(မုိးမခ) မတ္ ၅၊ ၂၀၁၇
● မႈိင္းရာျပည့္
မိမိပုန္းေကာင္းေနဆဲ ၁၉၇၆ မတ္လ ၂၃ ရက္ေန႔တြင္ မႈိင္းရာျပည့္အေရးေတာ္ပုံျဖစ္သည္။ မျဖစ္ခင္ကထဲက ထိုေန႔ထိုရက္တြင္ ျဖစ္ေတာ့မည္ဟု ႀကိဳသိေနေသာ အေရးအခင္းျဖစ္သည္။ မဆလအစိုးရႀကိဳတင္ကာကြယ္နိုင္ရန္ေအာင္ ႀကိဳးစားခ့ဲေသာ္လည္း ျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ကို ျဖစ္ခ့ဲသည္ဟု ဆိုရပါမည္။ ထိုအေရးေတာ္ပုံတြင္ ဆလိုင္တင္ေမာင္ဦး တေက်ာ့ျပန္ေပၚလာသည္။ RIT မွ ေကာ်င္းသား ၃ ေယာက္ ေက်ာင္းသားဆိုးအျဖစ္ အေၾကညာခံရသည္။ ကိုတင္ေအးၾကဴ (မႏၲေလး)၊ ကိုဝင္းမင္းေထြး (ေနာင္ ေတးေရးဆရာျဖစ္လာသူ) ႏွင့္ ေနာက္တဦးျဖစ္ၾကသည္။ ယေန႔ကာလက့ဲသုိ႔ အၾကမ္းဖက္ေဝါဟာရေခတ္စားေနပါက ထို သူမ်ားသည္ အၾကမ္းဖက္သမားမ်ားအျဖစ္ ေၾကညာခံရနိုင္သည္။
ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသားမ်ားကား တဗိုလ္က်တဗိုလ္တက္ မဆလစစ္အစိုးရကို ဆက္လက္အံတုေနဆဲျဖစ္သည္။ သတင္း စာထဲတြင္ ဘြဲႏွင္းသဘင္ခန္းမ သံဘာဂ်ာတံခါးအား တုတ္ႏွင့္ေထာက္၍ ဆြဲလွန္ထားသည္ပုံကို ေတြ႕ရသည္။ မိမိတုိ႔တုန္း ကလို အေစာင့္က အသာတၾကည္ဖြင့္ေပးပုံမရ။ ေသာ့ပိတ္ထားၿပီး အေစာင့္ကို ေရွာင္ခိုင္းထားပုံရသည္။ ထိုဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ ခန္းမအား စစ္ေဆးေနေသာ ထိုစဥ္က ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးသူရတင္ဦးအား သတင္းဓါတ္ပုံတြင္ ေတြ႕ရသည္။ သုိ႔ေသာ္မ်ားမၾကာမွီ ဗိုလ္တင္ဦးလည္း နိုင္ငံေတာ္လုပ္ၾကံမႈတြင္ပါဝင္မႈႏွင့္ ေထာင္ထဲေရာက္သည္။
ထိုစဥ္က အဆိုေတာ္ တင္တင္ျမ၏ ေရပန္းစားေနေသာသီခ်င္းတပုဒ္ရွိသည္။ “အခ်စ္ဦးေရ ေသာကဟူသမွ် အတူတကြ မွ် ခံစားေဝ အသဲႏွလုံးက ဒီေလာက္ခ်စ္ၾက” ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ ထိုသီခ်င္းကို ေထာင္ထဲေရာက္ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္မ်ားက ” တင္ဦးေရ ေသာကဟူသမွ် အတူတကြ မွ်ခံစားေဝ အသဲႏွလုံးက ဒီေလာက္ခ်စ္ၾက” ဟူ၍ စာသားေျပာင္းဆိုၾကသည္ဟု ၾကားရသည္။
