မိုးသီးဇြန္တကိုယ္ေတာ္ျပပြဲ – ပန္းဆိုးတန္းဂယ္လာရီ – (စက္တင္ဘာ ၂၃ -၂၄ -၂၅ရက္)
(မိုးမခ) စက္တင္ဘာ ၁၇၊ ၂၀၁၇
(ေဒါက္တာတင္မင္းထြန္းေပးပို႔သည္)
၈- ေလးလုံး လူထုအေရးေတာ္ပုံမွာ ကမၻာသိထင္ရွားတဲ့ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္တဦး ျဖစ္သူ မိုးသီးဇြန္ရဲ႕ တကိုယ္ေတာ္ ပန္းခ်ီျပပြဲကို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၊ ပန္းဆိုးတန္းလမ္းက ပန္းဆိုးတန္းဂယ္လာရီမွာ စက္တင္ဘာ ၂၃ ရက္ေန႔ကေန ၂၅ ရက္ေန႔ထိ ခင္းက်င္း ျပသသြားမယ္လို႔ သိရပါတယ္။
ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ ေလာက္ အမိျမန္မာျပည္နဲ႔ေဝးကြာေနၿပီး ျပည္ပမွာ ေနထိုင္ေနရဆဲျဖစ္တဲ့ စာေပအႏုပညာနဲ႔ ကဗ်ာ၊ ပန္းခ်ီတို႔ေပၚမွာ တိမ္းညႊတ္ေမြ႔ေလ်ာ္ခဲ့သူ ထင္ရွားတဲ့ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ႏိုင္ငံေရးသမားတေယာက္ရဲ႕ ပန္းခ်ီကား ၁၄ ကားကို အဲဒီ့ ျပပြဲမွာ ခင္းက်င္းျပသမွာျဖစ္ၿပီး ဖြင့္ပြဲေန႔မွာေတာ့ ႏိုင္ငံေက်ာ္ ပန္းခ်ီဆရာ၊ စာေရးဆရာ ဒါရိုက္တာႀကီး ( ဦး) ဝင္းေဖက အဖြင့္အမွာစကားေျပာၾကားေပး မယ္လို႔သိရပါတယ္။
မိုးသီးဇြန္က သူရဲ႕ တကိုယ္ေတာ္ The Death of Two Flowers လို႔အမည္ေပး ထားပါ တယ္။ ပန္းခ်ီျပပြဲနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သူ႔ရဲ႕”စကားဦး” ဒီလိုနားေထာင္ၾကည့္ျမင္ႏိုင္ဖုိ႔နဲ႔ သူ႔ရဲ႕ပန္းခ်ီကားတခ်ဳိ႕ကို ဒီေနရာကေန ေဖာ္ျပ ေပးလိုက္ပါတယ္။
စကားဦး
က်ေနာ္ ၂ ႏွစ္သားေလာက္မွာ အေဖ အေမနဲ႔အတူ က်ံဳေပ်ာ္ၿမိဳ႕က ရြာေလးတရြာမွာ ေနၾကတယ္။ အေဖနဲ႔အေမက က်ေနာ္အထက္က အကိုအမေတြကို ရန္ကုန္ကိုပို့ထားတယ္။ က်ေနာ္တေယာက္ထဲ ပ်င္းေနတယ္။ ဒီေတာ့ အေမနားကို အျမဲတန္းကပ္ေနတယ္။ တေန႔မွာ ျခံေရွ႕က ႏြားေတြ ျဖတ္သြားတယ္။ ေအေမကို ႏြားေတြကိုၾကည့္ျပီး ေက်ာက္သင္ပုန္းမွာ ႏြားတေကာင္ပံုကို ဆြဲလုိက္တယ္။ က်ေနာ္အရမ္းသေဘာက်သြားတယ္။ အေမဆြဲထားတဲ့ႏြားကို ဖ်က္လိုက္တယ္။ က်ေနာ္ ဆြဲတယ္။ မရဘူး။
