 |
| ပန္းခ်ီမေမႊး (သူ႔ေဖ့စ္ဘြတ္ကကူးယူပါတယ္) |
(မိုးမခ) ၾသဂုတ္ ၂၄၊ ၂၀၁၇
အလွဴအတန္းကိစၥ တစ္ခုခုေပၚတိုင္း ကြ်န္မတို႔႐ြာတန္း႐ွည္႐ြာေလး၏ လူမႈေရးလုပ္ငန္းမ်ားကို ေပြ႔ေပြ႔ ပိုက္ပိုက္ ေဆာင္႐ြက္ခဲ့ၾကေသာ ရပ္မိရပ္ဖ ဦးႀကီး ေဒၚႀကီးမ်ားကို သတိရဦးခိုက္မိပါသည္။ သည္ရပ္မိရပ္ဖမ်ား သည္ ရပ္က်ိဳး႐ြာက်ိဳးသယ္ပိုးၾကရာတြင္ စနစ္တက်လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကသည္။ ႏွစ္စဥ္ ဝါဆိုသကၤန္းကပ္ပြဲ၊ သီတင္းကြ်တ္ မီးထြန္းပြဲ၊ ဘံုကထိန္ပြဲ၊ ႐ြာလယ္႐ွိ သဲပံုေစတီပြဲ စသည့္ပြဲမ်ားက်င္းပၾကရာတြင္ ျဖစ္ေျမာက္ေရး ေကာ္မတီမ်ားဖြဲ႕၍ ေဆာင္က္ၾကသည္။ ႐ြာတြင္ “ညီၫြတ္ေရးအသင္း”၊ “သာေရးနာေရးအသင္း” စသည္ျဖင့္ အသင္းမ်ားဖြဲ႕၍ စုေပါင္းစီမံခန္႔ခြဲၾကသည္။ စုေပါင္းတာဝန္ယူ အေကာင္အထည္ေဖာ္ခဲ့ၾကသည္။ ေလးစားစံျပဳ ဖြယ္ျဖစ္ပါသည္။
ကြ်န္မတို႔ ငယ္စဥ္က အလွဴပြဲတစ္ခုခု႐ွိလွ်င္ အလုပ္အကိုင္ေန႔မ်ားတြင္ နံနက္လင္းသည္ႏွင့္ အိမ္တိုင္းလိုလို မွ တစ္ေယာက္က်စီ ဓားပါးေလးမ်ားကိုယ္စီကိုင္၍ ဝိုင္းကူလုပ္ရန္ သြားေရာက္ၾကသည္။ ဦးေဆာင္သူလူႀကီးမ်ား၏ ၫႊန္ၾကားရာကို လုပ္ကိုင္ၾကသည္။
“ကဲ-ၾကက္သြန္နီအိတ္ကို ေဖာက္ေဟ့၊ တစ္ဝက္ကို အခြံႏႊာ၊ ၿပီးရင္ ပါးပါးလွီးၾက။ အထူအပါး ညီပေစ ေနာ္။ ေနျပထားဦး။ ညေနမွ ငါးပိေၾကာ္ရမယ္။ ပုစြန္ေျခာက္ေထာင္းတဲ့သူက ေထာင္းၾက”
“ၾကက္သြန္နီခြါရင္ ေခါင္းကို အရင္ေဟာဒီလိုဟက္ၿပီးထုတ္ပစ္၊ ႏို႔မို႔ဆို လွီးရတာ မေကာင္းဘူး။”
“ကဲ-မင္းတို႔က သံပုရာဒယ္ပိုင္း ၃-၄ ခုေလာက္သြားသယ္လာၾက။ ေဆးေၾကာထား။ ဒီေန႔ ေန႔လည္စာ ခ်က္ၾကရမွာ။”
“ငါးခူကို ေဘး႐ိုးေတြစင္ေအာင္ထြင္ေနာ္။ အေရခြံေတြလဲ မထည့္နဲ႔၊ ဟင္းရည္ထဲပါလာရင္ မလွဘူး။”
စသည္ စသည္ျဖင့္ အလုပ္မ်ားဝိုင္းကူရင္း ကြ်န္မတို႔လူငယ္ေတြ လုပ္တတ္ကိုင္တတ္ေစခဲ့သည္။ အေလ့ အက်င့္ေကာင္းမ်ား ရေစခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ႐ြာလံုးကြ်တ္ အလွဴမ်ားေကြ်းေမြးဧည့္ခံေရးအတြက္ ဘယ္ကိုမွ် ေအာ္ဒါမွာစရာမလို။ ႐ြာသူ႐ြာသားမ်ားအင္အားႏွင့္ ၿပီးေျမာက္ခဲ့သည္ခ်ည္းပင္။
