(မုိးမခ) ေဖေဖာ္ဝါရီ ၂၅၊ ၂၀၁၇
စီးပြားေရးအတိုင္ပင္ခံ ဆရာကြၽဲ ႐ုံးခန္း အတြင္း နံနက္စာ မုန္႔ဟင္းခါးစားရန္ ျပင္ ဆင္ေနစဥ္ အႀကံအစည္ေကာင္းတစ္ခု ရလိုသည္ဟုဆိုေသာ ဧည့္သည္တစ္ ေယာက္ ေရာက္လာသည္။
လာေရာက္အႀကံေတာင္းသူမွာ ေခတ္လူငယ္ သတင္း ေထာက္ လင္းျမတ္ ျဖစ္ေတာ့သည္။
”ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ္ပိုင္အလုပ္ လုပ္ခ်င္လို႔ဗ်ဳိ႕၊ ဘာလုပ္ရရင္ ေကာင္းမလဲ ေခါင္း႐ႈပ္ေနတာနဲ႔ ဆရာကြၽဲဆီကို လာၿပီး အပူကပ္ ရတာပဲ”
မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္စကားဆိုမိရာမွ အလုပ္ အကိုင္ေျပာင္းရန္ ဆံုးျဖတ္ရျခင္း ျဖစ္သည္ဟူ၏။ ဒုကၡသီရိ၏ လက္ရိွအေျခအေနအရ သတင္းေထာက္အလုပ္သည္ ရန္သူမ်ား သည့္ သေဘာသဘာဝ ရိွေနေသာေၾကာင့္ အလုပ္အကိုင္ေျပာင္း ၿပီးမွ ထပ္မံ လက္ခံစကားေျပာမည္ဟု မိန္းကေလးက တုံ႔ျပန္ထား ၏။ ထိုအလုပ္က ဝင္ေငြေကာင္းသည့္ ကိုယ္ပိုင္အလုပ္လည္း ျဖစ္ ရမည္ဟူ၏။
”ဟာ…ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြ မ်ားလွေခ်လားကြ။ အိမ္ ေထာင္ျပဳမယ့္အဆင့္ဆိုလည္း ထားပါေတာ့။ အခုဟာက ရည္း စားစကားေျပာတဲ့အဆင့္မွာတင္ ႏြားဖားႀကိဳး အထိုးခံေနရတာ ေတာ့ မနိပ္ပါဘူးကြာ။ သို႔ေသာ္လည္း အထီးက်န္ျဖစ္ေနတဲ့ မင္း တစ္ေယာက္ ဘဝေျပာင္းဖို႔အတြက္ေတာ့ ငါတတ္ႏိုင္သေလာက္ အႀကံေပးရေတာ့မွာေပါ့”
သတင္းေထာက္လင္းျမတ္လည္း မခ်ိသြားၿဖဲ ၿပံဳးေန ေတာ့သည္။
”ဝင္ေငြေကာင္းတဲ့ ကိုယ္ပိုင္အလုပ္ဆိုရင္ ကြမ္းယာဆိုင္ လုပ္ငန္းက သင့္ေတာ္တာေပါ့ကြ။ ကြမ္းယာဆိုင္ဆိုတာ ႀကီး သထက္ ႀကီးထြားလာတာပဲ ရိွတယ္၊ အေရာင္းပါးလို႔ ပိတ္လိုက္ရ တဲ့ဆိုင္ ရိွမွာ မဟုတ္ဘူး”
”ဒီေခတ္မွာ ကြမ္းယာဆို တာ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေကာင္းက်ဳိး မေပးတဲ့အရာ ျဖစ္ေနၿပီ။ မေရာင္း သင့္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ သူနဲ႔ ကြၽန္ ေတာ္ လင္မယားျဖစ္သြားရင္ သူ႔ကိုဆိုင္ ထိုင္ခိုင္းမွာ။ ကြမ္းယာဆိုင္ကို လာ သူ အမ်ားစုက ေယာက်္ားေတြ ခင္ဗ်။ ကြၽန္ေတာ္ စိတ္မခ်ပါဘူး ဆရာကြၽဲရာ”
