ေခတ္ျပိဳင္အေတြ႔အၾကဳံ ေမာင္ေမာင္စိုုး

ေမာင္ေမာင္စုိး ● ႏွင္းဆီနီနီအိပ္မက္မ်ား – အပိုင္း (၁၃)

ေမာင္ေမာင္စုိး ● ႏွင္းဆီနီနီအိပ္မက္မ်ား – အပိုင္း (၁၃)
(မုိးမခ) မတ္ ၇၊ ၂၀၁၇

● နမ့္ခမ္း – မန္း
ေနာက္တေန႔ မနက္ေစာေစာ ကားဂိတ္သုိ႔ထြက္ခ့ဲသည္။ မႏၲေလးမွာပူခ့ဲသေလာက္ လား႐ႈိးမွာေတာ့ ေနလုိ႔ေကာင္းသည့္ ရာသီဥတုျဖစ္သည္။ ေစာေစာစီးစီးေပမဲ့ ကားဂိတ္တြင္ လူစည္ေနေပၿပီ။ ကားဂိတ္နံမည္က နမ့္ခမ္း – မန္းဆိုေသာ္လည္း လား ႐ႈိးမွ နမ့္ခန္းသုိ႔ထြက္ခြာေသာကားျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က လားရႈိးမွ မႏၲေလးသုိ႔လည္း ထိုကားလိုင္းဆြဲပုံရသည္။ ဆြဲ – မဆြဲေတာ့ မိမိလည္း စူးစမ္းမၾကည့္အားခ့ဲ။ ကိုယ့္အပူႏွင့္ကိုယ္ျဖစ္ေနသည္။

ဒုတိယကမၻာစစ္က်န္ ခ်က္ဗလက္ေခါင္းတို ဘတ္စကားမ်ား ျမန္မာျပည္အႏွံ႔တြင္ အလုပ္ျဖစ္ေနဆဲ ျဖစ္သက့ဲ့သုိ႔ ထိုစဥ္ကာလ ျမန္မာျပည္သယ္ယူပုိ႔ေဆာင္ေရးတြင္ အေရးပါဆဲျဖစ္သည္။ စစ္က်န္ ခ်က္ဗလက္ေခါင္းတိုမ်ားသည္ ရန္ကုန္တြင္ လိုင္းကား ေျပးဆြဲေနသက့ဲသုိ႔ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္တြင္လည္း ေျပးဆြဲေနဆဲျဖစ္သည္။ ယခု မိမိစီးရမည့္ လား႐ႈိး – နမ့္ခမ္းေျပးဆြဲမည့္လိုင္း ကားကလည္း စစ္က်န္ ခ်က္ဗလက္ေခါင္းတို ဘတ္စကားျဖစ္ေတာ့သည္။

မိမိေရာက္ေတာ့ ကားက ဂိတ္တြင္ေရာက္ေနၿပီ။ လူတက္ခြင့္မေပးေသးပါ။ ကုန္တင္ေကာင္းတုန္းျဖစ္သည္။ လူစီးလိုင္းကား ဆိုေပမဲ့ ထိုင္ခုံေအာက္အျပည့္ ကုန္တင္လိုက္သည္မွာ ကားတစီးလုံးအျပည့္ျဖစ္သည္။ ကားအမိုးေပၚတြင္လည္း တင္ေသး သည္။ လူေတြကားေပၚတက္ေတာ့ သစ္သားထိုင္ခုံမ်ားေပၚထိုင္ခြင့္ရေသာ္လည္း ေျခခ်စရာေနရာမရွိ။ အျပည့္တင္ထားေသာ ကုန္မ်ားေပၚ ေျခခ်ရ၍ ဒူးႏွင့္မ်က္ႏွာအပ္ရသည္။ မိမိက ကားေနာက္ပိုင္းတေနရာရသည္။ မိမိအေျခအေနႏွင့္ ရသည့္ေန ရာတြင္ ခပ္ကုပ္ကုပ္ေလးထိုင္လိုက္႐ံုသာ တတ္နိုင္သည္။ မိမိအဖို႔ သတ္မွတ္ထားသည့္အတိုင္း လား႐ႈိးမွ နမ့္ခမ္းထြက္သည့္ မနက္ကားျဖင့္ လိုက္ပါနိုင္ဖုိ႔က အေရးႀကီးသည္။ မည္သည့္ေနရာတြင္ မည္သို႔ထိုင္္ရသည္က အေရးမႀကီးေပ။ မိမိႏွင့္အတူ ပါလာသူကို အကဲခတ္ၾကည့္ေသာ္လည္း ရွာမေတြ႕။ တေနရာရာရာက ပါလာလိမ့္မည္ဟုသာ သေဘာထားၿပီး ကားေပၚ တက္ခ့ဲရေတာ့သည္။ သုိ႔ႏွင့္အခ်ိန္တန္ေတာ့ လား႐ႈိးမွ ကားထြက္လာခ့ဲေတာ့သည္။

