ အထူးကုပါရဂူေတြ ခ်ည္းပဲ။ ကုလားမေလး (လိုခ်င္ရွာတဲ့ ယုိဟင္ဂ်ာ မဟုတ္) ေျပာသလိုေျပာရရင္ ”အကန္းဂ်ား” ေတြ ခ်ည္းပဲ။
 ေဆးဝါးကလည္း အျပည့္အစုံပဲ။ “တဝက္မွ်ေပး တစိတ္မွ်ေပးေတြ” မဟုတ္ဘူး။ အနာမရင္းေအာင္၊ မနာေအာင္စားေဆး၊ ထုိးေဆးေတြအျပင္ ေဆး႐ုံမလာခင္ကရွိႏွင့္တဲ့ ေရာဂါေတြအတြက္ ေပးထားတဲ့ ေဆးမ်ဳိးစုံကိုလည္း ေဆး႐ုံကပဲ အျပည့္အစုံ ဆက္ေပးပါ တယ္။ အားလုံးအခမဲ့ခ်ည္းပါပဲ။ ဘာကိစၥအတြက္မွ မေပးရပါဘူး။ ဗမာျပည္ေက်ာက္ကပ္ေဆး႐ုံက အလုပ္ သမားေတြလို ဆီးသြားတက်ပ္၊ ဝမ္းသြားတက်ပ္။ အုိးထုိးတက်ပ္၊ အုိးႏႈတ္တက်ပ္ဆုိတာမ်ဳိးေတြလည္း မေပးရပါဘူး။ ေၾသာ္..ဗမာျပည္က ေအာက္ေျခေဆး႐ုံ အလုပ္သမားေတြခမ်ာ မေလာက္ငွရွာၾကလို႔ ဆုိၿပီးေတာ့လည္း စာနာေထာက္ထားၿပီးေပးရတာပါ့ေလ။အေမရိကားမွာ လူမ်ဳိးမေရြး၊ က်ားမ မေရြး၊ ဘာသာမေရြး၊ ႏိုင္ငံသား၊ ႏိုင္ငံျခားသားမေရြး အသက္ ၆၅ ႏွစ္ေက်ာ္ သက္ႀကီး ရြယ္အုိေတြကို ”စီနီယာစီကီဇင္” လို႔ေခၚၿပီး အလုပ္လက္မဲ့၊ ေဆြမဲ့မ်ဳိးမဲ့၊ ေထာက္ပံ့သူ မဲ့လို႔ဆုိၿပီး စားဒုကၡ၊ ဖ်ားဒုကၡ၊ သြားဒုကၡ မျဖစ္ေစရပါ ဘူး။ ေထာက္ပံ့ကူညီပါတယ္။ ႏိုင္ငံသားနဲ ႔ ဧည့္ႏိုင္သား ေရာ ၆၅ ႏွစ္ေက်ာ္ရင္ ကတ္ျပားသုံးမ်ဳိးေပးၿပီး ေထာက္ ပံ့ပါတယ္။ (၁) အစားအစာကတ္၊ (၂) ေဆးကုေဆးဝယ္ ကတ္၊ (၃) ေငြသုံးေငြထုတ္ တဲ့ လူမႈဖူလုံေရးကတ္တဲ့။ ကြယ္လြန္သူကဗ်ာဆရာႀကီးဦးတင္မုိးက ကြၽန္ေတာ္ အေမရိကားကို ေရာက္လွ်င္ေရာက္ခ်င္း သူ႔အိတ္ကပ္ ထဲက ကတ္ျပားသုံးခုကို ထုတ္ျပတယ္။ ”သူငယ္ခ်င္းေရ … စားဝတ္ေနေရး၊ က်န္းမာေရးအတြက္မပူနဲ႔။ မင္း ၆၅ ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီမဟုတ္လား”လို႔ေမးၿပီး ”ကတ္သုံးပါး” အေၾကာင္းကို ရွင္းျပပါတယ္။ ကပ္ႀကီးသုံးပါး ကင္းေဝး ေစတဲ့ ”ကတ္သုံးပါး”ေပါ့။ ေနတာထုိင္တာ အေျခက် ေတာ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကိုေခၚၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ အတြက္ အဲဒီကတ္သုံးပါးရရွိေရး ေဆာင္ရြက္ေပးပါ တယ္။