အေမကို ျပန္ဆြဲ ခုိင္းတယ္။ အေမက ကျပာကယာပဲ ဆြဲလုိက္တယ္။ ႏြားျဖစ္လာျပန္တယ္။ က်ေနာ္ျပန္ဖ်က္တယ္။ က်ေနာ္ျပန္ဆြဲတယ္။ မတူျပန္ဘူး။ မလွျပန္ဘူး။ ျပန္ဖ်က္တယ္။ ျပန္ဆြဲတယ္။ ဒီလိုနဲ ့ခ်ာလပတ္ရမ္းေနေတာ့တယ္။ က်ေနာ္ပန္းခ်ီဆြဲတတ္ခ်င္လိုက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။
၉ ႏွစ္မွာ ရုပ္ရွင္ပိုစတာတခုက ေကာင္းဘိြဳင္ျမင္းစီးေနတဲ့ပံုကို တုဆြဲတယ္။ အဂၤလိပ္ဆရာမက ခ်ီက်ဴးတယ္။ အေတာ္ေလး ဘဝင္ျမင့္လာမိတယ္။
အိမ္ေရာက္ေတာ့ ဒီထက္ေကာင္းမယ္။ မနက္ဖန္ ဆရာမကိုျပမယ္လုိ ့ဆင္ျခင္မိတယ္။ ပိုစတာထဲက
ေကာင္းဘြိဳင္ႏွစ္ေယာက္ေသနတ္ခ်င္းယွဥ္ပစ္ေတာ့မဲ့အေနထား ( Dual Fight) ကို အရမ္း စိတ္ဝင္စားေန တယ္။ ကူးဆြဲေတာ့တယ္။ အႀကီးအက်ယ္စ်ာန္ဝင္ေနတယ္။ ေနာက္က အေဖ ၾကည့္ေနတာ မသိလိုက္ ဘူး။
သူက ‘’ စာမက်က္ဘူး။ ထမင္း ငတ္မဲ့အလုပ္ကိုလုပ္ေနတယ္’’ ဆိုျပီး ဇက္ပိုးကို အသားကုန္ အုပ္ခ်လိုက္ တယ္။ သူက ဝုန္းဒိုင္းက်ဲ ျပီး ေဒါသပုန္ထတယ္။ က်ေနာ္လည္း ေၾကာက္သြားမိတယ္။ ပန္းခ်ီဆြဲတဲ့အလုပ္ကို စြန္႔လႊတ္လိုက္ရေတာ့တယ္။
၁၉၈၂ ခုႏွစ္မွာ တကၠသိုလ္ေရာက္တယ္။ စာေပေယာင္ေယာင္၊ ႏိုင္ငံေရးသမားေယာင္ေယာင္ျဖစ္ေန တယ္။ ရန္ကုန္မွာ ဆရာႀကီး ရန္ကုန္ဘေဆြ၊ ဆရာႀကီးနန္းေ၀၊ ဆရာႀကီး ႀကီးျမင့္ေစာ ပန္းခ်ီျပပြဲေတြက ျခိမ့္ျခိမ္သည္းသည္း ျဖစ္ေနတယ္။ ယုဒသန္ခန္းမ၊ ရန္ကုန္တကသိုလ္ စတဲ့ေနရာေတြမွာသူတို႔နဲ့ ပန္းခ်ီ ဆရာရဲ့ျပပြဲေတြကိုလုိက္ၾကည့္ျပီး ပန္းခ်ီကို ယစ္မူးေနခဲ့တယ္။ ဟိုခ်စ္ဒီခ်စ္ ဆြဲခ်င္လာတယ္။
၁၉၈၅ ခုနစ္ တေန႔ေတာ့ အာစီထဲမွာ ေၾကညာတခုကိုဖတ္ရတယ္။ ေၾကညာမွာ ရန္ကုန္ဘေဆြ၊ ဆရာ နန္းေဝတုိ႔က ႀကီးမွဴးၿပီး ရန္ကုန္တကသိုလ္မွာ ပန္းခ်ီျပပြဲလုပ္မယ္။ ျပပြဲတင္ခ်င္တဲ့သူေတြရိွရင္သူတို႔ဆီကို ဆြဲထားတဲ့ပန္းခ်ီကားေတြ ပို႔ႏိုင္တယ္လုိ႔ဆိုတယ္။ ဒါနဲ့ လူလည္း ကတုန္ကယင္ ျဖစ္လာတယ္။ ကဗ်ာေရးတာ ခဏရပ္ျပီး ပန္းခ်ီကားဆြဲမယ္လုိ႔ ေၾကညာလုိက္တယ္။
ရင္းႏွီးတဲ့သူေတြက တားၾကပါတယ္။
