ထြန္း၀င္းၿငိမ္း – ထုိးဇာတ္

(မိုးမခ) စက္တင္ဘာ ၁၆၊ ၂၀၁၇ေစ့စပ္ေရးဆိုတာ
ေအာင္ပြဲနဲ႔ လက္နက္ခ်တာ ႏွစ္ခုၾကားက
ပစၥကၡမ်ား ဆုိေတာ့ . . . ။

ပထမအရာသာ မရရင္
ဘာကုိမွ မရခ်င္ေတာ့တာ
က်ေနာ္တုိ႔ အလြန္လား
အေျဖမေပၚတဲ့ ေတြ႕ဆုံပြဲေတြနဲ႔
အာရုံလႊဲခဲ့တယ္။

ဘာမွန္းမသိရတာေတြက
အႀကီးႀကီးေတြျဖစ္လုိ႔
အသစ္အသစ္ေတြနဲ႔
ေအာခ်လုိ႔ မဆုံးႏုိင္တာ
အႏွစ္ ၇၀ ေက်ာ္ ျပည္တြင္းစစ္ႀကီးပါ
ဘာတခုမွ ေကာင္းက်ဳိးမေပးပါဘူး။

“ဗိုလ္ႀကီးတုိ႔လာမွ က်မတုိ႔ ရြာကေလး
ျပာက်ရသတဲ့” ေအးသာတုိ႔အျဖစ္ေတြသာ
မွတ္တမ္းဝင္ၾကရင္ ဂင္းနစ္စံခ်ိန္မွာ
ေရႊအႀကိမ္ႀကိမ္ ခ်ိတ္ေလာက္တယ္။

သံခင္းတမန္ခင္းေတြနဲ႔ ေဘးတီးတုိင္း
က်ိတ္ဝုိင္းေတြနဲ႔ ေျခပုန္းခုတ္တုိင္း
သူ႔အရပ္နဲ႔သူ႔ဇာတ္ ကခဲ့ၾကတုိင္း
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေကာ ရပါသလား
ဒီမုိကေရစီေရး ထြန္းကားပါသလား
ဖက္ဒရယ္ေတြ နီးစပ္ပါသလား။

အခုဟာက
ရူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္တဲ့သူေတြနဲ႔
အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနသူတုိ႔ရဲ႕
ထုိးဇာတ္ႀကီးပါ။

မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္တတ္သူေတြ
မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနသူေတြနဲ႔
မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္တတ္သူတုိ႔သာ
ခြက္ခြက္လန္ အားေပးတဲ့ပြဲေပါ့။

တခ်ဳိ႕က
စစ္ပြဲေတြဖန္တီးရင္း
သူတုိ႔ရဲ႕ အေရးပါမႈကုိ
အတည္ျပဳခုိင္းတယ္။

တခ်ဳိ႕က
စစ္ေျမျပင္က တိုက္ပြဲေတြကို
စားပြဲဝုိင္းေပၚ တင္ၾကည့္တယ္။

ကတိအသစ္ေတြ တုိးလာၿပီး
အန္ကယ္က ႏုိး ႏုိး ႏုိး ဆုိေတာ့
ေစ့စပ္ေရးဟာ ဘယ္အခ်ဳိးနဲ႔ တြက္တြက္
လမ္းမေပၚတက္ၾကဖုိ႔ အေျဖကထြက္ၿပီးသားေပါ့။

ထြန္းဝင္းၿငိမ္း
၁၅၊ ၉၊ ၂၀၁၇