(မုိးမခ) ဇူလုိင္ ၂၇၊ ၂၀၁၇
ကုိမင္းကုိႏုိင္ လူမႈကြန္ရက္စာမ်က္ႏွာေပၚမွ ျပန္လည္ကူးယူပါသည္။
က်ေနာ္ သဃၤန္းကြၽန္း အ.ထ.က (၁) ၌ ေက်ာင္းတက္စဥ္အခန္းလြတ္တခုကို သတိထားမိသည္။ ထိုအခန္းအနီးေရာက္ လွ်င္ ေက်ာင္းသားမ်ား ပခံုးတြန္႔ကာ သုတ္ေျခတင္ေလ့ရွိစျမဲ။ မၾကည့္ပဲလည္း မေနနိုင္။ အျမဲပိတ္ထားေသာ ထိုအခန္းတြင္းသို႔ မွန္ေပါက္မွတဆင့္ မဝံ့မရဲေခ်ာင္းၾကည့္ကာ နာနာဘာဝေတြ႕သလိုလို တစံုတရာပဲအထဲမွ ေျခာက္လွန္႔ေနသလိုလို ေက်ာင္း တြင္းနာမည္ႀကီးေနသည့္ ထိုအခန္း။
၁၉၅၀ ေက်ာ္ ၁၉၆၀ ကာလမ်ားက အေျခခံပညာအထက္တန္းေက်ာင္းမ်ား၌ ဇီဝေဗဒ၊ ဓာတုေဗဒ၊ ႐ူပေဗဒအတြက္ လက္ ေတြ႕စမ္းသပ္ခန္းမ်ားေတြ႕ရွိခဲ့သည္။ က်ေနာ္တို႔ေခတ္ေရာက္ေတာ့ Practical ေခၚ လက္ေတြ႕စမ္းသပ္ခန္းမ်ားမွာ တကၠ သိုလ္ေရာက္မွ ေက်ာင္းစာသင္ခ်ိန္ ဇယားတြင္ပါလာသည့္ အထူးအဆန္းျဖစ္ေနပါ၏။ ယခုဆိုခဲ့သည့္ သဃၤန္းကြၽန္း အ.ထ. က (၁) တြင္ ဓာတုေဗဒလက္ေတြ႕စမ္းသပ္ခန္းမွေပါက္ကြဲမႈတခုျဖစ္ခဲ့ေသာ နာမည္ႀကီးျဖစ္စဥ္တခု။ ထိုစဥ္က လက္တဖက္ မွာ မ်က္ႏွာၾကက္ထိ လြင့္စင္သြားေၾကာင္း ၾကားရ၏။
ထိုေက်ာင္းတက္ၾကသည့္ က်ေနာ္ တို႔မွာ ထိုအခန္းအနီးသို႔ေရာက္တိုင္း ကိုယ္ကေလးမ်ားက်ဳံ႕မိၾကစျမဲ။ ဘယ္ႏွစ္ဦးထိခိုက္ပ်က္စီးသြားေၾကာင္း အတိအက်မသိရေသာ္လည္း ေသခ်ာတာတခုေတာ့ရွိသည္။ က်ေနာ္တို႔ စာသင္ခ်ိန္ တခါတေလ ဆရာ/ဆရာမ မလာျဖစ္လွ်င္ အစားဝင္သည့္ ဆရာမကအခန္းတြင္းသို႔ စမ္းစမ္း စမ္းစမ္းဝင္လာစၿမဲ။ သူ႔အျမင္ေတြဝိုးတဝါးျဖစ္ ေနတာ ေသခ်ာသည္။ သူက ေရွ႕ဆံုးတန္းမွာ မိန္းကေလးသံုးေလးေယာက္ႏွင့္ တိုးတိုးသက္သာ စကားထိုင္ေျပာေနမည္။ က်ေနာ္တို႔ေယာက်္ားေလးမ်ားက ေပ်ာ္ပြဲႀကီးေတြ႕ၿပီး အတန္းေနာက္ဘက္၌ ေဘာလံုးကန္ခြင့္ရၾကတာကို သတိရေနမိပါ သည္။
ေနာင္မွ ထိုဆရာမမွာ ဓါတ္ခြဲခန္းေပါက္ကြဲမႈ၌ ပါဝင္ခဲ့သူအျဖစ္ သိရပါသည္။ ဒါျဖင့္ လက္ကို ထိခိုက္လြင့္စင္ၿပီး မ်က္လံုးစံု ကြယ္သြားသူက ဘာျဖစ္ပါေသးသနည္း။ အေသအေပ်ာက္ေရာ ရွိေသးသလား။ က်ေနာ္ သိခ်င္စိတ္ကို အႏွစ္ေလးဆယ္နီး ခါမွ အေျဖေပးလာသည္။