ေကြ်းေမြးဧည့္ခံရာတြင္ ထမင္း ေကြ်း႐ံု သီးသန္႔တည္ေဆာက္ၿပီး ေကြ်းေမြးခဲ့ၾကသည္။ ထမင္းဟင္းျပင္သူ၊ အသုပ္သုပ္သူ၊ လိုက္ပြဲျဖည့္သူ၊ ပန္းကန္ေဆးသူ စသည္ျဖင့္ တက္ညီလက္ညီ႐ွိလွသည္။ အဘဦးဖိုးဆိုင္၊ ႀကီးႀကီး ေဒၚေအးစိန္တို႔သည္ ဦးေဆာင္ဦး႐ြက္ျပဳသူမ်ားပင္။ ေကြ်းေမြးဧည့္ခံသူမ်ားကလည္း သန္႔သန္႔႐ွင္း႐ွင္း စနစ္တက် ေကြ်းေမြးၾကသည္။ ကြ်န္မတို႔ ဘႀကီးဦးပိုက္ေထြးဆို အေသးစိတ္လြန္းသျဖင့္ တခ်ိဳ႕လူငယ္မ်ားက သူႏွင့္ မတြဲခ်င္ၾက။
ရပ္႐ြာတစ္ခု၏ ရပ္တည္မႈအျဖစ္ လူငယ္မ်ားအတြက္ အိုးစည္ဒိုးပတ္မ်ား၊ သာေရးနာေရးအတြက္ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္မ်ားႏွင့္ ရပ္႐ြာအတြက္ အျခားလိုအပ္သည္မ်ားကို ျပည့္ျပည့္စံုစံု ဝယ္ယူျဖည့္တင္းထား ၾကသည္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ကြ်န္မတို႔၏ ရပ္မိရပ္ဖမ်ားသည္ ရပ္က်ိဳး႐ြာက်ိဳးသည္ပိုးရင္း ကြ်န္မတို႔ကို အေမြေကာင္းေလား လက္ဆင့္ကမ္းသြားခဲ့သည္။ ကြ်န္မတို႔ကလည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး လိုလိုလားလား ပူးေပါင္းေဆာင္႐ြက္ရင္း လက္လႊဲယူျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။
ခ်က္ျပဳတ္လုပ္ကိုင္ေပးရာတြင္လည္း ကိုယ့္မိသားစုကိစၥ ကိုယ္ေဆာင္႐ြက္ရသလို ေမတၲာေစတနာအရင္းခံ ျဖင့္ လုပ္ကိုင္ေပးသည္ဟု ကြ်န္မ ခံယူမိသည္။ ၿငိဳၿငိဳျငင္ျငင္မ႐ွိ။ ကိစၥ႐ွင္၏ အေျခအေန (သံုးစြဲႏိုင္သည့္အား) ကိုၾကည့္၍ ကိစၥၿပီးေျမာက္ေအာင္ ေဆာင္႐ြက္ေပးၾကသည္။ ခ်က္ၾကျပဳတ္ၾကရာတြင္လည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ ရယ္ရယ္ ေမာေမာပင္။ ဤသို႔ မီးအပူဒဏ္မ်ားျဖင့္ ပင္ပင္ပန္းပန္း ခ်က္ျပဳတ္လုပ္ကိုင္ေနတုန္း အိုးစည္ဒိုးပတ္သံ မ်ားျဖင့္ ႐ွင္ေလာင္းလွည့္ရာမွ ျပန္ဝင္လာလွ်င္ ေယာက္မမ်ား၊ ဟင္းေမႊဇြန္းမ်ားကိုင္၍ ဝင္ကလိုက္ၾကေသးသည္။ က်က္သေရမဂၤလာအေပါင္းႏွင့္ ျပည့္စံုပါသည္။
