ေမာင္ေအာင္မြန္ – စာေရးဆရာႏွင့္ ပန္းခ်ီဆရာတို႔ တြဲဆံုမိေသာအခါ
က်ေနာ္ေတြးမိသလို ေရးပါမည္ (၂၅၄)
(မိုးမခ) ေမ ၁၃၊ ၂၀၁၇
(၁)
က်ေနာ့္အက်င့္ဆိုးမ်ားအနက္ စာေမးပြဲေျဖၿပီး ျပန္စစ္ ျပန္ျပင္ ထပ္ျဖည့္ျခင္းသည္ အေရးႀကီးလိုအပ္ပံု မသိမဟုတ္၊ သိပါ၏။ သို႔ေသာ္လည္း လုပ္ေလ့မရွိ။ ပစၥည္းတခု၀ယ္ၿပီးေနာက္ ဘယ္ေလာက္ေပးခဲ့ရဆိုသည္ကို မွတ္မထား၊ တေယာက္ေယာက္က ေမးလာလွ်င္ မေျဖတတ္။
၀တၳဳေရးသည့္္အခါတြင္လည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္း။
စိတ္ကူးထဲ ကိန္းေအာင္းေနစဥ္မွာကတည္း ၀တၳဳကိုဦးစြာ နာမည္ေပး၊ ဇာတ္ေကာင္မ်ားသည္လည္း အတတ္ႏိုင္ဆံုး ဇာတ္လမ္းႏွင့္လိုက္ဖက္ေအာင္ အသက္သြင္းထားၿမဲမို႔ ခ်ေရးေသာအခ်ိန္၌ သူတို႔ဘာသာသူတို႔ လႈပ္ရွားေျပာဆိုၾကသည္။
၀တၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္ကို စာေရးဆရာက ႀကိဳးဆြဲလွ်င္ ရုပ္ေသးရုပ္ေသး ျဖစ္ကုန္မဟုတ္ပါလား။
(၂)
သာမန္အားျဖင့္ ေမာင္ေအာင္မြန္သည္ ၀တၳဳတိုေရးသမား၊ ၀တၳုတိုပါႏိုင္သည္က မဂၢဇင္း၊ရိုးရွင္းပါ၏။ ေရးၿပီးသားပို႔ဖို႔ မဂၢဇင္းရွာရေအာင္ အခက္အခဲႏွင့္မႀကံဳဖူးပါ၊ ေရးကတည္းက ေနရာကိုစဥ္းစားၿပီးသားကိုး။ ဟိုဟိုသည္သည္ ေရြးေလာက္ေအာင္ ႀကီးက်ယ္ထင္ရွားသူ စာေရးဆရာႀကီးလည္းမဟုတ္။
စာေပကံ ဆိုတာရွိလွ်င္ ေမာင္ေအာင္မြန္အား ကံေကာင္းဟုေခၚႏိုင္ပါမည္။
မ်က္လံုးႏွစ္လံုးႏွင့္ ဟုတ္ကဲ့ရွင့္ ဟူေသာစကားလံုးက ႏွလံုးသားတြင္း၀င္ေအာင္း၊ ၿပီးေတာ့အၿငိမ္မေန လႈပ္ရွားေန၍ မေနသာသည့္အဆံုး စာလံုးမ်ားအျဖစ္ ခ်ေရးလိုက္ရာ သဂၤ ီရယ္ေမ့ပါႏိုင္ ျဖစ္လာ၏။ စာေရးလွ်င္ ကေလာင္နာမည္ရွိရမည္။ သူငယ္ခ်င္း ကိုေအာင္ဟိန္းက သူစာေရးလွ်င္သံုးဖို႔ စဥ္းစားထားသည့္ ေအာင္မြန္ကို အသိမေပး ခြင့္မေတာင္းႏွင့္ ေမာင္ေအာင္မြန္ လုပ္ပစ္လိုက္သည္။ အဆင့္မီ ၀တၳဳေကာင္း တပုဒ္အျဖစ္ သတ္မွတ္ခံရ၏။