တကယ္တမ္းဆိုလ်င္ မိမိ ဝရမ္းေျပးအျဖစ္ႏွင့္ ေျပးလႊားေနသည္မွာ တႏွစ္ခန္႔ရွိၿပီျဖစ္ရာ စုိးရိမ္စိတ္ရွိသည္ဆိုေသာ္လည္း ေသမထူး ေနမထူး ခပ္ထုံထုံေတာ့ျဖစ္ေနေပၿပီ။ အေစာပိုင္းက အဖမ္းခံရမည္ကို လြန္စြာစိုးရိမ္ခ့ဲေသာ္လည္း ယခုေတာ့ ဘာ ျဖစ္ျဖစ္ ေသမထူးေနမထူး စိတ္ေပၚေနၿပီျဖစ္သည္။ စိုးရိမ္စိတ္ေတာ့ သိပ္မရွိေတာ့။ မိမိရည္မွန္းခ်က္သုိ႔ေရာက္ေတာ့မည့္ စိတ္လႈပ္ရွားမႈရွိသည္။ ေရာက္ခါနီးမွ လြဲေခ်ာ္မည္ကို စိုးရိမ္ပူပန္မႈသာရွိေပေတာ့သည္။

သုိ႔ႏွင့္ နံနက္ (၇) နာရီခန္႔တြင္ လား႐ႈိးမွ မိမိတုိ႔ကားထြက္ခြာလာခ့ဲသည္။ လား႐ႈိးၿပီးေတာ့ သိႏီၷသုိ႔ေရာက္သည္။ သိႏီၷမ ေရာက္မီ ေရပူစမ္းကားစာေရးဆရာ သိန္းေဖျမင့္ စာအေရးအသားေကာင္းမြန္မႈေၾကာင့္ မိမိစိတ္ဝင္စားသည့္ေနရာျဖစ္သည္။ သိန္းေဖျမင့္၏ အေရွ႕ေျမာက္တိုင္းတခြင္သည္ ထိုအရပ္ေဒသႏွင့္မိမိတုိ႔အား မ်ားစြာမိတ္ဆက္ေပးခ့ဲသည္။ ထို႔အတူ သူ၏ စာအေရးအသားအဖြဲ႕အႏြဲ႕ေကာင္းမႈေၾကာင့္ သိႏၷီေရပူစမ္းတြင္ စားေသာက္ဆိုင္ဖြင့္ထားေသာ ရွမ္းမေလး အဲေႏြးအား ေတြ႕ ဖူးခ်င္သည္ကလည္း အမွန္ပင္။