ကြ်န္မတို႔ငယ္ဘဝျဖစ္ရပ္မ်ားထဲမွ အမွတ္တရပြဲေလးမ်ား ကြ်န္မတို႔ အတြက္႐ွိေနခဲ့သည္။ ႐ွမ္းႏွစ္သစ္ကူး ပြဲေတာ္ကာလဆိုလွ်င္ ႐ြာတန္း႐ွည္႐ြာေလး႐ွိ ႐ွမ္းမိသားစုမ်ားက မုန္႔ဆီေၾကာ္မ်ားေၾကာ္ၾကသည္။ ၿပီးလွ်င္ တစ္႐ြာလံုး ေဝငွၾကသည္။ ထိုရက္မ်ားတြင္ ကြ်န္မတို႔ ခ်ိဳေမႊးျြကပ္႐ြေနေသာ မုန္႔ဆီေၾကာ္မ်ား တစ္ဝစားၾကရသည္။ ကေလးတို႔ သဘာဝ အိမ္ေပါက္ေစ့ မုန္႔လိုက္ေဝရတာ ေပ်ာ္မိသည္။ ထိုအေပ်ာ္ေလးမ်ားကို ျပည့္စံုေအာင္ ကြ်န္မ မေဖာ္ျပတတ္။
ေနာက္တစ္ပြဲကေတာ့ ႐ြာလယ္႐ွိ သဲပံုေစတီဘုရားပြဲႏွင့္ ဆက္စပ္သည္။ သည္ဘုရားဆြမ္းေလာင္းပြဲတြင္ ပင့္ဖိတ္ထားေသာ သံဃာေတာ္မ်ားကို ထိုေန႔တြင္ ေန႔ဆြမ္းကပ္လွဴၾကသည္။ ဆြမ္းကပ္ရာတြင္ လွဴခ်င္ေသာ အိမ္မ်ားမွ သံဃာအပါးေရ လိုသေလာက္ပင့္ၾကသည္။ ထိုသို႔ ပင့္ဖိတ္ၿပီး က်န္ေနေသာ သံဃာေတာ္မ်ားကို ဘယ္ႏွစ္ပါးက်န္က်န္ ကြ်န္မတို႔႐ြာ၏ တစ္ဆိုင္တည္းေသာ ကုန္စံုဆိုင္ပိုင္႐ွင္ ဘႀကီးဦးပုက တာဝန္ယူဆြမ္းကပ္ သည္။ ဤသို႔ ဆြမ္းကပ္ရာတြင္ သူတာဝန္ယူရသည့္ သံဃာမ်ားသာမဟုတ္၊ တစ္႐ြာလံုးကို ဖိတ္၍ အယုတ္အလတ္ အျမတ္မေ႐ြး ေန႔လည္စာ လွဴဒါန္းေကြ်းေမြးပါသည္။ ဤသို႔ လွဴဒါန္းရာတြင္လည္း ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ျပည့္ျပည့္ စံုစံု လွဴဒါန္းေကြ်းေမြးပါသည္။ တစ္႐ြာလံုးမီးခိုးတိတ္။ ဤဒါနပြဲေလးကို ႐ြာလယ္ဘုရားေလးပြဲခ်ိန္ေရာက္တိုင္း တမ္းတမ္းတတ အမွတ္တရ ကြ်န္မတို႔ စကားဆိုမိၾကသည္သာ။ ဘဘႀကီးဦးပု၏ ေစတနာသဒၵါတရားက ယခုထိ ကြ်န္မတို႔အေပၚ လႊမ္းၿခံဳေနတုန္းဟု ကြ်န္မခံစားမိသည္။
အမွတ္တရေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ကြ်န္မတို႔မိဘႏွစ္ပါး၏ ဘူးသီးေၾကာ္အလွဴ။ ကြ်န္မ၏ ဖခင္သည္ စိုက္ပ်ိဳးေရးကို ဝါသနာပါသည္။ သားသမီးလည္းမ်ားသည္မို႔ ႏွစ္စဥ္ ဘူးပင္၊ ခရမ္းပင္ စသည္ျဖင့္ စားပင္မ်ား စိုက္ေလ့႐ွိသည္။ မိသားစုအတြက္လည္းစားရန္ ပိုလွ်ံသီးႏွံမ်ားကိုလည္း ေရာင္းရန္ျဖစ္ပါသည္။ အေဖသည္ ဘူးပင္ ကို အထူးဂ႐ုျပဳစိုက္ေလ့႐ွိသည္။ အေဖ့ ဘူးစင္သည္ ေပ ၄၀-၅၀ မွ်႐ွည္ပါသည္။ ႏြားေခ်းေျမဩဇာ တဝရၿပီး ေရႏိုင္ႏိုင္ေလာင္းႏိုင္သည္မို႔ ဘူးသီးမ်ားက ဖြံ႕ထြားလွသည္။ ဘူးၫႊန္႔၊ ဘူးကင္းဘူးသီးမ်ား ကြ်န္မတို႔ တစ္ဝ စားေသာက္ၾကရသည္။ သည္တြင္ ကြ်န္မ အေဖႏွင့္ အေမသည္ ထူးထူးျခားျခား အေတြးျဖင့္ ဘူးသီးေၾကာ္အလွဴ ကို လွဴျဖစ္ၾကသည္။
