(မုိးမခ) ဇူလုိင္ ၃၀၊ ၂၀၁၇
သမီးလတ္က က်မကို အေျပးအလႊားသတင္းထူးလာေျပာသည္။ သူတို႔ လူငယ္ေတြသေဘာက်ေသာ အေမရိကန္အဆိုေတာ္ Chester ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတ္ေသသြားၿပီးေနာက္ ေပၚထြက္လာေသာ ထူးထူးဆန္းဆန္း အေၾကာင္းအရာ ေလးပါ။
အာဆင္နယ္ ေဘာလံုးသမား Aaron Ramsey ဂိုးတစ္လံုးသြင္းတိုင္း နံမည္ေက်ာ္တစ္ေယာက္ ေသသည္တဲ့။ စိတ္ဝင္စား သြားလို႔ ျပပါဦးဆိုၿပီး ဖတ္ၾကည့္မိသည္။ Aaron Ramsey က ဇူလိုင္ ၁၅ ရက္တုန္းက ေဘာလံုးပြဲတစ္ခုမွာ ဂိုးတစ္လံုး သြင္းႏိုင္ခဲ့ၿပီး ေနာက္ ဇူလိုင္ ၂၀ ရက္မွာ အဆိုေတာ္ ေသဆံုးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
သူကေဘာလံုးသမားပဲ သူ႔ဖာသာ ဂိုးသြင္းတာနဲ႔ ဒီဘက္ကလူေတြေသတာ ဘာဆိုင္လို႔လဲလို႔ေျပာေတာ့ တူေတာ္ေမာင္ ကိုညိဳထြန္းက “ႀကီးႀကီး သူက အလယ္တန္းကစားတဲ့သူ၊ ဂိုးရဖို႔ အခ်ိတ္အဆက္ပဲ အဓိကထားလုပ္ရတာ၊ သူဂိုးသြင္းမိတိုင္း နံမည္ေက်ာ္ေတြထဲက တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ေသၾကတာ ထူးဆန္းတာပဲေလ” တဲ့။ သမီးလတ္က “အိုစမာဘင္လာဒင္လဲ သူဂိုးသြင္းၿပီးေနာက္တေန႔ပဲ ေသတာ၊ ကဒါဖီေကာပဲ” တဲ့။
သမီးႀကီးက ခ်က္ခ်င္းသူ႔ဖုန္းေလးကို တေတာက္ေတာက္လုပ္ရင္း “ဟဲ့ သူသြင္းတဲ့ဂိုးက ၅၀ ေလာက္ေတာင္ရွိၿပီ၊ သူတို႔ေျပာ တဲ့ နံမည္ေက်ာ္ေသသြားသူက ၁၈ ေယာက္ပဲ ရွိေသး၊ မရႊီးနဲ႔” ။ “တျခားသူေတြတုန္းက စာရင္းမေကာက္လိုက္ရလို႔ ျဖစ္မွာ” အရႈံးမေပးတမ္းျငင္းေနၾကတဲ့ ေမာင္ႏွမေတြစကားနားေထာင္ရင္း လူငယ္ေတြရဲ့ သဘာဝေလးေတြကို ခ်စ္ခင္စြာ စူးစမ္းေန မိပါတယ္။
ေနာက္ဆံုး သမီးလတ္ဆုက “Butterfly effect ဆိုတာၾကားဖူးတယ္ မဟုတ္လား။ ခုလဲ ကိုယ္နားမလည္ႏိုင္တဲ့ အေၾကာင္း ေတြရွိခ်င္ရွိေနမွာေပါ့” တဲ့။
အမေလးဟဲ့။ သူတို႔ ရဲ့ အဆိုေတာ္ ေသသြားတာ လိပ္ျပာေတာင္ပံခတ္ျခင္းရဲ့ အက်ိဳးဆက္ေတာင္ျဖစ္ေနပါ ေပါ့လား။
