တူေမာင္ညိဳ – အဂတိလုိက္စားမႈ “ ႀကီးႀကီးလား – ေသးေသးလား ”
(မိုးမခ) ေမ ၁၆၊ ၂၀၁၇
“ အဂတိလုိက္စားမႈ” အေၾကာင္းတင္ျပခ်င္တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ အခုလို နိဒါန္းပ်ိဳးပါတယ္။
အၾကင္ စစ္အုပ္စုတစ္စုစုက စစ္တပ္ကုိ ခ်ဳပ္ကုိင္ၿပီး အာဏာသိမ္းပုိက္မႈတုိင္းမွာ မ်က္ႏွာစာ ႏွစ္ဖက္ပါရွိ တတ္ပါတယ္။
ပထမတစ္ဖက္က တိုင္းျပည္ကို ေခ်ာက္ထဲက်ဖုိ႔ လက္မတင္အေျခအေနကေန အခ်ိန္မီကယ္တင္လိုက္တဲ့ ကယ္တင္ရွင္ဟာ သူတုိ႔ပဲျဖစ္တယ္ဆုိတဲ့ ႂကြားလံုးထုတ္ၿပီး ႏုိင္ငံေရးအရ မဂၤလာယူတဲ့ဘက္။ အျခားတစ္ဖက္ကေတာ့ တိုင္းျပည္ရဲ႕အသက္ေသြးေၾကာ စီးပြာေရးလုပ္ငန္းႀကီးေတြမွန္သမွ်ကို လက္ဝါးႀကီးအုပ္သိမ္းယူတာနဲ႔အဂတိလုိက္စားမႈဆုိတဲ့ဘက္ပါပဲ။
ဒီမ်က္ႏွာစာႏွစ္ဖက္ဟာ ဒဂၤါးျပားတစ္ခ်ပ္ရဲ႕ေခါင္းနဲ႔ပန္းလိုပဲ ဘယ္လိုမွ ခြဲျခားလိ႔ု မရစေကာင္းပါဘူး။
ၿပီးေတာ့ စစ္တပ္အာဏာသိမ္းပုိက္မႈတုိင္းရဲ႕ႏုိင္ငံတကာလကၡဏာလည္းျဖစ္ပါတယ္။ စစ္တပ္ကို ခ်ဳပ္ကုိင္ၿပီး ႏုိင္ငံေရးအာဏာ ကို အတင္းအဓမၼသိမ္းပုိက္လုယူထားတဲ့ စစ္အုပ္စုတုိင္းဟာ တိုင္းျပည္ရဲ႕အသက္ေသြးေၾကာစီးပြားေရးလုပ္ငန္းမွန္သမွ် လက္ဝါးႀကီးအုပ္ သိမ္းယူၾကတာခ်ည္းပဲ မဟုတ္ပါလား။
သိမ္းပုိက္ထားႏုိင္တဲ့ ကာလရွည္ၾကာေလေလ သူတုိ႔ခ်ဳပ္ကုိင္ထားတဲ့ “အာဏာနဲ႔ဘ႑ာအေဆာက္အအံု” (စစ္ဗ်ဴရုိကရက္ ယႏၱယားနဲ႔စစ္ဗ်ဴရုိကရက္အရင္းအႏွီး)ဟာ ပုိၿပီးေျခၿမဲလက္ၿမဲရွိေနပါတယ္။ ေျခၿမဲလက္ၿမဲတယ္ဆုိတာ တည္ၿငိမ္ေအးေဆးေနတယ္လို႔ ဆုိလိုတာမဟုတ္ပါဘူး။ ျပည္သူလူထုရဲ႕ အဆက္မျပတ္တဲ့ ဆန႔္က်င္အံုႂကြမႈေတြကို တဖက္မွာရင္ဆုိင္ေနရၿပီး၊ အျခားတစ္ဖက္မွာေတာ့ သူတုိ႔အုပ္စုတြင္း ဗိုလ္လုမႈ၊ စားခြက္လုမႈေတြကလည္း တသီတတန္းႀကီးျဖစ္ေပၚေနတာပါ။
၁၉၆၂ ကေန ယေန႔မ်က္ေမွာက္ကာလအထိ ဗမာျပည္က စစ္အုပ္စုအေနအထားကို ၾကည့္ပါ။ “ဆဲဗင္းဇူလုိင္” အစ၊ “၁၉၈၈ ဒီမုိကေရစီအေရးေတာ္ပံုႀကီး” အလယ္၊ “လက္ပံတန္းေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈ” အဆံုး ျပည္သူလူထုရဲ႕အဆက္မျပတ္တဲ့ ဆန္႔က်င္အံုႂကြမႈ တသီတတန္းႀကီးေတြ႔ျမင္ေနၾကရပါလိမ့္မယ္။
သူတို႔ အုပ္စိုးမႈပံုစံကိုလည္း စစ္အုပ္စုအေနနဲ႔ အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္းလဲခဲ့ၾကရပါတယ္။ ဒီလိုေျပာင္းလဲရတာမွာ ျပည္သူလူထုအံုႂကြ ေတာင္းဆုိမႈေတြဟာ အဓိကဘက္ျဖစ္ပါတယ္။ (မဆလ) ပါတီအာဏာရွင္စနစ္ကေန၊ (နဝတ-နအဖ)စစ္အာဏာရွင္စနစ္၊ အဲဒီကေနမွ တဆင့္၊ အခုေနာက္ဆံုး “အေျခခံဥပေဒမရွိတဲ့ စစ္အာဏာရွင္စနစ္” ကေန “၂၀၀၈အေျခခံဥပေဒရွိတဲ့ စစ္အာဏာရွင္စနစ္” သုိ႔ ေျပာင္း လဲလာခ့ဲတာျဖစ္ပါတယ္။ အခုလည္း အနိမ့္ဆံုးအဆင့္မွာ “၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒျပင္ဆင္ေရး” – အျမင္ဆံုးအဆင့္မွာ “၂၀၀၈ အေျခခံ ဥပေဒ ဖ်က္သိမ္းေရး” ဆိုတဲ့ လူထုဆန္႔က်င္အံုႂကြမႈကို စစ္အုပ္စု ရင္ဆုိင္ေနရတာျဖစ္ပါတယ္။
စစ္အုပ္စုတြင္း ဗိုလ္လုမႈ၊စားခြက္လုမႈေတြကလည္း ရပ္နားေနတာမဟုတ္ဘဲ။ အစဥ္မျပတ္ေပၚေပါက္ေနတာပါ။ “ဗိုလ္ေအာင္ ႀကီးကန္ထုတ္ခံရတာ” က အစ၊ “ ဗိုလ္ခင္ညြန္႔ေထာက္လွမ္းေရးဂုိဏ္းဖ်က္သိမ္းျခင္း” အလယ္၊ ဗိုလ္ေရႊမန္းတို႔အစု ဖယ္ရွားခံရတဲ့ “သန္း ေခါင္ယံအာဏာသိမ္းမႈ” အထိ သူတုိ႔ခ်င္း ဗုိလ္လုမႈ၊ စားခြက္လုမႈေတြကို ပံုစံတမ်ိဳး မဟုတ္တမ်ိဳးနဲ႔ ၾကားေန၊ သိေနၾကရတာပဲ မဟုတ္ ပါလား။
ထူးျခားခ်က္တစ္ခုက “အဂတိလိုက္စားမႈ” ဟာ စစ္အုပ္စုအတြင္း ဗိုလ္လုမႈ၊ စားခြက္လုမႈ သည္းသန္ျပင္းထန္လာၿပီး အဆံုး အျဖတ္အဆင့္ကို ေရာက္ရွိသြားတဲ့အခါ ၿမံဳထား၊ ျမွဳပ္ထားတာေတြ လူသိရွင္ၾကား ပြင့္ကန္ထြက္လာတတ္တဲ့ အခ်က္ပါပဲ။
ဒီလိုနဲ႔ စစ္အုပ္စုတြင္းဂုိဏ္းတုိက္ပြဲမွာ လက္ဦးမႈမဲ့သြားတဲ့ အုပ္စုဟာ “အဂတိလိုက္စားမႈ” ဆုိတဲ့ ျပစ္ခ်က္မ်ိဳးစံုနဲ႔စြဲခ်က္ေတြ တင္ခံရၿပီး၊ အာဏာစည္းဝုိင္းကေနအေဝးကို ကန္ထုတ္ခံလိုက္ရတယ္ဆုိတဲ့ အခ်က္ပါပဲ။
စစ္အုပ္စု ႀကီးစုိးထားဆဲ ဗမာျပည္မွာ “အဂတိလိုက္စားမႈ” ရွိ/မရွိဟာ အျငင္းပြားစရာျပႆနာမဟုတ္ပါ။
အတိုင္းအတာပမာဏ ဘယ္ေလာက္ႀကီးႀကီးမားမားရွိေနသလဲဆိုတဲ့ အခ်က္ကသာ “အဂတိလိုက္စားမႈ” တိုက္ဖ်က္ေရးက ပစ္မွတ္ထားရမယ့္အခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။
“အဂတိလိုက္စားမႈ” ဆုိတာဟာ အာဏာကို လက္မလႊတ္စတမ္း ခ်ဳပ္ကိုင္ထားတဲ့ အေျခခံေပၚမွာ ဥစၥာဓနကို ေျဗာင္အက်ဆံုး လုယက္တဲ့ ကုိယ္က်ိဳးရွာမႈပံုစံ တမ်ိဳးသာလွ်င္ျဖစ္ပါတယ္။ “အဂတိလိုက္စားမႈ”ကို ေနရာတုိင္းမွာ ေတြ႔ႏုိင္ပါတယ္။
အထူးသျဖင့္ နာမည္လွလွေပးထားၿပီး ႀကီးမားလွတဲ့ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရး စီမံကိန္း လုပ္ငန္းႀကီးေတြကို ၾကည့္ရင္ အထင္အရွားျမင္ႏုိင္ပါ တယ္။ ဥပမာအားျဖင့္ ေနျပည္ေတာ္တည္ေဆာက္ေရးစီမံကိန္း၊ ႏုိ္င္ငံတကာေလဆိပ္နဲ႔ျပည္တြင္းေလဆိပ္တည္ေဆာက္ေရးစီမံကိန္းမ်ား၊ ေပ ၁၈၀ အထက္ျမစ္ကူး တံတားႀကီးမ်ား တည္ေဆာက္ေရးစီမံကိန္း၊ အေဝးေျပးကားလမ္းစီမံကိန္း၊ ဆည္ေျမာင္းတာတမံနဲ႔ေရအား လွ်ပ္စစ္စီမံကိန္း၊ တကၠသိုလ္၊ စာသင္ေက်ာင္းေဆာက္လုပ္ေရးစီမံကိန္းမ်ား၊ ေက်ာက္မ်က္ရတနာ၊ ေက်ာက္စိမ္း၊ ပုလဲေရာင္းခ်ျခင္း အပါ အဝင္တင္ဒါမ်ိဳးစံု လယ္ယာစုိက္ပ်ိဳးေရးက႑၊ လယ္ယာထြက္ကုန္ခ်ဳပ္ကိုင္ေရာင္းဝယ္ေရး၊ ေမြးျမဴေရးႏွင့္ေရလုပ္ငန္း၊ သစ္ႏွင့္သစ္ေတာ ထြက္ပစၥည္းမ်ိဳးစံု၊ ေရနံ၊ သဘာဝဓာတ္ေငြနဲ႔ သတၱဳတူးေဖာ္ေရး စသျဖင့္ ပမာဏအတိုင္းအတာႀကီးမားသလို အကြက္အကြင္းနယ္ပယ္ ကလည္း လက္ညွိဳးထုိးမလြဲ မ်ားေျမာင္စံုလင္ လွပါတယ္။
ဦးသိန္းစိန္ ႀကံ့ဖြံ႔ပါတီအစုိးရ သက္တမ္းကာလ အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒ (ဗိုလ္) ဦးခင္ေအာင္ျမင့္ ေျပာတဲ့ “ဇီးသီးဗန္းႀကီး” ဆုိတာ အဲဒီစီမံကိန္းႀကီးေတြ စစ္အုပ္စုထိပ္သီးေတြနဲ႔အဆင္ဆင့္အာဏာပုိင္ေတြ မိဆုိင္ဖဆုိင္ အေမြဆုိင္လို သေဘာထားၿပီးေပ်ာ္ေပ်ာ္ ႀကီး ကိုယ္က်ိဳးရွာၾကတဲ့ ျဖစ္ရပ္ကို တဖက္လွည့္နဲ႔ ဝန္ခံတာျဖစ္ပါတယ္။
“ကာကြယ္ေရးဆုိတာ စစ္ေရးတစ္ခုတည္းသာမကဘဲ မ်ားစြာက်ယ္ျပန္႔တယ္” လုိ႔ ကာခ်ဳပ္ဗိုလ္မင္းေအာင္လိႈင္ေျပာတဲ့ စကား လိုေပါ့။ “ကာကြယ္ေရး” ဆိုတာ အင္မတန္က်ယ္ျပန္႔လွတဲ့ “ဇီးသီးသမုဒၵရာႀကီး”တစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ စားပြဲထိုးဝတ္စံုလား၊ဂ်ိမ္းစ္ဘြန္းဝတ္စံု လား မခြဲျခားတတ္တဲ့ “စစ္ဝတ္စံုသစ္” ကိစၥကိုပဲၾကည့္ေပါ့။ ဘယ္သူေတြ တင္ဒါရသလဲ။ ဒီလုိ တင္ဒါမ်ိဳးရတဲ့သူဟာ တစ္သက္လံုး စားေပ ေတာ့ပဲ။ ဒီလို တင္ဒါမ်ိဳးရဖုိ႔လည္း စုိ႔စုိ႔ပုိ႔ုပို႔ ႀကီးကို “ဂါ” ရမွာ မလြဲေပဘူးေပါ့။
အထက္မွာတင္ျပခဲ့တဲ့ စီမံကိန္းႀကီးေတြဟာ စစ္အုပ္စုအဖို႔ တစ္ဖက္က ႏုိင္ငံေရးအရ မဂၤလာယူ ႂကြားလံုးထုတ္ႏုိင္ၿပီး အျခား တစ္ဖက္မွာေတာ့ အိတ္ေထာင္ထဲကို အက်ိဳးအျမတ္ေတြကို သဲ့ၿပီးထည့္ယူႏုိင္တဲ့ ဘယ္ေတာ့မွ လက္မလႊတ္ႏုိင္တဲ့ ခ်ိဳျမအီဆိမ့္တဲ့ အခြင့္ အလမ္း ႏွစ္ခုပါရွိၿမဲ ပါရွိေနပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ “ဘယ္ေခတ္ဘယ္ကာလ၊ ဘယ္အစုိးရေခတ္ကာလမွာမွ မရွိခဲ့ဖူးတဲ့ လမ္း၊ တံတား၊ ဆည္ေျမာင္းတာတမံႀကီးေတြ၊ တကၠသိုလ္ႀကီးေတြ၊ ေအးခ်မ္းသာယာၿပီး ေခတ္မီဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္တဲ့ႏိုင္ငံႀကီး” တည္ေဆာက္ခဲ့တယ္၊ တည္ေဆာက္ေနတယ္ စတဲ့စကား ေတြ နဲ႔မစားရ ဝခမန္းႂကြားဝါေလ့ရွိၾကသလို၊ ဒီလုိ စီမံကိန္းႀကီးေတြေၾကာင့္လည္း သူတုိ႔မွာထားစရာမရွိေအာင္ ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝလာၾက တာျဖစ္တယ္ဆုိတဲ့ အခ်က္ကလည္း ဘယ္လိုမွ ဖံုးဖိထားလုိ႔ မရတဲ့၊ တကဲ့ျဖစ္ရပ္မွန္ပဲ မဟုတ္ပါလား။ တုိင္းျပည္နဲ႔ ျပည္သူေတြကေတာ့ ကုန္းေကာက္စရာ မရွိေအာင္ ဆင္းရဲမြဲေတကုန္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ “အဂတိလိုက္စားမႈ” ရဲ႕ အတုိင္းအတာကိုသိခ်င္ရဲ႕ စီမံကိန္းရဲ႕အတုိင္းအတာနဲ႔ပမာဏကို ၾကည့္တာနဲ႔ခန္႔မွန္းတြက္ ခ်က္ႏိုင္ပါတယ္။
