စာစုတုိ

ေနသြင္ ● သူႀကီးႏြားေက်ာင္းျခင္း

ေနသြင္ ● သူႀကီးႏြားေက်ာင္းျခင္း
(မုိးမခ) မတ္ ၁၈၊ ၂ဝ၁၇

ေမာင္စံမွာ အသက္ ၃ဝ အရြယ္ စိ္တ္မႏွံ႔သူျဖစ္ၿပီး သရက္ကုန္း တရြာလံုး၏ လက္တိုလက္ေတာင္း ခုိင္းဘက္ျဖစ္သည္။ ေရေျမာင္တူးစရာရွိလည္း ေမာင္စံ။ ထင္းခြဲစရာရွိလည္း ေမာင္စံ။ ေခါင္မိုး မိုးစရာရွိလည္း ေမာင္စံ။ ဘယ္သူ ခုိင္းခုိင္း ေမာင္ စံက က်ဳိးက်ဳိးႏြံႏြံ လုပ္သည္။ ေပးသမွ်ႏွင့္လည္း ေက်နပ္သည္။ သို႔ႏွင့္ ေမာင္စံမွာ တရြာလံုး၏ လက္စြဲျဖစ္ေနေလသည္။

သရက္ကုန္းရြာမွာ ဇနပုဒ္ေလးသာျဖစ္ၿပီး တရြာလံုးတြင္ ေမာင္စံတို႔ အသက္အရြယ္ဆုိ၍ လက္ခ်ဳိးေရတြက္လို႔ရပါသည္။ လူငယ္ အမ်ားစုသည္ ၿမိဳ႕တက္ အလုပ္လုပ္ေနၾကၿပီး၊ ေမာင္စံႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ေသာ ေမာင္စိုး၊ ၾကက္သိုး၊ စသည္တို႔မွာ တျခားရြာတြင္ အိမ္ေထာင္က်ၾကသျဖင့္ ရက္ႀကီးအခါႀကီးတြင္သာ ျပန္ေတြ႔ရသည္။ ဂ်ပု၊ ပိုင္စိုး၊ မိုးမင္းတို႔မွာ ႏိုင္ငံျခားမွာ ၾကံဳရာက်ပမ္းလုပ္ရင္း အဆင္ေျပေနသည့္ သတင္းၾကားရသည္။

ငယ္စဥ္ကတည္းက သူငယ္ခ်င္းအားလံုးတို႔တြင္ ေမာင္စံမွာ စာအည့ံဆံုး ျဖစ္သည္။ ေမာင္စံမွာ ငယ္စဥ္ကတည္းကပင္ မိဘ မဲ့ျဖစ္ၿပီး ရြာဦးဆရာေတာ္ ဦးဝိနာယ၏ေက်ာင္းတြင္ ႀကီးျပင္းခဲ့ရသည္။ ရြာဓေလ့အရ ေမာင္စိုး၊ ၾကက္သိုး စေသာ သူငယ္ ခ်င္းမ်ားလည္း ရြာဦးေက်ာင္းတြင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားမ်ား ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္သူတို႔မွာ ေမာင္စံလိုမဟုတ္ဘဲ သံုးမုိး၊ ေလးမိုး စသျဖင့္ ေက်ာင္းတြင္ထားၾကၿပီး အလုပ္လုပ္ႏိုင္သည့္ အရြယ္ေရာက္ေသာအခါ မိဘေတြက ျပန္ေခၚၾကသည္။ လယ္ယာလုပ္ငန္းမ်ားတြင္ ခုိင္းၾကသည္။ ေမာင္စံမွာသာ ျပန္စရာအိမ္မရွိသျဖင့္ ဦးဝိနာယ ေက်ာင္းတြင္ ေသာင္းတင္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။

တျမန္ႏွစ္က တပို႔တြဲလကြယ္တြင္ ဦးဝိနာယ ပ်ံလြန္ေတာ္သည့္ႏွစ္မွာပဲ ေမာင္စံမွာလည္း ဘဝတဆစ္ခ်ဳိး ေျပာင္းခဲ့သည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားဘဝကို အဆံုးသတ္ၿပီး ရြာ၏ လက္တုိလက္ေတာင္းဘဝသုိ႔ေျပာင္းဖို႔ဇာတာ ေပၚလာသည္။ မိုးက် လာလွ်င္ သူ႔လယ္ကို ထြန္ေပးရန္၊ ကိုယ္ခြဲမရွိေသာ သူႀကီးက ေမာင္စံကိုေခၚသည္။ စားၿပီးေသာက္ၿပီး စပါး လွည္တစီးတုိက္ ေပးမည္ဟု ဆုိသည္။

လယ္ဧက ၂၀ ကို ထြန္ရသည္။ ပ်ဳိးၾကဲရသည္။ ပ်ဳိးႏႈတ္ရသည္။ ပ်ဳိးဆြဲရသည္။ စိုက္ခြက္ျပင္ရသည္။ မိုးေလးလခန္႔ ၾကာေသာ အခါ လယ္အလုပ္ၿပီးစီး၍ ေမာင္စံ၏တာဝန္လည္း ၿပီးဆံုးေလသည္။

သို႔ေသာ္ နဂိုကတည္းက ေမာင္စံကို က႐ုဏာရွိေသာသူႀကီးက ေမာင္စံကို သူ႔အိမ္တြင္ ဝုိင္းလုပ္ဝုိင္းစားဆက္ေနရန္ ေခၚ သည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကလြဲလို႔ တျခားကို သြားစရာမရွိေသာ ေမာင္စံကလည္း သေဘာတူသည္။ သို႔ႏွင့္ ေမာင္စံသည္ သူႀကီး အိမ္တြင္ မိသားစုတေယာက္လို႔ ဝုိင္းလုပ္ဝိုင္းစားအျဖစ္ ဆက္ေနျပန္သည္။ သားေထာက္ သမီးခံမရွိေသာ သူႀကီး အိမ္တြင္ ေရခပ္ျခင္း၊ ထင္းခြဲျခင္း၊ ခုိင္းႏြားမ်ားကို အစာေကြ်းျခင္း၊ ယုယျခင္း စသည္တုိ႔ ျဖင့္ ရက္တို႔ ကုန္လြန္လာခဲ့ေလသည္။

စပါးေပၚခ်ိန္တြင္ သူႀကီးသည္ ကတိအတုိင္း စပါးလွည္းတစီးတိုက္ေပးသည္။ ေမာင္စံသည္ စပါးကိုေရာင္းၿပီး ရသည့္ေငြ အားလံုးကိုလည္း သူႀကီးကေတာ္ကိုပင္ အပ္၍ထားလုိက္သည္။ လယ္ကြင္းတြင္ စပါးျပတ္လပ္ေသာအခါ ေမာင္စံသည္ သူႀကီးႏြားအုပ္ကို ေက်ာင္းရေလသည္။

သူႀကီးသည္ လူရုိးတေယာက္ ျဖစ္ၿပီး သူႀကီးကေတာ္မွာ ေစ့စပ္ေသခ်ာသူ ျဖစ္သည္။ သူႀကီးက စိတ္ထားႏူးညံ့ေသာ္လည္း သူႀကီးကေတာ္မွာ ျပတ္သားသူ ျဖစ္သည္။ “ေဟ့ ေမာင္စံ၊ နင္ ငါ့ကိုအပ္ထားတဲ့ေငြေတြကို နင္အသံုးလိုတဲ့အခါ ငါ အားလံုး ထုတ္ေပးမယ္။ ေအး… ေသာက္ဖုို႔ စားဖို႔ အေလလိုက္ဖို႔ေတာ့ ငါ့မွာ လာမေတာင္းနဲ႔။ တျပားမွ မရဘူး၊ ၾကားလား”။ ေမာင္စံမွာ သူႀကီးကေတာ္ကို အေမကဲ့သို႔ ခ်စ္လည္းခ်စ္ရ ေၾကာက္လည္း ေၾကာက္ရပါသည္။ သူႀကီးမွာ က်န္းမာေရးအရ အလုပ္ၾကမ္း မ်ားကို မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ေသာ္လည္း သူႀကီးကေတာ္မွာ သူ႔အသက္ႏွင့္မမွွ်ေအာင္ က်န္းမာ၍ ေမာင္စံနီးပါး အလုပ္လုပ္ႏိုင္သူ ျဖစ္သည္။

