(မုိးမခ) ၾသဂတ္စ္ ၂၉၊ ၂၀၁၇
သားေလးေနမေကာင္းတာ ငါးရက္ေလာက္ရွိေနၿပီ။ ပုခက္ထဲမွာအိပ္ေနတဲ့ႏွစ္လသားအရြယ္ သားကိုေတြၾကည့္ေနရင္း မခင္ေမ စိတ္မခ်မ္းမသာျဖစ္ေနရ၏။
ေနအိမ္မွာ ကူေဖာ္ေလာင္ဖက္ကိုယ္ခြဲမရွိသည့္ျပင္ မိုးမလင္းခင္က ေတာင္သူသဘာဝ ေတာထြက္တတ္ေသာခင္ပြန္းသည္ ေနၾကီးျမင့္မွျပန္လာတတ္ရာ ကေလးႏွစ္ေယာက္မိခင္ မခင္ေမအဖို႔တိုင္ပင္ေဖာ္ တိုင္ပင္ဖက္ပင္မရွိေပ။ မခင္ေမတို႔ အိမ္ ေထာင္က်ကတည္းက ႏွစ္ဖက္မိဘမ်ားက သေဘာမတူဟုဆိုကာ ခပ္ေရွာင္ေရွာင္ေနၾကရာ ကေလးႏွစ္ေယာက္ရသည္ ထိ စိတ္ေျပ၍ျပန္ေခၚသည္ ေနအိမ္ကိုဝင္ထြက္ ကူညိီသည္ပင္ မရွိခဲ့ၾကေပ။
မခင္ေမ သားငယ္အား ‘ေတြ’ ၾကည့္ေနရင္း အေတြးစေတြျဖတ္လိုက္သည္။ ေလးႏွစ္ေက်ာ္သမီးအႀကီးမအား ေရခ်ိဳးေပးရန္ ေရတြင္းသို႔ လက္တြဲေခၚသြားလိုက္သည္။ အႀကီးမအားေရခ်ိဳးေစရင္း ေလ်ာ္စရာအဝတ္ေတြကို တုတ္ပုတ္ျဖင့္ထုရိုက္ကာ သားငယ္အသံအား နားစြင့္ေနရေသး၏။
“အဲ့ အဲ့”
သားငယ္၏ အဲ့သံထြက္လာသည္ႏွင့္ ေရစိုေနေသာလက္မ်ားအားခါရင္း ပုခက္ဆီထသြားရာ အႀကီးမက ….
“အေမ မီး ခ်ပ္ျပာတိုက္မယ္” ဆိုရင္း ဆပ္ျပာတုံးအား အတုံးလိုက္ေရထဲႏွစ္ခါ ေရႏွင့္ ဆပ္ျပာေဖ်ာ္ေနသည္။ သားငယ္အား ပုခက္ထဲမွေခၚယူရင္း ေသးစိုေနသည့္အႏွီးစအားဖယ္ထုတ္ကာ အသစ္လဲေပးလိုက္သည္။
သားငယ္ကိုေမြးဖြားစဥ္က မိခင္ကကိုယ္ဝန္ဆိပ္တက္သျဖင့္ ဂ်ဴးဒိတ္ထက္ရက္ သုံးပတ္ေစာကာ ခြဲေမြးခဲ့ရသည္။ ေမြးကင္း စမွာ ျဖဴေဖြးဖတ္ဖတ္ေလးျဖစ္ကာ လက္ေခ်ာင္းေျခေခ်ာင္းထိပ္ေလးမ်ားမွာ အရည္ၾကည္လဲ့ေနသည္။
“ေယာက်္ားေလးက မိန္းကေလးေတြလို ဒဏ္မခံနိုင္ဘူး က်န္းမာေရလည္း ခ်ဴခ်ာတယ္ ေညႇာ္လည္းေၾကာက္တယ္ေနာ္”
ေဘးအိမ္က အေဒၚႀကီးသတိေပးတာ ခဏခဏၾကားေနရ၍ မခင္ေမစိတ္ထဲ မွန္ေကာင္း၏ဟု ေတြးကာေနသည္။
သားေလးအား မခ်ီလိုက္သည္။