ေနာက္တစ္ခ်က္က “အဂတိလိုက္စားမႈေတြ”ရဲ႕အတုိင္းအတာနဲ႔ပမာဏကို သူတုိ႔ခ်င္း ဗိုလ္လုပြဲ၊စားခြက္လုပြဲေတြကေနတဆင့္ တစြန္းတစ သိရွိလာရတယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ပဲ။
ဒီတိုင္း ရိုးရိုးတန္းတန္းေတာ့ ဘယ္သူမွမသိရဘူး၊ မသိႏုိင္ပါဘူး။ ဥပမာ – ဗိုလ္ေနဝင္းလုိ စစ္အုပ္စုထိပ္သီးႀကီးက သိမ္းပိုက္ ရယူသြားတဲ့ ဥစၥာဓနရဲ႕ ပမာဏအတုိင္းအတာကို ဘယ္သူက အတိအက်သိႏုိင္မလဲ၊ ဘယ္လိုေရတြက္ႏုိင္ပါမွာလဲ။ ဗိုလ္လုမႈ၊ စားခြက္လု မႈေတြေပၚလာၿပီး၊ လက္ဦးမႈရတဲ့ အုပ္စုက လက္ဦးမႈ မဲ့သြားတဲ့ အုပ္စုကို ထုိးႏွက္တဲ့အခါမွသာ “အဂတိလုိက္စားမႈ”ရဲ႕ အတုိင္းအတာနဲ႔ ပမာဏကို တစြန္းတစ သိလာရတာပါ။ ဒါကလည္း လက္ဦးမႈရတဲ့အုပ္စုဘက္က ေဖာ္ျပတဲ့ ၊ ေျပာတဲ့အတိုင္းအတာပမာဏေလာက္ ကိုသာသိခြင့္ရတာပါ။ အာဏာခြာရာတုိင္းလာသူတုိင္းကို “အဂတိလိုက္စားမႈ”စြဲခ်က္ေတြတင္ၿပီး ျဖဳတ္ထုတ္ပစ္တာကေတာ့ စစ္အုပ္စုရဲ႕ ဓေလ့စရုိက္တစ္ခုလုိ ျဖစ္ေနပါတယ္။
ဗိုလ္ေနဝင္း ဟာ သူ႔ကို ခြာရာတုိင္းလာတဲ့ (မဆလ) စစ္ဗိုလ္တစ္စုကို “ႏုိ႔ဆီသၾကားအမႈ”နဲ႔ စြဲခ်က္တင္ျဖဳတ္ခ်ခဲ့ဖူးတယ္။
(နဝတ-နအဖ) ေခတ္မွာ ဗိုလ္ထြန္းၾကည္၊ ဗိုလ္ေက်ာ္ဘတုိ႔ကို ေက်ာက္စိမ္း၊ စိန္ စတဲ့ အမႈေတြ ျဖဳတ္ပစ္ခဲ့တာပဲ။
ဗိုလ္ခင္ညြန္႔တုိ႔ ေထာက္လွမ္းေရးဂုိဏ္းကို ဗိုလ္သန္းေရႊတို႔၊ ဗိုလ္ေရႊမန္းတုိ႔ဂုိဏ္းက ျဖဳတ္ခ်ေတာ့လည္း “အဂတိလိုက္စားမႈ” ဆိုင္းဘုတ္ပဲ ခ်ိတ္ေပးလိုက္တာ မဟုတ္လား။
ဗိုလ္ခင္ညြန္႔ဂုိဏ္းကိုၿဖိဳေတာ့ “ လြန္စြာႀကီးမားေသာ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းေသာ လာဘ္ယူမႈျဖစ္ပါေၾကာင္း — တခ်ိဳ႕အမႈ မ်ားမွာ လူကုိယ္ရင္းႏွီးေပးရသည့္အမႈမ်ားရွိပါေၾကာင္း ” စသျဖင့္ ဗိုလ္ေရႊမန္းပါးစပ္ကေန အခုလုိ တရားဝင္ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆုိဖူးတာပဲ မဟုတ္ပါလား။ တစ္လ၊ ႏွစ္လအတြင္း လာဘ္ယူမႈဟာ (အနိမ့္ဆံုးေစ်းႏႈန္းနဲ႔ တန္ဖုိးတြက္ခ်က္တာေတာင္) စုစုေပါင္း က်ပ္သိန္းေပါင္း (၃ ေသာင္း) ရွိတယ္လုိ႔ တြက္ခ်က္္ေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီ က်ပ္သိန္းေပါင္း (၃ေသာင္း) ဆုိတဲ့ ပမာဏကို ၁၉၈၈ ကေန ၂၀၁၁ အထိ ပဲ အၾကမ္းဖ်င္း ႏွစ္ ၂၀ ထားၿပီး အပ်င္းေျပ ေျမွာက္ၾကည့္စမ္းပါ။ က်ပ္သိန္းသန္းေပါင္း ဘယ္ေလာက္ရွိေနမလဲ။ ဒါဟာ တျခားေသာမေရႊ႕ေျပာင္းနုိင္တဲ့ပစၥည္းေတြ၊ လက္ရွိလည္ပတ္ လုပ္ကုိင္ေနဆဲလုပ္ငန္းေတြနဲ႔ အဲဒီကေနရေနတဲ့ အက်ိဳးအျမတ္ေတြ မပါေသးဘူး။
