ရသေဆာင္းပါးစုံ

မင္းကုိႏုိင္ ● ျဖံဳဘူး … အားၿပိဳင္ပြဲ

မင္းကုိႏုိင္ ● ျဖံဳဘူး … အားၿပိဳင္ပြဲ
(မုိးမခ) မတ္ ၁၁၊ ၂၀၁၇

ကုိမင္းကုိႏုိင္ လူမႈကြန္ရက္စာမ်က္ႏွာေပၚမွ ျပန္လည္ကူးယူပါသည္။

ဆရာမ ခင္ခင္​ထူးက သူ၏အမ်ဳိးမ်ားႏွင့္ ႏွစ္ႀကိမ္မိတ္ဆက္ေပးဖူးသည္။ “အညာသူ အညာသား ကြၽန္မ ေဆြမ်ဳိးမ်ား” ဆို သည့္စာအုပ္တြင္ ပထမအႀကိမ္ မိတ္ဆက္ျခင္း။ ထိုစဥ္ကပင္ သူ႔အမ်ဳိးရြာမ်ားကို ကြၽန္ေတာ္က ရင္းႏွီးႏွင့္ၿပီ။ အျပင္တြင္ ထပ္မိတ္ဆက္ေသာ္ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ မ်က္ႏွာမစိမ္းသည့္ ရြာမ်ားျဖစ္ေနၿပီ။

၂၀၁၃ ခုႏွစ္ခန္႔က ျဖစ္မည္။

သူေခၚသြားသည့္ အမ်ဳိးရြာမွာ တည္ေနရာေကာ နာမည္ပါ ထူးပါဘိ။ ဧရာဝတီႏွင့္ ခ်င္းတြင္းျမစ္ၾကားမွ ကြၽန္း။ သခ်ဳႋင္းေျမ မရွိ၍ ေလွႏွင့္ပင္ ေရထဲ စ်ာပနခ်ရသည့္ ရြာကေလး။ အမည္ကလည္း “ျဖံဳဘူး” ဆိုပဲ။ ႐ုတ္တရက္ဆိုလွ်င္ေတာ့ ဖ႐ံုဘူးဟု နားၾကားလြဲႏိုင္သည္။ တကယ္က “ျဖံဳဘူး” သာ အမွန္။ ဘာအဓိပၸါယ္လဲဆိုေတာ့ ဟိုဘက္ရြာနာမည္ ၾကည့္ခိုင္းသည္။ ဟုတ္ ပ၊ လိုက္ဖက္လွခ်ည့္။ “ေၾကာက္ဖူး” ဆိုပဲ။ ရွင္းေပၿပီ။ မေၾကာက္ဘူး၊ မျဖံဳဘူးေပါ့။ ဒါေတာင္ ဟိုခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ တရြာ ရွိေသးသည္။ နာမည္ကလည္း “လန္႔ဘူး” ဆိုပဲ။ ေျပာသူက ဆရာေနဝင္းျမင့္။ ဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ ဆရာညီမင္းညိဳက ယံုၾကည္သည္။ ဆရာမခင္ခင္ထူးက လက္ကာလ်က္ မဟုတ္ဘူး၊ လန္႔ဘူးဆိုတာ မရွိပါဘူး၊ ေၾကာက္ဘူးနဲ႔ ျဖံဳဘူးပဲ ရွိတယ္ ဟု သူ႔အမ်ဳိးရြာေတြအေၾကာင္း ရွင္းယူရသည္။

ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲေတာ့ ေျမႏုကြၽန္းေပၚခ်ိန္ေတြမွာ ေျမဦးပြဲကို မေၾကာက္တမ္း မျဖံဳတမ္း ႏႊဲခဲ့ရသည့္ ရြာသူရြာသားမ်ား။ အခ်ဳိ႕ကိစၥမ်ား၌ အတီး အတ။ အခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ ခြတီး ခြက်။ အညာသူ အညာသားေဆြမ်ဳိးမ်ားက ဘယ္လိုႀကိဳမွာပါလိမ့္။
# …………….#…………………. #

ဂြမ္ေဒါင္းသံ တညံညံျဖင့္ ေဟာေျပာပြဲဆီခ်ီလာေနသည့္ အညာကအမ်ဳိးမ်ားကို ဖုန္လံုးေတြေအာက္ ေတြ႔ေနရ သည္။ “ပူသူ ေအးကြက္လိုက္ရွာ” ဆိုသည့္အတိုင္း ကြၽန္ေတာ္က ငွက္ေပ်ာေတာကေလးတခုေတြ႔သည္ဆိုသည္ႏွင့္ ျမက္ေလွ်ာေႁမြ တေကာင္လို ဝင္တိုးလိုက္သည္။ ခံုတန္းလ်ားေလးကလည္း အရံသင့္ႀကိဳလို႔မို႔ တေမွးေတာ့ နားခြင့္ရၿပီ။