အဂၤလိပ္ဟာသတပုဒ္ကိုသြားသတိရမိသည္။ အဖိုးႀကီးတဦးက သူ၏ဇနီးသည္ အဖြားႀကီးအား အခ်စ္စမ္း၍ ေမးခြန္းတခြန္း တခု ေမးေလသည္။ “ငါ့အျပင္ ေနာက္လင္ျမင္ေသးသလားကြယ္” ဟူ၏။ အဖြားႀကီီးက “ေနာက္လင္လဲမျမင္ဘူး ရွင့္လဲ မျမင္ဘူး” ျပန္ေျပာသည္ဟု ဆိုသည္။ အဖြားႀကီးကား အသက္ႀကီး၍ မ်က္ေစ့အာ႐ံု မေကာင္းေတာ့ၿပီ။ အလားတူပင္ မိမိ လည္း မ်က္မွန္ခြၽတ္ထားသည္ျဖစ္ရာ အဲေႏြးလည္းမျမင္ အျခားရွမ္းပ်ဳိမေခ်ာေခ်ာလည္း မျမင္ႏိုင္ခ့ဲပါ။

ကားေပၚတြင္ ဗမာစကားေျပာသံ သိပ္မၾကားရပါ။ တိုင္းရင္းသားဘာသာစကားတုိ႔ အသံသာလႊမ္းမိုးေနသည္။ ရွမ္းစကား ကခ်င္စကားမ်ားျဖစ္ပုံရသည္။ တရုတ္စကားသံလည္း ပါမည္ထင္သည္။ ထိုစဥ္က ထိုဘာသာစကားမ်ားကို ခြဲျခား၍ မသိ ေသးရာ မိမိမသိေသာ ဘာသာစကားမ်ားအလယ္စတင္၍ ေရာက္ရွိသြားေပရာ မ်က္ေစ့သူငယ္ နားသူငယ္ႏွင့္ဟုဆိုရပါမည္။

လမ္းကလည္းသိပ္မေကာင္း ကုန္အျပည့္ကားအိုႀကီးကလည္း တအိအိဆိုေတာ့ ခရီးကသိပ္မတြင္လွေပ။ လမ္းခရီး၌ ခပ္ေဝးေဝးက ေသနတ္အခ်ဳိ႕ၾကားရခ့ဲေသးသည္။ ဆူညံစြာစကားေျပာေနသည့္ ခရီးသည္တုိ႔ အသံမ်ားတိတ္ဆိတ္သြားသည္။ ကားလည္း အတန္ငယ္ေႏွးသြားသည္။ သုိ႔ေသာ္သိပ္မၾကာခင္ ေသနတ္သံတိတ္သြား၍ ကားအရွိန္ျမွင့္၍ ဆက္ေမာင္းျပန္ပါ သည္။ သုိ႔ေသာ္ ကားလမ္းသည္ ေတာင္ၾကားမ်ား ေတာင္ကမ္းပါးယံမ်ားၾကားတြင္ ပတ္၍ေဖါက္ထားေပးရာ ကားသည္ လိုသေလာက္ေတာ့ ျမန္ျမန္ေမာင္း၍မရခ့ဲပါ။

● စစ္ေဆးေရးဂိတ္မ်ား
ထိုစဥ္အခါက တလမ္းလုံးအစစ္ေဆးကမ်ားလြန္းလွသည္။ ၿမိဳ႕အဝင္အထြက္ဂိတ္မ်ားသာမက တံတားမ်ားတြင္ အစစ္ေဆးရွိ သည္။ အခ်ဳိ႕ဂိတ္မ်ားတြင္ လမ္းဆင္းေလွ်ာက္ေပးသည္။ အစစ္ေဆးခံၿပီးမွ ကားေပၚျပန္တက္ရသည္။ အထူးသျဖင့္ အ ေရးပါေသာ တံတားမ်ားတြင္ ကားေပၚဆင္းေလွ်ာက္ၿပီး တံတားေက်ာ္မွ ကားေပၚျပန္တက္ရသည္။ နန္႔ခိုင္တံတား နန္႔ ေပၚတံတားတုိ႔သည္ ထိုစဥ္ အလြန္လုံျခံဳေရး စစ္ေဆးေရးတင္းၾကပ္ေသာ တံတားမ်ားျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ မႏၲေလးေျမ ေအာက္အဖြဲ႕မွ တာဝန္ယူလုပ္ေပးလိုက္ေသာ မွတ္ပုံတင္အတုသည္ အေတာ္လက္ရာေျမာက္ပုံရသည္။ မိမိမွတ္ပုံတင္ အတုအား သံသယဝင္သည္မရွိဘဲ ေရွာေရွာ႐ွဴ႐ွဴ လြတ္ေျမာက္ခ့ဲသည္။

