ေမာင္ဥကၠလာ – အိပ္ရာဝင္ ပံုျပင္
(မိုးမခ) ဇူလိုင္ ၁၅၊ ၂၀၁၇
ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် မိုးလင္းမိုးခ်ဳပ္ ေက်ာင္းနဲ႔ က်ဴရွင္ အေျပးအလႊာသြားကာ ႏႈတ္တိုက္သင္ေပးလိုက္တဲ့စာေတြကို တညံညံေအာ္ဟစ္ၿပီး အိပ္ေတာ့မယ့္ ေျမးငယ္မေလးေတြကို မအိပ္ခင္ေလး ဟိုစာဖတ္ပါလား၊ ဒီစာဖတ္ပါလား မုန္႔ဖိုးေပးမယ္ ေခ်ာ့ေမာ့လာဘ္ထိုးေပးမယ့္ (ေနာင္အခါ လူႀကီးျဖစ္ရင္ လုပ္တတ္ကိုင္တတ္ စားတတ္ေအာင္ သင္ေပးတာ) ဖတ္ခ်ိန္မရွိဘူးေျပာ၊ တဝါးဝါးသမ္းျပတတ္တယ္ (ကိုယ္ေရးထားတဲ့ ဘာမွန္းမသိ၊ ညာမွန္းမသိ စာမ်ဳိးဆို ေယာင္လို႔ေတာင္ လွန္မၾကည့္။ အဲ့ဂေလာက္ အားေပးၾကတာ)။
တခါတေလေတာ့ မုန္႔ဖုိးလိုခ်င္လို႔လား၊ ခ်က္ခ်င္းအိပ္မေပ်ာ္လို႔လား မသိ ပံုတိုပတ္စေလးေတြ ေျပာျပခိုင္းလို႔ ဖတ္ဖူးသမွ် ပံုျပင္ေလးေတြကို ေဝ့ကာဝိုက္ကာ ေျပာျပတယ္။ မေန႔တေန႔ကေတာ့ မီးမီးတို႔ အိပ္မရလို႔ ျမန္ျမန္အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ ပံုျပင္ေလးတပုဒ္ေလာက္ ေျပာျပပါဆိုလို႔ ရရွိတဲ့အခြင့္အေရးကို လက္လႊတ္မခံ၊ ေျပာခ်င္ေနတာနဲ႔ ေကာက္ကာငင္ကာ ေခါင္းထဲရွိတဲ့ ပံုျပင္တပုဒ္ကို ေျပာျပလိုက္တယ္။
ပံုျပင္ေလးက …
ဟိုေရွးေရွးတုန္းက ပြက္ေလာရိုက္ ရႈပ္ေထြးေပြလီ အမိႈက္သရိုက္မ်ားနဲ႔ ညစ္ေပနံေဟာင္းေနေသာ ဗာရာဏသီျပည္မွာ လူသူမေနတဲ့ သစ္ငုတ္တိုေတာႀကီး ရွိေလတယ္ (အသိဥာဏ္မဲ့ေတြက သစ္ပင္ေတြကို ခုတ္ျဖတ္ေရာင္းစားၾကလို႔)။ အဲဒီ ေတာဂႏိုင္ က အျခားေတာေတြနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ရင္ အစစအရာရာ ေခတ္ေနာက္က်ေပမယ့္ မီးက်ဳိးေမာင္းပ်က္ လက္နက္ေလးေတြကိုင္စြဲၿပီး သူတို႔အသိဥာဏ္ တထြာတမိုက္နဲ႔ သူတို႔အေခၚ ရာဇပလႅင္လို႔ေခၚတဲ့ သစ္ငုတ္တုိေပၚမွာ ေၾကးျပားခဲျပားေတြကို လည္းပင္ခ်ိတ္၊ ရင္ဘတ္ထိုးကာ အေပၚေဟာင္းေလာင္း ေအာက္ေဟာင္းေလာင္း ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ကာ တေတာတေတာင္လံုးကို ဗိုလ္က်အုပ္ခ်ဳပ္ေနေသာ လူစိတ္မရွိၾကတဲ့ ေမ်ာက္ေတြ မင္းမူးေနၾကတယ္။