ေအးရိပ္မွာ ေခြၽးသိပ္မယ္ မၾကံေသး၊ ဆရာညီမင္းညိဳ၏ ေပါက္ကြဲသံက အျပင္းစားသံစဥ္ေတြႏွယ္ ငွက္ေပ်ာေတာ စတူဒီယို ထဲ ထြက္လာသည္။ “ဘာမသိဘူး၊ သြားေမးဗ်ာ၊ အူေၾကာင္ေၾကာင္လာလုပ္မေနနဲ႔”။

ဘာေတြျဖစ္ေနလဲဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ေရးရာဇဝင္ကို ေဒသအာဏာပိုင္ေတြက မရရွိ မသိရဟုဆိုကာ ေဟာေျပာပြဲကို ခြင့္မျပဳျခင္းပင္။ ေဟာေျပာပြဲလုပ္ပါက အေရးယူမည္ဆိုပဲ။ ၿခိမ္းေျခာက္၍ေကာင္းေသာ အရာလည္းမဟုတ္။ ဒီေလာက္ခရီး ေဝးလာၿပီးမွ လက္ေလ်ာ့၍လည္း မျပန္ႏိုင္။ ဆရာမခင္ခင္ထူးက ကြၽန္မအမ်ဳိးေတြရြာမွာ ဘာလို႔အညံ့ခံရမတုံး။ ေဟာမည္ဟု ဆိုသည္။

စစ္ကိုင္း၊ မေကြး၊ မႏၱေလး တိုင္းသုံးခုဆံုရာ ျဖံဳဘူးရြာမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေခါင္းသံုးလံုးဆိုင္ၾကသည္။ ဆရာ ညီမင္းညိဳကလည္း ေရွ႕တလွမ္း တိုးခ်င္သူ။ မိန္းမကိုေတာင္ ဖုန္းဆက္ၿပီးၿပီ။ အေျခအေနကေတာ့ ျပန္မလာရင္ ငါးပိေၾကာ္ျပင္ထားဆိုတာမ်ဳိး။ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ေဟာၿပီးမွ ျပန္ခ်င္သူ။ သို႔ႏွင့္ သူတို႔၏ရာဇသံကို ကြၽန္ေတာ္တို႔သံုးဦးကိုယ္စား ဆရာေနဝင္းျမင့္က မာထန္ထန္ တံု႔ျပန္သည္။ ေဟာမွာပဲ ေျပာမွာပဲ တုိ႔ကို လာမတားနဲ႔။တားျမစ္သူ ေၾကာင္အမ္းအမ္းျဖင့္ ျပန္သြား၏။
# …………….#…………………. #

ေမွာင္ရိပ္က ေျခသြက္သြက္ေရာက္လာသည္။ ရြာလယ္လမ္းမွာ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ေတြ ပြဲခင္းကို အားျဖည့္ဖို႔ စီတန္းဝင္ လာပံုက တံခြန္ေတြ လႊားေတြ ခ်ည္လာသည့္ ျမင္းတပ္ေတြလို ဟဲလို တက္စတင္ ဝမ္းတူး ဆိုသည့္ အသံက ခရာတြက္သလုိ စထြက္လာၿပီ။ ေဟာ အေမွာင္ရိပ္ထဲက စီးေတာ္ယာဥ္ ေဟာဟဲျမည္ေရာက္လာသည္မွာ ေဒသႏၱရ အာဏာပုိင္ဆုိသူမ်ား ကုိယ္စားမဟုတ္ပါလား။ သူက ပြဲခင္းကုိ ေဝ့ၾကည့္လ်က္ တခြန္းေသာအမိန္႔ကုိ ဖတ္သည္။

“တားမရလွ်င္လည္း လုပ္ၾကေပါ့။ ဒါေပသည့္ အသံခ်ဲ႕စက္ေတာ့ မသုံးနဲ႔ ”

တခ်က္လႊတ္ ရာဇသံေပတည္း။

ေဟာေျပာသူမ်ား ေခါင္းခ်င္းဆုိင္ၾကျပန္ၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္က ဓာတ္တုိင္ သုံးတုိင္ေလာက္ေတာ့ ၾကားေအာင္ ေအာ္ႏုိင္သည့္ အေတြ႕အၾကဳံရဖူးၿပီ။ ဆရာညီမင္းညဳိကလည္း က်ဴရွင္ဆရာပီပီ ေအာ္ကာ ဟစ္ကာ စာသင္ေနက်။ ကိစၥမရွိႏုိင္။ ဒါေပမယ့္ ဆရာေနဝင္းျမင့္ကပင္ ေဟာမည့္ဘက္က ျပန္ၾကားခ်က္ကုိ ေက်ာက္ထီးမ႑ဳိင္ၾကီးလုိ မားမားရပ္ထုတ္ျပန္သည္။

