၀တၳဳတို

ျမဇင္ေယာ္ ● ကြာဟမႈ အလႊာ

ျမဇင္ေယာ္ ● ကြာဟမႈ အလႊာ
(မုိးမခ) မတ္ ၂၊ ၂၀၁၇

“ဟာ ျဖဴမ ဘယ္လဲကြာ”
စိတ္ထဲကေမးမိသည္မို႔ သူမ မၾကားႏိုင္ပါ။ ေရွ႕သို႔ဆက္၍သာ ေျပးသြားသည္။ “ဘယ္သူ႔ဆီသြားတာလဲ။ ငါ့ကိုမခ်စ္ေတာ့ဘဲ  ၿငီးေငြ႔သြားျပန္ၿပီလား။ ငါ့ထက္ခ်စ္ရမည့္သူ ေပၚလာျပန္ၿပီလား။”

ရင္ထဲ၌ ဗေလာင္ဆႈသြားသည္။ မ်က္စိထဲ၌ ဘာမွမျမင္။ ျဖဴမကိုသာ ျမင္သည္။ ကိုယ့္ဆီျပန္လာေအာင္ ေခၚရမည္။ ျပန္ လာခ်င္လာေအာင္ ျဖဴမအလိုက် ႀကိဳးစားျပရမည္။

ျဖဴမထားခဲ့သည္မွာ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္မဟုတ္ပါ။ အႀကိမ္ႀကိမ္ထားခဲ့ဖူးသည္။ အမွတ္အသားမရွိေသာ၊ ပို၍ စကားလံုးလွလွ ေလးသံုးရလွ်င္ သိပ္ခ်စ္တတ္ေသာကိုယ္က ျဖဴမထားခဲ့တိုင္း မေနခဲ့ဘဲ လိုက္ခဲ့သည္ခ်ည္းျဖစ္သည္။ ေျပးေသာျဖဴမကသာ ေမာရင္ေမာသြားမည္။ လိုက္ရတဲ့ ကိုယ္ကေတာ့ မေမာပါ။ ျဖဴမရဲ႕ကိုယ္လံုးလွလွေလး ျမင္လိုက္ရရင္၊ မ်က္လံုးရြဲရြဲႀကီးေတြကို ျမင္လိုက္ရရင္ ေမာတယ္ဆိုတာ ခ်ဳိနဲ႔လားဗ်ဳိ႕ဟု ေမးယူရေလာက္ေအာင္ကို မေမာေရးခ် မေမာပါဗ်ာ။

‘ေဟာ လမ္းကိုျဖတ္ကူးဖို႔ ျပင္ေနၿပီ”

မကူးခင္ တေနရာသို႔ၾကည့္ၿပီး အၿမီးကေလးတႏွံ႔ႏွံ႔ႏွင့္ ေယာက္ယက္ခတ္ေနသည္ကို ေတြ႔ရေလသည္။ ျဖဴမၾကည့္ေနရာသို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေသာအခါ.. ကမာၻေျမႀကီး ခ်ာခ်ာလည္သြားသည္။ ဒူးေတြလည္း မခိုင္ေတာ့..ယိုင္နဲ႔ကုန္သည္။ ဟစ္၍သာ အူလိုက္ခ်င္သည္။ အို .. အူေနရုံ ဘာမွျဖစ္မလာႏိုင္ဘူး။ အခ်ိန္ျဖဳန္းသလိုသာက်မည္။ ဟို အေကာင္ေခ်ာႀကီးလက္ထဲ ျဖဴမပါမသြားခင္ ငါျပန္ေခၚလာရမည္။ လမ္းကို အျမန္ျဖတ္ကူးလိုက္မွ။
*—–*——*——*

“ဘာ ေမ့ပစ္လိုက္ေတာ့ ဟုတ္လား”
“မၾကားတာလား ေနာက္တခါ ထပ္ၾကားခ်င္တာလား ေမမီ၊ ကိုယ္ မင္းထက္ပိုခ်စ္ရမယ့္သူ ေတြ႔တာၾကာၿပီ၊ မင္းလည္း ရိပ္ မိတန္သေလာက္ ရိပ္မိမွာပါ။ အခု ကိုယ္ သူနဲ႔ယူေတာ့မွာ၊ အဲ့ဒါ ကိုယ့္ကိုေမွ်ာ္လင့္ေနမွာစိုးလို႔၊ ကိုယ္တို႔ဘဝျခားသြားၿပီ၊ ဂြတ္ဘိုင္… ေမမီ”

“ေတာက္..”