“ဟာ ဖိုးဖိုးကလည္း … ေမ်ာက္ဆိုမွေတာ့ လူစိတ္ရွိမလား” … မ်က္လံုးေမွးၿပီး နားေထာင္ေနတဲ့ သမီးငယ္က အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ ထေျပာတယ္။
“ေဆာ္ရီး သမီးေလး။ ဖိုးဖိုးတို႔ တုိင္းျပည္မွာရွိတဲ့ ဟိုအေကာင္ေတြနဲ႔ မွားသြားလို႔” … ဘယ္အေကာင္ေတြဆိုတာကို သူတုိ႔ အထြန္႔တက္ မေမးလို႔ ေတာ္ေသး။
အဲ့ဂလို ေမ်ာက္ေတြက သူတို႔ ေရွ ႔ကျပဳခဲ့တဲ့ ကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ အားလံုးအထက္မွာေနၿပီး၊ သူတို႔ပို္င္ဆိုင္တဲ့ ေရွးေဟာင္း တူးမီးလက္နက္ေတြေၾကာင့္ တစတစ သစ္ဝါးကင္းမဲ့ ေျခာက္ေသြ႔ပ်က္ဆီး ဖုန္းဆိုးေတာ ျဖစ္လာေနတဲ့ သစ္ငုတ္တိုေတာႀကီးကို ေတာျခားေတာင္ျခားမွ ဝင္ေရာက္လာမယ့္ ေဘးအႏၱရာယ္အေပါင္းမွ ကင္းေဝးေအာင္ ဘယ္လို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေနေၾကာင္း၊ ေတာတြင္းမွာရွိတဲ့ ဆူညံပူညံလုပ္တတ္တဲ့ ေဒါင္းေတြ၊ က်ီးေတြ၊ ဆက္ရက္ေတြကို ဘယ္ဂလို ႏိွပ္ကြပ္ေလွာင့္ခ်ဳိင့္သြင္း ရွင္းလင္းခဲ့ၿပီး ေတာေတာင္တဝွမ္း ၿငိမ္ဝပ္ပိျပားေရးနဲ႔ နလပိန္းတံုးေတြျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လို စြမ္းေဆာင္ခဲ့ေၾကာင္း အပ္ေၾကာင္းထပ္ ေျပာမဆံုး ရွိေနခဲ့တယ္။
အဲ့ဂလို စိတ္ႀကီးဝင္၊ xxx ေခါင္းက်ယ္ ေသြးနားထင္ေရာက္… သူတုိ႔ကိုယ္သူတို႔ ေတာေတာင္ေရေျမရွင္ ကယ္တင္ရွင္ေတြဆိုၿပီး ေမ်ာက္မာန္တက္ေနၾကေလတယ္။
အဲ့ဂလိုနဲ႔ ေနပူပူ ေန႔တေန႔မွာ ပုကြကြ ဂင္တိုတို လူစဥ္မမီွတဲ့ ေမ်ာက္တေကာင္က “ဟာ … ဖိုးဖိုးကလည္း ေမ်ာက္ပါဆို လူစဥ္ ဘယ္မီွမလဲ။” ေၾသာ္ … ဒီကေလးမေလး မအိပ္ေသးပါလား။ ႀကီးလာရင္ ျမန္မာ့အေရး ေစာင့္ၾကည့္ေဝဖန္သူ ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ “ေအး … ေအး … မႊားသြားလို႔”…