လမ္းေဘးရွိေတာင္ကုန္းတခ်ဳိ႕တြင္ ကင္းတာဝန္ယူထားေသာ စစ္သားတခ်ဳိ႕လည္း ကားကိုတားတတ္သည္။ သူတုိ႔တား သည္က စစ္ေဆးဖုိ႔ေတာ့မဟုတ္ တခ်ဳိ႕က ေဆးလိပ္ေတာင္းတတ္ၾကသည္။ အခ်ဳိ႕မုန္႔ေတာင္းတတ္ၾကသည္။ ကားေပၚပါ ခရီးသည္တခ်ဳိ႕ႏွင့္ ကားသမားတုိ႔က ၎ကိစၥကို လြယ္လြယ္ေျဖရွင္းနိုင္ၾကသည္။ သူတုိ႔၏ နိစၥဓူဝခရီးစဥ္တြင္ ၾကံဳေနၾက ျဖစ္ပုံရသည္။

● မူစယ္
ဒါက သိႏၷီမေရာက္ခင္က ေရပူစမ္း ဒါက ကြတ္ခိုင္အဝင္ လိြဳင္ဆမ္ဆစ္လုိ႔ေခၚတဲ့ ေတာင္သုံးဆယ္ စသျဖင့္ ျဖတ္သန္းခဲ့ရသမွ် နားျဖင့္မွတ္ရသည္။ သိႏၷီမွ ကြတ္ခိုင္သုိ႔ ေတာင္တက္ၾကမ္းသည္။ ကြတ္ခိုင္ကား ပင္လယ္ေရျပင္ထက္ အျမင့္ေပ ၄ဝဝဝ ေက်ာ္တြင္တည္ထားသျဖင့္ ပတ္ဝန္းက်င္ၿမိဳ႕မ်ားတြင္ အေေအးဆံုးျဖစ္သည္။ သုိ႔ေပမဲ့ ကြတ္ခိုင္ၿပီးေတာ့လည္း ကားလမ္း ကားဆက္၍ တက္ေကာင္းေနဆဲျဖစ္သည္။ အတက္ၾကမ္းၾကမ္း အဆင္းခက္ခက္ျဖင့္ ခရိီးဆက္ရသည္။

ကြတ္ခိုင္အလြန္ တေတာင္ဆင္း တေတာင္တက္ျဖတ္ၿပီးေတာ့ နန္႔ခိုင္တံတား ထိုမွ နန္႔ဖတ္ကာသုိ႔ ဝင္သည္။ ထို႔ေနာက္ နန္႔ ေပၚတံတားျဖတ္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေမာ္ေတာင္းေစ်းရြာ မိုင္းယုေလးတုိ႔အားျဖတ္၍ မူစယ္သုိ႔ဝင္သည္။ မိုင္းယုေလးကို ယခု ေတာ့ ၁ဝ၅ မိုင္ဟု လူသိမ်ားသည္။ ထိုစဥ္က တ႐ုတ္ျပည္လည္း တံခါးပိတ္ထားဆဲျဖစ္သည္။ နယ္စပ္ကုန္သြယ္ေရးက မပြင့္ေသး။ လမ္းတြင္ ခရီးသြားေရာ ကားပါသိပ္မမ်ားလွေပ။ လမ္းတေလွ်ာက္ ခပ္ၾကာၾကာေနမွ ကားတစီးတေလ ေတြ႕ရ သည္။ ယခုအခ်ိန္မေတာ့ ကားႀကီးကားငယ္အသြယ္ျဖင့္ လမ္းမ်ားပင္ ပိတ္ဆို႔ေနသည္။ မိမိသြားစဥ္ကာလက ေျခာက္တီး ေျခာက္ကပ္ တလမ္းလုံး တိတ္ဆိတ္မႈက ႀကီးစုိးေနသည္။