ေက်ာင္းသားမ်ား၏ လႈပ္ရွားမႈ မ်ားကား ၁၉၇၄ /၁၉၇၅/၁၉၇၆ တြင္ဆက္တိုက္ျဖစ္ေနသည္။ သုိ႔ေပမဲ့ ထိုကာလေက်ာင္းသား လႈပ္ရွားမႈမ်ားအား လူထုက ေထာက္ခံၾက တတ္အားသမွ် ပူးေပါင္းပါဝင္ၾကေသာ္လည္း အင္ႏွင့္အားႏွင့္ ပူးေပါင္းပါဝင္နိုင္ၾက ျခင္းမရွိေသး ပါဝင္နိုင္ၾကသည့္ အေျခအေနမ်ဳိးမေပၚေပါက္ေသးဟု ဆိုရပါမည္။ သုိ႔ေပမဲ့ စစ္အစိုးရဆန္႔က်င္ၾကသည့္မ် ဳိး ဆက္တဆက္ေတာ့ ထြက္ေပၚလာသည္ ဆိုရပါမည္။
မႈိင္းရာျပည့္ေၾကာင့္ မိမိကား ေပ်ာ္လည္းေပ်ာ္ မေပ်ာ္လည္း မေပ်ာ္နိုင္ဟုဆိုရမည္။ မိမိအေရွ႕ေျမာက္သုိ႔သြားနိုင္ရန္ စီစဥ္မႈ မ်ားသည္ မႈိင္းရာျပည့္လႈပ္ရွားမႈ မတိုင္မွီႏွင့္လႈပ္ရွားမႈအၿပီး ေထာက္လွမ္းေရး၏ ေစာင့္ၾကည့္ဖမ္းဆီးမႈမ်ားေၾကာင့္ ေနာက္ ဆုတ္ရျပန္သည္။ မိမိႏွင့္ ပတ္သက္ဆက္ႏြယ္ေနသူမ်ားသည္ အဆိုပါ မႈိင္းရာျပည့္ႏွင့္ ဆက္စပ္လႈပ္ရွားေနၾကသည္ မဟုတ္ ပါေလာ။ သုိ႔ႏွင့္ အိမ္ေပၚထပ္အခန္းငယ္တြင္လဲေလ်ာင္းရင္း စာဖတ္ရင္း လမ္းေလ်ာက္ရင္း စိတ္ဓါတ္ခြန္အား ေမြးလ်က္ႏွင့္ ေမွ်ာ္လင့္မထားေသာ အေျခအေနဆိုးမ်ားအတြက္လည္းျပင္ဆင္ရင္း အံတင္း၍သာ ေနရေပေတာ့သည္။ ထိုအေျခအေန ေအာက္တြင္ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးစြာေနခ့ဲရေသာ ေမာ္တိတ္ရြာေလးအား အေတာ္လြမ္းမိေပေတာ့သည္။
● မႏၲေလးသုိ႔
သုိ႔ႏွင့္ ပုသိမ္အိမ္ေပၚထပ္တြင္ ပုန္းေအာင္းေနခ့ဲသည္မွာ ၄ လခန္႔ၾကာျမင္ခ့ဲၿပီးသကာလ ခရီးထြက္ဖ္ို႔ျဖစ္လာသည္။ ဒီတခါက ေတာ့ မႏၲေလးသုိ႔ျဖစ္ၿပီး မႏၲေလးမွရဲေဘာ္မ်ားမွ တာဝန္ယူၿပီး အေရွ႕ေျမာက္သုိ႔ပုိ႔ေပးမည္ဟု သိရသည္။ မႏၲေလးသုိ႔ ထြက္ခါနီးတြင္ မိမိထံသုိ႔တိက်ေသာ ဆက္သြယ္မႈတခုေပးပုိ႔လာသည္။ မိမိမႏၲေလးအေရာက္သြားရမည့္ရက္ မႏၲေလးမွဆက္ သြယ္မည့္သူႏွင့္ ေတြ႕ရမည့္ဆိုင္ ေတြ႕ရမည့္အခ်ိန္ သြားေတြ႕စဥ္ မိမိအား တဖက္မွခ်က္ျခင္းသိနိုင္ေစရန္ ဝတ္ရမည့္ အဝတ္ အစား လက္ထဲကိုင္သြားရမည့္စာအုပ္မွစၿပီး တစ္က်ပ္တန္ ေငြစကၠဴတပိုင္းပါ ေပးပုိ႔လာသည္။ မိမိအားလာေရာက္ဆက္သြယ္ မည့္သူထံတြင္ က်န္တပိုင္းရွိလိမ့္မည္။ တပိုင္းစီတြင္ရွိေသာတူညီသည့္ ေငြစကၠဴနံပါတ္ျဖင့္ မလြဲေခ်ာ္ေအာင္ စီစဥ္ေပးခ့ဲၾက ပါသည္။