ေနမေကာင္းတာထက္ အဖ်ားမရွိေသာ္လည္း ကေလးက ႏို႔ေကာင္းေကာင္း မစို႔နိုင္ပါ။ ကေလးခ်ီရသည္မွာ တေန႔ထက္တေန႔ ေပါ့ေပါ့လာသည္။ ရင္ၾကပ္တာလို႔ ခင္ေမသိထားသည္။ သည္ေန႔ခင္ပြန္းသည္ျပန္ေရာက္ရင္ ေဆးခန္းသြားမည္ဟု ဆုံးျဖတ္ ခ်က္ခ်လိုက္မွ ‘ေထြ’ေန ေတြေဝေနေသာစိတ္ေတြ အနည္းငယ္သက္သာရာရသြားေတာ့၏။
ခင္ပြန္းသည္ျပန္ခ်ိန္တေမွ်ာ္ေမွ်ာ့္ျဖစ္ေနသူအဖို႔ သည္ေန႔မွ ကမၻာႀကီးလည္တာ ေႏွးလြန္းလွသည္ဟု ထင္သည္။
သားငယ္ကို ပခုံးထက္ေမွာက္ခ်ီကာ ေက်ာေလးပြတ္သတ္လ်က္ ေခ်ာ့ျမႇဴကာျဖင့္ အိမ္ထဲဝင္လာမည့္ ခင္ပြန္းအသံကိုနား စြင့္ေနသည္။
ေနသာ မြန္းတိမ္းသြားသည္။ ျပန္ခ်ိန္တန္ေလၿပီ၊ ဒင္းဘာလုပ္ေနသနည္း၊
မခင္ေမ စိတ္ထြက္လာသည္။ ခင္ပြန္းသည္ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ေနာက္က်တတ္သည္ကို အျပစ္မတင္လိုေသာ္လည္း ဘယ္ေသာ အခါမွ် ငါေတာ့ ဒီေန႔ေနာက္က်မယ္ေဟ့ဟု ေျပာမသြားတတ္သည္ကို မၾကိဳက္ပါ။
ညေနေစာင္းျပီ။
ေဘးအိမ္မွကေလးငယ္မ်ား လမ္းမေပၚထြက္ကာ ေဆာ့ကစားေနသံမ်ား ၾကားေနရသည္။ လူေနအိမ္ေျခက်ဲပါးေသာ မခင္ ေမတို႔ရပ္ကြက္မွာ နံက္ခင္းႏွင့္ညေနခင္းမွာေတာ့ လူသံသူသံတို႔ၾကားရသည္။ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ စက္ဘီးဆိုင္ကယ္ လမ္း သြားရင္ တဦးကိုတဦး ႏႈတ္ဆက္သြားသံမ်ားက စီိစီေလးၾကားေနရခ်ိန္မွာေတာ့ မခင္ေမတို႔အိမ္မွာ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ အၾကီးမက သူ႔ကစားစရာ အိုးပုတ္ခြက္မ်ားအား ေတာင္းထဲထည့္လိုက္သြန္ခ်လိုက္ျဖင့္ တေယာက္တည္း ေဆာ့ကစားေန သည္။
မိုးခ်ဳပ္သြားျပီ။ ေဆာ့ကစားေနေသာအၾကီးမကို လက္ေတြေဆးေပး အသင့္ျပင္ထားေသာ ထမင္းခြက္အားကေလးေရွ႕ခ် ေပးကာ…
“သမီး ထမင္းကုန္ေအာင္စားေနာ္ အေဖလာရင္ မုန္႔ပါလာမွာ” ဟုေခ်ာ့ေမာ့ကာ ထမင္းစားေစရင္း ထြန္းထားေသာ ျခင္ေဆး အေငြ႔ေတြ သားေလးငယ္မေရာက္ေအာင္နဲ႔ မနံေစရန္ ေနရာေရႊ႕လိုက္၏။
