ေမၿငိမ္း ● သမီးနဲ႔ စံုတြဲကပြဲ

ေမၿငိမ္း ● သမီးနဲ႔ စံုတြဲကပြဲ
(မုိးမခ) စက္တင္ဘာ ၂၄၊ ၂၀၁၇

ေမလ ဆန္းမွာ လုပ္မယ့္ promenade dance ပြဲအတြက္ ဧၿပီလကတည္းက သမီး နဲ႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္းမ ေလးေတြ အလုပ္ေတြ ရႈပ္ေနၿပီ။ အေမရိကန္ အထက္တန္းေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသား ဆယ္ေက်ာ္ သက္ ေတြၾကားမွာ ဒီပြဲက အေတာ္ ေရပန္းစားတဲ့ ပြဲပါ။ အဲဒီပြဲမွာ ေယာက်ာ္းေလးက ပန္းခက္ကေလး ေပးၿပီးေတာ့ မိန္းကေလးကို အတူတြဲကခြင့္ ေတာင္းရပါတယ္ တဲ့။ မိန္းကေလးက လက္ခံရင္ တြဲကရပါၿပီ။ အဲဒီပြဲအတြက္ သူတို႔ေလးေတြ အင္မတန္ စိတ္လႈပ္ရွားၾကပါတယ္။ အဲဒီပြဲအတြက္ မိန္းကေလးမ်ားက အလွဆံုးျပင္ၿပီး သြားၾကသလို ေယာက္်ားေလးေတြကလည္း အေကာင္းဆံုး ဝတ္ၿပီး သြားၾကပါတယ္။ ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္သူမ်ားဟာ အဲဒီပြဲအတြက္ အဝတ္အစားဖိုးကို ေဒၚလာ ၃၀၀ ကေန ၅၀၀-၁၀၀၀ ထိေတာင္ အကုန္အက်ခံၾကတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

သမီး Prom သြားမယ္ဆိုေတာ့ သူ႔အေဖ ဦးဗမာဆန္ ၾကီးက ထံုးစံအတိုင္း အင္တင္တင္ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီပြဲက ေက်ာင္းစာ နဲ႔ ဆိုင္လို႔လား တဲ့။ မသြားေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ.. တဲ့။ ပိုက္ဆံေတြလည္း ကုန္ဦးမွာ.. ဘဘ တို႔က ခ်မ္းသာတာမဟုတ္ဘူး.. တဲ့။ ဒါနဲ႔ ထံုးစံအတိုင္း က်မ ၾကားဝင္ရၿပန္ပါတယ္။ ဦးဗမာဆန္ၾကီးကို မ်က္ရိပ္ၿပၿပီး သမီးကြယ္ရာမွာ ညိႇရ ႏိႈင္းရပါတယ္။ သမီးေရွ႕မွာေတာ့.. သမီးဘဘက သမီးကို တိုတယ္ေလ သိတယ္မို႔လား.. ဘဘကို ေမေမေျပာျပလိုက္မယ္။ သမီး နဲ႔ ေမေမ တိုင္ပင္ မယ္ေလ.. ဘာဝတ္ရင္ ေကာင္းမလဲဆိုတာ.. လို႔ အခ်ိဳသတ္ရပါတယ္။ ဒါနဲ႔ သားအဖ ႏွစ္ေယာက္ ျငိမ္းခ်မ္းေရး ရသြားပါတယ္။ ကေလးတို႔အေဖ နဲ႔ ကေလးေတြၾကား အဲလို ရင္ၾကားေစ့ရတာ အဆန္း ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အထူးသျဖင့္ သမီး နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ေပါ့။
+++++

သမီးက အသက္ ၁၄ ႏွစ္ေလာက္မွာ သိပ္ကို ျမန္ျမန္ၾကီး အရြယ္ေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ ေလာက္တုန္းကလည္း သမီးအေဖ ခမ်ာ အရြယ္ေရာက္သမီးနဲ႔ အေမရိကန္ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ဗမာဆန္တဲ့ သူ႔အျမင္ေတြၾကားမွာ အေတာ္ စိတ္ပင္ပန္းခဲ့ရဖူးပါတယ္။