*-*-*-*-*-*-*
ခဝဲျခံမ်က္မျမင္ေက်ာင္းေဟာေျပာပြဲတြင္ က်ေနာ့္အား လာႏႈတ္ဆက္သူ သင္းအုပ္ဆရာႀကီးမွာ က်ေနာ္ႏွင့္အတူ သဃၤန္း ကြၽန္း အ.ထ.က (၁) ေက်ာင္းသားေဟာင္းခ်င္းတူသည္ဟုဆိုရာမွ စကားစပ္မိၿပီး လက္စသတ္ေတာ့ ထိုဓါတ္ခြဲခန္း ေပါက္ကြဲ တုန္းက လက္ပါ ထိခိုက္မ်က္လံုးပါကြယ္ခဲ့ရသူမွာ ထိုဆရာႀကီးပင္ျဖစ္ေၾကာင္း သူကိုယ္တိုင္ေျပာမွ သိရပါေတာ့သည္။
က်ေနာ္က ထိုေက်ာင္းတက္စဥ္ တေလွ်ာက္လံုး ထိန္႔လန္႔စပ္စုခဲ့သမွ် သူ႔အားတင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ ႏႈတ္ဆက္ခြင့္ရသည္တြင္ စိတ္လႈပ္ရွား၊ငယ္ေသြးေတြ ဆူေဝေနသေလာက္ သူကား ပကတိၿငိမ္သက္လ်က္။ မ်က္မွန္မည္းေအာက္မွ မ်က္ဝန္းေတြ က်ေနာ္မျမင္ရသည့္တိုင္ သူ႔၏ေသသပ္သည့္ ႏွစ္လိုဖြယ္အျပံဳးကိုေတာ့ အားရမဆံုးပါ။
“ အဲ့ဒီတုန္းက ေရာ့ကက္လႊတ္ဖို႔အထိ ႀကိဳးစားခဲ့တာဗ်၊ အဲဒီအထဲထည့္ဖို႔ ယမ္းကိုစမ္းသပ္ရင္း ခုလိုျဖစ္တာ”
ဆရာႀကီးက အျပံဳးတဝက္စြက္၍ ခုလိုရွင္းျပေနပါ၏။ က်ေနာ္္က ထိုဆရာႀကီးတို႔ေခတ္ လြပ္လပ္ေရးရၿပီးစ ပညာေရးကို မွန္း ဆခြင့္ရလိုက္သည္။ အေျခခံပညာေက်ာင္းသားက ‘ဒံုးက်ည္တီထြင္ဖို႔ စိတ္ခ်ယံုၾကည္ခဲ့သည္ပဲ။ ကိုရီးယားသမၼတႏိုင္ငံရဲ႕ တပ္မေတာ္အတြက္ KAIST တကၠသိုလ္က ေရာ့ကတ္ေတြတီထြင္ေပးေနတာ ဘယ္အဆန္းဟုတ္ေတာ့မလဲ?။
ယခု ဆရာႀကီးကေတာ့ လက္တဖက္ေရာ အျမင္အာရံုပါ စေတးခဲ့ရေတာ့ သိပၸံသမားႀကီး ဆက္မလုပ္နိုင္။ ဒါလည္း အားမ ေလ်ာ့ဒႆနိကေဗဒျဖင့္ တကၠသိုလ္ဆက္တက္ၿပီး ယခုမ်က္မျမင္ေက်ာင္း (ခဝဲျခံ) တြင္ သင္းအုပ္ဆရာႀကီးလည္းျဖစ္၊ တည္ေထာင္သူတဦးအျဖစ္လည္းပါ ေက်ာင္းသားေတြ အားကိုးရာျဖစ္ေနၿပီ။