အဲဒီ ပုကြကြ ဂင္တိုတို ေမ်ာက္တေကာင္က လြင္တီးေခါင္ေခါင္ သစ္ငုတ္တိုေတာအလယ္မွာ ရုကၡစိုးနတ္ေတြေနတယ္ဆိုလို႔ မခုတ္ဝံ့ဘဲ က်န္ေနေသးတဲ့ ေညာင္ပင္အုိႀကီးမွာ အတိတ္က မဟုတ္မဟတ္ေတြ က်ဴးလြန္ခဲ့လို႔ ပုန္းေအာင္းေနတဲ့ ေမ်ာက္အိုႀကီးကို ပုန္းလွ်ဳိးကြယ္လွ်ဳိး သြားေရာက္ေတြ႔တယ္။
ေတာတြင္းေျပာစကားေတြအရ ဟိုဘက္ေျခတလွမ္း လွမ္းေနတဲ့ ေမ်ာက္အုိႀကီးက အဲ့ဒီ ပုကြကြ ဂင္တိုတို အူေၾကာင္ေၾကာင္ ေမ်ာက္ပုကြကို “ေမာင္ေမ်ာက္မင္းက က်ဳပ္တို႔လို ေမ်ာက္မင္းေမ်ာက္ႏြယ္က ဆင္းသက္လာသူ ျဖစ္တယ္။ က်ဳပ္အရိုက္အရာ ဆက္ခံမယ့္သူ” ဆိုၿပီး ေျမွာက္ထိုးပင့္ေကာ္ ေျပာဆိုေလတယ္။ အဂယ္ေတာ့ … ေမ်ာက္ပုကြမွာ ေမ်ာက္အိုႀကီး မိန္႔သမွ်ကို ျပန္မေျပာ ေျမဝယ္မက်နားေထာင္၊ အလိုရမက္ႀကီးလွတဲ့ ေမ်ာက္အုိမႀကီး၊ ေမ်ာက္အိုႀကီးမိသားစုတသိုက္က သူတို႔ျဖစ္ခ်င္တာ၊ လုပ္ခ်င္တာကို ေျခာက္တခါေခ်ာ့တလွဲ႔ ခိုင္းေကာင္းတဲ့ အေကာင္ျဖစ္တယ္။
အဲ့ဂလို ေမ်ာက္အိုႀကီး ေျပာစကားကို နားေယာင္ၿပီး သူ႔ကိုယ္သူ ဟႏုမာန္ေမ်ာက္ႏြယ္ ထင္ေယာင္ထင္မွား ဂေယာင္ေျခာက္ျခား ေတြးထင္ေနတဲ့ ေမ်ာက္ပုကြ က မၾကာေသးမီက ဟိမဝႏာၱ ေတာေတာင္တေလွ်ာက္ကို သြားေရာက္လည္ပတ္ၿပီး ဗာရာဏသီ သစ္ငုတ္တိုေတာကို ျပန္ေရာက္ခ်ိန္မွာ ေမ်ာက္အိုႀကီးက ဆိုင္းမဆင့္ဗံုမဆင့္ အေရးတႀကီး ဆင့္ေခၚၿပီး ဘယ္ဂလို႔ မိန္႔ၾကားလိုက္လဲမသိ …
ေမ်ာက္ပုကြ သစၥာခံေနာက္လိုက္ ဟိုကူးဒီခုန္ ေမ်ာက္အေပါင္းက တေတာလံုးတေတာင္လံုး ၾကားသိေအာင္ ဝါးလံုးတီးကာ တိရစာၦန္္အေပါင္းကို အရိပ္အကာမဲ့ ေတာအလယ္က ဖုန္တေထာင္ေထာင္ထ ကြင္းႀကီးထဲကို ဘယ္ေန႔ဘယ္အခ်ိန္အခါ မျပတ္မကြက္ လာေရာက္ၾကဖို႔၊ ငွက္ေပ်ာ္သီးေကၽြးမယ္၊ ဘာညာေပးမယ္ဆိုၿပီး ဟိန္းေဟာက္ၿခိမ္းေျခာက္ မိန္႔ဆိုေလတယ္။