အဆိုေတာ္ ေသသြားရွာတာေတာ့စိတ္မေကာင္း။ သူ႔သီခ်င္းေလးေတြက နားေထာင္လို႔ေကာင္းသည္။သူတို႔ျငင္းခံုပြဲက ေပ်ာ္စရာ၊ ေပါက္တတ္ကရ ေလးဆယ္မက။ ကိုယ္ပါျငင္းခ်င္ေပမယ့္ သူတို႔ေျပာေနတဲ့ အေၾကာင္းေတြက ကိုယ္နဲ႔ လက္လွမ္း မမီ။သူတို႔က ေျပာလိုက္ေသး “လူႀကီးေတြစကားဝိုင္း ကေလးဝင္ပါလို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ” တဲ့။
ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ဘဲလ္တီးသံေၾကာင့္ တံခါးဖြင့္လိုက္ေတာ့ က်မရဲ့အေဒၚေစ်းကအျပန္ ဝင္လာတာပါ။ ကဲ .. ကေလးခ်င္းပဲ စကားေျပာေတာ့မယ္။
ဝင္လာလာခ်င္းပဲ “ဟဲ့ နင္တို႔သိၿပီးပလား၊ NLD ဦးတင္ဦး ဆံုးသြားၿပီတဲ့၊ ဦးၿဖိဳးမင္းသိန္းကိုလဲ ရာထူးက ျဖဳတ္ပစ္လိုက္ၿပီတဲ့” ။ ဘယ္မွာပါတာလဲ၊ သတင္းစာထဲမွာလားလို႔ေမးေတာ့ facebook ကတဲ့။
က်မလည္း မနက္ပိုင္း RFA သတင္းနားေထာင္တာ ဒီသတင္းေတြမပါလို႔ စိတ္ထဲ ဇေဝဇဝါနဲ႔ သူရခဲ့တဲ့ သတင္းရင္းျမစ္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ ေဆးနည္းေတြ၊ ဘုန္းႀကီးတရားစာေတြတင္ရင္း ရုိးသားမႈမရွိတဲ့ သတင္းေတြကို တစ္ခ်ီတစ္ခ်ီ ထၿပီး တင္တတ္တဲ့ ေနရာက ရခဲ့တာပဲ။
စိတ္ထဲမွာ လူထုဦးစိန္ဝင္းေရးခဲ့တဲ့ စကားမာရသြန္ေတြထဲက အဝါေရာင္ စာနယ္ဇင္း ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေလးကိုသတိရမိတယ္။ UMG College မွာ personal Development ဘာသာရပ္သင္ေပးခဲ့တုန္းက ေက်ာင္းသားေတြကို မၾကာခဏ ေျပာျဖစ္တဲ့ အ ေၾကာင္းအရာေလးပါ။
အဲဒီတုန္းက က်မက ေက်ာင္းသားေတြကို အျပာေရာင္စာနယ္ဇင္းဆိုတာသိလားလို႔ ေမးခြန္းနဲ႔ စတင္ခဲ႔ပါတယ္။အားလံုးက နေဝတိမ္ေတာင္နဲ႔။ အျပာရုပ္ရွင္ဆိုတာေရာ သိလားဆိုေတာ့ ၿပံဳးစိစိေတြနဲ႔ သိပါတယ္တဲ့။
သူတို႔က စာနယ္ဇင္း ဆိုတဲ့ အတိုေကာက္ စကားလံုးကို ကိုပဲ မသိျဖစ္ေနၾကတာပါ။ သတင္းစာ၊ ဂ်ာနယ္၊ မဂၢဇင္း စတာေတြကို ေပါင္းစပ္မွည့္ေခၚထားတဲ့ စာေပနယ္ပယ္လို႔ ရွင္းျပခဲ့ရဖူးပါတယ္။ ေနာက္မွဆက္ၿပီး ကိုယ္ေျပာလိုတဲ့ အဝါေရာင္စာနယ္ဇင္း ဆိုတာကို ခန္႔မွန္းၾကည့္ပါဦးဆိုေတာ့ တပည့္တစ္ဦးက ခပ္သြက္သြက္ပဲ တရားစာအုပ္ေတြပါဆရာမတဲ့။ အဝါေရာင္အဖံုးေလး ေတြနဲ႔ ထုတ္ေလ့ရွိလို႔တဲ့။