သတင္းေထာက္ လင္းျမတ္ မွာ ေရွ႕ေရးကို ေမွ်ာ္ေတြးတတ္ သူတည္း။
”ဘီယာဆိုင္ဖြင့္လည္း မျဖစ္ေသးဘူး၊ ဘီယာဆိုင္ကို လည္း ကြမ္းယာ ပရိသတ္ေတြပဲ လာမွာ။ အင္း…ဒါဆိုလည္း မုန္႔ ဟင္းခါးဆိုင္ဖြင့္ေလကြာ”
”ဆရာကြၽဲရဲ႕ မုန္႔ဟင္းခါး အိုင္ဒီ ယာက ေကာင္းပါတယ္။ ေကာင္းေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ ငါးဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္းပဲ လက္ခံ ႏိုင္တယ္”
သူေျပာပံုက ျငင္းပယ္သည္လည္း မဟုတ္၊ သေဘာတူ သည္လည္း မဟုတ္။ လြန္စြာပင္ သံတမန္ဆန္လွ၏။ ဤသူငယ္ သည္ ဆရာကြၽဲ ငယ္စဥ္က ဖတ္ခဲ့ဖူးသည့္ ပံုဝတၴဳမ်ားထဲမွ စကား အရာတြင္ ကြၽမ္းက်င္လိမၼာသူဟူေသာ လူစားမ်ဳိး ျဖစ္ႏိုင္သည္။
”မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္ဖြင့္ရင္ အမ်ဳိးသမီးေရာ အမ်ဳိးသားပါ လာစားၾကမွာ။ ဒါကိုေတာ့ သေဘာက်တယ္၊ သေဘာမက် တဲ့အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ ဒုကၡသီရိမွာ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္ သိပ္မ်ား ေနတဲ့အခ်က္ပဲ ဆရာကြၽဲေရ။ ကြၽန္ေတာ့္ဆိုင္ ဘယ္လို အေရာင္း သြက္ႏိုင္ပါ့မလဲ”
ၿပိဳင္ဘက္မ်ားႏွင့္ မတူကဲြျပားစြာ ေရာင္းခ်ႏိုင္လွ်င္ အေရာင္းသြက္ႏိုင္မည္ဟု သူ႔ကို ရွည္ရွည္ေဝးေဝး ရွင္းျပရေလ ေတာ့သည္။
● အခ်ဳိမႈန္႔ေခၚ ဟင္းခ်ဳိမႈန္႔၏ သမုိင္းေၾကာင္း
ဒုကၡသီရိသည္ ယခင္က အခ်ဳိမႈန္႔ အသံုးမျပဳေသာႏိုင္ငံျဖစ္ သည္။ အသား၊ ငါးတို႔ကို ဟင္းသီးဟင္းရြက္ႏွင့္ ေရာခ်က္ေလ့ရိွ သည္။ ဆီကိုလည္း သံုးေလ့သိပ္မရိွၾကေပ။ အခ်ဳိမႈန္႔ေရွာင္၊ ဆီ ေရွာင္ၾကသျဖင့္ က်န္းမာေရး ေကာင္းၾကသည္။ ဒုကၡသီရိသို႔ လာ ေရာက္ေလ့လာဖူးသည့္ ဝန္ႀကီးပေဒသရာဇာဆိုသူက ထို အခ်က္ကို သေဘာက်ၿပီး ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပင္ ဖဲြ႕ခဲ့ဖူးသည္။ အသား၊ ငါးတို႔ကို ကင္ၿပီး ဟင္းရြက္ျပဳတ္ထဲ ထည့္ခ်က္ ေၾကာင္းကုိ သူ၏ ကဗ်ာတြင္ ‘ဟင္းအိုးဆူလွ်င္ အကင္ခတ္ ၿပီး အိုးကင္းႏွင့္ ေလွာ္ေရႏွင့္ ေၾကာ္’ဟု စပ္ဆိုခဲ့ဖူးသည္။