မုိးတြင္းဘက္တြင္ ရြာပတ္ပတ္လည္တြင္ စပါးစိုက္ခင္းမ်ား ဝိုင္းေနသျဖင့္ ႏြားမ်ားကို ဂရုတစိုက္ ထိန္းေၾကာင္းရန္ လိုပါသည္။ သုိ႔မဟုတ္ပါက သူမ်ားလယ္ခင္းသို႔ဝင္ၿပီး ပ်ဳိးခင္းမ်ားေပၚ တက္နင္းေျပးလႊာျခင္း၊ ပ်ဳိးပင္ေပါက္မ်ားကို ဝင္စားျခင္း၊ လယ္ကန္ သင္းမ်ားကို ဖ်က္စီးျခင္းျပဳလုပ္လွွ်င္ မ်က္ႏွာပ်က္စရာေတြ ျဖစ္တတ္ပါသည္။ သားသမီး ေနာက္ခံမရွိေသာ သူႀကီးအိမ္တြင္ မိုးတြင္းကာလ ႏြားမမ်ားကို ထိန္းေၾကာင္းမည့္သူမရွိသျဖင့္ ႏြားေၾကာင္္း အငွားခ်၍ တျခားရြာသို႔ ပို႔ထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ယခုအခါ လယ္ယာလုပ္ငန္းသိမ္းခ်ိန္ျဖစ္သျဖင့္၊ ႏြားစားက်က္ကြင္းမ်ား က်ယ္လာခ်ိန္ျဖစ္၍ ႏြားမမ်ား အားလံုး ျပန္ေရာက္လာ ပါသည္။ ေမာင္စံသည္လည္း သူ႔အလုိလို သူႀကီးႏြားကိုေက်ာင္းဖုိ႔ ျဖစ္လာေလသည္။

သူႀကီးပိုင္ေသာ ႏြားအုပ္တြင္ ႏြားမ ၂၁ ေကာင္ ရွိပါသည္။ သူႀကီးႏြားမ်ားကို ေက်ာင္းရသည္မွာ မလြယ္ပါ။ ထိပ္က်ားမ၏ သားသည္ ႏြားေပါက္အရြယ္ ေရာက္ေနၿပီး ခ်ဳိေသြးတတ္သည္။ လယ္ကန္သင္းကို ေဝွ႔ခါ ေဝွ႔ခါ ခ်ဳိကိုပင္ အဆက္မျပတ္ ေသြးေနတတ္သည္။ အစာကို မစားေပ။ တျခား ႏြားအုပ္ႏွင့္ ေတြ႔လွ်င္ ရြယ္တူ ႏြားေပါက္မ်ားကို ရန္စတတ္ၿပီး ႏြားမမ်ား ေနာက္သို႔ တေကာက္ေကာက္ လုိက္တတ္သျဖင့္ လိုက္ခြဲရတတ္သည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ႏြားမ်ား ဗိုက္ပိန္ေန သည္ကိုေတြ႔ရလွ်င္ သူႀကီးကေတာ္က ေမာင္စံကို ဆူတတ္သည္။

သူႀကီးႏြားမ်ားကို ေက်ာင္းရသည္မွာ မလြယ္ပါ။ ႏြားမေလးတေကာင္သည္ ေမြးကတည္းက ပိန္လွီေနသျဖင့္ ႏို႔မႈန္႔ကိုေဖ်ာ္၍ တုိက္ရသည္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ႏြားမေလးသည္ က်န္းမာခုန္ေပါက္တတ္လာသျဖင့္ သူႀကီးကေတာ္က ေက်နပ္ေနသည္။ ႏြားမေလးကို မနက္ဘက္ ျခံက မလႊတ္ခင္ ႏုိ႔မႈန္ေဖ်ာ္ရည္ကို ပုလင္းထဲထည့္၍ ပါးစပ္ေပါက္ထဲ အတင္းထိုးသြင္းရသည္။ ထုိ ကိစၥမွာ မနက္ဘက္ အပန္းမႀကီးေသာ္လည္း ေန႔လည္ ေနပူပူတြင္ ႏု႔ိမႈန္ေဖ်ာ္ရည္တုိက္ရန္ တကြင္းလံုး ပတ္ေျပးေနေသာ ႏြားမေလးကို လုိက္ဖမ္းရသည္မွာ တကယ္မလြယ္ကူပါ။

