(မုိးမခ) ဇူလုိင္ ၃၊ ၂ဝ၁၇
* မတ္လ ၂၂ ရက္၂ ဝ၁၃ မနက္ ေဝလီေဝလင္းႀကီး ဖုန္းဝင္လာတယ္။ ကို႐ိုးခက္ဆီက ျမဴမင္းလြင္ (ေကာလင္း) မေန႔ညက ဆံုးၿပီတ့ဲ။ ဟာ အဟုတ္လား။ ကိုဖုန္း ဖုန္းလွမ္းဆက္တာ ေသခ်ာတယ္တ့ဲ။ မတ္၂၁ ကမာၻ႔ကဗ်ာေန႔အတြက္ က်ေနာ္လား႐ႈိး ေရာက္ေနတ့ဲအခ်ိန္။ မႏၱေလးက ကိုေနညိဳေအာင္န႔ဲခ်ိတ္ၿပီး ေကာလင္းကေန တက္လာခ့ဲျဖစ္ၾကတ့ဲအခ်ိန္ေပါ့။ ငါလည္း ကမာၻ႔ကဗ်ာေန႔မွာ ေမာင္ႏိုင္လင္း (ေကာလင္း) န႔ဲျဖစ္ျဖစ္ မင္းန႔ဲလား႐ႈိးကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ လိုက္ခ်င္တယ္လို႔ သူေျပာခ့ဲေပမယ့္…။
က်ေနာ္လည္းေငြေၾကးအဆင္မေျပ သူလည္းအဆင္မေျပလို႔ မေခၚခ့ဲျဖစ္။ က်ေနာ္လား႐ႈိးကိုထြက္လာခ့ဲတာလည္း သူမသိ။
သူက ေကာလင္းၿမိဳ႕အေနာက္ျခမ္းက သကၠယ္က်င္းဆိုတ့ဲရြာကေလးရဲ႕ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ စတည္းခ်ေနတ့ဲအခ်ိန္။ လား ႐ႈိးသြားမယ့္ညေနမွာ သူလည္းမလာ က်ေနာ္လည္း ကိုယ့္ကိစၥန႔ဲကိုယ္ရႈပ္ေနေတာ့ သူ႔ကို လွမ္းမေျပာျဖစ္ခ့ဲ။
မနက္လင္းတာကုိ မ်က္လံုးအေၾကာင္သား ထိုင္ေစာင့္ျပီးတ့ဲေနာက္ ရက္စက္တ့ဲေသခ်ာမႈေတြက ဖုန္းလိုင္းထဲကေန ေျပးဝင္ လာၾကတယ္။ အက္စ္စီးဒင့္တ့ဲ။ သူ႔ရြာမေရာက္ခင္ ကားလမ္းမမွာ ႏြားလွည္းန႔ဲဝင္တိုက္မိေတာ့ သူရင္အံုန႔ဲဲ ႏြားလွည္းအုပ္ဆံု တိုက္မိၿပီး ပြဲခ်င္းၿပီးတ့ဲ။ ဖုန္တေထာင္းေထာင္းထေနေလ့ရိွတ့ဲ လမ္းမႀကီးကို က်ေနာ္ျမင္ေယာင္မိတယ္။ ထူေျပာလြန္းတ့ဲဖုန္မႈန္႔ေတြေၾကာင့္ လမ္းေဘးခ်ရပ္ထားေလ့ရိွတ့ဲႏြားလွည္းေတြကို က်ေနာ္ျမင္ေယာင္မိတယ္။
ျမန္ဆန္သြက္လက္လြန္းတ့ဲ ေသျခင္းတရားက ပါးစပ္ေတြကို အေဟာင္းသားျဖစ္သြားေစခဲ့။ လည္ေနတ့ဲပန္ကာကို ပလပ္ ဆြဲျဖဳတ္လိုက္သလို ရင္ခုန္သံေတြရပ္သြားသလို ခံစားရတယ္။ ဘာစကားမွမေျပာႏိုင္။ ဖုန္းထဲက ကိုႏိုင္လင္းရဲ႕အသံကိုလည္း မၾကားတခ်က္ ၾကားတခ်က္ နားေတြအူေနတယ္။ သူ႔အသုဘမွာ လက္ကမ္းေဝဖို႔ အမွတ္တရေလးေတြေရးပို႔လိုက္ဦးတ့ဲ။ လား႐ႈိးကဗ်ာဆရာေတြရဲ႕ အမွတ္တရေတြကို ေတာင္းမိတယ္။ သူတို႔လည္း ေၾကကြဲစြာေရးေပးၾက။ ကူေငြေတြလည္း ေပး ၾက။ က်ေနာ္ ဝမ္းနည္းျခင္းကဗ်ာမေရးႏိုင္၊ စာတေၾကာင္းမွလည္း ႐ွာမရမေရးေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာမိတယ္။