ဥပမာ တစ္ခု ေပးရရင္.. က်မတို႔ မိသားစုက က်မတို႔ ခင္ရာ မိသားစုေတြ စုၿပီး ႏွစ္တိုင္း ပင္လယ္ ကမ္းေျခ ဘက္ သြားေလ့ ရွိပါတယ္။ အနည္းဆံုး လူ ၂၀ ကေန ၃၀ ေလာက္ပါတဲ့ အဖြဲ႕ၾကီးပါ။ ရြယ္တူ ကေလးေတြလည္း ရွိတဲ့ မိသားစုေတြမို႔ အျမဲတမ္း လူၾကီးေတြေရာ ကေလးေတြပါ ေပ်ာ္ရတဲ့ ခရီးေတြ ပါ။ သမီး ၁၄ ႏွစ္ျပည့္ တဲ့ႏွစ္မွာေတာ့ သမီးမွာ ရွိတဲ့ ေရကူးဝတ္စံုေတြက ေသးကုန္တာမို႔ အသစ္ ဝယ္ရပါတယ္။ ဒီေတာ့ မိသားစုေတြ ခရီးအတြက္ ေစ်းဝယ္ထြက္တာမွာ သမီးလိုခ်င္တဲ့ ေရကူးဝတ္စံု က ဗမာေတြ Two-pieces လို႔ ေခၚတဲ့ swimming set ပါ။ အဲဒီမွာ ဦးဗမာဆန္ၾကီး နဲ႔ ေတြ႔ၾက ေတာ့ တာ ပါပဲ။ အဲလိုေတြ မဝတ္ရဘူး။ ဘရာဇီယာ နဲ႔ လမ္းထြက္သလိုပဲ .. ဘဘ မၾကိဳက္ဘူး.. ေပါ့။ သမီးကလည္း သူ႔အေဖ အဲလို ေျပာတာကို နားမလည္ႏိုင္ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သူ႔ သူငယ္ခ်င္း ေတြက ဒါမ်ိဳးပဲ ဝတ္ေနတာပဲ.. ဘာျဖစ္လို႔လဲ.. ေပါ့။ သမီးအတြက္ကေတာ့ ထူးထူးျခားျခားမွ မဟုတ္ တာလို႔ ေတြးတာေပါ့။ သမီးအေဖက်ေတာ့လည္း အဲလို အဝတ္အစားက မလံုျခံဳ.. က်မတို႔ ဝတ္ေနက် တဆက္တည္း ေရကူးဝတ္စံုပဲ ဝတ္ရမယ္ေပါ့။ သမီးကက်ေတာ့လည္း အဲလို ဝတ္စံုက အဖြားႀကီးေတြ ဝတ္ေလ့ရွိတာေပါ့။ သူ႔အေဖဘက္က ေတြးတာကလည္း ဗမာမိသားစုေတြၾကား သူ႔သမီး အပ်ိဳေပါက္မ က မတင့္မတယ္ေတြ ဝတ္ေတာ့မယ္.. ဆိုၿပီး စိတ္ေတြ ညစ္တာေပါ့။ အဲေတာ့လည္း က်မ ၾကားဝင္ခဲ့ရတာပါပဲ။
ဘဘ.. မင္းက သမီးကို ပ်ိဳးေထာင္တာ.. သမီးဘဝ အစစ အဆင္ေျပဖို႔.. ေကာင္းမြန္ဖို႔လား.. ဒါမွမဟုတ္ ပတ္ဝန္းက်င္က အေကာင္းေျပာဖို႔.. အေကာင္းျမင္ဖို႔ဆိုတဲ့ ဆႏၵနဲ႔လား..