မူစယ္ဂိတ္တြင္ အစစ္ေဆးခံၿပီးေတာ့ အေတာ္ေလးေပါ့ပါးသြားခ့ဲသည္။ မိမိအတြက္ ေနာက္ဆံုးဂိတ္မဟုတ္ပါလား။ နမ့္ခမ္း အဝင္တြင္ ဂိတ္တခုက်န္ေသးေသာ္လည္း မိမိတုိ႔ပူစရာမလိုေတာ့။ မိမိတုိ႔က နမ့္ခမ္းအထိလိုက္မည္မဟုတ္ေပ။ မူစယ္ ေရာက္ေတာ့ ညေန ၃ နာရီခန္႔ရွိေပၿပီ။ မူစယ္တြင္ ကားေပၚက ကုန္ေတြခ်စရာရွိသျဖင့္ မိမိတုိ႔ခရီးသည္မ်ားအား လဘက္ရည္ ဆိုင္တဆိုင္တြင္ ေစာင့္ခိုင္းထားခ့ဲသည္။

မိမိအတူပါလာသူက မိမိအား “လာဗ် လဘက္ရည္ေသာက္ရေအာင္” ဟု ျပံဳးရႊင္စြာလာေခၚသည္။ မႏၲေလးကထြက္လာက တည္းက စကားမေျပာပဲ တေနရာစီထိုင္၍ ထြက္လာသူႏွစ္ေယာက္ မူစယ္ေရာက္မွ လဘက္ရည္ဆိုင္အတူထိုင္ျဖစ္သည္။ သူလည္း စစ္ေဆးဂိတ္အားလံုးျဖတ္ေက်ာ္နိုင္ခ့ဲၿပီမို႔ စိတ္လက္ေပါ့ပါးသြားပုံရသည္။ မူစယ္တြင္ တနာရီနီးပါးခန္႔ၾကာသည္ဟု ထင္သည္။ ညေန ၄ နာရီခန္႔မွ မူစယ္မွထြက္နိုင္သည္။ မူစယ္ထြက္ၿပီး မၾကာခင္မွာပင္ ဆယ္လန္႔သုိ႔ေရာက္သည္။ ေစာမြန္ လွ၏ရြာဟု အဆိုရွိၾကသည္။

● ေရႊလီ
မူစယ္က ထြက္လာကထဲက ကားလမ္းနွင့္အၿပ္ိဳင္ ေရႊလီျမစ္က စီးဆင္းေနသည္။ မူစယ္ႏွင့္နမ့္ခမ္းၾကားကားလမ္းႏွင့္ ၿပိဳင္၍ ေရႊလီျမစ္က စီးဆင္းသည္ဟု သိရသည္။ ဗမာစကားျဖင့္ ေရႊလီဟုေခၚၿပီး ရွမ္းစကားျဖင့္ နမ့္ေမာဝ္ဟု ေခၚၾကသည္။ တရုတ္ ေတြက ေရြ႕လိဟုေခၚၾကသည္။ တ႐ုတ္ျပည္တြင္းမွ ျမစ္ဖ်ားခံစီးဆင္းလာေသာ ေရႊလီျမစ္သည္ မူစယ္အနီးမွစ၍ ျမန္မာ ျပည္တြင္းစီးဝင္ၿပီး ဧရာဝတီသုိ႔ ေပါင္းစည္းဝင္ေရာက္သည့္ ျမစ္တစင္းျဖစ္သည္။ မူစယ္ နမ့္ခမ္းကားလမ္းတေလွ်ာက္ ရြာစဥ္မျပတ္ေပ။ရွမ္းရြာအမ်ားစုရွိၿပီး ကခ်င္ရြာအခ်ဳိ႕လည္းရွိသည္။ ကားလမ္းႏွင့္ ေရႊလီျမစ္ၾကားကား လယ္ကြင္းျပင္မ်ားျဖစ္သည္။ ကားလမ္း၏ အျခားဘက္ျဖမ္းကား ျမင့္မားေသာေတာင္ေၾကာတည္ရွိသည္။