မိန္းကေလးတန္မဲ့ အသံျပင္းျပင္းႏွင့္ ေတာက္ေခါက္မိေလၿပီ။  သူၾကားမည္မဟုတ္ေပ။ သူေျပာလိုရာေျပာ၍ ဖုန္းခ်သြား ေလၿပီ။

“ရက္စက္လိုက္တာ၊ အရင္တုန္းက ေပးခဲ့တဲ့ကတိေတြက အလကားပဲလား။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ ဘာလိုအပ္ခ်က္ေတြရွိေနလို႔လဲ။”
မၾကားႏိုင္မွန္း၊ ၾကားလွ်င္ေတာင္ ေျဖမည္မဟုတ္မွန္း၊ မေျဖရုံသာမက ေလွာင္ရယ္မည္မွန္း သိလ်က္ႏွင့္ ေမးေနမိသည္။ စိတ္ထဲရွိသမၽွ စကားေတြကို ေမမီ့ေရွ႕မွာ သူရွိေနသည္ဟု သေဘာထားၿပီး ေျပာမိငိုမိသည္။ ငိုမိသည္။ မ်က္ရည္လက္က်န္ မရွိေတာ့ေအာင္ကို ငိုမိသည္။ တညလံုးမအိပ္ဘဲ ငိုမိသည္။ ငိုရလြန္း၍ မ်က္စိမ်ား က်ိန္းစပ္ေနသည္။ မ်က္ရည္မက်ဘဲ ႐ႈိက္ ႐ုံသာ ႐ႈိက္ႏိုင္ေတာ့သည္အထိ ငိုမိသည္။

“တီတီ. . တီတီ.. တီတီ”

ေဩာ္ ငါးနာရီခြဲအခ်ိန္ကိုက္ခ်ထားသည့္ ႏႈိးစက္ေလးပင္ ျမည္လာေခ်ၿပီ။ ဤေန႔မ်ဳိးမွာ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ အနားယူလိုက္ ခ်င္သည္။ ရင္ထဲမွာက်န္ေနေသးေသာ အခ်စ္ႏွင့္အလြမ္းတို႔၏ အသုဘကို ခမ္းနားစြာသၿဂႋဳလ္ေပးလိုက္ခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း လြမ္းေရးထက္ ဝမ္းေရးကခက္ေလသည္။ မနက္ ၆ နာရီ အလုပ္ခ်ိန္အမီ သြားရမည္။ မ်က္ႏွာေလး ကပ်ာ ကယာသစ္၊ သနပ္ခါးေရက်ဲေလး ျမန္ျမန္လိမ္းၿပီးျပင္ဆင္လိုက္ေတာ့ ၆ နာရီထိုးေလၿပီ။ ေနာက္က်ေတာ့မည္။ လက္ဦးေပၚ super cub ဆိုင္ကယ္ေလးစီးၿပီး က်ိန္းစပ္ေနေသာမ်က္စိမ်ားကို လ်စ္လ်ဴရႈကာ အလုပ္ရွိရာသို႔ ခ်ီတက္ခဲ့ရေလသည္။
*—–*—–*—–*

“ဝုန္း..ခြမ္း”
ေမမီ စီးလာေသာဆိုင္ကယ္ ေခြးတိုး၍ လဲေလၿပီ။ ေဘးဘီကိုလွည့္မၾကည့္ဘဲ လမ္းျဖတ္ကူးလာေသာေခြး။ ေခြးကိုျမင္စဥ္ အရွိန္ေလွ်ာ့လိုက္ေသးသည္။ ထိုေခြး တံု႔ခနဲရပ္လိုက္သည္ကိုျမင္၍ ဆိုင္ကယ္လီဗာကိုဆြဲလိုက္စဥ္ ရုတ္တရက္ျဖတ္ေျပး လိုက္ရာ တိုက္မိေလၿပီ။ ေနာက္ၾကည့္မွန္ႏွင့္ ေရွ႕အခ်က္ျပမီး ကြဲသြားၿပီး လူကိုဆိုင္ကယ္ပိေနေလသည္။ ရုတ္တရက္မထႏိုင္။ ကုန္ခမ္းသြားၿပီထင္ေသာ မ်က္ရည္မ်ား စီးက်လာေလသည္။ ထဖို႔မႀကိဳးစားဘဲ ဝမ္းနည္းစြာ ငိုေႂကြးမိသည္။ ကံဆိုးမသြားရာ မိုးေတြလိုက္လို႔ရြာျခင္းေပေလာ။

လမ္းေပၚမွ ျဖတ္သြားျဖတ္လာမ်ားက ဆိုင္ကယ္ကို ထူေပးၾကသည္။

“ဘယ္နား နာသြားေသးလဲ သမီး”