အဲ့ဂလိုနဲ႔ ဘုမသိဘမသိ လက္နက္ကိုင္တို႔အမိန္႔ကိုသာ ေၾကာက္ရြံၾကၿပီး ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္းေတာ့ ဂ်ဳိေထာင္၊ ခြျပ မာန္ဖီၾကေသာ တိရစာၦန္အေပါင္းမွာ ေမ်ာက္တို႔္ရဲ ႔ လက္နက္ကိုင္တပ္ အစြယ္တေဖြးေဖြး ေျမေခြး၊ ဝံပုေလြ၊ ေခြးအေတြ ေျခာက္လွန္႔မႈေၾကာင့္ သစ္ငုတ္တို (ေမ်ာက္၊ ေခြးအုပ္စု) ဟန္ေရးျပကြင္းႀကီးသို႔ ေရာက္လာၾကတယ္။ ကြင္းအလယ္ သစ္ငုတ္တိုေပၚရွိိ Make in Pauk Phaw Jungle – ေပါက္ေဖာ္ေတာထုတ္ ခုံက်ဳိးတစ္လံုးေပၚမွာ ရင္ေကာ့ကာ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ေနတဲ့ ေမ်ာက္ပုကြ က တအီးအီး ညည္းညည္းညဴညဴ မရႊင္မျပ မ်က္ႏွာမ်ားနဲ႔ ဝင္ေရာက္လာတဲ့ တိရစာၦန္အေပါင္းကို မ်က္ေတာင္မခတ္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ ငါးခူးအၿပံဳးနဲ႔ ၾကည့္ေနတယ္။
“ဖိုးဖိုးကလည္း လုပ္ျပန္ၿပီ။ ေမ်ာက္က ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ငါးခူးလို ၿပံဳးတတ္မလဲ။ ပံုျပင္ကလည္း ရွည္လိုက္တာ အိပ္ခ်င္ေနၿပီ အိပ္ေတာ့မယ္။”
“ဟုတ္ပါၿပီ။ ငါးခူးအၿပံဳးနဲ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ စပ္ၿဖဲၿဖဲ ရိုက္ခ်င္စရာ ေမ်ာက္အၿပံဳးနဲ႔ပါ။ ခဏေလးပါကြယ္။ ပံုျပင္က ၿပီးေနပါၿပီ … နည္းနည္းမ်က္လံုးျပဴးၿပီး ခဏနားေထာင္ပါအံုး။ မုန္႔ဖိုးႏွစ္ရာ ပို႔ေပးမယ္။” အဲ့ဂလို ေခ်ာ့ေမာ့ၿပီး …
အဂယ္ေတာ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အဲဒီေတာမွာ ေမ်ာက္ေတြက မေတာ္မတရား the jungle law ဥပေဒေတြထုတ္ၿပီး ထင္တိုင္းႀကဲ အႏိုင္က်င့္ေနတာကို တိရစာၦန္အေပါင္းက မႀကိဳက္ေရးခ် မႀကိဳက္။ ဒါေပမဲ့ အၿမဲတမ္း ကြဲၿပဲခြါၿပဲ သူတေကာင္ ငါတၿမီး ျဖစ္ေနၿပီး အခ်င္းခ်င္း ခ်ဳိ (ဂ်ဳိ) ေထာင္ ကန္ေၾကာက္ေနတာေၾကာင့္ ေမ်ာက္ေတြ ခ်ယ္လွယ္ေစာ္ကားသမွ်ကို စုေပါင္းခံေနရတာ သိပ္ေတာ့မဆန္း။