(သမီးအေဖခမ်ာ နဂိုကမွ ဗမာစကား မၾကြယ္ရွာသူဆိုေတာ့ သူ႔မိန္းမ စကားတတ္မၾကီးက အဲေလာက္ေျပာလိုက္ရင္ကို သူ႔စိတ္ထဲ.. အင္း.. ဟုတ္တာပဲ.. လို႔ ျဖစ္သြားၿပီ  အဲလို အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ က်မက ေသခ်ာ ေျပာရပါတယ္)

သမီး ေနေနရတာက အေမရိကန္ယဥ္ေက်းမႈထဲမွာ။ သူ႔ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ အမ်ားဆံုးရွိတာက အေမရိကန္ အသိုင္းအဝိုင္း။ ၿပီးေတာ့ သမီးဘဝတေလွ်ာက္လံုး ျဖတ္သန္းရမွာက အေမရိကန္သူဘဝ။ အဲလိုမွာ အေဖက အတင္းဗမာပံုရိုက္သြင္းရင္ သမီး စိတ္က်ဥ္းက်ပ္ၿပီး ဟိုဘက္ အသိုင္းအဝိုင္းလည္း မဝင္ဆံ့ .. ဗမာအသိုင္းအဝိုင္းနဲ႔လည္း စိတ္မသက္သာ နဲ႔ ကေလးဟာ သူ႔ဘဝကို မေက်မနပ္ျဖစ္လိမ့္မယ္။ တို႔သမီးက စာလည္းေတာ္တယ္.. အားကစားလည္းေတာ္တယ္.. သူ႔ေက်ာင္းပတ္ဝန္းက်င္မွာလည္း ေအာင္ျမင္တယ္.. အေမ့ ျမန္မာစာေက်ာင္းမွာလည္း တက္ေန တုန္း.. ျမန္မာစာလည္း ဖတ္.. ျမန္မာစကားလည္း ေျပာေနတုန္း။ ဒါကိုမွ တို႔သမီး ဒီလို ေရကူးဝတ္စံု ဝတ္လို႔လို႔ ပတ္ဝန္းက်င္က ေျပာမယ္ဆိုလည္း ဘာျဖစ္လဲ။ ကိုယ့္ကေလးအေၾကာင္း ကိုယ္သိတာပဲ (သမီးအေဖကသာ အဲလို စဥ္းစားေနတာ ၊ တကယ္ေတာ့ က်မတို႔ မိတ္ေဆြေတြက ကေလးတိုင္းကို ကိုယ့္သားသမီးလို သေဘာထားတဲ့ သူေတြသာ မ်ားတာပါ)။

ဒါမွပဲ သူ႔အေဖက သမီးကို အဲဒီ ေရကူးဝတ္စံု ဝယ္ခြင့္ေပးလိုက္ေတာ့တာပါ။ ဒီေနရာမွာ က်မတို႔ စဥ္းစားရမွာက ေဘးထြက္ဆိုးက်ိဳးမရွိလွတဲ့ ကိစၥတခ်ိဳ႕ကို သားသမီးအလိုက် (မိဘစိတ္နဲ႔ အံမဝင္ လွလည္း) ခြင့္ျပဳသင့္တယ္ဆိုတာပါ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့.. တို႔တုန္းက ဒါမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး.. ဆိုတဲ့ မိဘေတြ ေတြးေလ့ရွိတဲ့ ပံုစံဟာ သားသမီးအေပၚ .. မ်ိဳးဆက္အသစ္အေပၚ တရားမွ်တရဲ႕လား ဆိုတာကို ေတြးၾကဖို႔ပါပဲ။ က်မကေတာ့ ေမေမ့တုန္းက ဒီေလာက္ေတာင္ မေတာ္ဘူး.. မလိမ္မာဘူး ဆိုတာ မၾကာခဏ ေျပာပါတယ္။ က်မတို႔ နဲ႔ သားသမီးေတြ ေခတ္ကြာဟမႈက သိပ္ကြာသြားပါၿပီ။ ဒါကို အျမဲ ထည့္စဥ္းစားရပါမယ္။
+++++