ဒီေတာ့ “အာဏာ”ဟာ သူတုိ႔အဖို႔ ေရႊဆုိလည္း ဟုတ္၊ ေငြဆုိလည္း ဟုတ္၊ ေဒၚလာဆုိလည္း ဟုတ္၊အရာရာတိုင္း ဟုတ္ ေန ေတာ့တာပါပဲ။ “အာဏာဟာ ေသနတ္ေျပာင္းဝက လာတယ္/ မလာဘူး” ဆိုတဲ့ကိစၥ ကေတာ့ အတိုက္အခံေတြ အခ်င္းခ်င္း အၾကားမွာ မၿပီးႏုိင္မစီးႏုိင္ ေအာင္ျငင္းခုန္ေနၾကေပေတာ့။
ကိုးကားေဖာ္ျပခ်င္တဲ့ ကိစၥတစ္ခုက ဦးသိန္းစိန္ႀကံ့ဖြံ႔အစိုးရက ေထာင္သြင္းအက်ဥ္းခ်ခဲ့တဲ့ ရန္ကုန္တုိင္းစစ္ဌာနခ်ဳပ္ ဒုတိယ တုိင္းမွဴး (ေဟာင္း)၊စစ္ရာထူးခန္႔ခ်ဳပ္(ေဟာင္း)၊ ဧရာဝတီတိုင္းေဒသႀကီးလႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒(ေဟာင္း)၊ သာသနာေရးဝန္ႀကီး(ေဟာင္း) (ဗိုလ္) ဦးဆန္းဆင့္ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲမွာ ေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ စကားကို ေဖာ္ျပပါ့မယ္။
“အစိုးရတာဝန္ရွိပုဂၢိဳလ္မ်ား၏ အက်င့္ပ်က္ျခစားမႈသက္ေသ အေထာက္အထားမ်ား မိမိတြင္ ရွိေနေၾကာင္း၊ တပ္မေတာ္ စစ္ရာထူးခန္႔ခ်ဳပ္တာဝန္ထမ္းေဆာင္စဥ္က အဆိုပါအခ်က္အလက္မ်ားကို မွတ္တမ္းျပဳစုထိန္းသိမ္းကိုင္တြယ္ ေဆာင္ရြက္ရေၾကာင္း၊ အခ်ဳိ႕ေသာတိုင္ၾကားစာမ်ားမွာ ကတၱီပါဖံုး ေရႊစာလံုးမ်ားျဖင့္ေရးသားထားသည့္တိုင္ၾကားစာမ်ားလည္း ပါဝင္ေၾကာင္း” တဲ့။
(ဗုိလ္) ဦးဆန္းဆင့္ ကို (ဗိုလ္)ဦးသိန္းစိန္ႀက့ံဖြံ႔ပါတီအစုိးရက ျပည္သူပိုင္ပစၥည္းအလြဲသုံးစားမႈ ျပစ္မႈဆိုင္ရာ ဥပေဒပုဒ္မ ၄ဝ၉၊ ႏိုင္ငံေတာ္ အၾကည္ညိဳပ်က္ေအာင္လုပ္ေဆာင္မႈ ျပစ္မႈဆိုင္ရာ ဥပေဒပုဒ္မ ၁၂၄(က) ေတြနဲ႔စြဲခ်က္တင္ၿပီး ေထာင္ဒဏ္၁၃ ႏွစ္၊ ဒဏ္ေငြ က်ပ္ ၁သိန္း ခ်မွတ္ခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္ထပ္ကိုးကားျပခ်က္တာတစ္ခုက အလဲဗင္းဂ်ာနယ္ (၂၀ စက္တင္ဘာ၂၀၁၄ ) မွာပါတဲ့ မာန္သူရွိန္ ရဲ႕ “ဦးရဲထြဋ္ တုန္႔ျပန္၍ ဦးခင္ေအာင္ျမင့္ကိုယ္စား ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္သည္” ဆိုတဲ့ သတင္းေဆာင္းပါးျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေဆာင္းပါးက ဦးခင္ေအာင္ျမင့္ ဇီးသီးကိစၥကို တုန္႔ျပန္တာပါ။ ဒီအထဲ တခ်ိဳ႕ကုိ ေကာက္ႏုတ္ေဖာ္ျပပါ့မယ္။
“ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတလစာက တစ္လ က်ပ္ ၁၅ သိန္းနဲ႔ ၃၆ လ သိန္း ၅၄ဝ၊ အခု ျပင္ဆင္လိုက္တဲ့ တစ္လ သိန္း ၅ဝ နဲ႔ ဩဂုတ္လကုန္အထိ ၅ လစာ သိန္း ၂၅ဝ၊ သမၼတသက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ၄၁ လစာအတြက္ စုစုေပါင္းသိန္း ၇၉ဝ ရပါမယ္”
“အစိုးရသစ္လက္ထက္ ၄၁ လလံုးလံုး ေတာက္ေလွ်ာက္ ျပည္ေထာင္စုဝန္ႀကီးျဖစ္တဲ့သူက က်ပ္ ၃၆၆ သိန္းရပါမယ္။
ဒုဝန္ႀကီးက က်ပ္ ၂၆၂ သိန္းရပါမယ္။ ၫႊန္ခ်ဳပ္အဆင့္က တစ္ဦးကို သံုးႏွစ္ခြဲေက်ာ္အတြင္းမွာ လစာက်ပ္သိန္း ၈၀ နီးပါး ပဲရပါမယ္”
ဝန္ႀကီး၊ ဒုဝန္ႀကီးေတြဆုိတာ (ႀကံ့ဖြံ႔ပါတီအစုိးရ) အစုိးသစ္သက္တမ္း ၄၁ လအတြင္း မစား မေသာက္ပဲ သူတုိ႔လစာစုထားရင္ ေတာင္ (၃၃၆ သိန္း) နဲ႔ တိုက္ခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းဝယ္လုိ႔မရႏုိင္ဘူးတဲ့။
ဒီတြက္ခ်က္နည္းက “၂၀၀၈အေျခခံဥပေဒ”အတည္ျပဳၿပီးေနာက္ ပထမဆံုးေပၚထြက္လာတဲ့ (ဗုိလ္)ဦးသိန္းစိန္ႀကံ့ဖြံ႔ပါတီအစိုးရ သက္တမ္းအတြင္းရရွိလာတဲ့ သမၼတနဲ႔ဝန္ႀကီးေတြရတဲ့ “လစာ” အေပၚကြက္ၿပီး တြက္ခ်က္ျပေနတာပါ။ ဒိအရင္ စားထား၊ မ်ိဳထားတာ ေတြေတာ့ ထည့္တြက္ မထားပါဘူး။ ဒီတြက္ခ်က္မႈက ဘာကို ေဖာ္ျပဝန္ခံေနျပန္သလဲဆုိေတာ့
သူတို႔ ခ်မ္းသာမႈ၊ ပုိင္ဆုိင္မႈ၊ ႂကြယ္ဝမႈေတြအားလံုးဟာ သူတုိ႔လစဥ္ရရွိတဲ့ “လစာေငြ”ကို ေခြၽတာစုေဆာင္းၿပီး တုိးပြား လာတာ၊ခ်မ္းသာလာတာ မဟုတ္ဘူး။ သိန္းတစ္ေထာင္ထီေပါက္လို႔လည္း မဟုတ္ဘူး။ ေယာကၡမေသလုိ႔အေမြရတာ လည္း မဟုတ္ဘူး ဆိုတဲ့ အခ်က္ကို အတိအလင္း ဝန္ခံေနပါတယ္။
ဒီအခ်က္ကို (ဗုိလ္) ဦးဆန္းဆင့္ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲမွာ ေျပာတဲ့ “ေရႊစာလံုးတုိင္စာ”ေတြနဲ႔ ဆက္စပ္ၾကည့္လိုက္ရင္ အလီဘာဘာနဲ႔ ခိုးသား ၄၀ ဇာတ္လမ္းက အထင္အရွားေပၚေနပါၿပီ။
အခုလည္း သမၼတဦးထင္ေက်ာ္ ဒီခ်ဳပ္ပါတီအစိုးရလက္ထက္မွာ မေကြးတိုင္းေဒသႀကီးက အစျပဳလုိ႔ ယခင္ဦးသိန္းစိန္ႀကံ့ဖြံ႔ အစုိးရ လက္ထက္တုိင္းေဒသႀကီးဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ေတြရဲ႕ ပုတ္သင္ဥေတြ တစ္ခုၿပီး တစ္ခု ဆက္တိုက္ဆုိသလို ေပၚထြက္လာေနပါတယ္။
စေပၚေနတာ “မေကြး”၊ အဲဒီေနာက္“ဧရာဝတီနဲ႔စစ္ကုိင္း”တဲ့၊ “မႏၱေလးတုိင္းေဒသႀကီး” ကလည္း ေနာက္က်မခံဘူး၊ အမွီလိုက္ မယ္လို႔ဆုိတဲ့ အသံေတြၾကားေနရပါတယ္။