က်ေနာ္ခုမွ စိတ္လက္ေပါ့ပါးသြားသည္။ ခုနကအထိက်ေနာ့္မွာ ဝန္ထုပ္ ဝန္ပိုးရွိေနခဲ့တုန္း။ မ်က္မျမင္ ေက်ာင္းမွာ ငါဘာေတြ ခြန္အားေပးရပါ့။ ဟယ္လင္ကယ္လား အေၾကာင္းေျပာလည္း သူတို႔ သိၿပီးေနမွာ။ ခပ္လွမ္းလွမ္းက နမူနာေတြ အနီးဆံုးစံျပ စရာ နမူနာတခုခုကိုျပလိုက္ခ်င္တာဟု ေတာင့္တမိသမွ် ယခုပက္ပင္းတိုးေနၿပီ။
က်ေနာ္စကားေျပာရသည့္အလွည့္ေရာက္ေသာ္ စင္ေပၚမွေန၍ ပရိသတ္ထဲၾကည့္မိသည္။ မ်က္မွန္နက္ ကိုယ္စီေအာက္မွ တစုံတရာကို အသင့္ေစာင့္ေနၾကသည့္ မ်က္ႏွာမ်ား၊ က်ေနာ္စကားတခြန္း ေတာ့ေျပာမွျဖစ္မည္။ မွန္၍ အက်ိဳးရွိနားခံသာသည့္ စကားက ဘာပါလိမ့္။
“လူဟာ အာရံုငါးပါးမွ တခုခုခြၽတ္ယြင္းသည့္တိုင္ တန္ဖိုးမယုတ္ေလ်ာ့ေသးပါဘူး”
ဟိုတေန႔က မသန္စြမ္းတဦး လမ္းကူးသည္။ အမ်ားသူငါလိုေတာ့ ဘယ္သြက္ပါ့မလဲ။ ဒါကို ကားသမားအမ်ားစုက ၾကာရန္ ေကာဟုၿငိဳျငင္ကာ သူ႔အား ႀကိမ္ေမာင္းသည္။ သူစိတ္လႈပ္ရွားသြားၿပီး ကားေတြၾကားထဲေကြ႕ပတ္ေရွာင္ အေယာင္ေယာင္အမွားမွားျဖစ္သြားသည္။ ပိုမိုရင့္သီးသည့္ အသံုးအႏႈန္းမ်ားျဖင့္ ဆဲေရးခံလိုက္ရျပန္၏။ သူရွက္ရြံ႕နာက်င္စြာ နားႏွစ္ဖက္ အုပ္လိုက္သည္ကိုသာ ျမင္လိုက္ရသည္။
ဟိုတရက္ကလည္း ဘက္စ္ကားေပၚျမန္ျမန္တိုးတက္ခိုင္းၿပီးမွ မသန္စြမ္းဟုဆိုကာ တြန္းခ်ခဲ့ေသာ ယာဥ္ေနာက္လိုက္ႏွင့္တြန္း ခ်ခံတို႔ဓာတ္ပံုမ်ားကို ၾကည့္လိုက္ရသည္။ မသန္စြမ္းသူကို အဓမၼျပဳက်င့္သူေတြအေၾကာင္းကလည္း ပါလိုက္ေသး။
ေလာကႀကီးတြင္ မသန္သူတို႔ကို ကူဆယ္သူတို႔က ကူဆယ္ေနခ်ိ္န္၊ ႏွစ္သူေတြက ႏွစ္ေနဆဲ။
ႏိုင္ငံတကာတြင္ မ်က္မျမင္မ်ားအတြက္ မီးပြိဳင့္မ်ားတြင္ အသံေပးကိရိယာတပ္ထား ေပးရစၿမဲ၊ ၿမိဳ႕ထဲလမ္းေတြေပၚ မ်က္မျမင္ မ်ား စိတ္ခ်လက္ခ်ကူးျဖတ္ေနၾကစၿမဲ။ က်ေနာ္တို႔ေရွ႕ျမင္ကြင္းမ်ားတြင္ေတာ့ေျခမသန္သူမ်ားကို လမ္းကူးေႏွးရေကာင္းလား ႀကိမ္းေမာင္း၊ မသန္သူက လက္ကေလးကာကာျပကာေတာင္းပန္ ကူးရတာေတြ ေတြ႕ရေပါင္းမနည္း။
