ခင္ေဇာ္မုိး ● ဝဲလည္ ဝဲလည္
(မုိးမခ) ေဖေဖာ္ဝါရီ ၂၃၊ ၂၀၁၇
လက္ပံပင္ရိပ္ေအာက္ကေန ေနပူျပင္ဆီ ၾကည့္လိုက္သည္ႏွင့္ အပူရိပ္ေတြ တတြန္႔တြန္႔ထေနေသာေၾကာင့္ မ်က္ခံုးႏွစ္ ဖက္ကိုပါ တြန္႔႐ႈံ႕အားစိုက္ၿပီး ဖိုးေဇာ္ေလးၾကည့္ေနသည္။ က်စ္က်စ္ေတာက္ပူေနသည့္ အပူတန္း အလင္းစူးစူးေတြက မ်က္ စိကို ထိရွိလြန္းသည္မို႔ က်ိန္းစပ္ေနဟန္။ သို႔ေသာ္ ဖိုးေဇာ္ေလးရင္ထဲက ပူေလာင္ျခင္းေတြ၊ ထိရွပြန္းပဲ့ေနျခင္းေတြကိုမီႏိုင္႐ိုး႐ွိမည္မထင္။ အပင္ထက္ကေန ေဝ့ဝဲက်လာသည့္ လက္ပံပြင့္မ်ားက ၾကက္ေတာင္ေလးမ်ားသဖြယ္ လွပစြာလည္ၿပီးဆင္း လာသည္ကိုလည္း မေယာင္မလည္ေငးၾကည့္ေနမိေသးသည္။ ဟိုတပြင့္ဒီတပြင့္ အဆက္မျပတ္ေႂကြၾကေနသည္မို႔ ေနပူပူထဲ လက္ပံပင္ႀကီးက လွခ်င္တိုင္းလွေနသည္မွာ အမွန္။
အရင္ႏွစ္ေတြကဆို ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြကို ေမွ်ာ္ရသည္မွာအေမာ ေပ်ာ္ရသည္မွာ အလြန္ပင္။ ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ ဆိုရင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို ေက်ာင္းသားအျဖစ္ စုၾကျပန္သည္။ ကိုရင္ေတြက မိုးတြင္းအတြက္ ထန္းဇစ္ေတြ လိုက္ ေကာက္ ၾကရင္း ေတာတကာေတာကို လွည့္ၾကသည္။ ထန္းလ်က္ခ်က္သည့္တဲေတြမွာ ထန္းလ်က္ပူခံၿပီး စားၾကႏွင့္ သူတို႔အတြက္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းသည္။ ျပန္လာသည္ႏွင့္ ၾကက္ေတာင္႐ိုက္ၾကျပန္သည္။ ၾကက္ေတာင္ေပ်ာက္သြားသူရွိရင္ ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းစည္း႐ိုးက ဝါး႐ုံပင္တန္းဆီကိုႀကီးကဲသူက ဓားကိုင္ၿပီး ေျပးၾကေတာ့သည္။ ထီး႐ိုးဝါး အဖ်ားၫႊန္႔အဆစ္ကို ဖင္ပိုင္းက အဆစ္ပိတ္ထားၿပီး ဝါးဆစ္ဗူးလို ခုတ္ထစ္ရသည္။ ၿပီးမွ ၾကက္ေတာင္ေမႊးအကြၽတ္ေတြလိုက္ရွာကာ စုထိုးထည့္ၿပီး အျပင္က ေန သေရကြင္းႏွင့္ တင္းေနေအာင္စည္းၾကသည္။ ဒီလိုဆို ၾကက္ေတာင္လွလွေလးတခု ရၿပီသာ။ တခုတည္းကို ျခင္းဝိုင္းလို ပံုမ်ဳိး ဝိုင္းဖြဲ႔ၿပီး အလွည့္က်ေပး႐ိုက္ၾကသလို တခါတေလေတာ့လည္း ကိုယ့္ၾကက္ေတာင္၊ ကိုယ့္႐ိုက္တုတ္ႏွင့္ သာသာယာ ယာ ပါပဲ။ ကိုယ္႐ိုက္လိုက္သည့္ ၾကက္ေတာင္ကေလး ေလထဲကို လွလွပပေဝ့ဝဲတက္သြားၿပီးဆို သူတို႔တေတြခမ်ာ ဂုဏ္ ယူမဆံုးေတာ့။ စုထည့္ထားသည့္ ၾကက္ေမႊးေတာင္ေလးေတြက ေလထဲ တဖ်ပ္ဖ်ပ္လူးလည္ေနသည္ကလည္း ရင္သပ္႐ႈ ေမာဖြယ္။ အဲဒီလိုေန႔ရက္ေတြေၾကာင့္ ဖိုးေဇာ္ေလးတို႔တေတြ ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြကို ေမွ်ာ္ရခဲ့ျခင္းပင္။
စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ႏွင့္ သက္ျပင္းတခ်က္ကို ဖိုးေဇာ္ေလး မႈတ္ထုတ္လိုက္သည္။ ဒီႏွစ္ေႏြထက္ ရင္ထဲကအပူက သာသာလြန္ လြန္႐ွိလွသည္။
ဖိုးေဇာ္ေလးတို႔ မိသားစုေလးမွာ အင္မတန္ဆင္းရဲသည္။ မိဘေတြက အသက္ႀကီးမွ အိမ္ေထာင္ၾကသည့္အတြက္ ဖိုးေဇာ္ ေလးတေယာက္သာ အႀကီးဆံုးျဖစ္သလို အငယ္ဆံုးလည္းျဖစ္သည္။ တခါက ေတာင္ေပၚကို ထင္းေခြသြားရင္း လွည္းေမွာက္ သျဖင့္ ဖိုးေဇာ္ေလးတို႔အေဖမွာ ေျခတဖက္က်ဳိးၿပီး ဒုကၡိတျဖစ္သြားရွာသည္။ သြားႏိုင္ လာႏိုင္ေသာ္လည္း လူေကာင္းလို သန္မာမလာေတာ့ေပ။ ဒါေၾကာင့္ မိသားစုစားဝတ္ေနေရးက ပိုၿပီးၾကပ္တည္းလာသည္။ အေမျဖစ္သူခမ်ာလည္း အိမ္ကေလး ထဲစိုက္ထားသည့္ ဆူးပုတ္ရြက္ခူးေရာင္းလို႔ ေရာင္း၊ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ကေလးေရာင္းလို႔ ေရာင္း၊ ဟင္းရြက္ႏုခ်ိန္ဆိုရင္ ေတာထဲ ကဟင္းရြက္ေတြ ခူးေရာင္းရွာသည္။ ျဖစ္သလိုႏွင့္ မိသားစုစားဝတ္ေနေရးကို ႀကိဳးစားေျဖရွင္းရွာသည္။ ထို႔အတူ ဖိုးေဇာ္ေလး ကလည္း မန္က်ည္းရြက္ႏုခ်ိန္ဆိုႏုခ်ိန္မို႔ မန္က်ည္းရြက္ခူးေရာင္းၾကသလို၊ မန္က်ည္းသီးအကင္းေတြသီးခ်ိန္ဆိုလည္း မန္က်ည္းသီးကေလးေတြကို ဆြတ္ၿပီး ေရာင္းၾကသည္။ ဇေကာေလးထဲကို တရာဖိုး အပံုကေလးေတြပံု ရြာထဲလွည့္ေရာင္းၿပီး သူ႔ေက်ာင္းစရိတ္၊ သူ႔မုန္႔ဖိုးကို သူ႔ဘာသာ ေျဖရွင္းရွာသည္။ ရြာဦးဘုန္းႀကီးေက်ာင္းစည္း႐ိုးက ယင္းမာပန္းေတြပြင့္ခ်ိန္ဆိုရင္လည္း တက္ခ်ဳိးၿပီး အိမ္ေပါက္ေစ့လိုက္ေရာင္းသည္။ တရက္ႏွင့္ညိႇဳးေသာပန္းျဖစ္ေသာ္လည္း သနားေသာေၾကာင့္ ဝယ္ၾက ရွာသည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းအတြင္းက ခေရပန္းေတြပြင့္ခ်ိန္ဆို ဖိုးေဇာ္ေလးအတြက္ ေငြရႊင္ခ်ိန္ျဖစ္သည္။ မုန္ညႇင္း႐ိုးတံရွည္မွာ ခေရပန္းကိုသီထည့္သည္။ ဘုရားပန္းတင္ဖို႔အတြက္၊ ပန္ဖို႔အတြက္ စသျဖင့္ ဝယ္ၾကသည္။ ကာလေပၚအသီးအရြက္ႏွင့္ ပန္းေတြက သူ႔အတြက္ အေထာက္အကူျဖစ္ေစသည္မွာ အမွန္။
အခုလည္း ဖိုးေဇာ္ေလးတေယာက္ လက္ပံပြင့္ေကာက္ရင္း အပင္ေအာက္ထိုင္ေငးေနသည္မွာ အေတြးျဖင့္ တက္တက္စင္ေမ့ ေနေတာ့သည္။ လက္ပံပြင့္ေႂကြေတြကို ေငးလိုေငး၊ ေနပူျပင္ထဲက တြန္႔ေခါက္လႈိင္းထေနသည့္ အပူရိပ္ေတြကို အဓိပၸါယ္မဲ့ စြာ ၾကည့္လို ၾကည့္ေနသည္။
တပိုတြဲ၊ တေပါင္းရက္ေတြထဲ ဖိုးေဇာ္ေလးတို႔ရြာမွာ အလွဴေပးရက္ေတြႏွင့္ ျပည့္သိပ္ေနသည္။ ဒါကိုပင္ ဖိုးေဇာ္ေလးမွာ ဝမ္းပန္းတနည္းျဖစ္ေနရျခင္းျဖစ္သည္။ အတန္းတူသူငယ္ခ်င္းျဖစ္သည့္ ငမိုးကလည္း ရွင္ျပဳေနေလၿပီ။ ရဲရဲနီေနေသာ ကုန္းအ လွႀကီးဆင္ထားသည့္ ျမင္းလွလွႀကီးကိုစီးၿပီး ရွင္ျပဳရေသာေမာင္ရွင္ေလာင္းအသြင္က ဖိုးေဇာ္ေလးမ်က္လံုးေတြထဲ ဝဲလည္ လည္ေနေတာ့သည္။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြလို ဖိုးေဇာ္ေလးရွင္ျပဳလိုသည္။