ျပန္ဆက္ရရင္ “အဂတိ လုိက္စားမႈ၊ အမိန္႔မနာခံမႈ၊ ျပည္သူပိုင္ပစၥည္းအလြဲသုံးစားမႈ၊ ႏိုင္ငံေတာ္ အၾကည္ညိဳပ်က္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္မႈ” လို႔ ဘယ္လိုပဲ အမည္တတ္ပါေစ၊ ဘိန္းစားခ်င္း တလံုးပုိရွဴျပတာသာျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ လက္ဦးမႈရတဲ့အုပ္စုက လက္ဦးမႈမဲ့တဲ့အုပ္စုက ဒီဆုိင္းဘုတ္ေတြတတ္မွာပဲျဖစ္တယ္။ ဘယ္သူဘယ္ေလာက္စားတယ္ဆုိတာ စားတဲ့သူအခ်င္းခ်င္း အူမ ေခ်းခါး မက်န္ ပုိၿပီးသိမွာေပါ့။
“အဂတိလိုက္စားမႈ” ဆိုတာကလည္း အေကာင္ႀကီးသည္ျဖစ္ေစ၊ ငယ္သည္ျဖစ္ေစ အမ်ားစုက ကင္းရွင္းၾကတာမွ မဟုတ္ တာ။ သူတုိ႔အၾကားမွာကြဲျပားတာက စားတဲ့ အတုိင္းအတာပမာဏအႀကီးအေသးသာ ျခားနားတာပါ။ “အဂတိလိုက္စားမႈ” ကင္းရွင္းတဲ့ သူ ရွိခ်င္လည္း ရွိပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလုိကင္းရွင္းသူ ေမာင္သန္႔ရွင္းမ်ားမွာလည္း ဒီလို “အဂတိလိုက္စားမႈေတြ” ကို လက္ပုိက္ ၾကည့္ေနတဲ့ “တာဝန္ပ်က္ကြက္မႈ” ရွိေနတာပဲ မဟုတ္ပါလား။
ေနာက္တစ္ခ်က္က စစ္အုပ္စုက သူတုိ႔အခ်င္းခ်င္းအၾကားမွာ ႏုိင္္ငံေရးအရ ထိုးႏွက္ဖြင့္ခ်တယ္ဆုိတာ မရွိသေလာက္ပါပဲ။ (တကသ) အေဆာက္အအံုဒုိင္းနမိုက္နဲ႔ ၿဖိဳခ်တဲ့ကိစၥမွာလည္း ဗိုလ္ေနဝင္းနဲ႔ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီး သူ႔အျပစ္၊ ငါ့အျပစ္ အျပန္အလွန္လႊဲခ်ေန တာသာျဖစ္တယ္။
သူတုိ႔အခ်င္းခ်င္းအၾကား “ႏုိင္္ငံေရးအရ ထိုးႏွက္ဖြင့္ခ်တာမရွိဘူး” ဆုိတဲ့ကိစၥမွာ အေၾကာင္းအခ်က္ ၂ ခ်က္ေတြ႔ရပါတယ္။
ပထမအေၾကာင္းအခ်က္က သူတုိ႔အခ်င္းခ်င္းအၾကားမွာ ႏုိင္ငံေရးအရဘာမွကြဲလြဲစရာမရွိဘူးဆုိတဲ့အခ်က္ပဲ။
ဒါဆို သူတုိ႔ ႏုိင္ငံေရးက ဘာလဲ။
သူတုိ႔ႏုိင္ငံေရးက “စစ္တပ္ကို ခုတံုးလုပ္ထားတဲ့အေျခခံေပၚမွာ ျပည္သူလူထုတစ္ရပ္လံုုးကို ဖိႏွိပ္ခ်ိဳးႏွိမ္ထားၿပီး တုိင္းျပည္ရဲ႕ အဆီအႏွစ္မွန္သမွွ် စုပ္ယူဝါးမ်ိဳေရးျဖစ္တယ္” (စစ္အုပ္စုႏုိင္ငံေရးဆုိတာ ဒါပါပဲ။ ဒါကို “အမ်ိဳးသားႏုိင္ငံေရး” လုိ႔လည္းေခၚေလ့ရွိတယ္) ဒီကိစၥမွာ“ဘယ္သူခြဲခြဲ ဒုိ႔မကြဲအၿမဲစည္းလံုးမည္” ဆုိတဲ့ ေႂကြးေၾကာ္သံကုိ သူတို႔ပီပီျပင္ျပင္က်င့္သံုးေလ့ရွိတယ္။
သူတုိ႔ခ်င္း ငယ္က်ိဳးငယ္နာ မေဖာ္ၾကဘူး။ ထိန္းထိန္း သိမ္းသိမ္းရွိၾကတယ္။ ဒါေတြကို ေဖာ္ထုတ္လို႔ မျဖစ္ဘူး။ ေဖာ္ထုတ္ၿပီး တိုက္မယ္ဆုိရင္ “ဘုန္းႀကီး ငါးမွ်ားတာကို ဖုိးသူေတာ္က တီတူးရင္း ျမင္တယ္” ဆုိတဲ့ ကိန္းပဲဆုိက္မယ္။ ဒီေတာ့ ဒီလိုတိုက္တာခုိက္တာ မ်ိဳးမလုပ္ဘူး။
ဒုတိယအေၾကာင္းအခ်က္က လက္ဦးမႈရတဲ့သူက လက္ဦးမႈမဲ့သြားတဲ့သူေတြကို “ႏုိင္ငံေရးမလုပ္ပါဘူး” ခံဝန္ခ်က္နဲ႔ တခါထဲ အစြယ္ခ်ိဳးပစ္ထားတဲ့ အခ်က္ပဲ။