ကြၽန္ေတာ့္ဇနီးေဆး႐ုံတက္ေတာ့ အဲဒီကတ္သုံးခု ထဲက ေဆးကုေဆးဝယ္ခြင့္ ”မယ္ဒီကိတ္”ကတ္ျပားကို အသုံးျပဳရပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ဇနီး လဲက်တာက ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ေနတဲ့ တုိက္တန္႔လ်ားႀကီးကအထြက္မွာပဲ လဲတာ။ လူ ၁ဝ ေယာက္ေလာက္ခ်က္ခ်င္းဝိုင္းလာၿပီး လဲသူကိုထူ၊ ကုလားထုိင္ယူထုိင္ခိုင္း၊ အေရးေပၚအီမာ ဂ်င္စီ ေဆး႐ုံကားေခၚသူက ေခၚေပး လုပ္ၾကပါတယ္။ ဘယ္သူက ေခၚလိုက္မွန္းေတာင္ မသိဘူး။ ကြၽန္ေတာ္က စိတ္ကူးတုန္းရွိေသး အေရးေပၚကားက အေျပးေခၚစရာမလိုဘဲ ေရာက္လာၿပီ။ သူနာျပဳလူငယ္ေတြက လူနာ ထမ္းစင္လိုဟာမ်ဳိးတစ္ခုနဲ႔ ကုိယ့္ေရွ႕ေရာက္လာတာပါ။ ဗမာ့ထုံးစံအတုိင္း ထမ္းစင္လုိ႔ေခၚရေပမဲ့ မထမ္းရပါ ဘူး။ စက္တပ္ အိပ္စင္ေလးပါ။ အႏွိမ့္အျမႇင့္စက္ခလုတ္ ေတြပါတယ္။ အပင့္အခ်။ အေကြးအဆန္႔စက္ခလုတ္ ေတြလည္းပါတယ္။ ဝဲယာအကာေတြကလည္း လြယ္ လြယ္နဲ႔ အတင္အခ်လုပ္လို႔ရတယ္။ အိပ္စင္ေလးမွာ ဘီး ေတြလည္းတပ္ထားတယ္။ အလြယ္တကူတြန္းသြားၿပီး ကားေပၚကို အတင္အခ်လုပ္ႏိုင္တဲ့ စက္ခလုတ္ေတြပါရွိ တယ္။ အိပ္စင္ကို ကားေပၚေမးတင္ၿပီးတြန္းလိုက္႐ုံပဲ။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔အေဖာ္တစ္ေယာက္ကို ကားေပၚတက္ခိုင္း ၿပီး ကားတံခါးပိတ္တယ္။ ေဆး႐ုံကို အျမန္ေမာင္းသြား ပါတယ္။ ကားေပၚမွာလည္း ဆရာဝန္ (သူနာျပဳ)ေလး က စက္ကိရိယာမ်ဳိးစုံနဲ႔ စမ္းသပ္မႈမ်ဳိးစုံလုပ္ၿပီး ကြန္ပ်ဴ တာေပၚမွာ မွတ္တမ္းတင္၊ ေဆး႐ုံကို ႀကိဳတင္ပို႔ထား လိုက္ပါတယ္။ အေရးေပၚကားက အေရးေပၚဥၾသဆြဲ ၿပီး အျမန္ေမာင္းေတာ့ ေဆး႐ုံကိုအျမန္ေရာက္ပါတယ္။ သိပ္မေဝးလွတဲ့ ေဆး႐ုံႀကီးရဲ႕ ေနာက္ေဖးဘက္ကေန ဓာတ္မွန္ဌာနကိုတန္းဝင္ေတာ့ ေဆး႐ုံအလုပ္သမားေတြ က လူနာထက္ လူနာရွင္ကို အာ႐ုံစိုက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ပုဆုိးဝတ္လာတာကို ‘စကတ္ထဘီႀကီးဝတ္လာတဲ့ လူနာရွင္’လို႔ သတင္းေပးရင္း တၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔ ဆီးႀကိဳၾကပါတယ္။