ေရးလိုက္ပါ တခုခုေရးလိုက္ပါဆိုလို႔ က်ေနာ္စာသံုးေၾကာင္းေလာက္ ေရးလိုက္မိ။ ကိုယ္န႔ဲခင္မင္ရင္းႏွီးသူ ကဗ်ာဆရာဆံုးပါး ျခင္းကို ပထမဆံုးအႀကိမ္ ၾကံဳေတြ႔ရတာပါပဲ။ သူဆံုးတ့ဲညက ဆိုင္ကိုလာသြားေသးတယ္တ့ဲ အကို႔ကိုေမးၿပီး လား႐ႈိးသြား တယ္ဆိုတာန႔ဲ သူျပန္ထြက္သြားတယ္တ့ဲ ျပန္ေျပာျပတ့ဲ ညီမရဲ႕စကားသံက က်ေနာ့္ကိုနာက်င္ေစတယ္။ ေၾကကြဲေစတယ္။ သူ႔ရက္လည္ လလည္ကို ကိုဆန္းလင္းဦးန႔ဲ သူ႔မိတ္ေဆြေတြန႔ဲ စီစဥ္ေပးခ့ဲရတာန႔ဲပဲ ေျဖသိမ့္လိုက္ရတယ္။ သူ႔ေက်ာင္းကို သြားေတာ့ ဆရာေတာ္က သူ႔စာအုပ္ေတြ ယူသြားဖို႔မိန္႔ေပမယ့္ ေက်ာင္းကစာၾကည့္တိုက္ကိုပဲလွဴခ့ဲလိုက္ပါတယ္။
သူ႔လက္ေရးမူစာအုပ္ႏွစ္အုပ္ကိုေတာ့ က်ေနာ္ယူခ့ဲတယ္။ဘ ကဗ်ာနည္းနည္းန႔ဲ စာရြက္အလြတ္ေတြမ်ားတ့ဲ စာအုပ္ေတြေပါ့။
သြားၾကည့္မယ္စိတ္ကူးေပမယ့္ သူ႔ေျမပံုကိုက်ေနာ္သြားမၾကည့္ခ့ဲျဖစ္ပါ။ သူ႔အသုဘမွာ ေကာလင္းၿမိဳ႕လူကုန္နီးပါးလိုက္ပို႔ ၾကတယ္လို႔သိရေတာ့ လူခ်စ္လူခင္အေတာ္မ်ားတ့ဲ ကဗ်ာဆရာအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳခ့ဲရပါတယ္။ ကဗ်ာအေၾကာင္း သိပ္ မသိတ့ဲၿမိဳ႕မွာ ကဗ်ာဆရာအျဖစ္န႔ဲ သူေသဆံုးခ့ဲတယ္။
…….
*၂၄.၅.၂ဝ၁၅ မနက္အေစာႀကီးပါပဲ ကိုေနညိဳေအာင္ဆီကဖုန္းဝင္လာတယ္။ ေမွာ္ေအာင္ ဆံုးၿပီတ့ဲ။ သူ႔ဖုန္းဝင္လာကတည္းက ဒီသတင္းပဲျဖစ္မယ္ဆိုတာ ခန္႔မွန္းမိေပမယ့္ `ဗ်ာ´ လို႔ တလံုးတည္းေရရြတ္မိၿပီး က်ေနာ္ၿငိမ္သက္သြားခ့ဲရတယ္။ လား႐ႈိးျပန္ သယ္ဖို႔ စီစဥ္ေနၾကတယ္တ့ဲ။ မႏၱေလးကိုေဆးကုမသြားခင္ လား႐ႈိးေဆးရံုမွာ ကိုေမွာ္ေအာင္ အရင္တက္ပါတယ္။ က်ေနာ္ ညသြားေစာင့္အိပ္ေပး ခ့ဲတယ္။
သူ႔ေဝဒနာေတြကို သူတင္းခံေနပံုကို က်ေနာ္ အားက်မိခ့ဲရတယ္။ သူ႔ကိုယ္ကပူလြန္းေတာ ့ေရဝတ္ကေလး သုတ္သုတ္ေနပံုကို အခုထိ မ်က္လံုးထဲျမင္ေယာင္ေနမိပါေသးတယ္။