သူတို႔ကို အျပစ္မတင္ရက္ပါဘူး။ က်မကိုယ္တိုင္ေတာင္ ဆရာလူထုစိန္ဝင္းေရးတဲ့စာ ဖတ္မွ သိတာေလ။ ဆရာေရးျပထားတဲ့ စကားလံုးေလးအတိုင္းေရးျပခ်င္ပါတယ္။
“စာဖတ္ပရိသတ္ကို ေသြးေဆာင္ျဖားေယာင္းဖို႔ အတြက္ ပရိသတ္ သည္းေျခခိုက္သြားေစမယ့္ကိစၥမ်ိဳးေတြကို ျပဴးတူးၿပဲတဲ နဲ႔ ပံုႀကီးခ်ဲ႕ၿပီးျဖစ္ေစ၊ ပံုဖ်က္ၿပီးျဖစ္ေစ ေရးသားေဖာ္ျပတဲ့စာေတြ၊ စာနယ္ဇင္းေတြကို အဝါေရာင္စာနယ္ဇင္းလို႔ သတ္မွတ္ၾက တယ္”
လူမႈကြန္ယက္ေခတ္မွာလည္း အဝါေရာင္ facebook page ေတြ ေပၚလာတာ မဆန္းလွပါဘူး။ တခ်ိဳ႕ဆို Photoshop နည္းပညာအကူအညီနဲ႔ အထူးအဆန္းေတြ တင္တတ္ၾကပါတယ္။ ငွက္ေပ်ာပင္က သေဘၤာသီး သီးတာတို႔ ၊ လူကေန ဘာ မွန္းမသိတဲ့ သတၱဝါေမြးတာမ်ိဳးေတြေပါ့။
အဝါေရာင္စာနယ္ဇင္းေတြဟာ အျပာေရာင္စာနယ္ဇင္းထက္ အႏၱရာယ္ပိုပါတယ္။ အခါးကိုသၾကားအုပ္ထားတာ မ်ိဳးမို႔ အႏၱ ရာယ္ကို မျမင္လြယ္ပါဘူး။
ဒီေတာ့ က်မတို႔ တစ္ေတြဖတ္ၾကတဲ့ စာေတြ၊ နားေထာင္ၾက၊ ၾကည့္ၾကတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို ဘယ္လိုပံုစံနဲ႔ ဖတ္သင့္၊ ၾကည့္သင့္၊ နားေထာင္သင့္သလဲဆိုတာ အေရးႀကီးလာပါၿပီ။
@@@
အေနာက္ႏိုင္ငံေတြမွာေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြကို ငယ္စဥ္ကတည္းက ကိုယ့္အတန္းနဲ႔ ေလ်ာ္ညီတဲ့ စာအုပ္ေတြ ဖတ္ေစၿပီး စာအုပ္ပါ အေၾကာင္းအရာေတြကို ျပန္လည္ေဆြးေႏြးေစတဲ့ စကားဝိုင္းေတြဟာ သင္ရုိးမွာကို ထည့္သြင္းထားၾကတယ္လို႔ ဖတ္မွတ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။
ခုေနာက္ပိုင္း က်မတို႔ ႏိုင္ငံမွာလည္း စာဖတ္ဝိုင္းေလးေတြ လုပ္လာတာေ တြ႔ရပါတယ္။ ေက်ာင္းသင္ရုိးမွာမပါေသးေတာ့၊ သင္ၾကားနည္းစနစ္ေတြ ကလည္း ခုမွ စျပဳ ျပင္ၾကတုန္းဆိုေတာ့ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ မျဖစ္လွေသး ပါဘူး။