မိမိတုိ႔ကား ဆယ္လန္႔ေက်ာ္လာၿပီးေနာက္ မိမိႏွင့္ပါလာသူက ကားကို ရပ္ခိုင္းလိုက္ၿပီး “ဒီမွာဆင္းမယ္” ဟု ယာဥ္ေနာက္ လိုက္အား ေျပာလိုက္သည္။ကားေပၚက သူဆင္းသည္ႏွင့္ မိမိလည္း ေနာက္မွလိုက္ဆင္းလိုက္ရာ ယာဥ္ေနာက္လိုက္က မိမိအား “ၾသ ခင္ဗ်ားေရာ ဆင္းမွာလား” အ့ံၾသသံႏွင့္ေမးလိုက္ရာ “ဟုတ္တယ္” ဟု မိမိလည္း သံျပတ္ႏွင့္ ျပန္ေျဖလိုက္ သည္။ တလမ္းလုံးတေနရာစီထိုင္ၿပီး ကားေပၚတြင္ စကားတခြန္းမွမေျပာေသာ မိမိတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ အတူတကြ တေနရာထဲ ဆင္းမည္ဆို၍ ယာဥ္ေနာက္လိုက္ အ့ံၾသသြားပုံရသည္။ ထိုျပင္ ရြာမရွိေသာ ကားလမ္းတေနရာတြင္ ဆင္းသြားေသာ ဗမာ မွန္းသိသာေအာင္ အသားညိဳေသာ မိမိတုိ႔ႏွစ္ေယာက္အား အတန္ငယ္အ့ံၾသသြားပုံရသည္။

မိမိလူက လယ္ကြင္းကိုျဖတ္၍ ေရႊလီျမစ္ဆီသုိ႔ဦးတည္၍ ခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္၍ လိုက္ရသည္။ လယ္ကန္သင္းေပၚမွ ေလ်ွာက္ေနရသျဖင့္ ေခ်ာ္မက်ေအာင္ သတိထားေနရသည္။ မိမိတုိ႔စီးလာသည့္ နမ့္ခမ္း- မန္းကားသည္ မိမိတုိ႔ ေရႊလီျမစ္ ကမ္းပါးေရာက္သည္အထိ ကားမထြက္ေသး။ မိမိတုိ႔ဘယ္သြားသနည္း လွမ္းေျမာ္စူးစမ္းေနပုံရသည္။ မိမိတုိ႔ ေရႊလီးကမ္းပါးမွ ျမစ္ကမ္းစပ္သုိ႔ဆင္းလိုက္မွ ကားထြက္သြားသည္ကိုေတြ႕ရသည္။ မိမိတုိ႔ ဘယ္သြားမည္ကို သူတို႔ခန္႔မွန္းမိသြားပုံရသည္။