ထိုအခ်ိန္တြင္ က်ေနာ္သည္ ျမန္မာ၀တၳဳတို၊ ဘာသာျပန္ ႏိုင္ငံျခား၀တၳဳတို ေထာင္ဂဏန္းႏွင့္ခ်ီကာ ဖတ္ခဲ့ရံုမက အဂၤလိပ္ဘာသာႏွင့္လည္း ဖတ္တတ္ ဖတ္ႏိုင္ ဖတ္ေနပါၿပီ။ လူေတြၾကား လူလိုေနတတ္ရန္ မခက္ခဲသလို ျဖစ္ျခင္းဟု က်ေနာ္ထင္ပါ၏။
(၃)
သို႔ေသာ္လည္း မေပးရဲသည့္ ရည္းစားစာပါဟု အေပါင္းအသင္းမ်ားကဆိုၾကသည့္ သဂၤ ီရယ္ေမ့ပါႏိုင္ ခင္မင္ရင္းႏွီးသူ အယ္ဒီတာလုပ္သည့္ တကၠသိုလ္နယ္ေျမ စာေစာင္၌ ပါလာျခင္းကို မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ မသိႏုိင္ သိလည္းမသိေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံ စာေရးဆရာမ်ားအသင္း ဥကၠ႒ႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္ခ်င္း ေမာင္ေအာင္မြန္ ဆိုသူသည္ ထိုင္စကားေျပာခြင့္ရ၏။
တကၠသိုလ္ႏွစ္လည္ မဂၢဇင္းသို႔ပို႔ထားေသာ ေရႊမင္းသားေလး ပံုႏွိပ္ၿပီးေနၿပီ။
က်ေနာ္ေရးေသာ ၀တၳုတိုမ်ားကို ဖတ္ရႈထင္ျမင္ခ်က္ေပးသူ ေက်းဇူးရွင္ကား ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ရဲေဘာ္ေမာင္ေမာင္ညြန္႔ (ညြန္႔ၾကဴး) တည္း။ သူ႕လက္ထဲရွိ ဘာဘရာနီတြတ္ ၀တၳဳတိုေလးကို ကိုဘေကာင္းက ဖတ္မိၿပီးႀကိဳက္သြား၏။ သူကရွင္းျပတိုက္တြန္း၍ ေကာ္မတီ၀င္တို႔က သေဘာတူလက္ခံ၏။ ကိုဘေကာင္းက ေမာင္ေအးေက်ာ္ဟု ကေလာင္နာမည္ေပးလိုက္၏။
သည့္ထက္ အဘယ္မွာလွ်င္ ပိုကံေကာင္းနိုင္ပါမည္နည္း။
ျမန္မာ့အသံေရာက္ေတာ့ ယခင္ကတည္းက သိထားခင္မင္းထားသူ စာေရးဆရာမင္းရွင္တို႔ ေသာတရွင္ မဂၢဇင္းထုတ္ရာ၌ ၀င္းေငးရင္း တာ၀န္ခံအယ္ဒီတာ သန္းေဆြႏွင့္အသိျဖစ္ခြင့္ရသည္။ အထူးအေထြ ေလ့လာမေနရပဲ အယ္ဒီတာတို႔၏ သေဘာသဘာ၀ကိုလည္း နားလည္လိုက္ရသည္။ အဖိုးတန္လွပါဘိ။
ထိုအခ်က္သည္ ေမာင္ေအာင္မြန္ ၏၀တၳဳမ်ား ရႈမ၀တြင္ ပင္တိုင္ထည့္ရန္ ဦးေက်ာ္၊ဆရာတင့္တယ္တို႔ ဆုံးျဖတ္ျခင္းျဖစ္တန္ရာ၏။
(၄)
ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးအၿပီး ထြက္လာၾကေသာ စနယ္ဇင္းမ်ားအနက္ ရႈမ၀ရုပ္စံုမဂၢဇင္းသည္ နာမည္ႀကီးပါဘိ။ ဆန္းသစ္ေသာပံုစံႏွင့္ စနစ္က်စည္းကမ္းႀကီးျခင္းကလည္း ထင္ရွားလွပါ၏။ စာမူ အထူးသျဖင့္ ၀တၳဳတပုဒ္ပါဖို႔ အလြန္ခက္ဟုလည္း နာမည္ႀကီးသည္။ ထုိအခါ စာေရးသူတို႔က ပို၍ပါခ်င္လာၾကၿပီ။ ပို႔ၾက ျပန္လာ၊ ထပ္ပို႔ ထပ္ၿပီးျပန္လာႏွင့္–။
ေဒါင္းၿမီးကြက္ ၃ ကြက္ေပၚ၌ ရႈ မ ၀ ဟူေသာ စာလံုး ၃ လံုးပါေသာ စာေရးစကၠဴေလး ေပၚတြင္ အိုလံပီယာလက္ႏွိပ္စက္ႏွင့္ ရိုက္ထားသည္ကား– လူႀကီးမင္း၏ စာမူကိုေက်းဇူးင္စြာျဖင့္ လက္ခံရရွိပါည္။ ရႈမ၀စာတည္းအဖြဲ႕၀င္မ်ား ဖတ္ရႈၾကၿပီးေနာက္ အသံုးမျပဳႏိုင္၍ ၀မ္းနည္းစြာ ျပန္လည္ေပးပို႔ပါသည္။ စူမူမ်ားဆက္လက္ခ်ီးျမွင့္ရန္ ေမတၱာရပ္ခံပါသည္။ ေလးစားစြာျဖင့္ ေမာင္ေက်ာ္ စာတည္းခ်ဳပ္ ဟူေသာစာကို ၀နစ ဟုေခၚၾက၏။
ရႈမ၀ေခတ္ဟု တင္စား၍ပင္ ေခၚၾကေသာေၾကာင့္ ျဖစ္တန္ေကာင္းပါရဲ႕– ရႈမ၀ တြင္ ၀တၳဳတပုဒ္ပါရရင္ ေသေပ်ာ္ပါၿပီ ဆိုေသာေျပာသံမ်ားပင္ ၾကားဖူးခဲ့ပါ၏။ ေမာင္ေအာင္မြန္ ၀တၳဳပို႔စဥ္က မည္သူႏွင့္မွမသိ၊ ခင္မင္ေနၿပီျဖစ္ေသာ အကိုသန္းေဆြကိုပင္မေျပာ။ ျပန္လည္ဆံုဆည္းရာ ၀တၳဳပါလာေတာ့ သူအံ့ၾသေနသည္။ ေမာင္ေအာင္မြန္ ခမ်ာ ၀နစ ႏွင့္မႀကံဳလိုက္ရပါ။
စာေပကံေၾကာင့္ေလလား။
(၅)
သိၾကသည့္အတိုင္း ၀တၳဳဆိုေတာ့ သရုပ္ေဖာ္ပံု ပါရသည္။
တကၠသိုလ္နယ္ေျမထုတ္ စာေစာင္မ်ား၌ ေမာင္ေငြထြန္း၊ ဗဂ်ီေအာင္စိုးတို႔၏ လက္ရာမ်ားႏွင့္ဆံုဖူးပါ၏။ ရႈမ၀ ေရာက္ေတာ့ ပန္းခ်ီဆရာႀကီးမ်ားျဖစ္ၾကေသာ ဦးကိုေလး၊ ဦးအုန္လြင္၊ ဦးစန္းလြင္ ထို႔ေနာက္ေသာင္းဟန္ ၿပီးေတာ့ ေမာင္ေမာင္သိုက္ စသျဖင့္။ လကုန္မဂၢဇင္းႏွင့္ စာမူခသြားယူမို႔ ပန္းခ်ီဆရာမ်ားႏွင့္ မသိ၊ ဆံုစရာလည္း အေၾကာင္းမရွိ။ စီမံခန္႔ခြဲမႈဆိုင္ရာ အယ္ဒီတာကသာ ပန္ခ်ီဆရာထံ ပံုအပ္တာမို႔ စာေရးဆရာႏွင့္မဆိုင္။ သို႔ေသာ္လည္း ၀တၳဳေရးသူႏွင့္ ၀တၳဳသရုပ္ေဖာ္ပံုဆြဲသူ စာေရးဆရာႏွင့္ပန္းခ်ီဆရာေရွာင္ရွားနေၾကသူမ်ားလည္း မဟုတ္ၾကသမို႔ ရႈမ၀တိုက္မွာ ဆံုၾကရသေပါ့။
ဦးကိုေလးကိုျမင္ဖူးၿပီ၊ ကိုေသာင္းဟန္ႏွင့္အသိျဖစ္ၿပီ၊ ေမာင္ေမာင္သိုက္ႏွင့္ခင္သြားၿပီ။
(၆)
ထိုခ်စ္စရာေကာင္းေသာ လူငယ္ပန္းခ်ီေက်ာ္ ေမာင္ေမာင္သိုက္ထံမွ အံ့ဖြယ္စကားၾကားရ၏။
ေမာင္ေအာင္မြန္၀တၳဳဆို ဖတ္ၿပီးအရသာခံ ဇိမ္ႏွင့္ဆြဲလို၍ စာမူေတာင္းေၾကာင္း သတင္းၾကားရရာ မယံုႏိုင္စရာပါ။ ပံုေလးေတြလွ လက္ရာကသန္႔သည့္ထဲ ပန္းခ်ီဆရာ၏ေစတနာက တိုး၍ပါလာျပန္ၿပီ။ သည္လိုႏွင့္ပင္ ေမာင္ေအာင္မြန္ႏွင့္ ေမာင္ေမာင္သိုက္ လူလူခ်င္းခင္မင္ျခင္းထက္ အႏုပညာခ်င္းကပိုရင္းႏွီး ပိုယွက္ႏႊယ္ေနေလၿပီ။
နာ္ၾကည္းသလို မုန္းသလိုႏွင့့္—ေရာ၊ ေမ့ခက္ခက္ မုန္းခက္ခက္ ေရာ–၊ ရႈမ၀မဂၢဇင္း ၀တၳဳရွည္ ၂ ပုဒ္စလံုးတြင္ ေမာင္ေမာင္သိုက္ လက္စြမ္းျပထားဟု စာေရးသူႏွင့္ ပန္းခ်ီဆရာတို႔သာမက အယ္ဒီတာႏွင့္ စာဖတ္သူမ်ားကပင္ မသိခ်င္မွအဆံုး။
(၇)
စာအုပ္အျဖစ္ထုတ္ဖို႔ စီစဥ္ျပင္ဆင္ၾကသူမ်ားက ရႈမ၀ေခတ္ကို ထင္ဟပ္ေစခ်င္ေသာဆႏၵ အေကာင္အထည္ေဖာ္ရန္ စိတ္ကူးႀကိဳးပမ္းၾကသည္။ ဤစာအုပ္တြင္ 7 July သရုပ္ေဖာ္၀တၳဳတပုဒ္လည္း ပါေသး၏။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၏ ျပယုဂ္မ်ားျဖစ္သည့္ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ခန္းမႏွင့္သစ္ပုတ္ပင္ကို လြမ္းေဆြးဖြယ္ရာ ပန္းခ်ီဆရာ ေ၀ခ်စ္ကိုက သရုပ္ေဖာ္ထား၏။
ေမာင္ေမာင္သိုက္က ကြယ္လြန္ရွာၿပီ၊ က်ေနာ္ကလည္း အေ၀းႀကီးမွာ– ပန္းခ်ီေ၀ခ်စ္ကိုႏွင့္ ေပါင္းစပ္ ေပးထားေသာ ပံုကိုၾကည့္ ရင္တြင္းကထြက္လာသည့္ပီတိႏွင့္ စာေရးဆရာႏွင့္ ပန္ခ်ီဆရာတို႔ တြဲဆံုမိပံုကို ေငးရင္း ေတြးရင္း ေရးလိုက္ရေၾကာင္းပါ။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