‘ငံု႔လ်က္ကုိယ္စီသာ ဆုပ္ကာေလြးေတာ့သည္၊ ၿပီး လွ်င္ ေရမရွာ ေခြးသာေကြၽး ေတာ့သည္’ဟူေသာ ကဗ်ာ၏ အဆံုးသတ္ပံုကို ၾကည့္ျခင္း အားျဖင့္ အခ်ဳိမႈန္႔ မထည့္ေသာ ဟင္းလ်ာမည္မွ် အရသာရိွ ေၾကာင္း အကဲျဖတ္ႏိုင္သည္။
ယေန႔ေခတ္တြင္မူ ဒုကၡသီရိ တြင္ ၿမိဳ႕ျပသို႔ ေရႊ႕ေျပာင္းသြား လာမႈ အားႀကီးလာသျဖင့္ အစားအေသာက္ ပံုစံ ေျပာင္းလာသည္။ ဝင္ေငြခ်ဳိ႕တဲ့သျဖင့္ အသားမဝယ္ႏိုင္ ၾကေတာ့ေခ်။
ဒုကၡသီရိရိွ စိမ့္ႀကီးၿမိဳင္ႀကီးတို႔ မွာ သူပုန္မ်ား၊ အစိုးရအရာရိွမ်ား လက္ညႇိဳးထိုး ေရာင္းစားေသာ ေၾကာင့္ သစ္ပင္ကုန္ ေရခန္းျဖစ္လာ သည္။ ေတာျပဳန္း၊ ေတာင္ျပဳန္းေသာ ေၾကာင့္ အသား၊ ငါး ရွားပါးလာ သည္။ ေတာသူေတာင္သားတို႔ ေတာေကာင္ ရွာရခက္လာသည္။ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားတို႔လည္း အသား၊ ငါး ေန႔စဥ္ ဝယ္ စားရန္လည္း ဝင္ေငြနည္းျခင္းေၾကာင့္ အခက္အခဲ ျဖစ္လာသည္။
အသား၊ ငါးေနရာတြင္ အစားထုိးလာၾကသည္က အခ်ဳိမႈန္႔ ျဖစ္ေတာ့သည္။ အသား၊ ငါး မခတ္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ အခ်ဳိမႈန္႔ကို လြယ္လြယ္ခတ္ၾကရာမွ အခ်ဳိမႈန္႔တြင္က်ယ္လာ၊ အခ်ဳိမႈန္႔စဲြလမ္း မႈျပႆနာ တက္လာေလေတာ့သည္။ ေဒသတခ်ဳိ႕ရိွ အသုပ္ဆိုင္ မ်ားတြင္ အခ်ဳိမႈန္႔ကို စားပဲြေပၚ သီးသန္႔တင္ထားရသည္။ ဆိုင္ရွင္ ထည့္ေပးသည့္ အခ်ဳိမႈန္႔ပမာဏကို အားမရပါက ကိုယ္တုိင္ကုိယ္ က် စိတ္ႀကိဳက္ထည့္ႏိုင္ရန္ ထိုသို႔ သီးသန္႔ထားရိွရသည္။
အသားဟင္းတြင္လည္း အခ်ဳိမႈန္႔ထည့္မွ ဟင္းဘဝေရာက္ သည္ဟု ယူဆသူမ်ားလာသည္။ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ဟင္းရည္လည္း အခ်ဳိမႈန္႔ထည့္ၾကသျဖင့္ ခ်ဳိေပါင္ရြက္ဟင္းရည္ ျဖစ္ေနသည္။ ဆိုင္တြင္ ေရာင္းေသာ မုန္႔လင္မယားမွ ထမနဲအဆံုး၊ အာလူး ေၾကာ္မွအစ မုန္႔ဟင္းခါးအဆံုး အခ်ဳိမႈန္႔ကို မျဖစ္မေန ထည့္လာ ၾကသည္။