ကဗ်ာေတြရြတ္ျပရင္ မ်က္လံုးကေလးေမွးစင္းၿပီး နားေထာင္တယ္။ ကဗ်ာစာအုပ္အေၾကာင္း ကဗ်ာဆရာေတြအေၾကာင္း ေျပာရင္ သူဝင္ဝင္ေျပာတယ္။ က်ေနာ္ မနက္ပိုင္းအလုပ္ကိုျပန္မယ္ဆို ကြမ္းယာဖိုးဆိုၿပီး အတင္းထိုးထိုးေပးလို႔ က်ေနာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတယ္။ သူ႔အသုဘေျမခ်ေတာ့ လေရာင္လမ္းခ်ဳိးက အမိန္႔ျပန္စာ ဖတ္ရပံုဟာလည္း မေမ့ႏိုင္တ့ဲ အပူ ေရာင္ျမင္ကြင္းပဲ။ ကို႐ိုးခက္ရဲ႕အသံဟာ တုန္ခါလို႔ မ်က္ရည္ေတြ ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္က်လာ အမိန္႔ျပန္အၿပီး တဖြဲ႔လံုး ငိုေႂကြး ၾက။ ကိုေဝဒီႏွင္းက ေျမက်င္းထဲ သူ႔ကဗ်ာစာရြက္ကေလး ထည့္ေပးလိုက္ပါေသးတယ္။ ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးရတ့ဲ ကဗ်ာဆရာ တေယာက္န႔ဲ ဒုတိယအႀကိမ္ ေသကြဲကြဲရတာပါပဲပဲ။
ကင္ဆာေရာဂါရိွမွန္းသိရၿပီးတ့ဲေနာက္ပိုင္းမွာ ကိုေမွာ္ေအာင္ က်ေနာ့္ဆီ အလာမ်ားပါတယ္။ သူလာၿပီဆို ေနခ်ဳိေသြးလည္း ပါပါလာတတ္တယ္။ က်ေနာ့္ဆီလာရင္း ကို႐ိုးခက္န႔ဲေတြ႔ သူန႔ဲစကားေတြေျပာၿပီး က်ေနာ္တို႔ ဆိုင္တဆိုင္သြားထိုင္ၾက။ သူ မဆံုးခင္ကာလမွာ သူ႔ကဗ်ာေတြ မဂၢဇင္းေတြမွာ ခပ္စိပ္စိပ္ပါလာ။ လေရာင္လမ္းခ်ဳိးမဂၢဇင္းကို သူဦးေဆာင္။ လေရာင္လမ္းခ်ဳိး ေတြလည္း မၾကာခဏေတြ႔ဆံုၾက။ တခုသတိထားမိတာက ကင္ဆာေရာဂါခံစားရၿပီးတ့ဲေနာက္ပိုင္း သူအျငင္းအခံု ပိုသန္ လာတာ။ စကားေတြေျပာခ်င္တာ။ ေဆးလိပ္ေတြ ပိုေသာက္လာတာ။ အမွတ္တရေတြအမ်ားႀကီးပါပဲ။ လား႐ႈိးဆိုတာ က် ေနာ့္ရဲ႕ကဗ်ာမ်ဳိးေစ့ဆို ႀကီးရင့္ရွင္သန္လာေစသူေတြထဲမွာ သူလည္းအပါအဝင္ျဖစ္ပါတယ္။ ဖတ္ၿပီးသမွ်စာအုပ္ေတြကို အ လြတ္ရေနတတ္တ့ဲ သူ႔ရဲ႕မွတ္ဉာဏ္ကို က်ေနာ္ အံ့ၾသေလးစားခ့ဲရတယ္။
သူက ကခ်င္လူမ်ဳိး သူ႔ကိုသၿဂႋဳလ္တာကလည္း ခရစ္ယာန္လို။ ရက္လည္ေန႔မွာ သူတို႔ထံုးစံအတိုင္း ဝတ္ျပဳဆုေတာင္းအၿပီး က်ေနာ္တို႔ ကဗ်ာေတြရြတ္ၾကတယ္။ ရက္လည္မွာ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ကဗ်ာရြတ္ခ့ဲဖူးျခင္းပါပဲ။ သူ႔အိမ္သားေတြ မ်က္ရည္ က်ၾက။ သူ႔အေမက အားလံုးကို လိုက္ဖက္ၿပီးငိုတယ္။ အ့ဲဒီမွာ ကိုေမွာ္ေအာင့္အေမကို က်ေနာ္စကားတခြန္းေျပာခ့ဲမိပါတယ္။ အန္တီ့သားဟာ အလကားလူမဟုတ္ပါဘူး၊ ကဗ်ာဆရာပါဗ်၊ ကဗ်ာေတြကိုေရးခ့ဲတ့ဲ ကဗ်ာဆရာပါ။ မ်က္ရည္ေတြၾကားထဲက သူ႔အေမရဲ႕က်နပ္ေနတ့ဲမ်က္ဝန္းေတြကို ကိုေမွာ္ေအာင္ ျမင္သြားခ့ဲဖူးသလား မျမင္သြားခ့ဲဖူးဘူးလားေတာ့ က်ေနာ္ မသိႏိုင္ခ့ဲ ပါ။