မခင္ေမတို႔ရပ္ကြက္မွာ ဆင္ေျခဖုန္းျဖစ္ကာ ျမက္ထူေရအိုင္ေပါ၍ ျခင္ထူေလသည္။ ေသြးလြန္တုတ္ေကြးရပ္ကြက္ထဲကေလးေတြျဖစ္ေန၍ ေဆးခန္းသြားသူကသြားေဆးရုံတက္သူကတက္ေနရေၾကာင္း ဘီဘီစီအေဒၚၾကီးေျပာသျဖင့္ သိရ၏။ ရပ္ကြက္အတြင္းအသြားအလာမ်ားကာ အေပါင္းအသင္းဆန္႔သူထိုအေဒၚၾကီးကို သတင္းစုံသျဖင့္ ဘီဘီစီအေဒၚၾကီးဟု မ ခင္ေမ အမည္ေပးမိ၏။ သူလာလည္သည့္အခါ သတင္းပလင္းၾကားရသလို ဗဟုသုတေလးမ်ားသင္ျပေပးတတ္သျဖင့္ သူ႔ ကို ေက်းဇူးတင္၏။
သမီးၾကီးအိပ္ေပ်ာ္ေနျပိီျဖစ္၍ ျခင္ေထာင္ထဲ ခ်ီေပြ႔ပို႔လိုက္သည္။ သားငယ္ ျခင္ေထာင္ထဲပို႔ထားတာၾကာေလျပီ၊
အိမ္ေရွ႕ကစက္ဘီးသံၾကားလိုက္ေတာ့ ခင္ပြန္းျပန္လာျပီိျဖစ္ေၾကာင္း သိလိုက္ျပီ၊ ေတာင္သူလုပ္ေသာ္လည္း ႏြားပိုင္ ယာ ပိုင္မရွိ။ မိဘ၏ ယာခင္းတြင္သာ သုံးစုတစုစား လုပ္ရသူမို႔ အိမ္တြင္ လွည္းႏြားမရွိေပ။
သူမ်ားႏြားဝယ္ရာ အေနာက္ဖက္ကမ္းလိုက္သြား၍ အိမ္ျပန္ေနာက္က်ေၾကာင္း၊ ႏြားၾကည့္ေပးခနဲ႔ ႏြားေမာင္းခရခဲ့ေၾကာင္း ေျပာေနေသာခင္ပြန္းသည္ကိုၾကည့္ကာ မခင္ေမစိတ္ေျပသြား၏။
သားငယ္အိပ္ေနရာသို႔ ဖခင္ျဖစ္သူကဝင္ၾကည့္ရင္း..
“သား လက္ဖ်ားေတြေအးေနပါလား”
မခင္ေမ သတိမျပဳမိသည္ကိုၾကားရသျဖင့္ စိတ္ပူကာ ကေလးအား ျခင္ေထာင္ထဲဝင္ၾကည့္မိ၏။ ကေလးမွာျဖဴေရာ္ေရာ္ အ သက္ရႈေနသည္ ေမာေနသလိုရွိ၏၊ ကေလးအားေပြ႔ခ်ီ၍ အက်ႌရင္ဘတ္မတင္လိုက္ရာ ကေလး၏ရင္ညြန္႔ေလးခြက္ဝင္ေနၿပီး အသက္ရႈၾကပ္ေနေသာသားငယ္ေလးအားျမင္လိုက္ရာ မခင္ေမရင္ဆို႔သြားသည္။
လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ေဆးရုံသြားရန္ျပင္ရေလျပီ။ အႀကီးမကို မခ်ီ ေပြ႔ကာ သူ႔မိဘအိမ္ပို႔ထားကာ ေဆးရုံသို႔တန္းေျပးရေလ၏။