နမဲမ (ႏြားမည္းမ) ဆုိေသာ ႏြားမေလးတေကာင္က တမ်ဳိးထူးျပန္သည္။ နမဲမသည္ ႏြားအုပ္ႏွင့္ မေရာဘဲ သူ႔သေဘာႏွင့္ သူ စားကြက္ ရွာတတ္သျဖင့္ ႏြားအုပ္စစ္ခ်ိန္တြင္ တေကာင္ေလ်ာ့ေနလ်င္ ငမဲမမွလြဲ၍ တျခားႏြား မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ နမဲမသည္ ကိုယ့္ အုပ္ႏွင့္မေပ်ာ္ေသာ္လည္း တျခားႏြားတအုပ္ထဲ ေရာေနတတ္သည္။ တျခားအုပ္မွ ႏြားေပါက္တေကာင္ႏွင့္ ျမက္စားေနတတ္ သည္။ သူ႔ကို ျပန္ခြဲလာလွ်င္ နမဲမသည္ ျမက္မစားေတာ့ဘဲ ဟိုဒီ ေလွ်ာက္ကာ သူဟာသူ ျမက္စားေနေသာ တျခားႏြားမ်ားကို အေႏွာင့္အယွက္ေပးတတ္သည္။

ျဖဴေလးဆုိေသာ ႏြားမမွာ လယ္ကြင္းထဲတြင္ ျပႆနာမရွာတတ္ပါ။ သုိ႔ေသာ္ ညေန ျခံထဲသြင္းခ်ိန္တြင္ အျမဲတမ္းျပႆနာ ရွာတတ္သည္။ သူ႔အေမႊးအေရာင္မွာ ျဖဴသေလာက္ အသန္႔ႀကိဳက္ေသာႏြားဟု ဆုိရမည္။ သူႀကီးကေတာ္ရဲ ့ အဆုိအရ ျဖဴ ေလး၏ အေမႏြားမႀကီးမွာ ေတာႏြားမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ ၿမိဳ႕ကဝယ္လာေသာ ႏြားမ်ဳိးဟု သိရသည္။ ျဖဴေလးမွာ ႏြားျခံထဲတြင္ တ ျခားႏြားမ်ားႏွင့္ ေရာအိပ္ရသည္ကို မေပ်ာ္ပိုက္ပါ။ စိုစိုစြတ္စြတ္တြင္ မအိပ္တတ္ပါ။ မွက္ျခင္မကိုက္ေစရန္ ဖုိေပးထားေသာ မီးပံုနံေဘး ေျမမို႔မို႔တြင္ပင္ သီသန္႔ အိပ္ပါသည္။ ညဘက္ ႏြားျခံဘက္က ရုန္းရင္းဆန္ခတ္ အသံၾကားရင္ ျဖဴေလးနဲ႔ တျခား ႏြားမေတြ ေနရာလုေနတာျဖစ္ဖို႔ ေသခ်ာသေလာက္ ရွိပါသည္။

သို႔ႏွင့္ ေမာင္စံသည္ သူႀကီးပိုုင္ေသာႏြားမ်ားကို ေက်ာင္းရသည္။ ႏြားတေကာင္ခ်င္စီ၏ စရုိက္ေတြကိုလည္း ေလ့လာထားရ သည္။ ဘယ္ႏြားက ဘယ္လိုအက်င့္ရွိသည္ကို အလြတ္မွတ္ရသည္။ ဘယ္ႏြားေပ်ာက္ရင္ ဘယ္မွာရွာရမည္ကို သိထားရ သည္။