ဤသည္တို႔မွာ သတင္းေထာက္လင္းျမတ္ကို သမုိင္း ေၾကာင္း ရွင္းျပျခင္းပင္။ သတင္းေထာက္လင္းျမတ္က ဒုကၡသီရိ ၏ အခ်ဳိမႈန္႔ေနာက္ခံသမုိင္းကုိ နားေထာင္အၿပီး အူေၾကာင္ ေၾကာင္ ျဖစ္သြားသည္။
”ဆရာကြၽဲရဲ႕ အခ်ဳိမႈန္႔ရာဇဝင္အေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္ သိ ၿပီးသား။ နားေထာင္လို႔လည္း ေကာင္းပါတယ္။ ဒီအခ်ဳိမႈန္႔နဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေစာေစာက ေျပာေနတဲ့ မုန္႔ဟင္းခါးအေၾကာင္းက ဘယ္လို ပတ္သက္ေနသလဲ”
”ၿပိဳင္ဘက္ေတြနဲ႔ မတူကဲြျပားမယ္ဆိုရင္ မင္းရဲ႕ မုန္႔ဟင္း ခါးဆိုင္ အေရာင္းသြက္ႏိုင္မယ္လို႔ ငါေျပာထားတယ္ေလကြာ။ မင္းရဲ႕ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္မွာ အခ်ဳိမႈန္႔ မသံုးနဲ႔။ ငါးနဲ႔ ငံျပာရည္ကိုသာ သံုးေပေတာ့။ ဒါဆိုရင္ စားသံုးသူေတြက မင္းရဲ႕ မုန္႔ဟင္းခါးကို တျဖည္းျဖည္း စဲြလမ္းလာၾကမွာပါ”
သတင္းေထာက္လင္းျမတ္ ပိုမို စိတ္ဝင္စားလာသည္။ မုန္႔ ဟင္းခါးဆိုင္တိုင္းလိုလိုက ေစ်းႀကီးသည့္ငါးကို ပါေလရာသာ ထည့္သည္။ အခ်ဳိမႈန္႔ကိုမူ ရက္ရက္စက္စက္ ထည့္ၾကသည္ ဆို သည့္ အားလံုးသိသည့္ လွ်ဳိ႕ဝွက္ခ်က္ကုိ သူသေဘာေပါက္ၿပီး ျဖစ္သည္။
”အခ်ဳိမႈန္႔ယဥ္ေက်းမႈကို ေတာ္လွန္သူ၊ အခ်ဳိမႈန္႔ ေရွာင္ ၾကဥ္သူေတြ ရိွတယ္ကြ။ မုန္႔ဟင္းခါးစားၿပီးခ်ိန္ လွ်ာေပၚမွာ အခ်ဳိ မႈန္႔အရသာ စဲြၿပီး က်န္မေနဘူးဆိုရင္ မင္းရဲ႕ မုန္႔ဟင္းခါးကုိ သူတုိ႔ သေဘာက်မွာပဲ။ လူသတင္း လူခ်င္းေဆာင္ဆိုသလို မင္းရဲ႕ဆိုင္ က ေဖာက္သည္ေတြ မ်ားလာမွာပဲ”
ဆိုင္ကို အမ်ားစိတ္ဝင္စားမႈရိွေအာင္ ျပင္ဆင္ရန္လည္း အႀကံေကာင္းမ်ား ေပးလုိက္သည္။ ရန္လိုကြၽဲ၏ အယူအဆမ်ား၊ အႀကံေကာင္းမ်ားကို သတင္းေထာက္လင္းျမတ္ လက္ခံသည္။ ေက်းဇူးတင္စကားေျပာၿပီး ျပန္သြားသည္။