အေရးေပၚလူနာဌာနမွာ လုပ္စရာရွိတာလုပ္ၿပီး ေတာ့ လူနာေတြယာယီထားတဲ့ အခန္းကိုပို႔ၿပီး စက္တပ္ ထမ္းစင္ေတြကို တန္းစီထားလိုက္ပါတယ္။ မၾကာခင္လိုက္ပုိ႔ၿပီး တစ္ေယာက္တစ္ခန္းစီ ထားလိုက္ပါတယ္။ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕၊ အမ္းမ္ဟတ္စ္ျပည္သူ႔ေဆး႐ုံႀကီးမွာ လူနာရဲ႕ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြကို စစ္ေဆးကုသၿပီး ႏွစ္ ပတ္ေလာက္ၾကာတဲ့အခါ သူနာျပဳေဆး႐ုံႀကီးတစ္ခုကို ေျပာင္းရျပန္ပါတယ္။ (ရီဟက္ဘ္) လုပ္ဖုိ႔တဲ့။ ေဆး႐ုံႀကီးက ၆ ထပ္ ၇ ထပ္ျမင့္ပါတယ္။ ႏွစ္ဆင့္မွန္တံခါးေတြ ကို ေအာ္တုိမတ္တစ္ စက္ခလုတ္ေတြကို ႏွိပ္ဖြင့္ၿပီး ဝင္သြားရပါတယ္။ အဝင္ဝမွာ လက္မွတ္ထုိးၿပီးမွ ဆက္ သြားရပါတယ္။ အဲဒီနားမွာ ဖန္ေရအုိးႀကီးနဲ႔ တည္ထား တဲ့ သံပုရာရည္အုိးႀကီးတစ္အုိးရွိတယ္။ အုိးရဲ႕ေအာက္ေျခက ခလုတ္ကိုလွည့္ၿပီး (ေဘးမွာထပ္ပုံထားတဲ့ ပလပ္စတစ္ေရခြက္ေတြထဲက) တစ္ခြက္ယူ သံပုရာေရတစ္ ခြက္ငွဲ႔ေသာက္လိုက္ရပါေသးတယ္။ ေသာက္ၿပီးေရခြက္ ကို ခါးေလာက္ျမင့္တဲ့ ပလပ္စတစ္အမႈိက္ပုံႀကီးထဲကို ပစ္ထည့္ခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူမ်ားအသာဖြင့္ထားတဲ့ ဓာတ္ေလွကားနဲ႔ ဒုတိယထပ္ကိုသြားရပါတယ္။ သန္႔ရွင္း သပ္ရပ္တဲ့ အခန္းႀကီးတစ္ခန္းထဲမွာ တျခားလူနာ အေဖာ္၊ အဂၤလိပ္မ အဘြားအုိတစ္ေယာက္နဲ႔ အတူထား ပါတယ္။ အခန္းက အက်ယ္ႀကီးပါ။ သန္႔ရွင္းက်ယ္ဝန္း ပါတယ္။ အိမ္သာ၊ ေရခ်ဳိးခန္း၊ အဝတ္ဘီ႐ို၊ တယ္လီဖုန္း ဘီးတပ္ကုလားထုိင္၊ တုတ္ေကာက္၊ ႀကိဳးသိုင္၊ စလြယ္ အမႈိက္ပုံး၊ မွန္၊ ေရခလုတ္၊ ေၾကြခြက္၊ ဆပ္ျပာ၊ စကၠဴ စသျဖင့္ အစုံပါရွိပါတယ္။ သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္ပုံမ်ားေတာ့ မႏိႈင္းေကာင္း ႏိုင္းေကာင္းဗမာျပည္က ဘုရားခန္းထက္ သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္တယ္လို႔ ေျပာရင္ လြန္႔အံ့မထင္ပါ။ (ကန္ေတာ့ပါရဲ႕)