“ေခြးတိုးသြားတာ တူမႀကီး၊ ဒီေခြးေတြကလည္း ေတာ္ေတာ္ဒုကၡေပး၊ စည္ပင္ကေဆးခ်ေတာ့ အိမ္က ေခြးေကာင္းေတြပါ သြားၿပီး ေခြးေလ ေခြးလြင့္ ေခြးသူခိုးေတြက် ပါမသြားဘူး”

“ေဆးခန္းလိုက္ပို႔ေပးမယ္၊ တံေတာင္ဆစ္ေတြလည္း ျပဲကုန္တာပဲ၊ လာ ေဆးခန္းသြားစို႔”

“ပိုက္ဆံအိတ္ေတြ၊ ဖုန္းေတြေကာက္ေပးလိုက္ဦး”

“ဟာ ငိုေနတာလား၊ မေတာ္တဆပါသမီးရယ္၊ ဒီလိုပဲ ျဖစ္တတ္ပါတယ္၊ ေနာက္တခါ ေခြးျမင္ရင္ ေဝးေဝးကေရွာင္”

တေယာက္တေပါက္ႏွင့္ လူအမ်ားဝိုင္း၍ အားေပးစကား ေျပာၾကရင္း ေမမီ့ကိုေပြ႕ထူသူက ထူေလသည္။

ဒုကၡေတြ႔လွ်င္ ကူညီေစာင့္ေရွာက္ေပးတတ္ေသာ ေမမီတို႔ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ား။ မည္သူကမွ် ခိုင္း၍မဟုတ္။ သူတို႔စိတ္ဆႏၵအရ ကူညီေဖးမၾကေလသည္။ ကိုယ္ပိုင္အေရးကိစၥေတြ အသာထားၿပီး ေဆးခန္းပို႔ၾက၊ အိမ္သို႔လိုက္ပို႔ၾက။ ေစာေစာက ခံစားေနရေသာ အထီးက်န္စိတ္၊ တြယ္ရာမဲ့စြာ အားငယ္ေနေသာစိတ္တို႔ လြင့္ေပ်ာက္ကုန္ေလၿပီ။ ယခု ထိုသူမရွိလည္း ေမ မီေနလို႔ျဖစ္မွန္းသိပါၿပီ။ ဟုတ္သည္။ သစၥာမရွိသူကို တမ္းတမေနေတာ့ပါ။ ပို၍ႀကိဳးစားရမည္။ ေမမီ့လို ဒုကၡေရာက္ေနသူ မ်ားကို ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ကူညီေထာက္ပံ့ေပးႏိုင္ရန္ ပို၍ႀကိဳးစားရမည္။

ေလာကႀကီးတြင္ သမီးရည္းစားကိစၥထက္ ပို၍အေရးပါေသာ ေလာကဝတၱရား မ်ားစြာရွိေလသည္။ စားဝတ္ေနေရး၊ က်န္း မာေရး၊ မိဘဆရာ ေဆြမ်ဳိး ညာတကာ စသည္တို႔၏ ေက်းဇူးေတြ ကို ဆပ္ႏိုင္ေရး၊ အမ်ားအက်ဳိးရွိေသာ လုပ္ငန္းကိစၥမ်ားေဆာင္ရြက္ႏိုင္ေရး၊ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ေရး၊ စသည့္အေရးေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာရွိေလသည္။ ထိုသူလို ကိုယ္က်ဳိးသာ ၾကည့္တတ္သူကို ႏွေျမာတသစြာ လြမ္းေနရလွ်င္ အခ်ိန္ေတြ အက်ဳိးမဲ့ကုန္ဆံုးေတာ့မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မလြမ္းေတာ့၊ မတမ္းတေတာ့။ ေမမီ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသာ ေကာင္းေအာင္ ႀကိဳးစား၍ေနထိုင္ေတာ့မည္။
*—–*—–*—–*

လမ္းျဖတ္ကူးစဥ္ ဆုိင္ကယ္လာေနသည္ကိုေတြ႔၍ ရပ္လိုက္သည္။ မ်က္လံုးမ်ားက ျဖဴမဆီမွာ။ “ဟာ ရက္စက္လိုက္တာ ျဖဴမရယ္၊ လိုက္သြားၿပီ၊ ဟိုေကာင္ႀကီးနဲ႔ပါသြားၿပီ” ပူထူၿပီး ဘာကိုမွ သတိမရ။ ေျပးလိုက္ဖို႔ ဟန္ျပင္လိုက္စဥ္ နာက်င္လွေသာ ေဝဒနာႏွင့္အတူ “ဝုန္းခနဲ” အသံသာ ၾကားလိုက္ရေလသည္။