“ေနာက္ႏွစ္က်ရင္ေတာ့ ရွင္ျပဳေပးမွာေပါ့ ငေဇာ္ရယ္။ မင္းအသက္လည္းႀကီးေသးတာ မဟုတ္ပါဘူးကြဲ႔။ မင္းအေဖတို႔ ဦး ေလးတို႔တုန္းကဆို လူပ်ဳိေပါက္ႀကီးေတြျဖစ္မွ ရွင္ျပဳၾကရတာ။ တကတည္း ေျပာမေျပာခ်င္ပါဘူး။ ထမင္းနပ္မွန္စားရေအာင္ပဲ အေမာပါငေဇာ္ရဲ႕” ဟူေသာ တႏွစ္ၿပီးတႏွစ္ျဖတ္သန္းခဲ့သည့္ သူ႔အေမ၏လက္သံုးစကားေလးက ေလပူေတြႏွင့္အတူ ဖိုး ေဇာ္ေလးတကိုယ္လံုးကို တိုးေဝွ႔ေနသည္။ နီးရဲေနေသာ ကုန္းႀကီးဆင္ျမန္းထားသည့္ ျမင္းလွလွႀကီးအသြင္က လႊမ္းမိုးေန သည္မွာ အေနရခက္လြန္းေနျပန္သည္။
ရြာထဲက ငမိုးတို႔အလွဴမွ အိုးစည္ဒိုးပတ္သံေတြကို အတိုင္းသားၾကားေနရသည္။ ရွင္ေလာင္းလွည့္ေတာ့မည့္အေၾကာင္းကို မိုက္တေၾကာ္ေၾကာ္ႏွင့္ ဟစ္၍လူစုေနေလၿပီ။ `ရွင္ေလာင္းလွည့္သြားရေအာင္ လာဟ´ ဆိုသည့္ အလွဴ ေဆာ္ၾသသံသီခ်င္း ကိုၾကားတိုင္း ဖိုးေဇာ္ေလး ရင္ေတြတဒိန္းဒိန္းခုန္ရသည္သာ။ အခုေတာ့ အဲ့ဒီေဆာ္ၾသသံေၾကာင့္ ဝမ္းနည္းသိမ္ငယ္လြန္း မိသည္။ ေႏြအားကိုးႏွင့္ တြဲခိုဆင္းလာေသာ မ်က္ရည္ပူပူေတြထက္ ရင္ထဲကအပူက သာလြန္ေနသည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းဆီက ျမင္ေနရသည့္ ေပါက္ပင္ႀကီးကလည္း သကၤန္း႐ုံထားသလို ဝင္းအိလို႔ေနသည္။ ဒီညေနရွင္ျပဳပြဲၿပီးရင္ေတာ့ ငမိုးလည္း ဝင္း အိေနသည့္ေပါက္ပင္ႀကိီးလို သကၤန္း႐ံုေပေတာ့မည္။ ျမင္ျမင္သမွ်အရာအားလံုးက စိတ္ကိုေႏွာင္တြယ္ထားသလို။ အ ၾကည့္ေတြေျပးစရာ မရွိရွာၿပီ။ ရြာဦးေက်ာင္းထဲမွာ ေမာင္ရွင္ေလာင္းေတြ ဟိုးေျပး ဒီေျပး ေျခ႐ႈပ္ေနမည္မွာ မုခ်ပင္။ ျမင္း လွႀကီးစီးသူကစီးလို႔။ လွည္းယဥ္ေတြေပၚစီးသူလည္း စီးၾက။ ရြာမွအလွဆံုးျဖစ္သည့္ ဦးတိုးႀကီး၏ႏြားလွည္းယဥ္ေၾကာ့ေၾကာ့ ေပၚ ဘယ္သူမ်ားစီးေနမည္မသိဟုလည္း ဖိုးေဇာ္ေလး စိုးရိမ္ပူပန္ေနမိသည္။