အစားအစာေတြကလည္း အာဟာရျဖစ္ေစမယ့္ ႏို႔၊ ၾကက္ဥ၊ သား၊ ငါး၊ ဟင္းသီးဟင္းရြက္၊ ဂ်ဳံ စတဲ့ အစား အစာမ်ဳိးေတြကို ေန႔စဥ္သုံးႀကိမ္ေကြၽးရပါတယ္။ အပူ အေအးေသာက္စရာေတြလည္းေပးပါတယ္။ ခက္တာက လူနာဗမာမက ေပါင္မုန္႔တုိ႔၊ ႏြားႏို႔တုိ႔၊ ေထာပတ္ဒိန္ခ်ဥ္ ဒိန္ခဲတုိ႔ကို သိပ္မႀကိဳက္တဲ့ကိစၥပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ အိမ္ကေန ခ်က္ျပဳတ္ေၾကာ္ေလွာ္ၿပီး ငပိေၾကာ္၊ ငပိတ္သုပ္၊ ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္၊ ၾကက္ဟင္းခါးသီးဟင္းေတြနဲ႔ လယ္ေတာ ယာေတာ ထမင္းထုပ္ပို႔သလို ပို႔ရပါတယ္။ အတူေန ဗိုလ္ျဖဴမႀကီးကေတာ့ ဗမာဟင္းနံ႔ကို မခံႏိုင္ရွာဘူးတဲ့။ ကိုယ့္ဓေလ့နဲ႔ကိုယ္ဆုိေပမဲ့ ငပိနံကေတာ့ ဗမာကလြဲၿပီး (ထိုင္းေရာေပါ့ေလ) ဘယ္လူမ်ဳိးမွခံႏိုင္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ လူနာအမ်ဳိးသမီးႀကီးက နယူးေယာက္ၿမိဳ႕ပ႒ာန္းဝတ္ အသင္းရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးဆုိေတာ့ သူ႔အေပါင္း အသင္းေတြကလည္း သင့္ႏိုးရာ ဟင္းမ်ဳိးစုံနဲ႔ ”စားၿမိန္ ထုပ္”ပို႔ၾကရွာပါတယ္။ အမ္းမ္ဟစ္ ေဆး႐ုံႀကီးမွာတုန္း ကဆုိရင္ ညအိပ္လူနာေစာင့္လိုအပ္ေတာ့ သူတုိ႔တေတြ အလွည့္က ညအိပ္ညေနေစာင့္ၿပီးျပဳစုေပးၾကရွာပါ တယ္။ ေနာက္ေျပာင္းတဲ့ ေဆး႐ုံမွာေတာ့ ညအိပ္ညေန ေစာင့္စရာမလိုေတာ့တဲ့အခါ ညဦးပိုင္း ၈ နာရီ ၉ နာရီ အထိ ေနေပးၾကပါတယ္။ လူနာကလည္း စကားမေျပာ ရရင္ ေရာဂါတုိးတတ္တဲ့လူနာမ်ဳိးပါ။ အိမ္ကလူ ေဆး႐ုံတက္တုန္းက ဒီေလာက္စားစရာေတြ ေပၚျခင္းေသာ ျခင္းမျဖစ္ပါဘူး။ ေရာက္တာသိပ္မၾကာေသးလု႔ိလားမသိဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကဗ်ာဆရာကေတာ္ႀကီးကို ေန႔ည ေစာင့္ေရွာက္ၾက၊ စားၿမိန္ထုပ္ပို႔ၾကတာေက်းဇူးမေမ့ပါ ဘူး။ သူတုိ႔တေတြ က်န္းမာပါေစ၊ ေဆး႐ုံမတက္ၾကရပါ ေစနဲ႔လို႔ ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္။ (သူတုိ႔ေဆး႐ုံမတက္ၾကရေတာ့ သူတုိ႔ကို ေက်းဇူးမဆပ္ခ်င္လို႔ မဟုတ္ပါဘူး)