ႏွစ္စဥ္ဘူးသီး ၁၀-လံုး၊ ဖီးၾကမ္းငွက္ေပ်ာသီး ၁၀-ဖီး။ ထိုစဥ္က အေဖ့ ဘူးစင္မွ သီးေသာ ဘူးသီးသည္ ယခု ကြ်န္မတို႔ ေတြ႕ေနရေသာ ဘူးသီးမ်ားထက္ မ်ားစြာပိုႀကီးသည္။ ဘူးသီးေၾကာ္မည့္ေန႔ႏွင့္ ခ်ိန္ၿပီး ကိုယ့္စင္မွ ဘူးသီး ၁၀-လံုး ႐ွိ-မ႐ွိ။ မ႐ွိလွ်င္လည္း လိုေသာဘူးသီးမ်ား တျခားစင္မ်ားမွ ဝယ္ရသည္။
အလွဴမတိုင္မီေန႔တြင္ အခ်ဥ္ရည္ကို ကြ်န္မတို႔ အဖြားက ကိုယ္တိုင္စပ္သည္။ ျငဳပ္ပြမ်ား မညက္တညက္ ေထာင္းရသည္။ ၾကက္သြန္ျဖဴ၊ ခ်င္းမ်ားႏိုင္ႏိုင္ထည့္သည္။ ညဘက္တြင္ ၎တို႔ကို မန္က်ည္းရည္၊ ဆားတို႔ႏွင့္ စပ္ေဖ်ာ္သည္။ မနက္တြင္ အခ်ဥ္ရည္အဆင္သင့္စား႐ံုသာ၊ ကြ်န္မတို႔အဖြားစပ္ေသာ အခ်ဥ္ရည္သည္ ယေန႔ထိ ကြ်န္မတို႔ မစပ္ႏိုင္၊ မစပ္တတ္၊ လိုက္မမီေသာ အရသာ႐ွိသည္။ ဘူးသီးမ်ားကိုလည္း ညကတည္းက လွီးျဖတ္ထားသည္။
အလွဴေန႔တြင္ မနက္ (၃)နာရီခန္႔ေလာက္ကတည္းက အဖြားက ဘူးသီးစေၾကာ္သည္။ နံနက္အ႐ုဏ္အမီ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသို႔ အေၾကာ္ဆြမ္းပို႔ရန္အတြက္ ျဖစ္သည္။ ၿပီးလွ်င္ တစ္႐ြာလံုး႐ွိ လာသမွ် လူမ်ားကို ေကြ်းေမြးလွဴဒါန္းပါသည္။ ဆလတ္႐ြက္၊ နံနံ႐ြက္ အစံုအလင္ႏွင့္၊ ေရေႏြးၾကမ္း က်က်ပူပူေလးႏွင့္။ အ႐ြက္မ်ားကို ညကတည္းက ကြ်န္မတို႔ သန္႔စင္ၿပီး အထပ္ထပ္ေဆးေၾကာ၍ ဆန္ကာႏွင့္ စစ္ထားေပးရပါသည္။
ကြ်န္မ မွတ္မိသေလာက္ ဘူးသီးေၾကာ္အလွဴကို ႐ြာသူ႐ြာသားမ်ားလည္း ႏွစ္သက္ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ စားေသာက္ ၾကပါသည္။ အဖြားႏွင့္ ကြ်န္မတို႔ အေဖႏွင့္ အေမကလည္း ပီတိတေဝေဝႏွင့္။ ဤအလွဴပြဲေလးကို ထိုကာလ သိမီလိုက္သူမ်ားက-
“ငါေလ ဘူးသီးေၾကာ္ေတြ႕ရင္ နင့္အေဖ အေမကို သိပ္သတိရတာပဲ”ဟု ေျပာၾကပါသည္။
ဘူးသီးေၾကာ္ လွဴၿပီးသည့္ ညေနတြင္ အခ်ဥ္ရည္ က်န္ေသးလွ်င္ လိုခ်င္သူမ်ားက လာေတာင္းၾကသည္။ ထမင္း ႏွင့္ စားခ်င္၍ဟု ဆိုၾကသည္။ အဖြား၏ အခ်ဥ္ရည္လက္ရာကို ကြ်န္မတို႔ ဒီေန႔ထိ လြမ္းဆြတ္တသဆဲ။ ကြ်န္မက အခ်က္အျပဳတ္ ဝါသနာပါသည္မို႔ အလ်ဥ္းသင့္သလို အခ်ဥ္ရည္ကို စပ္ၾကည့္မိပါေသးသည္။ အဖြား အခ်ဥ္ရည္ အရသာကို တစ္ခါမွ် မရခဲ့။ ကြ်န္မတို႔ အရည္အေသြးညံ့လြန္းလွေခ်သည္။