တကယ္ေတာ့ စာနာမႈတရားဟူသည္ လူတိုင္းရင္ထဲအၿမဲရွိသည္မဟုတ္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း စာနာမႈအားကိုးစဥ္းစားမရ။ ထို႔ ေၾကာင့္ မသန္စြမ္းသူတို႔အတြက္ ဥပေဒ၊ အခြင့္အေရးမ်ားျဖင့္ ျပ႒ာန္းေပးရျခင္းျဖစ္သည္။ အမ်ားႏွင့္ဆိုင္ေသာအေဆာက္အအံုတခုေဆာက္မည္ဆိုလွ်င္ ဘီးတပ္ထိုင္ခံုမ်ားသြားလာရရန္စဥ္းစားကာ တည္ေဆာက္ေပးရန္ ျပ႒ာန္းလာရသည္။
ယေန႔ေခတ္တြင္ ေျမညီကြင္းတြင္ယွဥ္ၿပိဳင္ခြင့္ဆိုသည့္စကား ေခတ္စားလာသည္။ အခြင့္အေရး တူမွ်ေရးေႂကြးေၾကာ္သံပင္။ ဤတြင္ မသန္စြမ္းသူတို႔အတြက္ စဥ္းစားစရာျဖစ္လာ၏။ ခုနကဥပမာဆိုလွ်င္ ေျခမသန္သူတို႔ကို တြဲရန္မလို၊ သူ႕အား သူကိုး ဘီးလွိမ့္ႏိုင္ရန္သာ လမ္းဖန္တီးေပးထားပါဟု ဆိုလိုပါသည္။
ထိုေန႔ကမ်က္မျမင္မ်ားႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးရာ ကြၽန္ေတာ္တို႔က လူ႔ယဥ္ေက်းမႈအရ ခါးညြတ္ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ၾကသည္။ သူတို႔မျမင္ မွန္းသိလ်က္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဦးညြတ္ႏႈတ္ဆက္ၾကတာ ဘာ့ေၾကာင့္ပါလဲ။ ျမင္သည္ျဖစ္ေစ၊ မျမင္သည္ျဖစ္ေစ ေလးစာသမႈ ေပးပါသည္။ မျမင္ရလို႔လုပ္မေနေတာ့ဘူးဆိုတာမ်ိဳးမဟုတ္၊ မျမင္ရသည့္တိုင္ ေလးစားသမႈ ျပဳေနပါသည္ဟုဆိုလိုပါသည္။ က်ေနာ္က သူတို႔အား က်ေနာ္ဂူေအာင္းဘဝက တကိုယ္တည္းေနရစဥ္ နံရံေပၚ အုတ္နီခဲ မီးေသြးခဲမ်ားျဖင့္ ပံုဆြဲရန္ အျပင္ ေလာကႀကီးအား မွန္းဆၾကည့္ ျမင္ေယာင္ရပံုကိုလည္း ေဖာက္သည္ျပန္ခ်ရာ သူတို႔စိတ္ဝင္စားၾကသည္။ထိုစဥ္က နံရံထူႀကီး ေန႔စဥ္ကာဆီးထားေတာ့ ျပင္ပကမၻာႀကီးကိုမျမင္ရၾကာၿပီးမွန္းဆျမင္ေယာင္ရတာ က်ေနာ့္မွာ သူတို႔ (မ်က္မျမင္ဘဝမ်ား) ႏွင့္ မျခားသလုိ ခံစားရသည္။ ထိုစဥ္က က်ေနာ္ေႂကြးေၾကာ္မိတာတခု ရွိသည္္။
“မျမင္ရသည့္တိုင္ ေလာကႀကီးဟာ လွေနမယ္လို႔ ယံုခဲ့တဲ့အေလ်ာက္”