ေဆး႐ုံတက္ရတာ တစ္လေလာက္ၾကာေတာ့ ေဆး ႐ုံက ဆင္းခြင့္ေပးလိုက္ပါၿပီ။ အ႐ိုးက်ဳိးတာလုံးဝဆက္ဖုိ႔ ေတာ့ ေစာေသးတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အနာသက္သာသြား ပါၿပီ။ နာတာကို ညွာတာၿပီး လက္မလႈပ္ခ်င္၊ ေျခမလႈပ္ ခ်င္ျဖစ္ၿပီး ေျခလက္ေတြ မသန္မစြမ္းျဖစ္သြားတတ္ သတဲ့။ ဗမာေျပာ ေျပာရလွ်င္ အေၾကာေတြဆုိင္းကုန္ၿပီး အေၾကာေသတယ္ ဆုိတာမ်ဳိးျဖစ္သြားတတ္တယ္လို႔ ဆုိတာနဲ႔တူပါရဲ႕။ ဒါေၾကာင့္ အိမ္အထိလုိက္ၿပီး ဆက္လက္ ကုသေပးေနပါေသးတယ္။ ပထမေန႔မွာ က်န္းမာေရး အေထြေထြစစ္ေဆးသူ ဆရာဝန္လာတယ္။ ေနာက္ တစ္ေန႔က်ေတာ့ ေျခလက္လႈပ္ရွား၊ ကာယေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ေပးတဲ့ သူနာျပဳတစ္ဦးလာၿပီး ေျခလက္ေတြလႈပ္ ရွားခိုင္း၊ တြဲဖက္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ခိုင္းတာမ်ဳိးလို ႏွိပ္ေပးတာမ်ဳိးလုပ္ေပးပါတယ္။ ေနာက္တစ္ဦးကေတာ့ ေရခ်ဳိး သန္႔ရွင္းလုပ္ေပးဖုိ႔ သူနာျပဳပါ။ အိမ္ထိေအာင္လိုက္ ကုသေပးတယ္ဆုိတာ ၾကားေတာင္မၾကားခဲ့ပါဘူး။ အေမရိကားေရာက္မွ ၾကားဖူးႀကံဳဖူးေတာ့တာပါ။

ကဲ ခုထိေရးလာတာ လက္ေရးနဲ႔ စာမ်က္ႏွာ ၇ ျပည့္ ေတာ့မယ္ ေဆး႐ုံတက္ရတာ ဇိမ္က်တယ္လို႔ ၾကြားခ်င္ တာမဟုတ္ပါဘူး။ တကယ္ေရးခ်င္တဲ့အေၾကာင္းက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေတာ္နဲ႔ ကဗ်ာဆရာကေတာ္ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္မိတဲ့ အေၾကာင္းပါ။ ဗမာျပည္မွာတုန္းကေတာ့ ေဆး႐ုံတက္ရတုန္းကေတာ့ မ်က္ႏွာငယ္ခဲ့ရတာကိုး။ စားပြဲမွာ ဓာတ္ဘူးၿပိဳင္ၾက၊ ေဟာလစ္ဘူးၿပိဳင္ၾကနဲ႔။ ေဆး႐ုံအဆင့္အတန္းခ်င္းကလည္း မႏႈိင္းေကာင္းလို႔ သိပ္မေျပာခ်င္ ေတာ့ပါဘူး။ အထူးခန္းကို အထူးကုတုိ႔ဆုိတာေတြကလည္း ရွိခဲ့တာကိုး။ အေမရိကားမွာေတာ့ မ်က္စိႀကီး နားႀကီးေတြ႕ဖူးႀကံဳဖူးသူေတြ အေျပာအရဆုိရင္ ဘယ္ကြန္ျမဴနစ္ႏိုင္ငံ၊ ဘယ္ဆုိရွယ္လစ္ႏိုင္ငံမွ အေမရိကန္ ေဆး႐ုံေတြမွာလို အခြင့္အေရးတန္းတူ မရွိဘူးတဲ့။ ”လူတန္းစား” ျပႆနာတုိ႔ ေရွ႕တန္းတင္ၾကတဲ့ ဆုိရွယ္လစ္ ႏိုင္ငံေတြမွာ အလုပ္သမားလူတန္းစားေတြဟာ ပါတီဥကၠ႒ႀကီးေတြေလာက္ အခြင့္အေရးခံစားမႈ မရၾကဘူး တဲ့။ ျမန္မာဆုိရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ ေရာဂါထတုန္းကလို ျဖစ္မွာေပါ့။ ပါတီေတြက စစ္တပ္ပါတီေတြပဲေလ။ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းလိုက္ၿပီး ကြန္ျမဴနစ္ ဆုိရွယ္လစ္နာမည္ခံ လိုက္ၾကတာဆုိေတာ့ စစ္တပ္ေတြက လက္ဝဲဂုိဏ္း နာမည္ပ်က္ေအာင္ လုပ္ေနသလိုပါပဲတဲ့။ ၾကားရတာေတြကေတာ့ ေျပာင္းျပန္ပဲ။