ခု သမီး အသက္ ၁၇ ႏွစ္။ ရည္းစားရွိလားေမးရင္ ဒီက သတ္မွတ္ခ်က္အရ ရည္းစားမဟုတ္ ဘာ မဟုတ္ ေယာက်္ားေလး သူငယ္ခ်င္းေတာ့ ရွိၿပီ။ ၃ ေယာက္ေလာက္ေတာင္ ေျပာင္းၿပီးၿပီ ထင္တာပဲ။ ခု Prom အတူတူတက္တဲ့ ကေလးကေတာ့ အိမ္ကိုလည္း လာေနတာမို႔ သတိထားမိသေလာက္ မြန္မြန္ရည္ရည္။ အီတာလ်ံ နဲ႔ အေမရိကန္ စပ္ကေလး။ အေဖ အေမကလည္း တကၠသိုလ္က ဆရာ ဆရာမ တဲ့။ ထားပါေတာ့။ က်မကသာ အဲလိုေလ့လာေနတာ.. သမီးက က်မေလာက္ ေလးေလးနက္နက္ မဟုတ္။ သမီး တကၠသိုလ္ေတြ ေလွ်ာက္ဖို႔ စဥ္းစားေတာ့.. က်မက မသိမသာနဲ႔ Daniel ကေရာ ဘယ္ေက်ာင္းသြားမွာလဲ..ဆိုေတာ့ သမီးက “မသိဘူးေလ.. သူ ဘယ္ေက်ာင္းရမလဲ မေျပာတတ္ဘူး။ သူက အင္ဂ်င္နီယာျဖစ္ခ်င္တာလား မသိဘူး.. အဲလိုေျပာတာပဲ ၊ သမီးက ႏိုင္ငံေရးသိပၸံယူၿပီး Peace Corp သြားရမလား.. Criminal justice ပဲ ယူၿပီး Criminal Lawyer ပဲ လုပ္ရမလား ေရြးရဦးမွာ”တဲ့။

က်မတုန္းက အသက္ ၁၇ ႏွစ္မွာ တကၠသိုလ္မွာ ပထမႏွစ္။ ရည္းစားတစ္ေယာက္ ထားၿပီး အဲဒီ ရည္းစားကို ထားခ်င္လို႔သာ ထားၿပီး တကယ္ မခ်စ္ေတာ့ ဘယ္လို ျဖတ္ရပါ့လို႔ စိတ္ညစ္ စိတ္ေလ ေနတာ။ ေက်ာင္းစာထဲ လည္း စိတ္မပါခဲ့။ သမီးကေတာ့ ခု အဲဒီအရြယ္မွာ အထက္တန္း ပထမဆင့္ (High School Junior) သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ သြားသြားလာလာ.. တစ္ပတ္ ၃ ရက္ အလုပ္တဘက္နဲ႔.. Credit Course လို ယူထားတဲ့ Police Explorer က တစ္ပတ္ တစ္ရက္.. နပမ္းသတ္ကစားနည္းလို႔ ေခၚရမယ့္ Wrestling ကစားတာက တစ္ပတ္ တစ္ရက္ နဲ႔ အဲ့ဒီအတြက္ Workout လုပ္ရတာက တစ္ပတ္ ႏွစ္ရက္။ အတန္းၾကီးလာလို႔မို႔ Class project ေတြ လုပ္ရတာက တစ္ပတ္ ၂ ရက္ေလာက္နဲ႔။ လိုင္း Report card မွာ Straight A ရေအာင္ လုပ္ေနတဲ့သမီး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ တကၠသိုလ္အတြက္ Scholarship ေတြ ရခ်င္လို႔ပါ။ မိဘ ပိုက္ဆံကုန္မွာစိုးလို႔ပါ။ မိဘက မခ်မ္းသာမွန္း သိလို႔ပါ။ ၿပီးေတာ့ က်မတို႔က ရည္းစားလို႔ထင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေကာင္ေလးနဲ႔ တကၠသိုလ္တူတူတက္ခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးယဥ္ပံုလည္း မေတြ႔ရ။ ဒါေၾကာင့္ သမီးဟာ က်မထက္ ေတာ္တဲ့ သမီး လို႔ ေျပာတာပါ။ ဒါေတာင္ သမီးက က်မရဲ႕ ကေလး ၃ေယာက္ထဲမွာ ေျပာရ ခက္ဆံုး..(က်မနဲ႔ အတူဆံုးမို႔ထင္ :D)
+++++