အတန္းေဖာ္သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ျဖစ္တဲ့ အတံုး (ခ) ျမင့္ခိုင္က အားေပးတယ္။ ဆီးေဆးေတြကို လက္ ေဆာင္ေပးလာတယ္။ ပန္းခ်ီပညာဆိုလို႔ နဂန္း(နားကန္း)တလံုးမသိ။ စနစ္တက်သင္ၾကားမႈလည္းမရိွတဲ့ သူကို သူပဲအားေပးတယ္။ မင္း ေဆးကုန္သြားရင္ ငါ့ကိုေျပာတဲ့။ ဒါနဲ ့ ဆီေဆး၂ ကားဆြဲျဖစ္တယ္။
သစ္ခြပန္းျခင္း ( ၁ေပခြဲ ၊ ၂ ေပဆိုက္ ) တခုနဲ႔ အေဖနဲ႔ စကားမ်ားျခင္း ( ၂ ေပ ၊ ၃ ေပဆိုက္ ) ဆိုတဲ့ ေမာဒန္ကားတခုကို ဆြဲ လုိက္တယ္။ ျပပြဲႀကီး ၾကပ္တဲ့သူေတြကို ပို႔လိုက္တယ္။
က်ေနာ့္ပန္းခ်ီကား ၂ ခ်ပ္စလံုးကိုေရြးလိုက္ေၾကာင္း အေၾကာင္းျပန္လာေတာ့ လူလည္း ၁၀ တန္း ေအာင္ စာရင္းထြက္သလိုဝမ္းသာလိုက္တာမေျပာပါနဲ့ေတာ့။
ျပခန္းလုပ္ေတာ့ ကိုယ္ပန္းခ်ီကားေရွ ့မွာ ၇ ရက္ပတ္လံုး ရပ္ေနလိုက္တယ္။
ပန္းခ်ီျပပြဲ ျပီးေတာ့ ပန္းခ်ီကားေတြကို အိမ္ကိုမသယ္ရဲဘူး။ အေဖ ဆဲမယ္။
ပန္းခ်ီကားႏွစ္ခ်ပ္ကို သူငယ္ခ်င္း ခင္ေမာင္ၾကည္ အိမ္မွာ ခဏအပ္ထားလုိက္တာ ခုထိျပန္မရေသးဘူး။ သူက ေနာင္မွာ ဗိုလ္မႈးႀကီးခင္ေမာင္ၾကည္ျဖစ္သြားတယ္။
၁၉၈၈ ခုနစ္ အေရးေတာ္ပံုႀကီးျဖစ္လာေတာ့ က်ေနာ္ရဲ႕ပန္းခီ်ဆြဲခ်င္တဲ့ အာသီသေတြဟာ လႈပ္ရွားမႈေတြ အတြင္းထဲမွာ အျပီးတိုင္ကြယ္ေပ်ာက္သြားေလေတာ့တယ္။
၁၉၉၆ ခုႏွစ္မွာနယ္စပ္က က်ေနာ့္ရဲ ့နယ္စပ္ရံုးခန္းကို ပန္းခ်ီဆရာႀကီး ဦးဝင္းေဖ ေရာက္လာတယ္။ ေလးစားခ်စ္ခင္ရတဲ့ဆရာႀကီးကို အနီးကပ္ ေျပာခြင့္ရတယ္။ သူက စြယ္စံုပညာရွင္။
ႏိုင္ငံေရးစနစ္ဆိုးႀကီးမေကာင္းပံုက သူလိုအႏုပညာရွင္က တိုင္းျပည္ကထြက္ခြာလာရတယ္။ သတင္းေလာကထဲကိုေရာက္ေနရတယ္။ က်ေနာ္အတြက္ေတာ့ သူနဲ႔စကား ေျပာေနရတဲ့ကာလေတြက အဖိုးအနဂၣေတြပါ။ ပန္းခ်ီဆြဲစဥ္မွာ က်ေနာ္ရင္ဆိုင္ရတဲ့ စိန္ေခၚမႈေတြအခက္ခဲေတြ ရႈပ္ေထြးမႈေတြကို သူကို တင္ျပခြင့္ရခဲ့တယ္။ သူက စကားေျပာရင္ အသံအက်ယ္ႀကီးနဲ႔ အားပါတရ ေျပာေလ့ရိွတယ္။
သူေျပာတာေတြထဲမွာ မွတ္စရာေတြခ်ည္းျဖစ္ေနတယ္။
သူက – ” ျမင္တဲ့အတိုင္းဆြဲမေနနဲ ့ခံစားခ်က္အတိုင္းသာ ဆြဲ ‘’