ကေလးရင္ညြန္႔ခြက္ဝင္ေနသည္မွာ အေရးေပၚအေျခအေနေရာက္ေနျပီျဖစ္ေၾကာင္း မခင္ေမသိထား၍ မ်က္ကလူးဆန္ျပာ ျဖစ္ကာ ဟိုလူ ဒိီလူ မေၾကမခ်မ္းျဖစ္ေနသည္မ်ား လြင့္ထြက္ေျပးသြားၾကကုန္၏။
သားငယ္ေလးေဆးရုံတက္ရသည္။ ေအာက္စီဂ်င္ပိုက္လည္းတပ္ေပးထားသည္။ ကေလးေဆာင္တြင္ကေလးလူနာမ်ားျပည့္သိပ္ကာ ခုတင္လြတ္မရွိသည့္ျပင္ အိမ္သာကအနံ႔အသက္မ်ားထြက္ေန၍ ရင္ၾကပ္ေဝဒနာရွင္ကေလးမ်ား၊ တနည္းအသက္ရႈလမ္းေၾကာင္းပိုးဝင္ေနသည့္ကေလးမ်ားအား ေလေကာင္းေလသန္႔ရသည့္ လူၾကီးေဆာင္ အရိုးေဆာင္သို႔ပို႔ထားသည္။ မိုးဦးကာလဇူလိုင္လတြင္ ဖ်ားနာသူကေလးေပါမ်ားျခင္းေၾကာင့္ အရိုးေဆာင္ပို႔ထားရေသာကေလူးလူနာမွာ (၁၅)ဦးခန္႔ပင္ ရွိ၏။ မိမိလို ေဆးရုံတက္ေနရသူ ဒုကၡသည္ကေလးမ်ားႏွင့္ မိခင္မ်ားေတြ႔ရ၍ စိတ္ဆင္ရဲအနည္းငယ္သက္သာသြား၏။ ဟိုနယ္သည္နယ္က ေသြးလြန္တုတ္ေကြးေၾကာင့္လာတက္သူကေလးမ်ား အရြယ္စုံေတြ႔ရသလို သားငယ္ေလးလိုရင္ၾကပ္သည့္ကေလးမ်ားလည္းေတြ႔ရ၏။ ကေလးမိခင္အခ်င္းခ်င္းအေတြ႔အၾကဳံဖလွယ္ရင္း ကူညီၾကကာ ေနအိမ္တြင္တဦးတည္း ကူညီသူမရွိ စိတ္ညစ္ေနရသည္ထက္ ေဆးရုံလာတက္တာက ပိုစိတ္ခ်မ္းသာေသးတယ္ဟုမခင္ေမေတြးမိကာ စိတ္မပ်က္ မိေပ။ သို႔ေသာ္လည္း မခင္ေမအား ကံဇာတ္ဆရာက ခံနိုင္ရည္အားစမ္းသပ္လ်က္ရွိသည္ဟုထင္ရေလာက္ေအာင္ စိတ္မ ဆင္းရဲ ဆင္းရဲေအာင္ၾကံေနေလ၏။
သားငယ္ေလးမွာ ေရာက္စ ညႏွင့္ေနာက္ေန႔တိုင္ေအာင္ ေအာက္စီဂ်င္ရႈသည့္ပိုက္ႏွာေခါင္းတြင္တပ္ထားရကာ ပိုက္္ျပဳတ္ ထြက္သြား၍ ေဆးရုံဝန္ထမ္းအား မၾကာမၾကာသြားေခၚရ၏။ မ်က္ႏွာထားတင္းေသာဆရာမတခ်ဳိ႕က ကေလးမိခင္မ်ားကို ေဟာက္တတ္ၾကသည္။ မိမိကေလးဖ်ားနာသျဖင့္ စိတ္မခ်မ္းမေျမ႕ျဖစ္ေနသည့္မိခင္မ်ား၏မ်က္ႏွွာမွာ ဆရာမမ်ားဆူပူမႈ ေၾကာင့္ ဇီးရြက္ထက္ပင္ငယ္ေနသည္ဟု မခင္ေမေတြးထင္မိသည္။