မိမိတုိ႔ ေရႊလီျမစ္ကမ္းေရာက္ေတာ့ ကူးတုိ႔ေဖါင္က ဒီဘက္ကမ္းမွာမရွိ။ တဖက္ကမ္းေရာက္ေန၍ လက္ခုပ္တီးအသံျပဳ၍ လွမ္းေခၚရသည္။ ” စိတ္ခ်လုိ႔ မရေသးဘူးဗ်။ ဆယ္လန္႔မွာ အစိုးရစစ္တပ္စခန္း” ရွိသည္ဟု ဆိုသည္။ သုိ႔ႏွင့္ တဖက္ကမ္း က မိမိတုိ႔ဆီလာေနသည့္ ကူးတုိ႔ေဖါင္အား ေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္းေနာက္ဖက္ကိုလည္း လွမ္းၾကည့္အကဲခတ္ေနရသည္။ သုိ႔ေသာ္ စစ္သားအရိပ္အေယာင္မဆိုထားႏွင့္ လူသူအရိပ္ေယာင္ပင္မေတြ႕ရ။ ဇြန္လဆန္းလယ္ထဲဆင္းေနသည့္ ေတာင္သူမ်ားပင္ ျပန္ကုန္ၾကၿပီထင္သည္။

ကူးတုိ႔ဝါးေဖါင္ မိမိတုိ႔ဘက္ကမ္းသုိ႔ေရာက္လာေတာ့ မိမိတုိ႔ႏွစ္ဦး ခပ္သြက္သြက္တက္လိုက္ၾကၿပီး ဟိုဘက္ကမ္းသုိ႔ လက္ ညိႇဳးထိုးျပလိုက္သည္။ သူေျပာသည့္ ရွမ္းစကားလည္း မိမိတုိ႔နားမလည္ေခ်။ ကူးတုိ႔ဝါးေဖါင္ကားဝါးဘိုး ၆ လုံးစီခန္႔အား ႏွစ္ ထပ္ထား၍ ခ် ည္ေႏွာင္ထားသည့္ ဝါးေဖါင္ျဖစ္သည္။ ေဖါင္ေပၚသုိ႔မိမိတုိ႔ႏွစ္ေယာက္တက္လိုက္သည္ႏွင့္ ဝါးေဖါင္အနည္းငယ္ အိသြားၿပီး ေျခေထာက္အား ေရစိုေတာ့သည္။ ကူးတုိ႔ဆရာကေတာ့ ဝါးလုံးတလုံးကိုင္၍ ေရေအာက္သုိ႔လွမ္းေထာက္ကာ တြန္း၍ ေရစီးႏွင့္ေမ်ာ၍ ေလွာ္သည္။ သုိ႔ႏွင့္ပင္ တဖက္ကမ္းသုိ႔ေရာက္ရွိသြားေတာ့သည္။

ဟိုဖက္ကမ္းသုိ႔ေရာက္သည္ႏွင့္ မိမိလည္း လက္တဖက္ႏွင့္ ေျမႀကီးတဆုပ္ေကာက္ကိုင္လိုက္ၿပီး ေရး … ဟူ၍ အသားကုန္ ကုန္းေအာ္လိုက္ေတာ့သည္။ မိမိႏွင့္ပါလာသူက မိမိအားျပံဳး၍ ၾကည္ေနသည္။ ကူးတုိ႔သမားႀကီးကေတာ့ ဘာလဲဟဆိုသည့္ အဓိပၸါယ္ျဖင့္ မိမိအားလွမ္းၾကည့္သည္။ ၁၉၇၅ ဇြန္လ ၁ဝ ရက္ေန႔ ေရႊတိဂံုဘုရား ေတာင္ဖက္မုခ္မွ ထြက္လာၿပီး တႏွစ္အၾကာ ၁၉၇၆ ဇြန္လဆန္းတြင္ CPB ၏ အေရွ႕ေျမာက္အေျခခံေဒသတခုသုိ႔ မိမိေရာက္လာခ့ဲေပၿပီ။ မိမိအတြက္ ဘဝအသစ္တခု အစျပဳေခ်ၿပီ။

ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္
ေမာင္ေမာင္စိုး (Mg Mg Soe)


သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ

Similar Posts