“ႏုိင္ငံေရးမလုပ္ပါဘူး” လုိ႔ ဂါထာရြတ္သလို ဗိုလ္ခင္ညြန္႔ေျပာေနတာပဲၾကည့္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ မထိခလုတ္စကားနာထုိးတာေလး ေတြေတာ့ လုပ္တတ္ပါတယ္။ စာတုိစာရွည္ေတြေရးတတ္ပါတယ္။ ဒါကလည္း လက္ဦးမႈရထားတဲ့သူထံ အမ်က္ေျဖစာ ဆက္သြင္းတာ ေလာက္ပါပဲ။ ဒီအထဲမွာ သူတုိ႔အခ်င္းခ်င္းအၾကားက ကိစၥေလးေတြ တစြန္းတစေဖာ္ၿပီး ေရးတတ္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ဟာသူတုိ႔ စကားနာ ထိုးတဲ့အခ်က္ေလးေတြကို စုစည္းၿပီး စစ္အုပ္စုထဲက ဂိုဏ္းတုိက္ပြဲ အေနအထားကို ခန္႔မွန္းရတာသာျဖစ္ပါတယ္။
ဗိုလ္ထြန္းၾကည္က သူ႔စာအုပ္ထဲမွာ ဗိုလ္ေနဝင္းမိသားစု စင္းလံုးငွားေလယာဥ္နဲ႔ ဆြစ္ဇာလန္သြားဇိမ္ခံတာထည့္ေရးသလိုေပါ့။ စာအုပ္ထဲဘာေတြပဲေရးေရး ေနာက္ေတာ့လည္း ဗိုလ္ထြန္းၾကည္ဟာ ဗိုလ္ေနဝင္းသားေျမးေတြနဲ႔အတူ “အမ်ိဳးသားႏုိင္ငံေရး” လုပ္ေနတာ ျမင္ၾကမွာေပါ့။
ဒါေၾကာင့္ စစ္အုပ္စုထိပ္သီးေတြထဲက ဗိုလ္လုမႈ၊ စားခြက္လုမႈဆုိတဲ့ ဂုိဏ္းတုိက္ပြဲဟာ ျပည္သူ႔အက်ိဳးစီးပြားကို အေျခခံၿပီးျဖစ္ ပြားတဲ့ ပဋိပကၡမဟုတ္ပါဘူး။ စစ္အုပ္စုနံပတ္ဝမ္းဆုိတဲ့ ေနရာနဲ႔ ဂြင္ကို သူတို႔အခ်င္းခ်င္းအၾကား လုယက္ၾကတာသာျဖစ္ပါတယ္။
ေနာက္တစ္ခုက စစ္အုပ္စုအခ်င္းခ်င္းတုိက္ပြဲဟာ ဘယ္ေတာ့မွာ စစ္အုပ္စုအေျခခံအုတ္ျမစ္ကို ထိခိုက္ေအာင္ မလုပ္ၾကဘူး ဆို တဲ့ အခ်က္ပါပဲ။ ဒီအခ်က္ကို စစ္အုပ္စုဆန္႔က်င္တဲ့ ဒီမိုကေရစီအင္အားစုေတြ သတိမူၾကဖို႔လိုပါတယ္။
၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒေဘာင္ထဲမွာ “အဂတိလိုက္စားမႈတုိက္ဖ်က္တယ္” ဆိုတာ အိပ္ခ်င္ဟန္ေဆာင္ေနတဲ့ က်ားပါးစပ္ကိုၿဖဲၿပီး အစြယ္ႏုတ္ရတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳးနဲ႔တူေနပါလိမ့္မယ္။ စစ္အုပ္စုက သူ႔ကိုယ္သူ အေရာင္တင္ဖို႔အတြက္ တခ်ိဳ႕ကို ထုိးေကၽြးၿပီး အသံုးခ်ဖုိ႔လည္း ဝန္ေလး ေနမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါ့အျပင္ “တပ္မေတာ္ၿဖိဳခြဲမည့္အႀကံ – ဒုိ႔လက္မခံ” ဆုိတဲ့ ဆင္ထားတဲ့ အကြက္ထဲ ဝင္လာေအာင္ အစာ တပ္ၿပီး မွ်ားေခၚတာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ႏုိင္ေသးတာပဲ မဟုတ္ပါလား။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အထုိင္က်ေနတဲ့ စစ္အုပ္စု၊ စစ္ဗ်ဴရုိကေရစီယႏၱယား ႀကီးေလ။ ဒီယႏၱယားႀကီးကို အခု “၂၀၀၈အေျခခံဥပေဒ” နဲ႔ ရစ္ပတ္ထားတယ္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