ႏြားတို႔သည္ ျမက္သာစားၿပီး၊ ခ်ဳိေသြးရန္၊ ႏြားမ အေဖာ္ေနာက္သုိ႔လိုက္ရန္၊ ျခံခုန္ရန္သာ စဥ္းစားေနၾကသည္။ အက်ဳိး ေၾကာင္းႏွင့္ေျပာလည္း ေမာင္စံ၏စကားကို သူတို႔ နားလည္မည္မဟုတ္သျဖင့္ ေမာင္စံသည္ အခါခါ ေမာရသည္။ တေယာက္ တည္းေရရြတ္ရင္း စိတ္ညစ္ရသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူႀကီးႏြားျဖစ္သျဖင့္ မရိုက္ရဲ၊ မေဟာက္ရဲ၊ ေလာက္ေလးခြျဖင့္ မပစ္ရဲ၊ မ ေက်နပ္၍ က်ိန္ဆဲသည့္အခါမွာပင္ သူႀကီးကေတာ္ကြယ္ရာတြင္ပင္ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ဆဲရေလသည္။

ႏြားမအုပ္ကိုေက်ာင္းရသည္မွာ ခုိင္းႏြားႀကီးႏွစ္ေကာင္ႏွင့္ မတူပါ။ မိုးတြင္းဘက္ ေမာင္စံေက်ာင္းရေသာ ခုိင္းႏြားႀကီး ႏွစ္ ေကာင္မွာ အိေႁႏၵရသည္။ မုိးထဲ၊ ေလထဲ၊ ႏြံထဲ၊ ဗြက္ထဲ၊ မနက္ကေန ညေနအထိ ေမာင္စံႏွင့္အတူ ပင္ပင္ပန္းပန္း အလုပ္ လုပ္ၾကသည္။ တခ်က္မညည္းျငဴ။ အလုပ္နားသည့္အခါလႊတ္ထားေသာ္လည္း လယ္ကန္သင္းေတြကို မဖ်က္ဆီး။ ပ်ဳိးခင္း ထဲ မေလွ်ာက္။ ညဘက္တြင္ ျမက္စားၿပီး တုိးတိတ္စြာအိပ္ၾကသည္။ ေမာင္စံလည္း  သူႀကီးအိမ္ေရွ႕က ကြပ္ပစ္တြင္ အိပ္ေရး ဝဝ အိပ္ရသည္။

သို႔ေသာ္ ႏြားမမ်ား ေရာက္လာကတည္းက ေမာင္စံသည္ အိပ္ေရးဝဝ မအိပ္ရေတာ့ေပ။ ေနာက္တရက္ ဘယ္ကြင္းတြင္ ႏြား ေက်ာင္းရင္ေကာင္းမလဲစဥ္းစားရင္း ဘယ္ခ်ိန္အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္ မသိေတာ့။ ႏြားျခံထဲ ဝရုန္းသုန္းကားျဖစ္သည့္ညတြင္ ႏိႈးၿပီး ေတာင္ေတြးေျမာက္ေတြး အိပ္မရေတာ့ပါ။  သူႀကီးကေတာ္သည္ ေမာင္စံ၏ ေသာကကို မသိ။ ညေနေစာင္း၍ ႏြားအုပ္ မစံုလွ်င္ ေမာင္စံကိုပင္ ဆူသည္။ ႏြားမမ်ား ဗိုက္မျပည့္လွ်င္ ေမာင္စံကိုပင္ ဆူသည္။ ညဘက္ ႏြားျခံထဲတြင္ ဝရုန္းသုန္းကား ျဖစ္လွ်င္ ေမာင္စံကို ေအာ္ေခၚသည္။

“အရီးေရ၊ ဆိုးတဲ့ ႏြားမေတြကို ႀကိဳးခ်ည္ထားရင္ ေကာင္းမယ္” ဟု ေျပာေသာအခါ သူႀကီးကေတာ္က လက္မခံ။