အခုလဲၾကည့္ ကြင္းထဲကို ဟိုဟာေကၽြးမယ္၊ ဒီဟာေပးမယ္ဆိုလို႔ ေရာက္လာတဲ့ အေကာင္ေတြလည္း ရွိၾက။ သူတို႔ေတြက ဗိုလ္ပုကြ ဘာေျပာမလဲ၊ ဘာလုပ္မလဲဆိုတာကို နားပိတ္ၿပီး ေကၽြးတာစား၊ ေပးတာယူ လစ္ၾကမယ္အေကာင္ေတြ။ သူတုိ႔အုပ္စုေတြက ဟိုတိုးဒီေခြ႔ ဂနာမၿငိမ္။ ၾကက္ဘဲ ဝက္ႏြား ဒရယ္သမင္ေတြကေတာ့ စိုးရိမ္မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ေတာင္ၾကည့္ေျမာက္ၾကည့္ – ေမ်ာက္ေတြ ေခြးေတြကိုေတာ့ တစက္ေမာ္မၾကည့္ရဲ – ကြင္းအလယ္မွာ တုန္တုန္ခ်ိ ႔ခ်ိ ႔နဲ႔ အသံမထြက္ရဲ ခ်ဳိကုပ္၊ အၿမီးကုပ္ေနၾကတယ္။ ကြင္းအေနာက္ဘက္ပိုင္းကို အုပ္စုဖြဲ႔ ေရာက္လာတဲ့ က်ီးတစ္အုပ္က တအာအာ လုပ္ေနလို႔ တေလာကမွ ေမ်ာက္ေတြ ခ်ဳပ္ေလွာင္ထားတဲ့ ေလွာင့္ခ်ဳိင့္ကေန ျပန္လြတ္လာတဲ့ ေဒါင္းအုိႀကီးက “တိတ္ၾကစမ္း။ မင္းတို႔ က်ီးေတြ တယ္ဆူသကို” လုိ႔ တခ်က္မာန္လိုက္ၿပီးေတာ့ သူ႔အနားမွာရွိတဲ့ တလႈပ္လႈပ္ တရြရြ ေဒါင္းတစုကိုလည္း ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းျပန္တယ္။
တိရစာၦန္ေတြ အကုန္စံုညီ ေရာက္ရွိၿပီး ကြမ္းတရာညက္ခန္႔မွာ ေမ်ာက္ပုကြ ထိုင္ေနတဲ့ သစ္ငုတ္တုိေနာက္ကြယ္မွ အစြယ္တေဖြးေဖြး လည္ဆံေမြးတေထာင္ေထာင္ ဝံပုေလြထီးႀကီးတစ္ေကာင္ နဲ႔ ေခြးအတစ္အုပ္ထြက္လာၿပီး ဝံပုေလြႀကီးက တိရစာၦန္အားလံုးကို “အားလံုး တိတ္၊ သစ္ငုတ္တို ပလႅင္အထက္မွာရွိတဲ့ ဆီနီယာ (senior) ေမ်ာက္ ကို တရိုတေသ ဂါရဝျပဳၾက” လို႔ မာန္ဖီဟိန္းေဟာက္ေလတယ္။ ၿပီးေနာက္ ဒီေန႔ကစၿပီး သစ္ငုတ္တိုေတာရဲ ႔ အရွင္သခင္သစ္အျဖစ္ တိရစာၦန္အမ်ားစုရဲ ႔ ႀကိဳတင္မဲေတြနဲ႔ ေရြးခ်ယ္ထားေၾကာင္း (တိရစာၦန္အေပါင္းက ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္အခါတုန္းက မဲထည့္လိုက္ရတာကို တကိုယ္လံုးကုတ္ျခစ္ စဥ္းစားမရ) ေၾကညာကာ သူ႔လက္ထဲမွာရွိိတဲ့ ေပါက္ေဖာ္ေတာထုတ္ ေၾကးျပားဒန္ျပားနဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ ဦးေသွွ်ာင္ကို ေမ်ာက္ပုကြရဲ ႔ ဦးေခါင္းေပၚ တင္ေပးလိုက္တယ္။ ေမ်ာက္ပုကြလည္း ဝမ္းသာအားရ ခုံေပၚထရပ္ၿပီး ကြင္းထဲမွာ ငူတူတူ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္ ေငးေမာၾကည့္ေနတဲ့ တိရစာၦန္အေပါင္းကို ေျခေျမွာက္လက္ေျမွာက္၊ အၿမီးေထာင္ လက္တစ္ဖက္ဆန္႔တန္းေျမွာက္ကာ – Flying-kiss, Peace sign, Two-thumbs up လုပ္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္ေလတယ္။