ေနာက္မွျပန္သိရသည္မွာ ကိုေအာင္ေမသုက ထိုစဥ္ ရန္ကုန္ ယူဂ်ီအားတာဝန္ယူေဆာင္ရြက္ေနသည့္ ကိုးကိုးကြၽန္းျပန္ ကို ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ေခၚ လိပ္ကေလး (ကြယ္လြန္) ႏွင့္ ခ်ိတ္ဆက္ေဆာင္ရြက္ေပးခ့ဲျခင္းျဖစ္သည္။ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တုိ႔ ေျမေအာက္လႈပ္ရွားသူမ်ားလည္း အေရွ႕ေျမာက္ႏွင့္ အဆက္အသြယ္ရခ့ဲေပၿပီ။ အခိုင္အမာ မႏၲေလးႏွင့္ခ်ိတ္ဆက္ရန္ စီစဥ္ ေပးသူကေတာ့ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ေဟာင္းေက်ာ္ေဇာ၏သားျဖစ္သူ ကိုေက်ာ္ေဇာဦး (ကြယ္လြန္) ျဖစ္သည္ဟု ျပန္လည္သိရသည္။ သုိ႔ႏွင့္ ပုသိမ္အိမ္တြင္းပုန္းဘဝမွ လြတ္ေျမာက္ခ့ဲေပေတာ့သည္။
မႏၲေလး၌ မိမိႏွင့္ခ်ိန္းဆိုထားသည့္ဆိုင္ကား ဒန္ေပါက္ဆိုင္ျဖစ္သည္။ သတ္မွတ္ေပးထားသည့္ ထိုလထုတ္ ႐ႈမဝမဂၢဇင္း တအုပ္ကိုင္၍ဝင္သြားေသာမိမိအား မႏၲေလးကမွ ဆက္သြယ္မည့္သူက ခ်က္ျခင္းဆိုသလို လာေရာက္ႏႈတ္ဆက္ၿပီး စားပြဲ ဝိုင္းတဝိုင္းသုိ႔ သြားထိုင္လိုက္ၾကသည္။ မိမိပုံပန္းသဏၭာန္အားလည္း ရန္ကုန္မွ လွမ္းေျပာထားပုံရသည္။ သုိ႔ႏွင့္ မိမိလည္း မိမိအားအေရွ႕ေျမာက္ပုိ႔ေပးမည့္ မႏၲေလးယူဂ်ီမွလူႏွင့္ ခ်ိတ္ဆက္မိေတာ့သည္။ ေနာင္မွသိရသည္မွာ ထိုသူကား မႏၲေလး ေျမေအာက္တာဝန္ခံ ခင္ေမာင္သိန္းျဖစ္ေပေတာ့သည္။
● စိန္ၾကယ္သီးေက်ာင္းတိုက္
မႏၲေလး မဟာျမတ္မုနိဘုရားႀကီးအေနာက္မုခ္၌ ေရႊေရးေဆာင္ေက်ာင္းတိုက္ႀကီးရွိသည္။ ပင္မေက်ာင္းတိုက္ႀကီးျဖစ္သည္။ မႏၲေလးဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတိုက္ႀကီးမ်ား၏ ထုံးစံအတိုင္း ပင္မတိုက္ႀကီးအားဝိုင္းရံ၍ေက်ာင္းတိုက္ငယ္မ်ားရွိသည္။ အုပ္ခ်ဳပ္ မႈကေတာ့ ပင္မေက်ာင္းတိုက္ဆရာေတာ္၏လက္ေအာက္တြင္ ရွိသည္။ စိန္ၾကယ္သီးေက်ာင္းတိုက္ကား ေရႊေရးေဆာင္ ေက်ာင္းတိုက္၏ အေနာက္ဖက္ျခမ္း စစ္ကိုင္းလမ္းႏွင့္ ကပ္ရက္တြင္ရွိသည္။ ခင္ေမာင္သိန္း၏စီစဥ္ေပးမႈႏွင့္ ေနာက္တေန႔ တြင္ မိမိလည္းစိန္ၾကယ္သီးေက်ာင္းတိုက္သုိ႔ ေရာက္သည္။ စိန္ၾကယ္သီးေက်ာင္းတိုက္တြင္ မိမိအား တာဝန္ယူထားေပးသူက ေမာင္ဝင္းဟု ေခၚသည္။
ေမာင္ဝင္းကား မိမိႏွင့္မတိမ္းမယိမ္း လူငယ္တဦးျဖစ္သည္။ စိန္ၾကယ္သီးေက်ာင္တိုက္၏ အုတ္တံတိုင္းအျပင္ဘက္ စစ္ကိုင္း လမ္းေဘးရွိ မန္က်ည္းပင္ေအာက္တြင္ ျမင္းသံခြာ႐ိုက္၍ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းျပဳ သူျဖစ္သည္။ ေမာင္ဝင္းက ထိုဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းႏွင့္ ရင္းႏွီးသူျဖစ္ရာ မိမိသည္ေရႊဘိုဘက္တြင္ ေက်ာင္းဆရာလုပ္ရာမွ အိမ္အျပန္ မႏၲေလးတြင္ဝင္ေရာက္လည္ပတ္တည္းခိုသည္ဟူေသာအေၾကာင္းျပခ်က္ေပးၿပီး ဘုန္းႀကီးထံတြင္ တည္းခိုခြင့္ေတာင္းေပးထားသည္။
ထိုစဥ္ကထဲက မႏၲေလးဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမ်ားတြင္ ဘုရားဖူးမ်ားေရာ အေရာင္းအဝယ္လုပ္သူမ်ားေရာ ခရီးသြားမ်ားေရာ တည္းခိုေလ့ရွိၾကသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ က်ယ္ဝန္းေသာဘုန္းႀကီးေက်ာင္းႀကီးမ်ားသည္ ခရီးသြားမ်ားအတြက္ စားရိတ္သက္ သာေသာ ျမန္မာဓေလ့ တည္းခိုေဆာင္မ်ားလည္းျဖစ္ေနေတာ့သည္။ မိမိေရာက္ရွိေနစဥ္ ေရႊေရးေဆာင္တိုက္ဝင္းအတြင္း ရွိ ေက်ာင္းတိုက္တိုင္းလိုလို၌ တည္းခိုသူမ်ားရွိၾကသည္။
ေက်ာင္းတိုက္တိုင္းလိုလိုတြင္ စာသင္သား ဦးဇင္းငယ္မ်ားရွိၾကသည္။ ထိုထဲတြင္ နာရီျပင္သင္ေနသည့္ ကိုယ္ေတာ္လည္း ေတြ႕ရသည္။ ေရဒီယ္ိုျပင္သင္ေနသည့္ကိုယ္ေတာ္လည္းေတြ႕ရသည္။ ပရိယတၱိ ပရိပတၱိ လုပ္ရမည့္ကိုယ္ေတာ္မ်ားက အ ဘယ္ေၾကာင့္ ဤကိစၥမ်ားကိုလုပ္ေနရသနည္း မိမိသေဘာေပါက္နိုင္ခ့ဲပါ။ မႏၲေလးသား မိတ္ေဆြတဦးကရွင္းျပသည္။ ” က်ေနာ္တုိ႔ မႏၲေလးဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတိုင္းလိုလိုမွာ အညာေက်းလက္က စာသင္သားဦးဇင္းေတြရွိတယ္ဗ်၊ အဲဒီထဲမွာ ခင္ ဗ်ားေတြ႕သလို အတတ္ပညာတခုခု လာသင္ေနတဲ့သူေတြရွိတာ အမွန္ဘဲ။ က်ေနာ္ အညာေက်းလက္ေတြက ဆင္းရဲတယ္ဗ်။ ကိုယ္ဘာသာကိုယ္ ၿမိဳ႕တက္လာၿပီး အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းတခုခု လာသင္ၾကဖို႔ မတတ္နိုင္ၾကသူေတြက မ်ားတယ္။ အခု ခင္ဗ်ားေတြ႕တဲ့အတိုင္းဘဲ ပဇင္းတက္ၿပီး ဆြမ္းလည္းခံ စာဝါလဲလိုက္ အတတ္ပညာလည္း သင္ရတာ။ ဒါေၾကာင့္လဲ မႏၲေလး စာသင္တိုက္ေတြမွာ စာသင္သားမ်ားေနတာေပါ့။ ဒါက က်ေနာ္တုိ႔ လူမႈဘဝ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းေတြက ဘာသာေရး ယုံၾကည္ကိုးကြယ္မႈသာမက ေက်းလက္ကမတတ္နိုင္သူေတြ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းပညာသင္လိုတဲ့သူေတြကို တဖက္တ လမ္း အေထာက္အကူေပးေနတာလို႔ ဆိုရမွာေပါ့။ တသက္လုံး ဘုန္းႀကီးဝတ္ၿပီးဘာသာေရးမွာ ႏွစ္ျမႇဳပ္သြားသူေတြရွိသလို အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းပညာသင္ၿပီး ၿမိဳ႕ေပၚရပ္တည္သြားနိုင္သူေတြလည္း ေပၚလာတာေပါ့။ တဖက္တလမ္းကလည္း ဒိီလူေတြကလည္း သူတုိ႔အဆင္ေျပရင္ေျပသလို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြကိုျပန္လွဴၾက ျပန္ပ့ံပိုးၾကတာေပါ့။ ဒါ က်ေနာ္တုိ႔ ဗမာလူမႈဘဝ အထူးသျဖင့္ ဆင္းရဲတဲ့ေက်းလက္ေဒသေတြမွာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းေတြဟာ ဘာသာေရးကိုးကြယ္ ယုံၾကည္မႈ ေရွ႕ေဆာင္ရံုတင္မကဘူး ေက်းလက္လူမႈကိုလည္း အျပန္အလွန္ ပ့ံပိုးေပးေနတာကိုျပတာဘဲ” ဟု ဆိုပါသည္။ ဘာသာေရးႏွင့္ လူမႈဘဝတုိ႔ယွက္ႏြယ္၍ အျပန္အလွန္ပ့ံပိုးပတ္သက္ေနသည္ကို ထိေတြ႕သေဘာေပါက္ခ့ဲရသည္ဟု ဆိုရ မည္။