တစ္လခန္႔ ၾကာေသာ္
သတင္းေထာက္လင္းျမတ္ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္ ဖြင့္ေလၿပီ။ အႏၲရာယ္ရိွသည့္အမႈန္႔ကို ဟင္းရည္တြင္ ထည့္သြင္းျခင္း မျပဳ သည့္အတြက္လည္း သူ႔ကိုယ္သူ ဂုဏ္ယူ၍မဆံုးေပ။
ဆိုင္ဖြင့္သည့္ေန႔တြင္ အေျခအေနသိရန္အတြက္ ရန္လိုကြၽဲ လည္း သူ႔ဆိုင္သို႔ သြားေရာက္ ေလ့လာ၏။ ဆိုင္တြင္ လူျပည့္လ်က္ ရိွသည္။ ခုံလြတ္၊ စားပဲြလြတ္ မရိွ။ အမ်ဳိးသမီး၊ အမ်ဳိးသားတို႔ကို အရြယ္စံု ေတြ႕ရသည္။
နံရံတြင္လည္း ေစ်းႏႈန္းတခ်ဳိ႕ ကပ္ထားသည္ကို ေတြ႕ရ သည္။ မုန္႔ဟင္းခါး တစ္ပဲြ ၅ဝဝ၊ မြင္းငါး တစ္ပဲြ ၅ဝဝ စသျဖင့္ ေရး ထားျခင္း ျဖစ္သည္။
ဤသည္မွာလည္း ရန္လိုကြၽဲ၏ အႀကံေပးခ်က္အတိုင္း ေရး ထားျခင္းပင္။ မြင္းငါးဆိုသည္မွာ Facebook ဘာသာစကား ျဖစ္ သည္။ Facebook သံုးသူအမ်ားအျပားက မုန္႔ဟင္းခါးကို မြြင္းငါး ဟု မပီကလာ ေရးတတ္ၾက၊ ေျပာတတ္ၾကသည္။ ထိုသို႔ ေျပာဆို ေရးသားျခင္းက Sexy ျဖစ္သည္ဟု ယူဆသူမ်ားလည္း ရိွသည္။
လူႀကိဳက္မ်ားတတ္သည့္အခ်က္တို႔ကို စီးပြားေရးလုပ္ငန္း တြင္ အသံုးခ်ေရးတိုက္တြန္းခ်က္ကို သတင္းေထာက္ လင္းျမတ္ က တိတိက်က် လိုက္နာသျဖင့္ ရန္လိုကြၽဲ ေက်နပ္သြားသည္။
အတန္ၾကာ ေစာင့္ဆိုင္းအကဲခတ္အၿပီးတြင္ ထိုင္ခုံမရ သျဖင့္ လူစည္ေနေသာ မြင္းငါး… အဲ…မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္မွ ျပန္လာ ခဲ့ေလ၏။ အျပန္လမ္းတြင္ သတင္းေထာက္အတြက္ ေက်နပ္ေနမိ သည္။ ကိုယ္ပိုင္အလုပ္ရိွၿပီဆိုေတာ့ သူႀကိဳက္သည့္ မိန္းကေလး ကို ခ်ဥ္းကပ္ရ လြယ္ကူေတာ့မည္ မဟုတ္လား။
သံုးလခန္႔ ၾကာေသာ္
သံုးလခန္႔ၾကာေသာအခ်ိန္တြင္ သတင္းေထာက္၏ မုန္႔ ဟင္းခါးဆိုင္သို႔ ဒုတိယအႀကိမ္ ခ်ီတက္သြားမိသည္။ ဤတစ္ ႀကိမ္တြင္ေတာ့ ဆိုင္အတြင္း စားသံုးသူ တစ္ေယာက္သာ ရိွသည္ အထိ လူရွင္းေနသည္။