“ေဩာ္ …ေစာေစာက ဆိုင္ကယ္ပါလား”  လဲသြားေလၿပီ။ လူေတြ လူေတြ ဝိုင္းအံုေနၾကသည္။ ထိုမိန္းကေလးကို ဝိုင္း၍ ျပဳစု ေနၾကသည္။ “ငါနဲ႔တိုက္မိတာဆိုေတာ့ ငါ့ကိုေရာ” ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းမ်ားႏွင့္ လွမ္းၾကည့္မိသည္။  လူေတြ သူ႔ကို ျမင္ၾကပံု မေပၚပါ။ မျမင္ၾကရုံမက။ ေခြးေလေခြးလြင့္တဲ့၊ ေခြးသူခိုးတဲ့။ “ေျပာရက္လိုက္ၾကတာဗ်ာ။ က်ဳပ္လည္း နာက်င္ရသူပါခင္ဗ်ာ။ တကယ္ေတာ့ ဆိုင္ကယ္နဲ႔မတိုက္မိခင္ကတည္းက ႏွလံုးသားနာက်င္ေနသူပါ။ ဆိုင္ကယ္နဲ႔တိုက္မိေတာ့ ခႏၶာကိုယ္နာတယ္ ဗ်ာ။ အခု ခင္ဗ်ားတို႔ေျပာတဲ့စကားေတြေၾကာင့္ ရင္နာရပါတယ္ဗ်ာ။ ဘာတဲ့… စည္ပင္ကေဆးတဲ့။ ဒါဆို ငါ့ကိုမျမင္တာပဲ ကံေကာင္းတယ္လို႔ေတြးရမွာ။ ျမင္မ်ားျမင္ရင္ ရိုက္သတ္ၾက မယ္ထင္တယ္။ က်ဳပ္လည္း သက္ရွိေခြးတေကာင္ပါဗ်ာ။ သိတတ္ နားလည္တတ္ ခံစားတတ္ပါတယ္။ ျဖဴမေရ… မင္းမွရက္စက္တယ္ ထင္ေနတာ။ မင္းထက္ ရက္စက္တတ္တဲ့ အဆင့္ျမင့္သတၱဝါ လူသား ေတြနဲ႔ ေတြ႔ေနရတယ္။ ႏွလံုးသားနာက်င္မႈ၊ ရင္နာမႈ၊ ဒဏ္ရာရေနတဲ့ ကိုယ္ခႏၶာရဲ႕နာက်င္မႈ၊ ေစ့ေစ့ ေတြးေလ နာေလျဖစ္ေနတဲ့ ဦးေႏွာက္ရဲ႕နာက်င္မႈ၊ နာက်င္မႈေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ကိုယ္ပါ…ျဖဴမရယ္။ သူတို႔ေျပာသလို ကိုယ္ ေခြးေလေခြးလြင့္မဟုတ္ဘူး။ သမီးသား ဇနီးမယားနဲ႔ အတည္တက်ေနဖို႔ ႀကိဳးစားေနသူပါ။ ေခြးသူခိုးလည္း မဟုတ္ဘူး။ အခိုးခံရသူ။ ျဖဴမက သက္ေသပါ”

ဝမ္းနည္းမိသည္။ ပါးျပင္ေပၚ ပူေႏြးေႏြးအရည္မ်ား စီးက်လာေလၿပီ။ အဲ့ဒီလူဆိုတဲ့ သတၱဝါေတြသိေအာင္ ေျပာျပလိုက္ ခ်င္သည္။ ေျပာမရ၍ ေၾကကြဲရျပန္သည္။

အခုေလာက္ဆိုရင္ျဖင့္  ျဖဴမေတာ့  ဟိုေကာင္ႀကီးႏွင့္ေပ်ာ္ေနေပေရာ့မည္။ ကိုယ့္ကို လွည့္ၾကည့္ေစခ်င္သည္။ ကိုယ့္အျဖစ္ကို ျမင္ေစခ်င္သည္။  အို..မၾကည့္တာ ပို၍ေကာင္းပါသည္။ ၾကည့္မ်ားၾကည့္မိလွ်င္ အပယ္ခံ လ်စ္လ်ဴအရႈခံ၏ဘဝကို ရင္နာနာႏွင့္ ေတြ႔ရ ျမင္ရေပလိမ့္မည္။ မင္းကို ေသာကမေပးလိုပါ။ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ.. ျဖဴမေရ။ ဒီအေတာအတြင္း မင္းေပးေသာ ေဝဒနာ၊ လူေတြေပးေသာ ေဝဒနာေတြကို စုျပံဳ၍ ခံလိုက္ဦးမည္။ ဒဏ္ရာေတြေပ်ာက္ကင္းသြားရင္ မင္း ကိုယ့္ဆီကို ျပန္လာႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါဦးမည္။ ဘယ္လိုနည္းမ်ိဳးကို သံုးရပါေစ ႀကိဳးစားရမည္။     ။

ျမဇင္ေယာ္


သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ

Similar Posts