ခု Prom ကိစၥ မွာလည္း အဲလိုပါပဲ။ သမီးအေဖက ေျပာပါတယ္.. ဗမာမိသားစုေတြထဲက ဘယ္သူ႔သမီးက မသြားဘူး တို႔ .. Prom အတြက္ ပိုက္ဆံအမ်ားၾကီးသံုးတာ အက်ိဳး မရွိဘူးတို႔ ေျပာေတာ့တာေပါ့။ တကယ္ေတာ့ သမီးဟာ က်မတို႔ သမီးမို႔ သူ႔မွာ က်မတို႔ မိဘေတြရဲ႕ ဗီဇစိတ္က ပါၿပီးသားပါ။ Prom အတြက္ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ ပိုက္ဆံအမ်ားၾကီး အကုန္အက်ခံေနခ်ိန္မွာ သမီးက က်မ နဲ႔ သူ႔ေမာင္ေလးကို ေခၚၿပီး ဝတ္စံုသြားဝယ္ပါတယ္။ (က်မ ကေလး၃ေယာက္က ဘာလုပ္လုပ္ သူတို႔အခ်င္းခ်င္း တိုင္ပင္ အၾကံဥာဏ္ယူပါတယ္)။ ဝတ္စံုဆိုင္မွာေတာ့ ၁ နာရီေလာက္ၾကာပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ တခ်ိဳ႕ဝတ္စံု သူၾကိဳက္ေပမဲ့ ဘဘ ၾကိဳက္မွာမဟုတ္ဘူး.. ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းတည္း နဲ႔ ဟိုက္တဲ့ အက်ၤ ီမို႔ တဲ့။ တခ်ိဳ႕အက်ၤ ီက်ေတာ့ သူ႔ေမာင္ေလးက က်ဲက်ဲ နဲ႔ မလိုက္ဘူး ဆိုလို႔တဲ့။ ဒါနဲ႔ပဲ ေနာက္ဆံုး.. သူကိုယ္တိုင္လည္း ၾကိဳက္.. ေမာင္ေလးလည္းၾကိဳက္.. ဘဘ လည္း သေဘာတူမယ့္.. ေစ်းလည္း ခ်ိဳတဲ့ ဝတ္စံုကို ရပါေတာ့တယ္။ ေမေမရာ.. ဒါ ၅၀ ကေတာ့ တန္ပါတယ္ေနာ္လို႔လည္း ေျပာေနပါေသးတယ္။ ဒါေတာင္ သူ အလုပ္လုပ္တဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႔ ဝယ္မလို႔ပါ။ က်မက သနားလို႔ ေမေမတို႔ ဝယ္ေပးပါ့မယ္ ေျပာတာ။

ေျပာခ်င္တာက ကိုယ့္သားသမီးဟာ သူ႔ဝန္းက်င္မွာ သင့္တင့္အဆင္ေျပၿပီး သူ႔ဘဝအေရးကိုလည္း တိုးတက္ေအာင္ ၾကိဳးစားေနတယ္ဆိုရင္ က်မတို႔က အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ ခြင့္ျပဳရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီ Prom ယဥ္ေက်းမႈ ကို ခြင့္မျပဳႏိုင္တဲ့ ဗမာမိဘေတြလည္း ရိွမွာပါ.. ကေလးေတြကိုယ္တိုင္က လက္မခံခ်င္တာလည္း ရွိမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ ဒါေတြကို အေရးတယူစဥ္းစားဖို႔ထက္ ကိုယ့္သားသမီး ေလွ်ာက္တဲ့လမ္းမွာ ဆူးျငိ.. ခလုတ္ထိ.. ေထာင္ေခ်ာက္မိႏိုင္တဲ့ ကိစၥ ဟုတ္ မဟုတ္ နဲ႔ ကိုယ့္သားသမီး က်န္းမာ ေပ်ာ္ရႊင္ ပညာသင္ႏိုင္ေရးကိုသာ အဓိက လို႔ ေတြးၿပီး ရင္ဆိုင္တဲ့အခါ.. အနည္းဆံုးေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ အေရးပါဆံုးျဖစ္တဲ့ ကိုယ့္မိသားစုမွာ စိတ္ညစ္စရာ နည္းပါးမွာပဲဆိုတာပါ။