ေဆြမေတာ္၊မ်ဴိးမေတာ္ ရြာကတခ်ဳိ႕အလွဴေတြက ေမာင္ရွင္ေလာင္းလာေတာင္းေသာ္လည္း အလွဴ ကူေငြမတတ္ႏိုင္သည္မို႔ ဖိုးေဇာ္ေလးအေမက မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္ျဖင့္ အားတုန္႔အားနာျပံဳးရင္း `မထည့္ေတာ့ပါဘူးကြယ္´ဟုသာ ေလေအးသိပ္စကား ဆိုသည္။ အလွဴ ကူေငြႀကိဳးစားထည့္ရင္ေတာင္ သကၤန္းသပိတ္ပိုက္ၿပီးရွင္ျပဳပြဲတိုးဖို႔ အဝတ္အစားဆိုတာလည္း မဝယ္ႏိုင္ ေသာေၾကာင့္ ျငင္းပယ္ျခင္းလည္း ပါ ပါလိမ့္မည္။ ငမိုးတို႔အလွဴ က ဖိုးေဇာ္ေလးကို ရွင္ေလာင္းေတာင္းေသာေန႔က သူ႔အေမအျပံဳးႏွင့္ထြက္လာမည့္စကားကို ဖိုးေဇာ္ေလး မဝံ့မရဲေမွ်ာ္ခဲ့ေသာ္လည္း အျပံဳးေဟာင္းႏွင့္ စကားေဟာင္းတို႔သာ ျမင္ခဲ့ ၾကား ခဲ့ရသည္။ အဲ့ဒီေန႔ညက ဖိုးေဇာ္ေလးအေမ၏စကားမ်ားေၾကာင့္ ဖိုးေဇာ္ေလး တညလံုးအိပ္မရခဲ့ပါ။ ေျခာက္ေသြ႔မြဲညစ္ေနသည့္ ဖိုးေဇာ္ေလး၏ဆံပင္ေတြကို သိမ္းသပ္ေပးရင္း ေျပာခဲ့သည္။
`အေမ့သား ရွင္ျပဳခ်င္ေနတာ အေမသိပါတယ္။ ငမိုးတို႔အလွဴၿပီးရင္ သားလည္းရွင္ျပဳဖို႔ ရြာဦးဘုန္းေတာ္ႀကီးဆီမွာ ေန႔ ေကာင္းရက္သာ ေရြးခိုင္းၿပီးၿပီ။ ဒါေပမယ့္…´
အဲ့အခ်ိန္တုန္းက မိခင္ျဖစ္သူ၏စကားကို ဆံုးေအာင္နားမေထာင္ဘဲ `အေမ တကယ္ေျပာတာေနာ္´ဆိုၿပီး ဝမ္းပန္းတသာႏွင့္ သိုင္းဖက္လိုက္ေသးသည္။ အတန္ၾကာေတာ့ ဖိုးေဇာ္ေလးအေမက သိုင္းဖက္ထားသည့္ သားလက္ကေလးေတြကို ပင္စည္ ခ်ပ္ အေျခာက္ကေလးခြာယူသလို ျဖည္းညႇင္းစြာဆြဲခြာယူရင္း ပဲ့က်န္ေနသည့္စကားအစကို ဆက္လိုက္သည္။ အေမွာင္ထဲ ဆိုေပမယ့္ မ်က္ရည္ေတြစို႔ၿပီး ေၾကကြဲနာက်င္ရိပ္ေတြျပည့္ႏွက္ေနေသာ မိခင္ျဖစ္သူ၏မ်က္လံုးေတြကို ဖိုးေဇာ္ေလးျမင္ လိုက္ရသည္။ အဲ့ဒီမ်က္လံုးတစံုကိုေငးရင္း ….
