မဝင့္(ျမစ္ငယ္) – အနီကိုလြမ္းတယ္

အငတ္သာခံမယ္ အေသသာခံမယ္

အမွန္တရားအတြက္ ျမန္မာတစ္ျပည္လံုးက

သူတို ့လူတန္းစားအတြက္ သပိတ္မလွန္ဘူးတဲ့..

ႀကံဳးဝါးသံကက်မခံစားရလြန္းလို ့ ့ ရင္ကြဲနာက်ေတာ့မယ္ ေဒၚမိရယ္။

အဲဒီေဒၚမိကေလ စာေပပညာမတတ္ရွာပါဘူး
အတန္းစာ မသင္ခဲ့ရရွာပါဘူး
က်မသိတဲ့ အနီ သူမခဲ့သိရွာပါဘူး။

က်မ မဝင့္ျမစ္ငယ္
တြက္ဆၾကည့္ေတာ့ အသက္ေျခာက္ဆယ္။

အေဖသင္ေပးခဲ့လို ့ဘြဲ ့ရပညာတတ္ခဲ့
ျမစ္ငယ္စက္ရံုကလုပ္သားႀကီးေတြ သြန္သင္ေပးလို ့အနီ ဘာလဲ သိနားလည္
ျမစ္ငယ္စာၾကည့္တိုက္ထဲကစာေတြ
ဝါးစားသလို တအားဖတ္ခဲ့ရင္ းမာန္တင္းခဲ့
ငါ့ဘဝ ငါ့အလုပ္သမားဘဝ ငါတို ့အားလံုးဘဝ
မနိ္မ့္က်ေစရဘူး
အဖိႏွိပ္ခံေတြ မျဖစ္ေစရဘူး
ဆရာၾကည္ေအာင္ ကဗ်ာထဲကလို
ပန္းေပါင္းတရာ ပြင့္ေစရမယ္
လမင္းတရာ သာေစရမယ္

ငါ မဝင့္ျမစ္ငယ္ ဘာညာနဲ ့စိတ္ထဲက ဟစ္ခဲ့သမွ်
အခုမွ တကယ္အေၾကာ္သည္ အလုပ္သမေဒၚမိ
ေရွ ့ေမွာက္ မ်က္ႏွာငယ္
ငါ့ႏွယ္ ရွက္လိုက္တာေနာ္ စိတ္ထဲကပဲရြတ္
ငါ တတြတ္တြတ္ေျပာခဲ့ရင္ းဘဝင္ျမင့္ခဲ့တဲ့
အနီ ..အနီ …အနီ…။

အနီ,..သူ ဘယ္ေရာက္ေနသလဲ
သူ ေသဆံုးသြားတာလား
ဘယ္သူ ့လက္ခ်က္နဲ ့ေသခဲ့ရတာလဲ။

သူ ပုန္းကြယ္ေနတာမ်ားလား
ဘယ္သူ႔ကိုေၾကာက္လို ့ေရွာင္ပုန္းခဲ့တာလဲ။

တခ်ိန္တခါတုန္းကမ်ား
ငါကဗိုလ္ေအာင္ဒင္ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေခတ္စားသလို
ငါက အနီ ငါကအနီ ဆို ဆိုၿပီး ရင္တေကာ့ေကာ့
ေခါင္းတေမာ့ေမာ့ေနခဲ့တဲ့ ဆရာေတြကလည္း
ခုမ်ား အနီဆို နားခါးသတဲ့။

က်မ ေလးစားကိုးကြယ္ခဲ့တဲ့ ဆရာ
အနီမွာ မွတ္ေက်ာက္ႀကီးပမ ာယံုခဲ့တာကလည္း
ခုဆို အနီကိုေျပာရမွာ ရွက္တာလိုလို။

ဟို စာေပေယာင္ေယာင္ႏိုင္ငံေရးေယာင္ေယာင္
တေကာင္ကလည္း
သူ႔အနီက ေဒါင္းပါတဲ့အနီတဲ့ ေလ..။

လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ မုန္တိုင္းၾကမ္းကာလ
ဒီေကာင္က ျခေသၤ့ကို သူ႔ ပခုံးေပၚတင္မလို
အေပါက္ခ်ိဳးခဲ့ဖူးတာ က်မဘယ္ေမ့မလဲ။

စကားစပ္လို ့အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖ ပါေတာ္မူ
ေတးထပ္တစ မွတ္မိလာရ
ကုလားျမင္သူ ့အေမရိုးေတာ့မလို ခုေျမလွ်ိဳးပုန္းေရွာင္ တဲ့။

ခုေနခ ါအနီျမင္သူ ့အေမလို ့ေျပာင္းရြတ္ရေတာ့မလို…
အနီကိုဘာေၾကာင့္ ေၾကာက္သြားၾကပါလိမ့္
အနီ ဘာေၾကာင့္က်ဆံုးခဲ့ရတာပါလိမ့္
အနီကို ဘယ္သူဖ်က္ဆီးပစ္ပါလိမ့္။

က်မအျမင္မွာေတာ့ အနီကိုသိတာ ေဒၚမိ
အနီကို နားလည္တာေဒၚမိ
အနီကို အလိုရွိတာေဒၚမိပဲျဖစ္တယ္။

က်မေတာ့ေလ…
ေဒၚမိေဘးထားၿပီး….
အနီကိုပဲလြမ္းေနေတာ့တာပါ
အနီကိုပဲလြမ္းေနေတာ့တာပါ
အနီကိုပဲ
အနီကိုပဲ ။ ။

မဝင့္(ျမစ္ငယ္)