က်မကိုယ္တိုင္ အဲလိုဆင္ျခင္တာေတာင္မွပဲ သားသမီးနဲ႔ က်မအၾကား ကြာဟမႈေလးေတြ ရွိေနတာပါပဲ။ ဒါဟာ ဓမၼတာမ်ိဳးဆက္ကြာဟမႈျပႆနာပါပဲ။ ဒီကြာဟမႈကို ညွိယူေစ့စပ္ရမွာက မိဘမ်ားသာ အဓိကတာဝန္အရွိဆံုးလို႔ က်မကေတာ့ ျမင္ပါတယ္။ တခါတခါ က်မ သားသမီးအတြက္ စိတ္အခန္႔မသင့္တဲ့အခါ (ထမင္းစားၿပီးၿပီးခ်င္း ပန္းကန္ခ်က္ခ်င္းမေဆးတာမ်ိဳး၊ မီးဖိုသံုးၿပီး သန္႔ရွင္းေရးလုပ္မသြားတာမ်ိဳး၊ အိပ္ခန္းထဲ ပြထေအာင္ ေနတာမ်ိဳး) ဆိုရင္ က်မေတြးၿပီး စိတ္ေျဖတာက.. ကိုယ္ေမြးလို႔ လူျဖစ္ေနရရွာသူေတြ.. ကိုယ့္မွာ တာဝန္ရွိတယ္.. ကိုယ္ပဲ လုပ္ေပးရမွာပဲ။ ၿပီးေတာ့ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ဒါေတြ လုပ္ရမွာမို႔လဲ… လို႔ ေတြးလိုက္တာပါ။

အဲဒီအခါ.. ပန္းကန္ေဆးေနရင္း.. မီးဖိုေခ်ာင္ ရွင္းေနရင္း .. ေနာင္ ၅ ႏွစ္ဆို.. ဒီမီးဖိုထဲ.. ဒီအိမ္ခန္းထဲ သူတို႔ေတြ ရွိေတာ့မယ္မထင္ဘူးလို႔ သတိရၿပီး မ်က္ရည္ေတာင္ လည္မိပါေသးတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ခုကတည္းက ကိုယ့္သားသမီးေတြ နဲ႔ အခ်ိန္ရသေလာက္ ဘယ္လို အတူေနမလဲ.. ဘယ္လို အတူရွိမလဲ.. ဘယ္လို ပံ့ပိုးေပးမလဲ .. သူတို႔အတြက္ ကိုုယ္ေတြရဲ႕ ဂုဏ္သတင္းကို ဘယ္လို ထိန္းသိမ္းမြမ္းမံမလဲ ဆိုတာကိုပဲ ၾကိဳးစားခ်င္ပါေတာ့တယ္။

က်မတို႔ မိဘေတြဟာ သားသမီးေတြရဲ႕ စိတ္လက္ခ်မ္းသာစြာ ေအာင္ျမင္ေရးကလြဲလို႔ ဘာကိုမွ စဥ္းစားဖို႔တာဝန္ မရွိဘူး မဟုတ္လားရွင္။

ေမ ၁၅၊ ၂၀၁၇

မုိးမခ အတြဲ ၄၊ အမွတ္ ၆ ၂၀၁၇ တြင္ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီးျဖစ္သည့္ ေမၿငိမ္းေဆာင္းပါး။