ေသေသခ်ာခ်ာ အနီးကပ္ၾကည့္မွ ထုိသူမွာ မုန္႔ဟင္းခါးလာ ေရာက္စားသံုးသူမဟုတ္ဘဲ ဆုိင္ရွင္ လင္းျမတ္ျဖစ္ေနမွန္း သိရ သည္။ လင္းျမတ္ကို ၾကည့္ရသည္မွာ အႀကီးအက်ယ္ စိတ္ဓာတ္ က်ေနပံုရသည္။
”ေဟ့ေကာင္ လင္းျမတ္၊ အေျခအေန ဘယ္လိုလဲ။မုန္႔ ဟင္းခါးက ေစာေစာစီးစီး ကုန္ၿပီလားကြ။ အေရာင္းသြက္လွ ေခ်လား”
ေရာင္းကုန္ျခင္းမဟုတ္ေၾကာင္း၊ နံနက္ ၈းဝဝ နာရီ ထိုး သည္အထိ ေစ်းဦးမေပါက္ေသးေၾကာင္း၊ ဤသို႔ ျဖစ္ေနသည္မွာ ရက္အတန္ၾကာၿပီျဖစ္ေၾကာင္း လင္းျမတ္က ငိုခ်င္းခ် ေျပာျပသည္။
”လူေတြက ငံျပာရည္အရသာ၊ ငါးအရသာကို မခံစား တတ္ေတာ့ဘူးဗ်။ သူတုိ႔ပါးစပ္က ပ႐ုိဂရမ္ ထည့္ထားသလား၊ ဗိုင္းရပ္စ္ထိသြားသလား မေျပာတတ္ေတာ့ဘူး၊ အခ်ဳိမႈန္႔ကိုပဲ စဲြေနၾကၿပီ ဆရာကြၽဲေရ”
ဖြင့္ခါစရက္မ်ားတြင္သာ ဆိုင္သစ္ကုိ အားေပးသူ အမ်ား အျပား ေရာက္လာၾကေၾကာင္း၊ အခ်ဳိမႈန္႔ မပါသည့္ မုန္႔ဟင္းခါး အရည္ကို သူတုိ႔ မႏွစ္သက္ၾကေၾကာင္း၊ လူသတင္း လူခ်င္း ေဆာင္ ဆိုသလို လင္းျမတ္၏ မုန္႔ဟင္းခါးအရသာ မေကာင္းဟု သူတုိ႔ သတင္းျဖန္႔သျဖင့္ စားသံုးသူ အမ်ားအျပားက သတင္းရၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ဝမ္းနည္းပက္လက္ ရွင္းျပေလသည္။
တခ်ဳိ႕ကလည္း အခမဲ့ အႀကံေပးၾကသည္။ အခ်ဳိမႈန္႔ မသံုး လိုပါက ၾကက္သားမႈန္႔၊ ဝက္သားမႈန္႔ ထည့္ရန္ တိုက္တြန္းၾက သည္။ ဤအႀကံတို႔ကိုလည္း လင္းျမတ္က ျငင္းပယ္၏။ ရလဒ္မွာ လူမုန္းခံရျခင္းေပတည္း။
”႐ုပ္သံမွာ ဟင္းခ်က္ျပတဲ့ အစီအစဥ္ေတြမွာ အႀကီး အက်ယ္ ေၾကာ္ျငာေနၾကတာ ေဟာဒီၾကက္သားမႈန္႔ေတြပဲ မဟုတ္လား။ ဒါကိုမ်ား သူက ဟုိဟာ က်ယ္ေနတယ္၊ အခ်ဳိမႈန္႔ ထက္ဆိုးၿပီး က်န္းမာေရးထိခုိက္ႏိုင္တယ္ေလး ဘာေလး လုပ္ ေသးဆိုၿပီး ကြ်န္္ေတာ္ကို ဆူၾက ဆဲသြားၾကသဗ်”
အမ်ားျပည္သူကို အသိပညာေပးရမည္ဟူေသာ အခ်က္ ကုိ သတင္းေထာက္ဘဝမွာတင္မက မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္ရွင္ ျဖစ္လာ ခ်ိန္တြင္လည္း မေမ့ေသာ လင္းျမတ္ ျဖစ္ေလ၏။
မုန္႔ဟင္းခါးစားလွ်င္ အေၾကာ္မထည့္ၾကရန္လည္း တုိက္ တြန္းသည္ ဟူ၏။