* ၁ ရက္ေန႔ က်ေနာ့္စာအုပ္ေသတၱာကိုျပန္ေမႊရင္း လက္ေရးန႔ဲ က်ေနာ္ကူးထားတ့ဲကဗ်ာစာအုပ္ကေလးကိုျပန္ေတြ႔တာန႔ဲ ကဗ်ာတခ်ဳိ႕ကိုဓာတ္ပံု႐ိုက္ၿပီး ေဖ့စ္ဘုတ္မွာတင္မိပါတယ္။ အ့ဲဒီအထဲမွာ ကိုသွ်ားရဲ႕ကဗ်ာလည္းပါ ပါတယ္။
`ရန္ကုန္စတိုင္လ္ ေခတ္လည္းမီ အခ်ဳိးအစားလည္းက်တ့ဲ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ အရသာ´ ဆိုတ့ဲကဗ်ာပါပဲ။ ေနာက္ရက္ စေနေန႔ မနက္ဆယ္နာရီေလာက္မွာ သူမက္ေဆ့ေဘာက္ကိုၾကည့္ေတာ့ Active now ျပေနလို႔ မင္းကဗ်ာ ငါလက္ေရးန႔ဲကူးထားတာေလးတင္ထားတယ္လို႔ေျပာေတာ့… ဟာ တကယ္လား ၾကည့္လိုက္ဦးမယ္တ့ဲ။ သူၾကည့္ၿပီးေတာ့ အကိုက အမ်ား ႀကီး ကူးထားတာပဲ မိုက္တယ္လို႔ေျပာတယ္။
အ့ဲဒါၿပီးေတာ့ သူန႔ဲဆက္မေျပာျဖစ္ဘဲ ေဖ့စ္ဘုတ္ဆက္သံုးေနတုန္း ကိုေမာ္ဆူးသစ္က သူဂတ္စကက္ေပါက္ေနလို႔ စကားလံုး အထူးကု ဝပ္ေ႐ွာ့တခုမွာ အင္ဂ်င္စစ္ေနတယ္လို႔ ပို႔စ္တင္လာတာန႔ဲ အလံုးလိုက္လဲလိုက္ေတာ့လို႔ စေနာက္ျပီး သြားမန႔္္ေတာ့ ကိုသွ်ားက ငမူး ပေပ်ာက္ေရးစီမံခ်က္လု႔ိ ျပန္မန္႔လာတာန႔ဲ မင့္က် တစီးလံုးလဲရမွာလို႔ ျပန္စလိုက္ပါတယ္။
ညေနပိုင္းက် ကိုသွ်ားဆံုးၿပီဆိုတ့ဲသတင္းကေဖ့စ္ဘုတ္ေပၚတက္လာလို႔ ထိတ္ခနဲျဖစ္ၿပီးလိုက္ၾကည့္ေတာ့ သူ႔အေကာင့္ကေန လည္း ကိုသွ်ားဆံုးၿပီလို႔ တင္ထားတယ္။ ဒီေကာင္ဘာေတြေလွ်ာက္တင္ေနတာလည္းမသိဘူး စိတ္ေလေနၿပီထင္တယ္လို႔ ေတြးၿပီး စိတ္တိုမိေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ပို႔စ္ေတြက အမွန္အကန္ျဖစ္လာတယ္။ စိတ္ေတြရႈပ္လာလို႔ ေနာက္စရာမဟုတ္ဘူး လို႔ လွမ္းမာန္မိတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သတင္းဆိုးဟာ အမွန္တရားျဖစ္လာၿပီး ဝမ္းနည္းျခင္းေတြက ရြာခ်ရေတာ့တာပါပဲ။ ဆိုင္ ကယ္အက္စ္ဆီးဒင့္ျဖစ္ၿပီး ဆံုးတာတ့ဲ။