ခုအထိေတြ႕ရႀကံဳရတာ အေမရိကားဆုိတဲ့ အရင္းရွင္ႏိုင္ငံမွာ က်ဳပ္တုိ႔လို ဧည့္ႏိုင္ငံသားေတြကို ႏွိမ့္ခ်ခြဲျခားတာေတြ (ထင္သာျမင္သာေအာင္) မႀကံဳဖူးေသးတာ ကေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ရင္းႏွီးတဲ့ ဆုိရွယ္လစ္ျပန္မိတ္ေဆြတစ္ဦးက ေျပာဖူးတယ္။ ”ဆရာေရ ဆရာ့အေနနဲ႔ ဆရာတုိ႔ယုံၾကည္တဲ့ ဆုိရွယ္လစ္ႏိုင္ငံကို မေျပးမိတာ ကံေကာင္းတာေပါ့”တဲ့။  ဆုိရွယ္လစ္ႏိုင္ငံမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာတုိ႔လို ထိပ္တန္းပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးေတာင္ ထမင္းတစ္လုပ္ လွလွပပစားရဖုိ႔ ဆုိတာ မလြယ္ဘူးတဲ့။ အလုပ္သမားဝါဒအရ လုပ္အားတန္ဖုိးခ်စ္ျမတ္ႏိုးၾကပါ ဆုိၿပီး အစိုးရက အေခ်ာင္ခိုင္းတာမ်ဳိးေတြလည္း ရွိရဲ႕တဲ့။ ကဲ…ကဲ..ထားပါေတာ့ သူမ်ားႏိုင္ငံအေၾကာင္း။

ကိုယ့္ႏိုင္ငံအေၾကာင္း လိုရင္းကိုပဲ ဆက္ေျပာပါ ေတာ့မယ္။ ဆုိၾကပါစို႔ဗ်ာ ေနျပည္ေတာ္ဆုိတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ၿမိဳ႕ေတာ္ကိုပဲၾကည့္ၾကရေအာင္။ အႀကီးဆုံးအေကာင္း ဆုံးဆုိတဲ့အိမ္မွာ အၿငိမ္းစားအရြယ္လြန္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး က မီးဖုိး၊ ေရဖုိး၊ အိမ္လခမေပးရဘဲ အခမဲ့တက္ေနၿပီး တုိင္းျပည္အတြက္ ဘာမွမလုပ္ဘဲ အျမင့္ဆုံးရာထူးနဲ႔ အျမင့္ဆုံးလစာယူထားသတဲ့ေလ။ သူ႔ကုသုိလ္နဲ႔သူလို႔ပဲ။ ေျပာေျပာ၊ သူ႔အကုသုိလ္နဲ႔သူလို႔ပဲေျပာေျပာ စစ္တပ္႐ႈ ေဒါင့္ကၾကည့္ေတာင္မွ ၾကည့္လို႔မတင့္တယ္ပါဘူး။ ”လြန္လြန္းသေနာ္ သန္းေနျပည္ေတာ္”လို႔ ဆုိလိုက္ခ်င္ေတာ့ တာပါပဲ။ ကဲ..ကဲ၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီ ”ေရႊကိုယ္ေတာ္ႀကီးရဲ႕ ကေတာ္ခ်ဳပ္ႀကီးဟာ မေတာ္တဆ ေခ်ာ္လဲဒူးကြဲ ၿပီဆုိပါေတာ့ (ဖြဟဲ့လဲပါေစ ဖယ္ပါေစ) သူတုိ႔တတ္ႏိုင္လွရင္ စင္ကာပူေဆး႐ုံ၊ သုိ႔မဟုတ္ ဘန္ေကာက္ေဆး႐ုံ ကို အထူးေလယာဥ္နဲ႔ျဖစ္ျဖစ္၊ စစ္တပ္သုံးေလယာဥ္နဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ သြားတာပဲ တတ္ႏိုင္မွာေပါ့။ ကမၻာ့အေကာင္းဆုံးေဆး႐ုံႀကီးေတြရွိရာ အေမရိကားကို ခ်က္ခ်င္းလာေရာက္ဖုိ႔ေရာ၊ ျဖည္းျဖည္းလာေရာက္ဖုိ႔ေရာ စြမ္းေဆာင္ ႏိုင္ၾကရွာမွာမဟုတ္ေပဘူး။