အဲ့ဂလို ေမ်ာက္ပုကြ ကီြကီြ ကြကြ ေျပာဆိုေအာ္ဟစ္တာေတြကို နားပိတ္နားေထာင္ၿပီးေနာက္ တိရစာၦန္အေပါင္းလည္း တက်က္က်က္ ျဗစ္ေတာက္ျဗစ္ေတာက္ ဆူညံစြာ တေကာင္နဲ႔တေကာင္ တိုးေဝွ႔ ကန္ေၾကာက္ကာ သုတ္သီးသုတ္ပ်ာ သူတို႔ အသိုက္တြင္းေတြဆီ ျပန္သြားၾကေလတယ္။
အားလံုးရွင္းလင္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားခ်ိန္မွာ ေမ်ာက္ပုကြလည္း ေခါင္းေပၚမွာရွိတဲ့ ဦးေသွ်ာင္ကို တုန္တုန္ခ်ိ ႔ခ်ိ ႔ ထိကိုင္ကာ ငါ … ဗာရာဏသီေတာ အရွင္သခင္ ျဖစ္ေလၿပီ … “ကဲ မွန္းစမ္း မွန္ထဲမွာ တခ်က္ၾကည့္လိုက္မယ္ … ငါဟဲ့ ေတာတိရစာၦန္အေပါင္း အရွင္သခင္ … ဘယ္ေလာက္မ်ား မိုက္သလဲ” ဆိုၿပီး သစ္ငုတ္တုိေနာက္ကြယ္မွာ ေထာင္းထားတဲ့ မွန္ထဲကို ျပဴးစိုက္ၾကည့္လိုက္ရာ မြဲေျခာက္ေျခာက္ က်ဳိးတုိးက်ဲတဲ အေမႊးအမွ်င္မ်ားနဲ႔ အလြန္အရုပ္ဆိုး ပုကြကြ ဂင္တိုတို ပံုမက်ပန္းမက် ေမ်ာက္တေကာင္ကို မွန္ထဲမွာ ေတြ႔ျမင္ၿပီး လန္႔ျဖန္႔သြားေလတယ္။
ကဲ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဦးေသွ်ာင္ ေခါင္းေပၚတင္၊ မင္းဝတ္တန္ဆာ ဝတ္ၿပီး ငါ ဘုရင္ကြ၊ ငါ ေရေျမ့အရွင္သခင္ ဆိုေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေမ်ာက္က ေမ်ာက္ပဲေပါ့ကြယ္။ ကဲ ကဲ အိပ္ေတာ့ ပံုျပင္ေလးက ဒါပါပဲကြယ္။
“ဟာ … ဖိုးဖိုး ပံုျပင္က ဘာႀကီးမွန္းလဲ မသိဘူး။ အေစာႀကီးကတည္းက လိုတုိရွင္း … ေမ်ာက္ေတြ၊ ေမ်ာက္စိတ္ရွိသူေတြ ေခါင္းေဆာင္မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ဘုရင္မင္း မျဖစ္ႏုိင္ဘူးလို႔ ေျပာလိုက္ရင္ ၿပီးတာပဲ။ ေပးထားတဲ့ ကတိအတိုင္း မနက္ျဖန္ မုန္႔ဖိုးေပး။ အခု အိပ္ေတာ့မယ္။ ဂြတ္ႏိုက္။”
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