ကိုသွ်ားန႔ဲက်ေနာ္ အျပင္မွာ လူခ်င္း တခါမွ မေတြ႔ခ့ဲဖူးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ မက္ေဆ့မွာ မၾကာခဏ စကားေျပာဖူးတယ္။ ၆ လ ပိုင္းအကုန္မွာ က်ေနာ့္ကိုစကားေျပ ၅ ပုဒ္ ၆ ပုဒ္ေပးဖို႔ ေျပာလာတယ္။ တြဲထုတ္ရေအာင္တ့ဲ။ ခဏေနပါဦးကြာ ငါ ငါ့စ ကားေျပေတြကို သိပ္အားမရေသးဘူး ေစာပါေသးတယ္လို႔ျပန္ေျပာေတာ့ အားရတ့ဲအထိေရးဗ်ာ ထုတ္မယ္တ့ဲ အကိုက စာမူပဲေပးတ့ဲ ပိုက္ဆံက က်ေနာ့္ဘာသာစီစဥ္မယ္ေျပာတယ္။ သူ႔စာအုပ္အေၾကာင္း ကဗ်ာေလာကအေၾကာင္းလည္း လာ လာ ေျပာတတ္တယ္။ ကဗ်ာကို ေလးနက္သူ။ ကဗ်ာဆရာေတြကို ခ်စ္ခင္သူမွန္းဆိုတာကို ခံစားလို႔ရပါတယ္။
သူန႔ဲစၿပီး စကားေျပာျဖစ္တာက အကို အကို႔ကို က်ေနာ္ခ်စ္လို႔ဆဲဦးမယ္တ့ဲ။ ဘာလဲဟ မင့္ဟာကလဲ ခ်စ္တာန႔ဲ ဆဲမွာန႔ဲ ဘာဆိုင္လည္းလို႔ က်ေနာ္ေမးေတာ့ မသိဘူးဗ်ာ ဆဲမွာပဲ အကိုလဲ မေက်နပ္ျပန္ဆဲတ့ဲ။ အေတာ္ခြက်တ့ဲေကာင္လို႔ က်ေနာ္ ေတြးလိုက္ၿပီး မင့္သေဘာကြာ ဆဲခ်င္ဆဲ ငါလည္း သည္းမခံႏိုင္ျပန္ဆဲမွာလို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ သူမဆဲခ့ဲပါဘူး။
အ့ဲဒီကေနစၿပီး ရင္းႏွီးခ့ဲၾကတာပါ။ က်ေနာ့္ဆီလာလည္မယ့္အေၾကာင္းေတြ။ သူစိတ္ေလေနတာေတြ ေျပာျဖစ္ေနၾကရင္း ခင္မင္ေနၾကတာပါ။ သူ႔ရဲ႕အထီးက်န္ေအာ္ပရာကို သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကၫႊန္းတာန႔ဲ က်ေနာ္ဝယ္ျဖစ္ထားပါတယ္။
ၿပီးေအာင္ေတာ့ မဖတ္ရေသးပါဘူး။ ထပ္ထုတ္မယ့္ စာအုပ္ေတြရိွေသးေၾကာင္းလည္း သူေျပာပါတယ္။ အခုေတာ့ ဗ်ာ။
ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း အနိစၥန႔ဲက်ေနာ္တို႔ ဘယ္လိုသင့္ျမတ္ႏိုင္ပါ့မလဲ။ ျဗန္းခနဲ ေသျပလိုက္ေတာ့ ဘာေျပာရမွန္းမသိေအာင္ ဆြံ႔အရတယ္။ မက္ေဆ့ေတြမွာ သူ႔ေဘာ္ဒါကဗ်ာဆရာေတြန႔ဲ အျပန္အလွန္ေျပာရင္း က်ေနာ္ဝမ္းနည္းေနမိတယ္။
တခုခု ေရးခ်င္ေနေပမယ့္ကဗ်ာအျဖစ္လည္းထြက္မလာ။ က်ေနာ္ၾကံဳခ့ဲရတ့ဲ ခ်စ္ခင္သူေတြရဲ႕နာေရးသတင္းေတြလည္း အလွ်ဳိလွ်ဳိ ေခါင္းထဲျပန္ဝင္လာၾကတာန႔ဲ ခ်စ္သူမ်ားရဲ႕နာေရးသတင္းကို ေရးျဖစ္ပါတယ္။ ခ်စ္သူေတြ ေကာင္းရာဘံုဘဝ ေရာက္ရိွၾကပါေစ။
လင္းသက္ၿငိမ္
illustration : Siddhesh Rane
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