`သားကေလ ရဲရဲနီေနတဲ့ ကုန္းႏွီးအလွႀကီးဆင္ထားၿပီး လွခ်င္တိုင္းလွေနတဲ့ ျမင္းႀကီးကိုစီး ရွင္ျပဳခ်င္တာ။ ၿပီးေတာ့ ဟို ေကာင္ ငမိုး ရွင္ျပဳမယ့္အလွဴပြဲလို အိုးစည္ဒိုးပတ္သံေတြ ဆူဆူနဲ႔ ပန္းအလွေတြဦးခ်ဴိၾကားဆင္ၿပီး ေက်ာ့ေက်ာ့ေလးသြားတဲ့ ဦးတိုးရဲ႕ ႏြားေခ်ာနဲ႔ လွည္းယဥ္ေရာေပါ့။ ေ႐ွ႕ဆံုးကေန သားက ျမင္းႀကီးစီးလို႔ ေနာက္ဆံုးဆီက ရႊဲတိုက္တဲ့ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားလွည္းဆီထိ ပီတိေတြနဲ႔လည္ျပန္ၾကည့္မယ္လို႔ စိတ္ကူးထားခဲ့မိတာ အေမ´
ဖိုးေဇာ္ေလးရင္ထဲကေန ငိုႀကီးခ်က္မေျပာေနခဲ့ရွာသည္။
`အိပ္ေတာ့ေနာ္သား´ လို႔ အေမျဖစ္သူက ေျပာၿပီးသိပ္ခဲ့ေသာ္လည္း အဲ့ဒီညက ဖိုးေဇာ္ေလးတေယာက္ တညလံုးအိပ္လို႔ မရခဲ့ပါ။ ဟိုဘက္ရြာဆီကလြင့္လာသည့္ နာရီသံေတြက ျမန္လြန္းသည္ဟုပင္ ထင္မိသည္။ ဆင့္ကဲ ဆင့္ကဲ တြန္ေနသည့္ ၾကက္သည္လည္း အိပ္မေပ်ာ္သလားဟု ေတြးမိသည္။
အနီေရာင္ကတၱီပါထည္ႀကီးျခံဳထားသလို တပင္လံုး နီျမန္းစိုစြတ္ေနသည့္ လက္ပံပင္ႀကီးကလည္း သူ႔ေရခ်ိန္ႏွင့္သူ အပြင့္ ေတြ ေႂကြေနဆဲ။ အေတြးက႐ုန္းရင္း အၾကည့္ေတြေဘးဘီဝဲငဲ့မိေတာ့မွ ရြာအလွဴဆီက အိုးစည္ဒိုးပတ္သံေတြလည္း တိတ္ သြားေလၿပီ။
——-
ဖိုးေဇာ္ေလးအေမက သနပ္ခါးေရာင္ခပ္ေျခာက္ေျခာက္အဆင္ ေဆးဆိုးခ်ိတ္ထမီႏွင့္ ေဘာ္ၾကယ္ထိုးအက်ႌတထည္ကို ဟပ္ စပ္၍ဝတ္ဆင္ထားသည္။ အေဖျဖစ္သူကေတာ့ ထူးဝယ္မေနဘဲ သိမ္းေခါက္ထားေသာ မဂၤလာေဆာင္စဥ္က တိုက္ပံုႏွင့္ပုဆိုးခပ္ႏြမ္းႏြမ္းကို ဆင္ထားသည္သာ။ ဖိုးေဇာ္ေလးကေတာ့ ေခါက္ေၾကာင္းရာေတြႏွင့္ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ျဖစ္ေနေသာ အျဖဴေရာင္အက်ႌႏွင့္ ေက်ာင္းစိမ္းပုဆိုး အသစ္ကိုဝတ္ဆင္ထားသည္။ ဒီဝတ္စံုဟာ ဖိုးေဇာ္ေလးအတြက္ သစ္လြင္ေတာက္ပ ဆံုးပါပဲ။ ပါးႏွစ္ဖက္မွာေတာ့ သနပ္ခါးပါးကြက္ဝိုင္း လိမ္းက်ံေပးထားသည္။ ရြာဦးဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးကို ဆြမ္းကပ္၊ သကၤန္းကပ္ကာ ေရစက္ခ်ၿပီးသည္ႏွင့္ ဖိုးေဇာ္ေလး၏အလွဴပြဲၿပီးသည္သာ။ ေမတၱာပို႔ၿပီး အမ်ွေဝရြတ္ဆိုရင္း ဖိုးေဇာ္ေလး ႀကိတ္၍ငိုေနသည္ကို ဘယ္သူမွမသိၾကေပ။ ျမင္းႀကီးစီးၿပီး ေပါက္ေပါက္ပြင့္ေတြၾကဲလို၊ ဂုဏ္ယူဝင့္ႂကြားရင္း ပီတိေတြႏွင့္ ေနာက္ဆံုးကရႊဲလွည္းဆီကို လည္ျပန္ၾကည့္လိုျခင္းမ်ားကို ယခုေလာက္ထိ စြဲလမ္းၿငိတြယ္ေနမည္ဟု မည္သူကမွ ထင္လိမ့္မည္မဟုတ္။
နံ႔သာေရာင္ ပုဝါရွည္ထက္မွာ ဖိုးေဇာ္ေလး၏ ဆံပင္စေတြတစၿပီးတစ က်ေနျခင္းႏွင့္အတူ ဖိုးေဇာ္ေလး၏ မ်က္ရည္ဥမ်ားက ေရာေထြးကာ တေပါက္ေပါက္က်ေနသည္။ နံ႔သာေရာင္ပုဝါထက္မွာ နီရဲေနေသာကုန္းအလွႀကီးဆင္ထားကာ လွခ်င္တိုင္း လွေနသည့္ ျမင္းႀကီးရယ္၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားသူငယ္ခ်င္းတစု၏ ရႊဲတိုက္ညာသံရယ္၊ျခဴ သံတေသာေသာႏွင့္ ေက်ာ့ေန ေအာင္သြားၾကသည့္ ဦးတိုးႀကီး၏ ႏြားလွည္းယဥ္ေလးရယ္၊ အိုးစည္းဒိုးပတ္ဝိုင္းမွာ ေကြးေနေအာင္ကၾကသည့္ ဦးေရႊ႐ိုးႏွင့္ေဒၚမိုးအတုအေယာင္ေၾကာင့္ လူႀကီးလူငယ္ တဝါးဝါးရယ္သံေတြရယ္၊ ရြာအျပင္မွာလွပတင့္တယ္စြာ သကၤန္းဝတ္႐ံုထားသည့္ ေပါက္ပင္ႀကီးရယ္ကို မ်က္ရည္ေတြ၊ ဆံစေတြၾကားကေန ျမင္ေနမိသည္။ ဆံခ်ရင္းမိန္႔ေတာ္မူေနသည့္ ဆရာေတာ္ဘုရား၏ ဆံုးမစကားမ်ားကိုမူ တလံုးတပါဒမွ မသိလိုက္ေပ။
ေလေဆာ့ေနသည့္ ဖုန္မႈန္႔ေတြက တလူးလူးတလြင့္လြင့္ ေရြ႔လ်ားေနသည္။ ဥျသတြန္သံေတြက လြမ္းဖြယ္ေဆြးဖြယ္ႏွင့္ ေႏြတရက္ကုန္ဆံုးဖို႔ ျဖတ္သန္းရသည့္အခ်ိန္က ၾကာလြန္းသည္ဟု ထင္မိေနသည္။ ပူျပင္းေသာ အညာေႏြေၾကာမွာ ေႂကြ လႊင့္သြားသည့္ သစ္ရြက္ေႂကြေတြႏွင့္အတူ ဖိုးေဇာ္ေလး၏စိတ္ကူးအိပ္မက္ေတြလည္း လိုက္ပါသြားခဲ့ေလၿပီ။ ေလာကဓံ အပူလႈိင္းေတြေအာက္ ျဖတ္ေႁခြခံလိုက္ရသည့္ ေမွ်ာ္လင့္ေတာင္းတမႈ အေႂကြအလြင့္ေတြက လက္ပံပြင့္ေတြလိုရဲရဲနီလို႔၊ လက္ပံပြင့္ေတြလို တျဖဳတ္ျဖဳတ္ေႂကြလို႔။ ဥၾသတြန္သံၾကားသည့္အခါတိုင္း ဖိုးေဇာ္ေလးတေယာက္ မ်က္ရည္ေတြက လက္ပံ ပြင့္ေတြေႂကြက်လာသလို ဝဲလည္ဝဲလည္ႏွင့္….။
ခင္ေဇာ္မိုး
ေဖေဖာ္ဝါရီ ၂၁၊ ၂၀၁၇
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