“ဘာဗ်၊ ေယာက္်ားၾကီးေတြကေတာ့ ရေကာင္းရေပမေပါ့။ က်ဳပ္မိန္းမ ႏုႏု ဖတ္ဖတ္ေလးက ေအာ္ဟစ္ ေဟာရမွာလား။ မလုိခ်င္ဘူး၊ အသံခ်ဲ႕စက္နဲ႔ကုိေဟာမွာ ဒါပဲ”

ခံတပ္ေပၚမွ ျပတ္သားသည့္တုံ႔ျပန္ခ်က္ေၾကာင့္ လာတားသူမွာ ဇေဝဇ၀ါ အုိမ်က္ႏွာျဖင့္ လာရာလမ္းက ျပန္ရသည္။

“ေၾကညာလုိက္ေတာ့ေဟ့၊ ပြဲစေတာ့မယ္လုိ႔ ေနရာယူခုိင္းလုိက္ေတာ့” မန္းေတာင္လက္်ာသီခ်င္းထဲကလုိ နတ္ရြာေရသုိ႔ မ ေအးႏုိင္သည့္ ဆရာေနဝင္းျမင့္၏ အမိန္႔ေပးသံႀကီးက ေရႊဘုိစည္ႀကီးလုိ ဟိန္းပါဘိ။
# …………….#…………………. #

ပြဲေစ်းတန္းမွ ဘကၠထရီ မီးေရာင္စုံက ညတုိက္ပြဲကုိ ၾသဘာေပးေနသေယာင္။ အခမ္းအနားအစီအစဥ္ကုိ ဖတ္ၾကားရန္ျပင္ၿပီး အခမ္းအနားမွဴးက မုိက္ခြက္ကုိအဆြဲ၊ ပြဲခင္းထဲ ဒေရာေသာပါးဝင္လာသည္က ေနာက္ဆုံး တခ်က္လႊတ္အမိန္႔ေတာ္​ျပန္ မည့္သူ။

ဆရာမ ခင္ခင္ထူးကား ဇာတိေျမေပၚမွာအလံထူၿပီ။ ဘာလဲ ျမန္ျမန္ေျပာ၊ မေဟာဘဲေတာ့ မေနဘူးေနာ္။ အသံခ်ဲ႕စက္လည္း တပ္မွာပဲ။ ၿပီးမွ ကားျပာၾကီးနဲ႔ေခၚေခၚ လုိက္ခဲ့မယ္၊ ဘာမွလာမတားနဲ႔။ ကြၽန္မ အရင္ေဟာစမ္းပါရေစ စသျဖင့္ အတြဲလုိက္ အဆက္မျပတ္ စပစ္ေခ်ၿပီ။

ကုိယ္စားလာသူခင္ဗ်ာ အမိန္႔ေတာ္ကုိ ဖဲအဆင္မလွေတာ့သူလုိ ေလသံေလွ်ာ့ ဖတ္ရေတာ့သည္။ “တားမရလွ်င္လည္း စပီ ကာ တပ္ခ်င္တပ္ေပ့ါ။ ဒါေပမယ့္ ဟုိဘက္ရြာေတာ့ မၾကားေစနဲ႔ ” ဟူ၏။
# …………….#…………………. #

ဘ၀တြင္ အမွန္အတြက္ ဆန္တက္ရတုိင္း ျခိမ္းေျခာက္မႈက ကာဆီး ကာဆီး လုပ္တတ္ျမဲ။ ေခြၽးနည္းစာျဖင့္ ဝယ္ထားသည့္ ပုရပုိက္ အေခါက္ေရႊစင္အား ခုိးရာပါ ၁၄ ပဲရည္လုိ ေအာက္ေစ်းျဖင့္ျဖတ္လုိသူေတြႏွင့္ၾကဳံတုိင္း ဘယ္သူမွ သနားသျဖင့္ေပး သည္မဟုတ္ မူလအခြင့္အေရးမ်ားအတြက္ လမ္းပိတ္ခံရတုိင္း ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ “ျဖဳံဘူး” မွာ ၾကဳံဖူးတာေတြ သတိရေနဦး မည္။

ျဖဳံဘူးေအာင္ပြဲကုိလည္း အမွတ္ရေနဦးမည္ ျဖစ္ပါသည္။

#မင္းကုိႏုိင္
[ျပည္သူ႔အေရးဂ်ာနယ္ အပတ္စဥ္ေဆာင္းပါးမွ]


သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
MoeMaKa English Site

Similar Posts