သည္ေန႔ကေလးအထူးကုဆရာဝန္မၾကီးလွည့္သြားျပီး သားငယ္ေလးေသြးသြင္းရမည့္ဟုေျပာသည္။ ေသြးသြင္းလွ်င္ ယခု အေဆာင္တြင္မရဘဲ မူလကေလးေဆာင္သို႔ျပန္သြားရသြင္းရမည္ျဖစ္ရာ ျပည့္ညပ္သိပ္ေနေသာအေဆာင္သို႔သြားရေပမည္။ အသက္ရႈလမ္းေၾကာင္းပိုးဝင္ေနသူကေလးမ်ားအား ေဆးေငြ႔ရႈျခင္းကိုနံက္တိုင္းရႈေစရာ အဆိုပါ နံနက္ခ်ိန္ခဏအတြင္းမွာပင္ ေသြးလြန္တုတ္ေကြးကေလးလူနာမ်ားေန႔စဥ္ဆုံးပါးေနသည္ကိုျမင္ေနရ၏။ အသက္ႏွစ္လခြဲသားေလးသည္ ေသြးအိတ္တန္း လန္းျဖင့္ မူလကေလးေဆာင္တြင္ေသြးသြင္းခ်ိန္မွာ မနက္ပိုင္းကစခဲ့ေသာ္လည္း ေန႔လည္မဆိုထားႏွင့္ ညေနပိုင္းတြင္ပင္မျပီးနိုင္ေသးေပ။ ေသြးစက္က်ႏႈန္းမ်ာ အလြန္ေနွးထားရာ ေသြးစက္က်မက်ကို မိနစ္ပိုင္းခန္႔ၾကည့္ေနမွျမင္ရျပီး ကေလးလက္တြင္ထိုးထားေသာပိုက္အားလည္းေသြးဝင္မဝင္ ၾကည့္ေပးေနရ၏။ ေသြးမဝင္ပါက ေဘးသို႔လွ်ံထြက္ျခင္း အပ္ထိုးထားသည့္ ပိုက္ အသားအေရ အနီးေဖာင္းႂကြလာျခင္းမရွိေစရန္ မ်က္ေျခမျပတ္ၾကည့္ရႈေနရေပရာ မိမိမွာ ကေလးမိခင္ေလာ သူနာျပဳ ေလာဟုပင္မသဲကြဲေတာ့၊
မိမိကေလးေသြးသြင္းသည့္ခုတင္အနီးတြင္ အေရးေပၚကေလးမ်ားကုသသည့္ ခုတင္ရွိေနရာ ေသြးလြန္တုတ္ေကြးေသြးလန္႔ သည့္အဆင့္ျဖင့္ေရာက္လာေသာကေလးမ်ား၏ ေသလြန္ခါနီးအခ်ိန္အား တဦးထက္မကေတြ႔ျမင္ေနရသည္။ ကေလးမ်ား တေယာက္ျပီးတေယာက္ မ်က္ေစ့ေရွ႕ ေသသြားၾကသည္မွာ ေႏြဦးမွာ သစ္ရြက္ေႂကြသလိုပင္။ ေသခါးနီးကေလးတို႔၏ မိခင္ သည္၎ ဖခင္သည္၎ အေဒၚဦးေလးေသာ္၎ (၄) ဦး (၅) ဦးအနားေနခြင့္မေပးပဲ ဖခင္တဦးမိခင္တဦးသာလွ်င္ ေနခြင့္ေပး သျဖင့္ အနားကပ္လိုၾကည့္ရႈလိုေသာမိဖမ်ား၏မေက်မနပ္ေျပာဆိုသံအားလည္းၾကားေနရသည္။ ေဆးရုံမွတာဝန္က်ေဆးဝန္ ထမ္းက တဦးထက္ပိုေအာင္ကပ္လာေသာလူနာရွင္ကိုေမာင္းထုတ္လ်က္ရွိစဥ္ ေသြးလန္႔ေနေသာ ေသခါနီးကေလးဖခင္က…
“က်ေနာ့္သားက ေသေတာ့မွာဗ်” ဟုသာ တခြန္းျပန္ေျပာ၏။