နဂိုက်ယ္ရတဲ့သူအသံက က်ေနာ့္နားထဲမွာ ပဲတင္သြားပါေတာ့တယ္။ ပန္းခ်ီဆြဲဖုိ႔ပိတ္စို႔ေနတဲ့အရာေတြက က်ေနာ္အေဖလည္းမဟုတ္၊ နည္းပညာလည္းမဟုတ္ က်ေနာ္ႏွလံုးသားက အဓိက ျဖစ္ေနတာပါလား ဆိုတာ သိသြားတယ္။ ဆရာႀကီးေက်းဇူးႀကီးပါေပတယ္။ တေန႔ေတာ့ သူက ေဆးေတြ စုတ္ေတြကို ဝယ္လာျပီး လက္ေဆာင္ေပးပါတယ္။
က်ေနာ္အမ်ားႀကီး ဆြဲပါတယ္။ ေတာပန္းေတာင္ပန္းေတြကိုဆြဲတယ္။ ေတာနဲ့ ေတာင္စြယ္စမ္းေခ်ာင္းေတြ ကို ဆြဲတယ္။ တိမ္ေတြကိုဆြဲတယ္။ မိန္းမေတြကို ဆြဲတယ္။ ဒုကၡသည္ေတြကိုဆြဲတယ္။ အေရးေတာ္ပံုႀကီးကိုဆြဲတယ္။ ဆင္းရဲမြဲေတမႈေတြကို ဆြဲတယ္။ ျခစားမႈေတြကိုဆြဲတယ္။ ငရဲသားေတြကိုဆြဲတယ္။ အမ်ားႀကီးအမ်ားႀကီး ဆြဲျဖစ္ခဲ့တယ္။
ဒီကားေတြက ပံုဆြဲစကၠဴေပၚမွာ မဟုတ္ဘူး။ ကင္းဗတ္ေပၚမွာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆိုေတာ့ ၉၆ ကာလမ်ားဟာ နယ္စပ္မွာတိုက္ပြဲေတြ ျခိမ့္ျခိမ့္သည္းေနတဲ့ကာလျဖစ္လုိ႔ပါ။ ပန္းခ်ီဆြဲဖုိ႔လက္ေတြ မျဖစ္ခဲ့ရျပန္ဘူး။
ပန္းခ်ီဆြဲဖုိ႔ဆိုတာ ေနရာ နဲ႔ အခ်ိန္ ( Time and Space) ေတြ အေတာ္လိုတာကိုး။
၂၀၁၃ ခုနစ္မွာေတာ့ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္တယ္။ ႏွစ္ေပါင္း ၂၆ ႏွစ္ေက်ာ္ခြဲခြာခဲ့တဲ့ က်ေနာ္ခ်စ္ျမတ္နိုးတဲ့ အမိေျမ။
လယ္ကြင္း၊ လြင္ျပင္၊ ေတာေတာင္၊ေခ်ာင္းေျမာင္း၊ မိုးေကာင္းကင္နဲ လူတို႔က က်ေနာ္ကို ခုန္ေပါက္ႏႈ တ္ဆက္ၾကတယ္။ ေပြ႔ဖက္ၾကတယ္။ လက္ပံပင္၊ ထေႏွာင္းပင္၊ ထေႏွာင္းပင္ေတြ ၾကည့္လုိ႔ကို မဝႏိုင္ခဲ့ဘူး။ စိတ္ထဲမွာ အလြမ္းစိတ္ေတြက ေဆးေတြျဖစ္လုိျဖစ္ ကင္ဗတ္ေတြျဖစ္လုိျဖစ္ေပါ့။
ဒီတခါေတာ့ က်ြတ္ခ်ိန္တန္ၿပီ။ ႏိုင္ငံေရးတိမ္တိုက္ႀကီးက က်ေနာ္ကိုခဏ ဖယ္ခြာေပးတယ္။ ပန္းခ်ီကား ေတြ စဆဲြေတာ့တယ္။
က်ေနာ္ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္ပါျပီ။ က်ေနာ္ ခံစားခ်က္ေတြကို တေနရာမွာ စုထားခ်င္တယ္။ အေကာင္းဆံုး ေနရာကေတာ့ ကင္းဗတ္ျဖဴေတြပဲေပါ့။
က်ေနာ့္ပန္းခ်ီကားေတြကိုျပပြဲျဖစ္ေအာင္စီစဥ္ေပးလာတဲ့ ကိုေအာင္သူျငိမ္း၊ ကိုတင္မင္းထြန္း၊ ကိုေအာင္ၿဖိဳး၊ ကိုမင္းလြင္၊ မလင္းလင္းတို႔နဲ႔ ကူညီၾကသူအားလံုးကို အထူးေက်းဇူးတင္ လွပါတယ္။