ခုခါမ်ားတြင္မေတာ့ ကြ်န္မတို႔ ကိုယ့္မိသားစုေလးစားဖို႔ ေၾကာ္ဖို႔ကိုပင္ အႏိုင္ႏိုင္။ ဝယ္စားျဖစ္သည္ကမ်ား သည္။ အခ်ဥ္ရည္ဆိုလည္း အသင့္ဝယ္ယူႏိုင္ေသာ အခ်ဥ္ရည္ ပုလင္းမ်ားႏွင့္။ သည္အေျခအေနကို ကြ်န္မကိုယ္ ကြ်န္မလည္း မေက်နပ္ပါ။
သည္ႏွစ္သႀကၤန္ အေမဆံုးတာ (၁၀)ႏွစ္ျပည့္ၿပီ။ ကြ်န္မအေမသည္ ေန႔ဆြမ္းကပ္ရသည္ကို သိပ္ႏွစ္သက္ သည္။ သည္ေတာ့ ကြ်န္မသည္ အေမ့အႀကိဳက္ကို မူတည္ၿပီး အေတြးဆန္႔မိသည္။ အိမ္တြင္ ေန႔ဆြမ္းကပ္မည္။ ထမင္းျဖဴ ဆြမ္း၊ ဟင္းစပ္ကို စဥ္းစားေတာ့ ငါးေျခာက္ႏွင့္ ခရမ္းခ်ဥ္သီးဆီျပန္။ ငါးခူႏွင့္ ရဲယို႐ြက္ေၾကာ္မည္။ ငါးရံ႕ေျခာက္ဖုတ္။ ၾကက္သားကို အ႐ြက္ေၾကာ္မက်တက်၊ ကုန္းေဘာင္ႀကီးေၾကာ္ မက်တက်ေက်ာ္မည္။ ပဲျပား၊ ၾကာဇံ၊ အာလူး၊ ပဲလိပ္သုပ္မည္။ ငါးက်ည္းျပဳတ္ႏွင့္ မဲဇလီဟင္းခ်ိဳပူပူေလး၊ ငါးပိေၾကာ္၊ အတို႔အျမဳပ္ေလးမ်ားႏွင့္။ သည္အစီအစဥ္ကို ေမာင္ႏွမမ်ားကို တင္ျပပါသည္။ ေကာင္းတယ္။ ခ်က္ၾကမယ္ဟု လက္သီးလက္ေမာင္းတန္း ေျြကးေၾကာ္ျဖစ္ၾကသည္။ ေက်ာက္ေက်ာထိုးမည့္သူ၊ ေ႐ႊရင္ေအးကပ္လိုသူ စသည္ျဖင့္ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္႐ွိလွသည္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ကြ်န္မတို႔ ပုဗၺေစတနာေျမာက္ၿပီ။
သည္လိုႏွင့္ ကြ်န္မတို႔ အေမ (၁၀)ႏွစ္ျပည့္ အတြက္ ႏွစ္လည္ေအာက္ေမ့ဆြမ္းကပ္လွဴ ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။
ကြ်န္မတို႔ေျကြးေၾကာ္ခဲ့သလိုေတာ့ မဟုတ္ခဲ့။ နံနက္အ႐ုဏ္ဆြမ္း မုန္႔ဟင္းခါး ေအာ္ဒါမွာၿပီးေတာ့သာ ကပ္လွဴျဖစ္ခဲ့ပါေလသည္။
႐ြာလံုးကြ်တ္ စားေသာက္ေရးအတြက္ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာစီမံခ်က္ျပဳတ္ေပးႏိုင္ခဲ့ၾကသူ ႐ြာတန္း႐ွည္႐ြာေလး၏ ရပ္မိရပ္ဖ ဦးႀကီး ေဒၚႀကီးမ်ားကို စိတ္ကူးထဲမွပင္ မ်က္ႏွာျပဝံ့စရာ မ႐ွိပါ။ သူတို႔၏ ေက်းဇူးတရားမ်ားကို ရင္ထဲမွ လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ပို၍ပို၍သာ ဦးခိုက္ဂါရဝျပဳမိပါေခ်ေတာ့သည္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