အဆိုပါျမင္ကြင္မ်ားကား မခင္ေမအဖို႔ေန႔ခင္းေၾကာင္းေတာင္ တေစၦေျခာက္သလို ခံစားေနခဲ့ရ၏။ သူနာျပဳဆရာမတဦးက မိမိကေလးအား အရိုးေဆာင္သို႔ေခၚသြားနိုင္ျပီးျဖစ္ေၾကာင္း ေသြးအိတ္ကိုသတ္မွတ္ထားေသာအမွတ္ေရာက္လွ်င္ ဆရာမ မ်ား ေခၚျဖဳတ္ရန္မွာလိုက္ျပီး ျပန္ေစခိုင္းလိုက္ရာ မခင္ေမႏွင့့့္ခင္ပြန္းသည္ကေလးအားေပြ႔ခ်ီ၍ အရိုးေဆာင္သို႕ျပန္လာၾက ေလ၏။ အဆိုပါအရိုးေဆာင္မွာ အရိုးက်ိဳးေသာထိခိုက္လူနာထားသည့္ လူၾကီးေဆာင္ျဖစ္၍ လူရွင္းကာ သရဲေျခာက္သည္ဟု နာမည္ၾကီးေလရာ ေရာက္စရက္မ်ားတြင္ ေၾကာက္တတ္သည့္မခင္ေမအဖို႕အေနၾကာ၍ပဲလား ေန႔ပိုင္းက ေတြ႔ၾကဳံရသည့္ ခါးသီးခက္ခဲျခင္းမ်ားေၾကာင့္ပဲလားမေဝခြဲနိုင္ဘဲ တေစၦသရဲမ်ားကိုပင္ မေၾကာက္ႏိုင္ေတာ့ေပ။
သားငယ္ေသြးသြင္းျပီးခ်ိန္တြင္ကား သန္းေခါင္တိုင္ေလျပီ၊ မခင္ေမ၏ခႏၶာကိုယ္ႏွင့္ ဦးေခါင္းတို႔သည္ပူေလာင္လ်က္ရွိရကား အရိုးေဆာင္၏ေရခ်ိဳးခန္းသို႔ဝင္ကာ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ ေခါင္းမွေရေလာင္းခ်လိုက္ေတာ့သည္။ ေဆးရုံခုတင္ထက္ အိပ္ ေပ်ာ္ေနေသာ သားေလးမ်က္ႏွာေသြးေရာင္သန္း၍ အားအင္တို႔ျပည့္ဝလာျပီ။ မနက္ျဖန္ ဆရာဝန္မၾကီးလွည့္ျပီးခ်ိန္ ေဆးရုံ က ဆင္းနိုင္ျပီျဖစ္ကာ မည္သည့္ေရာဂါျဖစ္ျဖစ္ ကေလးအား ေဆးရုံသို႔သာလာျပရန္ တာဝန္က်ဆရာဝန္က မွာၾကားေန၏။
မခင္ေမ ေက်ာင္းသူဘဝက ေန႔စဥ္ဒိုင္ယာရီေရးေလ႔ရွိခဲ့ၿပီး ေမ့မရနိုင္ေသာေန႔ရက္မ်ားကို ၾကယ္နီေလးမ်ားျပလ်က္ အမွတ္ အသားထားေလ႔ရွိရာ သည္ရက္ပိုင္းမွာ မခင္ေမၾကဳံဆုံသမွ်ေတြကို ဒိုင္ယာရီမွာ အနီေရာင္ၾကယ္မ်ားျဖင့္ အမွတ္အသားျပဳမွတ္ ထားရေပဦးမည္မွာ ယုံမွားေမ့ေပ်ာက္စရာ မဟုတ္ေတာ့ပါေပ။
ယမင္းခင္
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