လြန္ခဲ့တဲ့ ၅ ႏွစ္ေလာက္က က်မ RWCT (Reading Writing Critical Thinking) ဆိုတဲ့ ရက္တို ဆရာအတတ္သင္ သင္ တန္းေလးတက္ခဲ့ ဘူးပါတယ္။ Critical Thinking (ပိုင္းျခားဆင္ျခင္ စဥ္းစားျခင္း) ကို ငယ္စဥ္ကတည္းက အေလ့အက်င့္ရေစဖို႔ ရည္ရြယ္တဲ့ သင္တန္းေလးပါ။ သင္တန္းမွာ ပို႔ခ်ခဲ႔ေသာ Reading for Critical Thinking ဆိုသည့္ အေၾကာင္းအရာေလးကို ျပန္လည္မွ်ေဝလိုပါတယ္။
စာတပုဒ္ဖတ္ၿပီးရင္ Q A R E F M Lw ဆိုၿပီး အတိုေကာက္စာလံုးေလးမ်ားနဲ႔ တိုက္ဆိုင္စစ္ေဆး ၾကည့္ခိုင္းပါတယ္။
• Q (Question) စာဖတ္ၿပီး သည္စာက အဓိက ဘာကိုေျပာတာလဲ ေမးခြန္းထုတ္မည္။
• A (Answer) စာေရးဆရာက အေျဖေပးထားလား။
• R (Reason) သူေပးတဲ့ အေျဖ ၊အခ်က္အလက္ေတြဟာ က်ိဳးေၾကာင္းဆက္စပ္မႈရွိသလား။
• E (Evidence) သက္ေသအေထာက္အထား ပါရဲ့လား ခိုင္မာသလား။
ထို ေလးမ်ိဳးက စာေရးသူ အာေဘာ္ကို ရွာေဖြမည့္ ကိရိယာမ်ားျဖစ္ပါ သည္။ သည္ ၄ မ်ိဳး ႏွင့္ရွာလိုက္လွ်င္ စာေရးသူ၏ အာေဘာ္ ေပၚလြင္လာမည္။
• F (Facts) စာေရးသူေရးသားထားသည့္ အခ်က္အလက္ေတြက မွန္ကန္မႈ၊ ျပည့္စံုက်ယ္ျပန္႔မႈ၊ သတင္းရင္းျမစ္ခိုင္မာ သ လား စဥ္းစားမည္။
• M (Missing) ဖံုးကြယ္ထိမ္ခ်န္ထားေသာအရာေတြရွိေနေသးလား။
• Lw (Loaded Words) နင့္သီးေသာ စကားလံုးမ်ား ပါဝင္ေနသလား ဆိုတာေတြကိုဆန္းစစ္ ၾကည့္ပါတဲ့။
သည္လက္နက္ ၃ မ်ိဳးကေတာ့ စာဖတ္သူက မိမိဖတ္သည့္စာအေပၚ ေဝဖန္ဆန္းစစ္မႈျပဳျခင္းပင္။
စာအုပ္ဖတ္တာတင္မဟုတ္ပါဘူး ေဟာေျပာတာေတြနားေထာင္မယ္ ဆိုရင္လည္း အဓိက ေျပာခ်င္တာက ဘာလဲ၊ ေဟာ ေျပာသူရဲ့ ရပ္တည္မႈက ဘယ္လိုလဲ၊ သူရဲ့ က်ိဳးေၾကာင္းဆက္စပ္ ဆင္ျခင္ႏိုင္မႈက ဘာေတြလဲ၊ တင္ျပခ်က္ေတြဟာ လက္ခံႏိုင္ ေလာက္လား… ဘာေၾကာင့္လဲ၊ သူထိန္ခ်န္ထားတဲ့အခ်က္ရွိေနသလား …. ဘာေတြျဖစ္ႏိုင္လဲ၊ သက္ေသအေထာက္ အ ထားခိုင္လံုမႈ ဘယ္ေလာက္ရွိသလဲ၊ နင့္နင့္သီးသီးသံုးစြဲတာမ်ိဳးေတြ လုပ္သလား၊အသံေန အသံထား ကိုယ္ဟန္ ဘယ္လို ရွိသလဲ၊ ရည္ရြယ္ခ်က္ကဘာလဲ ဆိုတဲ႔ အခ်က္ေတြကို က်မတို႔ သင္တန္းသားေတြကို ရွာေစပါတယ္။