ဘုန္ႀကီးေက်ာင္းေဘးတြင္ ျမင္းခြာရိုက္ေနေသာ ေမာင္ဝင္းကေတာ့ အားလ်င္အားသလို လာ၍ မိမိစားေသာက္ေရးကိစၥလာ၍ စီစဥ္ေပးသလို စကားစျမည္လည္း လာေျပာသည္။ တခါတရံ ခင္ေမာင္သိန္းအိမ္မွ ဟင္းယူလာသည္။ တခါတေလေတာ့ ေစ်းဝယ္လာၿပီး သူကိုယ္တိုင္ခ်က္သည္။ သူမအားလ်င္ မိမိဝင္ခ်က္သည္။ အိမ္ႏွင့္အေဆာင္တြင္ ထမင္းပြဲလက္ေရာက္ စားလာသည့္မိမိလည္း ယခုေတာ့ ထမင္းခ်က္တတ္စျပဳေပျပီ။ ေပ်ာ့တူးမနပ္ တမ်ဳိးမ်ဳိးေတာ့ ၾကံဳရသည္။ ေပ်ာ့သည္ တူး သည္က စား၍ရေသးသည္ မနပ္ရင္ေတာ့ အေတာ္ကသီသည္။ တခါတရံေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ထမင္းက်န္ ဟင္းက်န္ မ်ားေလြးရသည္။
လြတ္လပ္ေနရျပီျဖစ္ေသာ္လည္း ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းျပင္ သိပ္မထြက္ရဲေသးေပ။ မလိုအပ္ဘဲ မစြန္႔စားရဲ။ ဆင္ေျပာင္ႀကီး အျမီး က်မွ တစ္မွာစိုးရေသးသည္။ စာအုပ္သာအေဖၚျပဳေနရသည္။ တခါတေလပ်င္းလ်င္ အုတ္တံတိုင္းအျပင္ဘက္ ေမာင္ဝင္း ျမင္းခြါရိုက္ေနသည္ကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ရသည္။ ထိုစဥ္က မႏၱေလးတြင္ ျမင္းလွည္းမ်ား တခြပ္ခြပ္ႏွင့္ ေမာင္းႏွင္းေနဆဲျဖစ္ သည္။ ယခုေတာ့ ျမင္းလွည္းေရာ ျမင္းခြာရိုက္သည့္လုပ္ငန္းေရာ မရွိေတာ့ျပီ။ ေရႊေရးေဆာင္ အေနာက္ဖက္ေပါက္ စစ္ကိုင္း လမ္းေဘး မန္က်ည္းပင္ရိပ္ေအာက္တြင္ ရပ္ထားတတ္သည့္ ျမင္းလွည္းမ်ားႏွင့္ ျမင္းခြာရိုက္သည့္လူငယ္တုိ႔၏ပုံရိပ္မ်ား ယေန႔မႏၲေလးပုံရိပ္တုိ႔မွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေပျပီ။
ေမာင္ဝင္းလည္း ေန႔လည္အလုပ္အားလ်င္ မိမိအားလာေခၚၿပီး လဘက္ရည္ဆိုင္သြားၾကသည္။ စစ္ကိုင္းလမ္းေက်ာ္လိုက္ လ်င္ မာလကာျခံအတြင္း ေခ်ာင္က်က်ေနရာက လူသူအထိုင္နည္းသည့္ လဘက္ရည္ဆိုင္သုိ႔ မိမိတုိ႔သြားထိုင္ေလ့ရွိသည္။ ထိုစဥ္က မႏၲေလး မာလကာျခံတဝိုက္ လူအေနက်ဲေသးသည္ဟု ဆိုရမည္။ ေက်ာင္းသားဘဝက လဘက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ တတ္ေသာအက်င့္သည္ ေျပးလႊားေနသည့္ တႏွစ္အတြင္း ေပ်ာက္လုနီးပါးျဖစ္မွ ျပန္ထိုင္ရသည္။ လဘက္ရည္ဆိုင္နိုင္ငံေရးသမားအက်င့္က မေပ်ာက္ခ်င္ေသး။ ခပ္ပိန္ပိန္ အတန္းပညာတပိုင္းတစႏွင့္ ေက်ာင္းထြက္ခ့ဲရၿပီး ျမင္ခြာရိုက္ေနေသာ ေမာင္ဝင္းသည္ ခင္ေမာင္သိန္းတုိ႔ စည္းရံုးထားသည့္ လူငယ္တဦးျဖစ္သည္။ နိုင္ငံေရးသေဘာတရား ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ မေျပာနိုင္ေသာ္လည္း လက္ေတြ႕အလုပ္ကို ေသေသသပ္လုပ္ႏိုင္ၿပီး မိမိအားတာဝန္ယူထားသည့္ကာလတြင္ အေတာ္ဂရု စိုက္သည္ဟု ဆိုရမည္။ ယခုေတာ့ မရွိရွာေတာ့ေပ။ ေစာေစာစီးစီးပင္ ကြယ္လြန္သြားသည္ဟု ၾကားရသည္။
မႏၲေလးသုိ႔ေရာက္ၿပီးျဖစ္ေသာ္လည္း ခ်က္ျခင္းမထြက္နိုင္ေသးေပ။သြားလာရန္စီစဥ္ေနရဆဲျဖစ္ပုံရသည္။ ထိုတလနီးပါး အတြင္း မႏၲေလး၏အပူဒဏ္ကို ေကာင္းစြာခံရသည္။ ျခင္ကလည္းကိုက္ ပူကလည္းပူႏွင့္ မင္းတုန္းမင္းအား ဘယ္လိုေနရာမ်ဳိး မ်ား ၿမိဳ႕လာတည္ထားသလဲဟူ၍ အျပစ္တင္ခ်င္စိတ္ေပၚလာသည္။ သုိ႔ေသာ္ မင္းတုန္းမင္းကလည္း “ဟေကာင္ရ ဗမာျပည္ အေရွ႕အေနာက္ ေတာင္ေျမာက္ကိုဆက္သြယ္လို႔ရမယ့္ အလယ္ေခါင္တည့္တည့္ တည္ထားတာကြ။ ဧရာဝတီျမစ္ေၾကာင္း ကလည္း အထက္ေအာက္အစုံအဆန္ ကုန္သြယ္လို႔ရတယ္ကြ။ ငါပုန္းလို႔ေကာင္းမ့ဲေနရာ ေရြးတည္ထားတာမဟုတ္ဘူး။ ပူတာ ျခင္ကိုက္တာေလာက္ေတာ့ သည္းခံ” ဟုျပန္ေခ်ပနိုင္သည္။ သုိ႔ႏွင့္ ေအာင္ေက်ာ္ ခ်မ္းေအး မႏၲေလးဟုဆိုေသာ အ ရပ္၌ ေနေပ်ာ္ခ့ဲရျပန္ပါသည္။
ထိုစဥ္က တရက္ ေက်ာင္းေပၚ၌ ထိုင္ေနစဥ္ သိမ့္ကနဲ သိမ့္ကနဲ လႈပ္သြားသည္ကို ခံစားလိုက္ရသည္။ ငလ်င္သာလႈပ္ သြားေပမဲ့ မိမိခရီးစဥ္က မလႈပ္ေသး။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေရာက္သည္ကလည္း ႏွစ္ပတ္ေက်ာ္ခန္႔ရွိျပီ။ မိမိကလည္း ကိုယ့္ အေၾကာင္းႏွင့္ ကိုယ္အျပင္မထြက္သူမို႔ ဘုန္းႀကီးကလည္း ေမးစမ္းစျပဳလာေပျပီ ။ ေမာင္ဝင္းက မိမိအားတာဝန္ယူနိုင္ေပသည့္ ဘုန္းႀကီးၾကည့္ေကာင္းေအာင္ေတ့ာျဖင့္ တခုတခု စီစဥ္ရေပအုံးေတာ့မည္။
ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္။
ေမာင္ေမာင္စိုး (Mg Mg Soe)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