က်ေနာ္ သူတို႔ကိုေျပာျပေသးသည္။ မ်က္မျမင္ေမာင္ႏွံမဂၤလာေဆာင္ေတာ့ သတို႔သမီးကို မိတ္ကပ္လိမ္းျခယ္တာ ၿပီးလုနီး အခ်ိန္သတို႔သားက မေစာင့္ေတာ့ဘဲ ၾကည့္ခြင့္ေတာင္းသည္။ မိတ္ကပ္လိမ္းသူေတြက ပထမေတာ့ ရယ္မိေသးသည္။ ၿပီး ေတာ့မွ စာနာမိၿပီး လာၾကည့္လွည့္ဟု ဖိတ္ေခၚသည္။ သတို႔သမီးက “ရွက္စရာႀကီး လာမၾကည့္နဲ႔” ဟု ဟန္႔ေသး၏။ သတို႔ သား ဇြတ္ပူဆာ၍ ခြင့္ျပဳလိုက္ရသည္။ သတို႔သားမွာ မ်က္မွန္နက္ႀကီးတပ္လ်က္ သူခ်စ္ျမတ္ႏိုးေသာဘဝတူ (မ်က္မျမင္) သတို႔သမီး အၿပီးသတ္အလွျပင္သည္ကို တစိမ့္စိမ့္ ထိုင္ၾကည့္ခြင့္ရေပေတာ့သည္။
“ပကတိမ်က္စိနဲ႔ထိုင္ၾကည့္တာေလာက္ေတာ့ ဘယ္စာဖြဲ႕လိမ့္မလဲဗ်ာ၊ ျမတ္ႏိုးစိတ္နဲ႔ မွန္းဆၾကည့္ ရတဲ့အၾကည့္မ်ိဳး၊ နံ ေဘးမွအလွျပင္ေနတဲ့ခ်စ္သူကို အားေပးရင္းစိတ္ကူးနဲ႔ လွေပးေနရတဲ့ တစိမ့္စိမ့္အၾကည့္မ်ိဳးေပါ့” ဟု က်ေနာ္က ဖြင့္ဆိုေသာ အခါ ခဝဲၿခံမ်က္မျမင္ပရိတ္သတ္က ဩဘာေပးလ်က္ ျပံဳးရႊင္ရယ္ေမာ သေဘာတူညီခဲ့ၾကသည္။
“မျမင္ရသည့္တိုင္ လွေနမယ္လို႔ ယံုခဲ့တဲ့အေလ်ာက္” ေပါ့။ မ်က္မျမင္မ်ားႏွင့္ စိတ္ေဝဒနာရွင္မ်ား ေဘာလံုးပြဲအေၾကာင္းသူတို႔သိၿပီးသား။ မ်က္စိကန္းတာထက္ အသိဉာဏ္ကန္းတာပိုဆိုးေၾကာင္း သူတို႔နားလည္ၿပီးသား။
အသိဉာဏ္မကန္းသည့္ သူတို႔က ဤသို႔ဆိုသည္။ “က်ေနာ္တို႔စိတ္မေကာင္းတာက လူေကာင္းေတြက ကိုယ္အဂၤါခ်ိဳ႕ယြင္းသူ ေတြကို သနားခ်င္သနားမယ္၊ စြန္႔ႀကဲခ်င္စြန္႔ႀကဲမယ္၊ လက္တြဲဖို႔ေတာ့ ဝန္ေလးၾကတာကိုပါပဲ၊ မဂၤလာမရွိဘူး၊ က်က္သေရ မရွိဘူးစသျဖင့္ ျငင္းဆန္ၾကတယ္” ဟု ဝမ္းပန္းတနည္းဆိုလာသည္။ က်က္သေရမဂၤလာဆိုတာဘာလဲဟု က်ေနာ့္ရင္ထဲပဲ့တင္ျမည္ဟီးလာပါသည္။
အလုပ္တာဝန္ေက်ႁပြန္ေသာ ႀကိဳးစားေသာ၊ သစၥာရွိေသာမိတ္ေဆြသည္ အာ႐ံုအဂၤါ တစံုတရာ ခြၽတ္ယြင္း႐ံုမွ် က်က္သေရ မဂၤလာ မဲ့ပါေရာ့လား။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွလံုးသားမ်ားသည္ “မျမင္ရသည့္တိုင္ လွေနမွာပါ” လို႔ အၿမဲယံုေနရေအာင္ တကယ္လွပါရဲ႕လား။
မင္းကုိႏုိင္
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