စာတပုဒ္ျဖစ္ေစ၊ ရုပ္ရွင္တစ္ကားျဖစ္ေစ၊ ေဟာေျပာပို႔ခ်မႈေတြ သူတပါးေျပာဆိုတာေတြ နားေထာင္ရာမွာျဖစ္ေစ ပိုင္းျခားေဝ ဖန္မႈေလးေတြနဲ႔ ဆင္ျခင္ႏိုင္ဖို႔ သင္ၾကားေပးေနတာပါ။ က်မတို႔ ပညာေရးမွာ အင္မတန္လိုအပ္ေနတဲ့ သင္ၾကားမႈမ်ိဳးပါ။
အဲဒီတုန္းက က်မတို႔ကို သင္တန္းပို႔ခ်ခဲ့တဲ့ လုမၸနီေက်ာင္းက ဆရာမ ေဒၚေထြးေထြးသန္းရဲ့ ေဟာေျပာတဲ့ပံုစံေလးကို ခုထိ မွတ္မိေနတုန္းပါပဲ။ အင္မတန္ေတာ္ပါတယ္။ သူက ေဟာေျပာပြဲတစ္ခုကို နမူနာပံုစံ ျပဳလုပ္ျပပါတယ္။ ေျပာတဲ့အေၾကာင္း အရာက ေဆးရြက္ႀကီးစိုက္ပ်ိဳးသူေတြကို အခြန္တိုးေကာက္လို႔ အခက္အခဲေတြရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ အေၾကာင္း ေဆးရြက္ေတာင္ သူေတြဘက္ကရပ္တည္တဲ့ အျမင္နဲ႔ေျပာတဲ့ စတိုင္ေပါ့။ ေျပာရင္း စားပြဲကို ျဗန္းကနဲ လက္နဲ႔ပုတ္လိုက္ၿပီး ေဆးရြက္စိုက္ တဲ့ေတာင္သူေတြ ရဲ့အခက္အခဲေတြကို မာန္ပါပါနဲ႔ ေျပာျပသြားပါတယ္။ (YBS Spare ျပႆနာမ်ိဳးေပါ့)
ၿပီးေတာ့မွ က်မတို႔ သင္တန္းသားေတြကို အေပၚမွာတင္ျပခဲ့တဲ့ Listening of critical thinking မွာဆန္းစစ္ရမယ့္ အခ်က္ ေတြနဲ႔ စစ္ေဆးခိုင္းပါတယ္။
သူေျပာတဲ့ အထဲမွာ ေဆးရြက္ႀကီးကေန ထုတ္လုပ္တဲ့ စီးကရက္၊ ေဆးလိပ္တို႔ရဲ့ ဆိုးက်ိဳးကို ထိန္ခ်န္ထားတယ္။ စားပြဲကို လက္နဲ႔ ပုတ္လိုက္တဲ့ဟန္က ရင့္သီးတဲ႔ ဟန္ပါ။ ေနာက္ဆံုးက်မတို႔ ေကာက္ခ်က္က ဒီေဟာေျပာမႈဟာ ဘက္တဘက္ အျမင္နဲ႔ ေျပာဆိုမႈသာျဖစ္တယ္လို႔ ေကာက္ခ်က္ခ် ခဲ့ၾကပါတယ္။
ဗုဒၶရဲ့ ေက်ာ္ၾကားလွတဲ့ ကာလမသုတ္ဟာလည္း ေဝဖန္ပိုင္းျခား စဥ္းစားတတ္ဖို႔ အဓိကထား ေျပာခဲ့တဲ့ အဆံုးအမတစ္ခုပါ။ ဘုရားရွင္ဟာ သူ႔ရဲ႕ တရားေတာ္ကို ကိုယ္ပိုင္ဥာဏ္နဲ႔ ေဝဖန္သံုးသပ္ၿပီးမွ လက္ခံပါလို႔ ရဲရဲဝံ့ဝံ့ မွတ္ေက်ာက္တင္ခံခဲ့သူျဖစ္ပါ တယ္။
@@@