”ကြၽန္ေတာ္က မုန္႔ဟင္းခါးပဲ ခ်က္တာေလ။ အေၾကာ္ကို ကုိယ္တုိင္မေၾကာ္ဘူး။ ဆိုင္ေတြမွာ ရိွတဲ့ အေၾကာ္က အၿမဲတမ္း ၾကြပ္ရြေနတာ။ အေၾကာ္သမားေတြက စားအုန္းဆီအျပင္ ဘာ ေတြ ထပ္ထည့္လည္း မသိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ က်န္းမာေရး ထိခုိက္ မယ္၊ မစားၾကနဲ႔လို႔ ကြၽန္ေတာ္ေျပာေတာ့ လက္မခံၾကဘူး”
ဆရာကြၽဲလည္း ေစတနာသည္ လူတိုင္းႏွင့္မတန္ေၾကာင္း အစခ်ီၿပီး လင္းျမတ္ကို နားခ်ရေလသည္။ အလုပ္ေဟာင္းကုိ ျပန္သြားၿပီး သတင္းေထာက္ဘဝ ျပန္လည္ခံယူရန္ သူ႔ကုိ တိုက္ တြန္းလုိက္သည္။ မည္မွ်ပင္ တုိက္တြန္း နားခ်ေသာ္လည္း ေမာင္ လင္းျမတ္တစ္ေယာက္ ဆက္လက္မိႈင္ေတြၿမဲပင္။
အဘယ္ေၾကာင့္ လင္းျမတ္ မိႈင္ေတြေနရသနည္း။ ဒီအလုပ္ မေကာင္းလွ်င္ ေနာက္အလုပ္ေျပာင္းလည္းရသည္ မဟုတ္ ေလာ။ ပရိသတ္အႀကိဳက္ အခ်ဳိမႈန္႔ အထုပ္လုိက္ထည့္ခ်က္လွ်င္ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္ လူအံုမည္မဟုတ္ေလာ။ လင္းျမတ္ကို သို႔လို အႏို႔ လို ေမးခြန္းထုတ္လိုက္မိသည္။
လင္းျမတ္ေျပာသည့္ စကားေၾကာင့္ မိႈင္ေတြေနရသည့္ အေၾကာင္းရင္းမွန္ကို သိရေလေတာ့သည္။
”ကြၽန္ေတာ္ႀကဳိက္ေနတ့ဲ ေကာင္မေလး ေစာေစာကပဲ ဆုိင္ကုိ လာသြားတယ္။ မနက္ ရွစ္နာရီ ထုိးခါနီးအထိ ေစ်းဦး မေပါက္ေသးတဲ့ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္ ပိုင္ရွင္ကို သူ အထင္ႀကီးလို႔ မရ ဘူး။ သူ႔ကို လမ္းေတြ႕ရင္လည္း ႏႈတ္ဆက္စရာမလိုေတာ့ဘူးဆိုၿပီး အျပတ္ေျပာသြားတယ္ဗ်ာ”
မိႈင္ေတြေနေသာ လင္းျမတ္လည္း ထုိသို႔ ရွင္းျပၿပီး ငို႐ႈိက္ ေလေတာ့သည္။
ဆရာကြၽဲလည္း ျမားဦး သူ႔ဘက္လွည့္လာမည္ကို စိုးရိမ္ၿပီး ကမန္းကတန္း ႏႈတ္ဆက္ ထြက္ခြာခဲ့ေလသတည္း။ ။
၂၀၁၇-ဇန္နဝါရီလထုတ္၊ ေမာ္ကြန္းမဂၢဇင္း အမွတ္ (၄၂) မွ သေရာ္စာ ျဖစ္ပါသည္။
ရန္လုိကြၽဲ ေရးသည္။
သ႐ုပ္ေဖာ္ – ကာတြန္း သီဟ (စခန္းသစ္)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