ေဟာ … တင္မုိးတုိ႔၊ ေအာင္ေဝးတုိ႔၊ ေမာင္စြမ္းရည္တုိ႔ ျပည္ေျပးကဗ်ာဆရာေတြဆုိပါစုိ႔ဗ်ာ အဲ…သူတုိ႔ရဲ႕ သားသမီးတုိ႔မ်ား တစ္ခုခုျဖစ္ရင္ အေရးေပၚေဆး႐ုံကားကို ေရာက္ရာေနရာက ဖုန္းဆက္ေခၚ၊ ေဆး႐ုံေပၚပို႔ လိုက္႐ုံပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ရွည္ရွည္ေဝးေဝး လက္ေရး စာမ်က္ႏွာနဲ႔ ၁ဝ မ်က္ႏွာေလာက္ေျပာလာခဲ့ရာမွာ တကယ္ေျပာရင္ေတာ့ တစ္ေၾကာင္းႏွစ္ေၾကာင္နဲ႔ပဲ ေျပာလို႔ရပါရဲ႕။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကိး ဘယ္ေလာက္ႀကီးႀကီး နယူးေယာက္က ဗမာလူမ်ဳိး ၊ ကဗ်ာတပ္မွဴးႀကီးလို သူ႔ဇနီးကို နယူးေယာက္ ေဆး႐ုံႀကီးေပၚ ခ်က္ခ်င္း တက္နိုင္ရဲ႕လားလို႔ ”ရက္စ္” ေအာ္”ႏိုး” ပဲေျဖပါဗ်ာ။ ကိုယ္တိုင္အစြမ္းျပဖုိ႔ေတာ့ျဖင့္ ေခ်ာ္မလဲလိုက္ပါေလနဲ႔ ။ ဒါပါပဲ ခင္ဗ်ာ။

မယ္မင္းႀကီးမ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေတာ္၊ ဘာကေတာ္ ညာကေတာ္ႀကီးမ်ား အႏၲရာယ္ကင္းေဘးရွင္းၾကပါေစ။ အေဝရာေဟာႏၲဳပါခင္ဗ်ာ။

အဆစ္ကေလး ထဲ့လိုက္ပါေစဦး။ က်ဳပ္တုိ႔ အိမ္ေတြကိုဖ်က္ခဲ့တဲ့ဗိုလ္ခင္ၫြန္႔ရဲ႕ ကေတာ္ႀကီးဆုိရင္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ကေတာ္ေတာင္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးတာပဲ။ တစ္စုံတစ္ခုျဖစ္လို႔ အေမရိကားကို လာခ်င္ရင္ျဖင့္ ႀကိဳဆုိလ်က္ပါ လို႔။ ကိုယ့္ကားမရွိေပမဲ့ အင္မာဂ်င္စီေဆး႐ုံကားနဲ႔လာႀကိဳ မွာေပါ့။ က်န္းမာပါေစ။

ေမာင္စြမ္းရည္

ျပည္ေျပးကဗ်ာဆရာ
ေခတၱ နယူးေယာက္
၂ဝ၁၇ စက္တင္ဘာ ၂၂


သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
My Friend Tin Moe By Maung Swan Yi - Selection of MoeMaKa Articles

Similar Posts

2 thoughts on “ေမာင္စြမ္းရည္ – ”ကဗ်ာဆရာကေတာ္ႀကီး ေဆး႐ုံတက္ျခင္း”
  1. Saya everything is very good but you get a bill at the end of the day. Everything is about money. I m a physician in the US. I came here when I was 17. Everything is about money. They kick people out of the hospitals even if they are not busy because the insurance doesn’t want to pay. We are always under pressure to discharge patients prematurely. Staying in nursing homes or rehabs has limitations. Once your days are up, they charge you money . Sad truth. It s a broken system

    1. I fully share your view, however, some people living with Medicare and Medicaid cannot see the real truth!!

Comments are closed.