မၾကာေသးခင္ တစ္ရက္မွာေတာ့ က်မအေဒၚနဲ႔အတူ အေဖၚလိုက္ေပးရင္း ေဗဒင္ဆရာတစ္ဦး ဆီေရာက္သြားပါ တယ္။ ေဗဒင္မေမးျဖစ္တာလည္းၾကာ၊ အေဒၚကလည္း ညႊန္းတာနဲ႔ က်မကိုယ္တိုင္ေမးျဖစ္သလို သမီး ၃ ေယာက္ရဲ့ ေမြးသကၠရာဇ္ ေတြေပးခဲ့ၿပီး ေဟာစာတမ္းအပ္ခဲ့ပါတယ္။ ေဟာစာတမ္းေတြရတဲ့အခါမွာေတာ့ ယၾတာေတြလုပ္ခိုင္းလို႔ ၿခံထဲရွိသမွ် အရြက္ ေတြ အိမ္ဘုရားစင္ေပၚမွာ ေရာက္ကုန္ပါေတာ့တယ္။ ရြက္လွ၊ ကံ့ေကာ္ ၊ခေရ၊ ကတက္၊ အုန္း၊ ႏွင္းဆီ စံုလို႔ပါပဲ။ ခေရပင္ပဲ မရွိလို႔ YTU ေက်ာင္းထဲ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ခူးခဲ႔ရပါေသးတယ္။
ခုဒီစာကို ေရးေနခ်ိန္မွာ ၁၀ တန္းတက္ေနတဲ့ သမီးငယ္က ဖတ္ၿပီး ေမႀကီး ယၾတာေတြေျခေနတာကေကာ သူမ်ားေျပာတိုင္း ယံုတာ၊ လုပ္တာ မဟုတ္လားတဲ့။ သူကဆက္ေျပာေသးတယ္… “ျမတ္စြာဘုရားေဟာ တဲ့တရားကို ယံုၾကည္ရင္ ေဗဒင္ေမး စရာမလိုဘူးဆို” တဲ့။ ေမေမဖြင့္တဲ့ မိုးကုတ္တရားမွာ ပါတာေလတဲ့။ လူႀကီးရွက္ေတာ့ရယ္ဆိုသလို က်မလည္းရွက္ရယ္ ရယ္ရင္း “ေဗဒင္ေမးတာက အေပ်ာ္ပါသမီးရယ္ တခါတေလပါ” လို႔ ခပ္ေဖာ့ေဖာ့ေလး ျပန္ေျပာလိုက္ရတယ္။
သမီးႀကီးကၾကားၿပီး သူ႔ညီမကို ဆံုးမသံနဲ႔ “ငါ့ညီမေလး အၿမဲတမ္း ေဝဖန္ပိုင္းျခားမႈလုပ္ပါ၊ တခါတရံ အေပ်ာ္တမ္း ေဝဖန္ ပိုင္းျခားမႈ မလုပ္ပဲေနပါ ” တဲ့။မ်က္ႏွာက က်မကိုၾကည့္ၿပီး စပ္ၿဖီးၿဖီး။
က်မလည္း သူတို႔ရဲ့ ေဝဖန္ဆန္းစစ္မႈပိုက္ကြန္ထဲက သားေကာင္ေလးျဖစ္ေနပါေပါ့လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သနားမိလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သမီးတို႔ ေဝဖန္တတ္လာတာကို ႀကိဳဆိုသင့္တယ္မဟုတ္လား။
ခုဆိုရင္ စာနယ္ဇင္း အမ်ိဳးမ်ိဳး လြတ္လပ္စြာ ထုတ္ေဝလာၾကပါၿပီ။ တိုးတက္လာတဲ့ နည္းပညာေတြေၾကာင့္ လူမႈကြန္ရက္ ေပၚမွာလည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေရးသားႏိုင္ေနၾကပါတယ္။ ကိုယ္ေရးသားမႈ၊ ကိုယ့္ျဖန္႔ေဝမႈေတြကို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ပဲ တာဝန္ခံရမွာပါ။
က်မရဲ့ စာေလးကိုလည္း ဖတ္ၿပီး ေဝဖန္ဆန္းစစ္ စဥ္းစားႏိုင္ပါတယ္။ (ေက်ာက္ခဲႀကီးႀကီးနဲ႔ေတာ့ မထုေစခ်င္ပါ :)) စာေတြ မ်ားမ်ားဖတ္ႏိုင္ၾကပါေစ။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