“မလိုပါဘူးေတာ္။ က်ဳပ္တို႔ငယ္ငယ္က ႏြားအေကာင္ ၁ဝဝ ဘာမွမျဖစ္ဘူး” ဟုသာ ေျပာတတ္သည္။ သူႀကီးကေတာ္သည္ ေျမရွင္ႀကီး၏သမီးျဖစ္ၿပီး သူ႔အေဖလက္ထက္က ႏြားအေကာင္ ၁ဝဝ ရွိခဲ့သည္ကို မၾကာခဏ ေျပာတတ္သည္။

သို႔ေသာ္ ေခတ္ကားေျပာင္းေနသည္။ သူႀကီးကေတာ္မွာ တင္းခံ၍သာ ေနသည္။ ႏြားစားက်က္ေတြ အရင္ေလာက္ မက်ယ္ ေတာ့။ ေမာင္စံတို႔ ငယ္ငယ္က ထင္းခုတ္၊ ဖက္ခူး၍ရေသာ ေတာမ်ားမွာ အခုအခါ သူပိုင္၊ ငါပိုင္ ရာဘာျခံႀကီးေတြ ျဖစ္ကုန္ သည္။ လဆန္းရက္ကပင္ ရြာေျမာက္က ဖိုိးေလးရဲ႕ႏြားေပါက္ေလးေတြ သူေဌးႀကီးတေယာက္ရဲ႕ ရာဘာပင္ေတြကို ဝင္စားလို႔  ႏြားလည္း ေသ။ အေလွ်ာ္လည္း ေပးရသည္ဟု ၾကားသည္။

ဒီဘက္ေခတ္တြင္ ႏြားမ်ား စည္းကမ္းရွိရန္လိုသည္ဟု ေမာင္စံထင္သည္။ ခ်ည္တန္ရင္ ခ်ည္၊ ရိုက္တန္ရင္ ရိုက္၊ ေငါက္တန္ရင္ ေငါက္သင့္သည္ဟု ေမာင္စံ က ထင္သည္။ ႏြားမမ်ားကို ခုိင္းႏြားႀကီးမ်ားကဲ့သို႔ နဖားၾကိဳးထိုးတန္ရင္ ထိုးရမည္။ မိုးဘက္တြင္ ပင္ပင္ပန္းပန္း လယ္လုပ္ခဲ့ေသာ ခုိင္းႏြားႀကီးမ်ားကို ေႏြတြင္ အနားေပးၿပီး ႏြားမမ်ားကို ခုိင္းတန္ရင္ ခုိင္းသင့္သည္ဟု ေမာင္ စံ ေျပာျပခ်င္သည္။ ဥပမာ အခုလို ေရရွားေသာေႏြတြင္ ႏြားမ်ားအတြက္ ေသာက္ေရကို ႏြားမမ်ားကိုယ္တုိင္ လွည္းႏွင့္ တိုက္ ယူတာမ်ဳိး ျဖစ္သည္။ ယခုအခါ ႏြားမမ်ားအတြက္ ေသာက္ေရကို ခုိင္းႏြားႀကီးမ်ားက ဆြဲေပးေနရသည္။  ေတာင္ရြာက ေရကို အိမ္အေရာက္တုိက္ေသာလမ္းတြင္ ေမာင္စံက ခုိင္းႏြားမ်ားကို ေျပာသည္။

“ငါ့ေကာင္ႀကီးေတြေရ၊ ဒို႔ေတြကေတာ့ မုိးတြင္းလည္း အလုပ္မ်ား၊ ေႏြလည္း မနားရ၊ ႏြားမေတြက ဇိမ္က်တယ္”

ခုိင္းႏြားႀကီးႏွစ္ေကာင္သည္ ေမာင္စံကုိ ဘာမွျပန္မေျပာ။ လွည္းကိုသာ ရုန္းေနၾကေလသည္။ သူႀကီးကေတာ္ကို ထပ္မ ေျပာရဲေသာေမာင္စံသည္ ေႏြျမန္ျမန္ကုန္ပါေစ ဆုေတာင္းသည္။ ႏြားမမ်ားကို တျခားရြာျပန္ပို႔မွ ဒီဇာတ္လမ္းဆံုးမည္ဟု ေတြးရင္း ႏြားေက်ာင္း၍သာ ေနေလသည္။


သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ

Similar Posts